Sex και βία στον πλανήτη Δία - Μπορείς να αναμετρηθείς με αυτό που είσαι;

Μου το είπαν 3 διαφορετικοί βετεράνοι της πόλης. Κανείς δεν είχε ξαναδεί το 8ball έτσι. Οι Αθηναίοι θυμούνται το συνδυασμό απελπισίας "θα πεθάνω από τη ζέστη εδώ μέσα", κλωτσομπουνιδίου "περίμενε, είναι ένας στον απέναντι τοίχο που δεν τον κοπάνησα ακόμα" και αγνής μουσικοφιλίας "το dawn of the dead παίξε ρεεεε" από εκείνη τη νύχτα που στο An υπήρχε πολύ περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από ότι αγνό οξυγόνο στην χαμηλοτάβανη ατμόσφαιρα. Από εκείνη τη νύχτα που οι Planet Of Zeus έδειξαν ότι εδώ γίνεται κάτι μεγάλο.
Το τι έγινε χθες το βράδυ στη Θεσσαλονίκη από συναυλιακής άποψης δε με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα. Εγώ πήγα από νωρίς, ήπια τις νερωμένες μπύρες μου, είδα τα support (και γαμώ τα attitude οι Parafernelia) πέρασα εξαίρετα, ας γράψουν οι επαγγελματίες reviewers αν ήταν κανας ήχος μπουκωμένος ή χάθηκαν καναδυο νότες ή αν είχε stage diving. Εγώ μπήκα, είδα, άκουσα και βγήκα. Και κάπου ενδιάμεσα αγχώθηκα. Και αμέσως μετά ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, που δεν είμαι στη θέση των Planet. Εξηγούμαι.
Το tour αυτό, που γυρνάει τη χώρα, δεν είναι μια χαλαρή φάση. Είναι το κλείσιμο της φοβερής και τρομερής χρονιάς για τους φίλους μας, που είμαι σίγουρος θα τη θυμούνται για πάντα. Μετά τα live στο εξωτερικό, μετά το rockwave, μετά το χαμό που είπαμε πριν στο An, μετά το μεγάλο live στην Τεχνόπολη, μετά τη γύρα στις πόλεις του εσωτερικού και τη χθεσινή διάλυση της Θεσσαλονίκης και όταν τελειώσει το live της Αθήνας τον άλλο μήνα, κουμπώνει ο κύκλος του "Macho Libre". Έχει φορτώσει πολλά γαλόνια στα μανίκια αυτός ο κύκλος. Όταν σπας τα μικρά club-φρούρια των 2 μεγάλων πόλεων (εννοώντας ότι δε σε χωράνε πια), είσαι αναγκασμένος να κολυμπήσεις με τα μεγάλα ψάρια. Ποια ψάρια είναι αυτά; Εδώ είναι το catch. Δεν υπάρχουν τέτοια κολλητέ μου. Αδιαφορώντας για υποϊδιώματα, οι Planet είναι η μεγαλύτερη rock μπάντα της χώρας. Όπως ακριβώς ακούγεται. Το μεγάλο όπλο στο universal rock. Και το μοναδικό επίσης. Σήμερα, η ουσία του rock n roll, ότι δηλαδή ανεβαίνουν 4 τύποι με όργανα σε μια σκηνή και κάνουν αυτό που φαντασιώθηκε ο πιτσιρικάς Chuck Berry, δεν υπηρετείται από κανέναν τόσο ολοκληρωτικά και αποτελεσματικά όσο από τους Planet.
Λες, ουάου, οι τύποι είναι θεοί. Οι τύποι, έχουν γαμηθεί από δω μέχρι τον πραγματικό Δία, είναι η αλήθεια. Και έχουν μπροστά τους ένα μήνα να το χωνέψουν. Μέχρι το live της Αθήνας. Στο Gagarin. Όπου πάνε να μαζέψουν 1000 άτομα. Είναι ο ορισμός του κομβικού σημείου. Είναι από εκείνες τις make it or break it στιγμές που φτιάχνεις την ιστορία σου. Πόσο, μα πόσο πολύ επιβάλλεται να πάει άριστα εκείνο το live? Ναι, rocknroll, δε λέω. Απλά όμως, δε μπορείς να αποτύχεις.
