The Living Infinite - Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται

Όπως το σκέφτομαι τώρα, δε θα ήθελα να είμαι οι Soilwork. Πέρα από το ασύντακτο της δήλωσης, το νόημα κρύβεται στα όχι και τόσο προφανή.
Είμαι από τους ιστορικούς αρχηγούς, έχω σχεδόν όσα γαλόνια κουβαλάνε και οι υπόλοιποι συμπατριώτες, έκανα τις λιγότερες κωλοτούμπες και προσαρμογές, πέρασα τη συνηθισμένη ντεφορμέ περίοδό μου χωρίς καταστροφικές απόπειρες. Δε μασάω, κράτησα χαρακτήρα και μάλιστα τα τελευταία χρόνια κάνω επανειλημμένα την έκπληξη και δίνω δίσκους που αποσπούν θετικότατα σχόλια. Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι πρόκειται για έκπληξη. Ότι ο κόσμος δεν περιμένει από μένα να σώσω τη χρονιά. Όχι ότι το περιμένει από τους υπόλοιπους της σειράς μου, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι και να καμαρώνεις που η ιστορία σου δεν αναγνωρίζεται. Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε, έτσι πρέπει να λειτουργούν οι ακροατές, να μην προσκυνάνε με βουλωμένα αυτιά κανέναν.
Γιατί τέτοιοι είμαστε εμείς οι heavy ακροατές φίλοι μου. Αγνοί και αμερόληπτοι εραστές της σπουδαίας τέχνης. Όχι τίποτα πρόβατα, να μας σέρνει δεξιά και αριστερά η παρελθοντολαγνεία ή οι μοντερνοφράντζες. Όχι βέβαια. Μέσα στην απέραντη σοφία μας παρόλα αυτά, κάπου χάσαμε τους Soilwork. Όντως δεν περιμένει κανείς να πρωταγωνιστήσουν. Έχουμε άλλους γι'αυτό. Τατουαζοφραντζάκηδες με στενά παντελόνια και αμανικοραφτάκηδες με ακόμα πιο στενά παντελόνια. Έτσι εξηγείται που δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν κανένας με το "The Living Infinite" αυτή τη βδομάδα που είναι στη διάθεσή μας. Όσοι ασχολήθηκαν, ξύνουν τα μούσια τους με απορία. Φαίνεται κάπως υπερβολικό το "διπλός δίσκος, 20 τραγούδια". Αξεπέραστο το εμπόδιο και πηγή απορίας ως προς το γιατί να πρέπει να είναι έτσι. Η αλήθεια είναι ότι και από εδώ έχουμε πει πολλές φορές πόσο πιο σημαντική είναι η ποιότητα από την ποσότητα και αυτή η περίπτωση φαίνεται ιδανική για κήρυγμα.
Γιατί βρε παλικάρι να μη διαλέξεις από τα 20 τα καλύτερα 8 και να παραδώσεις το album - δυναμίτη; Ήταν η πρώτη μου σκέψη. Όταν άκουσα καλά το δίσκο, νόμιζα ότι βρήκα τη λύση.
Δεν είναι ανάγκη, σκέφτηκα. Το πρωτοποριακό πλεονέκτημα του, είναι ότι μπορείς να δυναμιτιστείς με τα 7 πρώτα κομμάτια. Είναι τόσο καλά, αλήθεια. Και όχι μόνο αυτό. Μπορείς να το κάνεις και με τα 7 δεύτερα, που να πάρει, μπορείς να το κάνεις και με τα 7 τρίτα! Και ήμουν σίγουρος ότι αποκρυπτογράφησα, σαν άλλος Indiana Jones, το Μυστήριο Του Φετινού Soilwork Δίσκου.
Αλλά έκανα λάθος.
