Soundtrack to the end of the year - Σιγα μην έφτανε το κείμενο

Καλές οι λίστες και τα τσαλίμια των γραφιάδων, αλλά μη χάνουμε την ουσία ε? Όσα κατεβατά και να γέμιζα το blog, δε θα κάναμε τίποτα χωρίς την audio μεταφορά όλων αυτών, όπως καταγράφηκε στις 2 εκπομπές του Metal AM, όπου ακούσαμε σχολιάζοντας και σχολιάζαμε ακούγοντας τους 50 αγαπημένους μας δίσκους για το 2010.
Αγωνιζόμενοι να χωρέσουμε κάθε ένα κομμάτι και ταυτόχρονα να μην αφήσουμε τα μικρόφωνα σε ησυχία (δε φαντάζεσαι για τι άθλο μιλάμε, αν δεν ξέρεις τον Αρβανίτη), περάσαμε καλύτερα από κάθε άλλη φορά και ελπίζω να ισχύει και για τους φιλαράκους / ακροατές.
Highlights? Το μαγείρεμα του playlist της πρώτης εκπομπής ώστε να αντιπαρέλθουμε το στρατηγικό μεονέκτημα, η on fire διάθεση της δεύτερης, η Κατερίνα Στικούδη με μπλουζάκι Kvelertak (don't ask), η αφιέρωση στα Τρίκαλα, η αυθόρμητη λατρεία του κοινού στους Bring Me The Horizon, η αποφοίτηση του Λεωνίδα, το Avantasia guilty pleasure μου, η διπλή απουσία του Cowboy From Ktel και φυσικά, η καταλυτική παρουσία του Μήτσου του Τσούνταρου που απογείωσε τη δεύτερη εκπομπή, και που αν ρωτάτε τη γνώμη μου δε θα μπορούσε να πάει καλύτερα.
Στο ζουμί λοιπόν. Τι ακούσαμε αυτές τις 2 Πέμπτες (η απλή παράθεση των κομματιών ωχριά μπροστά στο Μανώλης Μαυρομμάτης rap-άρισμα του Λεωνίδα) σε ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΗ σειρά (καθότι και ψυχαναγκαστικοί τύποι):

PLAYLIST 23/12/10 (BEST OF 2010 PART 1)

1. FEAR FACTORY Powershifter

2. DAGOBA I Sea Red

3. VOLBEAT The Mirror And The Ripper

4. THE SWORD Tres Brujas

5. HEAVEN SHALL BURN The Omen

6. GRAND MAGUS I, The Jury

7. AVENGED SEVENFOLD Welcome To The Family

8. THE DILLINGER ESCAPE PLAN Room Full Of Eyes

9. ATHEIST Fraudulent Cloth

10. NACHMYSTIUM Nightfall

11. DIMMU BORGIR Chess With The Abyss

12. WHITECHAPEL Reprogrammed To Hate

13. DEFTONES Rocket Skates

14. OCEANSIZE Superimposer

15. KYLESA To Forget

16. AS I LAY DYING Parallels

17. PARKWAY DRIVE Sleepwalker

18. PSYCHO CHOKE Get Down

19. OCTOBER FILE Crawl

20. KILLING JOKE Fresh Fever From The Skies

21. CIRCLE OF ANIMALS Invisible War

22. INTRONAUT Sunderance

23. IHSAHN After

24. ELECTRIC WIZARD Venus In Furs

25. SUN OF NOTHING Catharsis



PLAYLIST 30/12/10 (BEST OF 2010 PT. 2)

1. HIGH ON FIRE Frost Hammer

2. LUCKY FUNERAL Ancient Tragedy

3. SAHG Hollow Mountain

4. AVANTASIA Black Wings

5. NEVERMORE The Obsidian Conspiracy

6. SOILWORK Deliverance Is Mine

7. IMMOLATION The Purge

8. THE ACACIA STRAIN The Hills Have Eyes

9. ACCEPT Rolling Thunder

10. SLASH Back From Cali

11. ALTER BRIDGE I Know It Hurts

12. IRON MAIDEN The Final Frontier

13. MELECHESH Sacred Geometry

14. ROTTING CHRIST Pir Threontai...

15. IN MOURNING The Poet And The Painter Of Souls

16. AUDREY HORNE Bridges And Anchors

17. GHOST Ritual

18. MONSTER MAGNET Bored With Sorcery

19. MOTORHEAD Waiting For The Snake

20. KVELERTAK Offernatt

21. BRING ME THE HORIZON Anthem

22. DEATHSPELL OMEGA Wings Of Perdation

23. AGNES VEIN Duality

24. TRIPTYKON Abyss Within My Soul

25. (hidden track)


Super thanks σε όσους ήταν εκεί και πολλές ευχές για τον επόμενο χρόνο!

\m/ \m/ \m/ \m/ \m/ \m/ \m/ \m/ \m/ \m/ \m/

Best of 2010

Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα για κλείσιμο χρονιάς. Ο Λεωνίδας λέει ότι επιβάλλεται ο καθένας να φτιάχνει λίστα, ο Θανάσης μας έβαλε τα γυαλιά με τη βολιώτικη ευρηματικότητά του στην παρουσίαση της δικής του και εγώ κατέληξα δεύτερος και καταϊδρωμένος
Τώρα που τα ξανακοιτάω, σκέφτομαι ότι ίσως αδίκησα τους Underoath. Σίγουρα δεν αδίκησα Heaven Shall Burn και As I Lay Dying, που έπιασαν ελάχιστες στιγμές ικανοποιητικής απόδοσης και επέτρεψαν στους γέρους να τους περάσουν. Οκ, τέρμα τα λόγια. Χωρις καμία αξιολογική σειρά, οι αγάπες μας για φέτος.

Heavy Xmas everybody!



Rotting Christ – Aealo
Η πρώτη μεγάλη αγάπη. Ο πρώτος δίσκος που ξέραμε ότι θα κατέληγε εδώ. Το καλύτερο από όλα είναι ότι ήμασταν όλοι σίγουροι. Δεν ξέρω αν είναι το αρτιότερο Christ album, αλλά είναι οπωσδήποτε αυτό που θα τους φέρνει ακροατές στον αιώνα τον άπαντα. Ισχυρότερη μαγκιά του; Δε συζητάμε σε ποιο χώρο του blackmetal ανήκει, αλλά σε ποια διάσταση του Rotting Chist σύμπαντος. Οριστικά και αμετάκλητα, μια κατηγορία μόνοι τους.



High On Fire – Snakes For The Divine
Ήταν σοβαρά τα πράγματα από νωρίς αυτή τη χρονιά. Η χώρα μπήκε σε άλλη τροχιά και όλα σκοτείνιασαν. Αφού σοβαρεύτηκε μέχρι και ο Matt Pike, δεν υπάρχει ελπίδα. Ο τραχύς αλητάμπουρας που ηχογραφούσε σχεδόν κατά λάθος, τα έβαλε κάτω και εφόσον είδε ότι η έμπνευση του χαμογελάει φέτος, δεν άφησε την ευκαιρία. Έβαλε το συγκρότημα σε μια φρενήρη μεν, τροχιά δε και μας άφησε να τρέχουμε να προλάβουμε. Αμφιβάλλω αν θα παρουσιάσουν ποτέ τίποτα καλύτερο. Αλλά με πολλή χαρά θα ξεφτιλιστώ δημοσίως, αν τα καταφέρουν.


Triptykon – Eparistera Daimones
Η Barcelona του extreme ήχου. Και τους αδικώ λέγοντας κάτι τέτοιο. Όπως ΟΛΕΣ οι ομάδες του πλανήτη χαζεύουν τους Καταλανούς ως κάτι που πολύ θα ήθελαν, αλλά ποτέ δε θα φτάσουν, έτσι και οι επίδοξοι dark καλλιτέχνες του ακραίου ήχου μαζεύουν τα σάλια τους μπροστά στο οποιοδήποτε ακόρντο παίξει ο Thomas Gabriel Fischer. Η ασύγκριτη ανωτερότητα σε αισθητική, σύνθεση, ατμόσφαιρα διογκώνεται και εδώ υπό το πρίσμα της minimal προσπάθειας που φαίνεται να καταβάλει αυτός ο άνθρωπος. ΚΑΝΕΙΣ άλλος δε μπορεί να φέρει τέτοιο αποτέλεσμα που τσακίζει (shatter) μόνο με έναν άνθρωπο, ένα τοίχο και ένα φως.


Dillinger Escape Plan – Option Paralysis
Ας μην κρυβόμαστε. Αν δεν είχε γίνει ΕΚΕΙΝΗ η συναυλία, όλοι θα ήμασταν πιο ψύχραιμοι με αυτό τον δίσκο. Μας άρεσε πολύ που κατάφεραν να χωρέσουν σε ένα cd όλα τα χαρακτηριστικά του Dillinger γαλαξία, αλλά είχαν ήδη ανακαλύψει τον τροχό μερικά χρόνια πριν. Θαυμάσαμε την ακεραιότητά τους και χαρήκαμε που στάθηκαν στα πόδια τους. Πεθαίνω για τα καθαρά refrain τους και το album σίγουρα θα ήταν εδώ. Αλλά δε θα είχα ΑΥΤΟ το χαμόγελο που έχω τώρα. Επειδή θυμάμαι.


Avantasia - Angel Of Babylon / The Wicked Symphony

Προσωπικό βίτσιο και δε θέλω ου! Με τον Sammett έχω κόλλημα και αφού κατάφερε να με κάνει ξανά ρεζίλι στη γειτονιά επειδή τραγουδούσα τα refrain του, χαλάλι τα απορημένα βλέμματά σας. Ούτε οι guests με νοιάζουν, ούτε οι παραγωγές, ούτε που τα βρίσκει τα λεφτά ο κερατάς, ούτε τίποτα. Όταν του ‘ρχεται, εγώ προσκυνάω. Μπορεί να κάνω 15 χρόνια να ξανακούσω power δίσκο, αλλά κόβω τέτοια φλέβα με το “Black Wings”, που λυπάμαι που δεν έχω κοτσίδες, να τραβήξω σαν groupie.


Bleeding Through – Bleeding Through

Σοβαρό το στοίχημα και το κέρδισαν αντρίκια. Ίσως επειδή βοήθησε το κορίτσι. Ο «βαρετό metalcore» σκόπελος έπρεπε να ξεπεραστεί και δεν υπήρχε περιθώριο για αφηρημάδες. Οι άλλοι της παρέας φέτος (As I Lay Dying, Heaven Shall Burn), δεν τα κατάφεραν. Τα παιδιά από το Orange County δεν έχασαν την αυτοσυγκέντρωσή τους και κράτησαν το focus στα τραγούδια. Είχαν ήδη το υπόλοιπο πακέτο, αλλά στις δύσκολες εποχές που ζούμε, μόνο το ζουμί μετράει. Τα πλήκτρα ήταν, είναι και θα είναι το αλατοπίπερο και ως εκ τούτου, τους ευγνωμονούμε που μας κράτησαν στην επιφάνεια.

Kvelertak – Kvelertak

Κάπου εδώ δίπλα θα έπρεπε να υπάρχει και ένας άσος ε? Έχει πλάκα, χτυπιόμαστε να έχουμε τεντωμένες κεραίες για να πιάσουμε τις αλλαγές των καιρών και να μην προσπεράσουμε τη στιγμή που εξελίσσεται το πράγμα, αλλά είναι οι δίσκοι που αναζωπυρώνουν την πίστη μας στο rock n roll που στην τελική προσκυνάμε. Αν είναι έτσι ρε μεγάλε, μην παιδευόμαστε, θα ακούμε μόνο Little Richard. Εντάξει, δεν είναι έτσι ακριβώς. Τώρα που το σκέφτομαι όμως… Πέρα από την πλάκα, τα ποτάμια πόρωσης που βγαίνουν από το δίσκο με την κουκουβάγια δεν έχουν προηγούμενο και αφού μπόρεσαν να μας κουνήσουν τόσο πολύ αυτοί οι πουθενάδες, άπλυτοι Νορβηγοί, να φάνε σκατά οι «επαγγελματίες»…


Soilwork – The Panic Broadcast

Κάποια στιγμή τα χρειάζεσαι και αυτά. Η φετινή χρονιά τα χρειάστηκε παραπάνω από μια. Τον παλιό να πατήσει πόδι. Τούτοι δω βέβαια, είχαν και το δικό τους κακό εαυτό να νικήσουν. Γι’ αυτό τους χαίρομαι κάτι παραπάνω. Ένας ζόρικος δίσκος, με πολλή έμπνευση και φρεσκάδα να ζηλέψουν πολλοί. Πιο μελωδικός αυτή τη φορά, γεγονός που μόνο σε καλό τους βγήκε. Προσωπικά μου έφτιαξε το καλοκαίρι, και αφού ταίριαξε τόσο πολύ με καρεκλάκι παραλίας και βιογραφία 500 σελίδων Led Zeppelin, εγώ είμαι υπερευχαριστημένος.