Έχεις το στομάχι και το προσπερνάς; Αντέχεις επειδή είσαι τόσο μάγκας (που είσαι) και σκίζεις και το Gagarin? Εύγε. Τώρα τον έχεις φάει ακόμα περισσότερο. Επειδή άντε, πες τη σκηνή την έχεις. Ήρθε η ώρα να γράψεις το δίσκο. ΤΟ δίσκο. Αυτό και αν επιβάλλεται να πάει καλά. Όταν πλέον έχεις μαζέψει χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα του 2012, που γούσταραν να πληρώσουν για να δουν εσένα, πφφφ, εμένα με αγχώνει. Δεν έχει νόημα να κρυφτεί κανείς πίσω από το ψέμα ότι "είμαστε μικρή μπάντα μωρέ". Δεν είσαι. Προσωπικά ζητάω συγνώμη για το λιθαράκι υποχρέωσης που προσθέτω, αλλά περιμένω πράγματα από σένα. Έχω ανάγκη από το rock της χώρας μου (είπαμε, εσύ) να μου δίνει την αίσθηση που είχα τις 5 φορές που σε έχω δει ότι είναι αδιαπραγμάτευτο το αν θα πάω ή όχι. "Φυσικά και θα πάω"." Δε χάνεται αυτό".
Είμαι γαμωσίγουρος ότι θα συνεχίσω να την έχω την αίσθηση. Ότι θα πιάσω το νέο cd και θα είναι αυτό που περιμένω. Ότι θα ξαναγκαρίξω για το "Dawn Of The Dead". Ότι θα συνεχίσω να υποστηρίζω ότι υπάρχει μόνο ένα μουστάκι στη χώρα που δεν απαιτείται να ξυριστεί. Ότι οι Planet θα παραμείνουν το κορυφαίο rock πράγμα εδώ γύρω. Πάντα όμως, θα χαίρομαι τόσο πολύ που δεν είμαι στη θέση τους...

The Mayan truth - Αν οι heavy λίστες επιβιώσουν το 2012, δε θα πεθάνουν ποτέ

It all makes sense now. Όταν οι αρχαίοι μεξικανοί προέβλεπαν ότι το τέλος θα έρθει το 2012, δεν εννοούσαν τον κόσμο. Εμάς είχαν βάλει στο μάτι, τους εξαρτημένους, ψυχαναγκαστικούς, self righteous μανιακούς λιστογράφους, που φτάνουν μέχρι και στο να εφεύρουν λέξεις (μα, λιστογράφος;) ώστε να καταλαγιάσουν την παράνοιά τους.
Ποτέ δεν είναι εύκολο να βάλεις σε μια σειρά τις ηχητικές σου αγάπες, αλλά το να το κάνεις κάθε χρόνο δεν το λες και φυσιολογικό.
Φέτος όμως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στον heavy πλανήτη των φρικιών με τα πληκτρολόγια. Ας παραδεχτούμε την αλήθεια, κάθε χρόνο στις ετήσιες 20άδες θα υπήρχαν 1-2 albums που μπήκαν για να στρογγυλέψει το νούμερο. Φυσικά και πληρούσαν τα κριτήρια, όχι όμως όσο τα υπόλοιπα. Αυτό είναι και το νόημα της αξιολογικής σειράς. Ότι και να γίνει, θα μπορείς να ζήσεις και χωρίς τους κατόχους των θέσεων 18 έως 20. Γιαυτό έρχεται το 2012 να μας τσαλακώσει αυτή την πεποίθηση και με ένα εντυπωσιακό hook υπό πίεση ala Kareem Abdul Jabaar να το στείλει στον κάλαθο των αχρήστων. Δε μας σώζει τίποτα φέτος dear συμπολεμιστές.
Επειδή για κάποιο λόγο, φέτος έβρεξε έμπνευση όσο λίγες χρονιές στη heavy ιστορία. Οργανώθηκαν όλα τα θηρία και αμολήθηκαν ταυτόχρονα; Υπάρχει σχέδιο εξόντωσής μας; Προφανώς και όχι, χέστηκαν για τη θλιβερή μας φάρα, αν είσαι τίμιος ακροατής όμως δε θα ξεχάσεις το 2012 ποτέ.
Ακόμα και σε αυτό το 6μηνο που η σχέση μου με τη μουσική περνάει τη μεγαλύτερη κρίση ever, είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητοι το τσουνάμι από δισκάρες που θα μας παιδέψει το Δεκέμβρη. Αυτή τη στιγμή είμαι στο 6ο κομμάτι από το καινούριο album των Stone Sour (μα πάντα το 6ο κομμάτι;) και έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά. Κανείς δεν περιμένει εν προκειμένω από τους Stone Sour να σώσουν τον κόσμο, αλλά γαμώτο είναι και αυτοί στο ίδιο killing mode με τους υπόλοιπους φέτος. Και αν βάλουμε στη σειρά τους υπόλοιπους, κλαίνε μανούλες.
As I Lay Dying - Μπορεί να έχουν δική τους κατηγορία τυρίλας, τα φτιάχνουν όλα τόσο σωστά όμως για άλλη μια φορά. Το "Defender" πάει για top 10 κομματιών.
