Best Of 2012

Η ευτυχέστερη δράση ψυχαναγκαστικής δυστυχίας, ολοκληρώνεται εδώ. Η λίστα του 2012, που συζητήθηκε όσο όλες οι προηγούμενες και άρα κέρδισε επάξια τα γαλόνια της ετοιμάστηκε και σερβίρεται.
Συνοπτικά, στα συν οι πολλοί καλοί δίσκοι με πλουραλισμό στα ιδιώματα, η overall νίκη του hard rock και τα πορωμένα πρώτα δείγματα για το 2013, στα μείον η έξαρση του occult retro (υπομονή, θα περάσει), οι φτωχές συναυλίες (με ελάχιστες πλανητικές εξαιρέσεις) και το ότι στη δική μου λίστα έφτασε μόνο ένα ελληνικό album.
Παραδοσιακά, χωρίς αξιολογική σειρά, (ήταν αρκετά δύσκολο ήδη) και εφόσον ξεκαθαρίσουμε ότι το Tenacious D είναι υπεράνω συναγωνισμού και κατατάξεων, οπότε μόνο γι’αυτό δεν φιγουράρει εδώ, let’s roll…

Baroness – Yellow & Green
Ο θρίαμβος του songwriting #1. Ωραία φάση δίσκος. Όχι για τους συνηθισμένους λόγους, αλλά επειδή παρότι δημοφιλέστατος γέννησε αρκετές συμπαγείς κόντρες. Από εκείνες που κανένας δεν τούμπαρε τον άλλον. Αν σε έπιασε, τέλος. Αν δε σου έκατσε από την αρχή, δεν παίζει να αλλάξεις γνώμη. Γι’ αυτό και είναι μεγάλο album. Χτίζει από τώρα μύθο πάνω σε διαφωνίες. Bonus κερασάκι; Μην ξεχνιόμαστε, 70 λεπτά βροχής από τραγουδάρες υπεράνω ιδιωμάτων που κυλάνε σαν ρακόμελο σε λαρύγγι.

Billy Talent – Dead Silence
Κάθε χρονιά υπάρχει ένα τέτοιο. Που έρχεται από το πουθενά και ενώ δε φαίνεται να κολλάει με τίποτα άλλο στη λίστα είναι στο top 3 (αν υπήρχε σειρά). Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, προσωπικό κόλλημα, soundtrack σε πολύ άντε-να-δούμε-τι-θα-γίνει-τώρα περίοδο και όπως ξέρουν όλοι, αυτοί είναι οι δίσκοι που δεν ξεχνάς ποτέ. Σίγουρα ο θρίαμβος του songwriting #2,αν και δεν είναι τόσο universal πρόταση όπως τα υπόλοιπα. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που θα το βάλω ακούω οπωσδήποτε τα 10 από τα 14 και αυτές είναι οι στατιστικές που λένε πολλά.

Borknagar – Urd
Αυτά τα αθόρυβα είναι το αλατοπίπερο κάθε χρονιάς. Ειδικά κάτι τόσο gourmet όσο οι Borknagar που όσο καφρομεταλίδι τους λείπει σε στιγμές, το αναπληρώνουν με σπάνιες μελωδίες. Προφανές στολίδι η ΦΩΝΑΡΑ του Hestnaes που κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του φωτίζεται ο χώρος αλλά και ο αέρας βετεράνων που έχουν. Ταυτόχρονα δε θα τους θυμηθεί πολύς κόσμος, εγώ όμως δε θα ξεχάσω ένα απελπισμένο ταξίδι το καλοκαίρι που με βοήθησε το Urd να αντέξω...

Cancer Bats – Dead Set On Living
Στο όριο κατάφερε τη λίστα. Και τώρα που το σκέφτομαι, πολύ κακώς. Που ήταν στο όριο, όχι που τα κατάφερε. Γιατί αν αφήσουμε το rock n roll απέξω, τι μας μένει φίλοι μου αγαπημένοι; Τίποτα δε μας μένει, μάλιστα. Μεταλλικό hardcore και καλα, αλλά δεν παραμυθιάζουν κανέναν. Εγώ ακούω φασαριόζικο rock, με riffs που θυμάσαι και μετά από λοβοτομή και το πιο ωραίο pit προσάνναμα του 2012. Δε θα μπαμπαλιάσω μια ακόμα φορά για το live της χρονιάς, ξέρω ότι μερικοί εκλεκτοί φίλοι χαμογελάτε τώρα και μου αρκεί. Άντε και live στη Ν. Φιλαδέφεια...

Converge – All We Love We Leave Behind
Από τα φαβορί. Από εκείνα που θα είναι σε όλες τις λίστες, επειδή τούτοι είναι τόσο ιδιαίτεροι που ο κόσμος δένεται μαζί τους. Κι ας μην είναι εύκολοι. Ούτε διασκεδαστικοί. Για κάποιο αρρωστημένο λόγο, νιώθουμε εντάξει που ο Bannon ακούγεται τόσο στενοχωρημένος φέτος. Ίσως είναι επειδή πάντα περιμένουμε κάτι συναισθηματικό από αυτούς. Ή κάτι τσίτα βίαιο με τον πιο ξεχωριστό ήχο που μόνο ο Ballou φτιάχνει με τα ίδια μηχανήματα που χρησιμοποιούν όλοι. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το μαγικό πού έχουν οι Converge να ακούγονται σαν ένα, ενιαίο πράγμα, δε βρίσκεται ούτε στα μεγαθήρια της μουσικής με αυτόν τον DNA τρόπο, οπότε πως να αντισταθούν οι ταπεινοί listeners?

Dead Sara – Dead Sara
Έχω την αίσθηση ότι αν άφησε κάτι πίσω του το 2012, αυτό είναι η πίστη στο original hard rock. Πλάκα είχαν και οι Kiss, δε λέω, όταν όμως αυτό σου σκάει από Καλιφορνέζους πιτσιρικάδες είναι ακαταμάχητο. Τα 2 κορίτσια και τα 2 αγόρια αυτής της tiny μπάντας έβαλαν τα καρό πουκάμισα (που ήταν τα rock γεννοφάσκια τους) μαζί με τους Warrior Soul σε ένα μπλέντερ και η αυθεντικότητα του συναισθήματος έπιασε οποιονδήποτε τους άκουσε. Μακριά από σιχαμένα ρετρό (που τόσο χρόνο μας έφαγαν αδίκως φέτος) και δαμάζοντας την παράδοση των ξεχαρβαλωμένων distorted ενισχυτών, hard rock n roll fucking lives.

Deftones – Koi No Yokan
Μουλωχτή φάση. Από όλους τους παλιούς που δοκίμασαν φέτος αν αντέχουν τα κόκκαλά τους, αυτοί το έκαναν με τη λιγότερη τυμπανοκρουσία. Γενικά, από το κώμα του Chi και μετά το πήραν στο πολύ ήσυχο. Γιατί έτσι γίνονται οι κορυφαίοι δίσκοι, γατάκια του marketing. Γιατί το θέμα δεν είναι να δημιουργήσεις πολύ buzz. Γιατί το θέμα ήταν, είναι και θα είναι να έχεις πράμα να βγάλεις από μέσα σου. Μετά όλα έρχονται. Πολλοί αναλωθήκαμε να συζητάμε αν το “Leathers” θα χωρούσε στο “White Pony” ή αν τα ανοίγματα του “Entombed” είναι επαρκή συναισθηματικά. Η απάντηση είναι ναι, και για τις 2 περιπτώσεις, αλλά χάνουμε το focus. Που είναι το αν έχεις ακόμα αποθέματα για να κρατήσεις τη θέση σου ως ο πιο διανοούμενος και σοβαρός εκπρόσωπος μιας γενιάς πιθήκων. Fuck yeah, τα έχουν.

Devin Townsend Project– Epicloud
Θα έγραφα ο θρίαμβος του songwritng #3, αλλά είναι φτωχός ο όρος θρίαμβος. Προφανώς οι σοβαρές εκτιμήσεις have left the building, παίζει καψούρα εδώ. Έχει ένα θεματάκι ο Devin. Ή μάλλον, έχω ένα θεματάκι εγώ. Κάτι τρέχει μεταξύ μας, τελοσπάντων. Φτιάχνει ΑΚΡΙΒΩΣ το είδος της μουσικής που θέλω να ακούω. Όχι σε φάση «μου αρέσει το σουηδικό death, άρα μου αρέσουν και οι Entombed», αλλά «θέλω αυτόν τον ήχο, πάνω από αυτή τη χορωδία, με αυτό το τύμπανο από πίσω, μετά από αυτό το πέρασμα», μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Η Anneke λέει ότι αν της ζητούσε να τραγουδήσει γυμνή, κάνοντας κατακόρυφο, με το ένα χέρι, θα το έκανε. Είμαι σίγουρος ότι θα το έκανα κι εγώ.

Enslaved – RIITIIR
Ποιός έχει μούτρα να μιλήσει για τους Enslaved? Σοβαρά τώρα, ποιος μπορεί να πιστεύει ότι το συγκρότημά του είναι καλύτερο; Με τόσα χρόνια στην πλάτη, με τόσους συγκλονιστικούς δίσκους σερί, με όλη την κοινότητα να αποθεώνει και ταυτόχρονα χωρίς να ανήκεις σε σκηνή, κίνημα, trend? Όχι πολλοί. Αυτοί συνεχίζουν ατάραχοι να φτιάχνουν 1 δίσκο με αρκετές ιδέες, περάσματα και riffάρες για 5, εμείς συνεχίζουμε να μην έχουμε ιδέα που θα καταλήξει το κάθε κομμάτι την ώρα που ξεκινάει και μα το κέρατο του βίσωνα, δε γίνεται να παλεύεις για δίσκο της χρονιάς, ΚΑΘΕ φορά που κυκλοφορείς έναν...

Every Time I Die – Ex Lives
Έχει λίγο πλάκα αυτό. Μπορεί να τους έχουμε λίγο χεσμένους γενικά, εννοώντας ότι δύσκολα θα γυρίσει μια κουβέντα γύρω από αυτούς, όμως οι ίδιοι είναι σωστοί σε βασικά πράγματα που ψάχνουμε. Είναι 30άρηδες hardcore πάνκηδες, που τους ακούνε συνονήλικοί τους hardcore πάνκηδες. Όχι μόνο έχουν ισορροπήσει αυτές τις μουσικές τους ταυτότητες, όχι μόνο φτιάχνουν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, το προχωράνε μάλιστα το πράγμα σε σημείο ειδικά φέτος να μου καλύπτουν το κενό που άφησαν οι Mastodon. Σχεδόν μια δεκαετία πριν συνέβη αυτό, εντάξει, όμως το κενό παραμένει. Δίσκοι έχουν μπει σε λίστες για πολύ λιγότερα...

Gojira – L’ Enfant Sauvage
Η στιγμή της αλήθειας. Δεν το ευχαριστήθηκα όταν βγήκε. Όταν το άκουσα προσεκτικά, μου χτύπησαν τα ψεγάδια πρώτα. Όταν μυρίστηκα τα πλεονεκτήματα, τα αμφισβήτησα. Η γενική αποδοχή με απώθησε. Όχι λόγω underground attitude, περισσότερο επειδή «ναι, οκ, πες μας κι εσύ γι’αυτό». Ταυτόχρονα, το σκεφτόμουν, το ανέλυα και δεν το ξεχνούσα ποτέ. Πάντα σε κουβέντες έβρισκε το δρόμο ανάμεσα στα δόντια μου και το ξεστόμιζα. Και τώρα είναι πάντα μαζί μου. Όσο και να δυσκολεύτηκε, δε θα μπορούσε να λείπει. Γιατί έχει όλα όσα χρειάζεται να ειπωθούν φέτος. Ολοκληρωτικά, το METAL του 2012. Όλοι οι μεγάλοι έρωτες δεν ξεκινάνε με ένα «Εγώ με αυτόν/αυτήν; Αποκλείεται!»; Ίδιο πράγμα.

In Mourning – The Weight Of Oceans
Νιώθω μια πατρική υπερηφάνεια. Μετά την προπέρσινη αποθεωτική συμμετοχή στη λίστα, τα παλικάρια μας (δικά μου και του Αρβανίτη, κανενός άλλου, μα τι φτύσιμο είναι αυτό από όλο τον κόσμο;) δε μας εκθέτουν. Σταθερή τεχνική, πάγιο στυλ, σοκαριστική αξιοπιστία. Σουηδικό σωστό death (πως λέμε ατμοσφαιρικό, πρέπει να γίνει ιδίωμα), ξανά τεράστιο, ξανά περιπετειώδες και από ότι φαίνεται, ξανά αγνοημένο. Δεν είναι να σκάμε κιόλας, μεγάλα παιδιά είμαστε. Άλλωστε κάποιος πρέπει να κρατήσει τη σημαία ψηλά, πριν τη ρεζιλέψουν τελείως τα occult τσόλια...

Lamb Of God – Resolution
Λέγαμε από νωρίς ότι φέτος είναι μια καλή χρονιά. Ότι βγαίνουν πολλοί καλοί νέοι δίσκοι και πληθαίνουν οι σοβαρές υποψηφιότητες των διεκδικητών του θρόνου. Οι LOG δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς. Δε διεκδικούν κανένα θρόνο, επειδή αυτός βρίσκεται κάτω από τον κώλο τους. Πέρασαν χρονιές που έλιωσαν περισσότερες σκηνές; Ίσως. Πέρασαν χρονιές που είχαν καλύτερο δίσκο από το “Resolution”; Δεν αποκλείεται. Υπήρξε άλλη φορά που τα μπομπόλια τους ήταν βαρύτερα από φέτος; Σε καμία γαμημένη περίπτωση. Ζόρικοι όσο ποτέ, μη αμφισβητήσιμοι πλέον από κανέναν, badass δίχως συζήτηση,ΜΑΓΚΕΣ με κεφαλαία γράμματα. Η κ-α-λ-ύ-τ-ε-ρ-η μπάντα της μουσικής μας έβγαλε δίσκο φέτος. Η θέση είναι ρεζερβέ.

Meshuggah – Koloss
Έχουμε συζητήσει για τα live των Meshuggah. Για τους δίσκους των Meshuggah. Για το πως δεν είναι rock n roll μπάντα οι Meshuggah. Για τους βλαμμένους fans που χορεύουν αυτοσχέδιο breakdance στα φεστιβαλ που εμφανίζονται στην Αμερική. Σύνοψη; Όλη τη χρονιά για τους Meshuggah μιλάμε. Και όχι μόνο επειδή έχουν δίσκο φέτος. Επειδή είναι το φαινόμενο που είναι. Και ας είναι τόσο καλό το “Koloss”. Και το πρώτο και μοναδικό που με άνεση ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα έρθει μια εποχή που θα είναι υπεράνω δίσκων. Θα συζητιούνται σαν Μουσική γενικώς. Πως είναι οι Pink Floyd σήμερα;

Paradise Lost – Tragic Idol
Κλάμα, πόνος, κρίμα και άδικο. Δεν έχει ξαναβασανιστεί τόσο πολύ δίσκος για να μπει σε λίστα. Γιατί να μπει; Επειδή είναι υπέροχος, σε όλη τη διάρκειά του. Τραγουδάρες που περιμέναμε χρόνια να ακούσουμε, η σωστή φωνή επιτέλους, ο καλός ήχος και μακριά από τις Lost ασθένειες που πίκραναν τους πολύ καψούρηδες fans. Γιατί να μη μπει; Επειδή είναι όλα ψέμματα. Αυτή η υπέροχη μπάντα δεν είναι οι Paradise Lost του 2012. Είναι χαώδης η διαφορά μεταξύ αυτής της ηχογράφησης και εκείνου του live που είδαμε το καλοκαίρι. Ο Holmes δεν έχει αυτή τη φωνή, οι Lost δεν έχουν αυτή την ενέργεια και δε μασάω σαχλαμάρες για «μια κακή συγκυρία» και «φταίει ο ήλιος». Ο διασωθείς Macintosh έγραψε τα τραγούδια και μετά έπεσαν 45 μάστοροι κι 60 μαθητάδες πάνω στο δίσκο για να ακούγεται όπως πρέπει. Αισθάνομαι ότι και εγώ να πήγαινα να ηχογραφήσω, το ίδιο φανταστικό θα ακουγόταν. Οπότε, μπαίνει στη λίστα ή δε μπαίνει; Από την άλλη, που το ξέρω εγώ, ότι οι υπόλοιποι που μπήκαν χωρίς να τους έχω δει live δεν είναι εξίσου ψεύτες; Οπότε όλα κρεμιούνται στο πλαστικό δισκάκι. Με ηδονίζει όταν σπινάρει στο στερεοφωνικό; Fuck it, θα μπει.

Periphery – II: This Time It’s Personal
Η στιγμή είναι κρίσιμη. Ποιά η θέση μας κύριοι; Κρατάμε σοβαρό προφίλ και γράφουμε μια συγκρατημένη εκτίμηση για την κορωνίδα ενός ολόφρεσκου ιδιώματος με τα συν και τα πλην του, που προοδευτικά θα ξεφουσκώσει, θα μείνουν οι 5-6 που αξίζουν και απλά σαν παρατηρητές θα το ακολουθούμε; Ή θα ξαμολήσουμε πληκτρολόγια και ακροδάχτυλα και ότι βρέξει ας κατεβάσει; Και να τη χέσω την αξιοπιστία και τις εντυπώσεις; Τι θα έκανε η αγαπημένη σου μπάντα στην καλύτερή της στιγμή, αν είχε στα χέρια της μια ΦΟΒΕΡΗ τραγουδάρα; Θα γούσταρες να έκανε στρατηγικό marketing με τον κουστουμάτo manager για το πότε να το κυκλοφορήσει, ή θα προτιμούσες να στο πετάξει στα μούτρα σε ένα απρόσμενο encore και να σε αφήσει μαλάκα; My friends, το πνεύμα του rock n roll επιβάλλεται να ζήσει, οπότε kiss goodbye την αυτοσυγκράτηση και το reviewer mentality. Οι Periphery είναι η πιο «χειροπιαστή» μπάντα του djent, το οποίο ήρθε για να μείνει, το «ΙΙ» ξεμπροστιάζει την παλέτα του ιδιώματος και θα είμαστε εδώ να δούμε και “III’ και “IV” και “V”. Δε γίνεται να κλείσουμε μάτια και αυτιά. Όπως είπαμε και παλιότερα, σε μια δεκαετία από σήμερα, αυτός θα είναι ο δίσκος της χρονιάς.

Slash – Apocalyptic Love
Ο θρίαμβος φέτος ανήκει στο hard rock. Πολλές αξιοπρεπείς επιστροφές γέρων, πολλοί πιτσιρικάδες, αγόρια και κορίτσια, με ανάποδους σταυρούς και με καρό πουκάμισα, εκπλήρωσαν το βασικό λόγο ύπαρξης του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη -που είναι να υπηρετούν το rock n roll βεβαίως- και με το παραπάνω. Παρόλο το σκληρό ανταγωνισμό όμως, το Oscar πάει εδώ με αηδιαστική άνεση. Ήταν γνωστό ότι ο Slash είναι σε φόρμα τα τελευταία χρόνια, με το χαλαρό ρυθμό του, τέτοιο πράγμα όμως είχε να συμβεί από το 1991. Μη σου πω και παραπίσω. Δαιμονική έμπνευση, αναμενόμενα σωστά τα τεχνικά (ήχος, παραγωγή, recording, δεν έχουν σημασία αυτά πλέον), εκεί όμως που το πράγμα πιάνει ταβάνι είναι στο δέσιμο μπάντας-κομματιών-Slash-Kennedy που πέρασε στα αυλάκια. Το epic win του songwriting δεν έχει προηγούμενο, ακόμα και τα bonus tracks είναι λιχουδιές ακαταμάχητες και όταν το play count στο ipod είναι 4ψήφιο, τι παραπάνω να πω εγώ;

Sylosis – Monolith
Έχω μια αίσθηση ότι θα πάει στο βρόντο αυτό. Δεν είμαι σίγουρος αν με το φανταστικό προηγούμενο album άφησαν αρκούντως βαθύ αποτύπωμα, αλλά για κάποιο λόγο δεν το πιστεύω. Λες να τα καταφέρουν με αυτό, που είναι ακόμα καλύτερο; Που συνοψίζει με τον πιο τίγκα-στην-ιδέα τρόπο τμήματα της metal ιστορίας που λείπουν σε όλους μας; Ο Chris Adler των Lamb Of God λέει ότι είναι το παιδί των “…And Justice For All” και “Symbolic”, εγώ δεν έχω κανένα λόγο να διαμαρτυρηθώ. Εκτος αν το πιο state of the art album πεντακάθαρου all around metal αγνοηθεί και δεν αναφέρεται στο μέλλον όσο (πολύ) του αξίζει στις συζητήσεις πάνω απο παγωμένους φραπέδες.

Tardive Dyskinesia – Static Apathy In Fast Forward
Χθες, διαφώνησα με ένα φίλο. Για το πόσο η εντοπιότητα έχει σημασία. Αν θα πρέπει να φουσκώσουν τα στήθη μας περισσότερο επειδή οι Tardive πχ είναι από τη Νέα Μάκρη. Επειδή είναι «δικά μας» παιδιά. Όσο το σκέφτομαι, τόσο πεισμώνω. Δεν υπάρχει τίποτα «δικό μου» στη δισκάρα που έβγαλαν φέτος. Η ύπαρξή μου δεν τους βοήθησε σε τίποτα και προφανώς το ότι έτυχε να γεννηθούμε σε κοινό γεωγραφικό τεταρτημόριο δε σημαίνει τίποτα, ούτε για αυτούς, ούτε για εμένα. Κερδισμένο βγήκε το status τους, που κατάφεραν να βρουν ξανά τρόπο να κάνουν τα τραγούδια τους ενδιαφέροντα και δευτερευόντως οι ακουστικοί μου πόροι που είχαν τόσο ανάγκη το neo prog να πάρει περισσότερες songwriting στροφές. Παραμένουν αξιόπιστοι, ευχόμαστε ολόψυχα να ρολάρει η νέα σύνθεση και όσο δεν επαναπαύονται αυτοί, τόσο θα στηρίζουμε εμείς.

The "true" detector - Is yours on?

Όσες κουβέντες έχουν γίνει για αυτό το θέμα, τόσο άλυτο έχει παραμείνει. Πως ορίζεται το "true", ποιος είναι και κυρίως, ποιος δεν είναι. Αφορμή για σκέψη; Ο αχανής κόσμος της μουσικής (χεστήκαμε για true ζωγράφους), οι Bullet For My Valentine και η Πάολα.
Κατά το σύνηθες των τελευταίων ετών στον κόσμο της ιντερνετικής μουσικής - θα αναφερθούμε στα 3 στάδια ζωής της αγαπημένης μας τέχνης εν καιρώ - σύντομα πριν κυκλοφορήσει ένα album, διαχέεται στον ιστό ένα κομμάτι από τα καινούρια, εν είδει δολώματος. Χθες, η μαύρη μου η μοίρα με έριξε στο δεύτερο δόλωμα από τον επερχόμενο δίσκο των Bullet For My Valentine. Τους έχουμε υπερασπιστεί στο παρελθόν, σχετικά με το δικαίωμά τους να βρουν τη θέση τους στον κόσμο, οπότε δε δικαιούμαστε να τους ξεσκίσουμε και λίγο; Βεβαίως και ναι.
Το κομμάτι εν προκειμένω, είναι κακό. Αδύναμο, άνευρο, ανέμπνευστο και διάφορα άλλα από α-. Θλιβερή λεπτομέρεια, στα σχόλια που μπορούσε να αφήσει ο καθένας πάνω στη ροή του Soundcloud, πέρα από τα κλασικά πανηλίθια "OMG, my fav band EVER!!!", περίπου τα 3/5 ήταν αρνητικά. Είπαμε, επειδή το κομμάτι είναι για το γάιδαρο. Όχι όμως τα επίσης web hate κλασικά "είστε για τον πούτσο" που έχουμε συνηθίσει, αλλά εκείνα του θλιμμένου fan με το σκυμμένο κεφάλι. "Είναι κάπως weak, θα δούμε τι λέει ο δίσκος", "ίσως να μπορούσαν και καλύτερα", "we still love ya" και τέτοια θλιβερά. Όλα αυτά, για το δεύτερο κομμάτι που ΕΠΕΛΕΞΑΝ να ακούσει ο κόσμος. Αυτό, είναι το καλό δηλαδή. Επίσης από ότι κατάλαβα, το πρώτο ήταν ακόμα χειρότερο.
Γιατί έχουν σημασία όλα αυτά; Επειδή είναι μια καλή περίπτωση εργατικής un-true-ίλας (@copyright). Οι Bullet πάντα προσπαθούσαν να τα κάνουν όλα σωστά. Πάντα τα έβαζαν όλα στη σωστή σειρά, τα γκάζια τους, τα solos τους, τις τελοσπάντων γκαρίλες τους. Και εδώ είναι το λάθος. Το rock n roll δεν είναι τα σωστά βήματα συνταγής εκτελεσμένα. Εκεί καταλαβαίνεις το true, και χέστο το rock n roll, εκεί καταλαβαίνεις το true γενικότερα. Όταν σου δίνει τη βεβαιότητα ότι αυτός ο τύπος είναι φτιαγμένος για να κάνει αυτό το πράγμα. Ακόμα καλύτερα, όταν σε βάζει με άνεση και σένα εκεί μέσα.
Εδώ κουμπώνει η Πάολα. Βλέπω χθες την ανασκόπηση της χρονιάς που κάνει το YouTube με τα πιο παιγμένα videos και στο ελληνικό thread, πέφτω πάνω στα MAD Awards και σε μια εμφάνιση των Stavento. Γνωστό lame ας πούμε hip hop, ας πούμε συγκρότημα που δίνει στον έλληνα καταναλωτή αυτό που θέλει. Δεν είναι εδώ το θέμα μας. Στις εκδηλώσεις των συγκεκριμένων βραβείων, γίνονται συχνά mash up εμφανίσεις (πςςς) όπως και εδώ, όπου συνοδεύουν τα αγόρια μας ένα rock σχήμα που δίνει background παραμόρφωση στο κομμάτι και όλοι είναι χαρούμενοι. Στο σημείο-κλειδί, γίνεται μια παύση και μέσα από σκοτάδια και καπνούς, εμφανίζεται αρχοντικά η Χαλκιδικιώτισσα τραγουδιάρα (όχι τραγουδίστρια, αυτά είναι για φλώρους) με ένα ανεκδιήγητο φόρεμα και κάτι killer γόβες (στις οποίες θα επανέλθουμε) και τη στιγμή που ανοίγει το στόμα της (έλα, σταμάτα, όχι αυτό που σκέφτηκες) μου ανάβει ένα true λαμπάκι σαν φάρος.
Από εκεί που είσαι σε ένα μοντέρνο hip hop rock (είπαμε, sort of) μέρος, με το που λέει 2 λέξεις, διακτινίζεσαι στο 23ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού. Σαν αίσθηση, σβήνει ότι προηγήθηκε και στη σκηνή, αλλά κυρίως, μέσα στο κεφάλι σου. Μην παραβλέψουμε ότι το κάνει αυτό -όπως και την υπόλοιπη συμμετοχή στο κομμάτι- κυριολεκτικά χοροπηδώντας στα διαστημικά της τακούνια, που είμαι βέβαιος αν το προσπαθούσε κινέζος ακροβάτης του Αυτοκρατορικου Τσίρκου, θα έτρωγε τα μούτρα του. Γενικά respect στα κορίτσια που τα παλεύουν αυτά τα σατάνια, τόσος πόνος, τόσο ρίσκο και τόσο βάσανο (μη ρωτάτε πως το ξέρω) που τους αξίζει τόσο credit, τουλάχιστον όσο και στον κινέζο ακροβάτη.
Ο true φάρος λοιπόν, είχε να κάνει με το ότι η τύπισσα μπόρεσε να με μεταφέρει κάπου αλλού, με θεωρητικά minimum προσπάθεια. Όχι επειδή είχε φτιάξει το ντεκόρ της έτσι. Επειδή είπε αυτό που είπε, με τον τρόπο που το είπε. Που έδωσε αμανέδικο πόνο σε ένα τραλαλα τραγούδι με distortion.
Πόσοι από τους δικούς σου είναι έτσι; Σκάναρε τη δισκοθήκη σου. Πόσοι εκεί μέσα κέρδισαν τη θέση τους επειδή μίλησαν στο μέσα σου και πόσοι επειδή είναι προβλεπέ; Έχουν τις σωστές custom κιθάρες, το σωστό μαλλί, το γορίλα που γκαρίζει, τη δισκογραφική που spamάρει, ακόμα και την ιστορία του σαν δεκανίκι;
Αυτός ο fake, δε μπορεί να κρυφτεί. Εκτός αν εσύ επιλέγεις να μην τον βρίσκεις...

Backbone respect - Ο "αφανής ήρωας" δεν είναι αφανής, ήρωας είναι

Περίπου τώρα, οι Planet Of Zeus υποδέχονται ένα σωρό Αθηναίους στο Gagarin. Τα έχουμε πει για την περίπτωση, τώρα πια απλά θα περιμένουμε τα πρώτα ενθουσιώδη tweets.
Το θέμα που αναδεικνύεται όμως, είναι άλλο. Τι είναι οι Planet για τη σκηνή; Όχι μόνο αυτοί, αλλά και οι άπειρες μπάντες του level τους ανά τον πλανήτη. Όλοι αυτοί οι τίμιοι ήρωες των 2-5 δίσκων, που έχουν κάνει το κεφάλι μας να γυρίσει τόσες πολλές φορές και παρόλα αυτά τους ξεχνάμε συνεχώς από τις λίστες με τα all time favorites?
Συμβαίνει συνέχεια. Υπάρχει αυτή η κάστα συγκροτημάτων που έχουν μια πορεία, ένα σταθερό κοινό και καλό όνομα που τους αφήνουν να παλεύουν μεταξύ των θέσεων 3-5 σε festivals και 8-15 στις λίστες της χρονιάς. Κάθε χρονιάς.
Και αυτοί είναι πάντα εκεί. Χωρίς να έχουν αδράξει την τεράστια επιτυχία ποτέ, που θα τους δώσει το δικαίωμα να τεμπελιάσουν και λίγο, συνεχίζουν να προσπαθούν κάθε χρονιά, κάθε mini tour, κάθε ηχογράφηση.
Εδώ είναι το μισό μυστικό της επιτυχίας. Ότι δε χαλαρώνουν ποτέ. Δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Πρέπει πάντα να είσαι on the edge γιατί νιώθεις την ανάσα του άλλου στο headbanged σβέρκο σου. Ο κάθε δίσκος μάχεται να ξεπεράσει τον προηγούμενο. Να πάρεις καλύτερα reviews και να κλείσεις μια βδομάδα, 10 μέρες μεγαλύτερο tour. Ώστε να πουλήσεις 15 περισσότερα t shirts. Every penny counts.
Το άλλο μισό μυστικό είναι ότι έχουν πράγματα να βγάλουν σε κάθε δίσκο. Όταν είσαι φραγκάτος star που κυκλοφορεί album κάθε 3-4 χρόνια, χάνεις πράγματα, ιδέες και φωτιά στην πορεία. Όταν πληρώνεις το studio με την ώρα και τρέχει το ρολόι, δεν προλαβαίνεις να παραστήσεις τον Keith Richards. Εξ' ου και υπάρχει ζουμί και ουσία στο υλικό σου. Συνδύασε με αυτό ότι και ο κόσμος ταυτίζεται καθότι παλεύει το ίδιο στην καθημερινότητά του με σένα και έφτιαξες μικρό και ατσαλένιο fanbase.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι έφτασαν ψηλά πέρασαν από το ίδιο σημείο. Ίσως αυτό σημαίνει ότι είναι ένα κομμάτι της πορείας, υπάρχουν όμως μερικοί τύποι που φαίνονται να είναι φτιαγμένοι για να τραβάνε κουπί. Για να στηρίζουν μια ολόκληρη παγκόσμια σκηνή. Για να κάνουν το πρώτο, μεσημεριανό mosh pit στα festivals ώστε να ζεσταθούν τα πλήθη για το headliner. Που ενώ παίζει να φτιάξουν καλύτερο δίσκο στα σημεία, η επιγραφή "Iron Maiden" στο εξώφυλλο να τους στερήσει τη δόξα από μόνη της.
Αυτό σταματάει εδώ. Αναγνώριση και respect στη ραχοκοκκαλιά της μουσικής μας από το πρώτο κείμενο, στη σύνταξη της λίστας, στο φτηνό εισιτήριο του live στο υπόγειο, στο να φάω λίγο ήλιο στο φεστιβαλ, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τους μάγκες που κάθε χρονιά ακούω περισσότερες φορές αλλά τους δίνω λιγότερες "ψήφους". Αγαπάμε και στηρίζουμε τυπάδες σαν τους :
- Hacride, που δε μασάνε να θεωρούνται second best στη χώρα τους (ίσως επειδή δεν είναι;)
- Tardive Dyskinesia, που δεν είναι σίγουρο που θα φτάσουν, αλλά πάνε εκεί τρέχοντας
- In Mourning, που με τις ιδέες ενός δίσκου, άλλοι φτιάχνουν 5
- Tesseract, που έχουν κάνει τους Άγγλους πιτσιρικάδες να τους λατρεύουν (δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται)
- Akercocke, γιατί επιμένουν να κάνουν το blackmetal μας λίγο πιο gourmet
- Baroness, που φαίνεται να μην εξαντλούνται με τίποτα
- Protest The Hero, για να μη να στενοχωριούνται οι progsters φίλοι μας, με την κρίση που περνάει το ιδίωμα
- Between The Buried Αnd Me, για τον ίδιο λόγο, απλά +2 επίπεδα δυσκολίας
- Bring Me The Horizon, γιατί κάποιος πρέπει να τρώει το κράξιμο ενώ ταυτόχρονα πορώνει πιτσιρικαρία
- Every Time I Die, γιατί κάτι σαν αυτούς μαθαίνουν στους μικρούς τι σημαίνει rock n roll
- Fair To Midland, γιατί οι System, εκτός από τεμπέληδες είναι και απελπιστικά μόνοι
- Cancer Bats, γι' αυτό http://www.youtube.com/watch?v=vlu2BYducuk
- Sylosis, που έχουν πάρει πάνω τους δουλειά για 25 μπάντες και φαίνονται τόσο άνετοι
- Textures, επειδή είναι οι πιο cool αρχηγοί ιδιώματος (άσχετα αν κανείς δεν ξέρει ποιο είναι αυτό)
- Volbeat, γιατί αν είσαι headliner και τους έχεις από κάτω σου ιδρώνεις από το άγχος
- Whitechapel, επειδή είναι το μόνο lp που κατάφερα να πουλήσω σε τελειωμένο death metal πιουρίστα (και όλοι ξέρουν ότι αυτοί είναι οι χειρότεροι)

Οι ήρωες είναι γύρω μας. Το καλύτερο; Είναι τόσοι ακόμα που ξεχνάω...

Declaration of retro-pendence - Νέοι παππούδες, είμαστε έτοιμοι;

Είμαστε όλοι παιδιά. Μεγάλα, αλλά παιδιά. Έτσι αθώα άρχισαν όλα. Σαν μια κουβέντα της παρέας. Πολλοί ωραίοι δίσκοι φέτος και παίζοντας χαρωπά από τον έναν στον άλλο πέσαμε και στα φετινά Deftones και Soundgarden. Από τα αναμενόμενα, που πολύς κόσμος περίμενε να ακούσει. Με γνώμες βομβαρδιζόμαστε ήδη, εγώ εν συντομία θα πω ότι δεν στέκεται σύγκριση, οι Soundgarden φαίνονται εντελώς ανήμποροι να με πείσουν πλέον, ενώ οι άλλοι εμφανέστατα δεν κακογέρασαν και ενώ ρολάρουν μια ταχύτητα κάτω, έχουν βρει τον τρόπο να τους βγαίνει σε ατμόσφαιρα.
Γιατί εν συντομία, θα μου πεις όμως. Επειδή κατά πρώτον, κανείς δε χρειάζεται μια αποψάρα ακόμα και κατά δεύτερον, άλλο είναι το σημαντικό θέμα εδώ. Όχι τι έκαναν αυτοί, αλλά τι κάνουμε εμείς. Λέγοντας 'εμείς', εννοώ όσους αφορούν αυτά τα 2 albums. Τους νέους γέρους της μουσικής φυλής.
Όπως γίνεται κατανοητό, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και επιβάλλεται να επιδείξουμε γενναιότητα. Θάρρος λοιπόν παλικάρια και πάμε.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς το έχουμε εμπεδώσει. Δεν είμαστε η μερίδα του κοινού που έχει σημασία. Από τη στιγμή που θα φτάσεις την μέση των 30, είσαι εφεδρεία. Δεν έχεις ήρωες να αναδείξεις, δεν υπάρχουν breakthroughs να κάνεις και οι μπάντες που "μεγαλώνουν μαζί σου" είναι ραμολιμέντα. Αν σου φαίνονται ξένα όλα αυτά, be cool, η άρνηση είναι πάντα το πρώτο στάδιο σε αυτές τις περιπτώσεις. Θυμάσαι όταν πήρες τις πρώτες αιματολογικές όπου ήταν τσιμπημένη η χοληστερίνη; Και ένιωθες ότι για κάποιο λόγο δε σε αφορά; Σαν να μιλούσατε με το γιατρό για κάποιον τρίτο; Ίδιο πράγμα.
Δε μιλάμε για παραίτηση εδώ, κάθε άλλο, μη μαυρίζεις. Θέτουμε το πλαίσιο. Όσοι από εμάς είναι σε ηλικία που τους αφορά το comeback αυτών των 2 συγκροτημάτων επειδή τους άκουγαν παλιότερα και τώρα το συζητούν σαν γέροι σε καφενείο (λύσσαξα πια), είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε. Το rock n roll σε κρατά νέο, το ξέρουν και οι πέτρες αυτό. Το ότι φέρνει και αμνησία όμως, δεν το λέει κανείς. Πιθανότατα επειδή το έχει ξεχάσει.
Οι Soundgarden και οι Deftones κάνουν την μια παραπάνω προσπάθεια, όπως χιλιάδες μεσήλικες μπάντες έχουν κάνει στο παρελθόν και άλλες τόσες θα κάνουν στο μέλλον. Τώρα όμως είναι που μας πιάνει και εμάς. Ήρθε η ώρα που ξανά προς τη δόξα τραβούν συγκροτήματα που όντως μεγαλώσαμε μαζί. Που όταν ήμασταν όλοι νέοι, αυτοί πάλευαν με το τότε rock κατεστημένο να βρουν τη θέση τους και εμείς ήμασταν το relevant following. Πόσο κολλάει τώρα ένα "Αχ, ωραίες εποχές"...ε;
Να σου πω και κάτι; Μαγκιά μας. Αυτά μας αρέσουν, αυτά περιμέναμε (και όχι μόνο, μην είμαστε άδικοι) και είναι ιερό μας δικαίωμα να τα αναπολήσουμε και αναλύσουμε όσο γουστάρουμε. Να μην ξεχάσουμε όμως να επιδείξουμε και την σοφία μας κύριοι. Εννοώ, με γεια μας και χαρά μας εμάς, αλλά ας μην θεωρήσουμε κανέναν πιτσιρικά υποχρεωμένο να το μοιραστεί επίσης. Προφανώς και στ' αρχίδια των νέων οι Deftones και οι Soundgarden έτσι;
Εξαιρώντας τους wannabe ξερόλες, που βλέπουν τη μουσική ως ακαδημαϊκό αντικείμενο και σκίζονται να γίνουν κινητές εγκυκλοπαίδειες οπότε και ακούνε τα πάντα και τους άλλους, τους χειρότερους, τους ανασφαλείς δειλούς που ακούνε μόνο δεινόσαυρους και retro ομοίους τους για να μην τρώνε σφαλιάρες αν πουν ότι τους αρέσουν οι Whitechapel ή οι Bring Me The Horizon, όλοι οι υπόλοιποι young 'uns δεν έχουν καμία δουλειά εδώ. Αυτές είναι παλιές μπάντες, για παλιούς dudes. Εμάς. Ακούγεται βαρύ; Αλήθεια; Σκεφτόμουν το εξής στη δουλειά σήμερα. Περιμένουμε από μέρα σε μέρα να έρθει η επετειακή επανέκδοση του "Rage Against The Machine". Δίσκαρος από δω μέχρι το Δία, το άκουγα και χθες, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Επετειακή επανέκδοση. 20 χρόνων. 1992 - 2012. Το να κάθεται ένας τυπάς χθες, να ακούει το RATM, είναι το ίδιο με το να κάθεται ένας άλλος τυπάς το 1999 (δεν είναι και τόσο παλιά, είχαμε όμως τελειώσει όλοι το σχολείο, ήμασταν ήδη rockers και ξέραμε ότι θα ήμασταν για πάντα, αλλά δε φαίνεται και πέρασαν και αιώνες), και να ακούει δίσκο του 1979. Το "London Calling". Το "Unknown Pleasures". Το "Highway To Hell". Το "Overkill". Το "The Wall", που να πάρει και να σηκώσει. Και να έχει ανάμνηση των ημερών της κυκλοφορίας. Old shit...
Μέχρι τώρα το συζητούσαμε σε θεωρητικό επίπεδο μόνο. Πόσο σπαστικοί είναι οι γέροι ακροατές. Που σε κράζουν για τα νιάτα και τις επιλογές σου. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε τι είδους γέροι θέλουμε να είμαστε. Αν θα γίνουμε part of the system (Lonely Island ftw) και θα συνεχίσουμε την παράδοση του κωλόγερου, ή αν θα καταφέρουμε να είμαστε normal άνθρωποι.
Αγαπητό rock n roll...κράτα με νέο, αλλά την αμνησία... ευχαριστώ, δε θα πάρω.

