Το θέμα που αναδεικνύεται όμως, είναι άλλο. Τι είναι οι Planet για τη σκηνή; Όχι μόνο αυτοί, αλλά και οι άπειρες μπάντες του level τους ανά τον πλανήτη. Όλοι αυτοί οι τίμιοι ήρωες των 2-5 δίσκων, που έχουν κάνει το κεφάλι μας να γυρίσει τόσες πολλές φορές και παρόλα αυτά τους ξεχνάμε συνεχώς από τις λίστες με τα all time favorites?
Συμβαίνει συνέχεια. Υπάρχει αυτή η κάστα συγκροτημάτων που έχουν μια πορεία, ένα σταθερό κοινό και καλό όνομα που τους αφήνουν να παλεύουν μεταξύ των θέσεων 3-5 σε festivals και 8-15 στις λίστες της χρονιάς. Κάθε χρονιάς.
Και αυτοί είναι πάντα εκεί. Χωρίς να έχουν αδράξει την τεράστια επιτυχία ποτέ, που θα τους δώσει το δικαίωμα να τεμπελιάσουν και λίγο, συνεχίζουν να προσπαθούν κάθε χρονιά, κάθε mini tour, κάθε ηχογράφηση.
Εδώ είναι το μισό μυστικό της επιτυχίας. Ότι δε χαλαρώνουν ποτέ. Δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Πρέπει πάντα να είσαι on the edge γιατί νιώθεις την ανάσα του άλλου στο headbanged σβέρκο σου. Ο κάθε δίσκος μάχεται να ξεπεράσει τον προηγούμενο. Να πάρεις καλύτερα reviews και να κλείσεις μια βδομάδα, 10 μέρες μεγαλύτερο tour. Ώστε να πουλήσεις 15 περισσότερα t shirts. Every penny counts.
Το άλλο μισό μυστικό είναι ότι έχουν πράγματα να βγάλουν σε κάθε δίσκο. Όταν είσαι φραγκάτος star που κυκλοφορεί album κάθε 3-4 χρόνια, χάνεις πράγματα, ιδέες και φωτιά στην πορεία. Όταν πληρώνεις το studio με την ώρα και τρέχει το ρολόι, δεν προλαβαίνεις να παραστήσεις τον Keith Richards. Εξ' ου και υπάρχει ζουμί και ουσία στο υλικό σου. Συνδύασε με αυτό ότι και ο κόσμος ταυτίζεται καθότι παλεύει το ίδιο στην καθημερινότητά του με σένα και έφτιαξες μικρό και ατσαλένιο fanbase.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι έφτασαν ψηλά πέρασαν από το ίδιο σημείο. Ίσως αυτό σημαίνει ότι είναι ένα κομμάτι της πορείας, υπάρχουν όμως μερικοί τύποι που φαίνονται να είναι φτιαγμένοι για να τραβάνε κουπί. Για να στηρίζουν μια ολόκληρη παγκόσμια σκηνή. Για να κάνουν το πρώτο, μεσημεριανό mosh pit στα festivals ώστε να ζεσταθούν τα πλήθη για το headliner. Που ενώ παίζει να φτιάξουν καλύτερο δίσκο στα σημεία, η επιγραφή "Iron Maiden" στο εξώφυλλο να τους στερήσει τη δόξα από μόνη της.
Αυτό σταματάει εδώ. Αναγνώριση και respect στη ραχοκοκκαλιά της μουσικής μας από το πρώτο κείμενο, στη σύνταξη της λίστας, στο φτηνό εισιτήριο του live στο υπόγειο, στο να φάω λίγο ήλιο στο φεστιβαλ, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τους μάγκες που κάθε χρονιά ακούω περισσότερες φορές αλλά τους δίνω λιγότερες "ψήφους". Αγαπάμε και στηρίζουμε τυπάδες σαν τους :
- Hacride, που δε μασάνε να θεωρούνται second best στη χώρα τους (ίσως επειδή δεν είναι;)
- Tardive Dyskinesia, που δεν είναι σίγουρο που θα φτάσουν, αλλά πάνε εκεί τρέχοντας
- In Mourning, που με τις ιδέες ενός δίσκου, άλλοι φτιάχνουν 5
- Tesseract, που έχουν κάνει τους Άγγλους πιτσιρικάδες να τους λατρεύουν (δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται)
- Akercocke, γιατί επιμένουν να κάνουν το blackmetal μας λίγο πιο gourmet
- Baroness, που φαίνεται να μην εξαντλούνται με τίποτα
- Protest The Hero, για να μη να στενοχωριούνται οι progsters φίλοι μας, με την κρίση που περνάει το ιδίωμα
- Between The Buried Αnd Me, για τον ίδιο λόγο, απλά +2 επίπεδα δυσκολίας
- Bring Me The Horizon, γιατί κάποιος πρέπει να τρώει το κράξιμο ενώ ταυτόχρονα πορώνει πιτσιρικαρία
- Every Time I Die, γιατί κάτι σαν αυτούς μαθαίνουν στους μικρούς τι σημαίνει rock n roll
- Fair To Midland, γιατί οι System, εκτός από τεμπέληδες είναι και απελπιστικά μόνοι
- Cancer Bats, γι' αυτό http://www.youtube.com/watch?v=vlu2BYducuk
- Sylosis, που έχουν πάρει πάνω τους δουλειά για 25 μπάντες και φαίνονται τόσο άνετοι
- Textures, επειδή είναι οι πιο cool αρχηγοί ιδιώματος (άσχετα αν κανείς δεν ξέρει ποιο είναι αυτό)
- Volbeat, γιατί αν είσαι headliner και τους έχεις από κάτω σου ιδρώνεις από το άγχος
- Whitechapel, επειδή είναι το μόνο lp που κατάφερα να πουλήσω σε τελειωμένο death metal πιουρίστα (και όλοι ξέρουν ότι αυτοί είναι οι χειρότεροι)
Οι ήρωες είναι γύρω μας. Το καλύτερο; Είναι τόσοι ακόμα που ξεχνάω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου