Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά in the House Of Dolving

Καιρό είχαμε να τον δούμε αυτόν ε; Όχι βέβαια επειδή χάθηκε, μάλλον εμείς ήμασταν απασχολημένοι να κυνηγάμε τη heavy media επικαιρότητα. Τι κατάρα και αυτή, αν το σκεφτείς...
Σκέφτομαι συχνά πυκνά ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που θεωρούμε ότι ανήκουν στη φυλή μας, είναι μουσικόφιλοι που βάζουν το κεφάλι τους να σπινάρει σχετικά με αυτό που ακούνε, οι οποίοι πιθανότατα να έχουν (-με) χάσει την επαφή με την αληθινή φύση της μουσικής. Που δεν αξιοποιούμε την ιδιότητα που έχει ως ανωτέρα των Τεχνών (λέει ο Νίτσε) να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να εξημερώσει τα ήθη μας (δεν ξέρω ποιος είπε αυτή τη σαχλαμάρα, σίγουρα δεν είχε ακούσει Slayer) και γενικότερα να έχει μια χαλαρωτική επίδραση στο τσι μας. Είμαστε κάτι ανάλογο με τους μπουκ στα sports, που ξέρουν την παραμικρή λεπτομέρεια, την ιστορική ακολουθία, το στοιχείο που θα αλλάξει το παιχνίδι, τους ανερχόμενους stars, τις δόξες του παρελθόντος και το τι θέλει το κοινό, αλλά δεν έχουν πιάσει μπάλα ποτέ. Έτσι και εμείς, μπορούμε να κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις για τάσεις και κοινωνιολογικές προεκτάσεις, αλλά δεν προσφέρουμε τίποτα. Τουλάχιστον οι μπουκ βγάζουν κανά φράγκο. Εμείς μόνο άποψη. Τι άποψη, αποψάρα.
Έχει ζουμί το θέμα και θα το ξανασυναντήσουμε στην πορεία. Μέχρι τότε όμως, ο Peter Dolving μας έκανε να τον πεθυμήσουμε. Όχι μόνο αυτό, αλλά να καιγόμαστε να ακούσουμε τι έχει να πει. Εθισμένοι στις αποψάρες, το είπαμε. Όχι ότι αυτός είναι καλύτερος, οι παλιοί θυμούνται ότι μας κόλλησε με το blog του στο MySpace και τα ατελείωτα posts, before it was cool. Βέβαια, ίσως να τσουτσουριάζουμε να ακούσουμε περισσότερο το τι έχει να πει (τώρα δε που άρχισε να τα σούρνει και στους πρώην, τύφλα να 'χουν τα μεσημεριανά) παρά την μουσική του.
Το αν είναι σωστό ή λάθος αυτό, δεν έχει απάντηση. Περί ορέξεως. Παρόλα αυτά όμως η στάση του αξίζει την προσοχή όλων. Μετά την απογοήτευσή του από τη βιομηχανία (δεν έβγαινε ο άνθρωπος, πιστεύω είναι σε όλους σεβαστό αυτό), αποφάσισε να το παλέψει εκτός της ασφάλειας ενός σχήματος. Με τα δικά του projects, με αυτόνομες κυκλοφορίες και προώθηση όχι πιο επαγγελματική από ότι κάνω εγώ για το G.R.AF.I.A.. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό θα αποδώσει περισσότερο. Ούτε ότι ο τύπος είναι καμιά αγιογραφία. Προσωπικά, η donate to dolving φάση με ξένισε, μου χτύπησε ως αναξιοπρεπές βλέπεις. Για όσους δεν ξέρουν, κάποια στιγμή ζητούσε χρήματα από τον κόσμο μέσω Paypal, για το τίποτα. Έτσι, στείλε ότι σου περισσεύει για το νοίκι. Εγώ σκέφτηκα ότι αν ήταν να δώσω σε κάποιον λεφτά για το τίποτα, σίγουρα υπάρχουν πολλοί γύρω μου που τα χρειάζονται περισσότερο από αυτόν. Αλλά και πάλι, μπορεί να το δεις και αλλιώς.
Πλέον, το έχει πάει αλλού το πράγμα. Τα διάφορα projects έχουν ολοκληρωθεί κάπως και μπορεί πλέον να πουλάει κάτι. Κάτι με τη Dolving σφραγίδα που τραβάει αρκετούς από εμάς. Το homepage είναι το http://peterdolving.bandcamp.com/ και πέρα από δείγματα και πρόσβαση σε διάφορες κυκλοφορίες, έχει και το γνωστό mailorder. Μάλιστα κάπου είδα ότι παίζει και ένα πακέτο όπου παίρνεις το ψηφιακό album, το φυσικό όταν βγει και passes για τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις (όταν γίνουν) με 40 δολάρια. Οι εποχές ευνοούν τα combos, άρα καλοδεχούμενο. Το ύφος του Thieves And Liars? Δεν είμαι σίγουρος. Αυτός λέει alternative και τον πιστεύω. Φαντάσου τι θα μπορούσε να παίζει ένας 40άρης Σουηδός που έχει κάψει το κεφάλι του να σκέφτεται, απηύδησε από το μοντέρνο thrash και ενώ μεγαλώνει παιδιά, συνεχίζει να πιστεύει ότι οι Joy Division είναι cooler από τους Judas Priest. Δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγάζεις, αλλά όποιο και να είναι, μέσα είσαι.
Με την πρώτη εξέταση σκέφτομαι ότι ο τύπος θα πεινάσει ακόμα περισσότερο. Λίγο μετά όμως, it hits me ότι αν ήμουν καλλιτέχνης που δεν έχει κάτι να χάσει, μήπως θα έκανα το ίδιο;

Dead Silence - Πότε χαμογέλασαν τα αυτιά σου τελευταία φορά;

Ξέρεις πως πάνε αυτά. Σε πετυχαίνει κάποια στιγμή αραχτό, λίγο αφηρημένο, λίγο αδιάφορο και με τις άμυνες κάτω. Σίγουρα, όλοι υποτίθεται ότι έχουμε τις κεραίες τεντωμένες, αλλά truth be told, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω λίγο για αυτό.
Θεωρητικά οποιοσδήποτε ακούει πάνω από 40 δίσκους το χρόνο, ψάχνει για το κάτι ιδιαίτερο. Που θα αφήσει το σημάδι του στο ημερολογιακό έτος. Που θα δικαιώσει την αναζήτηση. Θα μου άρεσε ένα τέτοιο στατιστικό. Στους 12 μήνες του χρόνου, κάνεις πχ 1500 ακροάσεις δίσκων. Πόσοι από αυτούς είναι της τρέχουσας χρονιάς και πόσοι παλιότεροι; Θα έδειχνε πράγματα.
Το point όμως είναι άλλο. Πλάκα έχουν τα νούμερα, αλλά όταν μιλάμε για τέχνη, χάνεται το νόημα. Το νόημα βρίσκεται σε αυτό που λέγαμε στην αρχή, στον αιφνιδιασμό και σε εκείνο το υπέροχο σοκ που παθαίνεις όταν όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Ξέρεις, εκείνη τη στιγμή που ενώ ακούς χαζεύοντας, γυρνάς το κεφάλι και κοιτάς το στερεοφωνικό, το ipod, το πικάπ, λες και έχει να σου δώσει απαντήσεις. Σου είναι αδύνατον όμως να συνεχίζεις να χαζεύεις.
Δε συμβαίνει συχνά. Οι λόγοι είναι πολλοί και τόσο αστάθμητοι που δεν αξίζει τον κόπο να το συζητήσουμε. Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα, είναι ότι μου συνέβη ξανά προχτές. Και φταίνε οι Billy Talent γι'αυτό.
Ξέρω, τσιμπήθηκαν ευαίσθητα σημεία τώρα. Οι Billy fucking Talent? Αλήθεια; Από όλα αυτά που κυκλοφορούν, μιλάμε για το νούμερο 6 στην δεκάδα πανηλίθιων ονομάτων για μπάντες; Indeed, we are.