Sex και βία στον πλανήτη Δία - Μπορείς να αναμετρηθείς με αυτό που είσαι;

Μου το είπαν 3 διαφορετικοί βετεράνοι της πόλης. Κανείς δεν είχε ξαναδεί το 8ball έτσι. Οι Αθηναίοι θυμούνται το συνδυασμό απελπισίας "θα πεθάνω από τη ζέστη εδώ μέσα", κλωτσομπουνιδίου "περίμενε, είναι ένας στον απέναντι τοίχο που δεν τον κοπάνησα ακόμα" και αγνής μουσικοφιλίας "το dawn of the dead παίξε ρεεεε" από εκείνη τη νύχτα που στο An υπήρχε πολύ περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από ότι αγνό οξυγόνο στην χαμηλοτάβανη ατμόσφαιρα. Από εκείνη τη νύχτα που οι Planet Of Zeus έδειξαν ότι εδώ γίνεται κάτι μεγάλο.
Το τι έγινε χθες το βράδυ στη Θεσσαλονίκη από συναυλιακής άποψης δε με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα. Εγώ πήγα από νωρίς, ήπια τις νερωμένες μπύρες μου, είδα τα support (και γαμώ τα attitude οι Parafernelia) πέρασα εξαίρετα, ας γράψουν οι επαγγελματίες reviewers αν ήταν κανας ήχος μπουκωμένος ή χάθηκαν καναδυο νότες ή αν είχε stage diving. Εγώ μπήκα, είδα, άκουσα και βγήκα. Και κάπου ενδιάμεσα αγχώθηκα. Και αμέσως μετά ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, που δεν είμαι στη θέση των Planet. Εξηγούμαι.
Το tour αυτό, που γυρνάει τη χώρα, δεν είναι μια χαλαρή φάση. Είναι το κλείσιμο της φοβερής και τρομερής χρονιάς για τους φίλους μας, που είμαι σίγουρος θα τη θυμούνται για πάντα. Μετά τα live στο εξωτερικό, μετά το rockwave, μετά το χαμό που είπαμε πριν στο An, μετά το μεγάλο live στην Τεχνόπολη, μετά τη γύρα στις πόλεις του εσωτερικού και τη χθεσινή διάλυση της Θεσσαλονίκης και όταν τελειώσει το live της Αθήνας τον άλλο μήνα, κουμπώνει ο κύκλος του "Macho Libre". Έχει φορτώσει πολλά γαλόνια στα μανίκια αυτός ο κύκλος. Όταν σπας τα μικρά club-φρούρια των 2 μεγάλων πόλεων (εννοώντας ότι δε σε χωράνε πια), είσαι αναγκασμένος να κολυμπήσεις με τα μεγάλα ψάρια. Ποια ψάρια είναι αυτά; Εδώ είναι το catch. Δεν υπάρχουν τέτοια κολλητέ μου. Αδιαφορώντας για υποϊδιώματα, οι Planet είναι η μεγαλύτερη rock μπάντα της χώρας. Όπως ακριβώς ακούγεται. Το μεγάλο όπλο στο universal rock. Και το μοναδικό επίσης. Σήμερα, η ουσία του rock n roll, ότι δηλαδή ανεβαίνουν 4 τύποι με όργανα σε μια σκηνή και κάνουν αυτό που φαντασιώθηκε ο πιτσιρικάς Chuck Berry, δεν υπηρετείται από κανέναν τόσο ολοκληρωτικά και αποτελεσματικά όσο από τους Planet.
Λες, ουάου, οι τύποι είναι θεοί. Οι τύποι, έχουν γαμηθεί από δω μέχρι τον πραγματικό Δία, είναι η αλήθεια. Και έχουν μπροστά τους ένα μήνα να το χωνέψουν. Μέχρι το live της Αθήνας. Στο Gagarin. Όπου πάνε να μαζέψουν 1000 άτομα. Είναι ο ορισμός του κομβικού σημείου. Είναι από εκείνες τις make it or break it στιγμές που φτιάχνεις την ιστορία σου. Πόσο, μα πόσο πολύ επιβάλλεται να πάει άριστα εκείνο το live? Ναι, rocknroll, δε λέω. Απλά όμως, δε μπορείς να αποτύχεις.
Έχεις το στομάχι και το προσπερνάς; Αντέχεις επειδή είσαι τόσο μάγκας (που είσαι) και σκίζεις και το Gagarin? Εύγε. Τώρα τον έχεις φάει ακόμα περισσότερο. Επειδή άντε, πες τη σκηνή την έχεις. Ήρθε η ώρα να γράψεις το δίσκο. ΤΟ δίσκο. Αυτό και αν επιβάλλεται να πάει καλά. Όταν πλέον έχεις μαζέψει χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα του 2012, που γούσταραν να πληρώσουν για να δουν εσένα, πφφφ, εμένα με αγχώνει. Δεν έχει νόημα να κρυφτεί κανείς πίσω από το ψέμα ότι "είμαστε μικρή μπάντα μωρέ". Δεν είσαι. Προσωπικά ζητάω συγνώμη για το λιθαράκι υποχρέωσης που προσθέτω, αλλά περιμένω πράγματα από σένα. Έχω ανάγκη από το rock της χώρας μου (είπαμε, εσύ) να μου δίνει την αίσθηση που είχα τις 5 φορές που σε έχω δει ότι είναι αδιαπραγμάτευτο το αν θα πάω ή όχι. "Φυσικά και θα πάω"." Δε χάνεται αυτό".
Είμαι γαμωσίγουρος ότι θα συνεχίσω να την έχω την αίσθηση. Ότι θα πιάσω το νέο cd και θα είναι αυτό που περιμένω. Ότι θα ξαναγκαρίξω για το "Dawn Of The Dead". Ότι θα συνεχίσω να υποστηρίζω ότι υπάρχει μόνο ένα μουστάκι στη χώρα που δεν απαιτείται να ξυριστεί. Ότι οι Planet θα παραμείνουν το κορυφαίο rock πράγμα εδώ γύρω. Πάντα όμως, θα χαίρομαι τόσο πολύ που δεν είμαι στη θέση τους...

The Mayan truth - Αν οι heavy λίστες επιβιώσουν το 2012, δε θα πεθάνουν ποτέ

It all makes sense now. Όταν οι αρχαίοι μεξικανοί προέβλεπαν ότι το τέλος θα έρθει το 2012, δεν εννοούσαν τον κόσμο. Εμάς είχαν βάλει στο μάτι, τους εξαρτημένους, ψυχαναγκαστικούς, self righteous μανιακούς λιστογράφους, που φτάνουν μέχρι και στο να εφεύρουν λέξεις (μα, λιστογράφος;) ώστε να καταλαγιάσουν την παράνοιά τους.
Ποτέ δεν είναι εύκολο να βάλεις σε μια σειρά τις ηχητικές σου αγάπες, αλλά το να το κάνεις κάθε χρόνο δεν το λες και φυσιολογικό.
Φέτος όμως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στον heavy πλανήτη των φρικιών με τα πληκτρολόγια. Ας παραδεχτούμε την αλήθεια, κάθε χρόνο στις ετήσιες 20άδες θα υπήρχαν 1-2 albums που μπήκαν για να στρογγυλέψει το νούμερο. Φυσικά και πληρούσαν τα κριτήρια, όχι όμως όσο τα υπόλοιπα. Αυτό είναι και το νόημα της αξιολογικής σειράς. Ότι και να γίνει, θα μπορείς να ζήσεις και χωρίς τους κατόχους των θέσεων 18 έως 20. Γιαυτό έρχεται το 2012 να μας τσαλακώσει αυτή την πεποίθηση και με ένα εντυπωσιακό hook υπό πίεση ala Kareem Abdul Jabaar να το στείλει στον κάλαθο των αχρήστων. Δε μας σώζει τίποτα φέτος dear συμπολεμιστές.
Επειδή για κάποιο λόγο, φέτος έβρεξε έμπνευση όσο λίγες χρονιές στη heavy ιστορία. Οργανώθηκαν όλα τα θηρία και αμολήθηκαν ταυτόχρονα; Υπάρχει σχέδιο εξόντωσής μας; Προφανώς και όχι, χέστηκαν για τη θλιβερή μας φάρα, αν είσαι τίμιος ακροατής όμως δε θα ξεχάσεις το 2012 ποτέ.
Ακόμα και σε αυτό το 6μηνο που η σχέση μου με τη μουσική περνάει τη μεγαλύτερη κρίση ever, είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητοι το τσουνάμι από δισκάρες που θα μας παιδέψει το Δεκέμβρη. Αυτή τη στιγμή είμαι στο 6ο κομμάτι από το καινούριο album των Stone Sour (μα πάντα το 6ο κομμάτι;) και έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά. Κανείς δεν περιμένει εν προκειμένω από τους Stone Sour να σώσουν τον κόσμο, αλλά γαμώτο είναι και αυτοί στο ίδιο killing mode με τους υπόλοιπους φέτος. Και αν βάλουμε στη σειρά τους υπόλοιπους, κλαίνε μανούλες.
As I Lay Dying - Μπορεί να έχουν δική τους κατηγορία τυρίλας, τα φτιάχνουν όλα τόσο σωστά όμως για άλλη μια φορά. Το "Defender" πάει για top 10 κομματιών.
Baroness - O ΟΗΕ της μουσικής μας. Το ακούνε και το αποθεώνουν ήδη όλοι. Όλοι όμως.
Between The Buried And Me - Challenging να βρεις το νόημα στην πιο παρταλοβουρδούλιαστα progressive μπάντα του 21ου αιώνα, άπαξ και το πετύχεις όμως, βούλιαξες για πάντα.
Bleeding Through - To ξεχάσαμε αυτό ε; Σταθεροί βράχοι, δε σβήνουν και κρατάνε τη θέση τους no matter what.
Birds In Row - Φυντάνι από την φατρία του Curt Ballou που μας βασάνισε φέτος, εύρημα τυμβωρύχων = διαμάντι.
Borknagar - Βίτσιο personal που όποτε ανοίγει ο Hestnaes το στόμα του, με παίρνει ο διάολος.
Cancer Bats - Ναι ο δίσκος, χορευτικός και straight δε λέω, αλλά όποιος έχει το live της χρονιάς, δεν έχει και θέση στη λίστα by default?
Converge - Κλάμα. Παίζει για τις θέσεις 1,2,3 με μεγάλο προσόν ότι το ξέραμε από πριν.
Dead Sara - Επειδή δεν ξεχνάμε ότι όλα είναι rock n roll. Μπορεί για την ώρα να τους ακούνε στον ευρωπαϊκό νότο μόνο οι ακροατές του Metal AM και το Αργύρης των Nightstalker, η ώρα τους όμως θα έρθει.
Devin Townsend - Ο άνθρωπός μας δε λείπει σχεδόν ποτέ και εφόσον εγώ θα τραγουδάω το "Hold On" με αναμμένο αναπτήρα μέχρι το τέλος του κόσμου, μου αρκεί.
Enslaved - Δε θυμάμαι πότε έβγαλαν δίσκο και δεν ήταν στη λίστα της χρονιάς. Οι αρχηγοί στο universal prog.
God Forbid - Άλλο ξεχασμένο. Το ξανακούω τις 3 τελευταίες μέρες και σοκάρομαι από το πως πέρασαν απαρατήρητα στην πρώτη ακρόαση αυτά τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ σολίδια.
Gojira - Έχουμε πει πολλά. Όχι όλα θετικά. Ας μην κοροιδευόμαστε όμως. Enough said.
Grand Magus - Αποκλείεται να μην συγκινηθεί όποιος έχει έστω και ελάχιστο μέταλλο στο αίμα του.
High On Fire - Πολλοί χαίρονται που ξαναβρώμισαν και ο Pike είναι πάντα σπουδαίος κιθαρίστας. Ήδη η χρονιά είναι too much.
Billy Talent - Αυτό το ακούω μόνο εγώ (σχεδόν), οπότε το προσπερνάμε. Το πόσο ΓΑΜΑΕΙ το "Swallowed Up By The Ocean" κρίνεται ως υποκειμενική λεπτομέρεια.
In Mourning - Ακούς πολύ σοβαρά και πολύ metal? Χωρίς εξυπνακίστικες σάχλες. The real deal για άλλη μια φορά.
Lamb Of God - Ο θρόνος δε θα παραδοθεί αμαχητί, μην ξεχνιέστε μερικοί μερικοί. Comprendre?
Neurosis - Είναι πολύ φρέσκο και ήδη οι συζητήσεις πήραν φωτιά. Στο γήπεδο "χώνω μετά από ήσυχο 3λεπτο" δεν τους παίζει κανένας.
Slash - Νομίζω το ipod count έχει σημειώσει 4ψήφιο. Ας μην το βάλω σε αξιολογική σειρά με τους δίσκους που έχει παίξει στη ζωή του, θα βασανιστούμε.
Periphery - Η ελπίδα μας. Ακόμα και αν ξεφουσκώσει το djent, κάποιος θα πρέπει να μείνει για να κάνει το δεινοσαυρικό reunion tour 2035 σωστά;
Sylosis - Δεν περιγράφω άλλο κατάσταση. Προσκυνήσαμε πρόπερσι, λουμπάγκο φέτος. ΚΑΝΕΙΣ δεν κρατάει πιο σωστά τις εξάχορδες από αυτούς.
Extra factor απελπισίας; Η χρονιά δεν έχει τελειώσει ακόμα. Πάντα κρατιούνται ζόρικες κυκλοφορίες για το κλείσιμο της χρονιάς, άσε που ένα πουλάκι μου είπε ότι ο δίσκος των Tardive Dyskinesia πατάει στο λαιμό πολλούς από τους προαναφερθέντες και δεν έχω κανένα πρόβλημα να το πιστέψω.
Μήπως το Δεκέμβρη να κάνουμε level up σε 50αδα;

Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά in the House Of Dolving

Καιρό είχαμε να τον δούμε αυτόν ε; Όχι βέβαια επειδή χάθηκε, μάλλον εμείς ήμασταν απασχολημένοι να κυνηγάμε τη heavy media επικαιρότητα. Τι κατάρα και αυτή, αν το σκεφτείς...
Σκέφτομαι συχνά πυκνά ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που θεωρούμε ότι ανήκουν στη φυλή μας, είναι μουσικόφιλοι που βάζουν το κεφάλι τους να σπινάρει σχετικά με αυτό που ακούνε, οι οποίοι πιθανότατα να έχουν (-με) χάσει την επαφή με την αληθινή φύση της μουσικής. Που δεν αξιοποιούμε την ιδιότητα που έχει ως ανωτέρα των Τεχνών (λέει ο Νίτσε) να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να εξημερώσει τα ήθη μας (δεν ξέρω ποιος είπε αυτή τη σαχλαμάρα, σίγουρα δεν είχε ακούσει Slayer) και γενικότερα να έχει μια χαλαρωτική επίδραση στο τσι μας. Είμαστε κάτι ανάλογο με τους μπουκ στα sports, που ξέρουν την παραμικρή λεπτομέρεια, την ιστορική ακολουθία, το στοιχείο που θα αλλάξει το παιχνίδι, τους ανερχόμενους stars, τις δόξες του παρελθόντος και το τι θέλει το κοινό, αλλά δεν έχουν πιάσει μπάλα ποτέ. Έτσι και εμείς, μπορούμε να κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις για τάσεις και κοινωνιολογικές προεκτάσεις, αλλά δεν προσφέρουμε τίποτα. Τουλάχιστον οι μπουκ βγάζουν κανά φράγκο. Εμείς μόνο άποψη. Τι άποψη, αποψάρα.
Έχει ζουμί το θέμα και θα το ξανασυναντήσουμε στην πορεία. Μέχρι τότε όμως, ο Peter Dolving μας έκανε να τον πεθυμήσουμε. Όχι μόνο αυτό, αλλά να καιγόμαστε να ακούσουμε τι έχει να πει. Εθισμένοι στις αποψάρες, το είπαμε. Όχι ότι αυτός είναι καλύτερος, οι παλιοί θυμούνται ότι μας κόλλησε με το blog του στο MySpace και τα ατελείωτα posts, before it was cool. Βέβαια, ίσως να τσουτσουριάζουμε να ακούσουμε περισσότερο το τι έχει να πει (τώρα δε που άρχισε να τα σούρνει και στους πρώην, τύφλα να 'χουν τα μεσημεριανά) παρά την μουσική του.
Το αν είναι σωστό ή λάθος αυτό, δεν έχει απάντηση. Περί ορέξεως. Παρόλα αυτά όμως η στάση του αξίζει την προσοχή όλων. Μετά την απογοήτευσή του από τη βιομηχανία (δεν έβγαινε ο άνθρωπος, πιστεύω είναι σε όλους σεβαστό αυτό), αποφάσισε να το παλέψει εκτός της ασφάλειας ενός σχήματος. Με τα δικά του projects, με αυτόνομες κυκλοφορίες και προώθηση όχι πιο επαγγελματική από ότι κάνω εγώ για το G.R.AF.I.A.. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό θα αποδώσει περισσότερο. Ούτε ότι ο τύπος είναι καμιά αγιογραφία. Προσωπικά, η donate to dolving φάση με ξένισε, μου χτύπησε ως αναξιοπρεπές βλέπεις. Για όσους δεν ξέρουν, κάποια στιγμή ζητούσε χρήματα από τον κόσμο μέσω Paypal, για το τίποτα. Έτσι, στείλε ότι σου περισσεύει για το νοίκι. Εγώ σκέφτηκα ότι αν ήταν να δώσω σε κάποιον λεφτά για το τίποτα, σίγουρα υπάρχουν πολλοί γύρω μου που τα χρειάζονται περισσότερο από αυτόν. Αλλά και πάλι, μπορεί να το δεις και αλλιώς.
Πλέον, το έχει πάει αλλού το πράγμα. Τα διάφορα projects έχουν ολοκληρωθεί κάπως και μπορεί πλέον να πουλάει κάτι. Κάτι με τη Dolving σφραγίδα που τραβάει αρκετούς από εμάς. Το homepage είναι το http://peterdolving.bandcamp.com/ και πέρα από δείγματα και πρόσβαση σε διάφορες κυκλοφορίες, έχει και το γνωστό mailorder. Μάλιστα κάπου είδα ότι παίζει και ένα πακέτο όπου παίρνεις το ψηφιακό album, το φυσικό όταν βγει και passes για τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις (όταν γίνουν) με 40 δολάρια. Οι εποχές ευνοούν τα combos, άρα καλοδεχούμενο. Το ύφος του Thieves And Liars? Δεν είμαι σίγουρος. Αυτός λέει alternative και τον πιστεύω. Φαντάσου τι θα μπορούσε να παίζει ένας 40άρης Σουηδός που έχει κάψει το κεφάλι του να σκέφτεται, απηύδησε από το μοντέρνο thrash και ενώ μεγαλώνει παιδιά, συνεχίζει να πιστεύει ότι οι Joy Division είναι cooler από τους Judas Priest. Δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγάζεις, αλλά όποιο και να είναι, μέσα είσαι.
Με την πρώτη εξέταση σκέφτομαι ότι ο τύπος θα πεινάσει ακόμα περισσότερο. Λίγο μετά όμως, it hits me ότι αν ήμουν καλλιτέχνης που δεν έχει κάτι να χάσει, μήπως θα έκανα το ίδιο;

Dead Silence - Πότε χαμογέλασαν τα αυτιά σου τελευταία φορά;

Ξέρεις πως πάνε αυτά. Σε πετυχαίνει κάποια στιγμή αραχτό, λίγο αφηρημένο, λίγο αδιάφορο και με τις άμυνες κάτω. Σίγουρα, όλοι υποτίθεται ότι έχουμε τις κεραίες τεντωμένες, αλλά truth be told, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω λίγο για αυτό.
Θεωρητικά οποιοσδήποτε ακούει πάνω από 40 δίσκους το χρόνο, ψάχνει για το κάτι ιδιαίτερο. Που θα αφήσει το σημάδι του στο ημερολογιακό έτος. Που θα δικαιώσει την αναζήτηση. Θα μου άρεσε ένα τέτοιο στατιστικό. Στους 12 μήνες του χρόνου, κάνεις πχ 1500 ακροάσεις δίσκων. Πόσοι από αυτούς είναι της τρέχουσας χρονιάς και πόσοι παλιότεροι; Θα έδειχνε πράγματα.
Το point όμως είναι άλλο. Πλάκα έχουν τα νούμερα, αλλά όταν μιλάμε για τέχνη, χάνεται το νόημα. Το νόημα βρίσκεται σε αυτό που λέγαμε στην αρχή, στον αιφνιδιασμό και σε εκείνο το υπέροχο σοκ που παθαίνεις όταν όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Ξέρεις, εκείνη τη στιγμή που ενώ ακούς χαζεύοντας, γυρνάς το κεφάλι και κοιτάς το στερεοφωνικό, το ipod, το πικάπ, λες και έχει να σου δώσει απαντήσεις. Σου είναι αδύνατον όμως να συνεχίζεις να χαζεύεις.
Δε συμβαίνει συχνά. Οι λόγοι είναι πολλοί και τόσο αστάθμητοι που δεν αξίζει τον κόπο να το συζητήσουμε. Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα, είναι ότι μου συνέβη ξανά προχτές. Και φταίνε οι Billy Talent γι'αυτό.
Ξέρω, τσιμπήθηκαν ευαίσθητα σημεία τώρα. Οι Billy fucking Talent? Αλήθεια; Από όλα αυτά που κυκλοφορούν, μιλάμε για το νούμερο 6 στην δεκάδα πανηλίθιων ονομάτων για μπάντες; Indeed, we are.
Τούτοι δω, είναι μια ωραία μέτρια περίπτωση. Χρόνια τώρα, είχαν ένα τίμιο attitude, μερικά καλοστημένα τραγούδια και περνούσαν τις rock n roll μέρες τους αποφεύγοντας τη χλεύη των ντεμέκ heavy επειδή είναι φλώροι, των φλώρων επειδή παίζουν λίγη κιθάρα παραπάνω και τη δική μου για το πανηλίθιο (το ξαναείπαμε;) όνομά τους. Και όλα αυτά τελειώνουν φέτος.
Φέτος οι Billy Talent δείχνουν τι έχουν μέσα τους. Δεν αλλάζουν το πετσί τους, απλά κάνουν αυτό το οποίο ξεκινάει η κάθε rock μπάντα να κάνει. Γράφουν τα τραγούδια της ζωής τους και τα παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι εξωφρενική η αντίθεση του πόσο απλό ακούγεται και πόσο ακατόρθωτο είναι. Φέρνει στο μυαλό την περίπτωση (ετοιμάστε αντιαλλεργικά) των My Chemical Romance το 2007, που έβαλαν το μέτριο εαυτό τους στη ντουλάπα και έφτασαν το όριο των δυνατοτήτων τους. Μετά τους κατάπιε το μαύρο σκοτάδι βέβαια, θα έχουν σε κάθε περίπτωση πάντως να καυχιούνται ότι έφτιαξαν τον κορυφαίο δίσκο ενός ιδιώματος, όσο και να ξυνίζεις τα μούτρα σου.
Οι Billy Talent δεν ξέρω τι θα κάνουν. Εκτός από εμένα να ακούω το "Dead Silence" 4 φορές τη μέρα. Και να είμαι απολύτως άνετος να το προτείνω στον οποιονδήποτε. Που δε φοβάται τις φράντζες βεβαίως. Γιατί είναι χωρίς πολλά πολλά ένας flowing rock n roll δίσκος, με αρκετά σπουδαία τραγούδια που ο καθένας μπορεί να γουστάρει. Audio ερευνητής ή όχι, heavy motherfucker, geeky hipster ή χαλαρός jogger.
Bottom line, έχει να κάνει με το λόγο για τον οποίο ακούς μουσική. Για να παρακολουθείς την τάδε σκηνή και την επικαιρότητα; Για να είσαι διαβασμένος και ενήμερος; Για να μην ακούς το διπλανό σου στο λεωφορείο; Περί ορέξεως. Αν είσαι σαν κι εμένα πάντως, που ψάχνεις να βρεις τη σπάνια στιγμή (είναι περίπου 5 το χρόνο) που οι Μοίρες, ο Αλλάχ, η Έμπνευση, το Άγιο Πνεύμα ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, αγγίζει μερικά παιδιά που κρατούν κιθάρες, ώστε να φτιάξουν κάτι που θα μείνει στο πέρασμα του χρόνου, πάτα το play και σβήσε μια θέση από τη λίστα, right there...

Epicloud - Βροντοφώναξε την παραξενιά σου, μη ντρέπεσαι

Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος φέτος. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Devin Townsend. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει τραγουδήσει η Anneke. Έχει και μαλακία εξώφυλλο. Και 2-3 fillers. Και so fucking what, αν είχα αριθμητική λίστα το Δεκέμβρη, θα ήταν στο νούμερο 1.
Όχι επειδή δεν ισχύουν τα παραπάνω, αλλά επειδή αυτό που είναι, είναι αυτό που χρειάζομαι. Αυτό που χρειάζομαι, δε μπορώ να το ορίσω ακριβώς, ξέρω όμως ότι είναι αυτό. Προφανώς έχουν λήξει τα χάπια, οπότε ας εξηγηθώ.
Το δεύτερο μισό του φετινού καλοκαιριού δε μπορώ να ακούσω τίποτα heavy. Δε μου κάθεται με τίποτα και έχω πέσει σε μια hard rock λούμπα χωρίς σωτηρία. Δεν είναι για να παραπονιέσαι, i know, αλλά σίγουρα δεν είναι και φυσιολογική κατάσταση. Άσε που έχω χάσει την απόλαυση του ολόφρεσκου, υπέρβαρου δίσκου και δε χάρηκα ποτέ Gojira, Testament και As I Lay Dying. Τη στιγμή λοιπόν που από τα αυτιά μου περνούσαν μόνο ο Slash, οι Black Mountain, οι Propagandhi, οι Muse, οι Warrior Soul, ο αγαπημένος μας καράφλας έφερε το σωσίβιο. Όχι, δεν περνούσα καθόλου άσχημα. Αναγνωρίζω όμως ότι επρόκειτο για παθολογική κατάσταση. Γιατί ήμουν εγώ που δε μπορούσα να βρω την ισορροπία.
Το φάρμακο ήρθε με τη μορφή γλοιωδών Meatloaf-ικών choruses, στίχους για την πληρότητα της ώριμης συναισθηματικής σχέσης, grande χορωδίες και πολύ γκαγκα-γκουγκα στις κιθάρες. Με έφτιαξε, με ίσιωσε, θα ακούω το "Hold On" για πάντα και τελοσπάντων, όλα πήγαν καλά.
Τώρα έρχεται το δύσκολο κομμάτι. Πόσο μπορείς να αποθεώσεις ένα δίσκο που δεν είναι πραγματικά αριστούργημα, χωρίς να στα ζαλίσουν οι Nazis Of The Correct? Αυτή η πάντα ετοιμοπόλεμη κάστα συνανθρώπων μας που αλωνίζει το internet, ψάχνοντας να διορθώσει τους πάντες, μην τυχόν και μείνει σε κάποιο wall μια ανακριβής πληροφορία. Που θα ποστάρεις το "Surfacing" με σχόλιο "Πόσο γαμούσαν τα 00'ς" και θα σκάσει η διόρθωση "εεε, μεγάλε, το "Slipknot" κυκλοφόρησε Σεπτέμβρη του 99, οπότε τεχνικά δεν είναι ακριβώς έτσι", ή "πως μπορεί να γράφει review για το τάδε και να αναφέρει μέσα τις λέξεις "μπιφτέκι" και "skateboard" πχ, πιωμένος είναι;", οδηγώντας με σε παράκρουση. Ειλικρινά ρε φίλε, αλήθεια; Πειράζει τόσο πολύ; Ψάξε βαθιά μέσα σου και πες μου, είναι τόσο κακό να γράψω λάθος το όνομα του δεύτερου κιθαρίστα που είχε ο King Diamond το 1995;
Φυσικά και δεν πειράζει. Φυσικά και δεν πρέπει να κυνηγάμε στην τέχνη το αντικειμενικό. To safe, το ολόσωστο. Χεστήκαμε ποιος δίσκος από τη Γαλλία τα έχει όλα στην εντέλεια φέτος. Ο κανόνας είναι σαφής και έχει διατυπωθεί χρόνια τώρα. Ο αγαπημένος σου δίσκος είναι αυτός που μόνο εσύ έχεις στη λίστα σου. Simple as that.
Η καψούρα είναι προσωπική υπόθεση και κανείς δε μπορεί να σου πει otherwise. Αλλά κι εσύ πρέπει να το φωνάξεις. Μη φοβάσαι τους γκρινιάρηδες. Δεν το προτείνω σε κανέναν, αλλά το "Epicloud" είναι για μένα, ότι ήταν το "Unseen". Το "Streets". Το "Subliminal Verses". Το "Piece Of Mind". Το "Still Life".
Το βίτσιο είναι κάτι που επιβάλλεται να φωνάξεις, κι ας είσαι μόνος.
Ναι ρε Μήτσο, μπορείς να βάλεις δίσκο της χρονιάς το Om. Ναι, Χάρη, ας είναι το The Cult. Ναι, Στέλιο, βάλε το Rival Sons. Αλέξη, να πεις το As I Lay Dying. Φετς, ας είναι το Baroness. Ρε Βαγγέλη, το ξέρεις ότι είναι το Every Time I Die. Για τον Αρβανίτη δεν ξέρω, αλλάζει γνώμη κάθε βδομάδα.
Ότι και να είναι, μακριά από τα safe options και δυνατή φωνή ρε!

