Μετακίνηση

Dear friends, αλλάξαμε στέγη.

Αποδω και πέρα, βρισκόμαστε στη διεύθυνση

www.jonkaps.wordpress.com

see ya there

g

Culture files - Unlocking The Truth

Έχεις νιώσει ποτέ να χάνεις τη φωτιά σου; Να ατονεί το εσωτερικό σου drive και να λυγίζει το πάθος σου; Συμβαίνει. Για διαφορετικούς λόγους στον καθένα μας. Και τότε χρειάζεσαι μια σπίθα. Αυτή τη φορά η δική μου άναψε από το Brooklyn. Από τη Flatbush Avenue συγκεκριμένα, όπου είναι το σπίτι και υπόγειο προβάδικο των Unlocking The Truth. Γιατί υπάρχουν στιγμές που το μόνο που χρειάζεσαι είναι 3 ούτε-καν-teenagers να σου υπενθυμίσουν που ανήκει η καρδιά σου. 3 παιδιά που αγάπησαν το heavy metal όπως όλοι μας στην ίδια ηλικία και το φωνάζουν το ίδιο δυνατά. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να σχολιάσω την καταγωγή, το χρώμα και τον περίγυρο. Τέτοια τεχνάσματα φτηνού εντυπωσιασμού δεν χρειάζονται οι U.T.T. και κυρίως, η μουσική μας. Μπορεί το 99% στο σχολείο τους να ακούει hip hop και pop μουσική και να μην είναι εξοικειωμένο με το τέρμα groovy Pantera-Metallica ήχο τους, αλλά εμάς δε μας ψαρώνει. Και αυτό συμβαίνει επειδή εδώ κάτω, στο τέρμα της ουράς της Ευρώπης, έχει υπάρξει εποχή που το να παίζεις metal ήταν εξίσου εξωτικό και σπάνιο. Μπορεί αυτή η εποχή να έχει περάσει (;) αλλά είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε. Η ιστορία των U.T.T. ξεκινάει με τη γνωριμία των Malcolm Brickhouse και Jarad Dawkins σε ένα παιδικό πάρτυ, όπου πρωτοέπαιξαν μαζί με τουβλάκια Lego ή κάτι τέτοιο φαντάζομαι. Μερικά χρόνια αργότερα, είπαν να παίξουν και heavy metal παρέα. Και...αυτό είναι όλο. Παίζουν τώρα πια μαζί και ονειρεύονται να περιοδεύσουν στον κόσμο. Όπως και οποιαδήποτε άλλη μπάντα εκεί έξω.
Γιατί όμως τούτοι εδώ είναι τέρμα γαμάτοι; Τώρα αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον.
- Επειδή ξεκίνησαν να γουστάρουν το metal βλέποντας Naruto και αγώνες wrestling.
- Δεν τραγουδούν ακόμα, γιατί οι φωνές τους δεν είναι ώριμες αρκετά. Ταυτόχρονα τάσσονται κατά των female vocals, επειδή αν έχεις κορίτσι στην μπάντα κανείς δεν προσέχει τους υπόλοιπους (είναι και ψώνια).
- Παρόλα αυτά γράφουν στίχους για μελλοντική χρήση, περισσότερο για περιπτώσεις bullying, αλλά και για κορίτσια.
- Όπως όλοι μας, έχουν poster Metallica στο υπόγειό τους.
- Επειδή ο intellectual drummer Jarad με τις συγγραφικές τάσεις, όταν δε μοστράρει το uncool παπιγιόν του, καμαρώνει με "Black Nerds Unite" μπλουζάκια. 
- Επιπλέον, έχει αποφασίσει από τα 12 ότι θα αποσυρθεί στα 70 και θα ανοίξει nightclub. 
- Επειδή, επίσης όπως όλοι μας, ο Malcolm θεωρεί απαραίτητο αξεσουάρ του προβάδικου το μεγάλο καθρέφτη για να δουλεύει και τις πόζες του. 
- Δε μασάει να βάφει τα νύχια του μαύρα, όπως όλοι οι υπερφίαλοι κιθαρίστες και ας τον κοροϊδεύουν στο σχολείο.
- Αντίθετα, λαμβάνει σοβαρά υπόψη τη γνώμη της μαμάς του, (Annette Brickhouse, λογίστρια στην Ernst&Young) που έχει αναλάβει χρέη manager. Οι ίδιοι τη φωνάζουν MOMager.
- Στους επώνυμους fans μετρούν τους Will Smith, P. Diddy και Hayley Williams.
- Αυτόν τον καιρό ηχογραφούν το πρώτο τους EP, με τον Steve Jordan στην κονσόλα (Stevie Wonder, Eric Clapton, Keith Richards, Bob Dylan, Sonny Rollins, Stevie Nicks, Neil Young, Robert Cray, Alicia Keys, Bruce Springsteen, Buddy Guy) που έτυχε να τους δει να παίζουν στο δρόμο και το κυνήγησε ο ίδιος. 
Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις μπάντα που τα στήνει στο πεζοδρόμιο και λιώνει στο afro headbanging μπροστά σε άσχετους περαστικούς. 
Δε γίνεται να παραβλέψεις την ατσούμπαλη ισορροπία μεταξύ rock star attitude και παιδικότητας στο mini documentary που έφτιαξε για αυτούς το digital περιοδικό Anant Garde Diaries.
Αφιέρωμα σε 13χρονα, ντοκιμαντέρ για 13χρονα, κείμενο για 13χρονα, hype για 13χρονα, μουσική για 13χρονα; Ίσως και ναι. Το γεγονός παραμένει ότι είμαστε κάμποσα εκατομμύρια heavy 13χρονα σε αυτόν τον πλανήτη, το metal είναι εύκολα το πιο συναρπαστικό είδος μουσικής ever, και όσο περισσότερο αφ' υψηλού το αντιμετωπίζεις, τόσες φορές καλύτερο είναι από αυτό που ακούς τώρα, ΡΕ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑ ΦΛΩΡΕ!!

Ψηφιακή τυραννία και συγκαταβατικοί σκλάβοι - The rock n roll version

Τις τελευταίες 10 περίπου μέρες, ο υπολογιστής μου με βασανίζει. Κάτι που έχει φάει τα ψωμιά του, κάτι που του έχω λιώσει την ύπαρξη τόσα χρόνια, κάπου κλάταρε ο καημένος και το περισσότερο από αυτό το διάστημα ήταν off. Αυτό, είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω. Αυτό που δε μπορώ να χωρέσω στο κεφάλι μου, είναι ότι παράλληλα με το μηχάνημα κατέρρευσα και εγώ. Όχι σωματικά, αλλά η rock n roll υπόστασή μου. 

Ώρα λοιπόν να ξεσκεπάσουμε τα ψέμματα και να αναλύσουμε την πάθηση που φοβάμαι πως δεν είμαι ο μόνος που έχω.

Όπως σε όλες τις ασθένειες, πρώτα έρχεται το στάδιο της άρνησης. Έτσι κι εγώ, αρχικά ερμήνευσα ως εχθρό το αόρατο wifi δίκτυο, μου φαινόταν πιο ασφαλής ένας άυλος εχθρός για τον οποίο δεν φέρω ευθύνη. Και όμως, το πραγματικό πρόβλημα είναι πιο κοντά από όσο φανταζόμουν, in fact, το έχω στην αγκαλιά μου αυτή τη στιγμή. 

Τουλάχιστον το 50% του προβλήματος γιατί θα έλεγα ξανά ψέμματα αν κατηγορούσα το άψυχο μηχάνημα για τις δικές μου ανεπάρκειες. 

Το θέμα λοιπόν είναι ότι το διάστημα που το pc μου ήταν εκτός λειτουργίας, το ίδιο συνέβαινε και με το rock n roll μου. Δεν άκουσα τίποτα καινούριο, δεν ψάχτηκα όσο συνήθως, με την εξαίρεση της δουλειάς δε μοιράστηκα απόψεις για τη μουσική με κανέναν και έβλεπα μέρα με τη μέρα το πόσο ερημίτης είμαι, τη στιγμή που ζω στη μέση μιας πόλης του 1 εκατομμυρίου κατοίκων. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Η άνεση και τίποτα περισσότερο. Συνήθισα στο να το κάνω 90% μέσω του internet και χωρίς την ανάμιξη της φυσικής παρουσίας. 

Δεν είναι ότι πέταξα τη μουσική στην άκρη. Και παλιότερους δίσκους έπιασα, και καναδυο βιβλία ξανάνοιξα, και το "Obzen" έβγαλα επιτέλους από τη ζελατίνα. Και αυτό το τελευταίο ήταν που με σκότωσε. Είναι ένα σύνδρομο που οι όσοι είμαστε ψηφιακοί αλλά και αγοραστές, το έχουμε ως ένα βαθμό. 

Πάει ως εξής: Περιμένω με ανυπομονησία να διαρρεύσει ένας δίσκος. Τον κατεβάζω με δίψα (ίσως το πιο συναρπαστικό 10λεπτο της rock n roll σύγχρονης ζωής) και λιώνω τα ακουστικά μου με αυτόν για ένα 2μηνο. Μετά, έρχεται η ώρα που κυκλοφορεί κανονικά, σαν τίμιος fan αγοράζω και το cd, αλλά τον έχω ήδη χορτάσει για πρώτη δόση και δεν τον ακούω πια. Οπότε καταλήγει στο ράφι, ανέγγιχτος, μέσα στη ζελατίνα. 

Θα μου πεις, ότι ως ένα σημείο εξυπηρέτησε το σκοπό του, και συμφωνώ. Αλλά ακύρωσα τη φυσική του ύπαρξη. Τα λεφτά που έδωσα απλά μεταμορφώθηκαν σε κάτι και κάθισαν σε ένα ράφι και οι τοίχοι του σπιτιού μου δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ποτιστούν στην τέχνη των Meshuggah. Πέρασα ωραία που το ανακάλυψα εκ νέου σχεδόν, παράλληλα όμως στράβωσα που είμαι τόσο εξαρτημένος από το μικρό, γκρι pc μου. 

Περισσότερο γιατί μου έχει γίνει βίωμα και δεν κυνηγάω physically το rock n roll μου. Επειδή ότι και να λέμε είναι σημαντικότερο να πας να κάτσεις σε μια μπάρα και να διαφωνήσεις με το dj φίλο σου για τους Interpol, παρά να κάνεις 15 κοινοποιήσεις το πόσο γαμάτοι είναι οι Blakroc. Να περάσεις από ένα δισκάδικο και να αναλύσεις χωρίς κανένα νόημα γιατί οι νέες κοπές βινυλίου που γίνονται από το ψηφιακό αρχείο είναι μάπα (ή όχι). Να πας σε μια συναυλία χωρίς να ξέρεις τον καλλιτέχνη, να αγοράσεις ένα cd μόνο από το εξώφυλλο, τέτοια χαζά πράγματα. Προσωπικά είμαι τυχερός που μπορώ, κάθε μέρα στη δουλειά να κάνω έστω μια σοβαρή κουβέντα για μουσική, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω αλυσοδεθεί στο pc μου. 

Δεν μιλάμε για περίπτωση γκρίνιας απέναντι στις νέες τεχνολογίες, που καταστρέφουν το παραδοσιακό ήχο που μπλα, μπλα, μπλα. Ούτε στη λίθινη εποχή χρειάζεται να γυρίσουμε, ούτε να ταμπουρωθούμε πίσω από τα βινύλια των Laaz Rockit και να κρατάμε μούτρα σε όποιον έχει iPod. 

Προσωπικά εκθέτω το πρόβλημά μου και προσπαθώ να πείσω τον ψηφιακό τεμπέλη μέσα μου να βρει τη λίγη ενέργεια και το λίγο χρόνο παραπάνω για να χτίσει το πάθος του. 

Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι καθόλου μόνος σε αυτό.

Desert Island Discs - Το έχεις σκεφτεί τόσες φορές, που πρέπει να το κάνεις

Προαιώνιο βίτσιο. Από εκείνα τα ανεξάντλητα θέματα που συνήθως ανθούν γύρω από ένα τραπέζι με αλκοόλ. Στο blog κύκλο μας το ξεκίνησε ο Teenage Music Geek εδώ και μένει να το συνεχίσουμε οι υπόλοιποι.
Θεωρητικά το κόλπο είναι γνωστό. Ποιους δίσκους θα έπαιρνες μαζί σε ένα ερημονήσι. Κι όμως, δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει το σοβαρότατο εγχείρημα να τεθεί υπό την κατάλληλη οπτική πριν αραδιάσουμε albums. Perspective over τουρλουμπούκι κύριοι. Πράγματα λοιπόν, που πρέπει να έχουμε στο νου μας:
- Προφανώς δεν μετράνε cheats όπως "θα πάρω το γαμωτεράστιο catalogue boxset που έχει τα άπαντα των Kraftwerk". Σοβαρέψου. Τα live albums επιτρέπονται. Σε ένα αυστηρό σύμπαν δε θα περνούσαν ούτε οι best of συλλογές, αλλά σε ερημονήσι πάω, give me a break.
- Δεν έχει νόημα να πάρεις μαζί σου δίσκο που δεν ακούς ποτέ πια, επειδή του έχεις λιώσει τη ζωή, σου έχει εντυπωθεί πλήρως, κοιτάς το εξώφυλλο και θυμάσαι την κάθε νότα. Αυτοί υπάρχουν ήδη στο κεφάλι σου και εφόσον μπορείς να ανασύρεις την κάθε μια στιγμή του "Rime Of The Ancient Mariner" (που δένει και με την περίπτωση), δεν είναι κάτι που χρειάζεσαι physically μαζί σου.
- Είναι κίνηση πανικού να πάρεις κάποιον από εκείνους τους glamorous πολυεπίπεδους δίσκους, που έχεις χρόνια, εκτιμάς λόγω της grandiocity που είναι φτιαγμένοι αλλά για κάποιο λόγο δεν έχεις απορροφήσει ακόμα. Πιθανολογείς ότι είσαι εσύ ρηχός, η αλήθεια όμως είναι ότι το κάθε "Physical Graffitti", "Theli", "Aenima", "666 International", "La Masquerade Infernale" αυτού του κόσμου δεν περιμένει να το ακούσεις σε ακραίες συνθήκες για να σου τυπωθεί. Αν δεν έχει συμβεί ήδη, δε θα συμβεί τώρα.
- Επειδή είμαστε geeks, προσοχή εδώ. Είναι στρατηγικό λάθος να προσπαθήσεις να καλύψεις ιδιώματα με ακαδημαϊκό τρόπο. "Με αυτό καλύπτω το thrash, με το άλλο το postpunk, να κλείσουμε και από mathcore και να βολέψουμε και τη soul" κλπ. Δε φτιάχνεις βιβλιοθήκη.
- Δεν είναι υποχρεωτικό να πάρεις τα αντικειμενικά ακατέβατα 10αρια. Πρώτα από όλα
επειδή τα ξέρεις ήδη απέξω και δεύτερον από όλα επειδή κανείς δε θα είναι εκεί για να κριτικάρει το γούστο σου, ξε αγχώσου επιτέλους.
- Μην είσαι μαλακός, κρίνεται η εσωτερική σου ισορροπία εδώ. Κάτι που "μου άρεσε κάπως και θέλω να το ξανατσεκάρω" δεν έχει θέση εδώ. Όση προοπτική και να έχει, αν δε σου αρέσει τελικά θα έχεις χαραμίσει ένα slot και πολύ χειρότερα, αν καταλήξει να σε ενθουσιάσει, θα σε καταθλίψει η έλλειψη προοπτικής για την υπόλοιπη ζωή σου, ξέρεις, being deserted and all.
- Προσοχή, είναι ένα παιχνίδι του μυαλού όλο αυτό. Εγώ ας πούμε, θεωρώ ότι έχω χορτάσει Led Zeppelin και δε σκοπεύω να πάρω μαζί μου. Πρέπει να διαχειριστώ την οπτική "Δε θα ξανακούσω Zeppelin ΠΟΤΕ στη ζωή μου". Αν αυτό μου φαίνεται αβάσταχτο, πρέπει να πάρω.
- Η σωστή προετοιμασία είναι η μισή μάχη. Είναι απαραίτητο να δεχτούμε ότι κάποια στιγμή, όσα έχουμε μαζί μας θα εμπίπτουν στην κατηγορία "εντυπωμένος δίσκος που δε χρειάζεται να ξανακούσω" στην καλύτερη, θα τα έχουμε σιχαθεί στη χειρότερη. Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε σε αντίστροφη μέτρηση για τη στιγμή που η σχέση μας με τη μουσική θα τελειώσει. Σε όσους μόλις διαπέρασε ένα ρίγος τη ραχοκοκκαλιά, έχω να πω θάρρος, σας νιώθω. Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τότε θα έχουμε είτε αποδημήσει, είτε διασωθεί, ας υπάρχει και μια θετική προοπτική διάολε!
Ώρα για τα ευχάριστα. Όσα πολλά και περίπλοκα ήταν τα dont's, τόσα απλά και εύκολα είναι τα do's μιας τέτοιας περίπτωσης.
- Αυτό λοιπόν που πρέπει να πάρεις, είναι οι δίσκοι που κάθε φορά σου κάνουν κάτι. Που σε συγκινούν με οποιονδήποτε τρόπο. Ο σκοπός της τέχνης είναι να προκαλεί συναισθήματα λένε. Ότι λοιπόν σε κουνάει μέσα σου ή και έξω σου (πόσο φανταστικό θα ήταν να χορεύει σαν μανιακός ένας τύπος σε έρημο νησί;).
- Πάντοτε βέβαια, αυτό έχει να κάνει και με το τι είδους τύπος είσαι. Εμένα ας πούμε, δε λειτουργεί έτσι. Μου ενισχύει την υπάρχουσα διάθεση, σπάνια μου την αλλάζει. Πρέπει λοιπόν να παίξει μεταξύ του "θα πάρω τον τάδε δίσκο επειδή είναι φανταστικό blackmetal" και "θα πάρω τον δείνα δίσκο επειδή οπωσδήποτε θα με πιάσει κατάθλιψη από τη μοναξιά και θα θέλω κάτι να ακούω".

Εφόσον λοιπόν έχουμε ξεκαθαρίσει όλα αυτά και αφού αφήσαμε πίσω με παρηγοριά τη σοφία της ωριμότητας και πολλά αντικαταθλιπτικά, τα "Master Of Reality", "Piece Of Mind", "2112", "Seasons In The Abyss", "Vulgar Display Of Power", "The Blackening" και "Ride The Lightning" ή οτιδήποτε χιλιολιωμένο κατά περίπτωση, το βαλιτσάκι μας θα περιείχε (στο περίπου)...

At The Gates "Slaughter Of The Soul" - Η τελειότερη ισορροπία καφρίλας και μελωδίας που πέτυχε ποτέ το ανθρώπινο γένος. Δε βρίσκομαι σε φυσιολογική κατάσταση, χρειάζομαι balance.
The Haunted "The Dead Eye" - Μόνο οι αγάπες σε κρατούν λογικό σε ακραίες συνθήκες. Άντε και το καλοζυγισμένο groove.
Lamb Of God "Ashes Of The Wake" - Γιατί κουβαλάει τόση πολλή ταυτότητα και χαρακτήρα που δε θα ξεχάσεις ποτέ ποιος είσαι.
Monster Magnet "Powertrip" - Μόνο εκεί μπορείς να τραγουδήσεις το ρεφρεν του ομώνυμου και να το εννοείς 100%.
Opeth "Blackwater Park" - Μεσσιανικό αριστούργημα που θα θέλεις να έχεις πρόχειρο όταν διαλογίζεσαι για το νόημα της ζωής.
Pain Of Salvation "Be" - Η μεγαλομανία είναι σύμπτωμα που δε σε αφορά πλέον και θα μπορέσεις να νιώσεις εκ νέου αυτό το δίσκο που (τα έχουμε ξαναπεί) είναι επιπέδου The Wall.
Tool "Lateralus" - Γιατί ενώ σε έχει κατακτήσει, εσύ δεν το έχεις αποκρυπτογραφήσει ακόμα.
System Of A Down "Hypnotize/Mesmerize" - Για τις στιγμές που θα χάνεις την αίσθηση του χρόνου και θα χρειάζεσαι μινι σφηνάκια με όλο το δυτικό (και λίγο ανατολικό) μουσικό πολιτισμό να σε επαναφέρουν.
Rage Against The Machine "Rage Against The Machine" - Σε ένα μέρος όπου είσαι ο μόνος βασιλιάς και κυρίαρχος επιτέλους θα μετρηθείς με τον εαυτό σου για να διαπιστώσεις αν εννοούσες όλα αυτά τα αναρχοκομμουνιστικά που φωνάζεις τόσα χρόνια.
Savatage "Streets" - Γιατί έχουμε και αισθήματα. Δεν εξηγώ τίποτα.
Danzig "II - Lucifuge" - Χρειάζεσαι την αυτοπεποίθηση που βγαίνει από αυτό το λαρύγγι για να επιβιώσεις. Ίσως και τη βοήθεια του Εξαποδώ.
Isis "Panopticon" - Για να διαστέλλεται ο χρόνος κάθε φορά που παθαίνεις κρίση πανικού. Μόνος. Σε ερημονήσι. Για πάντα. Ανάσες. Ανάσες. Ανάσες...
Mastodon "Remission" - Σου δίνει ελπίδα. Ο τρόπος που αυτό το ολοκληρωμένο κτήνος εξελίχθηκε για να επιβιώσει, σε κάνει να νιώθεις ικανός για όλα.
Sigur Ros "Takk" - Θα είσαι και εσύ τόσο out of this world όσο είναι και αυτοί. Επίσης το "Hoppipolla" είναι το κομμάτι που θέλω να ακούσω πριν κλείσω τα μάτια.
The Cult "Electric" - Ένας γυμνός ερημίτης air σολάρει μανιασμένα το "Love Removal Machine" σε μια παραλία το ηλιοβασίλεμα. Fuckin ανεκτίμητο.
Radiohead "Ok Computer" - Ένας αριστουργηματικός urban δίσκος να σου θυμίζει την παλιά σου ζωή. Να πως τα αστικά προβλήματα μπορούν να γίνουν ευχάριστη ανάμνηση.
Dj Raida "Rock Phenomenon" - Το έχουν κάνει πολλοί, τα συγκεκριμένα όμως mash ups με χαλαρώνουν με κάποιο διασκεδαστικό τρόπο.
Nicola Piovanni "La Vita E Bella" - Για να το ακούσω επιτέλους άνετα. Μια ζωή κρύβομαι μη με δει κανείς. Εκεί δε θα χρειαστώ και χαρτομάντηλα.
The Beatles "Let It Be" - Μικρό νησάκι. Συνθήκες πείνας. Καρχαρίες να κυκλώνουν απειλητικά με τα πτερύγια έξω από το νερό. Και ένας τύπος ξαπλωμένος στην άμμο τραγουδάει χαλαρός "when i find myself in times of trouble...", ε, είναι τόσο αστείο που αξίζει τον κόπο.
Therapy? "Troublegum" - Γιατί είναι απαραίτητο το uptempo rock n roll που είναι και σοβαρό ταυτόχρονα. Και λίγο τραγικό χορεύοντας το "Nowhere".

Αν και θα συμβιβαζόμουν μια χαρά με την αυτοεξορία, αρκεί να μπορούσα να έχω τα top 20 albums των 2014, 2025, 2088 και 2101, έτσι για το γούστο...

666 Parkway Drive - The Number Of The Beast

Έχω ένα φίλο, που τυχαίνει να είναι και καλλιτέχνης που μου εμπνέει μια πίστη, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Έχει έτοιμο ένα δίσκο που ανυπομονώ να ακούσει ο κόσμος και εφόσον θα περάσει λίγος καιρός ακόμα, συζητάμε τι ωραίο μπορούμε να κάνουμε για να δημιουργήσουμε λίγο buzz παραπάνω. Κατά τη διάρκεια, αναφέρει ότι έχουν προγραμματίσει μια καλοκαιρινή συναυλία με κάμποσες άλλες μπάντες από 2-3 πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, που έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι ανήλικες. Παντού πιτσιρίκια. Για να έχουμε όλοι την ίδια εικόνα, αυτοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στο bill και μιλάμε για τελειόφοιτους, γύρω στα 25. Οι υπόλοιποι οπότε, καλό σχολείο. "Στο κάτω κάτω, αυτό είναι το κοινό μας", λέει.
Σε μια έκλαμψη συνειδητοποίησης, σκέφτομαι και το λέω και φωναχτά "τι συζητάμε τι ωραίο μπορούμε να κάνουμε, δεν έχουμε ιδέα τι κάνει εντύπωση σε αυτά τα παιδιά, που ξέρουμε εμείς τι γουστάρουν;". Το κακό με τις εκλάμψεις είναι ότι είναι παροδικές, το λέει και η ετυμολογία της λέξης. Σύντομα το ξέχασα. Μου ήρθε όμως ξανά σαν σφαλιάρα στα μούτρα πριν 3 βράδια.
Είχε έρθει η μέρα της συναυλίας που λέγαμε παραπάνω και ενώ δε μπόρεσα να δω και τα 7 μαθητικά σχήματα που έπαιξαν, από τα 5 που είδα, ένα πράγμα κατάλαβα. Ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι δεν το είχα καταλάβει. Ρε, πότε έγιναν οι Parkway Drive τόσο τιτανοθεοί; Το φτωχό μου μυαλό τους είχε καταχωρημένους ως ένα αξιολογότατο σχήμα από feelgood αυστραλούς surfers, που έχουν πολλή όρεξη για ταξίδια και live. Τελικά φαίνεται ότι είμαι μακριά νυχτωμένος και προφανώς πρόκειται για τους απόλυτους ήρωες μια ολόκληρης, παγκόσμιας γενιάς. Το καλύτερο δε, είναι ότι εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι.
Στο ιδιαιτέρως eye opening live που παρακολουθήσαμε λοιπόν, ΟΛΑ τα συγκροτήματα έπαιξαν και μια διασκευή Parkway Drive. ΟΛΑ. Σίγουρα δεν ήταν συνεννοημένοι για να μου κάνουν πλάκα, είναι απλά και εύκολα, μια must επιλογή. Για τους κάπως μεγαλύτερους από εμάς, ήταν κάπως σουρεάλ η εμπειρία, ειδικά από όταν άρχισαν να βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και να αποκαλύπτουν στατιστικά patterns.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ακούσαμε κάμποσα original κομμάτια και λίγο περισσότερες διασκευές. Το γηραιότερο συγκρότημα που τιμήθηκε ήταν οι In Flames (αν και με κομμάτι του 2006) και η χρονολογικά παλιότερη μουσική που ακούσαμε ήταν τα 3 κομμάτια από το ντεμπούτο των Slipknot. Μας ακούγεται κάπως αστείο, αλλά makes perfect sense, όταν βγήκε το συγκεκριμένο album, όλα αυτά τα παιδιά ήταν πάνω κάτω, γύρω στα 6. Σαν να βγει και να πει ο Hetfield ξερω γω, ότι είχε μα μπάντα στο σχολείο και έπαιζαν κομμάτια από το Led Zeppelin II. Τα νούμερα βγαίνουν, εμείς έχουμε χάσει την επαφή με το χρόνο.
Στο χρόνο αυτό που χάσαμε που λέτε my fellow older fellows, αν οι Slipknot έγιναν οι Metallica των 00's (που αυτό μπορεί και να το είχαμε μυριστει) τότε οι Parkway Drive είναι άνετα οι Iron Maiden, αν μη τι άλλο, υπό την έννοια ότι είναι το σχήμα που σαν heavy ass rocker που κάνει practice όταν λείπουν οι γονείς από το σπίτι, είσαι υποχρεωμένος να διασκευάσεις.
Το αστείο σε όλο αυτό, είναι το πόσο άχρηστο είναι αυτό το κείμενο σε ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων, που καθότι δεν έχουν μπει στα 20, είναι απολύτως ενήμεροι για όλα αυτά. Απλά ένιωσα την υποχρέωση να δώσω ένα heads up στους δικούς μου, έτσι, για να μπορούμε να το παίζουμε ξερόλες (τρομάρα μας) για λίγο καιρό ακόμα.
Και να μην πέσουμε από τα σύννεφα όταν οι πιτσιρικάδες take over γραπτά, blogs, sites και περιοδικά σε 6-8 χρόνια και βγάζουν τους αυστραλούς (όχι τους working class heroes, είπαμε τους surfers) την Πιο Επιδραστική Μπάντα του 21ου αιώνα πχ...

Erlen Meyer - Upgrade στο μίσος με γαλλική εσάνς

Πως γίνεται να μην κολλήσεις με αυτό το εξώφυλλο; Πόσο φυσιολογικό είναι να γράψουν στο internet ότι είχε χρόνια να ταιριάξει τόσο εικόνα με μουσική; Πόσο ωραίο είναι που ανάμεσα σε τόσα albums για τα οποία προσπαθούν να γράψουν "σωστά", εδώ οι online γραφιάδες ξεσαλώνουν; Πόσο απελευθερωτικό θα είναι επιτέλους να ξεφύγουμε από αυτό το ανούσιο "αντικειμενικό" γράψιμο; Σε απλό κόσμο μιλάς, που είτε είναι ήδη, είτε θα μπορούσε να γίνει φίλος σου. Αν νομίζεις ότι κάνεις επαγγελματική καριέρα γράφοντας για post hardcore, ξεκαβάλα, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Είμαι βέβαιος, ούτε οι Erlen Meyer το βλέπουν έτσι. Δες μούτρα στις φωτογραφίες και θα καταλάβεις. Έχουμε ξαναπεί για το πόσο είναι όλη η ουσία εκείνοι οι τύποι που θέλουν μόνο να βγάλουν κάτι από μέσα τους. Σαν αυτούς, κάτι μαύρο και γκρι, εκρηκτικά και ανίερα σπλατσαρισμένο πάνω σε λευκό χαρτί.
Απλωτό, αργό, υπέρβαρο, με καταστροφικά περάσματα και στοιχειωμένες απαγγελίες μίσους, όλα στα γαλλικά. Τα βατραχοανέκδοτα μπορούν, τουλάχιστον στο χώρο μας, οι εγγλέζοι να τα κλειδώσουν σε ένα σεντούκι στον πάτο της θάλασσας, δεν έχουν heavy μούτρα να τους μιλούν τα τελευταία χρόνια.
Κάποιος έγραψε ότι οι Meyer είναι οι Kvelertak του post hardcore, εννοώντας το πάρτο-στα-μούτρα-όταν-δεν-το-περιμένεις ύφος του ομότιτλου ντεμπούτου, και έτσι ακριβώς είναι.
Αν αγαπάς τους Isis, τους Botch, τους Mouth Of The Architect, τους Buried Inside και τους Fall Of Efrafa όσο κι εγώ, κάνε λίγο χώρο στο πιο μαύρο σημείο της καρδιάς σου, δε θα πάει χαμένος.

Construct - Όποιος δε χρειάζεται άγκυρες, είτε δεν ταξιδεύει, είτε είναι πνιγμένος

Λίγα βράδια νωρίτερα, επιστρέφω από τη δουλειά με το πολυαγαπημένο μου αστικό λεωφορείο. Το 12 είναι από τα πολύ καλά, δεν έχω μούτρα να παραπονεθώ. Το μόνο σχετικό του μειονέκτημα, είναι ότι περνάει από όοολη τη Μητροπόλεως. Μέχρι λοιπόν να βρεθεί ένας άγιος άνθρωπος που θα θεσπίσει νόμο ώστε να επιτρέπεται (και να πριμοδοτείται) η ανατίναξη των αυτοκινήτων που διπλοπαρκάρουν όπου θεωρήσει ο υπάνθρωπος οδηγός τους ότι "νταξει μωρέ, 5 λεπτάκια το άφησα, πως κάνεις έτσι;", η Μητροπόλεως μπορεί και να είναι λίγο βάσανο μερικές φορές.
Μια από εκείνες τις βραδιές λοιπόν, έχω εκτός από τις 10 ώρες ορθοστασία και τους παρκαδόρους του Σατανά, να αντιμετωπίσω και την ιδιαίτερα αυξημένη κίνηση στους δρόμους του κέντρου της Θεσσαλονίκης λόγω του Gay Pride. Δυστυχώς λόγω δουλειάς δεν κατάφερα να πάω να παρτάρω μέχρι θανάτου και το μόνο που μου μένει να κάνω για να υποστηρίξω ένα κίνημα που δε θα έπρεπε να χρειάζεται στήριξη, είναι να κρεμιέμαι άνετος και cool από τη χειρολαβή μου και να οικτίρω με attitude τους στριτζοκώληδες, ομοφοβικούς, σιχαμένους συμπολίτες μου, που στραβώνουν τα μούτρα τους.
Ταυτόχρονα όμως, ζορίζομαι. Είναι πολλά εναντίον μου και ξέρω, ότι δε θα τα καταφέρω μόνος. Ενστικτωδώς, το χέρι μπαίνει στην τσέπη και όπως ο Sport Billy έβγαζε ένα τραμπολίνο την ώρα της ανάγκης, εγώ βγάζω το iPod. Την κρίσιμη στιγμή, ο δεξιός αντίχειρας φαίνεται σαν να λειτουργεί αντανακλαστικά και μεταξύ Dagoba και Darkest Hour, κλικάρει με αυτοπεποίθηση τους Dark Tranquillity. Και εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα, το chopped up drumbeat του "For Broken Words", απλώνει ένα πέπλο ηρεμίας.
Από τη πρώτη στιγμή, το "Construct" φάνηκε ότι όσο τυπικό μοιάζει, τόση ουσία κουβαλάει μέσα του. Εννοώ ότι ο καιρός που οι Tranquillity θα άλλαζαν τον κόσμο έχει περάσει, πλέον έχουν το game τους και φτιάχνουν μουσική για εμάς τους συγκεκριμένους που δεν τους χορταίνουμε και είναι ελάχιστες έως μηδαμινές οι πιθανότητες να αφορούν κάποιον άλλο. Την ίδια στιγμή όμως, ο συγκεκριμένος δίσκος ταϊζει χαιρέκακα σκόνη όχι μόνο τους Σουηδοπρεπείς διεκδικητές, αλλά και τα 2-3 προηγούμενα albums των ίδιων.
Πως το κάνει αυτό; Καθόλου φαντεζί, και απολύτως χειροπιαστά.
Τούτοι δω ποτέ δεν έπαιζαν σαν βραζιλιάνοι ζογκλέρ της μπάλας που περνάνε με 7 διαφορετικές τρίπλες τον ίδιο αντίπαλο και καταλήγουν 3 μέτρα από εκεί που ξεκίνησαν. Στις καλές τους μέρες είχαν το στυλ του Zidane, που τρίπλαρε μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του σώματός του, προκειμένου να φτάσει νωρίτερα εκεί που ήθελε. Είχαν τα τραγούδια τους, τη δομή τους, το know how και τον ΑΠΟΛΥΤΟ έλεγχο της μπάλας, εεε, της σύνθεσης. Και φέτος είναι μια από τις εξαίρετες μέρες τους.
Οι διαγνώστες reviewers έχουν γράψει ότι γύρισαν στο ύφος του "Projector" με τάσεις για περισσότερα μελωδικά ρεφρέν και καθαρά φωνητικά που όντως, είχαν λείψει τελευταία. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, φαντάζομαι. Επειδή όμως, δεν έχω 15 δίσκους στο σύνολο της παγκόσμιας μουσικής πιο πάνω από το "Projector", δεν το νιώθω έτσι 100%. Κάτι στο mentality είναι διαφορετικό, πιο πηγαίο και νοτισμένο με εμπειρία. Που θα κάνει το kill με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις σε μια μάχη και ο άλλος θα μείνει απολύτως ακίνητος, κάτω.
Υπάρχουν κάμποσοι από εμάς, που μας ηδονίζει να υπάρχουν σε μια χρονιά τόσοι διεκδικητές για το σουηδικό θρόνο. Από το βόρειο παγωμένο ωκεανό μέχρι την Καβάλα (spoiler), χορδές ακονίζονται και λαρύγγια κάνουν ζέσταμα. Όλοι ικανοί και on fire. Το που θα βάλω εγώ τα λεφτά μου όμως, μάλλον θα το αποφασίσει η καρδιά.

Like clockwork - Αυτός ναι, το κεφάλι σου όμως;

Το ακούει όλος ο κόσμος πολλές μέρες τώρα. Φανατισμένοι υποστηρικτές, απογοητευμένοι haters, περισσότεροι και από τους 2 combined, οι μπερδεμένοι. Από αυτό και μόνο, παίρνει μερικά συν ο δίσκος.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Homme είναι οι πορωμένοι heavy ass ακροατές που του έχουν ξεμείνει από τους Kyuss. Που αναζήτησαν διψασμένοι το επόμενο βήμα και κρέμασαν στους QOTSA όλες τις προσδοκίες του κόσμου. Όσο λοιπόν βγάζει δίσκους που βαράνε, όλα βαίνουν καλώς. Like clockwork my ass δηλαδή, αφού αυτό έχει να συμβεί χρόνια και χρόνια. Τους ξεχαρμανιάζει με καναδυο tracks τη φορά και αυτοί απογοητεύονται κάπως, αλλά παραμένουν.
Το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα του Homme, είναι οι νεο vintage, ψαγμένοι μέχρι θανάτου, λαγωνικά των βαθυτέρων εννοιών της μουσικής που αποκήρυξαν το αμόρφωτο heavy rock του παρελθόντος και πλέον χιψτεριάζουν all over the place. Είναι οι ίδιοι που παράτησαν το metal στις αρχές των 90ς και μετακόμισαν στο Seattle του μυαλού τους. Ίδια φάρα, άλλη εποχή. Αυτοί λοιπόν (που παραμένουν φίλοι μας, δεν είμαστε κακοί άνθρωποι), έχουν βρει στους πρόσφατους QOTSA δίσκους το rock n roll όπως θα έπρεπε να είναι και ηδονίζονται στο echo που αφήνει η παραγωγή στο hi hat των drums.
Σημείο επαφής και των 2 αυτών φυλών; Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του δημιουργού. Ούτε οι πρώτοι τον ξεγράφουν, ούτε οι δεύτεροι ξενερώνουν όταν παραμορφώνει λίγο παραπάνω την κιθάρα του. Η μαγκιά του Homme είναι ότι αυτό, το εμπνέει σε όλους.
Προσωπικά, δεν ανήκω σε καμία από τις 2 κατηγορίες. Δε θα με έλεγα fan των QOTSA, ούτε ιδιαίτερα των Kyuss. Θα ακούσω το οτιδήποτε related φυσικά, αλλά θέλω να πιστεύω για τους ορθούς λόγους. Επειδή αυτό το παλικάρι, ότι κάνει, το κάνει σωστά.
Δεν κοπιάρει, δεν αναβιώνει, δεν επαναδιατυπώνει τίποτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν ακούσεις προσεκτικά δε θα καταλάβεις τι είδους μουσική του αρέσει. Ο δρόμος όμως που ακολουθεί μέσα στο rock n roll, είναι ξεκάθαρα δικός του. Η όποια παρανόηση γίνεται σχετικά με τη μουσική του (και το "Like Clockwork" συγκεκριμένα) πιστεύω ότι έχει να κάνει με τις προσδοκίες και τα προαπαιτούμενα του ακροατή. Ομολογώ ότι και εγώ στην αρχή έψαξα να βρω τα heavy κομμάτια και ένιωσα ότι δε με καλύπτει το σύνολο. Αυτό θα είχε νόημα αν είχε φτιάξει το δίσκο για μένα. Που μάλλον δε συνέβη. Κάποιος (δε θυμάμαι ποιος, αλλά εικάζω κάποιος σοφός) μου είπε ότι ο δίσκος είναι grower και θέλει χρόνο. Είναι διαδικασία να χωνέψεις τα ups και τα downs. Ισχύει, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το να καταλάβεις ότι ο Jοsh Homme είναι ένας παραγωγός classic rock (20001, για όποιον νιώθει) μουσικής. Με την έννοια ότι δεν υπηρετεί κάποιο ιδίωμα, αλλά φτιάχνει universal rock μουσική. Όχι αυτό που λέμε για όλη την οικογένεια, αλλά για το σύνολο του rock πληθυσμού.
Και από αυτού του ειδους τους δημιουργούς, κανείς δεν έκοβε ένα μοτίβο συνέχεια. Οι Stones δε blues-αραν συνεχώς. Οι Who δεν κοπανούσαν όλη την ώρα. Οι Zeppelin έφτιαχναν κι άλλα πράγματα εκτός από folk μπαλάντες.
Δεν τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι, θα αφήσω τη rock γενιά του 2088 να το κάνει, απλά λέω. Κανείς που άκουσε QOTSA χωρίς pattern στο κεφάλι του, δε μπερδεύτηκε. Ποτέ.

¨Οταν ο χρόνος σου, πιάνει τόπο - Heavy party with a purpose

Υπάρχουν πολλές φορές σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή, που τα πράγματα είναι περίπλοκα. Φορές που απογοητεύεσαι από τη ματαιότητα και θες να τα παρατήσεις. Περιπτώσεις που νιώθεις ότι είσαι περικυκλωμένες από απαίσιες επιλογές και εσύ πρέπει να πάρεις τη λιγότερο σιχαμένη.
Αυτή τη φορά, δεν είναι καθόλου έτσι. Που και που, μας σκάει ένα χαμόγελο εύνοιας ο Βισνού και έχουμε να διαλέξουμε από το καλό, το καλύτερο. Όπως για παράδειγμα, σε ποια από όλες τις μπάντες του Σαββάτου θα τα σπάσεις περισσότερο. Α, τέτοια προβλήματα, μακάρι να είχα κάθε μέρα.
Αυτό το Σάββατο που λέτε, συμβαίνει ένα από εκείνα τα πολύ ωραία πράγματα που από όπου και να το δεις, καλό είναι. Στο Gagarin205, με έναρξη στις 19.30 το απόγευμα (live με φραπεδάρα, τι χλίδα!) εμφανίζονται 7 μπαντάρες του σύγχρονου ελληνικού rock n roll (κι εμένα μου ήρθε ένα μπλιαχ τώρα που το είδα γραμμένο, αλλά ας το ξεπεράσουμε επιτέλους) που αναμένεται να μας σπάσουν τα κεφάλια με τις μουσικές τους.
Οι Tardive Dyskinesia, Lucky Funeral, Potergeist, Maplerun, Drunk Motherfuckers, Puta Volcano και 2 The Bone μαζεύονται σε μια σκηνή και μας δείχνουν τι πάει καλά σε αυτή τη χώρα, προσπαθώντας να βοηθήσουν μαζί με εμάς αποκάτω, κόσμο που μας έχει όλους ανάγκη.
Με είσοδο 5 ευρώ, τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση του κέντρου φιλοξενίας αστέγων "Ανακούφιση" στον Πειραιά και κάτι τέτοιο, μόνο καλό μπορεί να είναι.
Πέρα από το αλληλέγγυο του πράγματος βέβαια, εγώ να σας πω την αλήθεια μου σκοπεύω να το δω και εντελώς εγωιστικά και αποκλείεται να χάσω την ευκαιρία για ένα παρτυ γλυκιάς, επενδεδυμένης με ασήκωτες μουσικές, καταστροφής.
Ιδανικές συνθήκες, άπαιχτο line up, τιποτένιο αντίτιμο, που καταλήγει κάπου που θα πιάσει τόπο. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις Σάββατο απόγευμα, βάζω στοίχημα...

Dagoba Rules The Ocean

Νομίζω τα σαββατοκύριακα για αυτό το λόγο υπάρχουν. Πας στη δουλειά, κυκλοφορείς έξω, περνάς δημιουργικό χρόνο στο σπίτι, πήζεις με τις αγγαρείες σου, αράζεις όποτε μπορέσεις, προσπαθείς να στριμώξεις μέσα σε όλα αυτά και κανα δίσκο, θες να ακούσεις τους 3-4 που βρήκες αυτή την εβδομάδα, άντε να δούμε αν θα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον και μέχρι να έρθει το σαββατοκύριακο, να'τος ο Γάλλος, βάζει το γκολ στο 90'.
Μην κοροϊδευόμαστε, καμία έκπληξη, δεν έχει υπάρξει Dagoba κυκλοφορία που να μην συζητήσουμε ενθουσιωδώς και να μην καταλήξει στη Λίστα Του Δεκέμβρη. Πάντα ήταν δυνατοί διεκδικητές, πάντα πρόσεχαν μέχρι κεραίας τα κομμάτια τους και πάντα δεν τους αρκούσε αυτό. Τη διαφορά την έκανε μια ζωή το μικρό Lego τουβλάκι ταλέντου που έδινε στο κάθε ένα τραγούδι κάτι που δεν περίμενες. Ένα άνοιγμα στο ρεφρέν, μια δίκαση εδώ, μια αλλαγή ταχύτητας ή ένα μεγαλοπρεπές breakdown. Μπάντα - διαμάντι σε κάθε περίπτωση.
Μια από τις λίγες απολαυστικές συγκινήσεις στη ζωή ενός obsessed μουσικόφιλου, είναι η δεύτερη ακρόαση. Έχεις ήδη σκανάρει το album μια φορά, σου τρίγκαρε το αισθητήριο και το νιώθεις ότι κάτι υπάρχει εδώ. Η δεύτερη ακρόαση είναι η επιβεβαίωση του hunch. Δεν είναι εκείνη που θα σε κάνει να τραγουδήσεις, ούτε θα διαλέξεις το αγαπημένο σου κομμάτι, ούτε τίποτα άλλο ρεαλιστικά μετρήσιμο. Είναι εκείνη που θα σου χαλυβδώσει την αυτοπεποίθηση ότι όντως βρήκαμε κάτι και όντως το δικό σου κριτήριο μέτρησε. Ξανά. Η δεύτερη ακρόαση δίνει credit σε σένα, όχι στον καλλιτέχνη. Εκείνη λοιπόν, είναι και η στιγμή που το μοιράζεσαι.
Και ταυτόχρονα, η στιγμή που αν έχεις φίλο αυτόν τον τύπο (που τυχαίνει να φτιάχνει το My Open Third Eye blog), έρχεται η ξενερωτική προσγείωση. "Ναι, το άκουσα, είναι cute". Cute? Αλήθεια, cute? "Δεν το λέω αρνητικά, αλλά δεν είναι σαν το The Ocean". Too much για να το αντέξω. Όσο και αν αγαπάμε τους The Ocean και όσο απρόσμενα καλό αν ήταν το "Pelagial" δεν στέκει σε σύγκριση ούτε για πλάκα.
Και αυτό επειδή είναι το DNA των Dagoba αυτό που χρειαζόμαστε. Όχι μόνο το τι και το πως το παίζουν, αλλά η ιδιοσυγκρασία τους. To straight-to-the-point attitude που απαιτείται για να σε αρπάξει ένας δίσκος. Που η ατμόσφαιρά του είναι το "με πόσα στακάτα γκοτζιρο riffs μπορώ να σου σπάσω τα μούτρα" και όχι τα απλωτά ηχοτοπία.
Έχουμε ανάγκη μια μπάντα όσο υπέρβαρη και γοριλοπρεπής όσο οι Dagoba, να ξέρουν πότε να βάλουν το τραγουδιάρικο αλλά ΠΟΤΕ ξενέρωτο σημείο, ή να διδάξουν πως χρησιμοποιείται η πάνω πάνω χορδή κιθάρας και μπάσου over ενός mid tempo τύμπανου.
Χρειαζόμαστε κάποιον που χωρίς να είναι superstar να ξέρει να blend-άρει Morbid Angel με echo στο μικρόφωνο, φτιάχνοντας ταυτόχρονα αξέχαστα τραγούδια όπως το "The Great Wonder" και το "I, Reptile".
Δεν ξέρω πως θα πάει η χρονιά μέχρι το Δεκέμβρη, μου είναι απόλυτα φυσικό όμως μέχρι στιγμής να βλέπω τον αριθμό 2 να αναβοσβήνει δίπλα στο "Post Mortem Nihil Est". Δε με απασχολεί πόσα μεγαθήρια άφησε ήδη πίσω, με δαιμονίζει όμως που ο άλλος το βρήκε cute. Αν έλεγε ότι είναι μπαζοδίσκος, θα το δεχόμουν και θα οίκτιρα την ύπαρξή του. Επειδή όμως το The Ocean είναι πιο συναρπαστικό; Επειδή έχει αυτά τα επιχειρήματα;

Sound vs Composition - Musical εμφύλιος

Κοιτούσα αυτό το δίσκο στη δουλειά σήμερα. Τον έχω ξαναδεί, σήμερα όμως πρώτη φορά μου χτύπησε ο τίτλος. Coltrane's sound. Sound. Σε αυτό το δίσκο, υπάρχει ο ήχος του Coltrane. Όχι τα τραγούδια που έγραψε τελευταία, αλλά ο ~~ήχος~~ του.
Το γούσταραν πολύ αυτό παλιά. Ποιος είναι ο ήχος του ενός, που ακούγεται πιο φρέσκος από τον άλλον. Αυτό ήταν ο στόχος. Να έχεις το δικό σου ~~ήχο~~. Για αυτό έψαχνες αν ήσουν καλλιτέχνης. Θυμήθηκα και το Back To The Future. Όταν παίζει στο σχολικό χορό ο McFly το "Johnny B Goode" και παίρνει ο Marvin Berry τον ξάδερφό του, τον Chuck και του λέει "You know that new sound you're looking for? Well, listen to THIS!". Να το πάλι. Τότε, ερχόταν πρώτα να βρεις τον ήχο σου. Τα τραγούδια, ακολουθούσαν αργότερα.
Και αυτό ήταν που μαγνήτιζε τον κόσμο. Κάποιος που ακουγόταν όπως κανείς άλλος, την εποχή που όντως η καινοτομία είχε το χρήμα. Προφανώς τα hit singles έφερναν και τότε την επιτυχία, αλλά αυτό που ταρακούνησε τον κόσμο ήταν το αιρετικό πάντρεμα του rhythm n blues με τα gospel που έκανε ο Ray Charles και σε δεύτερη μοίρα το πόσο πολύ χόρεψαν το "Mess Around".
Πόσο πολύ τα γούσταραν αυτά τότε! Και δικαίως τα συζητάμε μέχρι σήμερα, γιατί είναι ο ήχος που γεννάει σκηνές. Ακόμα έτσι γίνεται. Η σκηνή του grunge, του σουηδικού death metal, του punk, του neo folk, του sludge. Τα τραγούδια γεννούν τους ήρωες της κάθε σκηνής. Αφού δηλαδή ξεκινήσει ο κόσμος να παίζει αυτό το είδος μουσικής. Τις σπάνιες περιπτώσεις που γίνεται ταυτόχρονα, είναι τις στιγμές που είσαι οι Nirvana, οι Sex Pistols, οι Black Sabbath.
Που βρισκόμαστε τώρα; Τώρα παλεύουμε μεταξύ ήχου και σύνθεσης. Έχουμε ακούσει τόσα πολλά και τρέχουμε τη μια πίσω από τις τραγουδάρες των Audrey Horne και την άλλη να προφτάσουμε τη "σωστή" djent μπάντα. Από το τι θα παίξει ο Jack White φέτος, στο πόσοι θα κοπιάρουν τους Fleet Foxes. Θεωρητικά, ο νεωτεριστής θα κυνηγά τον ήχο και ο παλιομοδίτης τα τραγούδια. Ακούγεται λογικό, αλλά δε συμβαίνει. Και ο πιουρίστας θα κολλήσει σαν βδέλλα στο παραδοσιακό thrash, αλλά και ο μοντέρνος θα εκμεταλλευτεί το φρέσκο dubstep για να "ξεχωρίσει από τη μάζα". Ταυτόχρονα, και οι 2 θα υποκλιθούν στη σύνθεση. Ο οποιοσδήποτε δίσκος που θα έχει τις τραγουδάρες, θα αποθεωθεί από όλους. Είτε είναι Accept, είτε είναι Baroness. Κάποτε ο Καραολίδης είχε γράψει "Τι την θες την πρωτοτυπία, αν έχεις καλά τραγούδια;". Προδίδεται σαν μέγιστος fan των AC/DC, έχει όμως δίκιο.
Το οποίο είναι κάπως παράδοξο, γιατί σαν σύγχρονοι ακροατές με τόσα και τόσα ερεθίσματα, δε θα έπρεπε να αποζητάμε το κάτι νέο, ειδικά τώρα που είναι πιο δύσκολο; Θα στραβώσουμε που ο νέος δίσκος των Queens Of The Stone Age δε ροκάρει αρκετά, παρόλο που είναι ξεκάθαρα challenging να καταλάβεις τι γίνεται εκεί μέσα, όπου ο Homme έστησε μια καλλιτεχνική παραγωγή και όλο αυτό ισούται με περιπετειώδη ακρόαση; Με ένα tempo 4/4 είμαστε καλυμμένοι, αρκεί να έχει από πάνω το groovy refrain του "Crucial Velocity";
Και βρέχει ερωτήσεις από δω και πέρα. Μήπως αυτό που παίρνει ο άνθρωπος από τη μουσική, είναι το ίδιο από την αρχή του χρόνου; Ο υποδοχέας του εγκεφάλου δηλαδή, της συγκεκριμένης τέχνης ικανοποιείται με λιγότερα από όσα του προσφέρονται τελευταία; Υπάρχει σαφώς μια καταναλωτική θεώρηση στη σύγχρονη μουσική, οπότε το έχουμε παρακάνει; Αν είναι έτσι, γιατί συνεχίζουμε; Να ψάχνουμε, να διαφωνούμε, να συνθέτουμε, να παίζουμε shows, να φτιάχνουμε ήρωες;
Κατά λάθος μέσα στην πληκτρολόγηση, φάνηκε η αλήθεια. Ο λόγος αυτής της ανισορροπίας, είναι γιατί ο μεν καλλιτέχνης δημιουργεί, ο δε αποδέκτης καταναλώνει. Όχι απαραίτητα με την εμπορική έννοια, εννοώ ότι είναι ο παραλήπτης της τέχνης. Ο μουσικός παλεύει να βγάλει κάτι από μέσα του, ο ακροατής τρέχει να προλάβει να το απορροφήσει. Εσύ ψάχνεις τον ήχο για να μεταφράσεις την ψυχή σου, εγώ ψάχνω θέση στον εγκέφαλό μου να παρκάρω αυτό που η εμπειρία μου, μου επιτρέπει να κατανοήσω.
Δεν είμαστε της ίδιας φάρας εμείς οι 2 my friends...

Info Wars - Η προκατάληψη και το σύνδρομο του παρθένου αυτιού

Αυτή την εβδομάδα, internet σε μισώ. Βέβαια αυτή τη στιγμή σε έχω ανάγκη, αλλά τις τελευταίες 4-5 μέρες σε καταριέμαι. Όπως επίσης καταριέμαι τους προγενέστερους ακροατές, όσους μας δίδαξαν με τα λόγια τους μουσική, τους παλαιο-γραφιάδες και τα συνθήματα με σπρέι στους τοίχους. Γιατί δεν κρατάτε το στόμα σας κλειστό, που να πάρει;
Κάποια από τις μέρες της εβδομάδας που μας αποχαιρετά, είχε η τηλεόραση το Across The Universe. Το οποίο είναι ένα συμπαθητικό kind of musical, με τις ερωτικές ιστορίες μιας παρέας νέων με φόντο το αντιπολεμικό κλίμα στην Αμερική των 60s, διανθισμένο με τα τραγούδια των Beatles. Ευχάριστο και κεφάτο, να το δείτε.
Το είδα κι εγώ λοιπόν και συνειδητοποίησα ότι ενώ δεν είμαι κανένας μεγάλος fan, ήξερα όλα σχεδόν τα τραγούδια. Όχι σε φάση "κάπου το έχω ξανακούσει αυτό", αλλά το είχα για πλάκα, ήξερα πως πάει και τι λέει μετά, και που είναι η αλλαγή. Αν γυριστεί αντίστοιχο musical με τίτλο My Last Serenade με τραγούδια των Killswitch Engage, δε θα πιάσω αντίστοιχο σκορ, είμαι βέβαιος.
Την επόμενη μέρα που είχα μερακλώσει λοιπόν, έβαλα τα 2 διπλά best of των Beatles (το κόκκινο και το μπλε που λέμε οι δισκοπώλεις) στο ipod και έφυγα για τη δουλειά. Και ενθουσιάστηκα. Απαλλαγμένος από την ανάγκη να ακούσω άλλη μια brutal φασαρία, επιβεβαίωσα άλλη μια φορά γιατί οι Beatles είναι το όνομα που είναι και με ποιο τρόπο άλλαξαν την pop μουσική για πάντα μέσα σε 8 χρόνια. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, ήταν οι μεγαλύτεροι μάστορες στο στοχευμένο songwriting και μέσα σε ένα τρίλεπτο κομμάτι, είχαν 2-3 μελωδίες που δεν ξεχνάς ΠΟΤΕ. Και ηχογράφησαν καμιά 200αριά τέτοια. Πέρασα υπέροχα ακούγοντάς τους στο δρόμο λίγες μέρες και ένιωσα σαν να τους ανακάλυψα ξανά. Μόνο που το ήξερα ήδη. Ακόμα και πριν τους ακούσω. Και αυτό είναι τόσο άσχημο.
Ήταν τόσο ωραία η εμπειρία της μουσικότητας, που θα ήθελα αυτές οι μέρες να είναι οι πρώτες φορές που άκουγα Beatles, χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Και μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ποτέ αυτή την ευκαιρία. Ποτέ δε με κόλλησαν στον τοίχο οι Beatles, παρόλο που μου άρεσε αυτό που άκουγα εξαρχής. Γιατί; Επειδή δεν είχα παρθένο αυτί. Επειδή όταν ασχολήθηκα να τους ακούσω για πρώτη φορά, ΗΞΕΡΑ ΗΔΗ ότι είναι οι θρύλοι των 60s που καθόρισαν τη μεταγενέστερη μουσική και είχαν εκατομμύρια παλαβούς fans σε όλο τον πλανήτη και τους προσκυνούν όλοι και τα πάντα.
Τα τελευταία 20 χρόνια είχα την ατυχία (ή έτσι λέω αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον) να ψαχουλεύω και να διαβάζω και να συζητώ για μουσική, τόσο μανιωδώς όσο και να την ακούω. Έχω πάρει και συνεχίζω να παίρνω άπειρη πληροφορία για μουσικούς, τάσεις, επιτυχία, παραφιλολογία και hearsay εμπειρίες που πολλές φορές ξεπερνάει την ποσότητα της actual μουσικής που απορροφώ. Και αυτό είναι τόσο λάθος.
Αν είσαι τέτοιος τύπος, η μόνη ευκαιρία να φας αυθεντική κατραπακιά με τη μουσική, είναι να πέσεις πάνω σε ένα άγνωστο ντεμπούτο. Συμβαίνει μερικές φορές, αλλά αποκλείεται πάνω από 2 φορές το χρόνο, ότι είδος μουσικής και να ακούς.
Κατά τα άλλα, το 85% των καλλιτεχνών που προσκυνάς, ΗΞΕΡΕΣ ΗΔΗ ότι είναι άξιοι προσκυνήματος πριν η πρώτη νότα φτάσει στο αυτί σου. Σου έδωσε ο μεγαλύτερος ξάδερφος την κασέτα με το πρώτο Black Sabbath για να σε ξεστραβώσει στο σχολείο. Πρώτα σου είπαν ότι είναι τα μεγαλύτερα αλάνια και θρυλικοί drug survivors και μετά πρωτοάκουσες το riff του "Satisfaction". Κοιτούσες σαν χάνος την (ελπίζω θεέ μου) κοπέλα σου να σου λέει ενθουσιασμένη το πόσο φανταστικός ποιητής ήταν ο Morrisson πριν σου βάλει στο δωμάτιό της το "Riders On The Storm". Δεν υπάρχει πιο εκρηκτική live μπάντα από τους The Who, ρώτα όποιον θες. Αν ο Θεός πιάσει μια κιθάρα, δε θα καταφέρει να παίξει σαν το Jimi Hendrix. Οι Led Zeppelin, τα έχουν κάνει όλα φίλε. Δε θα υπήρχε ηλεκτρονική μουσική χωρίς τους Kraftwerk. Οι Stones ντρέπονταν να μιλήσουν στο Muddy Waters. Περισσότεροι άνθρωποι είδαν τη μετάδοση της συναυλίας του Elvis στη Χαβάη, από ότι την προσελήνωση του Αpollo 11. Και δεν ξεκινώ καν να μιλήσω για την κλασική μουσική.
Όποιος άκουσε κάποιο από τα μεγαθήρια της μουσικής, έχοντας πραγματικά παρθένο αυτί ακουστικά και συνειδησιακά, ελπίζω να έχει συναίσθηση της σπάνιας τύχης του. Φθονώ θανάσιμα τον ανίδεο ακροατή των Tool, των Black Sabbath και των Queen, που έπεσε κατά τύχη πάνω τους και δεν τους ξεπέρασε ποτέ. Δεν ξέρω αν η λύση είναι να μένεις μακριά από την ενημέρωση ή να μην έχεις φίλους, ξέρω όμως ότι αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον, θα ήθελα να ήμουν ερημίτης.

Hidden In The Basement - Όταν είναι σωστό, είναι σωστό

Κατραπακιά. Το 6ο repeat μέσα στη μέρα και το πλέον ενθουσιώδες που μόλις πάτησα, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Τα έχουμε ξαναπεί, είναι αυτά τα ξαφνικά, από το πουθενά, που σε χαζεύουν και νιώθεις βέβαιος ότι το rock n roll είναι ανεξάντλητο. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους βέβαια, οι Hidden είναι κάτι ξαφνικό και από το πουθενά μόνο αν κοιμάσαι όρθιος όπως εγώ. Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται και δικαίως η μύτη μου είναι στη riffομέγκενη που φτιάχνουν αυτά τα παιδιά, καθώς με την ελάχιστη ανατάραξη online που έκανα σήμερα, οι αφοσιωμένοι fans ξεπηδούσαν από παντού.
Πως καμαρώνεις μερικές φορές ότι ανακάλυψες το απόλυτο κρυμμένο διαμάντι; Καμία σχέση. Μπάντα 6ετίας, με τον εξαίρετο δίσκο τους "Ego" πέρυσι, μεγάλη αγάπη στο Λαρισινό κάμπο από ότι έμαθα, αναφέρθηκαν στο τελευταίο Metal AM, η Ελπίδα μετέφερε τις άριστες εντυπώσεις από τη live παρουσία τους πρόσφατα και εγώ συνέχιζα να βόσκω. Και στο σημερινό Σάββατο που έμεινα σπίτι, τα αυτιά μου ήταν ώριμα να φάνε την audio μπούφλα που τόσο καθυστέρησε.
Το "Ego" μου ακούγεται σαν μια συνολική περίπτωση όπου όλα πήγαν καλά. Πως ήταν το ματς της Εθνικής με την Team USA το 2006; Που όλα δούλεψαν, όλα τα συστήματα λειτούργησαν, όλες οι άμυνες έπιασαν και όλα τα σουτ μπήκαν; Ακριβώς η ίδια αίσθηση ότι είναι της μοίρας γραφτό, μου ξανάρθε ακούγοντας αυτό το δίσκο. Οι πρόβες είχαν λόγο ύπαρξης, τα τραγούδια χτίστηκαν όπως έπρεπε, το παίξιμο ρέει σωστά, τα riffs είναι παντού αλλά δε σε βαρυστομαχιάζουν και πάνω από όλα το κλισέ "τα καλύτερα κομμάτια που είχαμε, μπήκαν στο δίσκο" ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είναι αλήθεια.
Που μπορεί να κάνεις την πατάτα με τους Hidden; Να παλέψεις στο κεφάλι σου και να προσπαθήσεις να τους στριμώξεις στη southern συνομοταξία. Πιθανόν να σου ακουστεί έτσι, αλλά μιλάμε για λιγότερο από το 30%. Πρώτο και σημαντικότερο προσόν τους, που τους σώζει από αυτή την πλέμπα που έχει σκεπάσει το εγχώριο rock; Οι Hidden δε βαριούνται, δε σέρνονται, δεν τους τραβάει η νότια μαγκιά πίσω. Μπορεί να είμαι κουρδισμένος κάπως έτσι, να ακούω πολλά από αυτά τα αμερικάνικα, αλλά ήρθα να παίξω μουσική, όχι να κάνω πασαρέλα επειδή φέτος αρέσουν στα κορίτσια οι μουσάτοι με tattoo που ακούνε Clutch. Εκεί είναι που γεμίζουν τον τόπο με riffs και κάμποσες φορές με ταχύτητες και ξεκαθαρίζει το πράγμα.
Μερικές μοντέρνες αρμονίες, κάπου πιο πολύπλοκες κιθαριές, μια τζούρα πιο intellectual alt metal ("η φάση είναι το Trails", μου είπε η Δήμητρα της GNK Photography που τους έκανε τη φωτογράφιση/κόσμημα), intro και outro πέραν του τετριμμένου και η αίσθηση ενός ακέραιου καλλιτεχνικού προφίλ, είναι αυτά που μένουν μετά την πρώτη επαφή. Προσωπικά ξεχωρίζω τα "Empty Places", "Reckless" και "Four Walls Syndrome" χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Το ευλογημένο Internet μας έχει δώσει το bandcamp, οπότε κάνεις 2 κλικ και λιώνεις τα ακουστικά σου.
36 λεπτά όπου οι Λαρισαίοι καταθέτουν αψεγάδιαστα αυτό που έχουν να πουν, είναι το μόνο που χρειάζεται. Υπερσημαντικότατο bonus - κερασάκι, η ισοπεδωτική live παρουσία τους (δεν έχω ίδιαν άποψη, αλλά εμπιστεύομαι τους 2 που μου το είπαν 120%), πράγμα που κάνει την επόμενη εμφάνισή τους άχαστο must.
Αν δεν κάνω λάθος δεν έχουμε ακόμα support για το live των Planet Of Zeus στη Θεσσαλονίκη στις 18 Μαίου, σωστά;

Ανήλικοι καλλιτέχνες - Μην ακούς κανέναν, you're doing it right

Φωτογραφία - κόσμημα. Ο χαρούμενος τύπος στα δεξιά, είναι ο φοβερός drummer των φοβερών Still Falling. Ο ακόμα πιο χαρούμενος τύπος στα αριστερά είναι (εκτός από drummer των In Dying Days), η αποκάλυψη της εβδομάδας μου.
Πριν 2-3 βράδια, βρήκα μερικούς καλούς φίλους στο 8ball, όπου μαζευτήκαμε να δούμε ένα live. Προσωπικά, καιγόμουν να δω τους Above Us The Waves, για λόγους που θα αναλύσουμε διεξοδικά όταν έρθει εκείνη η ώρα. Νωρίτερα εκείνη τη νύχτα λοιπόν, στο πακέτο των 4 συγκροτημάτων που έπαιζαν (οι Kin Beneath Chorus/Still Falling/Above Us The Waves έκαναν ένα mini tour - λουκούμι), οι In Dying Days έκαναν τη δική τους εμφάνιση μετά από 3 πρόβες, όπως μας είπαν. Πιθανότατα οι πρώτες της ζωής τους. Δεν ακούγεται σαν κάτι συναρπαστικό και σαν ψυχρό, υπολογιστικό πόρισμα ίσως και να μην ήταν. Μόνο για όποιον δεν είχε μάτια να δει between the lines όμως. Γιατί αν εξαιρέσεις το παράδοξο να παίζεις κάπως λάθος Hatebreed και πιο σωστά Parkway Drive (αυτοί οι νέοι είναι τόσο, μα τόσο μυστήριοι), μιλάμε για στιγμές που σου χαλυβδώνουν την πίστη στο rock n roll.
Όπως καταλαβαίνετε, οι In Dying Days είναι μια cover band με μέσο όρο ηλικίας τα 22 όπως το υπολόγισα. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα καταλάβει ότι με αυτά τα μαθηματικά δεδομένα, ήταν πολύ λογικό να ακούσουμε διασκευές από τα ιερά τέρατα της συγκεκριμένης γενιάς. Και έτσι ακριβώς έγινε. Slipknot, Trivium, Parkway Drive, Killswitch Engage, Hatebreed και Psycho Choke (σαλονικιώτικη αρρώστια), όλο δηλαδή το γεροντικό metal από την ξεχασμένη στα βάθη των μουσικών αιώνων δεκαετία του 2000.
Κι όμως, όσο και να ξενίζει εμάς τους πιο ηλικιωμένους, η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν μια ακόμα ατράνταχτη απόδειξη ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που γίνονται με τον old fashioned τρόπο. Και τώρα και για πάντα. Το μόνο που αλλάζει, είναι το περιεχόμενο του playlist. Κατά τα άλλα, έχουμε 3-4 πιτσιρικάδες που λατρεύουν το metal που προϋπήρχε των ιδίων, να μαζεύονται σε ένα ανήλιαγο προβάδικο (φαντάζομαι εγώ τώρα) και να παιδεύονται να αναπαράγουν τα κομμάτια που ξέρουν καλύτερα και από το όνομά τους. Με το στομάχι να καίει πριν την άγουρη συναυλία, να πρέπει να παρθεί η τελική απόφαση για το ποια θα παίξουν, συνήθως μέσω απολίτιστων debates με γαρνιτούρα άφθονο, παθιασμένο μπινελίκι. Όσο λιγότερες πρόβες τόσο χειρότερα και οι φίλοι μας με τις μόνο 3, επέδειξαν ατσαλένιο στομάχι που δε φοβήθηκαν το σανίδι. Χεστήκαμε για τα όποια λάθη, χεστήκαμε που ξεκίνησαν 2 και 3 φορές το "Eyeless", που δεν ήταν επαρκώς "επαγγελματίες". Κι αυτό γιατί είχαν πιάσει το νόημα. Το γιατί το rock n roll εδώ και 50 χρόνια πάντα βουτάει κόσμο από το γιακά. Για το πηγαίο "μπαίνω σε κάτι μεγαλύτερο από μένα με θάρρος, τα δίνω όλα και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έχω ζήσει την καλύτερη νύχτα της ζωής μου". Έστω και για μια φορά. Και αλήθεια, αλήθεια, δε χρειάζεται τίποτα άλλο.
Πιστεύω κάπως έτσι το έζησαν όλοι. Αυτός ο συγκεκριμένος drummer όμως, κατάφερε να το κλείσει όλο σε ένα κουτάκι. Ο τύπος είχε όλο το πακέτο αυτού που περιγράφω και μπορούσες να το δεις στα 17χρονα μούτρα του ανα πάσα στιγμή. Υπερπορωμένο drumming σε δύσκολο υλικό, με τις άπειρες ώρες προσωπικής εξάσκησης να φαίνονται στα μικρά μερακλίδικα γεμίσματα και στις πινελιές έξτρα δίκασης που κατά τη γνώμη του παρέλειψε ο Jordison, ενώ και το whirlwind headbanging δεν το λες απλό challenge.
Δεν το είδα μόνο εγώ. Τράβηξε τα μάτια όλων εκεί μέσα, πήγε κόσμος από τις άλλες μπάντες και του μίλησε αφού τελείωσαν, ο Χοσέ έβγαλε τη fanboy φωτογραφία και όλοι συμφωνήσαμε ότι αν δεν ήταν παράνομο, θα τον κερνούσαμε ένα σφηνάκι.
Εμείς τον είδαμε και τον καμαρώσαμε, οι γονείς του το ίδιο (πάντα χαριτωμένο και ευπρόσδεκτο το θέαμα του πατέρα με τον παράταιρο outfit σε καφροσυναυλία), η υπόλοιπη παρέα στάθηκε στο ύψος που έπρεπε και μη στραβομουτσουνιάζεις βρε παλιόγερε για το role model status των Parkway Drive, όλα τα υπόλοιπα ήταν απολύτως ολόιδια από την εποχή που και ο Keith Richards ήταν 17.

Cheesy honesty - Μυρίζει η τέχνη σου;

Θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Μήτσος όταν του ζήτησα να μου φτιάξει τη φωτογραφία. Δεν ήταν το έμενταλ ή οι Avantasia που του προκάλεσαν τόση χαρά, αλλά το ότι θα είχε την ευκαιρία να συνδυάσει ευρωπαϊκό power metal με τυρίλα. Να οπτικοποιήσει μια άποψη ζωής.
Εκ πρώτης, φαίνεται λογικό. Το συγκεκριμένο υποιδίωμα έχει εισπράξει αρκετή χλεύη τα τελευταία χρόνια και ειδικά αυτοί οι μοντερνάδες φαίνεται να έχουν πολλή συσσωρευμένη καταπίεση από την περίοδο που κυριαρχούσε στο metal χάρτη. Αν ρωτάτε εμένα, τρώω φοβερά κολλήματα με τον Tobias Sammett, και έχουν υπάρξει περίοδοι που τα ρεφρέν του είναι βάλσαμο για τα αυτιά μου. Μπορεί φέτος να μη με ικανοποίησε όσο θα ήθελα, δε μπορώ όμως να του κρατήσω κακία. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να δω ξεκάθαρα τι κάνει λάθος.
Πρώτα όμως, πρέπει να βάλουμε σε μια σειρά τη σημειολογία. Γιατί ανήκει πάνω σε ένα κεφάλι τυρί το λογότυπο των Avantasia? Ή του οποιουδήποτε άλλου; Πως ορίζουμε την τυρίλα στη μουσική γενικότερα;
Σαν κλασικός τεμπέλης blogger, σκέφτηκα να πάρω έτοιμη την απάντηση. Αμόλησα το ερώτημα στο internet και περίμενα. Η αποτυχία ήταν μεγαλειώδης, καθώς το μόνο που πιάστηκε στην απόχη ήταν πάμπολλα και σωστά παραδείγματα, ούτε ένας όμως ερμηνευτικός ορισμός. Και αυτό επειδή το τυρί είναι τόσο κοντά μας καθημερινά, που είναι σοκαριστικό το πόσο δεν το παίρνουμε χαμπάρι.
Αυτό λοιπόν που κάνει λάθος ο κύριος Sammett, είναι ότι έχει τάξει το songwritng ταλέντο του, στην υπηρεσία ενός ιδιώματος. Μπορεί στο φτερό να φτιάξει τη μελωδία της χρονιάς, αλλά επειδή προέρχεται από το heavy metal της Γερμανίας περιόδου 1989-1995, θα την λιώσει στο δίκασο. Το ίδιο λάθος κάνει και ο Devin Townsend. Αυτό που ποθεί το μέσα του, είναι να μας έχει σε μια αρένα και να τραγουδάμε όλοι μαζί κρατώντας αναπτήρες πάνω από τα κεφάλια μας. Δυσκολεύεται όμως να ξεφύγει από το heavy παρελθόν του και δίσκο παρά δίσκο, το τιγκάρει στις ενορχηστρώσεις. Και οι 2 καταβάθος θέλουν να αναβιώσουν το Meatloaf, αλλά δεν το ξέρουν.
Όσο τρομακτικό και να ακούγεται, το λάθος είναι εκεί. Στην υπηρεσία, στην αναβίωση, στη συνέχεια, στο υπαρξιακό tribute. Όπου ακούς τον καλλιτέχνη να λέει ότι "συνεχίζει την παράδοση", "κρατά ζωντανό το πνεύμα", "υπερασπίζεται την πίστη", το τυρί αρχίζει να μυρίζει. Γιατί αυτός δε φτιάχνει μουσική για να πει κάτι που δε μπορεί να ειπωθεί αλλιώς, το κάνει για να φανεί ότι είναι ο ίδιος κάπως. Φτιαγμένος από το τάδε υλικό. Θέλει να μου δείξει τι είναι, όχι να πει κάτι. Δείχνω πόσο βιρτουόζος είμαι παίζοντας prog. Δείχνω πόσο διαβασμένος είμαι μοστράροντας τις obscure επιρροές μου. Δείχνω πόσο αντίχριστος είμαι όταν μιμούμαι μεσήλικες νορβηγούς. Δείχνω πόσο ροκ ομορφόπαιδο είμαι και πόσο με θέλουν οι γυναίκες όταν στη μουσική μου μιλάω για το πόσα όργια έκανα στη Sunset Strip. Και να τα έκανα όντως, πάει στο διάολο, να τα τραγουδάω μόνο και μόνο επειδή διάβασα το "The Dirt" πάει πολύ.
Με δυο λόγια, όταν τερματίζει το ποζέρι, το τυρί συνεχίζει.
Δε θέλω να μου δείχνεις τι είσαι, φίλε καλλιτέχνη. Θέλω να μου λες μια ιστορία που δε μπορεί να ειπωθεί αλλιώς. Δε με ενδιαφέρεις αν είσαι μια μονοδιάστατη ύπαρξη "εγώ γιαυτό ζω, ότι έχω να πω το λέω με την τέχνη μου", τότε είναι που τη χρησιμοποιείς για να παρουσιάσεις τον εαυτό σου. Το να γνωρίσω εσένα, ακόμα και μέσω της τέχνης, δε με ψυχαγωγεί. Εκτός αν πιστεύεις ότι η επαφή μου με την ύπαρξή σου και μόνο, θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν είναι κενοί εκτός του επαγγέλματός τους. Και δεν έχει σημασία αν η τέχνη δεν είναι το επάγγελμά σου. Σημαίνει απλά ότι κανείς δε σε έχει πληρώσει αρκετά ακόμα, ώστε να γίνει.