Avenged Sevenfold – Nightmare

Τούτοι δω, ήταν στο τσακ να τα χαλάσουν όλα. Μας ρημαδιάσανε στα κουτσομπολιά και στις ίντριγκες, που παραλίγο να ξεχάσουμε πόσο καλός ήταν ο δίσκος. Ευτυχώς κατά πρώτον, είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά στη σύνθεση και ηχογράφηση (τουλάχιστον 5 κομμάτια θα ακούγονται για πάντα) και δεύτερον, κατάλαβαν νωρίς ότι το βγάζω-και-το-βρακί-μου-στο-internet lifestyle του Portnoy θα τους έκανε κακό, και τον ξεφορτώθηκαν νωρίς. Άντε, με drummer τώρα ένα καλό παιδί της ηλικίας τους και έζησαν αυτοί καλά και ο γέρος στο κονάκι του. Έχουν πολύ ψωμί ακόμα αυτοί.


Volbeat – Beyond Hell / Above Heaven

Του δίσκου-μονορούφι το ανάγνωσμα πρόσχωμεν! Δεν υπάρχει album φέτος που να τραβιέται τόσο εύκολα ρε παιδάκι μου. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήταν υπέροχοι. Τώρα όμως…άντε ξεκόλλα. Παλαβή δισκάρα, με τουλάχιστον 4 διαφορετικά είδη metal σε απόλυτη αρμονία και crescendo πόρωσης που θα κάνουμε χρόνια να ξεχάσουμε. Όταν έχεις fans τον Petrozza, τον Greenway, το Hetfield και το Βαπορίδη, μη φοβάσαι τίποτα. Αν ακούσετε ποτέ στις ειδήσεις για έναν τρελό που κυκλοφορεί στον Πειραιά, χορεύοντας το “Fallen” στο δρόμο, εγώ θα είμαι.


Enslaved - Axioma Ethica Odini
Είμαστε όλοι τόσο μικροί μπροστά τους. Η μεγαλύτερη μεταμόρφωση στο χώρο τα τελευταία 10 χρόνια, έφτασε φέτος στο ταβάνι. Σοβαρά, δε γίνεται περισσότερο. Έχουν ξεχειλώσει τόσο το blackmetal που τρομάζεις. Σίγουρα το καλύτερο δείγμα ομαλής ροής ποιότητας σε όλη τη διάρκεια του δίσκου που ακούσαμε το 2010 και ενώ το έχω ακούσει 800 φορές, θέλω κι άλλο. Δεν έχουν αφήσει ούτε nanosecond άδειο και όχι μόνο αυτό, αλλά δε θα πετούσα ούτε ένα από αυτά. Τα πάντα έχουν νόημα και τίποτα δε θα ήταν ίδιο αν έλειπε κάτι. Jigsaw metal?


Bring Me The Horizon – There Is A Hell, Believe Me I’ve Seen It. There Is A Heaven, Let’s Keep It A Secret

Ο δίσκος που μας φρίκαρε. Καλά παιδιά, ενδιαφέρουσα πορεία ως τώρα και δικαιολογημένες προσδοκίες. Αλλά κάααατι έκαναν πολύ καλύτερα τώρα. Είχε ένα ιδιαίτερο awe αυτό το album και από τη στιγμή που προσπερνούσες τον πανηλίθιο τίτλο και κρατούσες ανοιχτά τα αυτιά σου, δε σε άφηνε να φύγεις. Η εκδίκηση της φράντζας, με τσίτα metal και τα λιγότερο προβλέψιμα κοψίματα που ακούσαμε αυτή τη χρονιά. Αντισυμβατικές δομές και ως εκ τούτου κάπως δυσκολοχώνευτο. Αλλά ποιος είπε ότι οι κορυφές δε χρειάζονται γενναιότητα;


Monster Magnet – Mastermind

Όποιος πει κακό για το Dave Wyndorf, να του μαραθεί το τσουτσούνι. Ο τύπος έχει περάσει όσα μόνο οι πολύ παλιοί και οι πολύ μεγάλοι, και εφόσον είναι ακόμα εδώ, ακέραιος και δυνατός, κάνουμε τουμπεκί οι υπόλοιποι. Δικαιού ψαρώνουμε μπροστά στο “Mastermind”, έχει τόσο ψωμί και μαγκιόρικη ουσία, όσο ίσως τίποτα άλλο αυτή τη χρονιά. Είθε ο Αλλάχ να κόβει reunion και να του δίνει δίσκους. Επειδή αδυνατώ να ξεπεράσω το “Time Machine”, αναρωτιέμαι: Μόνο εγώ θέλω ακουστικό Magnet album άραγε;


Dagoba - Poseidon
Entry τελευταίας στιγμής αυτό και από τα πολύ περήφανα. Σε όποιον έλειψαν οι Gojira, θα βρει πολλά στους συμπατριώτες τους, αλλά ευτυχώς, δεν είναι μόνο αυτό. Όταν κάποια στιγμή θα γίνει μια σοβαρή ανασκόπηση στα συγκροτήματα που κρατούν ζωντανό και προχωρούν το death metal από το 2000 και μετά, θα βρούμε και τους Dagoba εκεί. Το “Poseidon” είναι ασφυκτικά τίγκα σε ποιοτικό, ογκώδες metal με έντονο χαρακτήρα περιπέτειας. Με ποικιλία στις φωνές, αλλά το καλύτερο κομμάτι είναι instrumental. Χωρίς φόβο, αλλά με επάρκεια πάθους, είναι κρίμα που δεν έπεσε στα χέρια μας νωρίτερα, να το αποθεώσουμε με την άνεσή μας.


Audrey Horne – Audrey Horne
Το πόσο δισκάρα είναι αυτή, θα το καταλάβουμε όταν οι Νορβηγοί επιστρέψουν στο blackmetal. Για την ώρα, το χόμπι τους είναι να αναδομούν το hard rock και μα τις ρίζες του Yddgrasil, δεν πίστευα ποτέ ότι μπορούν να το κάνουν τόσο καλά. Τουλάχιστον τα μισά κομμάτια είναι υπεράνω κριτικής, η κάθε λέξη των στίχων μπορεί να διαβαστεί και σαν αφήγηση και η γενική αίσθηση που αφήνει είναι αυτή της χορταστικής ποιότητας, επιπέδου τούρτας πραλίνα κάστανο. Ένα low profile διαμάντι που κάποτε θα ακούγεται σε μποέμ βιβλιοθήκες αριστοκρατών rockers, συνοδεία Cohibas και brandy.


Psycho Choke – Unraveling Chaos
Ο καλύτερος ελληνικός δίσκος του 2010, ανεξαρτήτως ιδιώματος. Υπερβολή; Μπες στο mosh pit την ώρα του τρίτου break στο “Get Down” και το συζητάμε μετά. Από τις πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις συνεχούς ποιότητας, χωρίς χαζά fillers και μάλιστα χωρίς τη «φτώχεια» που χαρακτηρίζει το groovy metalcore. Αλλαγές, ποικιλία και απρόσμενες μελωδίες, δείχνουν ένα δίσκο βαθιά δουλεμένο, που μαριναριζόταν σιγά σιγά για καιρό, μέχρι να γίνει πυρηνικό όπλο. Ξέρω τουλάχιστον 15 αμερικάνικα συγκροτήματα ντεμέκ πρώτης γραμμής, που αν το ακούσουν, δε θα ξαναβγούν από το σπίτι.


In Mourning – Monolith
Το outsider. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν, αλλά το album είναι τόσο επιβλητικό, που δεν άφησε περιθώρια. Νέο – ατμοσφαιρικό death metal Α’Α’, που όσο και να λοξοκοιτάει προς Opeth μεριά, αδικείται από επιφανειακές συγκρίσεις. Μου αρέσει που είναι τόσο άνετοι με τον όγκο του υλικού τους, που έχουν τον έλεγχο στο που θα πάει, που θα βαρύνει, πόσο θα speedάρει και γενικά, είναι on top of it. Εμφανές ταλέντο + νέο σχήμα = η ουσία του όλου πράγματος. Από τις φορές που νιώθεις τυχερός που δουλεύουν καλά οι κεραίες σου. Ή αν όχι οι δικές μου, του Αρβανίτη που μου το σφύριξε.


Slash – Slash
Είχα στο νου μου να το συμπεριλάβω και πριν το video με τη Fergie. Αλήθεια. In fact, το ήξερα ότι θα το κάνω, όταν άκουσα (διασκευή είναι τώρα αυτό, επανηχογράφηση, δεν ξερω), το “Paradise City” με αυτήν και τους Cypress Hill. Μου έκανε φοβερή εντύπωση και πέρα από οτιδήποτε άλλο, μπορεί να τραγουδάει. Προφανώς και η κυρίλα των συμμετοχών είναι ψαρωτική, αλλά δεν ξέρω πόσα από τα πιο high celebrity κομμάτια θα ακούω για καιρό. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι το “Ghost” είναι από τα top 10 riffs του Slash, και ότι ο Ian Astbury είναι τόσο σπάνιο διαμάντι, που δε θα ξεχαστεί ποτέ. Πες μου τώρα εσύ, ότι δε θα έκοβες τον κώλο σου να ακούσεις Slash και Billy Duffy στον ίδιο δίσκο…


Motorhead – The World Is Yours
Ναι, είναι. Έχει γίνει βαρετό, το ξέρω, αλλά ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει μούτρα να σταθεί δίπλα στο Lemmy. Και ας βάζω στο repeat μόνο τα “Devils In My Hand” και “Get Back In Line” από όλο το δίσκο. Παραθέτω περιστατικό από το “Lemmy: The Movie”. Σκάει ο Lem σε ένα δωμάτιο που κάνουν πρόβα / tuning οι Metallica. Διάλογος:
Lemmy: How you doin’ motherfuckers?
Hetfield: Hello sir.
Αυτά.


Accept – Blood Of The Nations
Πες μου ποιος το περίμενε, να σου δείξω έναν ψεύτη. Ακόμα κοιτάω τον καθρέφτη και ούτε εγώ δεν το πιστεύω ότι έβαλα Accept δίσκο εδώ. Τώρα όμως μιλάνε οι αριθμοί. Το iPod έχει ένα ωραίο και χρήσιμο μπικικίνι, που μετράει πόσες φορές έχεις παίξει το κάθε κομμάτι. Το νούμερο που είχε δίπλα στα “Teutonic Terror” και “The Abyss”, δεν ανήκει σε αυτό τον κόσμο. Δεν είμαι τύπος που τα λέει αυτά, αλλά τους βγάζω το καπέλο, τους κωλόγερους. Έβαλαν γυαλιά σε πολύ Champions League και καλά κόσμο και χίλια μπράβο τους. Κατάφεραν να με μαλακώσουν στην παλιός / νέος διαμάχη, και αυτό είναι μεγάλο credit. Δε λέω ότι θα το ακούω και του χρόνου, αλλά μηδένα προ της επί του iPod αναγραφής μακάριζε…

Political power plays in thrash mode - Το ξεκαθάρισμα

Με κάποιο μαγικό τρόπο, όλους μας ενδιαφέρουν οι Sepultura. Μπορεί περισσότερο επι Max, μπορεί οι νεότεροι που έζησαν την Derrick εποχή να το βλέπουν αλλιώς (παρόλο τους πρήζουν οι μεγαλύτεροι για την γαμηστερότερη συναυλία που έχει γίνει στον πλανήτη, αμέσως μετά τα sold out των ACDC στις pubs της Γλασκώβης, όταν είχαν έρθει το '92 στο Ρόδον - αναθεμα αν είχε καταλάβει ο Έλληνας μεταλλάς τι έβλεπε τότε, λέω εγω), αλλά όπως και να έχει, όλοι έχουμε άποψη. Είχαμε πιάσει με το Λεωνίδα στην προηγούμενη εκπομπή όλα τα παρηκμασμένα ραμολιμέντα που ξεφτιλίζονται, ο ένας ξαναματαηχογραφεί το δίσκο χωρίς κανένα λόγο, με καινούριους guests επειδή οι παλιοί πέθαναν, ο άλλος ενώ μας τσουρέκιασε ότι αποσύρεται και αυτό ήταν και μας πήρε τα λεφτά με αποχαιρετιστήρια dvd, είδε ότι ακρίβυνε το πετρέλαιο θέρμανσης στη Σουηδία, οπότε είπε να κάνει μερικές συναυλίες ακόμα και βλέπουμε.
Στο μπλοκάκι που πολλές φορές σημειώνω τα θεματάκια της εκπομπής (αυτό είναι inside info, θα αξίζει πολλά κάποτε) επόμενοι στη σειρά ήταν οι Sepultura. Από που να τους πιάσεις και που να τους αφήσεις αυτούς. Μέγα σήριαλ είχε ξεκινήσει μέσα στη χρονιά για το πολυπόθητο reunion που θα γινόταν, αλλα τελικά δε γίνεται, και ποιός φταίει.
Εδώ έχει πολύ ψωμί. Για χρόνια, το αρνούμαστε όλοι. Είμαστε ώριμοι και ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του. Όταν πήγε ο μικρός Cavalera και έκανε εκείνο το project με το Max, ξαναφούντωσε το πράγμα. Το αίμα νερό δε γίνεται και τέτοιες πίπες. Μετά ο καλός μπαμπαστρουμφ Max έκανε επίσημο άνοιγμα στον κακό γκρινιάρη Kisser, αλλά από ότι μάθαμε, ο γκρινιάρης ήθελε πολλά λεφτά για να το κάνει. Μερικούς μηνες αργότερα, ψήθηκε και αυτός, αλλά τότε δεν ήθελε ο μπασίστας. Μιλάμε για Τόλμη Και Γοητεία. Το ξεκατίνιασμα συνεχίζεται. Αποφασίζει ο Max να βγει και να πει 150 χρόνια too late, ότι ο Paulo Jr. είναι άχρηστος μπασίστας και πρώτη φορά ηχογράφησε στο "Roots". Μέχρι τότε, το έκανε αυτος και ο Kisser, που είναι φίλοι τωρα πάλι. Ποιός έπαιζε το γαμηστερό μπάσο στη γαμηστερή συναυλία του '92, δεν ξέρω.
Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, μας έχει ζαλίσει ο Kisser να ανεβάζει βιντεάκια από τις πρόβες που κάνουν για το live (η τα παραπάνω από ενα, εξαρτάται πως θα πάνε τα spreads της Βραζιλίας), όπου θα παίξουν όλο το "Arise". Έτσι που λέτε, μεγάλο επετειακό live που θα αφιερώσουν στη γαμηστερή δισκάρα τους, που σε όλους μας αρέσει. Θα σας το χαλάσω τώρα, αλλα με πήρε τηλέφωνο ο Max χθες και μου είπε ότι η έκπληξη θα είναι όταν σκασει ο ίδιος στη σκηνή να τραγουδήσει στα live αυτά. Θα πρέπει να περιμένουμε λίγο μόνο, να βρεθούν κάποια παραπάνω φράγκα να πάρει ο κλαψιάρης μπασίστας που κάνει μουτράκια επειδή τον είπαν άχρηστο και μερικά για το μαύρο, σαν τιμητική αποστράτευση. Ο οποίος Green, μια που το έφερε η κουβέντα, είναι ο μόνος αξιοπρεπής στο σήριαλ. Ο τύπος είναι σωστός, κάνει πάντα τίμια τη δουλειά του και δεν ασχολείται με τα κουτσομπολιά. Φοβερός frontman που δε μασάει από δυσκολίες. Καλό παλικάρι, αλλά τον έφαγαν τα συμφέροντα. Ή το ότι ο Kisser γράφει πλέον περίπου 2 καλά τραγούδια ανα διετία.
Πάντως για να είμαστε σωστοί, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο φίλτατος Andreas πέρασε πολλά από το 1996 που έγινε το Σχίσμα και μετά. Πιθανότατα επειδή ο Max ήταν η φάτσα του σχήματος (ίσως και επειδή ήταν παντρεμένος με τη manager, ίσως λέω) πήρε όλα όσα πάλεψαν να χτίσουν οι Sepultura μαζί του. Το κυριλέ συμβόλαιο με τη Roadrunner, την εμπιστοσύνη των media, την περισσότερη από τη φήμη, πράγματα που δεν έφτιαξε μόνος του. Οι υπόλοιποι έμειναν να αγωνίζονται από την αρχή, και ήταν η επιμονή τους που τους έχει κρατήσει ζωντανούς. Θα έπρεπε να ανταμειφθούν γιαυτό και φοβάμαι ότι ο Kisser πιστεύει πως το reunion είναι ο τρόπος για να γίνει. Να αρχίσει να λέει δεξιά και αριστερά και ο Max για το στυλοβάτη, τον ήρωα και τέτοια.
Δεν είναι αυτός ο τρόπος όμως. Πέρα από 15 συναυλίες σε μεγάλα festival, δεν έχει λόγο ύπαρξης το reunion. Ούτε για οικονομικούς λόγους. Τι να σου κάνει το Fuzz και το κάθε Fuzz? Να σου πληρώσει το ταξίδι? Metal Travel Plan? Δε νομίζω ότι έχει νόημα να πέφτουμε σε παγίδες τύπου να ψάχνουμε το εφήμερο κέρδος. Εξάλλου ο μύθος των Sepultura μια χαρά ζει και σήμερα. 5 μήνες μετά το όποιο φοβερό και ανεπανάληπτο live, που έδωσε ξανά πνοή και ανέστησε ένα ολόκληρο ιδίωμα, που έδειξε στον κόσμο το beast που κοιμόταν και όλα αυτά τα χαριτωμένα που θα διαβάσουμε, η εικόνα και η μνήμη που θα έχουμε από τους Sepultura θα είναι ακριβώς οι ίδιες.
Spare the fuss, Max...

Image, the sequel. Αλλά αυτή τη φορά από την ανάποδη

Ακούω το καινούριο Motorhead αυτές τις μέρες. Το "Devils In My Hand" είναι τραγουδάρα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ζαλίζω το όλο image issue στο κεφάλι μου τελευταία και αναπόφευκτα, σκέφτομαι αρκετά το Lemmy. Πιο συγκεκριμένα, θυμήθηκα το αρκετά μεγάλο μέρος απο το "Lemmy, The Movie" που ήταν αφιερωμένο στη συλλογή ενθυμίων του Β Παγκοσμίου Πολέμου που ξεκίνησε να συλλέγει, από τον καιρό που μετακόμισε στην Αμερική. Είναι λογικό να χτυπάει ευαίσθητες χορδές και να προκαλεί παρεξηγήσεις, καθότι τα ναζιστικά memorabilia και περισσότερο από ολα η σβάστικα, είναι απο τα λιγότερο απενοχοποιημένα σύμβολα της ανθρώπινης ιστορίας. Δε μπορείτε να φανταστείτε σε πόσα φασιστοblog έπεσα αναζητώντας μια καλή φωτογραφία, και ξέρω πως και ο ίδιος ο Lemmy, έχει βαρεθεί να εξηγεί και να δικαιολογεί αυτή του τη συνήθεια. Μεγάλο κομμάτι για το θέμα αναλώνεται και την (απόλαυση σκέτη) βιογραφία του "White Line Fever", όπου κατα τη γνώμη μου όλα εξηγούνται στο "Αν ο Χιτλερ με συναντούσε ποτε, θα με έκλεινε κατευθειαν σε στρατοπεδο συγκεντρωσης. Έχω 3 γκόμενες στο LA και ειναι ολες μαύρες. Αν κάποιος τσιτώνεται με τα σήματα που φοράω, δικό του πρόβλημα. Έχω στο σπίτι μια αυθεντική σβάστικα. Έχω επίσης και μια σημαία του Λένιν, αλλά ούτε κομμουνιστής είμαι. Έχω και μια της Βραζιλίας, και ουτε καν πίνω καφέ. Δε συμμερίζομαι τις ιδεολογίες τους, απλά οι σημαίες τους δείχνουν φοβερές".
Και αυτό είναι όλο. Οι κακοί έχουν όντως πάντα τις πιο cool στολές. Όλοι μας γουστάρουμε το Darth Vader. Προτιμούμε τους Cobra από τους G.I.Joe. Τον Sceletor από τον He-Man. Το Lobo από το Batman. Ο Lemmy απλά είναι ο πιο ακομπλεξάριστος άνθρωπος του πλανήτη και προχώρησε αυτό το σκεπτικό στην πραγματική ζωή. Κάτι, που για να πούμε την αλήθεια, θα δειλιάζαμε να κανουμε εμείς. Όχι ότι υπάρχει κανένας λόγος να γυρνάμε στους δρόμους ντυμένοι σαν μαλάκες φασίστες, αλλά πόσο φοβερό θα ήταν να φοράμε κράνη της Αυτοκρατορίας στις μηχανές?
Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ. Σε περίπτωση που κάποιος δε μπορεί να το χωνέψει, αλλά απολαμβάνει τη μουσική των Motorhead, τον απωθεί και από αυτό η συλλογή του Lemmy? Μου αρέσουν πολύ οι Pantera και συγκεκριμένα το χύμα καλλιτεχνικό attitude του Anselmo. Για τον οποίο επίσης έχουν ακουστεί πολλά. Δεν ξερω αν φταίει το μέρος που μεγάλωσαν, αλλα μπορώ να καταλάβω ότι η δήλωση "Αν βγει ενας μαύρος και πει, είμαι περήφανος που είμαι μαύρος, θα τον χειροκροτήσουν. Αν κάποιος λευκός πει, είμαι περήφανος που είμαι λευκός, θα πέσουν να τον φάνε", προκαλεί αντίδραση. Επίσης, η σημαία του Νότου υπάγεται στην κατηγορία "cool σχέδιο, αλλά μην ακουμπήσεις την πολιτική της προέκταση". Να στραβοκοιτάω το Pantera μπλουζάκι μου και την Allman Brothers συλλογή μου? Γουστάρω τα παγωμένα ηχοτοπία του "Filosofem" των Burzum. Αλλά προφανώς ούτε να μιλάμε δε μπορούμε για το Varg. Σε πιο light πλαίσια, ξενερώνουμε με τις κατα καιρούς pro-war δηλώσεις του Zakk Wylde και του Mike Portnoy. Θα έπρεπε να αφήσουμε στην άκρη Black Label Society και Dream Theater?
Στο σύμπαν της λογικής σκέψης, η πρώτη μου σκέψη είναι πως δε θα έπρεπε να με επηρεάζει. Ο Varg Vikernes δεν είναι φιλαράκος μου, δε με ενδιαφέρει να γινει, πιθανόν δεν ενδιαφέρει και τον ίδιο. Στην τέχνη είσαι για να εκφραστείς και για να δώσεις πράγματα, όχι για να κάνεις φίλους. Εφόσον η τέχνη καθεαυτή μένει ανεπηρέαστη εκφραστικά από τις πολιτικές απόψεις του δημιουργού (εννοω να μην ειναι ο τίτλος του δίσκου "Texas Brew" και να έχει στο εξώφυλλο μια φυτεία με δεμένους σκλάβους), μπορώ να την απολαύσω, επιλέγοντας να αγνοήσω το στόκο κιθαρίστα που παίζει.
Γιατί όμως τότε, δεν αντιμετωπίζω έτσι και την αντίθετη περίπτωση? Θα έπρεπε να αγνοώ και τον cool μουσικό, που έχει ορθή πολιτική κρίση και έκφραση και να μην πορώνομαι ακόμα περισσότερο με το Max Cavalera, το Jello Biafra και τον Maynard Keenan. Αλλά δε συμβαίνει αυτό. Στους καλλιτέχνες που συμφωνούν μαζί μου, δεν αφήνω ίχνος προσωπικότητας έξω από την τέχνη, ενώ με τους υπόλοιπους το παίζω ανώτερος και συγκεντρώνομαι μόνο στη στιγμή που βγαίνουν οι χορδές έξω από τα bends.
Dr. House είχες πάντα δίκιο. Είμαστε όλοι υποκριτικά καθάρματα...

Εικόνα vs Τέχνη - Συγκοινωνούντα δοχεία ή αποπροσανατολισμός?

