Movement for dummies – Μπορείς να αναστήσεις το Soundhouse?

Έβλεπα χθες το “Heavy – The Story Of Metal” ντοκιμαντέρ (αυτό το VH1 είναι αρρώστια) και ενώ ήταν όλο υπέροχο, δε μπορούσα να βγάλω από το κεφάλι μου το κομμάτι που μιλούσε για την αρχή του NWOBHM. Γνωστή ιστορία, ήταν αυτός ο Neil Kay, dj στο Soundhouse club και εκτός απο τα classics της εποχής, έπαιζε και πολλά demos που του έδιναν οι θαμώνες. Κάποια στιγμή και ενώ μαζευόταν κόσμος από όλο το Λονδίνο, είχε γίνει μεγάλη υπόθεση να παιχτεί εκεί μέσα το demo σου, κυρίως επειδή σου εξασφάλιζε πρόσβαση σε πολύ και παρθένο fanbase to be. Πολλοί γνωστοί πρωτοακούστηκαν εκεί, ο Steve Harris τραβήχτηκε από την αλλη άκρη της πόλης, μόνο και μόνο για να δώσει την κασέτα του στον Kay, αυτός γούσταρε πολύ και κάπως έτσι γεννήθηκε το πολυκέφαλο τέρας που λέγεται κοινό των Iron Maiden.
Είμαι σίγουρος ότι ο Kay δεν είχε ιδέα, αλλά η μήτρα που ονομαζόταν Soundhouse, είχε την ιδιότητα να δημιουργεί κινήματα. Ιδιαίτερη αναφορά στο προαναφερθέν ντοκιμαντέρ είχε η άλλη ωραία συνήθεια μερικών από τους τύπους που σύχναζαν εκεί, να φτιάχνουν κιθάρες απο κόντρα-πλακέ, να τις βάφουν στα χρώματα του αγαπημένου τους κιθαρίστα (νομίζω ο πρώτος όλων είχε τη Flying V του KK Downing) και να παίζουν εξαντλητικά air guitar shows, με τον κόσμο να αποθεώνει. Ακούγεται αστείο και σίγουρα ήταν, αλλά όταν από βδομάδα σε βδομάδα, όλο και περισσότεροι έρχονταν με τις homemade κιθάρες τους, μάλλον για κάποιους ήταν σοβαρή υπόθεση.
Οι γνωστές ιστορίες συνεχίζονται. Φίλος του Kay, ήταν ένας γραφιάς της εποχής για το περιοδικό Sounds, που τον έλεγαν Geoff Barton. Του άρεσε η φάση που γινόταν στο Soundhouse και εφόσον η μουσική υπήρχε, αποφάσισε να κάνει ένα δισέλιδο, όπου ανέφερε συνοπτικά τι παίζεται στο συγκεκριμένο μαγαζί και τι γίνεται με αυτή τη μουσική τελοσπαντων. Από εκεί και πέρα, ο κόσμος δε χώραγε πια τα Σαββατόβραδα και το NWOBHM είχε πάρει την πορεία του να κατακτήσει τον κόσμο και να το συζητάμε μέχρι σήμερα.
Τέλος οι γνωστές ιστορίες, πάμε για λίγο between the lines. Δηλαδή αυτό ήταν; Ένας dj, ένα club και ένα δισέλιδο; Αυτό χρειαζόταν η μουσική της εποχής (που σίγουρα άξιζε τον κόπο) για να μεταμορφωθεί σε αυτό το κτήνος; Αν ήταν τόσο εύκολο το 1979, σήμερα που η πρόσβαση στην πληροφορία είναι υπερπολλαπλάσια, έπρεπε να φτιάχνουμε κινήματα (για τις σημερινες μουσικές, που επίσης αξίζουν τον κόπο), όσο εύκολα χτυπάμε το φραπεδάκι μας.
Τότε, γιατί δεν το κάνουμε; Πρώτη ύλη υπάρχει. Ολόφρεσκες μουσικές που αξίζουν την προσοχή μας και μάλιστα σε μεγαλύτερη απόλυτη ποσότητα από ποτέ. Fans υπάρχουν, είμαστε περισσότεροι και πιο ακομπλεξάριστοι (κανείς σοβαρός άνθρωπος δε θα σε κριτικάρει που έχεις μακριά μαλλιά πλεον πχ) από ότι παλιότερα. Πρόσβαση υπάρχει, είναι τόσο εύκολο πια να βροντοφωνάξεις σε τεράστιο αριθμό ομοϊδεατών για το τάδε καινούριο σχήμα που ανακάλυψες και να τους δώσεις ένα link για να πάρουν γεύση επιτοπου. Τότε γιατί κινούμαστε σαν το κέντρο της άμυνας του Παναθηναικού, ένας από δω, άλλος απο κει, οι ενημερωμένοι mall metallers σε όλες τις συναυλιες, οι ελιτιστές σε καναδυο το χρόνο, οι παντρεμένοι σε καμία, οι επαγγελματίες του χώρου σε όσες τους δώσουν προσκληση, οι τυχάρπαστοι όπου τους σύρει ο γκόμενος, όλοι κατά τύχη; Γιατί χρειαζόμαστε ένα τσοπάνη (Metallica, Maiden) να μας μαζέψει στο βοσκοτόπι κάθε καλοκαίρι, προκεμένου να ιδωθούμε μεταξύ μας βρε αδερφε;

Η δική μου εξήγηση είναι ότι κανείς δεν έχει ως ΣΤΟΧΟ να φτιάξει ένα κίνημα. Να έχει βρει κάτι που να αξίζει και να το βάλει σκοπό να το γνωρίσει σε όλους, να γίνει φιλαράκος με όσους συμφωνούν μαζι του, να γίνουν περισσότεροι, να πλακωθεί και με όσους διαφωνούν βρε παιδάκι μου, δεν τρέχει. Να φτιάξει ένα κίνημα, για τους σωστούς λόγους δηλαδή. Υπάρχουν πάρα πολλοί social media ζογκλέρ, που θα σε spamάρουν μεχρι να πετάξεις το pc απο το παράθυρο, για το τάδε σχημα που θα αλλάξει τον κόσμο (το δικό τους), την άλλη φοβερη συναυλία που θα σου αλλάξει τη ζωη (που παίζουν οι ίδιοι), η ακόμα χειρότερα, το σχήμα του γκόμενου ή τους φουκαράδες που τους πούλησες φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ότι θα τους μανατζάρεις και θα τους βγάλεις σε ευρωπαικη περιοδεία, Ρουμανία-Αλβανία-Κοσσυφοπέδιο, δώρο με το backstage pass, ενα κράνος. Αυτό, δεν είναι κίνημα, ειναι δάνειο από τη Eurobank.
Ο σωστός (εεε, πως τον λένε τώρα αυτόν, ειδες, ούτε λέξη δεν υπάρχει!) movement maker – fail ορισμός – πρέπει να έχει συγκεκριμένους στόχους. Πρέπει αφού πασάρεις την πληροφορία, να ξεκολλήσεις τον εθισμένο από το YouTube, να σηκώσεις τον παντρεμένο απο τον καναπέ, να μην κομπλεξάρεις τον άσχετο και να κάνεις yoga στον ξερόλα, για να χαλαρώσει. Χρειάζεσαι media συμμάχους και με τις επιλογές της εποχής, οφείλεις να μας περικυκλώσεις. Φτιάξε ένα (1) ωραιο και χρηστικό website, blog, ότι βολεύεσαι. Δεν χρειάζεται να το τιγκάρεις στη λεπτομέρεια, θα ψηθώ και με λίγα. Μην παλεύεις να μου δείξεις με τη μια, όλα σου τα προσόντα. Είναι σαν τα μενου εστιατορίων, που έχουν φωτογραφία των πιάτων. Fail. Αν αξίζει αυτό που έχεις να μου πεις, θα το πιάσω, δεν είμαι ηλίθιος. Ο πιο cool από τους συμμάχους σου, θα γινει ο radio broadcaster. Όποιος μπορεί να πουλήσει μούρη, χωρίς να δειχνει μουρη, είναι ικανός για τα πάντα. Άσε που πιο cool απο ραδιόφωνο, πεθαίνεις. Η πρόσβαση στην τηλεόραση είναι περίπλοκη ιστορία, οπότε χρησιμοποίησε τις τεχνολογικές σκάντζες σου, εκτός απο το να χακάρεις Ταιλανδούς στο WoW για να τους κλέβεις το manna, στο να στήσεις mini webisodes όπου η χαριτωμένη και ψαγμένη φιλενάδα σου θα παρουσιάζει videos, ηχογραφήσεις και ότι άλλο μπορείς να ξεθάψεις απο το YouTube. Φαντασου ένα TV War, χωρίς τις διαφημίσεις σαμπουάν.
Η μεγάλη μαγκιά όμως, θα είναι να μην εγκλωβιστείς στο media λαβύρινθο. Είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να κάνεις τη φάση και physical. Πρέπει να υπάρχει ένα μέρος συνάθροισης. Οι άγγλοι φίλοι μας, χρησιμοποίησαν ένα club. Προφανώς μας κάνει και εμάς. Αν εισαι stonerάς στη Θεσσαλονίκη ας πούμε, ξέρεις ότι το Drifter είναι the place for you. Μεγάλες χλιδες παίζουν αν έχουμε στη διάθεση μας ένα αξιοπρεπές livestage, που πέρα απο τα προς το ζην, έχει τη δυνατότητα να χαρακτηρίζεται από το κίνημά μας. Μην ξεχνάμε ότι τα shows είναι όλο το ζουμί. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, φτιάξε ένα αυτοσχεδιο travel agency (ειδικά αν είσαι επαρχία) και απλά οργανωσε εκδρομές για τα live. Ή μπορείς να είσαι cool μεχρι θανάτου (Σαλονικιός that is), και να στήσεις ένα σύνδεσμο για να μαζεύεστε και να γουστάρετε. Θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον, που το Excalibur [http://www.myspace.com/excaliburthessaloniki] θα μνημονεύεται.
It comes down to this. Έχεις κάτι να μου δείξεις; Οργανώσου και ψήσε με. Οι πιτσιρικάδες του djent δείχνουν να είναι σε καλό δρόμο, αν καταφέρουν να γυρίσουν υπέρ τους την nerd-and-proud ταμπέλα. Εσύ τι κάνεις;

Don’t just play it, write about it – Όταν μπορείς να σολάρεις με μια γραφομηχανή

Υπάρχει μια –καθόλου παράξενη, αν ρωτήσετε εμένα- κατηγορία ανθρώπων, που ζει για τη μουσική και εκτός από να την ακούει και να την παρακολουθεί να παίζεται ζωντανά, τη βρίσκει ατελείωτα και με το να διαβάζει σχετικά. Όσο το music ράφι διογκώνεται στα βιβλιοπωλεία, η ζωές μας γίνονται καλύτερες και πιστέψτε με, είναι λεπτή τέχνη να ταιριάξεις ανάγνωσμα με άκουσμα. Φαντάζομαι όλοι ξέρουν τον συναυλιακό κανόνα ότι απαγορεύεται να φοράς t-shirt του συγκροτήματος που έχεις πάει να δεις, εκτός και αν πρόκειται για t-shirt της συγκεκριμένης περιοδείας, που μόλις αγόρασες από το merchandise stand. Για το music reading, ο κανόνας λέει ότι απαγορεύεται να ακούς τη μουσική του σχήματος για το οποίο διαβάζεις και δε σηκώνει εξαίρεση.
Ως music reading, ο ορισμός είναι αχανής. Από το άρθρο του Revolver για τις hottest chicks in metal, μέχρι το ευαγγέλιο “The Sound Of The Beast” και από τεχνικά tips για να σφυρίζει η κιθάρα σου όπως του Dimebag, μέχρι τη βιογραφία/απόλαυση του Keith Richards, όλα είναι μέσα. Είναι το είδος του αναγνώσματος που οι παραδοσιακοί βιβλιοφάγοι θα μας χλευάσουν, αλλά θα θυσίαζαν τη γάτα της παράλυτης γιαγιάς τους στον Κρομ, για να δείχνουν έστω και για λίγο, τόσο cool.