Δεν υπάρχει μυστήριο δίσκου. Επειδή αυτό εδώ φέτος, δεν είναι δίσκος. Είναι μπουφές. Πως έχεις πάει στη χλιδάτη δεξίωση και έχει μια θάλασσα από πεντανόστιμα μπικικίνια; Που αγωνίζεσαι σαν λυσσασμένος να τα δοκιμάσεις ΟΛΑ; Που προφανώς για να χορτάσεις θα σου έφταναν 3-4, αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί, η σχέση με το στομάχι σου έχει αλλάξει εντελώς; Για αυτό μιλάμε. Έχεις απλωμένα σε 2 δισκάκια, υπερβολικό αριθμό αστεράτων επιλογών ολόφρεσκου σουηδικού metal (η υποκατηγορία είναι περιττή), που δεν αποτελούν ορθολογικό γεύμα με ορεκτικό, κυρίως πιάτο, σαλάτα και επιδόρπιο που έχεις συνηθίσει να τρως, οπότε επιβάλλεται να το αντιμετωπίσεις διαφορετικά.
Random επιδρομή. Τσιμπάς από δεξιά και αριστερά, δεν ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις, αλλά σου αρέσουν όλα. Δε θα τα φας όλα, δε θα ακούσεις ποτέ το δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος στα δεδομένα της "ολοκληρωμένης ακρόασης" που έχεις αναγάγει σε επιστήμη, επειδή είσαι τόσο σοβαρός ακροατής.
Ίσως το καλύτερο album για shuffle που έχει βγει ποτέ, φαντάσου σαν ένα best of, με κομμάτια που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ. Μπορεί το ένα να σου φανεί πιο αλμυρό, αλλά θα σε αποζημιώσει το μεθεπόμενο που θα έχει εκείνο το Soilwork στοιχείο που προτιμάς.
Και για την ιστορία, δε θα ξεπεράσω ποτέ το "The Living Infinite II"...

Girls and boys - Πρέπει να αποφασίσεις για ποιον θα ροκάρεις, man...

Από τις φορές που ο ψυχαναγκασμός μας γίνεται δεύτερη φύση, τις τελευταίες μέρες παλεύω με ένα ερώτημα που είναι τόσο γενικόλογο και χαώδες, όσο στερεοτυπικό και άχρηστο. Σαν να μην έφτανε αυτό, έχω μπλέξει αρκετούς από τους γνωστούς που μετράω τη γνώμη τους, να τη μοιραστούν μαζί μου, ώστε να τις χρησιμοποιήσω σαν κολάζ για αυτό το κείμενο. Και το έκαναν, άρα το θέμα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ή εγώ είμαι φορτικός πρήχτης. Αποφασίζω να πιστέψω το πρώτο.
Με έχει απασχολήσει λοιπόν, το εξής: Αν είσαι rock n roll μπάντα και το κοινό σου είναι κατά 70% γυναίκες, σημαίνει ότι κάνεις κάτι λάθος;
Γνωρίζετε όλοι την περίπτωση, αφήνει ο τραγουδιστής το κοινό να πει το ρεφρέν και ξεπηδά μια αδυσώπητη, υστερική τσιρίδα. Τα κορίτσια πέφτουν με τα μούτρα σε οτιδήποτε σχετικό με τη μπάντα, οικειοποιούνται ξετσίπωτα τον frontman ("O Ville μου..."), ξεσηκώνουν οτιδήποτε σχετικό σε merchandise και γενικά για ένα διάστημα (θα επανέλθουμε σε αυτό) ζουν στο σύμπαν του group.
Προσωπικά, μου φαίνεται κάπως αυτό. Προφανώς και δε μιλάμε για σεξισμό, κορίτσια το ξέρετε ότι σας λατρεύουμε, έχω όμως την πεποίθηση ότι η αποθέωση από ένα ογκώδες γυναικείο κοινό είναι αντιστρόφως ανάλογη με το καλλιτεχνικό credibility.