Από προχτές, ακούω τον περσινό δίσκο των The Agonist. Μου αρέσει πολύ για 2 λόγους. Πρώτον, γιατί είναι ωραίο και στρωτό μοντέρνο metalcore από τον Καναδά, με αρκετές πρωτότυπες ιδέες στις κιθάρες, ζόρικες μελωδικές γραμμές και τραγούδια που θυμάμαι εύκολα. Δεύτερον, επειδή τραγουδίστρια στους The Agonist είναι η Alissa White-Gluz. Εντάξει, το ξέρω ότι αυτό δεν ακούγεται πολύ καλλιτεχνικό, εφόσον προφανώς πρόκειται για τη δεσποινίδα της φωτογραφίας. Πριν όμως, δείξουν συναδερφική κατανόηση τα αγόρια και στραβομουτσουνιάσουν τα κορίτσια, να εξηγηθώ.
Μη χάσουμε τη μπάλα τελείως, το πρώτο και σημαντικότερο (?) προσόν της, είναι η φωνή. Αλήθεια. Η Alissa White-Gluz έχει κάτι, που δεν το συναντάμε συχνά. Έχει πετύχει να ισορροπήσει πάνω στις εναλλαγές της κυματώδους μορφής των τραγουδιών τόσο την αξιοπρεπέστατη brutal φωνή της, όσο και την εντυπωσιακή, λυρική καθαρή. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα οπερετικές πίπες, εδώ έχουμε βρει το θηλυκό Howard Jones. Για την πλάκα της σκίζει το λαρύγγι πάνω από ένα ορμητικό blastbeat, εξίσου άνετα απογειώνει ένα refrain. Σημαντική λεπτομέρεια, δε μιλάμε για μελωδικά περάσματα σε metalcore τύπου As I Lay Dying, πιο κοντά είμαστε στην εποχή που η καθαρή φωνή έκανε αναπάντεχα μπασίματα ala Caliban. Εδώ μετράει το καναδικό γονίδιο, που μας έχει δώσει τόσους φανταστικούς μουσικούς, καθώς το μπόλιασμα αμερικάνικης τεχνοτροπίας με ευρωπαϊκή κουλτούρα, είναι ταμάμ για παραγωγή heavy metal. Αυτό βέβαια, χρεώνεται στους υπόλοιπους (άντρες) μουσικούς, που τα γράφουν κιόλας, αλήθεια, έχει και τέτοιους το συγκρότημα.
Τώρα κύριοι, ήρθε η ώρα να δείξουμε γενναιότητα. Το δεύτερο και ΕΞΙΣΟΥ σημαντικό προσόν, είναι ότι η Alissa White-Gluz, ΔΕΙΝΧΕΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ! Όχι ως hot γκομενάκι, αλλά ώς heavy metal κορίτσι. Υπάρχουν και τέτοια, μας αρέσει που υπάρχουν, τα θέλουμε να υπάρχουν και μην κοροιδευόμαστε, τα έχουμε ανάγκη. Το metal ήταν άρρωστο και δυσλειτουργικό τα πρώτα χρόνια του, λόγω της γενετικής μονομέρειας που το χαρακτήριζε. Και ως ένα σημείο, συντηρούσαμε και εμείς αυτή την κατάσταση. Σκεφτείτε το όπως την εποχή που οι γυναίκες δεν ψήφιζαν. Μια χαρά έβγαιναν οι κυβερνήσεις και τότε. Δε φαντάζομαι ότι υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι δεν είναι πιο υγιές το σύστημα από τη στιγμή που μπήκαν και τα 2 φύλα στο παιχνίδι.
Κυρίως όμως, υπάρχει περισσότερη παραγωγή, περισσότερη προσφορά και μια επιπλέον διάσταση που δίνει χρώμα στη metal ζωή μας. Μέχρι και την δική μου γενιά, μεγαλώσαμε σαν boys club, γιατί έτσι ήταν η κατάσταση. Δεν υπήρχαν γυναίκες, ώστε να μας αναγκάσει η παρουσία τους να τις συμπεριλάβουμε στην εξίσωση. Τώρα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα, και έχω την αίσθηση ότι τα αγόρια του σήμερα, έχουν βρει τα πατήματά τους στο συγκεκριμένο θέμα. Έχουν δεχτεί ότι όπως εμείς έχουμε αρσενικά metal είδωλα που μας πορώνουν για διάφορους λόγους, έχουν αντίστοιχα και τα κορίτσια της παρέας τα δικά τους. Ο γέρος μεταλλάς που δεν έχει εκπαιδεύσει το μυαλό του με αυτόν τον τρόπο, το ερμηνεύει σαν "οι άσχετοι οι πιτσιρικάδες, εντυπωσιάζονται μόνο απο το image, τους κάνουν οι marketeers ότι θέλουν και ανέχονται να καλύπτουν οι φράντζες και οι κορσέδες τη μουσική". Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα αυτή, η πρώτη σκέψη είναι κάπως έτσι. Ο άνθρωπος όμως, ξεχνάει να κοιτάξει λίγο πιο προσεχτικά τον καθρέφτη πριν βγάλει κάποιο συμπέρασμα.
Ερώτηση: Γιατί γουστάρουμε το Hetfield? Απάντηση: Γιατί γράφει φοβερά τραγούδια, έχει πορωτική φωνή, κράτησε τους Metallica όρθιους, είναι αρχετυπική φιγουρα, trendsetter όσον αφορά μούσια, μαλλιά, tattoo και έχει γαμάτη σκηνική παρουσία. Βάζουμε στο μικροσκόπιο την απάντηση και ξαναδιαβάζουμε. Απάντηση: Γιατί γράφει φοβερά τραγούδια (τέχνη), έχει πορωτική φωνή (γενετικό χαρακτηριστικο), κράτησε τους Metallica όρθιους (χαρακτήρας), είναι αρχετυπική φιγουρα (image), trendsetter όσον αφορά μούσια (image), μαλλιά (image), tattoo (image) και έχει γαμάτη σκηνική παρουσία (image).
Get it? Όσο γουστάρουμε το Zakk Wylde ή το Lemmy για την τέχνη τους, τόσο και περισσότερο τους αποθεώνουμε για το biker look, το ζόρικο ύφος, τις ζώνες με σφαίρες, τις γαμάτες μπότες, τα μούσκουλα και τα μαλλιά.
Ένα heavy metal κορίτσι, που δείχνει καταπληκτικό, θα το κρίνουμε για την ποιότητα της τέχνης του, αλλά θα το λατρέψουμε, αγόρια και κορίτσια μαζί, για το σύνολο.
Πόσο μάλλον ένα κορίτσι, η εικόνα του οποίου μετέτρεψε ένα απλό - μου αρέσει αυτός ο δίσκος - κείμενο, σε mini κοινωνιολογική μελέτη.
Merci beaucoup, mademoiselle White-Gluz.

Πόσα στάδια μεσήλικα τρελού περνάς, μέχρι να γίνεις σοφός γέροντας?

Νιώθω ότι παραλογίζομαι. Δεν ξέρω πότε η προχωρημένη ηλικία γίνεται συνώνυμο της σοφίας, αλλά ξέρω ότι περνάς πολλές φάσεις παράνοιας μέχρι τότε. Όπως τώρα. Χθες, ήταν η συναυλία των Parkway Drive στην Αθήνα. Μου αρέσουν οι Parkway Drive, μου αρέσει και ο φετινός δίσκος τους. Προφανώς λοιπόν, το live είναι μια εξαιρετική περίπτωση για κυριακάτικο night out.
Και όμως, δεν είναι τόσο απλό. Δεν έχω ούτε ΕΝΑΝ γνωστό, που θα πήγαινε στο live αυτό. Ούτε ΕΝΑΝ. Έχω καναδυο, που άκουσαν το δίσκο. Αλλά κανέναν που θα πήγε εκεί χθες. Πιθανότατα κάποιος μπορεί να ήθελε, να μη μπόρεσε, να μένει μακριά, να είχε να κάνει κάτι άλλο, αλλά ΟΧΙ. Κανείς από τους γνωστούς μου δεν πήγε. Δεν είναι κανένα διαστημικά ψαγμένο όνομα, δημοφιλές ιδίωμα παίζουν, τα προγνωστικά ήταν υπέρ τους. Τι συμβαίνει τότε? Η απάντηση είναι ότι οι Parkway Drive είναι νέοι. Ξεκίνησαν να δισκογραφούν το 2003. Θα μου πεις, οι Kvelertak ξεκίνησαν πέρυσι. Έτσι και έρθουν για live, δε θα συμβαίνει το ίδιο. Οι Parkway Drive όμως, έχουν κάτι που θα τους κάνει βασιλιάδες του κόσμου κάποτε. Νέους οπαδούς. Στους Kvelertak λόγω καταβολών, θα πάνε όλοι οι μπυροκοιλιάδες θείοι σαν εμένα.
Δεν υπάρχει κάποιος κανονισμός ότι απαγορεύεται να ακούς Parkway Drive αν είσαι πάνω από 30, αλλά εγώ κώλωσα να πάω στο live. Πρώτα από όλα, γιατί όπως προείπαμε, δεν είχα παρέα. Σαν να ακούω τη σκέψη του Alex τώρα "έπρεπε να πας μόνος σου, δε χάνονται αυτά, εδώ δε γίνεται τίποτα και εκεί κάτω που τα έχετε όλα, δεν πας εσύ?". Προφανώς έχει κάποιο point, αλλά μου ήρθε φλασιά στη συναυλία των Dillinger την προηγούμενη εβδομάδα. Όπως είμαι πάνω στον εξώστη και χαζεύω, παίρνει το μάτι μου έναν τύπο δεξιά όπως κοιτάμε τη σκηνή, πάνω από 50, μαλλιά και μούσια, με τη μπύρα του χαλαρός, κοιτάει και κουνάει λίγο το κεφάλι ακουμπώντας την πλάτη στον τοίχο, ωραίος και άνετος. Σίγουρα δεν επρόκειτο για πατέρα που αναγκάστηκε να φέρει το βλαστάρι του στους κάφρους, οπότε μιλαμε για τίμιο fan, που οι συνομήλικοι φίλοι του είναι σε κανα καφενείο και βλέπουν μπάλα, και αυτός πήγε μόνος Dillinger, επειδή γούσταρε.
Τον χάρηκα από τη μια, με έπιασε κατάθλιψη από την άλλη. Χάρηκα επειδή, αυτός ο τύπος είναι η απόδειξη ότι το metal δεν είναι ανώριμη, εφηβική μουσική. Αυτό το ξέραμε ήδη, αλλά think about it. Το metal είναι 40 ετών και στην Ελλάδα ουσιαστικά έφτασε μετά το 1980. Αυτός ό τύπος, δεν το γνώρισε όπως εμείς, έφηβος, πορωμένος, δεν υποκατέστησε τη γκόμενα που δεν είχε, δεν πίστεψε ποτέ ότι ο Eddie είναι υπαρκτό πρόσωπο (@ by Τσου), δεν ψάρωσε με τα wristbands του Kerry King. Το πιθανότερο είναι ότι μυήθηκε σε προχωρημένη ηλικία, το ζύγισε, εκτίμησε τις αληθινές αρετές του και είχε την οξυδέρκεια να το ψάξει, ώστε να φτάσει στο σημείο να πάει στο live των Dillinger. Επιπλέον, όταν ξεκίνησε, ήταν πιο μόνος και από μεταλλά στην Αντίπαρο, είναι απολύτως δεδομένο ότι δεν είχε άτομα της γενιάς του να μοιραστεί την ανακάλυψη. Θυμηθείτε το συναίσθημα που είχατε όταν μαθαίνατε metal με τους φίλους σας και προσπαθούσατε να το παίξετε cool μέσα στον κυκεώνα ατζαμοσύνης που μας έδερνε όλους. Αυτός, δεν το είχε. Αποτέλεσμα? Πάει σε live μόνος του και πιθανότατα, του συμβαίνει συχνά αυτό.
Εκεί στενοχωρήθηκα και φαντάστηκα τον εαυτό μου, μόνο, στο bar στη συναυλία των Parkway Drive μια βδομάδα μετά. Επιτόπου, αποφάσισα να μην πάω. Μετά, την προχώρησα λίγο τη σκέψη. Είναι αναπόφευκτο? Η θα αραιώσεις τα live λόγω υποχρεώσεων, είτε θα είσαι ο μοναχικός μπάρμπας? Οι συναυλίες είναι για τους νέους? Με το πέρασμα των χρόνων που οι ηλικιωμένοι μεταλλάδες (χαχα) θα είναι ισχυρός αριθμός, θα ανατραπεί η κατάσταση? Αυτό σημαίνει ότι θα υποχωρήσει ο παλμός? Ευτυχώς, σαν να με λυπήθηκε μέσα στο παραλήρημά μου ο Greg Puciato, βούτηξε στον κόσμο και με επανέφερε στον κόσμο της λογικής.
Ίσως να το χάνω σιγά σιγά. Ίσως τα ψυχοφάρμακα να είναι φίλοι μας. Ίσως η κρίση μέσης ηλικίας στη γενιά μας να έρχεται στα πρώτα -άντα. Η ίσως, έπρεπε απλά, να πάω στη συναυλία των Parkway Drive.

Υπάρχει κανείς που να πέρασε καλύτερα χθες βράδυ?

Για σηκωθείτε να μετρηθούμε και να συγκρίνουμε συμπτώματα. Πόσοι έχετε βαρύ κεφάλι, βουλωμένα αυτιά, μελανιές στα πλευρά, νιώθετε λίγο πρησμένα τα μάτια και κυρίως, τόσο μα τόσο γεμάτο με εικόνες και κίνηση το recent files αρχείο του εγκεφαλικού σας φλοιού? Ωραία, στο ίδιο μέρος ήμασταν χθες.
Το ξέραμε ότι θα είναι γκάου εμπειρία, αλλά fuck me, ποιος το περίμενε ΑΥΤΟ? Είχαμε αράξει στο σπίτι του Βαπ από νωρίς το απόγευμα και συζητούσαμε, μου έλεγε ότι πάει για τρέξιμο και κάνει περίπου 6 χιλιόμετρα. Μετά το live των Dillinger Escape Plan, γελούσαμε. «Μέχρι να δέσεις τα κορδόνια σου εσύ, έχει κάνει τα 6 αυτός, και έχει γυρίσει», του λέω εγώ. «Εγώ φταίω που τους βάζει να περνάνε στίβο μάχης πριν από κάθε περιοδεία?» μου απαντάει. Είχε δίκιο, όπως πάντα. Το καλύτερο είναι, ότι οι Dillinger βγαίνουν περιοδεία μόνο όταν περάσουν όλοι το τεστ κοπώσεως. Καλά ο Puciato είναι σαν ντουλάπα τρίφυλλη και δε λαχανιάζει ΠΟΤΕ. Εκείνος ο πιτσιρίκος ο drummer που μοιάζει συνομήλικος του Justin Bieber, πως την παλεύει?
Όποιος έχει ασχοληθεί με αυτό το συγκρότημα, ξέρει για την παρανοϊκή σκηνική τους παρουσία, ακόμα και αν δεν τους έχει δει ποτέ. Αφού τους δει, ξεχνάει όλα όσα ήξερε. Για τη μουσική. Γενικώς.
Προσωπικό impact: Έχω στο χωλ του σπιτιού μου, μια κιθάρα και ένα μπάσο. Τα γρατζουνάω σαν άστεγος στην Ερμού συχνά πυκνά, αλλά περισσότερο διακοσμητικός είναι ο ρόλος τους. Μετά το live αυτό, έχει αλλάξει άρδην ο τρόπος που τα βλέπω. Τα σέβομαι περισσότερο αφότου είδα τι μπορούν να κάνουν στα σωστά χέρια. Νομίζω τα φοβάμαι και λίγο. Όπως θα φοβούνταν και οι γενναίοι των πρώτων σειρών όταν προς το τέλος ο κιθαρίστας (εκείνος ο ψηλέας, που μοιάζει με το Ρουκάβινα) τράβηξε έναν ενισχυτή και τον σήκωσε πάνω από το κεφάλι του, έτοιμος να τον ρίξει στον κόσμο.
Ειλικρινά, νομίζω ότι θα μπορούσα να γράψω τόμους για να προλάβω την κάθε μια λεπτομέρεια, και πάλι θα ήταν ένα τζούφιο κείμενο, μακριά από την πραγματικότητα. Θα σταθώ μόνο στον πραγματικά συγκινητικό Greg Puciato, που δεν άφησε ούτε έναν από τους υπερφουσκωμένους μύες του να ησυχάσει, που αγκάλιασε τις 3 πρώτες σειρές, τραγούδησε μαζί τους, έπεσε μέσα τους, και οριοθέτησε αυτό το πολύτιμο connect που κάνουν οι frontmen με το κοινό και τους πάντα καταπληκτικούς Tardive Dyskinesia που για μια ακόμα φορά, έδειξαν από τι είναι φτιαγμένοι.
Το καημένο το Gagarin λυπάμαι, που η σκηνή του – και όχι μόνο – δεν έχουν ξαναβιώσει κάτι τέτοιο. Πιθανότατα ούτε πρόκειται.

