Γίνεται ΚΑΘΕ χρόνο. Έχουμε τα πυροτεχνήματα. Τους δίσκους που περιμένουμε μήνες και μήνες. Που όλοι τους συζητάνε διεξοδικά πριν και κυρίως μετά και που δίνουν το στίγμα της χρονιάς όσον αφορά τα μεγάλα ονόματα. Έχουμε τις καψούρες. Τα albums από τους "πουθενάδες", που επειδή είναι η προσωπική σου αδυναμία, πιστεύεις στ'αλήθεια ότι υπάρχει κάποια σκιώδης συνομωσία που έχει βαλθεί να καταστρέψει τους Darkest Hour ξερω γω, και για να αποπροσανατολίσει τις μάζες έχει κάνει superstars εκείνους τους τρισάθλιους τους Metallica. Και υπάρχουν και οι μοχλοβραχίονες. Που τραβάνε όλο το κουπί. Που δηλώνουν βροντερό παρών μεν, όχι πολύ φωναχτά δε. Όχι επειδή είναι τίποτα ήσυχοι τύποι. Επειδή εμείς δεν έχουμε το νου μας.
Δεν είναι κάτι που δεν ξέρουμε ότι θα βγει. Είναι που δεν το είχαμε μυριστεί ότι θα είναι τόσο διαολεμένα σωστό. Τέτοια περίπτωση ήταν το "Through The Ashes Of Empires", πριν οι Machine Head ξαναγίνουν τεράστιοι. Τέτοιο ήταν το "Pray For Villains" των Devildriver. Το "Black Gives Way To Blue" των Alice In Chains. Και αναφέρεται αυτό το τελευταίο καθόλου τυχαία, γιατί προφανώς οι Chimaira το άκουσαν πολύ και το γούσταραν ακόμα περισσότερο.
Το "The Age Of Hell" είναι ένας από εκείνους τους δίσκους. Και όχι μόνο. Δεν αρκεί που θα αφήσει τεράστιο αποτύπωμα στο 2011, σαν ένα απο τα πλέον ποιοτικά δείγματα. Δεν αρκεί που είναι το σωσίβιο για το συγκρότημα, που δείχνει να επιπλέει από τις 3 αποχωρήσεις βασικών μελών. Ειναι που οι φίλοι μας απο το Cleveland τα κάνουν όλα αυτά, παρουσιάζοντας ένα καινούριο πρόσωπο. Το παραδοσιακό metalcore (ναι ρε, υπάρχει και τέτοιο), μας έχει αφήσει για τόπο χλοερό, καιρό τώρα. Οι εναπομείναντες θα πρέπει να βρουν τη δική τους θέση στη metal παλέτα και δεν υπάρχει χώρος για όποιον δεν έχει τα άντερα. Οι Chimaira πάντα είχαν κάτι που τους ξεχώριζε (δεν τους μπέρδευες με κανέναν), αλλά φέτος δείχουν τη μαγκιά τους με το να μην επαναπαύονται σε αυτό. Δίπλα στα ζόρικα down tuned riffs (ο Αρβανίτης λέει ότι το "Year Of The Snake" έχει το κορυφαίο beatdown πέρασμα της ιστορίας), μας σερβίρουν και κάτι φωνητικές γραμμές που ο Layne Staley θα ζήλευε και δίνουν στα κομμάτια τις αναπνοές που χρειάζονται. Όχι τόσο βιομηχανικό, αλλά πιο ψύχραιμο, με κάποιο unique χαρακτηριστικό σε ΟΛΑ τα κομμάτια και κυρίως, αποφασισμένοι να μην βουλιάξουν. Πρέπει να έχεις XL μπομπόλια για να αντιμετωπίσεις το θάνατο με μαεστρία, αντί για πανικό, και για φέτος, το Oscar χαρακτήρα δε θα μπορούσε να ανήκει σε κανέναν άλλο. Είπαμε, το νου σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου