Indie guilt - Παραλογισμός η self defence?

Είσαι νέος σε κάποιο καλλιτεχνικό ή γενικότερα media related χώρο, που από ένα level και πάνω, μπαινει σε business χωράφια. Είσαι συγκροτηματίας, παρουσιαστής, δημοσιογράφος, ραδιοφωνατζής, γραφίστας, dj, κάτι τέτοιο τελοσπάντων, και κατα πως φαίνεται, δεν είσαι κακός σε αυτό που κάνεις. Η ως τώρα πορεία σου χαρακτηρίζεται από ένα στενο μεν, σταθερό δε, κύκλο ανθρώπων που σε υποστηρίζουν (άσχετα αν οι περισσότεροι ήταν ήδη φίλοι σου) και από πολλή προοπτική. Επειδή είσαι τόσο μόνος, το κάνεις με όποιον τρόπο κατεβάσει η γκλάβα σου και εφόσον έχεις μόνο τον εαυτό σου να ικανοποιήσεις, δε χρειάστηκε να πιεστείς ποτε και για τίποτα. Θα ήθελες πάρα πολύ να ζείς απο αυτό, αλλά ας μην γελιόμαστε, είναι πάααρα πολύ λίγοι οι τυχεροί παγκοσμίως που έχουν κάνει το πάθος τους επάγγελμα και το κάνουν με τους δικούς τους όρους. Αυτή είναι και η φράση-κλειδί της υπόθεσης, θα επανέλθουμε αργότερα.
Εσύ για την ώρα είσαι ευχαριστημένος, οι άνθρωποι που σου κάνουν τη χάρη να ασχολούνται μαζί σου είναι επίσης ευχαριστημένοι και όλα κυλούν ζάχαρη.
Γνωστή ιστορία so far για όλους εκεί εσας εκει εξω. Μέχρι που έρχεται η ώρα. Που κάποιος "παραπάνω" σε προσέχει. Άσχετα πόσο το επεδίωξες (μη λεμε παπαριές τωρα, εφόσον εκθέτεις τη δουλειά σου στον κόσμο, για να σε προσέξουν το κάνεις), έχεις πλέον μια ευκαιρία να μπεις λίγο περισσότερο στο παιχνίδι. Να γίνεις μέλος ενός δισκογραφικού label, μιας artistic εταιρείας, ενός μούρικου ραδιοφωνικού σταθμού, ενός ιστορικου εκδοτικού οίκου, ενός credible περιοδικού. Να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο. Σκέφτεσαι ότι όσοι τα έχουν καταφέρει, κάποτε έζησαν μια παρόμοια στιγμή. Βρε λες?
Σε παλιότερες, πιο αθώες εποχές, ο ήρωάς μας έπεφτε με τα μούτρα, άρπαζε τον ταύρο από τα κέρατα και όπου βγει. Μερικοί, τα κατάφεραν. Περισσότεροι, έμαθαν the hard way ότι δεν του αρέσει καθόλου του ταύρου να τον πιάνουν από τα κέρατα. Τώρα που είμαστε όλοι πιο υποψιασμένοι, τον αρχικό ενθουσιασμό ακολουθεί ένας προβληματισμός. Ξέρουμε ότι εφόσον μπαίνεις στο χωράφι κάποιου άλλου, μεγαλύτερου από εσένα, θα πρέπει να παίξεις με τους κανόνες του. Μπορει να σου πουν ότι είσαι φανταστικός, αλλά κανένας CEO δε σε έχει ανάγκη, και σίγουρα δε σε θέλει γιατι πιστεύει ότι η δουλειά σου αξίζει να διαθέσει ανιδιοτελώς τα εταιρικά resources του. Πίστεψέ με, να του κάνεις τη