Υ.Γ. : Courtesy of Βαπ, (εκεί που σταματάει ο ΓΑΠ, αρχίζει ο Βαπ λένε κάποιοι) μια μικρή, υγιής δόση παράνοιας…

http://www.youtube.com/watch?v=4NG7Lzk2aIA

Ψάχνοντας με μικροσκόπιο τη στιγμή της χρονιάς...

Μου τρέχουν τα σάλια. Ακούω ηχογραφημένο το Rock Show του BBC1 με τον Dan Carter, που έχει καλεσμένους στο studio τους Dillinger Escape Plan. Είμαι ένα βήμα πριν την drooling αφυδάτωση, όταν του κάνουν ένα exclusive live session, επιτόπου. Έρχονται οι Dillinger στο studio σου και παίζουν και μερικά κομμάτια. Μόνο στην Αγγλία υπάρχει θεός.
Όλως τυχαίως, ο συγκεκριμένος Brit θεός, έριξε τα μάτια του και στην Αθήνα τουλάχιστον για αυτό το Σάββατο. Η συναυλία των Dillinger Escape Plan δεν είναι από αυτές που ξεχνιούνται. Το λέω από τώρα, είμαι σίγουρος θα έχω την ίδια γνώμη και αφού τελειώσει. Αν βέβαια δεν μου πατήσει το κεφάλι ο Greg Puciato και πάθω καμιά διάσειση. Φοβερό memorabilia από live ε?
Σοβαρά τώρα, ποιός το βλέπει απλά σαν συναυλία? Γιατι έχω την εντύπωση πως ο κάθε ένας εκει μέσα ξέρει πολύ καλά, ότι θα δει κάτι που δε θα ξεπεράσει ποτέ? Πόσο συχνά μας επισκέπτονται οι αρχηγοί ενός σύγχρονου μουσικού κινήματος? Ποιός θα καταφέρει να ξεκολλήσει τα μάτια από τη σκηνή? Γιατί είμαι σίγουρος ότι θα έχω την εντύπωση ότι κράτησε 10 λεπτά? Να πιω μπύρες πριν το live ή όχι?
Tough shit...περισσότερο παραλήρημα after...

Pomp vs Street - Υπάρχει ισορροπία, ή άδικα ψάχνουμε?

Ακούω τον προπροηγούμενο δίσκο των Coheed And Cambria. Δεν είναι καμια heavy as fuck μπάντα, αλλά έχουν μια μαγεία στις ενορχηστρώσεις τους. Δεν έχουν catchy τραγούδια, αλλά κάτι σε τραβάει να επιστρέψεις. Καταρχήν, μου αρέσουν. That being said, δε μου αρέσουν και τόσο πολύ. Μου φαίνονται πολύ καθαροί. Είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ αφοσιωμένοι στο rock τους και πάντα προσπαθούν για το καλύτερο. Ταυτόχρονα όμως, δεν ξεχνούν να περιποιηθούν τα νύχια τους.
Δεν είμαι μεγάλος οπαδός του Νεάτερνταλ metal. Δεν έχω ανάγκη να ακούω Hatebreed και Born From Pain όλη μέρα, in fact μια από τις αγαπημένες μου ατάκες είναι ότι προτιμώ λίγο intellectual το thrash μου. Από την άλλη μεριά όμως, με εκνευρίζουν όσοι περισσότερο χτενίζονται παρά παίζουν. Προσοχή, δεν έχω πρόβλημα με όποιους χτενίζονται. Άλλωστε, η σωστή φράντζα θέλει φροντίδα. Να υπάρχει όμως και ένα μέτρο. Bring Me The Horizon, ΟΧΙ Sonic Syndicate. Ronnie Dio, ΟΧΙ Glenn Hughes.
Απαραίτητο είναι επίσης ενα καποιο επίπεδο masculinity. Για να μην παρεξηγούμαστε, δεν εννοώ γενετικά, εννοώ στο attitude. Η Candance των Walls Of Jericho, είμαι σίγουρος ότι πλακώνει και στον ύπνο της και τους 4 Coheed And Cambria. Ο Rob Halford δαγκώνει για πλάκα το λαρύγγι του Rob Arnold των Chimaira. O 5χρονος γιος του Angus Young παίρνει με τις πέτρες τους Limp Bizkit και τις 5 πρώτες σειρές ενός live τους. Ακούγεται άσχετο καλλιτεχνικά, αλλά δεν είναι. Υπάρχει ευθεία σύνδεση του ψυχισμού του κάθε μουσικού με το projection της τέχνης του.
Αυτά είναι τα δικά μου βίτσια. Σε ανάλογες αναλύσεις διπόλων όμως έχουν κατά καιρούς πέσει πολλοί οπαδοί της σκληρής μουσικής. Έβλεπα νωρίτερα το "Heavy Metal Britannia" documentary του BBC (πολύ ωραίο, δείτε το) και κάποια στιγμή, μιλάει για το punk και το πως εκτόπισε το παραδοσιακό british hard rock. Μιλάει ο Ian Gillan και λέει ότι το λάθος του hard rock ήταν ότι έγινε χοντρό, τεμπέλικο, πομπώδες και έχασε την επαφή του με τους δρόμους. Το κατ'εξοχήν μέσο έκφρασης της ταλαιπωρημένης working class της Αγγλίας, μεγαλοπιάστηκε και άρχισε να τρέχει για να προλάβει τον Μότσαρτ. (Εντωμεταξύ, σε όλη τη διάρκεια, φεύγουν βροχή τα καρφιά από Gillan και Lord για το Blackmore, για τους κουτσομπόληδες αυτά, όχι για μας, οκ?). Εκεί ήταν που δημιουργήθηκε ένα κενό, στο οποίο μπόρεσε να χωθεί το punk και να ανατρέψει την πρωτοκαθεδρία του. Δεν το λέω εγώ, το BBC το λέει.
Αυτό που λέω εγω, είναι ότι δε μάθαμε τίποτα από την ιστορία. Οι μουσικοί συνεχίζουν να καλλιεργούν τη μεγαλομανία τους και να απομακρύνονται από το ROCK (@ by Arvanitis), πολλοί οπαδοί συνεχίζουν να νομίζουν ότι ο Μπετόβεν αν ζούσε θα ήθελε να παίζει στους Dimmu Borgir (ΠΟΤΕ όμως) και η μπάλα χάνεται. Κάθε δράση δημιουργεί ίση και αντίθετη αντίδραση, οπότε παίρνει φόρα ο κάθε αμόρφωτος Ill Nino να μας ζαλίζει για το 'hood και εγώ περιμένω από τον Peter Dolving να σώσει τον κόσμο. Τι δουλειά έχει η κιθάρα και ο Marshall με το μυτερό καπέλο του Gandalf? Μήπως να άνοιγες κανα βιβλίο αντί να αρχίσεις το slap μπάσο?
Ονειροπαρμένος ή homeboy? Λυρικός ή κάγκουρας? Σπαθί ή βερμούδα? Καλλιτεχνική αρτιότητα ή loose cannon χαβαλές? Videoclip Shatter ή videoclip Οverlord?
Αστο διάολο, ζαλίστηκα...

A thousand suns - Μου αρέσει όταν οι μουσικοί ψάχνουν μέσα τους. Ειδικά όταν καταλήγει να γίνεται και μέσα μου.

Έχω την εντύπωση οτι είμαι fan των Linkin Park. Ποτέ συνειδητοποιημένος, αλλά πάντα απολάμβανα τους δίσκους τους και έχω τρελή αδυναμία στη βρώμικη φωνή του Bennington. Λόγω καταβολών, προτιμώ τα πιο σκληρά τραγούδια τους (ναι, έχουν και τέτοια) και όσο και να με γοητεύσει κάποια πιο mellow στιγμή ή τα hip hop ξεσπάσματα του Shinoda, πάντα θα περιμένω το heavy σημείο για να στηρίξω τη συμπάθειά μου. Και ο φετινός τους δίσκος, δεν έχει ουτε ΕΝΑ σημείο που να ικανοποιεί τo hard rock αισθητήριό μου. Γι'αυτό και αντέδρασα στην πρώτη ακρόαση. Πράγμα που μου θύμισε μια παλιά ιστορία.
Τον Ιούνιο του 2000 στη Θεσσαλονίκη, είπαμε με ένα φίλο να πάμε να δούμε τους Radiohead που έπαιζαν live. Βιώνοντας τις πιο άφραγκες μέρες της ζωής μας, εγκαταλείψαμε την ιδέα του να αγοράσουμε εισιτήριο πολύ γρήγορα και ανεβήκαμε το λόφο της Τριανδρίας, στο σκαμένο νταμάρι του οποίου φιλοξενείται το Θέατρο Γης. Πολύς κόσμος είχε την ίδια ιδέα με μας, μερικοί πιο δραστήριοι έκοψαν και το συρμάτινο φράχτη, ώστε να μπορούμε να πλησιάσουμε περισσότερο στην άκρη, όπου και βολευτήκαμε. Οι Αθηναίοι φανταστείτε βράχια Λυκαβηττού, αλλα στο λιγότερο επικίνδυνο. Όλα κύλησαν μια χαρά, μάλιστα γνωρίσαμε και κάτι κορίτσια και πήγαμε για ποτό στα καραβάκια μετά, θυμάμαι. Αυτή είναι άλλη ιστορία όμως. Στο μουσικό κομμάτι που μας ενδιαφέρει, λίγους μήνες μετά, οι Radiohead θα κυκλοφορούσαν το "Kid A", πράγμα που σημαίνει ότι τους είδαμε στο τέλος της περιοδείας για το "Ok Computer". Έχω καναδυο γνωστούς που ιδρώνουν στη σκέψη αυτή. Ο κόσμος όμως, δεν ήταν έτοιμος να εκτιμήσει τη στιγμή και εκτός από πολύ λίγους, κανείς δεν ένιωθε τη χρονική σημαντικότητα της επίσκεψης. Αποτέλεσμα; Οι Radiohead στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους, ξεσκίζουν κομμάτια από τον προηγούμενο δίσκο, μας δείχνουν το καλλιτεχνικό τους ανάστημα παίζοντας 7 κομμάτια από τον επόμενο, που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και ο κόσμος ξενερώνει επειδή δεν άκουσε το "Creep" όπως τον είχε προετοιμάσει το τοπικό ραδιόφωνο. Σοβαρά ξενερώνει όμως, σε σημείο που υπάρχει τύπος καθώς φεύγουμε, που έχει το έχει βάλει διαπασών στο αυτοκίνητό του, και έχει μαζευτεί κόσμος τριγύρω.
Κάπως έτσι σαν άξεστος αντέδρασα και εγώ, όταν έψαχνα να βρω heavy στιγμή στον δίσκο των Linkin Park. Ομολογώ, ότι δεν βρήκα τη δύναμη από μόνος μου να τον ξεψαχνίσω περισσότερο. Πήρα ένα boost από το post σχετικά με το Rick Rubin, που έχει δουλέψει και τώρα μαζί τους, αλλά πολύ περισσότερο από 2-3 γνωστούς μου, που επέμεναν ότι είναι καλός δίσκος. Κάπου μάλιστα άκουσα και το σχόλιο "έβγαλαν το Ok Computer τους". Εξ ου και η προηγούμενη ιστορία. Είναι από τις στιγμές που λατρεύω τη μουσική ακόμα περισσότερο, όταν αναγκάζομαι να παραδεχτώ ότι είμαι άξεστος γιδοβοσκός, χωρίς υπομονή και ορθή κρίση.
Δεν ξέρω ποιό θα είναι το impact του "A Thousand Suns" στη δισκογραφία, αλλα ξερω ότι χαίρομαι ειλικρινά που οι εκατομμυριούχοι αστέρες έκαναν τον κόπο και έψαξαν μέσα τους, αντί να πετάξουν κάτι εύκολο για να χαρούν κάτι επιφανειακοί στόκοι σαν εμένα. Ο δίσκος έχει ποικιλία, πολλούς διαφρετικούς ήχους και την καλύτερη παραγωγή του πλανήτη, αλλα δεν είναι αυτό που με τράβηξε. Είναι οι μερικές τόσο ξεκάθαρες και μεστές μελωδίες, που στο δικό μου κεφάλι, μεταφράστηκαν σε ειλικρίνεια. Δεν ξέρω αν το έχετε πάθει ποτε, να ακούς ένα κομμάτι και να νιώθεις ότι ο τύπος σε κοροιδεύει, βαριέται, το βρήκε έτοιμο ή τον ανάγκασαν να το παίξει. Υπάρχει και η άλλη πλευρά, όπως αυτό που ακούω εγώ στο "Robot Boy", ή στο "The Messenger". Και δε μπορώ παρά να το εκτιμήσω.
Δεν είναι ο δίσκος που θα πρότεινα σε κανέναν. Νιώθω πως δεν είναι η "θέση μου" να το κάνω. Αισθάνομαι όμως πολύ τυχερός που τον έχω διαθέσιμο για προσωπική χρήση, όποτε τον χρειαστώ.

"Mastermind" - Δεν αμφισβητείς το Dave Wyndorf. You just fuckin' don't

Ποιό ήταν το τελευταίο Monster Magnet album που μας συγκλόνισε; Για σκέψου το λίγο. Από την εποχή του "Monolithic Baby" ακούγονταν γκρίνιες για επανάληψη και ότι δε μπορούν τα 2-3 uptempo rock κομμάτια να κρατήσουν ψηλά τον πήχη. Τα μεταγενέστερα, πιο χαλαρά garag-o-fuzz τραγούδια δε μπορούν να συναγωνιστούν τα παλιά, ψυχεδελικά έπη και είναι αλήθεια, ότι ο χαρακτήρας του συγκροτήματος έχει αλλάξει. Υπάρχουν ακόμα οι ροκιές, αλλά δε μας συγκινούν και τόσο. Μας άρεσε που τους είδαμε και live επιτέλους το 2004 και πέρυσι(αν είσαι μέχρι 30, χέσε με που τους ήξερες όταν είχαν έρθει με τους Metallica) αν και μας φάνηκε θλιβερό θέαμα ο Dave που έχει γίνει σαν ντουλάπα. Άλλωστε, όλοι το "Powertrip" και το "Negasonic..." περίμεναν για να τα σπάσουν.
Σίγουρα, έχει χαθεί κάτι από τη μαγκιά των Magnet και εμείς το καταλάβαμε. Γιατι εμείς ξέρουμε. Έχουμε τη λύση και αυτή είναι να ξαναπέσει στα ναρκωτικά ο Wyndorf για να ξαναβρει την έμπνευσή του.
SHUT THE FUCK UP ΡΕ ΞΕΡΟΛΑ ΧΑΤΖΗΡΩΜΙΕ!!!
Ξέρω ότι όλοι έχουμε και από μια γνώμη, αλλα για πρώτη φορα, δε με νοιάζει καθόλου. Δεν υπάρχει περίπτωση για όποιον ΑΚΟΥΕΙ Monster Magnet να μην πιάσει το 100% του αυθεντικού feeling που ξεχειλίζει το "Mastermind". ΑΥΤΟΣ ο δίσκος, είναι ΑΥΤΟ το συγκρότημα και εκτός απο τα τουλάχιστον 5 heavy κομμάτια, δε γίνεται να μην νιώσεις το βάθος ψυχής του "Time Machine" ας πούμε. Ο λόγος που τα παίρνω με κάτι τέτοια, είναι ότι πρέπει να είσαι τελείως κοντόφθαλμος για να περιμένεις ένα ακόμα "Space Lord" για να συγκινηθείς. Καταρχήν, αυτό έγινε, γουστάραμε πολυ, τέλος. Θα κλαίμε το μακαρίτη πολύ καιρό ακόμα; Αυτός το έγραψε και αυτό, όπως και το "Dopes...", και το "Spine Of God", και το "Unbroken" και ΟΛΑ! Δεν ορίζει το τάδε τραγούδι τον Wyndorf, όλα αυτά που προσκυνάς είναι απλά τα tracks 1-5 στο προσωπικό του best of. Φέτος, αυτό που βγήκε από μέσα του, είναι αυτά που έχει το "Mastermind". Τα πιάσε-με-αν-μπορείς "Dig That Hole", "Perish In Fire" και "Bored With Sorcery". Αν πιστεύεις ότι όσο καλά και να είναι, θα τα έχεις ξεχάσει σύντομα, πάρε Medlock και ξεφορτώσου με. Αν θες να ακούς heavy rock τραγουδάκια με ολίγη από stoner, θα βρεις ένα σωρό συγκροτήματα, πανέτοιμα να δώσουν τον κώλο τους για να σε ικανοποιήσουν. Είμαι σίγουρος επίσης, ότι πολλά από αυτά θα είναι πραγματικά καταπληκτικά. Το "Mastermind" θα το ακούσεις, επειδή θέλεις να ακούς Monster Magnet. Επειδή έχεις πιάσει πόσο σωστά είναι όλα τοποθετημένα. Επειδή θέλεις καινούρια δόση από αυτό που μόνο αυτοί ξέρουν να φτιάχνουν. Επειδή δεν έχεις την κομπλεξική ανάγκη να βρίσκεις ψεγάδια εκει που δεν υπάρχουν για να πιστοποιήσεις την opinionated persona που πουλάς στους φίλους σου. ΕΣΥ, ακολουθείς την τέχνη του Dave Wyndorf. Όχι αυτός, το γούστο που τυχαίνει να έχεις, τον Οκτώβρη του 2010.
Γκε γκε, audio επιστήμονα;

Defining the term "opinion leader" - Είμαστε πολύ μικροί μπροστά του

Χάζευα χθες το making of του "Death Magnetic". Μου αρέσουν αυτά. Το hanging around the studio, ηχογραφησούλες, χαζοατάκες κλπ. Είχαν εκεί έναν τύπο που έκανε όλη τη δουλειά, πολύ συμπαθητικό παιδί φαίνεται, τους έβαζε σε μια σειρά, ασχολούνταν πολύ με όλους, ανεχόταν τις βρωμοποδάρες του Lars πάνω στην κονσόλα (εγώ θα του είχα βάλει φωτιά) και γενικά ήταν σε όλες τις λήψεις μέσα. Κάπου εκεί πιο πίσω, είχε μια γωνία ο τοίχος, με ένα ράντζο και κάτι πορτοκαλί φωτάκια απο πάνω. Τότε θυμήθηκα ότι παραγωγός του δίσκου είναι ο Rick Rubin. Όντως, στην επόμενη σκηνή, στεκόταν πάνω από το ράντζο ο Lars και ήταν ξαπλωμένος ένα μουσάτος μπόγος με μια κελεμπία. Ο greatest παραγωγός στην ιστορία του rock (μην ακούτε εμένα, θα το λένε οι μουσικές εγκυκλοπαίδιες σε 30-40 χρόνια) ήταν αραχτός εκεί και άααακουγε. Δεν ακουμπάει ούτε ένα κουμπάκι σε όλο το documentary, είμαι σίγουρος ότι έχει να πιάσει κονσόλα χρόνια. Το έλεγε και παλιότερα ο Kerry King, μιλώντας για τη συνεργασία τους στους Slayer, ότι είναι ο παραγωγός-φάντασμα. Έρχεται στο studio μια φορά τη βδομάδα, ακούει τι έχουν γράψει, λέει τη γνώμη του και εξαφανίζεται. Οι υπόλοιποι κρατούν σημειώσεις και προσπαθούν να τον ικανοποιήσουν την επόμενη φορά.
Ο Rick Rubin, δεν είναι μηχανικός ήχου. Δεν είναι παντογνώστης μουσικής θεωρίας. Δε θα λιώσει πάνω από τα χιλιάδες κουμπάκια μέχρι να το βρει. Ο Rick Rubin, δουλεύει με τα αυτιά του. Θα ακούσει αυτό που έχεις να του παίξεις και θα σου πει τη γνώμη του. Αυτό. Και αν είσαι έξυπνος, θα τον ακούσεις. Απελπισμένος ο Hetfield στην αρχή της συνεργασίας τους για το "Death Magnetic" θυμόταν διαλόγους:
- Πως σου φαίνεται?
- Δε μου αρέσει.
- Δηλαδή πως θέλεις να το κάνουμε?
- Δεν ξέρω, κάντε το καλύτερο.
Απελπισία. Φαντάζομαι το Lars που μπορεί να μιλάει, μιλάει, μιλάει ώωωρες για τον ήχο που έχει το πιατίνι πριν το δεύτερο refrain και αν αντικατοπτρίζει την ψυχική του κατάσταση, να αντιμετωπίζει αυτόν τον τύπο. Και όμως, παρατήρησα σε 3-4 περιπτώσεις που μιλούσε για κάτι που επεσήμανε ο Rubin, να δείχνει απεριόριστο θαυμασμό και συμμόρφωση. Ο Lars είναι πολλά στραβά πράγματα, αλλά σίγουρα, χαζό, δεν τον λες. Εφόσον τόσοι και τόσοι εγωκεντρικοί stars του δίνουν ούτε ξέρω πόσα λεφτά, μόνο και μόνο για τη γνώμη του, δε μπορεί να είναι όλοι ηλίθιοι.
Αυτό είναι ο Rick Rubin. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε τη Def Jam Records για να μπορεί να φτιάχνει το hip hop που θα ήθελε να ακούει και μετά η αγάπη του για την extreme μουσική - ανεξαρτήτως είδους - τον έχει φτάσει να πληρώνεται για να λέει "δε μου αρέσει" και να κλείνει την πόρτα πίσω του. Και οι άλλοι να χτυπιούνται για να το κάνουν να του αρέσει την επόμενη φορά. Δεν έχει νόημα να αναφέρω εδώ με ποιούς έχει δουλέψει και πόσο διαφορετικοί καλλιτέχνες τον εμπιστεύτηκαν, καταρχήν είναι ΑΠΕΙΡΟΙ και βαριέμαι να γράφω (όποιος θέλει λεπτομέρειες και να πάθει αγκύλωση στο σαγόνι, check out http://en.wikipedia.org/wiki/Rick_Rubin_production_discography) και κατά δεύτερον, το κάθε τσουτσέκι με μια μεγάλη δισκογραφική από πίσω του μπορεί να δώσει λεφτά σε έναν παραγωγό. Θα σταθώ μόνο στην επι της ουσίας δημιουργία του Slayer ήχου, στην ανακάλυψη των System Of A Down και πάνω από όλα, στην ανάσταση όχι της καριέρας, αλλά της ψυχής του Johnny Cash (από όπου και η φωτο), που ένιωθε ότι είχε τελειώσει καλλιτεχνικά, όταν η Columbia Records τον πέταξε στο τέλος της καριέρας του, επειδή δε θα της έγραφε hit singles για τα MTV Awards. Με τη μοναδική οπτική που έχει απέναντι στην ουσία της μουσικής, έβγαλε από το γερόλυκο Cash ότι καλύτερο είχε συσσωρεύσει η πείρα μιας δύσκολης ζωής και το αποτύπωσαν μαζί στη American Recordings σειρά. Σαν να μην έφτανε αυτό, του έμαθε και τους Nine Inch Nails και η διασκευή του Cash στο "Hurt" έγινε το hit, που καμία αιματορουφήχτρα δισκογραφική δε θα κατάφερνε ποτέ να παράγει.
Ο Rick Rubin είναι ο απόλυτος opinionated guru για όλους εμάς που μοιραζόμαστε σκέψεις σχετικά με τη μουσική και αυτός που όταν σου λέει "δε μου αρέσει" εσύ τρέχεις. Όταν σου πει "μου αρέσει!" όμως, ξέρεις ότι κρατάς χρυσάφι στα χέρια σου.

Parkway Drive "Deep Blue" - Η εκδίκηση του νέου

Δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο σε μένα, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω ακούσει ΠΟΤΕ από ΚΑΝΕΝΑΝ άνω των 26, ούτε καν το όνομα των Parkway Drive. Έχω την εντύπωση ότι πρώτη φορά ήταν σε μια κουβέντα που είχα πριν 3-4 χρόνια με τους Grain Of Sense, μια φοβερή mathcore μπάντα από τη Θεσσαλονίκη, που είχαν συμμετέχει και σε ένα Schoolwave. Ναι, τόσο μικροί. Έκτοτε ψιλοπράγματα, λογικό βέβαια, δεν είχαν νέα κυκλοφορία.
Μέχρι φέτος αυτό, που μου τους πρότειναν εκ νέου σαν απάντηση στην ερώτηση-απόγνωση "πές τίποτα να κατεβάσω ρεεε!". Και πάλι πιτσιρικάς μου το είπε. Το "Deep Blue" είναι ολόφρεσκο και μάλιστα κρύβει καναδυο ωραίες εκπλήξεις. Καταρχήν, σοβαρεύτηκε λίγο ο τραγουδιστής τους και άφησε το υπερβολικά textbook metalcore στυλ που είχε και μάλιστα καταφέρνεις να τον ξεχωρίσεις επιτέλους από όλους τους υπόλοιπους ίδιους. Όχι παλαβά πράγματα, αλλά εμφανής βελτίωση. Επίσης, οι κιθάρες τους βρίσκουν το σωστό δρόμο. Όσο περισσότερο χώρο παίρνουν, τόσο αποδίδει, καθώς οι ιδέες είναι καλές και το skill επαρκές. Μπορεί να λέω μαλακίες, αλλά αν ξεκόψουν λίγο από το παραδοσιακό hardcore και παίξουν περισσότερο μπάλα στο metal γήπεδο, θα θαμπώσουν κόσμο. Πόσα beatdown περάσματα μπορείς να γράψεις χωρίς να ξαναπέσεις στα ίδια? Οι Machine Head μαλάκες είναι που τα σταμάτησαν στο δεύτερο δίσκο? Ας κρατήσουν τους στίχους τύπου "How the fuck am I supposed to feel, When everything I know, Has broken in my fate" που είναι και της γενιάς τους.
Σημαντικότερο από όλα, τα πραγματικά καλά τραγούδια, που χρειάζονται παραπάνω δάχτυλα από ενός χεριού για να μετρηθούν και αυτό είναι που μετράει. Προσωπική αγάπη το "Deliver Me" και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, αν κολλήσουν λίγο σουηδική νοοτροπία όσον αφορά την ευκινησία της σύνθεσης, στον επόμενο δίσκο θα καβαλήσουν τους Darkest Hour και ας νομίζω εγώ ότι έχουν ακόμα άσσους στο μανίκι τους.
Είχα αρχίσει να αγχώνομαι ότι η νεολαία μένει πίσω φέτος, αλλά έχουμε 2 μήνες ακόμα μέχρι να κάνουμε ταμείο και να δούμε ποιος οδηγεί το πράγμα. 2010 list, young vs old. Θα έχουμε πανηγύρι!