Γιατί αυτό; Πιθανόν επειδή η ιστορία (και ο Gene Simmons) λένε ότι οι γυναίκες είναι άπιστες fans. Αν θες να αντέξεις στο χρόνο, θα πρέπει να εστιάσεις στους άντρες. Εννοώντας ότι στη μεγάλη πλειοψηφία (αυτό εννοείται για τα πάντα αποδω και κάτω, δεν το ξαναγράφω), θα σε ξεχάσουν εύκολα και θα δείξουν τον ίδιο ενθουσιασμό για το επόμενο next big thing. Οπότε αν εμπνέεις παροδικά πάθη, μάλλον είσαι τίγκα στη φιοριτούρα και τον φτηνό εντυπωσιασμό. Εύκολη μουσική με εύπεπτα μινόρε που θα ξυπνήσουν το groove στον οποιονδήποτε, αλλά ο έμπειρος ακροατής θα καταλάβει ότι αυτό είναι φτιαγμένο για όλη την οικογένεια. Και έχουμε συνηθίσει τουλάχιστον το rock n roll να είναι -τηρουμένων των αναλογιών- ακραίο και γουστάρουμε να μην το αντέχουν όλοι. Μήπως όμως αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι δικό μας το πρόβλημα;
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις επίσης. Προσελκύσαμε το γυναικείο κοινό επειδή έτσι έτυχε; Κάναμε τη μουσική που μας βγαίνει και επειδή είμαστε και ομορφόπαιδα, ήρθαν όλα αυτά τα κορίτσια; Αν είναι ειλικρινές, μεγάλε, πάρε με και εμένα στη μπάντα σου. Αλλά μάλλον σχεδόν κανείς δεν το παθαίνει αυτό. Παλιά, ήταν το ζητούμενο. Να είσαι η rock προσωποποίηση, του ατελείωτου party και να γεννάς στους σπυριάρηδες εφήβους το θαυμασμό επειδή η μουσική και το στυλ σου φώναζαν ότι κάνεις sex. Άγριο, ανελέητο, ασταμάτητο sex με τις χιλιάδες groupies σου. Πολλοί μάλιστα, όντως το έκαναν. Κανέναν όμως δεν καμαρώνουμε σαν καλλιτέχνη. Θα μου πεις, χέστηκε ο Nikki Sixx τι λέω εγώ, ένα σαββατοκύριακό του, η ζωή μου όλη.
Ο εντυπωσιασμός όμως δεν υπάρχει πια. Την εποχή που τράβαγε αυτό το μοντέλο, το sex ήταν ο απώτερος στόχος της ύπαρξής μας. Τώρα που ο νοήμων κόσμος έχει κατανοήσει ότι η επιτυχία σε αυτό, βασίζεται στην προσωπικότητά σου και γενικότερα δεν είναι τόσο tabboo, δε φτουράει το φτηνό show off.
Ίσως μόνο αν βάλουμε τον παράγοντα ηλικία στο mix. Που τόσο τα αγόρια, όσο και τα κορίτσια όταν είναι νεότερα, εντυπωσιάζονται πιο εύκολα και πέφτουν στη σχετική παγίδα. Όταν μια μικρή κοπέλα σκέφτεται ότι θα ήθελε να την παίρνει τηλέφωνο ο Akerfeldt μόνο και μόνο για να ακούει την καθαρή φωνή του, ένα νεαρό αγόρι παραδίπλα ορκίζεται στον εαυτό του ότι θα πηγαίνει για πάντα να βλέπει τους Opeth. Οι οποίοι καμία σχέση με το girlie love band, απλά έχουν τα εφόδια να απασχολούν και πολλά κορίτσια.
Το ίδιο συναντάμε και στα σύγχρονα συγκροτήματα, που δε μπορείς να πεις ότι φτιάχνουν εύκολη μουσική για μαζική κατανάλωση, οι κοπέλες όμως είναι εκεί για τους λάθος λόγους. Μπορεί να είναι η χαριτωμένη φατσούλα και τα άπειρα tattoos του Oli Sykes, η γεμάτη σιγουριά άρθωση και το trash στυλάκι του Andy Biersack ή παλιότερα η δίμετρη κορμάρα, τα βαθυπράσινα μάτια, το ασήκωτο attitude και η sexy φωνή από τα Τάρταρα (είμαι τελειωμένη groupie) του Pete Steele. Σε αυτούς, ok, έτυχε και μακάρι να το χάρηκαν αναλόγως. Κάτι rock n roll boy bands όμως, δικαίως τρώνε τη χλεύη.