The Icon Series - Corey Taylor

Προσπαθώ να φανταστώ αν φαίνεται λάθος αυτό. Στα μάτια του καθενός εκεί έξω, είναι με οποιονδήποτε τρόπο icon ο Corey Taylor? Βέβαια αν ανατρέξει κάποιος θα δει ότι οι υπόλοιποι εκλεκτοί συμμετέχοντες της σειράς, είναι icons για τον ιδιαίτερο, ολόδικό τους alternative λόγο. Για κάτι που κάνουν και σημαδεύουν το χώρο της μουσικής μας. Αυτός ο φίλος μας διαφέρει. Αυτό που έχεις εσύ μέσα σου τον καθιστά ιδιαίτερο, όχι το οτιδήποτε κάνει αυτός.
Περνάω εκείνες τις μέρες που μόλις έχω πάρει στα χέρια μου καινούριο Stone Sour album και όπως γίνεται κάθε, μα κάθε φορά, έχω έναν παλαβό ενθουσιασμό. Ο οποίος στη συνέχεια ξεφουσκώνει απογοητευτικά. Κάθε φορά. Δεν είναι τόσο ότι έχω πίστη στους Stone Sour. Υπάρχουν τουλάχιστον 7 ελληνικά συγκροτήματα που εμπιστεύομαι περισσότερο. Διάολε, υπάρχουν 3 μόνο στην ανατολική Θεσσαλονίκη που θα αφήσουν μεγαλύτερο στίγμα στην παγκόσμια μουσική. Δεν έχω πίστη στους Stone Sour, επειδή μου την έχουν γκρεμίσει οι ίδιοι. Αλλά σε αυτόν, δε θα χάσω την πίστη μου ποτέ.
Γιατί; Δεν ξέρω. Είπαμε και νωρίτερα, όχι επειδή είναι η αξιολογότερη classic rock φωνή της τελευταίας 10ετίας. Ούτε επειδή έχει παγκόσμια επιτυχία. Σίγουρα όχι επειδή είναι τυπικός φανφαρόνος συναισθηματίας αμερικανός. Ή επειδή έχει περάσει αισχρά παιδικά χρόνια. Σε καμία περίπτωση επειδή μπλέκει άγαρμπα την όποια μεταλλοσύνη του με το goofy mellow εσωτερικό του κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται cute στα κορίτσια και good for him.
Εγώ όμως έχω ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Και από αυτόν και από το συγκρότημά του. Όχι τους Slipknot. Έχω ανάγκη από μια αρμάδα συνομηλίκων, στιβαρών, rock n roll bands, που θα γίνουν για μένα η παλιατζουρία των γηρατειών μου. Που θα ποστάρω στα όποια social media του 2058 και θα γελάνε τα παιδιά στα μούτρα μου. Δε με νοιάζει το τίγκα metal, αυτό δε χάνει το δρόμο του. Χρειάζομαι το μεγάλο, αμερικάνικο post AOR να ξεφύγει από την πλέμπα των Nickelback και να φτιάχνει universal rock που θα παίζεται στα bars μετά τις 2.00 το πρωί. Και θέλω τη δική του φωνή πάνω από αυτό.
Τη φωνή ενός τύπου που μεγαλώσαμε μαζί. Που αυτά τα 5-6 χρόνια που μας χωρίζουν είναι το διάστημα που χρειάζεται αυτός για να γράψει ένα στίχο, που εγώ θα απορροφήσω. Και θα με διαμορφώσει σαν άνθρωπο, στο μέτρο που του αναλογεί.
Αυτό είναι λοιπόν που έχει κάνει αυτός. Και τώρα και πάντα. Έχει κάνει εμένα, εσένα και τον άλλον παραδίπλα να έχει τουλάχιστον μια στιχογραμμή του γραμμένη στο μέσα μας με πυρωμένο σίδερο.
Διαφορετικές στιγμές, διαφορετικές φάσεις, διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλιώτικοι εμείς μέσα στα χρόνια, αλλιώτικος και αυτός. Μπορεί όταν μιλάει για αυτό να το κάνει να φαίνεται "απλά αυτό που κάνω", για εμάς όμως δεν είναι τόσο επίπεδο.
Γιατί μπορεί εγώ να είμαι στο
"Fuck it all! Fuck this world!
Fuck everything that you stand for!
Don't belong! Don't exist!
Don't give a shit!
Don't ever judge me!",
ενώ εσύ είσαι στο
"Cause I'm looking at you through the glass,
Don't know how much time has passed
All I know is that it feels like forever
But no one ever tells you that forever feels like home
Sitting all alone inside your head",
ή ο άλλος στο
"Bury all your secrets in my skin
Come away with innocence and leave me with my sins
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again",
και υπάρχει κάποιος που δε μπορεί να ξεχάσει το
"I'm a slave and I am a master
No restraints and unchecked collectors
I exist to my need to self oblige
She is something in me that I despise"
εκεί που την ίδια στιγμή φέτος μπορεί και να συναντιόμαστε όλοι στο
"If I fail, if I fall...
If I can't be free, then I never was at all
The more I fight, I stay the same..."
Αυτό είναι. Αυτός και όλοι εμείς. Σε διαφορετικά μέρη. Αλλά μαζί.

Killswitching the decade - Για να μετρηθούμε σιγά σιγά

Σχεδόν αισθάνομαι την υποχρέωση να το κάνω αυτό. Όλοι ξέρουν ότι τα reviews δίσκων δεν έχουν καμία θέση σε έναν ιστοχώρο σαν τον δικό μας, αφ' ενός γιατί υπάρχουν (περισσότεροι από) όσοι χρειάζονται επαγγελματίες reviewers εκεί έξω που κάνουν όλη τη βρωμοδουλειά και αφ' ετέρου, ποιος χέστηκε για τη γνώμη κάποιου για τον τάδε δίσκο; Τον ακούς, σχηματίζεις δική σου και η ζωή συνεχίζεται.
Από την άλλη όμως, είναι απαραίτητο να κρατάμε τη θέση μας για κάποια πράγματα. Και να φροντίζουμε να μην αγνοείται η σωστή οπτική γωνία. Γι' αυτό και το νέο Killswitch Engage έφτασε στα ακουστικά μας αφού η γλυκιά προσμονή της νοσταλγίας μας είχε μαλακώσει σαν μπισκότα σε ζεστό γάλα.
Όταν λεω "μας", καταλαβαίνετε ποιους εννοώ. Αυτούς που αφορούν οι KSE. Τους νεομέταλλους ηλικίας 30-35, που τους πρωτοάκουσαν από την αρχή τους σαν το νέο, ελπιδοφόρο σχήμα και έλιωναν τα discman στις σκοπιές, τους finishing line φοιτητές 24-28 που όταν πήγαιναν γυμνάσιο βρήκαν σε αυτούς τους Metallica της γενιάς τους, άντε και κανέναν open minded εξωσχολικό που μάσησε από τη μοντέρνα αισθητική και τους συναισθηματικούς στίχους.
Δε νομίζω να έχει νόημα να κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας ότι πρόκειται για καμία universal επιστροφή που θα γονατίσει όλο τον πλανήτη. Εσωτερικής κατανάλωσης προιόν, για συγκεκριμένους τύπους. Το να είσαι όμως ο συγκεκριμένος τύπος, σου επιβάλλει με αγάπη να στρέψεις το αυτάκι σου προς τα εκεί. 'Εχει ωραίο σενάριο η όλη κατάσταση, δεν είναι μια ακόμα κυκλοφορία της σειράς.
Να κάθεσαι σπίτι και να ακούς φρέσκο KSE, τον Μάρτιο του 2013...Τι όμορφα, με μια γεμάτη δεκαετία στην πλάτη, είναι αλλιώς το παλιό αίσθημα. Το έχετε νιώσει οι παλιότεροι, όταν πήρατε στα χέρια σας σαν νέα κυκλοφορία το "Fear Of The Dark", το "Load", το "Divine Intervention", το "Sound Of Perseverance", το "Louder Than Hell", το "Turbo" και άλλα πολλά διαμάντια που 10+ χρόνια μετά χαλύβδωσαν το μύθο των αγαπημένων μας metal ηρώων.
Να λοιπόν, που γίναμε περισσότεροι στο club αυτό των middle aged fans και ελπίζουμε να μας καλοδεχτείτε. Επειδή όμως το pun ίσως δεν ήταν αρκετά ισχυρό, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε τη σημαντικότερη παράμετρο της κυκλοφορίας που συζητάμε.
Οι KSE είναι αρχηγοί. Ηγέτες και επί της ουσίας δημιουργοί ιδιώματος. Που πήρε ολόκληρη μουσική από το χέρι και την έβγαλε μια δεκαετία αργότερα δυνατή και ακμαία. Και σαν αρχηγοί, δε σβήνουν έτσι εύκολα. Αυτό, είναι το DNA του "Disarm The Descent". Αυτή είναι και η ποιότητά του. Ξέρεις τι πρόκειται να πάρεις και 10 χρόνια μετά, they deliver. Το ολόδικό τους μουσικό ιδίωμα, που χάριν περιγραφής το λέμε μοντέρνο metalcore αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτό, τους σωστούς τύπους στη σωστή θέση (όσο και να προτιμώ τον Howard Jones σαν τραγουδιστή, η θέση ανήκει στον Jesse Leach) και μια σειρά από τραγούδια που μπορούν να σε κάνουν να κουβαλάς περήφανα τα 10 χρόνια αφοσίωσης.
Δεν είναι κάτι που κάνουν όλοι, you know...

The Clutch semantics - To "έλα για τη φάση", είναι όσο κακό ακούγεται;

Υπάρχουν μπάντες - ηγέτες. Άλλες που είναι υπηρέτες ιδιωμάτων. Άλλοι είναι πρωτοπόροι. Βρίσκουμε μερικούς πραγματικά καλλιτέχνες. Πολλούς επιχειρηματίες. Κάμποσους τυχάρπαστους. Μερικούς που θα είναι εδώ για πάντα και περισσότερους που θα τους έχουμε ξεχάσει του χρόνου. Οι πιο πολλοί από αυτούς, διαχειρίζονται την τέχνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι λίγοι, που είναι μπάντες σημειολογίας.
Αν οι Clutch είναι ένα πράγμα, αυτό είναι "cool". Τουλάχιστον όπως αυτό έχει διαχυθεί στον αέρα της πρόσφατης ελληνικής rock κοσμοθεωρίας. Τώρα βέβαια, βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, κακά τα ψέματα, δυσκολεύεσαι να το εντοπίσεις. Κι όμως διάολε, είναι.
Πως ορίζουμε αυτό το ρημάδι το "cool" όμως; Όπως το καταλαβαίνω εγώ - και μακριά από κλισέ αμερικάνικων ταινιών για τα 70s, όπου ήταν αυτοσκοπός του κάθε teenager - ένα συγκρότημα είναι cool όταν σου είναι πολύ εύκολο να καμαρώσεις που το ακούς. Που έχει μια πλατιά προσβάσιμη ηχοταυτότητα, χωρίς να χάνει σε badassness. Όταν πιάνει τη heavy άκρη μεν, του ευρύτερου rock n roll κόσμου δε. Οι Mastodon του "Remission" δεν ήταν cool, στο "Leviathan" όμως έβγαζες γκόμενα. Αυτό το γοητευτικό συνονθύλευμα QOTSA χαλαρότητας, αλλά που έχεις ακούσει και το metal σου, αλλά χωρίς να μου το πετάς στα μούτρα, ενώ ταυτόχρονα παραμένεις κιθαρισταράς και drummerάρα, σου άνοιγε το δρόμο να το πλασάρεις εύκολα ως "να, αυτά ακούω". Εννοώντας γενικά. Και ας είχες τη δισκογραφία Savatage (ποιος, εγώ;) σε εικόνισμα.
Επίσης cool ήταν πάντα οι μπάντες που κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς παίζουν. Οι Dillinger Escape Plan, δεν ακούγονται από το μέσο άνθρωπο, επειδή όμως δεν έχουν βαφτεί στα χρώματα κανενός ιδιώματος, σε παίρνει να ανοίξεις την (τυρίλα) συζήτηση περί avant garde. Άσε που αυτοί είναι και μεγάλες πουτάνες και έχουν και τέρμα μελωδικά τραγούδια να σε παρασέρνουν στην παγίδα.
Οι Clutch συνδυάζουν και τα 2. Μάστορες του είδους τους, χωρίς να έχεις ξεκάθαρη εικόνα του τι και του πως. Πάρε το "Earth Rocker" που εδώ και λίγες μέρες ακούμε όλοι. Το κλασικό, ιδιαίτερο heavy rock που παίζουν πάντα, δηλαδή όχι sabbath, όχι απαραίτητα ντουμανιάρικο, ούτε καλά και ντε βλαχοαμερικάνικο, πάντα κάπως γυαλισμένο, στην αίσθηση βαρύ αλλά που να μη σε πλακώνει, τέρμα μαγκιόρικο, αλλά που χορεύεται και αρέσει και στα κορίτσια. Πες μου εσύ πως στο διάολο γίνεται αυτό, να σου πω γιατί μετράμε μέρες μέχρι τον Ιούνιο.
Γιατί μετράμε. Σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονται με το rock χώρο, έχουν να μνημονεύσουν τις 2 αθηναϊκές συναυλίες και φέτος που θα παίξουν και Θεσσαλονίκη...το γεγονός της χρονιάς στην πόλη. Οι Clutch σχεδόν πάντα οι ίδιοι ήταν. Εμείς είναι που μας φούντωσε ο έρωτας τα τελευταία λίγα χρόνια. Φαντάζομαι ότι είχε έρθει η ώρα του συγκεκριμένου ήχου να κατηφορίσει και προς τον ευρωπαϊκό νότο.
Αυτό είναι κάτι που θα έλεγε ένας μετριοπαθής γκρινιάρης. Η αλήθεια είναι ότι είναι απελπιστικά εύκολο να αγαπήσεις τους Clutch. Αυτό το feelgood που έχουν είναι ακαταμάχητο και χωρίς να χάνει σε μαγκιά. Και όλος ο κόσμος γουστάρει. Ίσως μάλιστα να γουστάρει περισσότερο "τη φάση", παρά την ίδια την τέχνη. Ξέρεις, να μαζευτούμε όλοι οι ωραίοι τύποι, να μοστράρουμε τα μούσια και τις τραγιάσκες μας, τα ζόρικα μπλουζάκια μας και να groovάρουμε τεμπέλικα.
Και ξαφνικά μπλέκομαι. Μου άρεσε πολύ το "Earth Rocker" ειλικρινά. Αλλά έχω ανάγκη να είναι αληθινή η μαγκιά του. Τους 4 Clutch ίσως και να μπορώ να τους πιστέψω. Ίσως. Όλο αυτό τον rock φτιασιδωμένο κόσμο όμως, όχι. Καταρχήν είναι επειδή ως νέοι έχουμε μισήσει το ποζεριλίκι.
Αλλά είναι και επειδή δε μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι αν ο Χόλντεν Κώλφηλντ θα μας θεωρούσε όλους κάλπηδες...