Volbeat "Beyond hell / Above heaven / Μας πήρε και μας σήκωσε"

Λαική απαίτηση. Μου αρέσει πολύ να σκάνε μηνύματα μέσα στη νύχτα "Απαιτώ να γράψεις για το Volbeat, επειδή μπλα μπλα μπλα...". Θα μπορούσα να αντιγράψω μόνο το μήνυμα του Βαπ και θα ήταν εντάξει το post. Έχει δίκιο όμως, το "Beyond hell / Above heaven" δε μπορεί να περάσει έτσι. Πάντα είχε κάτι ιδιαίτερο το groovy rock n roll, southern metal χαρμάνι τους, αλλά νομίζω πρώτη φορά χωράνε όλα σε ένα δίσκο. Παλιότερα κάθε κυκλοφορία θα έγερνε προς την heavy ή προς τη hit radio πλευρά τους, αλλά τώρα δεν ξέρεις από που σου έρχεται.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να το χωνέψεις σαν σκέψη ότι υπάρχουν τύποι από τη Δανία που αποδίδουν τόσο αβίαστα βλαχοαμερικάνικα grooves, τσίτα metal, και καταπληκτικά στη σύνθεση τραγούδια, ταυτόχρονα. Endless αγάπες, το "Fallen" που θα έπρεπε να παίζει σε κάθε ραδιόφωνο και το φοβερό και τρομερό "Shots" με τη συμμετοχή του Mille Petrozza των Kreator (πως τους ήρθε αυτό, μη ρωτατε), με το φοβερό σημείο μετά την εισαγωγή που συνδυάζει banjo και διπλομποτιά. Αριστούργημα.
Η μαγκιά των Volbeat είναι ότι έχουν τόσο μεράκι και βάζουν τόσα ωραία τζίρτζιλα-μπίρτζιλα στη μουσική τους (εδώ χώρεσαν το Mike Denner των Mercyful Fate, τον Barney Greenway των Napalm Death και μερικές φυσαρμόνικες), που έχεις την πολυτέλεια να παραβλέπεις τη ΦΩΝΑΡΑ του Michael Poulsen. Ο κόσμος της σύγχρονης μουσικής είναι απαιτητικός και δύσκολα παράγει stars, αυτοί όμως συνεχίζουν το δρόμο τους, κάνουν ότι καλύτερο μπορούν και ήδη λογίζονται στις σταθερές-off-ιδιωμάτων αξίες. Και σκέψου τι χαμός θα γίνεται στις συναυλίες τους...

Balancing the times - Δε θα βρούμε λύση ποτέ

Ορίστε κατάσταση. Μέχρι τώρα, ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να επιλέξω μεταξύ δυο θεμάτων. Έχω ένα όριο λογικής προτεραιοτήτων να μην πήζω υπερβολικά με νέους δίσκους το κεφάλι μου, ωστε να μπορώ να τους διαχειριστώ, αλλά τώρα κόλλησα. Μυστήριο το γιατί, δε γινόταν να γίνουν αυτά τα δυο διαδοχικά, έπρεπε να γίνει επιλογή. Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ ότι για μια ακόμα φορά, το προαιώνιο δίλημμα παρουσιάζεται μπροστά μου. Παλιός-εγγύηση, ή νέος-excitement? Εκ πρώτης, είναι εύκολη η απάντηση. Εξαρτάται από τη διάθεση που έχεις. Mindless πόρωση, ή up to date εξερεύνηση. Τι γίνεται όμως, αν ο παλιός συνδυάζει τη σιγουριά με τον ενθουσιασμό και ο νέος είναι πορωμένος, αλλά έχει και σταθερά πατήματα?
Ομολογώ ότι το Accept δεν το περίμενα. Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan, ξέρω παρόλα αυτά να εκτιμώ την αξία όταν τη βλέπω. Με παρηγορεί βέβαια το γεγονός, ότι ούτε οι ταγμένοι παραδοσιακοί το περίμεναν. Η επιστροφή των Γερμανών είναι σοκαριστικά και γαμώ, έχει τουλάχιστον 5 τραγουδάρες το "Blood Of The Nations" (δε θα ξεπεράσω ποτέ το "The Abyss") και εδώ δεν παραπονιούνται οι αφοσιωμένοι fans για την απουσία του Udo, σιγά μη γκρινιάξω εγώ. Πάνω που ειχαμε ησυχάσει μετά το "The Devil You Know" των Sabbath (ε, ναι), αρχίζει εκ νέου η ΤΕΡΑΣΤΙΑ συζήτηση του γερόλυκου, που το έχει ακόμα, γιαυτό άντεξε τόσα χρόνια, το metal δεν ξεχνιέται, τρέχει στο αίμα, τι να μας πουν τα τσουτσέκια με τις φράντζες και όλα αυτά τα ωραία. Συνήθως δεν είμαι με αυτούς, αλλά τώρα δεν έχω χρόνο να διαφωνήσω, κάνω headbanging με το "Teutonic Terror".
Από την αλλη μεριά, το Bring Me The Horizon, το περίμενα. Μου άρεσε πολύ το "Suicide Season", βρήκα εκεί μέσα όσα έψαχνα στο metalscreamo ιδίωμα (δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, από το μυαλό μου το έβγαλα) και ήμουν ήσυχος για το επόμενο βήμα. Όταν εντόπισα το "There Is A Hell Believe Me I'Ve Seen It, There Is A Heaven Let's Keep It A Secret" (ουφ), τσακίστηκα να το κατεβάσω και το ακούω κάθε μέρα έκτοτε. Είμαι ευτυχής που οι προσδοκίες μου ξεπεράστηκαν και τα πιτσιρίκια από το Yorkshire έχουν χωρέσει τόοοσα πολλά πράγματα στο δίσκο, που θα χρειαστώ βδομάδες να τα χωνέψω. Άπειρες, τσιτωμένες post hardcore στιγμές, ολίγον από χορωδίες, φλώρικα emo refrains, grooves που δεν ξεχνάς, μέχρι κοψίματα και breaks που πατάνε στην ηλεκτρονική μουσική. Δεν έχω υπόψη μου άλλη μπάντα που να παίζει διασκευές Slipknot στα live, οπότε πως να μην τους λατρέψεις?
Αποτέλεσμα? Είμαι ένα βήμα πριν τη διπολική διαταραχή (Devin σου'ρχομαι), που προσπαθώ κάθε μέρα στο μισάωρο που κάνω για να φτάσω στη δουλειά να χωρέσω ικανή δόση και από τους δυο αυτούς κόσμους. Είναι ο υπέροχος πλουραλισμός του σκληρού ήχου, ένα υπέροχο πράγμα. Μέχρι τουλάχιστον να έρθει η μαλάκυνση...

Enslaved "Axioma Ethica Odini" - Αξίωμα indeed!

Όπως αρχίζει να συμβαίνει συχνά, άλλο είχα στο μυαλό μου. Γυρόφερνα το καινούριο Volbeat και μου άρεσε πολύ η ιδέα. Αλλά χθες το πρωί, πανικοβλήθηκα. Μετά από καιρό αναμονής, ξετρυπώσαμε το καινούριο Enslaved και έπαθα μια κρίση πανικού περπατώντας πάνω στις γραμμές του τραμ, πηγαίνοντας στη δουλειά. Ευτυχώς που δεν περνούσε τρένο τότε, δε θα έπαιρνα χαμπάρι.
Έχουμε συνηθίσει το post blackmetal status των Enslaved τα τελευταία χρόνια. Και μας αρέσει πολύ. Τις περισσότερες φορές μας εντυπωσιάζουν (Monumension, Isa) μερικές άλλες όχι και τόσο (Ruun, Veterbrae). Τώρα όμως, το ξεχείλωσαν το πράγμα. Το "Axioma..." είναι εξωπραγματική κεραμίδα. Θα ήθελα να το ακούσω περισσότερο πριν αναφέρω κάτι, αλλά δεν κρατιέμαι.
Όλα τα φοβερά πραγματάκια που τους κάνουν ξεχωριστούς είναι εδώ, αλλά τώρα ρολάρουν ίσως καλύτερα από ποτέ. Δεν έχει υπάρξει ξανά Enslaved δίσκος που να ακούγεται τόσο άνετα ολόκληρος και να σου μένουν τόσα πολλά από τα κομμάτια του. Στην πρώτη ακρόαση, προσπάθησα να διαλέξω τραγούδι για να παίξουμε στο ραδιόφωνο. Ακούγοντας το "Raidho", ήμουν σίγουρος ότι αυτό θα ήταν. Άλλαξα γνώμη στο "The Beacon". Το μετάνιωσα στο "Giants". Άρχισα να μπερδεύομαι στο "Singular". Και όλα, μα όλα ξεκαθάρισαν στο "Lightening", όπου οι Enslaved βρήκαν τον Mastodon (Crack The Skye) εαυτό τους και με κόλλησαν στον τοίχο. Με πήρε τηλέφωνο στο δρόμο ο Νώντας ουρλιάζοντας "Βάλε το τελευταίο!!". Το έβαλα ενώ έφτανα σπιτι και μέχρι να τελειώσει έκανα 2 γύρους το τετράγωνο παραμιλώντας.
Υπολείπεται πολλή ακρόαση ακόμα και αν όλα πάνε καλά, δε θα τελειώσει ποτέ.

A7X "Nightmare" - Έχω ένα προαίσθημα για αυτό

Ένα χρόνο πριν, δεν έπαιζε να ασχοληθώ με αυτούς. Κάτι με χάλαγε. Δεν ξέρω τι. Ίσως ότι δεν μπόρεσα ποτέ να "πιάσω" ουσία σε κάποιο τραγούδι τους. Ναι, ξέρω, φοβερό το "Bat City", αλλά δε μπορείς να μου βγάλεις από το μυαλό την εντύπωση ότι περισσότερη ώρα παιδεύτηκαν για το videoclip, παρά για να φτιάξουν το τραγούδι. Μου είχε φανεί και κάπως απωθητική εκείνη η Sin City φωτογράφηση (δε μπορεί να είναι τυχαίο) για το αγγλικό Hammer. Όπως και να έχει, δεν τους ακούω τους Avenged Sevenfold ρε παιδάκι μου.
Μέχρι τώρα. Για κάποιο μυστήριο λόγο, κατέβασα το "Nightmare", ενώ δε μου είχε κάνει καμία εντύπωση το ομώνυμο video. (Φοβερό δεν είναι αυτό; "Για κάποιο μυστήριο λόγο, κατέβασα το "Nightmare"", λες και τους έκανα καμία χάρη, έδωσα ένα σωρό λεφτά, ταξίδεψα για να τους δω or anything. Απλά πάτησες το ok στο btjunkie ρε φλώρε!!). Νομίζω ότι αφορμή ήταν τα καραγκιοζιλίκια του Mike Portnoy, που μας έχει ζαλίσει τον έρωτα επειδή βαρέθηκε να αγωνίζεται για το μέτριο την τελευταία δεκαετία συγκρότημά του. Εντάξει ρε μεγάλε, έπηξες, σε νιώθω. Γιατί όμως πρεπει σε όποιο site προσπαθήσω να δω νέα, να πέφτω πάνω σε συναισθηματικές δηλώσεις του κώλου (...Δε γινόταν αλλιώς, στενοχωρήθηκα πολύ, στενοχωρήθηκαν και αυτοί, μου έστειλε mail αγάπης ο Petrucci, θέλω να ξαναπαίξουμε στο μέλλον, αλλά τώρα ήταν αδύνατο...), άντε στο διάολο επιτέλους! Δε γουστάρεις, σκάσε και φύγε. Γουστάρεις, σκάσε και παίξε. Τιμή και δόξα στο συγκρότημα που θα μάθουμε την αλλαγή στο line up όταν ανέβουν στη σκηνή μπροστά μας. Σαπουνόπερες όλη την ώρα...
Ξεφύγαμε όμως. Μάλλον επειδή δεν έχω ακούσει το "Nightmare" όσο πολύ θα ήθελα ακόμα για να γράψω κάτι πιο αναλυτικό. Μπορεί αυτή η δήλωση να μειώνει την αξιοπιστία μου, αλλά θα αφήσω να υπερισχύσει το συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ καλό προαίσθημα για αυτό το δίσκο. Τον επαναφέρω πολύ συχνά στο iPod και το χαίρομαι κάθε φορά. Super κιθάρες και ακόμα και ο τσιμεντόβλακας τραγουδιστής τους, καταφέρνει να με κάνει να τον συμπαθήσω.
Όπως πάντα, σημασία έχουν τα τραγούδια. Μου αρέσει το "Buried Alive", κάτι θέλουν να μας πουν για τους Metallica στο τέλος. Το "Natural Born Killer". Το "God Hates Us". Και το "Tonight The World Dies". Ίσως να έχει παραπάνω δακρύβρεχτη μπαλάντα από ότι θα ήθελα, αλλά (ορθώς) χέστηκαν για τη γνώμη μου. Το θέμα είναι ότι κάτι πολυ ωραίο γίνεται εδώ και ελπίζω να μην αλλάξω γνώμη την άλλη βδομάδα.
Θα εξαρτηθεί και από το πόσο επιδέξια σερφάρουν στα ραδιοκύματα... :)