Το προσωπικό μου βίτσιο είναι οι βιογραφίες, αλλά όχι τόσο γενικώς για μπάντες (με το “The Dirt” να εξαιρείται, ως το κορυφαίο music book ever), αλλά μεμονωμένων προσώπων. Τα συστατικά επιτυχίας, είναι δυο. Πρώτη ύλη και writing skill. Προφανώς, αν κάποιος δεν έχει ενδιαφέρων χαρακτήρα, ιδιοσυγκρασία και εμπειρίες, ποιό το νόημα να ασχολήθούμε με τη βαρετή ζωή του; Υπάρχει μια παγίδα εδώ, προσοχή: Αν κάποιος είναι ενδιαφέρων τύπος, αλλά η μουσική του είναι χάλια, είναι foul. Οπότε, sorry Dave Grohl, σε λατρεύω, αλλά (με πόνο καρδιάς, αλήθεια), μη βγάλεις ποτέ βιβλίο. Το writing skill, θα ήταν φανταστικό να το έχει ο ίδιος ο μουσικός, αλλά δε χρειάζεται να είμαστε πλεονέκτες, με έναν ικανό και γνώστη ghost writer, ειμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Για όσους δεν ξέρουν, ghost writer είναι ένας τύπος που παίρνει εκτενείς συνεντεύξεις από τον κεντρικό ήρωα και μετά τρώει τη ζωή του να συμμαζέψει τις ασυναρτησίες κάποιου μεθυσμένου και να τις κάνει ρέον και ευχάριστο κείμενο. Επίσης, για την προκαθορισμένη αμοιβή, είναι πολύ πιθανόν να μην εμφανίζεται πουθενά το ονομά του, να παραστήσει ο εκδοτικός οίκος ότι είναι όντως αυτοβιογραφία. Ακόμα χειρότερα, υπάρχει και η περίπτωση του John Terry, όπου το περιεχόμενο προκάλεσε νομικά μπλεξίματα και τα φόρτωσαν στον ghost writer, ότι δηλαδή έγραψε πράγματα που ο ίδιος δεν του είχε πει ποτέ. Σε μια έκρηξη βίτσιου βέβαια, προσωπικά για μένα είναι μια δουλειά/υγρή φαντασίωση, οπότε αν κάποιος ενδιαφερων τυπος από εσάς θέλει να εκδώσει τη βιογραφία του, ρίξτε ένα τηλέφωνο.
Είμαστε τυχεροί, διότι υπάρχουν πολλά και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που θα κάνουν σετ με το καρεκλάκι παραλίας, ή την βεράντα, ή το κρεβάτι, ή το κάθισμα του τρένου, ή το αντίσκηνο ή πουδήποτε τελοσπάντων βολεύεται ο καθένας. Οι κύριοι Lemmy, Marilyn Manson, Anthony Kiedis, Keith Richards, Ozzy Osbourne, Slash, Dave Mustaine και πολλοί άλλοι μας έχουν δώσει άπειρες ώρες χάρτινης απόλαυσης, αλλά δεν είναι αρκετοί. Σκεφτόμουν πόσοι ακόμα είναι στη wish list μου και θα πρέπει να βιαστούν.
1. James Hetfield: Θα χρειαστούμε τόμους σε volumes. Από τα παιδικά του χρόνια στη θρησκόληπτη οικογένεια, μέχρι προχτές, ο αρχηγός δεν μας τα έχει πει ποτε αναλυτικά. Όχι, δε μου φτάνουν οι στίχοι και το “Some Kind Of Monster”. Εξαιρετική περίπτωση για audiobook απο τον ίδιο, επίσης.
2. Peter Dolving: Αλήθεια, πρέπει να εξηγήσω το γιατί; Ο πλέον παρλαπιπας με τα διαδαλώδη ψυχολογικά και τις ιντριγκαδόρικες απόψεις. Ο μόνος που θα το έγραφε μόνος του.
3. Σάκης Τόλης: Μόνο οι ιστορίες από τις περιοδείες στη Νότιο Αμερική, θα μου έφταναν. Πέρα από αυτό, το ξεκίνημα του δεύτερου κύματος του blackmetal και η οπτική της ελληνικής σκηνής, έχουν μια άλλη βαρύτητα από το μάτι του εγχώριου chief.
4. Bruce Dickinson: Για όλα αυτά, που δεν ξέρουμε απ’ έξω. Τους τσακωμούς το 1992. Τη solo καριέρα. Τις διαπραγματεύσεις του reunion. Το ραδιοφωνικό show στο BBC. Το ωραίο του brit hindsight για τα πάντα. Αποκλειστικά και μόνο σε audiobook.
5. Josh Homme: Για να μας κάνει μάγκες. Για να μάθουμε πως είναι να βγάζεις κάτι τόσο cool, τζαμάροντας στην έρημο, πως να αφήνεις το παρελθόν πίσω σου και πόσο μα πόσο άτομο νιώθεις όταν είσαι σε μπάντα με τον John Paul Jones.
6. Mike Patton: Ο άνθρωπος που κράζει με την ίδια άνεση τους Wolfmother ως επιτυχημένος guru του πειραματικού ήχου, αλλα και τους Guns n Roses ως support σχήμα στην πρώτη του περιοδεία, εκτός απο ιστορίες, έχει να μοιραστεί και σοφία.
7. Dave Wyndorf: Γιατί θέλω να καταλάβω τι ζωή έχεις ζήσει και τι χαρακτήρας είσαι, για να μπορείς να κάνεις ένα μακρόσυρτο, τεμπέλικο “mmmmmm” πίσω από ένα μικρόφωνο να ακούγεται τόοοσο cool.
8. Shawn “Clown” Graham: Δε με ενδιαφέρει τι λένε οι πριμαντόνες και οι κολλητοί τους. Αν θέλω να ανακαλύψω την ψυχοσύνθεση αυτού που ήταν το 18 legged hate machine (και που αρνούμαι να πιστέψω ότι έχει πεθάνει), αυτός είναι ο άνθρωπός μου.
Η λίστα είναι ήδη μεγάλη και όσο το ψάχνουμε θα γίνεται μεγαλύτερη. Πολύ ζόρικο μέταλλο κρύβεται σε σελίδες με στίγματα μελανιού και για τους αχόρταγους fellow readers, κάτι τέτοια μετράνε όσο και μια ντουζίνα τραγουδάρες.

Bad music. Really bad όμως – Πιο εύκολα την ακούς, παρά την ορίζεις

Τις τελευταίες μέρες των διακοπών, διαβάζω το βιβλίο του Corey Taylor. Καμία σχέση με μουσική βιογραφία, ο τύπος παραθέτει τις απόψεις του για τα γνωστά 7 θανάσιμα αμαρτήματα της καθολικής εκκλησίας και τις όποιες διαφωνίες και απόψεις του σχετικά με τις αδυναμίες και τη φύση του ανθρώπου. Σαφώς θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν το είχε γράψει ο Bukowski, αλλά no complaints, αν του έχεις κάποια συμπάθεια, διαβάζεται αρκετά ευχάριστα. Κάπου προς το τέλος λοιπόν, και ενώ έχει αποδομήσει μία προς μία τις αμαρτίες αυτές, προτείνει το δικό του σετ με τα up to date θανάσιμα αμαρτήματα που έχουν να κάνουν με πράξεις των ανθρώπων και όχι με σκέψεις ή συναισθήματα. Μέχρι το 6ο, όλα πάνε καλά, περιλαμβάνει φόνο, βιασμό, παιδεραστία και τέτοια. Το τελευταίο είναι η κακή μουσική. Απλά λέει, 7. Βad music: a vessel that elevates mediocrity for acceptance and praise. Και με βάζει σε σκέψεις. Ποιά ακριβώς είναι η κακή μουσική;
Όλοι έχουμε ακούσει την πασίγνωστη ατάκα που έχει αποδοθεί σε πολύ κόσμο, με τον Zappa να μαζεύει τις περισσότερες ψήφους, ‘Υπάρχουν 2 είδη μουσικής, η καλή και η κακή’. Ωραία, συμφωνούμε. Ποιά είναι η μεν και ποιά η δε, ρε φιλαράκι Frank? Εύκολα το λες, αλλά εγώ πως θα βγάλω άκρη; Καταρχήν, ο οποιοσδήποτε νοήμων ακροατής καταλαβαίνει ότι δε μιλάμε για μουσική που ο ίδιος τυχόν δεν αντέχει. Εμένα ας πούμε, έχει αλλεργία το τύμπανο του αυτιού μου στα βαλκανικά ethnic με καραμούζες και νταούλια, όλο αυτό το χοροπηδηχτό bregovic-romani συνοθύλευμα. Προφανώς δεν ανήκει στην above preference κακή μουσική όλο αυτό το ιδίωμα, αν και πολύ θα το ήθελα. Χρειαζόμαστε κάτι πιο συγκεκριμένο.