Dance me to the end of...what the fuck?

Είναι ένα ζεστό, σιχαμερό μεσημέρι στην Αθήνα. Μετά από (τόσες πολλές που καταντάει λάθος) μέρες είμαι επιτέλους στο σπίτι, ξύπνησα αργά και απλά αράζω. Με το δεύτερο καφέ της ημέρας, χαζεύω το American Hardcore ντοκιμαντέρ, που δεν είναι καθόλου άσχημο btw, αλλά ο Άρης έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του. Μεθυσμένος από την ανατροπή στο ευρωπαϊκό ματς του ΠΑΟΚ υποθέτω, παραπατώντας κατάφερε να πέσει πάνω σε ένα διεστραμμένο βίντεο στο YouTube, με 2 κλωτσημένους τύπους να τα σπάνε σε κάποιο φεστιβάλ, την ώρα που παίζουν οι Meshuggah. Δε νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω με λίγα λόγια, οπότε check it out.



Με φρικάρει κάπως. Αυτό τα πρώτα 40 δευτερόλεπτα. Μετά, δε μου φαίνεται τόσο παράταιρο, λίγο ακόμα μετά σαν να ταιριάζει κάπως, μετά μου τη σπάει ο πίθηκας που παρεμβαίνει (εκεί καταλαβαίνω ότι είναι στο US το φεστιβάλ) και μέχρι το τέλος, σπάζομαι που δεν έχει κι άλλο.
Γιατί άλλαξα γνώμη; Κυρίως επειδή θυμάμαι τις 2 φορές που είδαμε τους Meshuggah, την αμηχανία του κοινού. Τη δεύτερη φορά (τη σωστή), είμαι στην άκρη του εξώστη και χαζεύω. Εξαιρώντας τις στουμπηγμένες 4 πρώτες σειρές, οι υπόλοιποι είμαστε σε μια άχαρη φάση, όπου δε μπορείς να κινηθείς με τίποτα. Δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Moshing δε γίνεται, το τεμπέλικο πιατίνι που λέει ο Αρβανίτης κάνει όλα τα τραγούδια μια ταχύτητα, demi, αργή. Ίσως στο γρήγορο κομμάτι από το φετινό δίσκο να φτιάξει κάπως αυτό. Headbanging επίσης δε μπορείς να κάνεις, το tempo αλλάζει όποτε του πει ο Θεός. Να χοροπηδήξεις είναι επίσης αδύνατο, για τον ίδιο λόγο και αν βαρέσεις το διπλανό σου, θα σε κοιτάξουν σαν εξωγήινο. Οπότε τι κάνεις; Μάλλον κοιτάς σαν ηλίθιος.
Μην αισθάνεσαι άσχημα όμως, δε φταις εσύ. Δε φταις γιατί παραπλανήθηκες φίλε μου. Έφερες τη rock παιδεία σου στους Meshuggah και δε μπορείς να βρεις τρόπο να την κουμπώσεις. Γιατί; Όλοι ξέρουμε το γιατί.
Επειδή οι Meshuggah δεν είναι rock n roll μπάντα. Δεν ανήκει στο ιδίωμα. Χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία, αλλά δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Είναι σαν την κινέζικη πάπια, που μοιάζει με πουλί, μαγειρεύεται με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια εργαλεία, αλλά ο προορισμός του δεν είναι να τρώγεται από ανθρώπους. Δεν παραλληλίζω τη μπάντα με αυτό το αηδιαστικό, πετούμενο παπούτσι, είμαι σίγουρος ότι οι χορδές τρώγονται ευκολότερα.
Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο. Είμαστε rockers, που δε μπορούμε να χειριστούμε αυτό το συγκρότημα. Σχεδόν μπορείς να πεις, πως οτιδήποτε και να κάνεις, όπως και να κουνηθείς, δεν κάνεις λάθος. Μέσα είσαι. Δεν παλεύεται αυτό το φιδίσιο χορευτικό που έχουν με τις συμβατικές μεθόδους. Αυτοί οι 2 στο βίντεο, φαίνεται να το έχουν ερμηνεύσει κάπως έτσι.
Γενικά έχω την εντύπωση ότι αν κάποιος πειράξει το pitch στο μικρόφωνο και κάνει τη φωνή να ακούγεται λιγότερο φυσική και ανθρώπινη, θα ταιριάξει ακόμα περισσότερο. Έχει ειπωθεί άλλωστε ότι χρησιμοποιούν όλα τα όργανα και τη φωνή σαν κρουστά. Αν μηχανοποιήσεις και τον Kidman, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλές σούπερ κουλτουρέ avantgarde εφαρμογές να ντύσεις. Διαδραστικές εκθέσεις μοντέρνας τέχνης, industrial ενυδρεία με ψάρια της αβύσσου, ή επιδείξεις μόδας με body painting του H.R. Giger πάνω σε disfigured νάνους.
Αυτός ο γιατρός, γιατί δεν έχει έρθει ακόμα...?

Survival mode - Είσαι σίγουρος ότι κάνεις αυτό που πρέπει;

Ανησυχώ για τα χρόνια που θα έρθουν. Για πολλούς λόγους. Ανησυχώ για τα οικονομικά. Ανησυχώ για τα εργασιακά. Ανησυχώ για το που θα αναγκαστεί ο καθένας από εμάς να μένει ή να δουλεύει και υπό ποιες συνθήκες. Ανησυχώ μήπως μας καταπιεί η όλο και δυσκολότερη καθημερινότητα και ποτιστεί μέσα μας η πεποίθηση ότι η ζωή είναι μόνο suffering.
Όλα αυτά όμως έχω την αίσθηση ότι μπορούμε να τα παλέψουμε. Εφόσον έχουμε διατηρήσει τη συναίσθηση της ποιοτικής ζωής και το thought process για να μην τη χάσουμε. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτό το κάστρο είναι το πρώτο που θα πέσει.
Συμβαίνει ήδη. Είναι πιστεύω προφανές για τον καθένα, ότι η λογική και η σύνεση είναι είδη εν εξαλείψει γύρω μας. Τεράστιος αριθμός συμπολιτών μας είναι ένα βήμα πριν αρπάξουν τσουγκράνες και πυρσούς, με το παραμικρό κατασκευασμένο post των "ειδησεογραφικών" blogs, το κάθε τυχάρπαστο τηλεοπτικό "ρεπορτάζ", την κάθε προβοκατόρικη φωτογραφία των πανηλίθιων facebook pages του στυλ "ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ" ή "ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΥ, ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΝΑ ΣΕ ΞΕΠΕΡΑΣΩ" (πάντα με κεφαλαία) και σε γενικές γραμμές, η ήρεμη σκέψη με υποτυπώδη λογική θεώρηση φαίνεται να σπανίζει.
Νιώθω ότι σαν κοινωνία έχουμε γυρίσει δεκαετίες πίσω. Η ανεκτικότητα δεν υπάρχει σαν έννοια, οι μισοί είναι εχθροί και οι άλλοι μισοί είναι βολεμένοι. Όποιον και να ρωτήσεις, κάποιον μισεί και κάποιον ζηλεύει. Μπορεί η κοινωνική πόλωση να είναι στοχευμένο αποτέλεσμα πολιτικών χειρισμών, δε θέλω να πιστέψω όμως ότι είναι ανεπανόρθωτη.
Εδώ παλεύουν μέσα μου 2 θηρία. Το ένα, σας σιχαίνεται όλους. Δεν έχει καμία συμπάθεια για τις απεχθείς μάζες που κατοικούν δίπλα μου και είναι σίγουρο ότι σας αξίζει ότι παθαίνετε. Μισεί εσένα που είσαι ρατσιστής νεοναζί και προσπαθείς να συμβάλλεις στο να ξεβρωμίσει ο τόπος. Εσένα που θεωρείς ότι δεν πειράζει να παρανομείς, εφόσον ο διπλανός παρανόμησε περισσότερο. Εσένα που υπεκφεύγεις των ευθυνών σου, επειδή προτιμάς να διαμαρτύρεσαι κατ' επάγγελμα. Εσένα που πλουτίζεις σε βάρος μου. Εσένα που ενώ ήσουν αρκετά μεγάλος ώστε να θυμάσαι, έχεις ξεχάσει πόσο γλυκιά είναι η ελευθερία και είσαι πρόθυμος να την ανταλλάξεις με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Εσένα που σε νοιάζει μόνο να διατηρηθεί ακέραιο το πορτοφόλι του εργοδότη σου. Εσένα ρε φίλε, που είσαι τόσο εγωκεντρικός και ανασφαλής, που καταντάς ένα γαμημένο, ενοχλητικό παράσιτο, που ξεχειλίζει ηλιθιότητα. Και που συνηθίζεις να μιλάς για τα προβλήματά σου φωναχτά σε κάποιο αστικό λεωφορείο.
Ταυτόχρονα όμως φοβάμαι. Όχι για σένα, αδιαφορώ για σένα. Φοβάμαι για το μέλλον. Για τα πιτσιρίκια. Που θα μεγαλώσουν σε ένα κόσμο γεμάτο ακαλλιέργητα γίδια (douchebags τους λέμε στο χωριό μου) που φαίνονται να πληθαίνουν. Η τουλάχιστον τώρα τους βλέπω εγώ.
Οι αρσενικοί είναι κακοί. Ήρθαν στη δουλειά 2 προχτές, με μπλουζάκια από κάποιο σύλλογο myai thai (ή πως σκατά το λένε) και έβαλαν στα ακουστήρια να ακούσουν DMX. Που να πάρει ο διάολος, αν έπρεπε να μαντέψω τι θα άκουγαν, θα ήταν η τρίτη μου επιλογή, μετά από λαϊκά του Μπουρναζίου και Lil Wayne.
Οι θηλυκοί είναι χειρότεροι. Τα έχεις δει αυτά τα πιτσιρίκια, με τα ελάχιστα σορτσάκια, το υπερβολικό make up, το καρτοκινητό στο χέρι και την fail προσπάθεια να φανούν sexy. Χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ότι όταν είσαι 14, φαίνεται τόσο λάθος. Με πρότυπο τη Τζούλια, τη μαμά να σιγοντάρει πίσω από την πλάτη του μπαμπά και τη βεβαιότητα ότι ο Σαίξπηρ είναι έλληνας χιπχοπάς (look it up, παίζει).
Δε με σοκάρει η ύπαρξη, πάντα υπήρχαν. Με τρομοκρατεί το ότι πλέον δεν είναι συγκεκριμένες περιπτώσεις προβληματικού περιβάλλοντος που δεν είχαν εξαρχής καμία ελπίδα, αλλά προϊόντα της κοινωνίας. Τι δημιουργεί τέτοια φαινόμενα; Πιστεύω είναι η έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας και κουλτούρας. Δε μιλάω για σφιγγοκωλάριους ακαδημαϊκούς, μιλάω για φυσιολογικούς ανθρώπους, που ξέρουν τι είναι αυτό που τους διαχωρίζει από τα ζώα. Δε μιλάω για πυρηνική σύντηξη, αλλά όταν σου λέω "Έγκλημα και Τιμωρία", να είναι απλή σκέψη το "Ντοστογιέφσκι", ας πούμε.
Στα δικά μας σχολικά χρόνια, ήταν άσχημα. Έχω αλλάξει 4 σχολεία, πουθενά δε βρήκα τίποτα πέρα από το στοιχειώδες, που να είχε ως αντικειμενικό στόχο τη διαμόρφωση πνευματικής καλλιέργειας. Είμαι σίγουρος ότι τώρα είναι χειρότερα. Και ανησυχώ ότι σε 15 χρόνια που μια πολύ κοντινή γνωστή μου κοπέλα θα είναι στην ηλικία που θα έρθει αντιμέτωπη με το δίλημμα "Debussy στα ακουστικά, διαβάζοντας Poe" ή "κάγκουρας με παπί στο κάγκελο στο πάρκο", θα της πάρει περισσότερη ώρα να αποφασίσει από όσο θα έπρεπε.
Οπότε κύριοι, τι κάνουμε; Ξοδεύουμε όλη μας την ενέργεια στο να διατηρήσουμε τα οικονομικά μας; Πάμε στα χωριά να γίνουμε αγρότες και καντινιέρηδες; Φιλάμε ακόμα πιο παθιασμένα κατουρημένες ποδιές, επειδή δεν έχουμε πειστεί ότι οι μέρες του ρουσφετιού τελείωσαν; Θάβουμε τα λεφτά σε νάιλον σακούλες κάτω από τις ντοματιές του παππού; Κάνουμε βάρη για να διώξουμε πιο γρήγορα τους μετανάστες, ή για να διώξουμε εκείνους που θέλουν να διώξουν τους μετανάστες; Είμαστε με το τηλεκοντρόλ στο χέρι για να δούμε εγκαίρως σε ποια πλατεία θα μοιράσει κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος) δωρεάν λαχανικά; Υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω πέρα από αυτά, που είναι οι βασικές λύσεις στην κρίση για την ώρα, σύμφωνα με το σοφό λαό μας;
Μήπως να φροντίσω να γίνω εγώ καλύτερος; Ανεκτικός συνάνθρωπος, ακέραιος επαγγελματίας, ακομπλεξάριστος γονιός, ψυχραιμότερος thinker? Μήπως πρέπει να γεμίσω το σπίτι μου τέχνη, διανόηση, βιβλία, ταινίες και μουσικές, ώστε οι δικοί μου να τα έχουν γύρω τους πρόχειρα; Μήπως να ακονίζω το μυαλό μου σε κάθε ευκαιρία; Είτε ψάχνοντας γύρω σου την εφαρμογή του "1984", είτε παρακολουθώντας ένα θέμα σαν αυτό http://alexanderchalkidis.com/politics/?p=2063 που θα σε κάνει να δεις ότι η αντικειμενική σκέψη δεν είναι όσο απλή ακούγεται, είτε διαπιστώνοντας ότι συγκριτικά με τις μπαλαρίνες στη "Λίμνη των Κύκνων" είσαι ένα κλαψιάρικο κοριτσάκι, που δε θα άντεχε ποτέ τόσο πόνο ισορροπώντας στις πουεντ, είτε ψαρώνοντας με το πως οι στίχοι του "Spirit Of Radio" ενσωματώνουν υψηλές έννοιες με ζηλευτό λεξιλόγιο μέσα σε ένα ευχάριστο τραγούδι, είτε ευλογώντας τα ώτα σου με το πόσο αβίαστα ρέουν οι ενορχηστρώσεις των Audrey Horne, είτε με οτιδήποτε σε κάνει να μην είσαι φαί-δουλειά-ύπνο, day after day.
Που να πάρει ο διάολος, μην κάθεσαι περιμένοντας να σε σώσουν ή να πνιγείς, ΚΟΥΝΗΣΟΥ!

L'enfant sauvage est criant, mais je ne peux pas l'entendre - Σημειολογική ψυχανάλυση κάνουμε;

Γιατρέ μου, κάτι κακό μου συμβαίνει.
Έχω αυτιά και μάτια ανοιχτά, βλέπω και ακούω σωστά. Κάτι δεν πάει καλά όμως στο data entry. Το ότι το φετινό Gojira θα είναι το album της χρονιάς σε όλες τις δεκεμβριανές λίστες, το ξέρουν και οι πέτρες. Δικαίως θα συμβαίνει αυτό, γιατί πρόκειται περί κτήνους. Τα πάντα είναι σωστά τοποθετημένα, είναι δουλεμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, στο παίξιμο δεν τους πιάνει κανένας, ο ήχος τους είναι μοναδικός και γενικά οι κτηνώδεις δόσεις ορθολογικής κτηνωδίας είναι ακαταμάχητες. Όλοι εντυπωσιάζονται, όλοι αποθεώνουν, όλοι θα το θυμηθούν στο τέλος της χρονιάς. Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι το καλύτερο που έχει να παρουσιάσει ο χώρος το 2012. Υπάρχει όμως ένας ηλίθιος που κολλάει στη σημειολογία.
Being ο συγκεκριμένος ηλίθιος, η σκέψη μου είναι η εξής. Είναι τόσο μα τόσο καλό σε όλα του, που δεν είναι σωστό να το προπαγανδίσεις. Τόσο εμφανώς ανώτερο, που δε σου επιτρέπει να το αγαπήσεις. Ποτέ δεν πρόκειται να τσακωθείς γι'αυτό, επειδή όλοι συμφωνούν μαζί σου. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένας rock n roll δίσκος.
Είμαστε φτιαγμένοι για κόντρες. Η μουσική μας είναι γεννημένη να προκαλεί τσαμπουκάδες. Όλες οι σωστές συζητήσεις ξεκινάνε από αιρετικές ατάκες (αδιαφορώ για την καλύτερη, η αγαπημένη μου μπάντα ήταν και θα είναι οι Savatage) που ο ένας θα παλεύει να υπερασπιστεί απέναντι στις αιρετικές ατάκες των υπολοίπων. Όχι ότι δε θα σεβαστούμε τη universal αλήθεια. Απλά, αυτός που παραδέχονται όλοι, δεν έχει καθόλου πλάκα.
Δεν έχει να κάνει με αντιεμπορικό ελιτισμό, δεν είναι η περίπτωση ακούνε-Μetallica-και-οι-φλώροι-άρα-εγώ-ξενερώνω, δεν ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους εδώ.
Είναι αυτό που είπε ο Jack Black στον Cusack στο "High Fidelity" όταν έκαναν τα top 5. Ότι δε μπορούσε να βάλει στη λίστα του κάτι κραυγαλέα προφανές. Γιατί δε βάζεις και Beatles? Γιατί δε βάζεις και Μπετόβεν, το πρώτο track από την πρώτη συμφωνία; Το σημαντικότερο; Ότι εκεί κρίνεται αν έχεις καλό γούστο. Όχι ώστε να μη διαλέξεις τον αντικειμενικά καλύτερο, αλλά να έχεις ετοιμοπόλεμες τις σωστές εναλλακτικές.
Είναι γενικά λάθος σε θέματα πάθους όπως είναι η μουσική, να πηγαίνεις με τις safe επιλογές. Είναι σαν να βάζεις να παίξεις Pro με τους φίλους σου και να παίρνεις Barcelona. Σώπα ρε, αλήθεια; Φυσικά και είναι η σωστότερη των επιλογών, αλλά αλήθεια; Από όλες αυτές τις ομάδες, που η επιλογή και η απόδοσή σου θα κρίνουν το αποτέλεσμα, αυτό διαλέγεις; Έχεις πολύ δίκιο, αλλά καθόλου πλάκα. Σαν να πας σε μονομαχία το ξημέρωμα για να υπερασπιστείς την τιμή σου και να έρχεσαι με F16. Είσαι μεγάλος warrior, μπράβο.
Οι Gojira που λες, φέτος είναι οι αρχηγοί όλων. Έφτιαξαν ένα album θωρηκτό, σε όλα τα επίπεδα. Αν και δε μου βγάζεις από το μυαλό την εντύπωση ότι κάτι λείπει. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά νομίζω ότι λείπει το μεγάλο τραγούδι. Αυτό που θα μπαίνει στα playlists και των ipods και των clubs. Αυτό που θα έρχονται στα δισκοπωλεία του μέλλοντος (θα υπάρχουν ρε, μην ακούτε σαχλαμάρες) και θα λένε "Θέλω το δίσκο που έχει το τάδε μέσα". Αυτό που ήταν το "I'm Alive" για τους Anthrax πέρυσι. Το "Anastasia" για το Slash. Το "Set To Fail" για τους Lamb Of God. Το "True American Hate" για τους Testament. To "King Of Days" για τους High On Fire. Το "Son Of The Last Breath" για τους Grand Magus. Θα μου πεις, είναι δίσκος συνόλου, δεν επιβάλλεται να ξεχωρίζει track. Το Meshuggah είναι δίσκος συνόλου, αυτό δε νομίζω ότι είναι.
Οπότε μπορεί και να μην είναι ο δίσκος της χρονιάς; Είναι απολύτως δεδομένο ότι είναι. Γιατρέ μου, τι έχω;

The Icon Series - P!nk

Δεν ξέρω τι είναι πιο εντυπωσιακό, το ότι η pop μουσική έχει χάσει το δρόμο της, ή το ότι κανείς δεν ασχολείται. Που να πάρει, είναι το ιδίωμα που actually λέγεται pop-ular, δε θα έπρεπε όλα τα μάτια να είναι πάνω του; Και τα χαζογκομενέ αδιάφορα, αλλά και τα σοβαρά, που θα προσπαθήσουν να βρουν τους δεσμούς με τη σύγχρονη ζωή και που θα εξασφαλίσουν ότι το προσωνύμιο, αντιπροσωπεύεται από το περιεχόμενο;
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η "pop μουσική" δεν είναι κακή λέξη, μάλιστα χαίρομαι όποτε βρίσκω ακμαία και σωστά πρόσωπα στις τάξεις της, γιατί πιστεύω ότι η επιρροή τους είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Όταν η μουσική φόρμα που υπηρετείς σε φέρνει μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό, η ευθύνη πολλαπλασιάζεται και είναι τουλάχιστον εξοργιστικό, την κρίσιμη στιγμή να επιλέγεις να περάσεις σαν μήνυμα μια ξέκωλη, επιφανειακή σαχλαμάρα. Αυτό βέβαια εξαρτάται από το επίπεδο πολιτισμού και την καλλιέργεια του καθενός και κακά τα ψέματα, τα περισσότερα teen icons δε φημίζονται για κανένα από τα 2.
Τι μένει λοιπόν να μας κάνει να συνεχίζουμε να βλέπουμε την pop μουσική με καλό μάτι; Ακριβώς, οι εξαιρέσεις. Οι καλλιτέχνες που ενώ στοχεύουν σε catchy, σύντομα τραγουδάκια, που δε θα σε αφήσουν να τα ξεχάσεις, έχουν το νου τους και στην bigger picture. Υπάρχουν, περισσότεροι από 5. Στην Icon σειρά όμως, χωράει μόνο αυτή.
Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που o Little Richard θεωρεί πολύ σημαντική την country. "The stories, man..." λέει και μου αρέσει πολύ που ένας (Ο ΕΝΑΣ) boogie woogie τύπος έχει ανάγκη τους σωστούς στίχους. Επειδή όλοι έχουμε ανάγκη το σημαντικό μήνυμα. Και αυτή η κοπέλα, έχει ρυθμίσει χρόνια τώρα, σωστά το focus της.
Μου είναι αδύνατον να προσπεράσω το γεγονός, ότι τα θέματα για τα οποία τραγουδάει είναι αυτά που θα έπρεπε να έχουν μπροστά τους οι νέοι 24/7.
Είναι αυτά που τους συμβαίνουν καθημερινά, τις περισσότερες φορές πίσω από κλειστές πόρτες, που τους αφορούν όλους και συνήθως δεν ξέρουν πως να τα χειριστούν. Εκείνες οι περιπτώσεις που θα σε καθορίσουν σαν άνθρωπο και είτε θα σε ατσαλώσουν άγαρμπα, είτε θα σε τσαλακώσουν για πάντα. Αλκοολισμός, ενδοοικογενειακή βία, ανθρώπινα δικαιώματα, οικολογία, καπιταλισμός, bullying, κοινωνική προσαρμογή και απόρριψη. Πράγματα που οι περισσότεροι από τους ενήλικες αδυνατούν να χειριστούν. Πόσο μάλλον οι έφηβοι. Συνήθως βέβαια, οι αδαείς ενήλικες υπήρξαν μπερδεμένοι έφηβοι, οπότε better late than never. Σημαντική λεπτομέρεια: Καθότι η ίδια ενήλικας και καθόλου αδαής, δεν ξεχνάει ποτέ να απευθυνθεί σε κάτι τέτοιο και από την οπτική του γονέα. Όποιος από εμάς έχει ανοιχτά μάτια, θα το δει. Θεωρώ δεδομένο ότι όλα αυτά που την έχουν προβληματίσει, θα αποτελούν πρίσμα στο πως θα μεγαλώνει το γιο της και να πω την αλήθεια μου, αυτό είναι ένα παιδάκι για το οποίο δεν ανησυχώ καθόλου για το πως θα ανατραφεί.
Bonus κερασάκι; Όλα αυτά έρχονται αμπαλαρισμένα με πρώτης ποιότητας pop μουσική, με σαφείς rock n roll δομές, χωρίς την ανάγκη της παραμορφωμένης μπασαδούρας και fuzzαριστής leadκιθαροσύνης. Η απαιτούμενη μαγκιά αναπληρώνεται από το ασήκωτο attitude και τις ζόρικες εμφανίσεις, όπου το sex appeal δεν είναι κομπλεξαρισμένα καταπιεσμένο. Ούτως η άλλως η ίδια μπορεί να το υποστηρίξει όλο αυτό με χαρακτηριστική άνεση, αφενός με τη ΦΩΝΑΡΑ της και αφετέρου επειδή είναι κουκλάρα (foxier than a fox on a foxhound, λέει ο Κριμπ).
Μπορεί να τους αναζητάμε με το δίκανο, αλλά οι σωστοί popsters είναι εδώ, τα λένε, τα φωνάζουν, μας δίνουν guilty (ή όχι και τόσο) pleasures και σε εντελώς προσωπικό level, αν μπορούσα να διαλέξω τι θα ακούει η κόρη μου όταν θα είναι 13 (το ξέρω ότι δε θα μπορώ), ε, αυτό θα ήταν.