The Living Infinite - Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται

Όπως το σκέφτομαι τώρα, δε θα ήθελα να είμαι οι Soilwork. Πέρα από το ασύντακτο της δήλωσης, το νόημα κρύβεται στα όχι και τόσο προφανή.
Είμαι από τους ιστορικούς αρχηγούς, έχω σχεδόν όσα γαλόνια κουβαλάνε και οι υπόλοιποι συμπατριώτες, έκανα τις λιγότερες κωλοτούμπες και προσαρμογές, πέρασα τη συνηθισμένη ντεφορμέ περίοδό μου χωρίς καταστροφικές απόπειρες. Δε μασάω, κράτησα χαρακτήρα και μάλιστα τα τελευταία χρόνια κάνω επανειλημμένα την έκπληξη και δίνω δίσκους που αποσπούν θετικότατα σχόλια. Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι πρόκειται για έκπληξη. Ότι ο κόσμος δεν περιμένει από μένα να σώσω τη χρονιά. Όχι ότι το περιμένει από τους υπόλοιπους της σειράς μου, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι και να καμαρώνεις που η ιστορία σου δεν αναγνωρίζεται. Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε, έτσι πρέπει να λειτουργούν οι ακροατές, να μην προσκυνάνε με βουλωμένα αυτιά κανέναν.
Γιατί τέτοιοι είμαστε εμείς οι heavy ακροατές φίλοι μου. Αγνοί και αμερόληπτοι εραστές της σπουδαίας τέχνης. Όχι τίποτα πρόβατα, να μας σέρνει δεξιά και αριστερά η παρελθοντολαγνεία ή οι μοντερνοφράντζες. Όχι βέβαια. Μέσα στην απέραντη σοφία μας παρόλα αυτά, κάπου χάσαμε τους Soilwork. Όντως δεν περιμένει κανείς να πρωταγωνιστήσουν. Έχουμε άλλους γι'αυτό. Τατουαζοφραντζάκηδες με στενά παντελόνια και αμανικοραφτάκηδες με ακόμα πιο στενά παντελόνια. Έτσι εξηγείται που δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν κανένας με το "The Living Infinite" αυτή τη βδομάδα που είναι στη διάθεσή μας. Όσοι ασχολήθηκαν, ξύνουν τα μούσια τους με απορία. Φαίνεται κάπως υπερβολικό το "διπλός δίσκος, 20 τραγούδια". Αξεπέραστο το εμπόδιο και πηγή απορίας ως προς το γιατί να πρέπει να είναι έτσι. Η αλήθεια είναι ότι και από εδώ έχουμε πει πολλές φορές πόσο πιο σημαντική είναι η ποιότητα από την ποσότητα και αυτή η περίπτωση φαίνεται ιδανική για κήρυγμα.
Γιατί βρε παλικάρι να μη διαλέξεις από τα 20 τα καλύτερα 8 και να παραδώσεις το album - δυναμίτη; Ήταν η πρώτη μου σκέψη. Όταν άκουσα καλά το δίσκο, νόμιζα ότι βρήκα τη λύση.
Δεν είναι ανάγκη, σκέφτηκα. Το πρωτοποριακό πλεονέκτημα του, είναι ότι μπορείς να δυναμιτιστείς με τα 7 πρώτα κομμάτια. Είναι τόσο καλά, αλήθεια. Και όχι μόνο αυτό. Μπορείς να το κάνεις και με τα 7 δεύτερα, που να πάρει, μπορείς να το κάνεις και με τα 7 τρίτα! Και ήμουν σίγουρος ότι αποκρυπτογράφησα, σαν άλλος Indiana Jones, το Μυστήριο Του Φετινού Soilwork Δίσκου.
Αλλά έκανα λάθος.
Δεν υπάρχει μυστήριο δίσκου. Επειδή αυτό εδώ φέτος, δεν είναι δίσκος. Είναι μπουφές. Πως έχεις πάει στη χλιδάτη δεξίωση και έχει μια θάλασσα από πεντανόστιμα μπικικίνια; Που αγωνίζεσαι σαν λυσσασμένος να τα δοκιμάσεις ΟΛΑ; Που προφανώς για να χορτάσεις θα σου έφταναν 3-4, αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί, η σχέση με το στομάχι σου έχει αλλάξει εντελώς; Για αυτό μιλάμε. Έχεις απλωμένα σε 2 δισκάκια, υπερβολικό αριθμό αστεράτων επιλογών ολόφρεσκου σουηδικού metal (η υποκατηγορία είναι περιττή), που δεν αποτελούν ορθολογικό γεύμα με ορεκτικό, κυρίως πιάτο, σαλάτα και επιδόρπιο που έχεις συνηθίσει να τρως, οπότε επιβάλλεται να το αντιμετωπίσεις διαφορετικά.
Random επιδρομή. Τσιμπάς από δεξιά και αριστερά, δεν ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις, αλλά σου αρέσουν όλα. Δε θα τα φας όλα, δε θα ακούσεις ποτέ το δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος στα δεδομένα της "ολοκληρωμένης ακρόασης" που έχεις αναγάγει σε επιστήμη, επειδή είσαι τόσο σοβαρός ακροατής.
Ίσως το καλύτερο album για shuffle που έχει βγει ποτέ, φαντάσου σαν ένα best of, με κομμάτια που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ. Μπορεί το ένα να σου φανεί πιο αλμυρό, αλλά θα σε αποζημιώσει το μεθεπόμενο που θα έχει εκείνο το Soilwork στοιχείο που προτιμάς.
Και για την ιστορία, δε θα ξεπεράσω ποτέ το "The Living Infinite II"...

Girls and boys - Πρέπει να αποφασίσεις για ποιον θα ροκάρεις, man...

Από τις φορές που ο ψυχαναγκασμός μας γίνεται δεύτερη φύση, τις τελευταίες μέρες παλεύω με ένα ερώτημα που είναι τόσο γενικόλογο και χαώδες, όσο στερεοτυπικό και άχρηστο. Σαν να μην έφτανε αυτό, έχω μπλέξει αρκετούς από τους γνωστούς που μετράω τη γνώμη τους, να τη μοιραστούν μαζί μου, ώστε να τις χρησιμοποιήσω σαν κολάζ για αυτό το κείμενο. Και το έκαναν, άρα το θέμα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ή εγώ είμαι φορτικός πρήχτης. Αποφασίζω να πιστέψω το πρώτο.
Με έχει απασχολήσει λοιπόν, το εξής: Αν είσαι rock n roll μπάντα και το κοινό σου είναι κατά 70% γυναίκες, σημαίνει ότι κάνεις κάτι λάθος;
Γνωρίζετε όλοι την περίπτωση, αφήνει ο τραγουδιστής το κοινό να πει το ρεφρέν και ξεπηδά μια αδυσώπητη, υστερική τσιρίδα. Τα κορίτσια πέφτουν με τα μούτρα σε οτιδήποτε σχετικό με τη μπάντα, οικειοποιούνται ξετσίπωτα τον frontman ("O Ville μου..."), ξεσηκώνουν οτιδήποτε σχετικό σε merchandise και γενικά για ένα διάστημα (θα επανέλθουμε σε αυτό) ζουν στο σύμπαν του group.
Προσωπικά, μου φαίνεται κάπως αυτό. Προφανώς και δε μιλάμε για σεξισμό, κορίτσια το ξέρετε ότι σας λατρεύουμε, έχω όμως την πεποίθηση ότι η αποθέωση από ένα ογκώδες γυναικείο κοινό είναι αντιστρόφως ανάλογη με το καλλιτεχνικό credibility.
Γιατί αυτό; Πιθανόν επειδή η ιστορία (και ο Gene Simmons) λένε ότι οι γυναίκες είναι άπιστες fans. Αν θες να αντέξεις στο χρόνο, θα πρέπει να εστιάσεις στους άντρες. Εννοώντας ότι στη μεγάλη πλειοψηφία (αυτό εννοείται για τα πάντα αποδω και κάτω, δεν το ξαναγράφω), θα σε ξεχάσουν εύκολα και θα δείξουν τον ίδιο ενθουσιασμό για το επόμενο next big thing. Οπότε αν εμπνέεις παροδικά πάθη, μάλλον είσαι τίγκα στη φιοριτούρα και τον φτηνό εντυπωσιασμό. Εύκολη μουσική με εύπεπτα μινόρε που θα ξυπνήσουν το groove στον οποιονδήποτε, αλλά ο έμπειρος ακροατής θα καταλάβει ότι αυτό είναι φτιαγμένο για όλη την οικογένεια. Και έχουμε συνηθίσει τουλάχιστον το rock n roll να είναι -τηρουμένων των αναλογιών- ακραίο και γουστάρουμε να μην το αντέχουν όλοι. Μήπως όμως αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι δικό μας το πρόβλημα;
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις επίσης. Προσελκύσαμε το γυναικείο κοινό επειδή έτσι έτυχε; Κάναμε τη μουσική που μας βγαίνει και επειδή είμαστε και ομορφόπαιδα, ήρθαν όλα αυτά τα κορίτσια; Αν είναι ειλικρινές, μεγάλε, πάρε με και εμένα στη μπάντα σου. Αλλά μάλλον σχεδόν κανείς δεν το παθαίνει αυτό. Παλιά, ήταν το ζητούμενο. Να είσαι η rock προσωποποίηση, του ατελείωτου party και να γεννάς στους σπυριάρηδες εφήβους το θαυμασμό επειδή η μουσική και το στυλ σου φώναζαν ότι κάνεις sex. Άγριο, ανελέητο, ασταμάτητο sex με τις χιλιάδες groupies σου. Πολλοί μάλιστα, όντως το έκαναν. Κανέναν όμως δεν καμαρώνουμε σαν καλλιτέχνη. Θα μου πεις, χέστηκε ο Nikki Sixx τι λέω εγώ, ένα σαββατοκύριακό του, η ζωή μου όλη.
Ο εντυπωσιασμός όμως δεν υπάρχει πια. Την εποχή που τράβαγε αυτό το μοντέλο, το sex ήταν ο απώτερος στόχος της ύπαρξής μας. Τώρα που ο νοήμων κόσμος έχει κατανοήσει ότι η επιτυχία σε αυτό, βασίζεται στην προσωπικότητά σου και γενικότερα δεν είναι τόσο tabboo, δε φτουράει το φτηνό show off.
Ίσως μόνο αν βάλουμε τον παράγοντα ηλικία στο mix. Που τόσο τα αγόρια, όσο και τα κορίτσια όταν είναι νεότερα, εντυπωσιάζονται πιο εύκολα και πέφτουν στη σχετική παγίδα. Όταν μια μικρή κοπέλα σκέφτεται ότι θα ήθελε να την παίρνει τηλέφωνο ο Akerfeldt μόνο και μόνο για να ακούει την καθαρή φωνή του, ένα νεαρό αγόρι παραδίπλα ορκίζεται στον εαυτό του ότι θα πηγαίνει για πάντα να βλέπει τους Opeth. Οι οποίοι καμία σχέση με το girlie love band, απλά έχουν τα εφόδια να απασχολούν και πολλά κορίτσια.
Το ίδιο συναντάμε και στα σύγχρονα συγκροτήματα, που δε μπορείς να πεις ότι φτιάχνουν εύκολη μουσική για μαζική κατανάλωση, οι κοπέλες όμως είναι εκεί για τους λάθος λόγους. Μπορεί να είναι η χαριτωμένη φατσούλα και τα άπειρα tattoos του Oli Sykes, η γεμάτη σιγουριά άρθωση και το trash στυλάκι του Andy Biersack ή παλιότερα η δίμετρη κορμάρα, τα βαθυπράσινα μάτια, το ασήκωτο attitude και η sexy φωνή από τα Τάρταρα (είμαι τελειωμένη groupie) του Pete Steele. Σε αυτούς, ok, έτυχε και μακάρι να το χάρηκαν αναλόγως. Κάτι rock n roll boy bands όμως, δικαίως τρώνε τη χλεύη.
Ίσως να έχει να κάνει και με τη μουσική φόρμα. Οι Tesseract ας πούμε, είναι cute πιτσιρικάδες, μοδάτοι και ολόφρεσκοι αλλά δε νομίζω ότι τους ακούει κανείς για αυτό. Τους ακούμε αποκλειστικά και μόνο επειδή κάποτε θα κατακτήσουν τον κόσμο, μην ξεχνιόμαστε. Ούτε τους Nine Inch Nails πιστεύω ότι θα τους ακολουθούσε ένα τσούρμο γυναίκες επειδή ο Reznor είναι και πολύ macho γκόμενος. Αντιθέτως, στάνταρ έχουν πηδήξει αβέρτα χλεμπονιάρηδες τύπου HIM, Poison, Evanescence, Nickelback και Whitesnake, μόνο και μόνο επειδή φτιασιδώθηκαν γι'αυτό.
Οι Beatles, σταμάτησαν τις συναυλίες το 1966 και ο κόσμος δεν άκουσε ποτέ τους καλύτερους δίσκους τους ζωντανά, επειδή και οι ίδιοι αδυνατούσαν να ακούσουν τους εαυτούς τους πάνω στη σκηνή από τις τσιρίδες. Το κλασικό παράδειγμα μπάντας που "το έπαθε", πιθανότατα επειδή άνηκαν σε μια εποχή που το να τρελαίνονται τα κορίτσια για μια επικίνδυνη rock n roll μπάντα (αυτοί ήταν ακούρευτοι, ο Elvis χόρευε πρόστυχα) ήταν μέρος της διαδικασίας της γυναικείας χειραφέτησης στο δυτικό κόσμο. Η σημαντικότερη μπάντα της pop κουλτούρας, έχασε την ουσιαστική επαφή με το κοινό της (όποιους άκουγαν τότε σοβαρά εν πάση περιπτώσει) επειδή σε πάρα πολλά κορίτσια άρεσε ο John και άκουγαν Beatles "για τη φάση".
Οπότε φίλε μου συγκροτηματία, πρόσεξε καλά πριν προκαλέσεις τη γυναικεία υστερία. Ain't no picnik...

The Sabbath Stones και η επιστροφή του underage παντογνώστη

Excitement, oh the excitement!
Σχεδόν έφτασε η στιγμή που θα ακούσουμε το καινούριο Black Sabbath. Και όχι τίποτα σαχλαμάρες, the real deal, καινούρια τραγούδια με Ozzy και δε συμμαζεύεται. 1685 χρόνια περίμενε όλη η κοινότητα να συμβεί και τώρα πια μας μένει διψήφιος αριθμός ημερών. Γιατί, ξέρεις, οι Sabbath γέννησαν το heavy metal. Αλήθεια. Σηκώθηκε ένα πρωί ο Iommi, ζώστηκε την κιθάρα του και πήγε να το γεννήσει. Μετά ο Ozzy έγινε ο godfather και να μας ζήσει. Σε 2-3 μήνες θα έρθει και επίσημα ο καιρός να δικαιωθεί η μουσική μας και να δούμε ότι τα 43 χρόνια ύπαρξής μας έχουν νόημα.
Εντάξει, βέβαια εγώ διαφωνώ σε μερικά πράγματα. Ααα, τη γνώμη μου θα την πω. Πρώτα από όλα, που είναι ο Bill Ward? Πως θα γίνει το reunion το σωστό χωρίς τον original drummer? Δεν τα βρήκαν λέει στα συμβόλαια. Απαράδεκτο. Θα έπρεπε για χάρη της ιστορίας να μην υπολογίζουν τέτοια πράγματα. Είμαι βέβαιος γι'αυτό, το ίδιο και οι φίλοι μου στο Facebook.
Άσε το άλλο. Brad fucking Wilk? Δηλαδή τι, θα μου κάνει τους Sabbath να ακούγονται ραποπάνκηδες; Χάθηκαν οι καλοί metal drummers, ξέρεις, που ρέει τσίγκινο αίμα στις φλέβες τους και έχουν 8 τρίκασες; Αλλά βέβαια, έχω καταλάβει τι συμβαίνει. Εμείς οι αφοσιωμένοι ακροατές ηλικίας 17-35 τα έχουμε figured out τα τερτίπια της βιομηχανίας. Για να τραβήξουν κόσμο το κάνουν και να μας το μολύνουν. Ξέρετε, το αγνό heavy metal που αναβλύζουν οι Sabbath.
Και για να δεις ότι είμαι τόσο μέσα στα πράγματα, έχω καταλάβει επίσης ότι εδώ είναι που κολλάει και ο Rick Rubin ως παραγωγός. Άαααλλος μοδάτος αυτός. Και Shakira, και Beastie Boys, και Chilli Peppers, και Lana del Rey και Metallica. Όλο το ξεπουλημένο pop ξέπλυμα, από τα χέρια του έχει περάσει. Έχει κάνει και μερικά πιο metal, αλλά εγώ πιστεύω ότι θα κολλούσε καλύτερα κανας Flemming Rasmussen, ή εκείνος ο γαμάτος ο Charlie Bauerfreunderfjnnender πως τον λένε. Είπαμε, είσαι heavy metal, πως περιμένεις να γίνει σωστά;
Αυτή η Sharon έχει καταστρέψει το metal ρε φίλε. Έβαλε φίλους να σκοτωθούν μεταξύ τους, πέταξε και αυγά στους Maiden. Προφανώς και διαφωνώ με το γάμο του Ozzy. Δεν το ζύγισε καλά το πράγμα. Ορίστε τώρα, θα βγει δίσκος χωρίς το Bill Ward. Το είπαμε αυτό ε;
Ok, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που διαφωνώ. Γιατί έκαναν αυτό το teaser και δεν άφησαν ούτε μισή νότα να ακούσουμε; Γιατί να χάσουν τη δεδομένη αποθέωση; Επειδή το ξέρουν όλοι, ο δίσκος θα αφήσει εποχή. Ποια χρονιά, θα διαλύσει τα πάντα. Νταξ, δε θα είναι και τόσο καλό όσο το Paranoid, αλλά σε σχέση με ότι άλλο θα βγει φέτος, άστο, χτυπάει πρώτη θέση στη λίστα και θα κάνω τζιχάντ αν πάρει λιγότερο από 11 βαθμολογία.
Παρόλα αυτά, είναι αρκετά τα πράγματα που δε γίνονται όπως θεωρώ ότι θα έπρεπε. Με τα παιδιά στο forum συμφωνήσαμε ότι είναι μεν η σημαντικότερη κυκλοφορία της δεκαετίας, όμως αν δεν είναι καλύτερο από το τελευταίο Heaven And Hell, θα πρόκειται για εσωτερική προβοκάτσια.
Αυτό όμως που με συγχύζει περισσότερο είναι οι δήθεν χαλαροί fans. Που και καλά γουστάρουν τη φάση, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Θα μαζευτούν λέει τα γερόντια, θα κάνουν ένα δίσκο για να θυμηθούν τα παλιά και big deal. Τι είπες ρε τυχαίε;
Έχω συγκεκριμένα έναν τύπο που τον έκανα follow στο Twitter (επειδή είχε χασταγκ τη λέξη metal και πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά) που λέει να χαλαρώσουμε και ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ήθελαν τα παλικάρια να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια πριν αποσυρθούν. Μια τελευταία βόλτα στο studio με τα φιλαράκια τους. Ειδικά αν είσαι άρρωστος και έχεις νιώσει ότι δε θα είσαι εδώ για πάντα. Που έχουν τσακωθεί τόσες φορές στο παρελθόν, αλλά κάποια στιγμή δεν πρέπει να τα αφήνεις πίσω σου αυτα; Και αν ο Bill Ward δε γουστάρει, δεν είναι και προς θάνατον. Πόσους γνωστούς έχουμε που ήμασταν κολλητοί παλιά και χαθήκαμε;
Επίσης λέει ότι εφόσον οι πιτσιρικάδες Sabbath βγήκαν τότε να παίξουν rock n roll, είναι πάρα πολύ λογικό στη μεγάλη τους τελευταία προσπάθεια να πάρουν ένα φανταστικό rock drummer που φυσικά και δε θα αλλάξει το ύφος της μουσικής (drummer είναι, duh!) και ένα all around rock παραγωγό που είναι εξπέρ στους υπερήλικες. Προφανώς υπονοεί ότι οι Sabbath μπορεί να το γέννησαν, αλλά δεν είναι heavy metal. Ανατρίχιασα και μόνο που το έγραψα.
Εκεί όμως που μου γυρνάνε τα μυαλά, είναι όταν μας κατακρίνει (εμένα και τους υπόλοιπους followers) επειδή δε δείχνουμε εμπιστοσύνη στον Iommi. Λέει δηλαδή ότι δεν έχουμε θέση να στραβομουτσουνιάζουμε για το πως χειρίζεται τα θέματα του συγκροτήματός του ο σημαντικότερος άνθρωπος της heavy μουσικής. Αν αυτός πιστεύει ότι καλώς τα κάνει, ή τουλάχιστον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ίσως και να πρέπει έτσι να είναι. Πιστεύει ότι ο δημιουργικός συμβιβασμός είναι μια λεπτή τέχνη που με τη σοφία της ηλικίας μπορεί να αποδώσει. Το metal είναι ασυμβίβαστο όμως, οπότε πάλι fail είναι ο τύπος.
Σε λίγο θα μας πει ότι ξέρει ο Iommi τι πρέπει να κάνει, και δεν ξέρω εγώ. Τόσα χρόνια εμπειρία ακρόασεων δε μετράει δηλαδή; Επειδή όταν γεννήθηκα εγώ ο Iommi είχε ήδη σβήσει μηχανές, σημαίνει ότι δε θα του χρειαζόταν η γνώμη μου;
Τα πήρα τώρα, πάω να του κάνω ένα block/report να του γίνουν τα μούτρα κρέας...