Κάποια στιγμή παλιότερα, ο Paul O’Neil είχε δώσει έναν ορισμό-ζωγραφιά. Έλεγε λοιπόν, ότι τα είδη τέχνης, είναι 3. Η κακή τέχνη, όπου χρησιμοποιούνται μέθοδοι που ανήκουν σε καλλιτέχνες για ευτελή αντικείμενα και αποτέλεσμα αδιάφορο, όπως η ζωγραφική στα ποτήρια ή στα πλακάκια του μπάνιου, η μουσική για ασανσέρ και αναμονής στα τηλεφωνικά κέντρα. Υπάρχει η καλή τέχνη, που μπορεί να σου θυμίζει πράγματα που δεν είναι μπροστά σου, όπως να παίζει ένα ερωτικό τραγούδι που θα σου φέρει στο μυαλό τον καιρό που ήσουν ερωτευμένος. Υπάρχει και η σπουδαία τέχνη, που θα σου γεννήσει συναισθήματα που δεν είχες ποτέ. Να νιώσει από ένα μουσικό θεμα ένας έφηβος τη θλίψη της απώλειας. Να παίξεις σε έναν αφρικανό ένα πομπώδες Immortal κομμάτι και να νιώσει το ψύχος στην αυγή του Ragnarok. Οκ, το παράχεσα τωρα, αλλα you get the idea. Τώρα, φαίνεται να πηγαίνουμε κάπου.
Το θέμα με τη μουσική είναι όμως, οτι τα παράγωγα της κακής τέχνης, σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό μας αφήνουν όλους αδιάφορους. Το κακό συμβαίνει όταν κάποιος απατεώνας καρπώνεται φήμη, κέρδη και πιθανόν δόξα (εστω και εφήμερη) εξασκώντας την ανώτερη των τεχνών (δεν το λέω εγώ, ο Νίτσε το λέει), με λάθος τρόπο. Δε με νοιάζει η εξαπάτηση, θέλω να πιστεύω ότι δε θα με πιάσει κορόιδο. Με ενοχλεί όμως που γεμίζει με σκουπιδαριό αυτό που λέμε ο ‘χώρος της μουσικής’ και γίνεται δυσκολότερο να ξεχωρίζουν τα διαμάντια, λόγω συνωστισμού. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να τα έχουμε ξεκάθαρα στο μυαλό μας.
Κρεμάμε λοιπόν κουδούνια σε εκείνα τα παλιά ιταλικά ατμοσφαιρικά black που είναι ίδια,φλώρικα, ατάλαντα και τζούφια.
Στα hardcore του κιλού που ξεσηκώνουν 3-4 πατέντες των Hatebreed, ξεπέτα και φύγαμε. Στους grande masturbare shredders που είναι σίγουροι ότι με τον επόμενο δίσκο θα ξεχάσουν όλοι τον Hendrix και τον Van Halen. Σε λίγο αρχίζουν να βγαζουν solo δίσκο και οι drummers, μετά αυτός που παίζει το ντέφι στους Kvelertak και μετά η λουλουδού του Σταματη Γονίδη.
Στις πιτσιρίκες τραγουδίστριες που πιάνονται στην συμπαθητική φωνή τους και αναβιώνουν νεκροφιλώντας τις jazz ladies (μετράει σχεδόν σαν είδος μουσικής πλέον αυτο), λες και υπάρχει κοινό για αυτές. Οι αδιάφοροι νέοι θα ψαρώσουν όσο παίζεται το video, οι πιο ψαγμένοι (και καλά) για λίγο παραπάνω επειδή έκανε παραγωγή ο Mark Ronson και οι original ακροατές ούτε δευτερολεπτο. Ο μπάρμπας έχει λιώσει την Ella, ακόμα και αν ψάχνει κάτι φρέσκο, η Duffy δεν του είναι αρκετή.
Στις απανταχού τραγουδίστριες/μοντέλα/ηθοποιούς/παρουσιάστριες (έχουμε και πολλή εγχωρια παραγωγή από τούτο) που είναι ΟΛΕΣ ίδιες. Αν αλλάξουν μεταξύ τους τραγούδια, δε θα το καταλάβει άνθρωπος. Κάνει σε κανέναν εντυπωση που ακόμα είναι το ξέκωλο opening act των ίδιων, καταξιωμένων λαϊκών τραγουδιστών;
Στους u.s. λατίνους με ολίγη απο hip hop, ολίγη απο Mexico, ολίγη από gangsta. Έχω ένα βίτσιο ότι το hip hop για να μείνει, θα πρέπει να έχει μια σχετικά intellectual βάση. Αν το σκεφτείς, είναι ένας τύπος που λέει κάτι. Οκ, θα γουστάρω την παραγωγη του Dre, αλλά αν αυτό που λες είναι αέρας κοπανιστός, πόσο νομίζεις θα κουνιέται στο beat η κοπελίτσα; Αν περνάς ένα αμόρφωτο, μαγκιά/κλανιά προφίλ, ο μόνος που θα σε πάρει στα σοβαρα, θα είναι ο μπάτσος που θα σε ακούει να ραπάρεις για το πόσο mean εγκληματίας είσαι. Hey, επειδή το έκανε παλια ο Joe, δε σημαίνει ότι μπορείς να το κάνεις κι εσύ.