Baroness - O ΟΗΕ της μουσικής μας. Το ακούνε και το αποθεώνουν ήδη όλοι. Όλοι όμως.
Between The Buried And Me - Challenging να βρεις το νόημα στην πιο παρταλοβουρδούλιαστα progressive μπάντα του 21ου αιώνα, άπαξ και το πετύχεις όμως, βούλιαξες για πάντα.
Bleeding Through - To ξεχάσαμε αυτό ε; Σταθεροί βράχοι, δε σβήνουν και κρατάνε τη θέση τους no matter what.
Birds In Row - Φυντάνι από την φατρία του Curt Ballou που μας βασάνισε φέτος, εύρημα τυμβωρύχων = διαμάντι.
Borknagar - Βίτσιο personal που όποτε ανοίγει ο Hestnaes το στόμα του, με παίρνει ο διάολος.
Cancer Bats - Ναι ο δίσκος, χορευτικός και straight δε λέω, αλλά όποιος έχει το live της χρονιάς, δεν έχει και θέση στη λίστα by default?
Converge - Κλάμα. Παίζει για τις θέσεις 1,2,3 με μεγάλο προσόν ότι το ξέραμε από πριν.
Dead Sara - Επειδή δεν ξεχνάμε ότι όλα είναι rock n roll. Μπορεί για την ώρα να τους ακούνε στον ευρωπαϊκό νότο μόνο οι ακροατές του Metal AM και το Αργύρης των Nightstalker, η ώρα τους όμως θα έρθει.
Devin Townsend - Ο άνθρωπός μας δε λείπει σχεδόν ποτέ και εφόσον εγώ θα τραγουδάω το "Hold On" με αναμμένο αναπτήρα μέχρι το τέλος του κόσμου, μου αρκεί.
Enslaved - Δε θυμάμαι πότε έβγαλαν δίσκο και δεν ήταν στη λίστα της χρονιάς. Οι αρχηγοί στο universal prog.
God Forbid - Άλλο ξεχασμένο. Το ξανακούω τις 3 τελευταίες μέρες και σοκάρομαι από το πως πέρασαν απαρατήρητα στην πρώτη ακρόαση αυτά τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ σολίδια.
Gojira - Έχουμε πει πολλά. Όχι όλα θετικά. Ας μην κοροιδευόμαστε όμως. Enough said.
Grand Magus - Αποκλείεται να μην συγκινηθεί όποιος έχει έστω και ελάχιστο μέταλλο στο αίμα του.
High On Fire - Πολλοί χαίρονται που ξαναβρώμισαν και ο Pike είναι πάντα σπουδαίος κιθαρίστας. Ήδη η χρονιά είναι too much.
Billy Talent - Αυτό το ακούω μόνο εγώ (σχεδόν), οπότε το προσπερνάμε. Το πόσο ΓΑΜΑΕΙ το "Swallowed Up By The Ocean" κρίνεται ως υποκειμενική λεπτομέρεια.
In Mourning - Ακούς πολύ σοβαρά και πολύ metal? Χωρίς εξυπνακίστικες σάχλες. The real deal για άλλη μια φορά.
Lamb Of God - Ο θρόνος δε θα παραδοθεί αμαχητί, μην ξεχνιέστε μερικοί μερικοί. Comprendre?
Neurosis - Είναι πολύ φρέσκο και ήδη οι συζητήσεις πήραν φωτιά. Στο γήπεδο "χώνω μετά από ήσυχο 3λεπτο" δεν τους παίζει κανένας.
Slash - Νομίζω το ipod count έχει σημειώσει 4ψήφιο. Ας μην το βάλω σε αξιολογική σειρά με τους δίσκους που έχει παίξει στη ζωή του, θα βασανιστούμε.
Periphery - Η ελπίδα μας. Ακόμα και αν ξεφουσκώσει το djent, κάποιος θα πρέπει να μείνει για να κάνει το δεινοσαυρικό reunion tour 2035 σωστά;
Sylosis - Δεν περιγράφω άλλο κατάσταση. Προσκυνήσαμε πρόπερσι, λουμπάγκο φέτος. ΚΑΝΕΙΣ δεν κρατάει πιο σωστά τις εξάχορδες από αυτούς.
Extra factor απελπισίας; Η χρονιά δεν έχει τελειώσει ακόμα. Πάντα κρατιούνται ζόρικες κυκλοφορίες για το κλείσιμο της χρονιάς, άσε που ένα πουλάκι μου είπε ότι ο δίσκος των Tardive Dyskinesia πατάει στο λαιμό πολλούς από τους προαναφερθέντες και δεν έχω κανένα πρόβλημα να το πιστέψω.
Μήπως το Δεκέμβρη να κάνουμε level up σε 50αδα;