Don’t just play it, write about it – Όταν μπορείς να σολάρεις με μια γραφομηχανή

Υπάρχει μια –καθόλου παράξενη, αν ρωτήσετε εμένα- κατηγορία ανθρώπων, που ζει για τη μουσική και εκτός από να την ακούει και να την παρακολουθεί να παίζεται ζωντανά, τη βρίσκει ατελείωτα και με το να διαβάζει σχετικά. Όσο το music ράφι διογκώνεται στα βιβλιοπωλεία, η ζωές μας γίνονται καλύτερες και πιστέψτε με, είναι λεπτή τέχνη να ταιριάξεις ανάγνωσμα με άκουσμα. Φαντάζομαι όλοι ξέρουν τον συναυλιακό κανόνα ότι απαγορεύεται να φοράς t-shirt του συγκροτήματος που έχεις πάει να δεις, εκτός και αν πρόκειται για t-shirt της συγκεκριμένης περιοδείας, που μόλις αγόρασες από το merchandise stand. Για το music reading, ο κανόνας λέει ότι απαγορεύεται να ακούς τη μουσική του σχήματος για το οποίο διαβάζεις και δε σηκώνει εξαίρεση.
Ως music reading, ο ορισμός είναι αχανής. Από το άρθρο του Revolver για τις hottest chicks in metal, μέχρι το ευαγγέλιο “The Sound Of The Beast” και από τεχνικά tips για να σφυρίζει η κιθάρα σου όπως του Dimebag, μέχρι τη βιογραφία/απόλαυση του Keith Richards, όλα είναι μέσα. Είναι το είδος του αναγνώσματος που οι παραδοσιακοί βιβλιοφάγοι θα μας χλευάσουν, αλλά θα θυσίαζαν τη γάτα της παράλυτης γιαγιάς τους στον Κρομ, για να δείχνουν έστω και για λίγο, τόσο cool.
Το προσωπικό μου βίτσιο είναι οι βιογραφίες, αλλά όχι τόσο γενικώς για μπάντες (με το “The Dirt” να εξαιρείται, ως το κορυφαίο music book ever), αλλά μεμονωμένων προσώπων. Τα συστατικά επιτυχίας, είναι δυο. Πρώτη ύλη και writing skill. Προφανώς, αν κάποιος δεν έχει ενδιαφέρων χαρακτήρα, ιδιοσυγκρασία και εμπειρίες, ποιό το νόημα να ασχολήθούμε με τη βαρετή ζωή του; Υπάρχει μια παγίδα εδώ, προσοχή: Αν κάποιος είναι ενδιαφέρων τύπος, αλλά η μουσική του είναι χάλια, είναι foul. Οπότε, sorry Dave Grohl, σε λατρεύω, αλλά (με πόνο καρδιάς, αλήθεια), μη βγάλεις ποτέ βιβλίο. Το writing skill, θα ήταν φανταστικό να το έχει ο ίδιος ο μουσικός, αλλά δε χρειάζεται να είμαστε πλεονέκτες, με έναν ικανό και γνώστη ghost writer, ειμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Για όσους δεν ξέρουν, ghost writer είναι ένας τύπος που παίρνει εκτενείς συνεντεύξεις από τον κεντρικό ήρωα και μετά τρώει τη ζωή του να συμμαζέψει τις ασυναρτησίες κάποιου μεθυσμένου και να τις κάνει ρέον και ευχάριστο κείμενο. Επίσης, για την προκαθορισμένη αμοιβή, είναι πολύ πιθανόν να μην εμφανίζεται πουθενά το ονομά του, να παραστήσει ο εκδοτικός οίκος ότι είναι όντως αυτοβιογραφία. Ακόμα χειρότερα, υπάρχει και η περίπτωση του John Terry, όπου το περιεχόμενο προκάλεσε νομικά μπλεξίματα και τα φόρτωσαν στον ghost writer, ότι δηλαδή έγραψε πράγματα που ο ίδιος δεν του είχε πει ποτέ. Σε μια έκρηξη βίτσιου βέβαια, προσωπικά για μένα είναι μια δουλειά/υγρή φαντασίωση, οπότε αν κάποιος ενδιαφερων τυπος από εσάς θέλει να εκδώσει τη βιογραφία του, ρίξτε ένα τηλέφωνο.