Συγχωρέστε μου το rant ala 25th Hour, αλλά πρέπει να μπει ένα τέλος. Σίγουρα δεν έχω καλύψει όλες τις κατηγορίες, αλλά γι’αυτό εχω εσάς. Feel free να συμπληρώσετε ότι άφησα απ’εξω, χωρίς κανένα έλεος. Teamwork kids!

Chimaira "The Age Of Hell" - Το νού σας, ρεμάλια!

Γίνεται ΚΑΘΕ χρόνο. Έχουμε τα πυροτεχνήματα. Τους δίσκους που περιμένουμε μήνες και μήνες. Που όλοι τους συζητάνε διεξοδικά πριν και κυρίως μετά και που δίνουν το στίγμα της χρονιάς όσον αφορά τα μεγάλα ονόματα. Έχουμε τις καψούρες. Τα albums από τους "πουθενάδες", που επειδή είναι η προσωπική σου αδυναμία, πιστεύεις στ'αλήθεια ότι υπάρχει κάποια σκιώδης συνομωσία που έχει βαλθεί να καταστρέψει τους Darkest Hour ξερω γω, και για να αποπροσανατολίσει τις μάζες έχει κάνει superstars εκείνους τους τρισάθλιους τους Metallica. Και υπάρχουν και οι μοχλοβραχίονες. Που τραβάνε όλο το κουπί. Που δηλώνουν βροντερό παρών μεν, όχι πολύ φωναχτά δε. Όχι επειδή είναι τίποτα ήσυχοι τύποι. Επειδή εμείς δεν έχουμε το νου μας.
Δεν είναι κάτι που δεν ξέρουμε ότι θα βγει. Είναι που δεν το είχαμε μυριστεί ότι θα είναι τόσο διαολεμένα σωστό. Τέτοια περίπτωση ήταν το "Through The Ashes Of Empires", πριν οι Machine Head ξαναγίνουν τεράστιοι. Τέτοιο ήταν το "Pray For Villains" των Devildriver. Το "Black Gives Way To Blue" των Alice In Chains. Και αναφέρεται αυτό το τελευταίο καθόλου τυχαία, γιατί προφανώς οι Chimaira το άκουσαν πολύ και το γούσταραν ακόμα περισσότερο.
Το "The Age Of Hell" είναι ένας από εκείνους τους δίσκους. Και όχι μόνο. Δεν αρκεί που θα αφήσει τεράστιο αποτύπωμα στο 2011, σαν ένα απο τα πλέον ποιοτικά δείγματα. Δεν αρκεί που είναι το σωσίβιο για το συγκρότημα, που δείχνει να επιπλέει από τις 3 αποχωρήσεις βασικών μελών. Ειναι που οι φίλοι μας απο το Cleveland τα κάνουν όλα αυτά, παρουσιάζοντας ένα καινούριο πρόσωπο. Το παραδοσιακό metalcore (ναι ρε, υπάρχει και τέτοιο), μας έχει αφήσει για τόπο χλοερό, καιρό τώρα. Οι εναπομείναντες θα πρέπει να βρουν τη δική τους θέση στη metal παλέτα και δεν υπάρχει χώρος για όποιον δεν έχει τα άντερα. Οι Chimaira πάντα είχαν κάτι που τους ξεχώριζε (δεν τους μπέρδευες με κανέναν), αλλά φέτος δείχουν τη μαγκιά τους με το να μην επαναπαύονται σε αυτό. Δίπλα στα ζόρικα down tuned riffs (ο Αρβανίτης λέει ότι το "Year Of The Snake" έχει το κορυφαίο beatdown πέρασμα της ιστορίας), μας σερβίρουν και κάτι φωνητικές γραμμές που ο Layne Staley θα ζήλευε και δίνουν στα κομμάτια τις αναπνοές που χρειάζονται. Όχι τόσο βιομηχανικό, αλλά πιο ψύχραιμο, με κάποιο unique χαρακτηριστικό σε ΟΛΑ τα κομμάτια και κυρίως, αποφασισμένοι να μην βουλιάξουν. Πρέπει να έχεις XL μπομπόλια για να αντιμετωπίσεις το θάνατο με μαεστρία, αντί για πανικό, και για φέτος, το Oscar χαρακτήρα δε θα μπορούσε να ανήκει σε κανέναν άλλο. Είπαμε, το νου σας...