METAL A.M. - Αντοχή υλικών για τα μικρόφωνα του Indiegroundradio.com

Ορίστε και το μυστηριώδες deal που φαγωθήκατε (;) να ρωτάτε. Ο overlord της ιντερνετικής ραδιοφωνικής ζώνης, Indiegroundradio, δέχτηκε στη ζεστή αγκαλιά του 2 ρεμάλια (καλά, όχι και τόσο) για να του βαβουριάζουν τα ηχεία τα μεσάνυχτα κάθε Πέμπτης. O world famous hammerista Λεωνίδας Αρβανίτης και ο οικοδεσπότης σας εδώ, θα διαχύσουν όσο το δυνατόν περισσότερο καυτό μέταλλο στα καλώδια του Indieground και hopefully θα φτάσει και στα δικά σας ακουστικά.
Η διαδικασία απλή. Συντονίζεστε στο www.indiegroundradio.com, κάθε Πέμπτη τα μεσάνυχτα, για όσο metal μπορούν να χωρέσουν 2 ώρες. Φυσικά δεν παραλείπετε να κάνετε τη χάρη στον εαυτό σας, να groovάρετε με τη φανταστική μουσική που παίζει ο σταθμός όλο το 24ωρο.
Για οτιδήποτε θέλετε να μοιραστούμε, το chat του σταθμού θα είναι στη διάθεσή μας, οπότε μη διστάσετε.
Λοιπόν, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (εκτός αν είσαι στο ραδιόφωνο, χα!), τα λέμε live τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, yeeeeeeeeahh!!!

Brit και μερακλής : Ακαταμάχητος συνδυασμός

Πολύ μου αρέσουν αυτά. Διάβασα στο rocking.gr ότι μπορώ να κατεβάσω από το http://radiohead-prague.nataly.fr το νεο dvd των Radiohead. Μας έχουν συνηθίσει σε free download πραγματάκια, οπότε δεν ήταν και μεγάλη έκπληξη. Επειδή όμως οι Radiohead είναι τεράστια περίπτωση, όχι μόνο μουσικά, αλλά κυρίως λόγω οπτικής, συμπεριφοράς και στάσης, δε θα με άφηναν έτσι.
Το "Live In Prague", είναι άλλη μια αποθέωση του "δε χρειάζομαι καμία εταιρεία, κανένα διανομέα, καθόλου marketing". Μόνο με τον κόσμο τους και τις δικές τους δυνάμεις, έγιναν για άλλη μια φορά παράδειγμα προς μίμηση. Ζήτησαν από τους Τσέχους fans που παρακολούθησαν τη συναυλία τους, να στείλουν τα ερασιτεχνικά videos που τράβηξαν από κάμερες, κινητά και φωτογραφικές, επέλεξαν τα καλύτερης ποιότητας, τα επεξεργάστηκαν, τους πρόσθεσαν τον ήχο από την κονσόλα και έτοιμο το πρώτο ever "επίσημο", αλλά και home made dvd.
Είναι όπως τα βιντεάκια που βλέπουμε στο YouTube, με super ποιότητα όμως και άριστο ήχο. Κυρίως από 5-6 διαφορετικές κάμερες, με διάφορα zoom και φυσικά, τους ίδιους τους Radiohead σε πολύ καλή μέρα. Αμφιβάλλω αν έχουν κακές. Φοβερό setlist, καταπληκτικά σκηνικά και συνολικά, οτιδήποτε χρειάζεται ο ορκισμένος Radiohead fan - Νατασούλα ακούς; - για να το απολαύσει στο maximum.
Πολλές επιλογές του format για το download, με καλύτερη το high definition .avi αρχείο. 7,50 Gb, και να το χέσω το "Francais Pour Une Nuit" των Metallica, που δεν κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά και πρέπει να δώσω 30 ευρώ για να το αγοράσω ως εσαγωγής.
Οι Radiohead δείχνουν το δρόμο του μέλλοντος όσον αφορά το πως θα φτάνει στα χέρια μας η μουσική σε εικόνα και ήχο και όσο νωρίτερα το πιάσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα μάθουμε να λειτουργούμε αποτελεσματικά.
Hats off gentlemen...

Καψούρα σε λέω!!

Οι μέρες που γίνομαι ρεζίλι στο δρόμο, επέστρεψαν. Ένας ηλίθιος που δε μπορεί να μείνει ακίνητος στο τραμ, εγώ είμαι. Το περίμενα καιρό το "Unravelling chaos" και μου αρέσει περισσότερο από όσο μπορώ να αντέξω. Έχω ξεχάσει οτιδήποτε άλλο έχω στο iPod και ποσώς με ενδιαφέρει. Το μόνο που με νοιάζει, είναι να βάζω το "Get Down" στο repeat και να εύχομαι να μην είναι κανένας γνωστός τριγύρω.
Οι Psycho Choke είναι το αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα, σχεδόν μια δεκαετία τωρα. Με λίγες κυκλοφορίες, με ένα τεράστιο ανενεργό διάλειμμα και χωρίς να ανακαλύπτουν τον μουσικό τροχό, με πιάνουν με τρόπο που ελάχιστοι μπορούν. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φορά που τους είδα live σε battle of the bands, σε ένα ερημωμένο κτίριο στα παλιά Σφαγεία, που έκανε τόσο κρύο και τα χνώτα του τότε τραγουδιστή τους φαίνονταν τόοοοσο spooky κάθε φορά που κραύγαζε. Επίσης δε θα ξεχάσω πόσο κότσο με έπιασε ένας δισκοπώλης της συμπρωτεύουσας, που μου πούλησε ένα πεντοχίλιαρο αν θυμάμαι καλά, το CDR με αυτοκόλλητη ετικέτα πάνω, που αποτελούσε το "Choke On This" ντεμπούτο τους. Γιαυτό το λόγο, νιώθω απόλυτα καλά με τον εαυτό μου που κατέβασα το καινούριο cd, ενώ μπορούσα να το αγοράσω. 19 euro. Sorry guys, ειλικρινά, αλλά δε θα άφηνα τον τωρινό δισκοπώλη εαυτό μου να με κλέψει δεύτερη φορά.
Ο λόγος που παλεύω με τις τύψεις μου, είναι ότι μιλάμε για μεγάλο δίσκο. Όλα τα παλιότερα ωραία Machine Head, Sepultura, Pantera πραγματάκια είναι εδώ, μαζί με καναδυο μελωδικότερα καινούρια, το απολύτως unique slap μπάσο και τη ΦΩΝΑΡΑ του τραγουδιστή που μοιάζει με καθηγητή σε φροντιστήριο.
Δεν έχει νόημα να ξεχωρίσω στιγμές στο μοναδικό δίσκο που ακούω εδώ και 10 μέρες, αλλά το "Fire In The Hole" με το Iowa-ικό Slipknot σημείο, είναι ακαταμάχητο. Και μην αρχίσω να μιλάω για το "Get Down". Αλήθεια, δε θα το κάνω, γιατί δε μπορώ να χτυπιέμαι ενώ πληκτρολογώ. Θα αρκεστώ να πω ότι δεν υπάρχει άλλο κομμάτι με πορωτική original riffάρα μεν, που να χωράει και 2 μαγικές στιγμές που μυρίζουν "Aesthetics Of Hate" και "Hate Song", δε.
Σταματάω εδω, πάω να ετοιμαστώ για δουλειά. Τι να βάλω να ακούσω στο δρόμο άραγε?

Τέλος εποχής - Κάποτε θα τη συζητάμε αυτή τη μέρα

Εγώ δεν ήμουν προετοιμασμένος. Οι άλλοι μου είπαν ότι είχαν δει κάποια διαφήμιση. Το βρήκα στο περίπτερο έξω από τη δουλειά. Το πολυαναμενόμενο, 15ο και πιθανόν τελευταίο Iron Maiden album, πωλείται στα περίπτερα με τιμή 12,90. Λίγες μέρες πριν βγεί στα μαγαζιά. Η ελληνική ΕΜΙ δεν εμπιστεύτηκε τα δισκάδικα και προτίμησε να δώσει ίσως την μεγαλύτερη international κυκλοφορία, νωρίτερα, στους διανομείς Τύπου. Έχει ξαναγίνει με έλληνες καλλιτέχνες, που οι φυσικές πωλήσεις τους είναι σαφώς μικρότερες. Η Universal έβγαλε επίσης το "Fame Monster" της Lady Gaga στα περίπτερα, αφού όμως είχε γίνει ο πρώτος χαμός. Η σχέση Iron Maiden και ελληνικού κοινού δεν έχει ατονήσει καθόλου, η ζήτηση υπήρχε βδομάδες τώρα και η κίνηση αυτή δείχνει ένα πράγμα μόνο. Είναι η οριστική ταφόπλακα της retail πώλησης στη δισκογραφία και θα πρέπει να μάθουμε να συναρμολογούμε LEGO σιγά σιγά.
Υπάρχει μια λογική πίσω από κινήσεις όπως αυτή. Η κυκλοφορία στα περίπτερα, ή μαζί με κυριακάτικες εφημερίδες είναι ο μοναδικός τρόπος για γρήγορο κέρδος για τις εταιρείες. Αν δώσουν το καινούριο δίσκο της Άλκηστης Πρωτοψάλτη π.χ., με το Πρώτο Θέμα, θα φύγουν αμέσως αμέσως περιπου 100,000 κομμάτια, όσα είναι και τα φύλλα που θα κυκλοφορήσουν. Θα το χρεώσουν βέβαια λιγότερο από ότι τα δισκοπωλεία, καθώς είναι και πιο λιτή η έκδοση, αλλά το νούμερο είναι απλησίαστο για τη φυσική πώληση. Υπολογίζω πρόχειρα ότι το αντίστοιχο νούμερο πρώτης παραγγελίας cds που θα έφευγε από τις αποθήκες της εταιρείας για να πάει στα ελληνικά δισκάδικα θα ήταν το πολύ 5 με 7 χιλιάδες. Σε ολη τη χώρα. Με τις εφημερίδες θα έχει και επιστροφές βέβαια, αλλά πιστέψτε με, από τα δισκάδικα θα έχει πολλές περισσότερες.
Όσο λογικό και να φαίνεται αυτό, η περίπτωση Iron Maiden είναι πολύ διαφορετική. Πρόκειται για το μόνο διεθνές album που ήταν δεδομένο ότι θα πουλήσει, όσο ακριβό και να είναι. Θα έπαιρνε το χρόνο του βέβαια, αλλά οτιδήποτε Maiden στην Ελλάδα, δε μπορεί να αποτύχει. Είναι προφανώς κίνηση πανικού. Η ΕΜΙ (και όλες οι πολυεθνικές βέβαια) δε μπορεί να περιμένει ούτε μερικούς μήνες και κάνει ότι μπορεί για άμεσο ρευστό. Πάντα κατηγορούσαν τις μεγάλες εταιρείες ότι δεν επενδύουν στον καλλιτέχνη και νοιάζονται μόνο για το χρήμα, αλλα πλέον ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.
Σε επόμενο στάδιο, επηρεάζονται και οι δισκοπώλεις, αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτοί (ποιοί αυτοί, εμείς) ήδη έχουν αρχίσει να ψάχνουν για δουλειά. Δεν έχω την απάντηση στο που θα πάει η μουσική και σε τι format θα πωλείται, αλλά τείνω να πιστέψω ότι απλά, δε θα πωλείται. Η νέα γενιά έχει ήδη μεγαλώσει σε ένα κόσμο που η μουσική είναι δωρεάν και δε μπορώ να σκεφτώ τι θα κάνει κάποιο τσακάλι του marketing για να τους βγάλει αυτή την πεποίθηση από το μυαλό. Οι καλλιτέχνες θα καλύπτουν τα έξοδά τους από συναυλίες και merchandise και οι γραβατάκηδες στα γραφεία, ε, αυτοί έτσι κι αλλιώς, μόνο να πουλάνε ξέρουν. Τι μουσική, τι ασφάλειες ζωής. Δεν χάνονται αυτοί.
Οπότε my friends, μαζέψτε τα cd σας, φτιάξτε ωραία ράφια και ετοιμάστε ιστορίες για τα εγγονάκια για τις εποχές που περίμενες να τρέξεις στο δισκάδικο για να πάρεις το τάδε cd. Και πολλή υπομονή συστήνω. Θα πρέπει να εξηγήσουμε τις λέξεις "cd", "δισκοθήκη", "δισκάδικο", πιθανόν το "τρέξεις" και πολλές ακόμα που μας φαίνονται αυτονόητες. Προχωράει ο κόσμος ρε γέροοοο!!!