Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Killswitching the decade - Για να μετρηθούμε σιγά σιγά

Σχεδόν αισθάνομαι την υποχρέωση να το κάνω αυτό. Όλοι ξέρουν ότι τα reviews δίσκων δεν έχουν καμία θέση σε έναν ιστοχώρο σαν τον δικό μας, αφ' ενός γιατί υπάρχουν (περισσότεροι από) όσοι χρειάζονται επαγγελματίες reviewers εκεί έξω που κάνουν όλη τη βρωμοδουλειά και αφ' ετέρου, ποιος χέστηκε για τη γνώμη κάποιου για τον τάδε δίσκο; Τον ακούς, σχηματίζεις δική σου και η ζωή συνεχίζεται.
Από την άλλη όμως, είναι απαραίτητο να κρατάμε τη θέση μας για κάποια πράγματα. Και να φροντίζουμε να μην αγνοείται η σωστή οπτική γωνία. Γι' αυτό και το νέο Killswitch Engage έφτασε στα ακουστικά μας αφού η γλυκιά προσμονή της νοσταλγίας μας είχε μαλακώσει σαν μπισκότα σε ζεστό γάλα.
Όταν λεω "μας", καταλαβαίνετε ποιους εννοώ. Αυτούς που αφορούν οι KSE. Τους νεομέταλλους ηλικίας 30-35, που τους πρωτοάκουσαν από την αρχή τους σαν το νέο, ελπιδοφόρο σχήμα και έλιωναν τα discman στις σκοπιές, τους finishing line φοιτητές 24-28 που όταν πήγαιναν γυμνάσιο βρήκαν σε αυτούς τους Metallica της γενιάς τους, άντε και κανέναν open minded εξωσχολικό που μάσησε από τη μοντέρνα αισθητική και τους συναισθηματικούς στίχους.
Δε νομίζω να έχει νόημα να κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας ότι πρόκειται για καμία universal επιστροφή που θα γονατίσει όλο τον πλανήτη. Εσωτερικής κατανάλωσης προιόν, για συγκεκριμένους τύπους. Το να είσαι όμως ο συγκεκριμένος τύπος, σου επιβάλλει με αγάπη να στρέψεις το αυτάκι σου προς τα εκεί. 'Εχει ωραίο σενάριο η όλη κατάσταση, δεν είναι μια ακόμα κυκλοφορία της σειράς.
Να κάθεσαι σπίτι και να ακούς φρέσκο KSE, τον Μάρτιο του 2013...Τι όμορφα, με μια γεμάτη δεκαετία στην πλάτη, είναι αλλιώς το παλιό αίσθημα. Το έχετε νιώσει οι παλιότεροι, όταν πήρατε στα χέρια σας σαν νέα κυκλοφορία το "Fear Of The Dark", το "Load", το "Divine Intervention", το "Sound Of Perseverance", το "Louder Than Hell", το "Turbo" και άλλα πολλά διαμάντια που 10+ χρόνια μετά χαλύβδωσαν το μύθο των αγαπημένων μας metal ηρώων.
Να λοιπόν, που γίναμε περισσότεροι στο club αυτό των middle aged fans και ελπίζουμε να μας καλοδεχτείτε. Επειδή όμως το pun ίσως δεν ήταν αρκετά ισχυρό, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε τη σημαντικότερη παράμετρο της κυκλοφορίας που συζητάμε.
Οι KSE είναι αρχηγοί. Ηγέτες και επί της ουσίας δημιουργοί ιδιώματος. Που πήρε ολόκληρη μουσική από το χέρι και την έβγαλε μια δεκαετία αργότερα δυνατή και ακμαία. Και σαν αρχηγοί, δε σβήνουν έτσι εύκολα. Αυτό, είναι το DNA του "Disarm The Descent". Αυτή είναι και η ποιότητά του. Ξέρεις τι πρόκειται να πάρεις και 10 χρόνια μετά, they deliver. Το ολόδικό τους μουσικό ιδίωμα, που χάριν περιγραφής το λέμε μοντέρνο metalcore αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτό, τους σωστούς τύπους στη σωστή θέση (όσο και να προτιμώ τον Howard Jones σαν τραγουδιστή, η θέση ανήκει στον Jesse Leach) και μια σειρά από τραγούδια που μπορούν να σε κάνουν να κουβαλάς περήφανα τα 10 χρόνια αφοσίωσης.
Δεν είναι κάτι που κάνουν όλοι, you know...

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

The Clutch semantics - To "έλα για τη φάση", είναι όσο κακό ακούγεται;

Υπάρχουν μπάντες - ηγέτες. Άλλες που είναι υπηρέτες ιδιωμάτων. Άλλοι είναι πρωτοπόροι. Βρίσκουμε μερικούς πραγματικά καλλιτέχνες. Πολλούς επιχειρηματίες. Κάμποσους τυχάρπαστους. Μερικούς που θα είναι εδώ για πάντα και περισσότερους που θα τους έχουμε ξεχάσει του χρόνου. Οι πιο πολλοί από αυτούς, διαχειρίζονται την τέχνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι λίγοι, που είναι μπάντες σημειολογίας.
Αν οι Clutch είναι ένα πράγμα, αυτό είναι "cool". Τουλάχιστον όπως αυτό έχει διαχυθεί στον αέρα της πρόσφατης ελληνικής rock κοσμοθεωρίας. Τώρα βέβαια, βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, κακά τα ψέματα, δυσκολεύεσαι να το εντοπίσεις. Κι όμως διάολε, είναι.
Πως ορίζουμε αυτό το ρημάδι το "cool" όμως; Όπως το καταλαβαίνω εγώ - και μακριά από κλισέ αμερικάνικων ταινιών για τα 70s, όπου ήταν αυτοσκοπός του κάθε teenager - ένα συγκρότημα είναι cool όταν σου είναι πολύ εύκολο να καμαρώσεις που το ακούς. Που έχει μια πλατιά προσβάσιμη ηχοταυτότητα, χωρίς να χάνει σε badassness. Όταν πιάνει τη heavy άκρη μεν, του ευρύτερου rock n roll κόσμου δε. Οι Mastodon του "Remission" δεν ήταν cool, στο "Leviathan" όμως έβγαζες γκόμενα. Αυτό το γοητευτικό συνονθύλευμα QOTSA χαλαρότητας, αλλά που έχεις ακούσει και το metal σου, αλλά χωρίς να μου το πετάς στα μούτρα, ενώ ταυτόχρονα παραμένεις κιθαρισταράς και drummerάρα, σου άνοιγε το δρόμο να το πλασάρεις εύκολα ως "να, αυτά ακούω". Εννοώντας γενικά. Και ας είχες τη δισκογραφία Savatage (ποιος, εγώ;) σε εικόνισμα.
Επίσης cool ήταν πάντα οι μπάντες που κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς παίζουν. Οι Dillinger Escape Plan, δεν ακούγονται από το μέσο άνθρωπο, επειδή όμως δεν έχουν βαφτεί στα χρώματα κανενός ιδιώματος, σε παίρνει να ανοίξεις την (τυρίλα) συζήτηση περί avant garde. Άσε που αυτοί είναι και μεγάλες πουτάνες και έχουν και τέρμα μελωδικά τραγούδια να σε παρασέρνουν στην παγίδα.
Οι Clutch συνδυάζουν και τα 2. Μάστορες του είδους τους, χωρίς να έχεις ξεκάθαρη εικόνα του τι και του πως. Πάρε το "Earth Rocker" που εδώ και λίγες μέρες ακούμε όλοι. Το κλασικό, ιδιαίτερο heavy rock που παίζουν πάντα, δηλαδή όχι sabbath, όχι απαραίτητα ντουμανιάρικο, ούτε καλά και ντε βλαχοαμερικάνικο, πάντα κάπως γυαλισμένο, στην αίσθηση βαρύ αλλά που να μη σε πλακώνει, τέρμα μαγκιόρικο, αλλά που χορεύεται και αρέσει και στα κορίτσια. Πες μου εσύ πως στο διάολο γίνεται αυτό, να σου πω γιατί μετράμε μέρες μέχρι τον Ιούνιο.
Γιατί μετράμε. Σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονται με το rock χώρο, έχουν να μνημονεύσουν τις 2 αθηναϊκές συναυλίες και φέτος που θα παίξουν και Θεσσαλονίκη...το γεγονός της χρονιάς στην πόλη. Οι Clutch σχεδόν πάντα οι ίδιοι ήταν. Εμείς είναι που μας φούντωσε ο έρωτας τα τελευταία λίγα χρόνια. Φαντάζομαι ότι είχε έρθει η ώρα του συγκεκριμένου ήχου να κατηφορίσει και προς τον ευρωπαϊκό νότο.
Αυτό είναι κάτι που θα έλεγε ένας μετριοπαθής γκρινιάρης. Η αλήθεια είναι ότι είναι απελπιστικά εύκολο να αγαπήσεις τους Clutch. Αυτό το feelgood που έχουν είναι ακαταμάχητο και χωρίς να χάνει σε μαγκιά. Και όλος ο κόσμος γουστάρει. Ίσως μάλιστα να γουστάρει περισσότερο "τη φάση", παρά την ίδια την τέχνη. Ξέρεις, να μαζευτούμε όλοι οι ωραίοι τύποι, να μοστράρουμε τα μούσια και τις τραγιάσκες μας, τα ζόρικα μπλουζάκια μας και να groovάρουμε τεμπέλικα.
Και ξαφνικά μπλέκομαι. Μου άρεσε πολύ το "Earth Rocker" ειλικρινά. Αλλά έχω ανάγκη να είναι αληθινή η μαγκιά του. Τους 4 Clutch ίσως και να μπορώ να τους πιστέψω. Ίσως. Όλο αυτό τον rock φτιασιδωμένο κόσμο όμως, όχι. Καταρχήν είναι επειδή ως νέοι έχουμε μισήσει το ποζεριλίκι.
Αλλά είναι και επειδή δε μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι αν ο Χόλντεν Κώλφηλντ θα μας θεωρούσε όλους κάλπηδες...