Ίσως να έχει να κάνει και με τη μουσική φόρμα. Οι Tesseract ας πούμε, είναι cute πιτσιρικάδες, μοδάτοι και ολόφρεσκοι αλλά δε νομίζω ότι τους ακούει κανείς για αυτό. Τους ακούμε αποκλειστικά και μόνο επειδή κάποτε θα κατακτήσουν τον κόσμο, μην ξεχνιόμαστε. Ούτε τους Nine Inch Nails πιστεύω ότι θα τους ακολουθούσε ένα τσούρμο γυναίκες επειδή ο Reznor είναι και πολύ macho γκόμενος. Αντιθέτως, στάνταρ έχουν πηδήξει αβέρτα χλεμπονιάρηδες τύπου HIM, Poison, Evanescence, Nickelback και Whitesnake, μόνο και μόνο επειδή φτιασιδώθηκαν γι'αυτό.
Οι Beatles, σταμάτησαν τις συναυλίες το 1966 και ο κόσμος δεν άκουσε ποτέ τους καλύτερους δίσκους τους ζωντανά, επειδή και οι ίδιοι αδυνατούσαν να ακούσουν τους εαυτούς τους πάνω στη σκηνή από τις τσιρίδες. Το κλασικό παράδειγμα μπάντας που "το έπαθε", πιθανότατα επειδή άνηκαν σε μια εποχή που το να τρελαίνονται τα κορίτσια για μια επικίνδυνη rock n roll μπάντα (αυτοί ήταν ακούρευτοι, ο Elvis χόρευε πρόστυχα) ήταν μέρος της διαδικασίας της γυναικείας χειραφέτησης στο δυτικό κόσμο. Η σημαντικότερη μπάντα της pop κουλτούρας, έχασε την ουσιαστική επαφή με το κοινό της (όποιους άκουγαν τότε σοβαρά εν πάση περιπτώσει) επειδή σε πάρα πολλά κορίτσια άρεσε ο John και άκουγαν Beatles "για τη φάση".
Οπότε φίλε μου συγκροτηματία, πρόσεξε καλά πριν προκαλέσεις τη γυναικεία υστερία. Ain't no picnik...

The Sabbath Stones και η επιστροφή του underage παντογνώστη

Excitement, oh the excitement!
Σχεδόν έφτασε η στιγμή που θα ακούσουμε το καινούριο Black Sabbath. Και όχι τίποτα σαχλαμάρες, the real deal, καινούρια τραγούδια με Ozzy και δε συμμαζεύεται. 1685 χρόνια περίμενε όλη η κοινότητα να συμβεί και τώρα πια μας μένει διψήφιος αριθμός ημερών. Γιατί, ξέρεις, οι Sabbath γέννησαν το heavy metal. Αλήθεια. Σηκώθηκε ένα πρωί ο Iommi, ζώστηκε την κιθάρα του και πήγε να το γεννήσει. Μετά ο Ozzy έγινε ο godfather και να μας ζήσει. Σε 2-3 μήνες θα έρθει και επίσημα ο καιρός να δικαιωθεί η μουσική μας και να δούμε ότι τα 43 χρόνια ύπαρξής μας έχουν νόημα.
Εντάξει, βέβαια εγώ διαφωνώ σε μερικά πράγματα. Ααα, τη γνώμη μου θα την πω. Πρώτα από όλα, που είναι ο Bill Ward? Πως θα γίνει το reunion το σωστό χωρίς τον original drummer? Δεν τα βρήκαν λέει στα συμβόλαια. Απαράδεκτο. Θα έπρεπε για χάρη της ιστορίας να μην υπολογίζουν τέτοια πράγματα. Είμαι βέβαιος γι'αυτό, το ίδιο και οι φίλοι μου στο Facebook.