δουλειά του θέλει και ξέρει πολύ καλά ότι ονειρευόσουν για καιρό να σε βρει. Θα έχεις την ευκαιρία να "δει" αυτό που κάνεις περισσότερος κόσμος που πιθανότατα ποτέ δε θα κατάφερνες να προσεγγίσεις μονος σου, αλλά 99% των περιπτώσεων θα πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικά από ότι πριν. Να δουλέψεις σε νέο πλαίσιο, να αλλάξεις κάτι στη μέθοδό σου, να ασχοληθείς με κάποιο θέμα που δε θα έδινες καμία σημασία παλιότερα, να κάνεις κάποια επιπλέον αγγαρεία, κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Στην καλύτερη περίπτωση, δε θα αλλαξεις τη δική σου δουλειά, αλλα θα φορτωθείς βαρετες και χρονοβόρες αηδίες, στη χειρότερη, θα κάνεις αυτό που έκανες υπο τις οδηγίες κάποιου άλλου. Πιθανότατα μαλάκα. Οι εναλλακτικές εκδοχές είναι άπειρες και ανάλογα με το δικό σου χαρακτήρα, κάποιες είναι υποφερτές, κάποιες όχι.
Υπάρχει πάντα και ο άλλος δρόμος. Εφόσον δε μπορείς να πάρεις εξαρχής τις εγγυήσεις σου για την καλλιτεχνική σου ανεξαρτησία (you wish, κανείς νέος δε μπορεί), μπορείς να αρνηθείς ευγενικά και να συνεχίσεις την DIY πορεία σου, άντε να πουλήσεις και λίγο μούρη στους φίλους σου ότι και καλά δεν έπεσες στον corporate λάκκο. Αν έχεις τα άντερα να κάνεις κάτι τέτοιο βέβαια. Αν δε σε βασανίζει μέρα νύχτα το "what if?". Και αν μετά από καιρό υπομονής, ήσουν σε θέση να βάζεις εσύ τους κανόνες? Δε θα το μάθεις ποτέ και μαλλον θα σε τρώει για πάντα. Εκτός αν είσαι τόσο συνειδητοποιημένος, που δε σε νοιάζει. Που δε μπορείς να ανεχτείς κανέναν πάνω απο το κεφάλι σου και προτιμάς να κυκλοφορείς στα Πετράλωνα με το κεφάλι ψηλα, αντι να strollάρεις uber cool στο Manhattan, ενώ έχεις πάει να πάρεις καφέ στο αφεντικό σου. Ή κάτι τέτοιο anyway.
Δεν είμαι σίγουρος που στέκομαι εγώ σε αυτό το θέμα. Μάλλον πιστεύω ότι πρέπει να ξέρεις τον εαυτό σου πριν μπεις στη διαδικασία. Αν αυτό που θες είναι να καλύπτεις την εσωτερική σου ανάγκη όπως καλύτερα νομίζεις εσύ, μην το κάνεις ποτέ επάγγελμα. Θα σου καταστρέψει τη χαρά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να σου γίνει αγγαρεία το hobby. Αν από την άλλη πιστεύεις ότι ο κόσμος σου ανήκει, είσαι γεννημένος για stardom μεγαλεία και πρέπει να δουν αυτό που κάνεις όσο το δυνατόν περισσότεροι, μη διστάσεις. Πάτα εταιρικά πτώματα στο διάβα σου και κέρδισε τη δόξα. Όλοι αυτοί που είχαμε σε αφίσες στους τοίχους μας, αυτό έκαναν.
Αλήθεια όμως θέλεις να γίνεις αφίσα?

Metal AM - The party song debate

Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται κάπως. Το χθεσινο Metal Am, είχε τόσο κλασικό metal όσο ποτέ άλλοτε, πράγμα που δικαιολογείται βέβαια από το party song αφιέρωμα. Τι ταιριάζει, πότε, μετά από πόσα ποτά, πότε μπορείς (και πρέπει) να είσαι απρόβλεπτος και πότε απλά you go with the flow. Ατελείωτη συζήτηση, από αυτές που δε χορταίνουμε.
Ο αποκλεισμός του κέντρου δε μας προβλημάτισε, οι ακροατές ήταν ακλόνητοι στα μετερίζια τους και για άλλη μια φορά θέλαμε να μείνουμε ως το πρωί. Αναλυτικά όσα μας κράτησαν παρέα στο χθεσινοβραδυνό 2ωρο:

PLAYLIST 27/01/11

1. SEBASTIAN BACH (Love Is A Bitchslap)

2. TIMES OF GRACE Fight For Life

3. IN FLAMES Delight And Angers

4. THE HAUNTED Little Cage

5. ARMORED SAINT Little Monkey

6. JUDAS PRIEST Nostradamus

7. SYMPHONY X Domination

8. SAVATAGE Of Rage And War

9. LAMB OF GOD In Your Words

10. THE CONTORTIONIST Primal Directive

11. SUPERJOINT RITUAL Everyone Hates Everyone

12. SHADOWS FALL War

13. IRON MAIDEN The Trooper

14. NIGHTSTALKER Raw

15. DEATH Painkiller

16. KARMA TO BURN Thirty Four

17. MANOWAR Hail And Kill

18. TYPE O NEGATIVE Black No.1

19. PORCUPINE TREE Blackest Eyes

20. FLOTSAM AND JETSAM Better Off Dead

21. NEVERMORE Sentient 6

22. NINE INCH NAILS Hurt

Εσύ, μισείς τον Matt Heafy? – The Trivium argument

Το έχουμε αναφέρει κατά καιρούς. Είναι cool να κράζεις τους Trivium. Από την πρώτη στιγμή όμως, πεθαίνω να μάθω το γιατί. Το πιο πρόσφατο καμπανάκι μου χτύπησε στο Metal AM της προηγούμενης Πέμπτης. Βάζουμε το “Detonation” (όχι το πιο πειραματικό κομμάτι τους) και το σταθερό σώμα ακροατών ρίχνει το σχετικό θάψιμο. Ισχυρό ποσοστό του σώματος αυτού, είναι ακραιφνείς metalheads, οπότε μπορώ να το δικαιολογήσω. Πολύ σύντομα, μπαίνει και ένα κομμάτι Big Business. Ακολουθεί αποθέωση και εγώ βγαίνω από τα ρούχα μου. Δεν έχω τίποτα με τους Big Business, αντιθέτως. Αλλά στο στενό μου κεφάλι, αδυνατεί να χωρέσει ότι ένα σταθερό δείγμα ακροατών, άσχετων μεταξύ τους, απορρίπτει ασυζητητί τους Trivium ως τζούφιο metal, και ταυτόχρονα είναι απόλυτα οκ με το αντισυμβατικό, no guitar heavy rock των Business.

Ξέρω ότι το θέμα με αυτούς είναι παγκόσμιο. Ο χρόνος θα δείξει αν μιλάμε για την περίπτωση της μεγάλης μπάντας που έχει αφοσιωμένους φίλους και φανατικούς εχθρούς, ή όχι. Για την ώρα, νιώθω ότι όλο αυτό το κράξιμο είναι άδικο, και σκοπεύω να τους υπερασπιστώ. Ξεκινώ ανάποδα.

Στο δικό μου βιβλίο, τα κυριότερα μειονεκτήματα των Trivium είναι δυο:

1. Όσο και να σκοτώνονται, προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια, χωρίς να αφήνουν τίποτα στην τύχη, είναι αδύνατο να μου βγάλουν από το μυαλό την ιδέα ότι προσπαθούν υπερβολικά. Τα παίζουν όλα, λιώνουν τα όργανα, σκίζονται στα live, και κάθε φορά είμαι σίγουρος ότι έχουν κάνει το καλύτερο δυνατό. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι πηγαίο. Πάντα σέρνεται κάτω από την επιφάνεια κάτι διάφανο, ασταθές και αδύναμο, που όσο και να με πορώνουν τα τραγούδια τους, δε με αφήνει να κυκλοφορώ με t shirt τους μέρα νύχτα.

2. Αυτό εγώ το εξηγώ ερμηνεύοντας το background τους. Ο Matt Heafy είναι ένα ματσωμένο, καλοζωισμένο ομορφόπαιδο, που μεγάλωσε στα πούπουλα από γονείς που γούσταραν rock και τον υποστήριζαν σε κάθε του βήμα. Μιλάμε για άκυρα του στυλ, όταν μαζεύτηκαν οι φίλοι που θα έφτιαχναν το συγκρότημα, ο μπαμπάς του τους αγόρασε τα όργανα. Όλα. Θέλουν να παίζουν τα παιδιά, ας δώσουμε 10.000 δολάρια να τους πάρουμε κιθαρίτσες και drumάκια. Όσα διαστημικά σολίδια και να παίξει, αποκλείεται να τον σεβαστώ περισσότερο από το γείτονά μου στο Ν. Κόσμο, που μου έδινε τα cd του να τα κρύβω, γιατί του τα έπαιρνε ο μαλάκας ο πατέρας του και δούλευε 2 δουλειές για να πάρει τη δεύτερη και την τρίτη κιθάρα, κάθε φορά που την έβρισκε και του την πέταγε από τον 4^ο όροφο. Αυτός ο τύπος και κιθαρίστας έγινε, και συγκρότημα έχει και χίλια μπράβο του. Όταν φάνε αρκετά σκατά και οι Trivium, το ξανασυζητάμε.

Αυτά όμως, είναι τα δικά μου βίτσια. Το σημαντικότερο που έχει να κάνει ένας ακροατής, είναι να τα ξεπερνάει αυτά και να στηρίζεται στα αυτιά του. Και αδυνατώ να πιστέψω ότι σε αυτό το θέμα, υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς για τους Trivium. Σαν καθαρό αποτέλεσμα, αυτό που παίρνει κάποιος από τους 3 τελευταίους δίσκους τους, δεν είναι τίποτα λιγότερο από state of the art μοντέρνο heavy metal, σερβιρισμένο με τον καλύτερο τρόπο. Δε μπορώ να δικαιολογήσω κάποιον που ακούει ακόμα και παλιομοδίτικο thrash, που δε βρήκε τίποτα στο “The Crusade”. Το ότι παραμοιάζει με Metallica σε σημεία, θα έπρεπε να μετράει στα θετικά. Το ότι έχει πολλά singalong refrains, θα έπρεπε να φέρνει κι άλλο κόσμο.

Έχω ακούσει από straight metal κόσμο ότι θα τους προτιμούσαν χωρίς τα φλώρικα refrains. Το καταλαβαίνω. Έχω ακούσει από new metal κόσμο ότι παίζουν πολύ παλιατζουρέ σε φάσεις. Συμφωνώ. The way I see it, αν είσαι πολύ παραδοσιακός για τους μοντέρνους και πολύ μοντέρνος για τους παραδοσιακούς, κάτι κάνεις πολύ καλά.

Και σε τελική ανάλυση, οι δίσκοι Motorhead της τελευταίας δεκαετίας, είναι μοιρασμένοι σε heavy metal και rock n roll κομμάτια. Στο Λεωνίδα, αρέσουν τα metal. Εμένα πάλι, μου αρέσουν τα πιο rock n roll. Και οι δυο όμως, ακούμε τους δίσκους αυτούς. Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι ο έξυπνος ακροατής, προτιμάει να ακούει ένα συγκρότημα για τα πράγματα που του αρέσουν σε αυτό, παρά να το απορρίπτει, για εκείνα που δεν του αρέσουν.

Metal AM - Lazy ass metalheads

Ζόρικοι τεμπελχανάδες το project αυτής της Πέμπτης και όλα πήγαν ζάχαρη. Highlights, το περσίνι (?), οι Anthrax (είναι δεν είναι), το κράξιμο στους Trivium, η λατρεία στους Big Business (μα δε στέκει αυτό το πράγμα), οι αναπάντεχοι Fates Warning, οι brutal Def Leppard, οι Flames (όχι, ποιός το περίμενε;) και το super Monster Magnet κλείσιμο. Υπενθυμίζουμε, στο ολοκαινουριο player ακριβως απο κατω, ακούμε όλο το χθεσινοβραδυνό Metal AM. Πάντα τέτοια!



