Πρώτον, η φωτογραφία μας. Το δωμάτιο/studio του John Peel στο σπίτι του, από όπου μετέδιδε τις εκπομπές του. Αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε όλοι το http://thespace.org/items/s000004u και να κάνετε τη virtual βόλτα. Κρατάω ένα ηχητικό απόσπασμα που έχει κάπου, όπου ο Peel μιλάει για το broadcasting που είναι το πάθος του και πως είναι το μόνο πράγμα που τον ενδιαφέρει να κάνει. Όλοι θέλω να πιστεύω ότι έχουμε τα πάθη μας. Ανησυχώ όμως αν τα τροφοδοτούμε όσο πρέπει. Πόσο πρέπει; Μέσα σου ξέρεις. Υπάρχουν φορές (οι πιο πηγμένοι ανάμεσά μας θα συνηγορήσουν) που οι καθημερινότητα κάνει τις αγάπες μας να φαίνονται αγγαρείες. Το μισώ όσο και το καταλαβαίνω. Είναι όμως τόσο λάθος, δεν είναι;
Αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα με τον εαυτό σου, είναι οι φορές που μπορείς να αναγνωρίσεις κάτι με πάθος αντίστοιχο με το δικό σου. Δεύτερο πράγμα, το “Weatherman” και γενικά οι Dead Sara. Ο frontman των Empty Frame (μπαντάρα) με βρίσκει στη δουλειά (ε, προφανώς) και μου λέει ενθουσιασμένος ότι πρέπει να μου στείλει link για να το ακούσω. Μου το στέλνει λοιπόν (αυτό είναι) και πραγματικά, σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Όχι μόνο επειδή είναι ένα δυναμικό τραγούδι, αλλά κυρίως επειδή μπορείς να το νιώσεις ότι είναι 4 παιδιά που το να κάνουν αυτό που βλέπεις, είναι το πάθος τους. Και δίνονται 100%. Και αυτό το υπέροχο κορίτσι σκοτώνεται για να υπηρετήσει το rock n roll και όχι την προσωπική της ματαιοδοξία. Τα μάντεψα όλα αυτά από ένα clip? Ναι, ακριβώς. Από ένα clip που τα σπάνε χωρίς να φροντίζουν να μη χαλάσουν το καλοχτενισμένο τους look. Που σε κάνει να πιστεύεις ότι στα live είναι ακόμα πιο διαλυμένοι. Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή.
Αναπόφευκτα, σκέφτεσαι ότι ρε γαμώτο, αυτό πρέπει να ψάχνουμε στις μπάντες. Ειλικρίνεια, όχι πόζα του κώλου και ψυχή. Μεγάλη υπόθεση. Να δίνουμε το credit, να υποστηρίζουμε όσο χρειάζεται, να το λέμε όσο φτάνει η φωνή μας (όχι μόνο share, αγάπη μου), για μπάντες που σε αυτό που κάνουν μοιράζουν και ένα κομμάτι του εαυτού τους. Το οποίο μένει σε αυτό που αφήνουν πίσω τους. Και μπορεί κάποιος να πιαστεί. Που πετυχαίνουν το κάτι παραπάνω. Ακούγεται πιο εύκολο από ότι είναι.
3η συνιστώσα, το καινούριο album των Grand Magus. Γιατί είναι ιδιαίτερο; Γιατί είναι φτιαγμένο με ένα τρόπο που δεν έχει τελικά καμία σημασία πόσο καλό είναι. Με κάποιο μαγικό τρόπο, οι Magus έχουν καταφέρει κάτι που λίγοι μπορούν να περηφανεύονται. Να μας φέρουν όλους κοντά. Την εποχή των δεκάδων υποϊδιωμάτων και των εύκολων online τσαμπουκάδων, τούτοι εδώ φτιάχνουν ένα heavy metal που αισθάνομαι ότι όλοι έχουμε ήδη μέσα μας. Δεν είναι κάποιο περίπλοκο μαγικό, είναι απλά ψυχή. Αυθεντικό συναίσθημα και ευθύτητα στην έκφραση. Με δυο λόγια; Όποιος μένει ασυγκίνητος στο “Son Of The Last Breath” και ειδικότερα στο ανυψωτικό feeling της εισαγωγής, δεν το έχει μέσα του. Έτσι, δημοκρατικά.
Αυτό όμως είναι ένα μόνο παράδειγμα. Και δόξα τον Αλλάχ, δεν είναι λίγα τριγύρω. Χρειάζονται όμως και εμάς για να κατευθύνουμε τους προβολείς μας. Δε με νοιάζει το είδος, δε με νοιάζει η καταγωγή, δε με νοιάζει στο πόσο είναι το distortion, δε με νοιάζει η φράντζα σου, αν έχεις μουστάκι, αν παίρνεις ναρκωτικά, αν είσαι κωλόγερος, αν το κάνεις για τα ένσημα ή αν remixάρεις τα 60’ς για να σε παίζουν τα bar στην πλατεία Καρύτση. Άσε μου ένα ψιχουλάκι ψυχής σε κάθε κομμάτι και εγώ θα σε ακολουθώ γύρω γύρω.