The WiFi world - Άνεση ή σκλαβιά;

Πιστεύω ότι το επόμενο album των Machine Head θα είναι απαράδεκτο.
Βλέπω το Flynn να ασχολείται με πολλά πράγματα δεξιά και αριστερά, από εκείνα που αφαιρούν τη συγκέντρωση από ένα συγκρότημα. Ειδικά αυτούς, που επέπλευσαν πανηγυρικά ακριβώς επειδή είχαν το κεφάλι κάτω και δούλευαν.
Τώρα ο αρχηγός κάνει ακουστικό solo tour. Ο Robb Flynn. Των Machine Head. Ακουστικό solo tour. Δεν ξεκινάω καν τα πικρόχολα, θα τα κρατήσω μαζεμένα για όταν κυκλοφορήσουν "Unplugged". Που πάμε ρε...
Εκτός από αυτό, έχει ξεκινήσει να γράφει και opinion κείμενα που δημοσιεύονται στο official site και φυσικά αναπαράγονται από όλο το "ειδησεογραφικό" internet. Όχι μόνο την είδε Jeff Buckley, θα μας φάει και τη δουλειά.
Ένα από τα κείμενα αυτά είναι και η αφορμή για το αποψινό παραλήρημα. Δεν είναι τόσο αυθόρμητο όσο ακούγεται, έχω μέρες που το σκέφτομαι.
Μας λέει λοιπόν ο Robb ότι εφόσον περνάει 10 μήνες το χρόνο on tour, πάντα δυσκολευόταν να κουβαλάει μουσική μαζί του. Είναι λοιπόν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που βλέπει το Spotify και το iTunes σαν την απόλυτη σανίδα σωτηρίας. Συγκεκριμένα τον έχει βολέψει πολύ η υπηρεσία του iTunes που πληρώνεις μια μηνιαία συνδρομή και χωρίς να κατεβάσεις τίποτα, έχεις πρόσβαση σε μια τεράστια βιβλιοθήκη για streaming. Αναλόγως και το Spotify, έχει έσοδα από διαφημίσεις και σου δίνει επίσης ανεξάντλητες streaming επιλογές.
Ότι και να λέμε, η άνεση είναι προφανής. Η χλιδή που είσαι σπίτι, σου καρφώνεται να ακούσεις την 9η του Μπετόβεν, το ρίχνεις στο YouTube και το ακούς σε ενάμισι δευτερόλεπτο, τώρα έρχεται μαζί σου στο δρόμο. Εφόσον δεν τελειώσει η μπαταρία σου, έχεις στην κωλότσεπη ΟΛΗ την ηχογραφημένη μουσική του σύγχρονου κόσμου.
Φοβερό διαφημιστικό punchline.
Και τότε εμένα, γιατί μου φαίνεται κάπως; Σας διαβεβαιώ δεν έχει να κάνει με vintage κουλτούρα του κώλου, ούτε σπάζομαι με τα ψηφιακά αρχεία (δε μου αρέσει να τα αγοράζω βέβαια), ούτε θεωρώ την κτηνώδη physical δισκοθήκη ενδεικτικό καλόγουστου μουσικόφιλου απαραιτήτως. Δε θα κάτσω να τσακωθώ για τον "σωστό" τρόπο να ακούει μουσική κάποιος, αλλά θα τραβήξω κουμπούρι για να την έχω διαθέσιμη όποτε ΕΓΩ θελήσω.
Τι εννοώ; Ok Robb Flynn, σε ενθουσιάζει τόσο πολύ η νέα σου ελευθερία που δηλώνεις ότι δε βλέπεις κανένα λόγο να ξαναγοράσεις cd στη ζωή σου. Όσο και να ακούγεται fail αυτό εφόσον ζεις από τη δισκογραφία, μπορώ να σε καταλάβω. Είναι φανταστικό να ανοίγεις το τηλέφωνό σου και να έχεις τα πάντα.
Αρκεί να υπάρχει WiFi έτσι; Ή να έχει επαρκές σήμα ο πάροχος του κινητού σου. Τότε κάνουμε δουλίτσα. Αλλιώς...δεν έχει party my friend. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μου φαίνεται λάθος να εξαρτάται το αν θα ακούσεις μουσική από κάτι τόσο άϋλο όσο ένα ασύρματο δίκτυο. Που μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή. Που μπορεί να βρεθείς κάπου που δεν έχει. Κάποτε λεγόταν ότι σκέφτονται να καλύψουν ολόκληρες πόλεις με wifi ομπρέλα. Δεν ξέρω αν γίνεται ή αν είναι καλή ιδέα, μου φαίνεται κάπως ακραίο.
Και δεν είναι μόνο η μουσική. Μπορεί να είναι ένδειξη μούχλας, όμως με αγχώνει κάπως το να έχω σε μια εύθραυστη συσκευή όλα μου τα τηλέφωνα και όλη τη μουσική και όλες τις φωτογραφίες. Τα πάντα σε κάτι που χάνεται, κλέβεται, σπάει, χαλάει. Αν δηλαδή τα έχω σε 2-3 διαφορετικές συσκευές νιώθω καλύτερα; Νομίζω πως ναι.
Είναι το κλασικό ερώτημα του Matrix. Εσύ κρατάς το on/off των μηχανημάτων σου. Αυτό όμως σημαίνει και ότι τα ελέγχεις; Μπορείς να τα κλείσεις όποτε θες. Το ότι δε διανοείσαι να το κάνεις ποτέ, μήπως σημαίνει ότι αυτά ελέγχουν εσένα; Σκέψου πόσο απαραίτητο σου είναι το internet για την οικιακή σου διασκέδαση. Πως θα διάβαζες GRAFIA διάολε;
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Δε μου αρέσει καθόλου να μην ελέγχω εγώ το play και το stop. Θα μου πεις ότι παίζω με τη λεπτομέρεια. Πιθανόν. Και ότι ούτως ή άλλως εξαρτάσαι από τον ηλεκτρισμό. Σωστά. Δεν ξέρω
αν υπάρχει ποτέ πιθανότητα να χαθεί το internet, θα ήθελα να πιστεύω όμως ότι θα την παλεύαμε αν συνέβαινε. Χωρίς ηλεκτρισμό προφανώς και δεν θα τα καταφέρναμε. Άσε που αν συμβεί ποτέ, το πως θα ακούμε thrash θα είναι το μικρότερο πρόβλημά μας, έτσι δεν είναι;

A quest of conquer - Ή πως μπορείς να κάνεις τους 100, 200...

Αυτή τη στιγμή, αν βάλεις στο Google τις λέξεις "Audrey Horne", το πρώτο αποτέλεσμα θα είναι η ηρωίδα του Twin Peaks και το δεύτερο η μπάντα από τη Νορβηγία. Νομίζω έχει έρθει ο καιρός να το αλλάξουμε αυτό, τι λέτε;
Αν αυτό το κείμενο έβλεπε το φως του διαδικτύου πριν ένα χρόνο, θα αφιέρωνα λίγες γραμμές για να πούμε ποιοι είναι αυτοί, τι έχουν κάνει στη ζωή τους, τι είδους μουσική παίζουν, πόσο γουστόζικα videoclip φτιάχνουν (ορισμός της Τέχνης το "Threshold" από τη μέση και μετά) και γιατί σε τελική ανάλυση θα κατακτήσουν τον κόσμο κάποτε. Ευτυχώς όμως, έχουμε έρθει τόσο κοντά στο σημείο αυτό, που δε χρειάζονται όλα αυτά.
Αυτό που είναι σημαντικό να ειπωθεί, είναι ότι είμαστε στην ευτυχέστερη θέση που μπορεί να βρεθεί ένας μουσικόφιλος. Να βλέπει ογκόλιθους να γεννιούνται μπροστά του. Πως γίνεται συνήθως αυτό; Μεταξύ άλλων, μέσα και από ραδιοφωνικούς τσαμπουκάδες.
Σε ένα από τα πρόσφατα Metal AM, ενώ ακούγονται οι Audrey Horne, ξεκινάει μια διαφωνία. Αν είναι ρετρό μπάντα, ή όχι. Ως γνωστόν, στο chat υπάρχουν 2 κάστες, οι προοδευτικοί και οι παραδοσιακοί. Αυτοί που είναι αλλεργικοί στις δισολίες και αυτοί που θα προσκυνήσουν το neo occult κίνημα. Αυτοί που ζητάνε King Diamond και αυτοί που ζητάνε Deftones. Εκείνη τη φορά, έχουν γίνει όλοι μαλλιοκούβαρα (με όλη την αγάπη) και δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται. Αιτία; Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τύπος στη φωτογραφία.
Τους Audrey Horne μέχρι το 2010 τους είχαμε καταλάβει. Ήταν μια hard rock μπάντα, με διαολεμένη έμπνευση, στιβαρό χαρακτήρα και με πολλές πραγματικά συγκλονιστικές τραγουδάρες. Μας άρεσε η εξόφθαλμη ποιότητα των συνθέσεων και το ότι είναι έμπειροι που ακούγονται φρέσκοι. Κυρίως επειδή δεν έκαναν κρα οι επιρροές τους και δε χρησιμοποιούσαν πολυφορεμένες μανιέρες. Ω, μας άρεσαν τόσο πολύ. Πολλοί πιστέψαμε ότι δε γίνεται περισσότερο μάλιστα. Και μετά ξημέρωσε 2013...
Αν ο υπέρτατος σκοπός του καλλιτέχνη είναι να σε ξεκουνάει από την παγιωμένη, αγκυλωμένη και σάπια κοσμοθεωρία σου, μιλάμε για την απόλυτη επιτυχία. Οι Audrey Horne κατάφεραν να μας κάνουν να τους γουστάρουμε ακόμα περισσότερο...κάνοντάς τα όλα ανάποδα. Αρχοντικές ατμόσφαιρες με απλωτά πλήκτρα; Όχι. Λυρικά τραγούδια για μοναχικές, ενδοσκοπικές ακροάσεις; Όχι. Πονεμένες μπαλάντες και απρόσμενες pop διασκευές; Όχι. Στιβαρές, μονολιθικές κιθάρες που σε βουλιάζουν; Όχι. Gourmet κρυφτούλι από τους ήρωες τους; Όχι, όχι, όχι.
Φέτος φορτώσαμε το rock n roll πολυβόλο και όποιον πάρει ο Χάρος. Γκάζι, κέφι, Deep Puprle στο hammond, δισολίες μέχρι το τέλος του κόσμου, Whitesnake ξετσιπωσιά, Motorhead στο μπάσο, διπλές φωνές στα ρεφρέν και μπύρες, φέρε μπύρες!
Και σιγά τα ωά, θα μου πεις. Βγαίνουν party δίσκοι, ουουου ένα τσουβάλι κάθε χρονιά. Μη βιάζεσαι εξυπνάκια εαυτέ μου, υπάρχουν 2 πράγματα που δε μπορείς να προσπεράσεις.
1. Δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια φέτος. Άλλη μια. Δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια φέτος. Θα ακούσεις Kvelertak από κεκτημένη ταχύτητα, θα ακούσεις Dillinger για το ύφος, θα ακούσεις Alice In Chains ελπίζοντας, θα ακούσεις Rotting Christ γιατί πάντα ακούς, θα ακούσεις Soilwork...χμ, ας το προσπεράσουμε αυτό, θα ακούσεις Killswitch Engage για τη νοσταλγία, θα ακούσεις Black Sabbath γιατί δε γίνεται αλλιώς, σε καμία περίπτωση όμως δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια. Φέτος.
2. Αυτός ο τύπος. Που φταίει για όλα. Που τόσο μας μπέρδεψε στο chat. Παρουσία, στίχοι και φωνητικές γραμμές που κάνουν το απόλυτο μαγικό trick. Το ρετρό να αρέσει στους νέους και τη φρεσκάδα να γίνεται ακαταμάχητη στους παλιούς. Ο ίδιος πιστεύω ότι θεωρεί τον εαυτό του παλιό, αλλά δεν είναι. Διπλό win. Μια μονάδα που πραγματικά έλειπε από το χώρο μεν, δεν πάει πουθενά χωρίς το σύνολο του συγκροτήματος δε. Τετραπλό win. Σπάνιο πια, στίχοι που λένε κάτι, με ροή, νόημα, αρχή και τέλος που να μπορούν να κολλάνε σαν βδέλλα στη μουσική, οπότε και σε κάνουν να γκαρίζεις έχοντας πιάσει τον κολλητό κεφαλοκλείδωμα. Οκταπλό win. Που αν έκανες συγκρότημα θα τον ήθελες μαζί σου, τον νιώθεις κοντά σου, θες όμως να τον αποθεώσεις σε ένα live. Χρειάζομαι κομπιουτεράκι για τα wins πλέον.
Κοντός ψαλμός αλληλούια κυρίες και κύριοι. Το "Youngblood" των Audrey Horne είναι εκεί έξω, το buzz μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο, αν ζεις για το rock τα αυτιά σου το έχουν ανάγκη και στην τελική σκέψου να σκάσουν για κανα live και να παρουσιάσουμε μόνο 100 άτομα; Ντροπής πράγματα...