Άσε το άλλο. Brad fucking Wilk? Δηλαδή τι, θα μου κάνει τους Sabbath να ακούγονται ραποπάνκηδες; Χάθηκαν οι καλοί metal drummers, ξέρεις, που ρέει τσίγκινο αίμα στις φλέβες τους και έχουν 8 τρίκασες; Αλλά βέβαια, έχω καταλάβει τι συμβαίνει. Εμείς οι αφοσιωμένοι ακροατές ηλικίας 17-35 τα έχουμε figured out τα τερτίπια της βιομηχανίας. Για να τραβήξουν κόσμο το κάνουν και να μας το μολύνουν. Ξέρετε, το αγνό heavy metal που αναβλύζουν οι Sabbath.
Και για να δεις ότι είμαι τόσο μέσα στα πράγματα, έχω καταλάβει επίσης ότι εδώ είναι που κολλάει και ο Rick Rubin ως παραγωγός. Άαααλλος μοδάτος αυτός. Και Shakira, και Beastie Boys, και Chilli Peppers, και Lana del Rey και Metallica. Όλο το ξεπουλημένο pop ξέπλυμα, από τα χέρια του έχει περάσει. Έχει κάνει και μερικά πιο metal, αλλά εγώ πιστεύω ότι θα κολλούσε καλύτερα κανας Flemming Rasmussen, ή εκείνος ο γαμάτος ο Charlie Bauerfreunderfjnnender πως τον λένε. Είπαμε, είσαι heavy metal, πως περιμένεις να γίνει σωστά;
Αυτή η Sharon έχει καταστρέψει το metal ρε φίλε. Έβαλε φίλους να σκοτωθούν μεταξύ τους, πέταξε και αυγά στους Maiden. Προφανώς και διαφωνώ με το γάμο του Ozzy. Δεν το ζύγισε καλά το πράγμα. Ορίστε τώρα, θα βγει δίσκος χωρίς το Bill Ward. Το είπαμε αυτό ε;
Ok, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που διαφωνώ. Γιατί έκαναν αυτό το teaser και δεν άφησαν ούτε μισή νότα να ακούσουμε; Γιατί να χάσουν τη δεδομένη αποθέωση; Επειδή το ξέρουν όλοι, ο δίσκος θα αφήσει εποχή. Ποια χρονιά, θα διαλύσει τα πάντα. Νταξ, δε θα είναι και τόσο καλό όσο το Paranoid, αλλά σε σχέση με ότι άλλο θα βγει φέτος, άστο, χτυπάει πρώτη θέση στη λίστα και θα κάνω τζιχάντ αν πάρει λιγότερο από 11 βαθμολογία.
Παρόλα αυτά, είναι αρκετά τα πράγματα που δε γίνονται όπως θεωρώ ότι θα έπρεπε. Με τα παιδιά στο forum συμφωνήσαμε ότι είναι μεν η σημαντικότερη κυκλοφορία της δεκαετίας, όμως αν δεν είναι καλύτερο από το τελευταίο Heaven And Hell, θα πρόκειται για εσωτερική προβοκάτσια.
Αυτό όμως που με συγχύζει περισσότερο είναι οι δήθεν χαλαροί fans. Που και καλά γουστάρουν τη φάση, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Θα μαζευτούν λέει τα γερόντια, θα κάνουν ένα δίσκο για να θυμηθούν τα παλιά και big deal. Τι είπες ρε τυχαίε;
Έχω συγκεκριμένα έναν τύπο που τον έκανα follow στο Twitter (επειδή είχε χασταγκ τη λέξη metal και πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά) που λέει να χαλαρώσουμε και ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ήθελαν τα παλικάρια να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια πριν αποσυρθούν. Μια τελευταία βόλτα στο studio με τα φιλαράκια τους. Ειδικά αν είσαι άρρωστος και έχεις νιώσει ότι δε θα είσαι εδώ για πάντα. Που έχουν τσακωθεί τόσες φορές στο παρελθόν, αλλά κάποια στιγμή δεν πρέπει να τα αφήνεις πίσω σου αυτα; Και αν ο Bill Ward δε γουστάρει, δεν είναι και προς θάνατον. Πόσους γνωστούς έχουμε που ήμασταν κολλητοί παλιά και χαθήκαμε;
Επίσης λέει ότι εφόσον οι πιτσιρικάδες Sabbath βγήκαν τότε να παίξουν rock n roll, είναι πάρα πολύ λογικό στη μεγάλη τους τελευταία προσπάθεια να πάρουν ένα φανταστικό rock drummer που φυσικά και δε θα αλλάξει το ύφος της μουσικής (drummer είναι, duh!) και ένα all around rock παραγωγό που είναι εξπέρ στους υπερήλικες. Προφανώς υπονοεί ότι οι Sabbath μπορεί να το γέννησαν, αλλά δεν είναι heavy metal. Ανατρίχιασα και μόνο που το έγραψα.
Εκεί όμως που μου γυρνάνε τα μυαλά, είναι όταν μας κατακρίνει (εμένα και τους υπόλοιπους followers) επειδή δε δείχνουμε εμπιστοσύνη στον Iommi. Λέει δηλαδή ότι δεν έχουμε θέση να στραβομουτσουνιάζουμε για το πως χειρίζεται τα θέματα του συγκροτήματός του ο σημαντικότερος άνθρωπος της heavy μουσικής. Αν αυτός πιστεύει ότι καλώς τα κάνει, ή τουλάχιστον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ίσως και να πρέπει έτσι να είναι. Πιστεύει ότι ο δημιουργικός συμβιβασμός είναι μια λεπτή τέχνη που με τη σοφία της ηλικίας μπορεί να αποδώσει. Το metal είναι ασυμβίβαστο όμως, οπότε πάλι fail είναι ο τύπος.
Σε λίγο θα μας πει ότι ξέρει ο Iommi τι πρέπει να κάνει, και δεν ξέρω εγώ. Τόσα χρόνια εμπειρία ακρόασεων δε μετράει δηλαδή; Επειδή όταν γεννήθηκα εγώ ο Iommi είχε ήδη σβήσει μηχανές, σημαίνει ότι δε θα του χρειαζόταν η γνώμη μου;
Τα πήρα τώρα, πάω να του κάνω ένα block/report να του γίνουν τα μούτρα κρέας...

The WiFi world - Άνεση ή σκλαβιά;

Πιστεύω ότι το επόμενο album των Machine Head θα είναι απαράδεκτο.
Βλέπω το Flynn να ασχολείται με πολλά πράγματα δεξιά και αριστερά, από εκείνα που αφαιρούν τη συγκέντρωση από ένα συγκρότημα. Ειδικά αυτούς, που επέπλευσαν πανηγυρικά ακριβώς επειδή είχαν το κεφάλι κάτω και δούλευαν.
Τώρα ο αρχηγός κάνει ακουστικό solo tour. Ο Robb Flynn. Των Machine Head. Ακουστικό solo tour. Δεν ξεκινάω καν τα πικρόχολα, θα τα κρατήσω μαζεμένα για όταν κυκλοφορήσουν "Unplugged". Που πάμε ρε...
Εκτός από αυτό, έχει ξεκινήσει να γράφει και opinion κείμενα που δημοσιεύονται στο official site και φυσικά αναπαράγονται από όλο το "ειδησεογραφικό" internet. Όχι μόνο την είδε Jeff Buckley, θα μας φάει και τη δουλειά.
Ένα από τα κείμενα αυτά είναι και η αφορμή για το αποψινό παραλήρημα. Δεν είναι τόσο αυθόρμητο όσο ακούγεται, έχω μέρες που το σκέφτομαι.
Μας λέει λοιπόν ο Robb ότι εφόσον περνάει 10 μήνες το χρόνο on tour, πάντα δυσκολευόταν να κουβαλάει μουσική μαζί του. Είναι λοιπόν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που βλέπει το Spotify και το iTunes σαν την απόλυτη σανίδα σωτηρίας. Συγκεκριμένα τον έχει βολέψει πολύ η υπηρεσία του iTunes που πληρώνεις μια μηνιαία συνδρομή και χωρίς να κατεβάσεις τίποτα, έχεις πρόσβαση σε μια τεράστια βιβλιοθήκη για streaming. Αναλόγως και το Spotify, έχει έσοδα από διαφημίσεις και σου δίνει επίσης ανεξάντλητες streaming επιλογές.