Αll hope is not gone - Κάπου θα τη βρούμε την άκρη

Κανονικά, θα έπρεπε να γράφω "Τα τεμπέλικα μεσημέρια των καλοκαιρινών μου διακοπών", αλλά όοοοχι, θα είμαι ακριβής και θα γράψω την αλήθεια.
Τις ελάχιστες τεμπέλικες στιγμές του Αυγούστου μου λοιπόν, που είναι τα μεσημέρια της Κυριακής καλή ώρα, όπως συνηθίζεται χρόνια τώρα, τα περνάω διαβάζοντας το ετήσιο αφιέρωμα του ελληνικού Metal Hammer. Φέτος ειδικότερα, είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα, επειδή εκτός από το ότι το ξεκοκκάλισμα της ντόπιας σκηνής είναι πολύ ενδιαφέρον και καλοφτιαγμένο, το ζουμί είναι οι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών, όπου σε σημεία λέγονται αρκετές και σημαντικές αλήθειες.
Μερικές είναι δυσάρεστες για τους παλιούς, άλλες είναι δυσάρεστες για τους νέους και υπάρχει πάντα το challenge του να μη σε τυφλώσει το μπλιάχ που νιώθεις για αυτόν που μιλάει και να παραδεχθείς την αλήθεια που εκφράζει.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, στάθηκα σε ένα πράγμα. Στη μαγκιόρικη αλήθεια που λέει ο Στέφανος των Ravencult.
Το κλασικό παράπονο των παλιών (προς έκπληξή μου, είναι κοινό τόσο στους αξιόλογους, όσο και στους ρεμπεσκέδες), είναι η θρυλική αδιαφορία του κόσμου προς τα εγχώρια συγκροτήματα. Το πως αποθεώνουν οτιδήποτε έρχεται από το εξωτερικό και σνομπάρουν το γείτονα, όσο καλός και να είναι. Δεν αντιλέγω ότι δε συμβαίνει, το πρόβλημα ξεκινάει όταν ησυχάζουμε, ότι αναθεματίσαμε εκεί που έπρεπε, βρήκαμε τη ρίζα του προβλήματος και τέρμα. Προφανώς εγώ φταίω δηλαδή, που οι Custom Made Noise δεν έχουν υπογράψει στη Roadrunner, επειδή δεν τους υποστήριξα όσο τους Killswitch Engage. Θα αισθανόμουν πολύ άσχημα, honestly, αν ήταν αλήθεια.
Εδώ έρχεται ο προαναφερθείς Στέφανος να υψώσει το ανάστημά του. Να δηλώσει το προφανές. Και κάτι παραπάνω που με εκνεύρισε.
Το προφανές είναι ότι δε μπορείς να απαιτείς από τον κόσμο να του αρέσει αυτό που κάνεις. Να τον κατηγορείς ότι αυτός φταίει που εσύ δεν πέτυχες. "Τόσο αρέσει στον κόσμο, τόσο στηρίζει" αναφέρει επακριβώς και έχει 100% δίκιο. Που να πάρει, το ενδιαφέρον μου για την τέχνη, δεν έχει plug in την αίσθηση υποχρέωσης. Αλήθεια, θες κάποιον να χτυπιέται στην πρώτη σειρά της συναυλίας σου, επειδή τον χτύπησες στο φιλότιμο; Να σου κάνει τη χάρη να σε ακούει; Επειδή έτυχε να γεννηθείς στο ίδιο γεωγραφικό διαμέρισμα; Είμαι σίγουρος πως όχι.
Η τσαντίλα μου ήρθε στο επόμενο point. Σχετικά με τις κρατικές επιδοτήσεις που απολαμβάνουν τα σκανδιναβικά συγκροτήματα και όποτε το ακούμε εμείς, αρχίζουμε τα κλασικά "ορίστε ο πολιτισμός", "εκεί υπάρχει κράτος", "αντιμετωπίζουν το rock σαν τέχνη", "εδώ είμαστε αιώνες πίσω" και άλλα τέτοια. Και έρχεται ο Στέφανος να μας βάλει στη θέση μας. "Καμία μπάντα δε χρειάζεται ελεημοσύνη" σου λέει. Σε δεύτερη φάση το ολοκληρώνει "...ούτε μας δώσανε τίποτα τσάμπα, ούτε παίρνουμε επιδοτήσεις, ούτε μας στηρίζει κανένα κράτος. Δε γίνεται να ζητάμε αποδοχή και βοήθεια από ένα σύστημα που υποτίθεται ότι αποστρεφόμαστε και μας αποστρέφεται, αν υποθέσουμε ότι το metal δεν είναι απλώς μια μουσική, αλλά ουσιαστική αντίδραση με υπόβαθρο".
Εγώ εδώ κόβομαι. Και ταυτόχρονα εκνευρίζομαι. Όχι επειδή διαφωνώ, αλλά επειδή δεν το σκέφτηκα εγώ πρώτος. Χρόνια φαινόμαστε να ζηλεύουμε τις κρατικές παροχές των Σκανδιναβών, παραμερίζοντας την αξιοπρέπειά μας. Θέλουμε αλήθεια να μας κανακεύει το συγκεκριμένο κράτος; Με τι μούτρα μετά θα βγαίνεις σαν μαχητικός μουσικός να θίξεις κακώς κείμενα; Εφόσον υπαχθείς σε καθεστώς χορηγίας, οι κανόνες αλλάζουν. Εγώ πάντως, αν ήμουν κρατικός παράγων, που επιδοτούσε συγκροτήματα με κρατικά επιδόματα, εξοπλισμό, χώρους πρόβας κλπ, σε πρώτη φάση θα είχα δεδομένο ότι δεν έχουν δικαίωμα να με κράξουν. Σε δεύτερο επίπεδο, θα ζητούσα και πράγματα in return. "Μάγκες, ωραία παίζετε, δε φτιάχνετε και ένα κομμάτι για το spot του κόμματος;". Και πως θα μου πεις όχι; Πάρε μετά εσύ τα μούτρα σου και πούλα ασυμβίβαστη metal attitude.
Demonic decapitator με χορηγία βλαχοδήμαρχου δε γίνεται αγάπη μου

Let freedom ring with the strings of your martyr and spit it out over California on a replica last serenade – καλό δρόμο ρε Monte…

Ψάξε να βρεις ποιος από όλο αυτό τον κόσμο δεν είναι μουσικός και θα σου δείξω το Monte Conner. Θυμάσαι πόσο πολύ σου άρεσε το Roadrunner United? Και του Monte Conner του άρεσε, γι’ αυτό το έφτιαξε κιόλας. Μπορεί και να είναι η σημειολογική είδηση της χρονιάς, αλλά σε μια εποχή που τα σοβαρότερα προβλήματα δε σηκώνουν τέτοιες πολυτέλειες, ίσως πέρασε κάπως στο ντούκου.
 Ο Monte Conner από προχτές, μετά από 25 χρόνια, δε θα σηκωθεί το πρωί να πάει στο γραφείο του στη Roadrunner Records.
 Ο τύπος που ναι μεν είχε έναν super corporate τίτλο (senior vice president A&R executive manager turbodiesel extraordinaire megaboss obey your master) αλλά επί της ουσίας είχε το μυαλό και το αυτί να ξεχωρίζει δυόμιση δεκαετίες τώρα ποια συγκροτήματα αξίζουν το λευκό/κόκκινο σηματάκι της Roadrunner Records στο πίσω μέρος του cd τους, από την Τετάρτη που μας πέρασε, δεν ανήκει στο team που ο ίδιος έστησε.
Η business πλευρά του πράγματος λέει ότι μέσα στη γενική αναδιάρθρωση που επέβαλε η μαμά Warner στο θυγατρικό φασαριόζικο παιδάκι της, περίπου 30 άτομα worldwide έφυγαν και αρκετά παραρτήματα έκλεισαν, με το αγγλικό συμπεριλαμβανόμενο. Ακούγεται υπερκαταστροφικό, αλλά δεν είναι. Στα τεράστια μεγέθη των πολυεθνικών (που ακόμα και με το πλήγμα στη δισκογραφία, τα οικονομικά σύνολα παραμένουν γαμωhuge), υποθέτω ότι ήταν μια απλή αντιπαραβολή δυο διαγραμμάτων σε excel. Στο ένα θα λέει ότι το τάδε νούμερο θέλαμε να είναι φέτος 45. Πόσο είναι; 38. Οκ, το κλείνουμε. Just like that. Θυμίζουμε το fact ότι η Warner είχε αγοράσει το 2006 τη Roadrunner μόνο και μόνο επειδή είχε τα 2 πρώτα albums των Nickelback. Να το χέσω και το metal, και τους Slipknot που πουλάνε πολύ και όλα. Για τα 2 Nickelback. Φαίνεται άμπαλο, αλλά το cash flow έχει αντίθετη γνώμη, που μετράει περισσότερο από τη δική σου και τη δική μου.
 Δεν έχει νόημα να απαριθμήσω τα συγκροτήματα που ο Conner έφερε στο φως, google it. Θα αρκεστώ να πω ότι προφανώς ο τύπος έκανε τη dream job την ίδια, και με θαυμαστά αποτελέσματα. Πιστεύω επίσης, ότι το πλήγμα είναι για την εταιρεία, όχι για τον ίδιο, αφενός επειδή θα πήρε αποζημίωση περίπου ίση με την αξία των ζωτικών μου οργάνων στη μαύρη αγορά και αφετέρου με το θρυλικό status που έχει, μπορεί να κάνει οτιδήποτε γουστάρει στη βιομηχανία. 
Τώρα, γιατί μου έχει κολλήσει εμένα, ότι θα κάνει κάτι on his own, δεν ξέρω. Είναι δεδομένο ότι οποιοσδήποτε στο χώρο θα κόβεται να δουλέψει μαζί του. Κι εγώ επίσης, οπότε Monte, αν διαβάζεις, ρίξε ένα τηλέφωνο.
 Και κοίτα να δεις που οι Machine Head αυτό τον καιρό είναι between labels βρε παιδί μου…

Metal AM - Season finale

Battlefield μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι θεοί του rock n roll δε μας χάρισαν την εύνοιά τους χθες και αποφάσισαν να διαλύσουν το site του indieground. Το ότι παίδεψαν εμάς, δε μας πείραξε. Το ότι ταλαιπώρησαν τους ακροατές μας όμως, ήταν ασυγχώρητο.
 Εφόσον το player στάθηκε στο πλευρό μας, δε μας άφησαν άλλη επιλογή, τους φτύσαμε στα μούτρα όπως τους άξιζε και σπρώξαμε το τελευταίο Metal AM της σεζόν down their throats (ή up their...ξέρετε τι), καθώς ήταν αδύνατο να σταματηθεί αυτό που μαγειρευόταν όλη αυτή τη διετία.
 Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε χτες και μέχρι να συνεχίσει να λιώνει τα web ραδιοκύματα, επιβαλλόταν στην αγαπημένη μας/σας εκπομπή να τερματίσει με ομοβροντίες.
Το μελετημένο αφιέρωμα έλεγε για τεράστιες heavy στιγμές που θα θέλαμε να είχαμε μεταδώσει, αυτό που συνέβη πραγματικά ήταν οι 3 γνωστοί τύποι να λιώνουν από τη ζέστη και το air guitar, ακούγοντας ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ.
 Οπότε madames et monsieurs, φροντίστε να ζήσετε στο έπακρο το καλοκαίρι σας, και όταν ξανάρθει ο χειμώνας να είστε έτοιμοι και έτοιμες για όλα.
 Φροντίστε τους ανθρώπους σας, ακούτε metal, τρώτε φέτα με καρπούζι, καπνιστό σκουμπρί με τσίπουρο και ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

  LISTEN HERE

 PLAYLIST 26/7/2012

1. AT THE GATES Unto Others
2. DOWN Hail The Leaf
3. METALLICA Ride The Lightning
4. MACHINE HEAD In The Presence Of My Enemies
5. IRON MAIDEN Stranger In A Strange Land
6. THE DILLINGER ESCAPE PLAN Pig Latin
7. SLAYER South Of Heaven
8. MASTODON Workhorse
9. LED ZEPPELIN When The Leeve Breaks
10. OPETH Serenity Painted Death
11. TRIVIUM Pull Harder On The Strings Of Your Martyr
12. SYSTEM OF A DOWN Forest
13. STRAPPING YOUNG LAD Aftermath
14. AC/DC Given The Dog A Bone
15. TOOL Aenema

Yellow & Green – Come out of the closet βρε αγάπη μου

Η ελευθερία σαν έννοια είναι μεγάλη υπόθεση. Έχουν γίνει μάχες, έχει πεθάνει κόσμος, έχει δημιουργηθεί τέχνη για χάρη της. Υπάρχουν όμως ακόμα άνθρωποι που καταπιέζονται. Στα πλαίσια ενός καθεστώτος, μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι κάτι που λύνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Όταν όμως είσαι από τη Savannah, Georgia και το θέμα σου είναι το rock n roll, sorry, αλλά δε θα σε λυπηθώ και πολύ.
 Έπρεπε να φτάσει το 2012 για να καταλάβουμε πόσο πολύ υπέφεραν οι Baroness. Σε όλους μας άρεσαν οι 2 άλλοι δίσκοι, που εμένα μου ακούγονταν σαν πιο ευλύγιστοι Mastodon, κάτι που θεωρούσα πολύ χρήσιμο να υπάρχει. Προφανώς όμως, there was something more to it. Κάτι που ίσως να μη βλέπαμε ποτέ αν δεν υπήρχαν τα “Yellow&Green”. Γιατί αυτό το διπλό album, είναι ιδιαίτερο. Για 2 λόγους. Έναν σημαντικό και έναν ιδιαίτερα σημαντικό.
Ο σημαντικός λόγος, είναι αυτός που ξεχωρίζει κάθε album και είναι προφανώς τα τραγούδια που περιέχει. Είχαν την τάση να πλατιάζουν κάπως οι Baroness, ανέκαθεν. Πάντα όμως τους το συγχωρούσαμε επειδή το φοβερό κιθαριστικό (συνήθως) θέμα που ακολουθούσε, μας αποζημίωνε. Φέτος, τα τραγούδια είναι σαφώς πιο συμμαζεμένα όσον αφορά τη δομή, ασυγκράτητα όμως, όσον αφορά την έμπνευση. Οι επιστημονικοί όροι «τραγουδάρες», “all killer, no filler”, «μουσικάρες λέμε!» έχουν ήδη επιστρατευτεί και όλο και περισσότερο θα ακούγονται. Βεβαίως, είναι η αλήθεια. Είναι, τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Ο ιδιαίτερα σημαντικός λόγος, που υποσχεθήκαμε νωρίτερα, είναι το συναίσθημα. Όχι το συναίσθημα της μουσικής, το συναίσθημα που βγάζει το group. Αυτά τα δύο, δεν ταυτίζονται πάντα. Πως είναι στα sports, που θα συμβεί να υπάρχει μια ομάδα από ανθρωπόμορφα Orcs από τη Νέα Ζηλανδία, που παίζουν rugby και ενώ πατάνε τα μούτρα των αντιπάλων στο χόρτο, έχουν στα πρόσωπα ζωγραφισμένη την ευτυχία της επιτυχίας; Που τους κοιτάς στα μάτια και αναγνωρίζεις τη χαρά ενός παιδιού που παίζει στην αυλή; Βέβαια, ο άλλος δίπλα έχει καταπιεί τη σπλήνα του και τον παίρνει φορείο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Έτσι και οι φετινοί Baroness, τους πήρε χρόνο, αλλά αποφάσισαν να παίξουν τη μουσική που (έχω την εντύπωση) πάντα ήθελαν.
Ε, και όταν απελευθερώνεται ο άνθρωπος, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Λέγαμε προχτές στο Metal AM, ότι αυτός ο δίσκος είναι καταπληκτικό soundtrack για κάτι, αλλά δεν είχαμε βρει τι. Χτες το βράδυ, αποφάσισα ότι είναι ιδανικό soundtrack για οτιδήποτε. Σπίτι, βόλτα, δουλειά, συναυλία, βάρη στο γυμναστήριο (δεν ξέρω, έτσι μου λένε), καντάδα, αυτοκτονία. Δε θυμάμαι άλλο δίσκο να έχει τόση εναλλαγή ύφους και ταυτόχρονα τέτοια ανεπανάληπτη ροή.
 Τα 70 λεπτά κυλάνε νεράκι, όσο δε θα κυλήσει κανένα άλλο album φέτος, οι heavy στιγμές είναι ικανοποιητικότατες, οι μπαλαντερές (@copyright λέξη) στιγμές είναι τραγουδιάρικες όσο δεν πάει, τα ρεφρέν και των δύο είναι εγγυημένο ρεζίλι αν είσαι σε δημόσιο χώρο και πάνω από όλα, είναι συγκινητικό που το αυθεντικό rock n roll attitude παίζω-ότι-γουστάρω-και-fuck-you, χρειάστηκε το 2012, ένα mellow δίσκο για να αποκαλυφθεί.