Image, the sequel. Αλλά αυτή τη φορά από την ανάποδη

Ακούω το καινούριο Motorhead αυτές τις μέρες. Το "Devils In My Hand" είναι τραγουδάρα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ζαλίζω το όλο image issue στο κεφάλι μου τελευταία και αναπόφευκτα, σκέφτομαι αρκετά το Lemmy. Πιο συγκεκριμένα, θυμήθηκα το αρκετά μεγάλο μέρος απο το "Lemmy, The Movie" που ήταν αφιερωμένο στη συλλογή ενθυμίων του Β Παγκοσμίου Πολέμου που ξεκίνησε να συλλέγει, από τον καιρό που μετακόμισε στην Αμερική. Είναι λογικό να χτυπάει ευαίσθητες χορδές και να προκαλεί παρεξηγήσεις, καθότι τα ναζιστικά memorabilia και περισσότερο από ολα η σβάστικα, είναι απο τα λιγότερο απενοχοποιημένα σύμβολα της ανθρώπινης ιστορίας. Δε μπορείτε να φανταστείτε σε πόσα φασιστοblog έπεσα αναζητώντας μια καλή φωτογραφία, και ξέρω πως και ο ίδιος ο Lemmy, έχει βαρεθεί να εξηγεί και να δικαιολογεί αυτή του τη συνήθεια. Μεγάλο κομμάτι για το θέμα αναλώνεται και την (απόλαυση σκέτη) βιογραφία του "White Line Fever", όπου κατα τη γνώμη μου όλα εξηγούνται στο "Αν ο Χιτλερ με συναντούσε ποτε, θα με έκλεινε κατευθειαν σε στρατοπεδο συγκεντρωσης. Έχω 3 γκόμενες στο LA και ειναι ολες μαύρες. Αν κάποιος τσιτώνεται με τα σήματα που φοράω, δικό του πρόβλημα. Έχω στο σπίτι μια αυθεντική σβάστικα. Έχω επίσης και μια σημαία του Λένιν, αλλά ούτε κομμουνιστής είμαι. Έχω και μια της Βραζιλίας, και ουτε καν πίνω καφέ. Δε συμμερίζομαι τις ιδεολογίες τους, απλά οι σημαίες τους δείχνουν φοβερές".
Και αυτό είναι όλο. Οι κακοί έχουν όντως πάντα τις πιο cool στολές. Όλοι μας γουστάρουμε το Darth Vader. Προτιμούμε τους Cobra από τους G.I.Joe. Τον Sceletor από τον He-Man. Το Lobo από το Batman. Ο Lemmy απλά είναι ο πιο ακομπλεξάριστος άνθρωπος του πλανήτη και προχώρησε αυτό το σκεπτικό στην πραγματική ζωή. Κάτι, που για να πούμε την αλήθεια, θα δειλιάζαμε να κανουμε εμείς. Όχι ότι υπάρχει κανένας λόγος να γυρνάμε στους δρόμους ντυμένοι σαν μαλάκες φασίστες, αλλά πόσο φοβερό θα ήταν να φοράμε κράνη της Αυτοκρατορίας στις μηχανές?
Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ. Σε περίπτωση που κάποιος δε μπορεί να το χωνέψει, αλλά απολαμβάνει τη μουσική των Motorhead, τον απωθεί και από αυτό η συλλογή του Lemmy? Μου αρέσουν πολύ οι Pantera και συγκεκριμένα το χύμα καλλιτεχνικό attitude του Anselmo. Για τον οποίο επίσης έχουν ακουστεί πολλά. Δεν ξερω αν φταίει το μέρος που μεγάλωσαν, αλλα μπορώ να καταλάβω ότι η δήλωση "Αν βγει ενας μαύρος και πει, είμαι περήφανος που είμαι μαύρος, θα τον χειροκροτήσουν. Αν κάποιος λευκός πει, είμαι περήφανος που είμαι λευκός, θα πέσουν να τον φάνε", προκαλεί αντίδραση. Επίσης, η σημαία του Νότου υπάγεται στην κατηγορία "cool σχέδιο, αλλά μην ακουμπήσεις την πολιτική της προέκταση". Να στραβοκοιτάω το Pantera μπλουζάκι μου και την Allman Brothers συλλογή μου? Γουστάρω τα παγωμένα ηχοτοπία του "Filosofem" των Burzum. Αλλά προφανώς ούτε να μιλάμε δε μπορούμε για το Varg. Σε πιο light πλαίσια, ξενερώνουμε με τις κατα καιρούς pro-war δηλώσεις του Zakk Wylde και του Mike Portnoy. Θα έπρεπε να αφήσουμε στην άκρη Black Label Society και Dream Theater?
Στο σύμπαν της λογικής σκέψης, η πρώτη μου σκέψη είναι πως δε θα έπρεπε να με επηρεάζει. Ο Varg Vikernes δεν είναι φιλαράκος μου, δε με ενδιαφέρει να γινει, πιθανόν δεν ενδιαφέρει και τον ίδιο. Στην τέχνη είσαι για να εκφραστείς και για να δώσεις πράγματα, όχι για να κάνεις φίλους. Εφόσον η τέχνη καθεαυτή μένει ανεπηρέαστη εκφραστικά από τις πολιτικές απόψεις του δημιουργού (εννοω να μην ειναι ο τίτλος του δίσκου "Texas Brew" και να έχει στο εξώφυλλο μια φυτεία με δεμένους σκλάβους), μπορώ να την απολαύσω, επιλέγοντας να αγνοήσω το στόκο κιθαρίστα που παίζει.
Γιατί όμως τότε, δεν αντιμετωπίζω έτσι και την αντίθετη περίπτωση? Θα έπρεπε να αγνοώ και τον cool μουσικό, που έχει ορθή πολιτική κρίση και έκφραση και να μην πορώνομαι ακόμα περισσότερο με το Max Cavalera, το Jello Biafra και τον Maynard Keenan. Αλλά δε συμβαίνει αυτό. Στους καλλιτέχνες που συμφωνούν μαζί μου, δεν αφήνω ίχνος προσωπικότητας έξω από την τέχνη, ενώ με τους υπόλοιπους το παίζω ανώτερος και συγκεντρώνομαι μόνο στη στιγμή που βγαίνουν οι χορδές έξω από τα bends.
Dr. House είχες πάντα δίκιο. Είμαστε όλοι υποκριτικά καθάρματα...