Είμαστε τυχεροί, διότι υπάρχουν πολλά και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που θα κάνουν σετ με το καρεκλάκι παραλίας, ή την βεράντα, ή το κρεβάτι, ή το κάθισμα του τρένου, ή το αντίσκηνο ή πουδήποτε τελοσπάντων βολεύεται ο καθένας. Οι κύριοι Lemmy, Marilyn Manson, Anthony Kiedis, Keith Richards, Ozzy Osbourne, Slash, Dave Mustaine και πολλοί άλλοι μας έχουν δώσει άπειρες ώρες χάρτινης απόλαυσης, αλλά δεν είναι αρκετοί. Σκεφτόμουν πόσοι ακόμα είναι στη wish list μου και θα πρέπει να βιαστούν.
1. James Hetfield: Θα χρειαστούμε τόμους σε volumes. Από τα παιδικά του χρόνια στη θρησκόληπτη οικογένεια, μέχρι προχτές, ο αρχηγός δεν μας τα έχει πει ποτε αναλυτικά. Όχι, δε μου φτάνουν οι στίχοι και το “Some Kind Of Monster”. Εξαιρετική περίπτωση για audiobook απο τον ίδιο, επίσης.
2. Peter Dolving: Αλήθεια, πρέπει να εξηγήσω το γιατί; Ο πλέον παρλαπιπας με τα διαδαλώδη ψυχολογικά και τις ιντριγκαδόρικες απόψεις. Ο μόνος που θα το έγραφε μόνος του.
3. Σάκης Τόλης: Μόνο οι ιστορίες από τις περιοδείες στη Νότιο Αμερική, θα μου έφταναν. Πέρα από αυτό, το ξεκίνημα του δεύτερου κύματος του blackmetal και η οπτική της ελληνικής σκηνής, έχουν μια άλλη βαρύτητα από το μάτι του εγχώριου chief.
4. Bruce Dickinson: Για όλα αυτά, που δεν ξέρουμε απ’ έξω. Τους τσακωμούς το 1992. Τη solo καριέρα. Τις διαπραγματεύσεις του reunion. Το ραδιοφωνικό show στο BBC. Το ωραίο του brit hindsight για τα πάντα. Αποκλειστικά και μόνο σε audiobook.
5. Josh Homme: Για να μας κάνει μάγκες. Για να μάθουμε πως είναι να βγάζεις κάτι τόσο cool, τζαμάροντας στην έρημο, πως να αφήνεις το παρελθόν πίσω σου και πόσο μα πόσο άτομο νιώθεις όταν είσαι σε μπάντα με τον John Paul Jones.
6. Mike Patton: Ο άνθρωπος που κράζει με την ίδια άνεση τους Wolfmother ως επιτυχημένος guru του πειραματικού ήχου, αλλα και τους Guns n Roses ως support σχήμα στην πρώτη του περιοδεία, εκτός απο ιστορίες, έχει να μοιραστεί και σοφία.
7. Dave Wyndorf: Γιατί θέλω να καταλάβω τι ζωή έχεις ζήσει και τι χαρακτήρας είσαι, για να μπορείς να κάνεις ένα μακρόσυρτο, τεμπέλικο “mmmmmm” πίσω από ένα μικρόφωνο να ακούγεται τόοοσο cool.
8. Shawn “Clown” Graham: Δε με ενδιαφέρει τι λένε οι πριμαντόνες και οι κολλητοί τους. Αν θέλω να ανακαλύψω την ψυχοσύνθεση αυτού που ήταν το 18 legged hate machine (και που αρνούμαι να πιστέψω ότι έχει πεθάνει), αυτός είναι ο άνθρωπός μου.
Η λίστα είναι ήδη μεγάλη και όσο το ψάχνουμε θα γίνεται μεγαλύτερη. Πολύ ζόρικο μέταλλο κρύβεται σε σελίδες με στίγματα μελανιού και για τους αχόρταγους fellow readers, κάτι τέτοια μετράνε όσο και μια ντουζίνα τραγουδάρες.