Τούτοι δω, είναι μια ωραία μέτρια περίπτωση. Χρόνια τώρα, είχαν ένα τίμιο attitude, μερικά καλοστημένα τραγούδια και περνούσαν τις rock n roll μέρες τους αποφεύγοντας τη χλεύη των ντεμέκ heavy επειδή είναι φλώροι, των φλώρων επειδή παίζουν λίγη κιθάρα παραπάνω και τη δική μου για το πανηλίθιο (το ξαναείπαμε;) όνομά τους. Και όλα αυτά τελειώνουν φέτος.
Φέτος οι Billy Talent δείχνουν τι έχουν μέσα τους. Δεν αλλάζουν το πετσί τους, απλά κάνουν αυτό το οποίο ξεκινάει η κάθε rock μπάντα να κάνει. Γράφουν τα τραγούδια της ζωής τους και τα παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι εξωφρενική η αντίθεση του πόσο απλό ακούγεται και πόσο ακατόρθωτο είναι. Φέρνει στο μυαλό την περίπτωση (ετοιμάστε αντιαλλεργικά) των My Chemical Romance το 2007, που έβαλαν το μέτριο εαυτό τους στη ντουλάπα και έφτασαν το όριο των δυνατοτήτων τους. Μετά τους κατάπιε το μαύρο σκοτάδι βέβαια, θα έχουν σε κάθε περίπτωση πάντως να καυχιούνται ότι έφτιαξαν τον κορυφαίο δίσκο ενός ιδιώματος, όσο και να ξυνίζεις τα μούτρα σου.
Οι Billy Talent δεν ξέρω τι θα κάνουν. Εκτός από εμένα να ακούω το "Dead Silence" 4 φορές τη μέρα. Και να είμαι απολύτως άνετος να το προτείνω στον οποιονδήποτε. Που δε φοβάται τις φράντζες βεβαίως. Γιατί είναι χωρίς πολλά πολλά ένας flowing rock n roll δίσκος, με αρκετά σπουδαία τραγούδια που ο καθένας μπορεί να γουστάρει. Audio ερευνητής ή όχι, heavy motherfucker, geeky hipster ή χαλαρός jogger.
Bottom line, έχει να κάνει με το λόγο για τον οποίο ακούς μουσική. Για να παρακολουθείς την τάδε σκηνή και την επικαιρότητα; Για να είσαι διαβασμένος και ενήμερος; Για να μην ακούς το διπλανό σου στο λεωφορείο; Περί ορέξεως. Αν είσαι σαν κι εμένα πάντως, που ψάχνεις να βρεις τη σπάνια στιγμή (είναι περίπου 5 το χρόνο) που οι Μοίρες, ο Αλλάχ, η Έμπνευση, το Άγιο Πνεύμα ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, αγγίζει μερικά παιδιά που κρατούν κιθάρες, ώστε να φτιάξουν κάτι που θα μείνει στο πέρασμα του χρόνου, πάτα το play και σβήσε μια θέση από τη λίστα, right there...

Epicloud - Βροντοφώναξε την παραξενιά σου, μη ντρέπεσαι

Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος φέτος. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Devin Townsend. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει τραγουδήσει η Anneke. Έχει και μαλακία εξώφυλλο. Και 2-3 fillers. Και so fucking what, αν είχα αριθμητική λίστα το Δεκέμβρη, θα ήταν στο νούμερο 1.
Όχι επειδή δεν ισχύουν τα παραπάνω, αλλά επειδή αυτό που είναι, είναι αυτό που χρειάζομαι. Αυτό που χρειάζομαι, δε μπορώ να το ορίσω ακριβώς, ξέρω όμως ότι είναι αυτό. Προφανώς έχουν λήξει τα χάπια, οπότε ας εξηγηθώ.
Το δεύτερο μισό του φετινού καλοκαιριού δε μπορώ να ακούσω τίποτα heavy. Δε μου κάθεται με τίποτα και έχω πέσει σε μια hard rock λούμπα χωρίς σωτηρία. Δεν είναι για να παραπονιέσαι, i know, αλλά σίγουρα δεν είναι και φυσιολογική κατάσταση. Άσε που έχω χάσει την απόλαυση του ολόφρεσκου, υπέρβαρου δίσκου και δε χάρηκα ποτέ Gojira, Testament και As I Lay Dying. Τη στιγμή λοιπόν που από τα αυτιά μου περνούσαν μόνο ο Slash, οι Black Mountain, οι Propagandhi, οι Muse, οι Warrior Soul, ο αγαπημένος μας καράφλας έφερε το σωσίβιο. Όχι, δεν περνούσα καθόλου άσχημα. Αναγνωρίζω όμως ότι επρόκειτο για παθολογική κατάσταση. Γιατί ήμουν εγώ που δε μπορούσα να βρω την ισορροπία.
Το φάρμακο ήρθε με τη μορφή γλοιωδών Meatloaf-ικών choruses, στίχους για την πληρότητα της ώριμης συναισθηματικής σχέσης, grande χορωδίες και πολύ γκαγκα-γκουγκα στις κιθάρες. Με έφτιαξε, με ίσιωσε, θα ακούω το "Hold On" για πάντα και τελοσπάντων, όλα πήγαν καλά.
Τώρα έρχεται το δύσκολο κομμάτι. Πόσο μπορείς να αποθεώσεις ένα δίσκο που δεν είναι πραγματικά αριστούργημα, χωρίς να στα ζαλίσουν οι Nazis Of The Correct? Αυτή η πάντα ετοιμοπόλεμη κάστα συνανθρώπων μας που αλωνίζει το internet, ψάχνοντας να διορθώσει τους πάντες, μην τυχόν και μείνει σε κάποιο wall μια ανακριβής πληροφορία. Που θα ποστάρεις το "Surfacing" με σχόλιο "Πόσο γαμούσαν τα 00'ς" και θα σκάσει η διόρθωση "εεε, μεγάλε, το "Slipknot" κυκλοφόρησε Σεπτέμβρη του 99, οπότε τεχνικά δεν είναι ακριβώς έτσι", ή "πως μπορεί να γράφει review για το τάδε και να αναφέρει μέσα τις λέξεις "μπιφτέκι" και "skateboard" πχ, πιωμένος είναι;", οδηγώντας με σε παράκρουση. Ειλικρινά ρε φίλε, αλήθεια; Πειράζει τόσο πολύ; Ψάξε βαθιά μέσα σου και πες μου, είναι τόσο κακό να γράψω λάθος το όνομα του δεύτερου κιθαρίστα που είχε ο King Diamond το 1995;
Φυσικά και δεν πειράζει. Φυσικά και δεν πρέπει να κυνηγάμε στην τέχνη το αντικειμενικό. To safe, το ολόσωστο. Χεστήκαμε ποιος δίσκος από τη Γαλλία τα έχει όλα στην εντέλεια φέτος. Ο κανόνας είναι σαφής και έχει διατυπωθεί χρόνια τώρα. Ο αγαπημένος σου δίσκος είναι αυτός που μόνο εσύ έχεις στη λίστα σου. Simple as that.
Η καψούρα είναι προσωπική υπόθεση και κανείς δε μπορεί να σου πει otherwise. Αλλά κι εσύ πρέπει να το φωνάξεις. Μη φοβάσαι τους γκρινιάρηδες. Δεν το προτείνω σε κανέναν, αλλά το "Epicloud" είναι για μένα, ότι ήταν το "Unseen". Το "Streets". Το "Subliminal Verses". Το "Piece Of Mind". Το "Still Life".
Το βίτσιο είναι κάτι που επιβάλλεται να φωνάξεις, κι ας είσαι μόνος.
Ναι ρε Μήτσο, μπορείς να βάλεις δίσκο της χρονιάς το Om. Ναι, Χάρη, ας είναι το The Cult. Ναι, Στέλιο, βάλε το Rival Sons. Αλέξη, να πεις το As I Lay Dying. Φετς, ας είναι το Baroness. Ρε Βαγγέλη, το ξέρεις ότι είναι το Every Time I Die. Για τον Αρβανίτη δεν ξέρω, αλλάζει γνώμη κάθε βδομάδα.
Ότι και να είναι, μακριά από τα safe options και δυνατή φωνή ρε!