PLAYLIST 20/01/11

1. MESHUGGAH Straws Pulled At Random

2. DARKEST HOUR Savor The Kill

3. TRIVIUM Detonation

4. METALLICA Trapped Under Ice

5. FLOTSAM & JETSAM Take

6. FATES WARNING Fata Morgana

7. MASTODON This Mortal Soil

8. PENTAGRAM Broken Vows

9. BIG BUSINESS White Piz Azz

10. MOTORHEAD Outlaw

11. ARCH ENEMY Dead Bury Their Dead

12. ANTHRAX Safe Home

13. GUNS N ROSES Shackler's Revenge

14. MORBID ANGEL Pain Divine

15. BOLT THROWER Anti-Tank (Dead Armour)

16. DEF LEPPARD Armageddon It

17. CORROSION OF CONFORMITY Rise River Rise

18. FLAMES False Alarm

19. BEHEMOTH Inner Sanctum

20. ROADRUNNER UNITED Annihilation By The Hands Of God

21. TESTAMENT 3 Days In Darkness

22. MONSTER MAGNET Time Machine

The Hymn Of A Broken Man - Κάτι τρέχει εδώ

Περίεργη ιστορία. Ο Adam Dutkiewicz ήταν off με πρόβλημα στην πλάτη εδω και καιρό, οι Killswitch Engage ολοκλήρωσαν την περιοδεία με αναπληρωματικό κιθαρίστα, αλλά ποτέ δεν ακούστηκε τίποτα περισσότερο. Τον καιρό που πηγαινοερχόταν σε νοσοκομεία, έγραψε τραγούδια (μπορεί να είναι μέγιστος καραγκιόζης και να ξεφτιλίζεται στη σκηνή, αλλά στη δουλειά του - κιθαρίστας, συνθέτης, παραγωγός - είναι μανούλα) και όταν ανέρρωσε, ξεκίνησε να τα δουλεύει εντατικά. So far, so good.
Το θεμα είναι ότι ξεκίνησε να ηχογραφεί όλα τα όργανα μόνος του. Αλλα σε demo συνθήκες, αυτό δε σημαίνει τίποτα. Αυτό που κατα τη γνώμη μου σημαίνει κάτι, είναι ότι όταν ήρθε η ώρα να μπουν στίχοι και φωνές, φώναξε τον Jesse Leach. Ο πρώην τραγουδιστής των Killswitch Engage είχε καλές σχέσεις με το παλιό του συγκρότημα, είχε εμφανιστεί μαζί τους και στο επετειακό show της Roadrunner, αλλά ποτέ εκτός απο τις συζητησεις των fans που του έχουν μεγάλη αδυναμία, δεν αναφέρθηκε κάτι για επιστροφή του στους KSE.
Οι δικές τους αναφορές στο θέμα είχαν να κάνουν στο πόσο εκτιμά ο Adam D τον Leach και πόσο τον βοήθησε αυτός ο δίσκος να ξεπεράσει μια δύσκολη στιγμή στη ζωή του. Η αλήθεια είναι ότι οι στίχοι και το γενικότερο προφίλ του έχουν μια έντονη γεύση εσωτερικής αναζήτησης και μάλλον αυτό το image του φιλοσοφημένου κάφρου, έχουν προσφέρει όλο αυτό το appeal στον Leach. Ο οποίος από τη μεριά του νιώθει σαν στο σπίτι του με το υλικό του Dutkiewicz και δεν έχει κανένα πρόβλημα να αποδώσει κάτι που ακούγεται σφιχτοδεμένο.
Το θέμα είναι ότι, όπως είναι φυσικό, οι συνθέσεις είναι πιο Killswitch και απο τους Killswitch, πράγμα που μας βάζει σε σκέψεις. Αν κάνεις ένα δίσκο που ακούγεται Killswitch, με τον παλιό τραγουδιστή των Killswitch, για να σε βοηθήσει σε μια δύσκολη περίοδο που ήσουν μακριά από τους Killswitch, τι σκατά τους θέλεις τους Killswitch?
Δεν ξέρω πως το βλέπουν οι υπολοιποι, αλλά σίγουρα θα σκέφτονται ότι πολλά από αυτά τα τραγούδια σε κανονικές συνθήκες θα ήταν μέρος του επόμενου KSE δίσκου. Εκτός αν είναι τόσο αστείρευτος συνθέτης, που δεν έχει προβλημα να ξεφουρνίσει άλλα 15 κομμάτια για πλάκα.
Οι Times Of Grace λοιπόν, το duo αυτό, λειτουργεί με ρυθμούς κανονικού συγκροτήματος πλέον, ψάχνουν για μέλη και προγραμματίζουν εμφανίσεις, περιπλέκοντας περισσότερο το πράγμα. Νομίζω ότι οι μόνοι που δε θα πρέπει να παραπονιούνται είμαστε εμείς, γιατι το "The Hymn Of A Broken Man" είναι αυτό ακριβώς που θα θέλαμε να ακούσουμε 2 χρόνια μετά το τελευταίο KSE album και ειδικά οι fans του "Alive Or Just Breathing?" θα ξετρελαθούν.
Πολύ σωστός δίσκος, με πολλή ουσία σε στίχους και ατμόσφαιρες που περιμένει να ανακαλυφθεί και με ιντριγκαδόρικο παρασκήνιο. Μακάρι να ήταν όλα τα albums έτσι.