Trivium "In Waves" - Ανακάτωσέ μας ρε, να δουμε τι θα καταλάβεις

Καταρχήν, πρέπει να πούμε 2 πράγματα:
1.Γουστάρω κάργα Trivium.
2.Νομίζω ότι ο Heafy είναι λίγο goofy.
Τώρα που το έβγαλα από μέσα μου, πάμε κανονικά. Το περίμενα πως και τι το "In Waves". Ίσως και περισσότερο από το Machine Head. Mετά το "Shogun" ήμουν σίγουρος ότι ήρθε η ώρα για τη δισκάρα του αιώνα, που θα έκανε τους ακροατές του Metal AM (i miss yououououou!) να ζητάνε Trivium με στερητικά σύνδρομα. Ότι ήρθε επιτέλους ο καιρός που δε θα χρειάζεται να επιχειρηματολογούμε υπέρ της αγάπης μας.
Το download του δίσκου (πρώτη και τελευταία φορά, i promise) αδικείται από το επίθετο "βασανιστικό". Είχα ακούσει το ομώνυμο, οπότε και το προσπέρασα και από εκεί και πέρα...με παίρνει φαλάγγι και ακόμα τρέχω. Φωτιά στα πατζάκια μου τα "Inception Of The End", "Dusk Dismantled", "Watch The World Burn" και "Black". Έχω φτιαχτεί τόσο πολύ που χοροπηδάω στην καρέκλα και με το αγαπησιάρικο "Built To Fall". Όλα στη θέση τους, Trivium όσο δεν πάει, και μπορεί να μην τρελαίνομαι για τις βρώμικες φωνές τους, μόνο και μόνο το οτι τους ακούς και καταλαβαίνεις με τη μία τι είναι, μου φτάνει και μου περισσεύει. Αράζω στο ιντερλούδιο "Ensnare The Sun" και ετοιμάζομαι για τη δεύτερη, τελειωτική δόση...που δεν ήρθε ποτέ. Είναι η special edition που ακούω και έπρεπε να με προβληματίσουν εξαρχής τα 18 tracks. Η κανονική έχει μόνο (?) 13 και πάνω στον ενθουσιασμό μου, έπεσα με τα μούτρα. Από εκεί και περα, δε συμβαίνει τίποτα. Ναι, είναι οι ίδιοι τύποι, όλα παιγμένα super, αλλά στο ρελαντί και με σκασμένο λάστιχο.
Το πεδίο αναζήτησης, ορίζεται επιστημονικά ως εξής: ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ?? Έχεις σωστό υλικό στα χέρια σου, διαχειρίσου το. Στα πρώτα 6 κομμάτια είσαι αρχηγός και μετά ξεφουσκώνεις. Τα έχουμε πει ένα σωρό φορές. Δεν υπάρχει κανένας νόμος, ότι πρέπει να βάλεις 15 κομμάτια σε κάθε δίσκο. Διάλεξε τα 8 πιο αστεράτα, εμείς πάλι θα σε αποθεώσουμε. Μην κορδώνεσαι να γεμίσεις το cd. Αφού μπορείς να μας πατήσεις κάτω, γιατι δίνεις λαβές στους γκρινιάρηδες?
Αυτό που με κάνει να νιώθω καλύτερα, είναι ότι δεν έχουν χάσει βασικά σημεία του χαρακτήρα τους. Όπως το να μας κάνουν ανω κατω σαν φυλή. Χθες, διάβασα κάπου ένα review, που έλεγε ακριβως το αντίθετο πραγμα. Ότι από τη μέση και μετα είναι τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, και γιατι να συμβαινει αυτο. Μας αρέσουν αυτα. Επίσης μου αρέσει που το iTunes, στη στήλη που αναγνωρίζει αυτόματα το ιδίωμα, λέει "General Unclassifiable".
Ο δίσκος δεν καθάρισε το τοπίο, το μεγάλο στοίχημα παραμένει το πόσο κόσμο θα μάζευαν σε εμφάνιση εδω, και συνεχίζω να ψήνομαι κολασμένα να παω να τους δω, Δεκέμβριο στο Λονδίνο...