Metal AM - Λογοτεχνία with whole lotta love

Κάτι τέτοια μας σώζουν τη ζωή. Εν μέσω μιας σκατένιας βδομάδας, το χθεσινό Metal AM που είχε σαν αφιέρωμα τα διάφορα metal βιβλία, μας απογείωσε. Υπεύθυνοι, όλοι εσείς που το κάνετε τόσο και γαμώ, τα κολλητιλίκια που έχετε πιάσει, το αναζωογονητικό guest του Tom από το Halifax (έλα διεθνής καριέρα λέμε), οι ωραίες μουσικές και δε θα μου κάνει καμία εντύπωση αν καποιο βράδυ ξεχαστούμε και μείνουμε μέχρι τις 5. Λεπτομέρειες?



PLAYLIST 13/01/11

1. BRING ME THE HORIZON Crucify Me

2. SIKTH Summer Rain

3. CRADLE OF FILTH Her Ghost In The Fog

4. SEPTIC FLESH The Vampire From Nazareth

5. THE OCEAN She Was The Universe

6. BYZANTINE Expansion And Collapse

7. DEVILDRIVER Dead To Rights

8. MANOWAR Secret Of Steel

9. MARAUDER Heroes Fight Like The Greeks

10. BRUCE DISKINSON Chemical Wedding

11. SYSTEM OF A DOWN Violent Pornography

12. OZZY OSBOURNE Suicide Solution

13. GUNS 'N' ROSES It's So Easy (live)

14. MEGADETH Lucretia

15. MARILYN MANSON The Reflecting God

16. MOTLEY CRUE Same Old Situation (S.O.S.)

17. MOTORHEAD Keys To The Kingdom

18. PARADISE LOST Forging Sympathy

19. TOOL Prison Sex

20. KVELERTAK Utrydd Dei Svake

Metal AM - The cooking session

Ένα βήμα πριν βγάλουμε και εμείς τις κατσαρόλες ήμασταν. Το Metal Am της περασμένης Πέμπτης ασχολήθηκε στο αφιέρωμά του με metal και μαγειρικη, ανταλλάξαμε συνταγές, μας άνοιξε η όρεξη και groovάραμε με ωραίες μουσικές.
Κάπως έτσι γεμίσαμε τις 2 ώρες μας:

PLAYLIST 06/01/11

1. CHILDREN OF BODOM Was It Worth It?

2. ARCHITECTS Day In Day Out

3. AMON AMARTH Twilight Of The Thunder Gods

4. GRAND MAGUS Ravens Guide Our Way

5. CATHEDRAL Death Of An Anarchist

6. THE OBSESSED Mourning

7. THE HAUNTED The Medication

8. VALIENT THORR Double Crossed

9. AIRBOURNE Running Wild

10. POEM Pillow Sickness

11. TARDIVE DYSKINESIA Crawling In The Mud

12. DEVILDRIVER Clouds Over California

13. SOULFLY Carved Inside

14. QUEENSRYCHE Spreading The Disease

15. PANTERA Domination

16. ROTTING CHRIST Sorrowful Farewell

17. NILE Black Seeds Of Vengeance

18. DARKEST HOUR These Fevered Times

19. YOUR DEMISE The Kids We Used To Be

20. MACHINE HEAD Bite The Bullet

21. TRANSCENDING BIZARRE? The Beginning

22. BATHORY The Golden Gates Of Heaven