Ότι και να λέμε, η άνεση είναι προφανής. Η χλιδή που είσαι σπίτι, σου καρφώνεται να ακούσεις την 9η του Μπετόβεν, το ρίχνεις στο YouTube και το ακούς σε ενάμισι δευτερόλεπτο, τώρα έρχεται μαζί σου στο δρόμο. Εφόσον δεν τελειώσει η μπαταρία σου, έχεις στην κωλότσεπη ΟΛΗ την ηχογραφημένη μουσική του σύγχρονου κόσμου.
Φοβερό διαφημιστικό punchline.
Και τότε εμένα, γιατί μου φαίνεται κάπως; Σας διαβεβαιώ δεν έχει να κάνει με vintage κουλτούρα του κώλου, ούτε σπάζομαι με τα ψηφιακά αρχεία (δε μου αρέσει να τα αγοράζω βέβαια), ούτε θεωρώ την κτηνώδη physical δισκοθήκη ενδεικτικό καλόγουστου μουσικόφιλου απαραιτήτως. Δε θα κάτσω να τσακωθώ για τον "σωστό" τρόπο να ακούει μουσική κάποιος, αλλά θα τραβήξω κουμπούρι για να την έχω διαθέσιμη όποτε ΕΓΩ θελήσω.
Τι εννοώ; Ok Robb Flynn, σε ενθουσιάζει τόσο πολύ η νέα σου ελευθερία που δηλώνεις ότι δε βλέπεις κανένα λόγο να ξαναγοράσεις cd στη ζωή σου. Όσο και να ακούγεται fail αυτό εφόσον ζεις από τη δισκογραφία, μπορώ να σε καταλάβω. Είναι φανταστικό να ανοίγεις το τηλέφωνό σου και να έχεις τα πάντα.
Αρκεί να υπάρχει WiFi έτσι; Ή να έχει επαρκές σήμα ο πάροχος του κινητού σου. Τότε κάνουμε δουλίτσα. Αλλιώς...δεν έχει party my friend. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μου φαίνεται λάθος να εξαρτάται το αν θα ακούσεις μουσική από κάτι τόσο άϋλο όσο ένα ασύρματο δίκτυο. Που μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή. Που μπορεί να βρεθείς κάπου που δεν έχει. Κάποτε λεγόταν ότι σκέφτονται να καλύψουν ολόκληρες πόλεις με wifi ομπρέλα. Δεν ξέρω αν γίνεται ή αν είναι καλή ιδέα, μου φαίνεται κάπως ακραίο.
Και δεν είναι μόνο η μουσική. Μπορεί να είναι ένδειξη μούχλας, όμως με αγχώνει κάπως το να έχω σε μια εύθραυστη συσκευή όλα μου τα τηλέφωνα και όλη τη μουσική και όλες τις φωτογραφίες. Τα πάντα σε κάτι που χάνεται, κλέβεται, σπάει, χαλάει. Αν δηλαδή τα έχω σε 2-3 διαφορετικές συσκευές νιώθω καλύτερα; Νομίζω πως ναι.
Είναι το κλασικό ερώτημα του Matrix. Εσύ κρατάς το on/off των μηχανημάτων σου. Αυτό όμως σημαίνει και ότι τα ελέγχεις; Μπορείς να τα κλείσεις όποτε θες. Το ότι δε διανοείσαι να το κάνεις ποτέ, μήπως σημαίνει ότι αυτά ελέγχουν εσένα; Σκέψου πόσο απαραίτητο σου είναι το internet για την οικιακή σου διασκέδαση. Πως θα διάβαζες GRAFIA διάολε;
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Δε μου αρέσει καθόλου να μην ελέγχω εγώ το play και το stop. Θα μου πεις ότι παίζω με τη λεπτομέρεια. Πιθανόν. Και ότι ούτως ή άλλως εξαρτάσαι από τον ηλεκτρισμό. Σωστά. Δεν ξέρω
αν υπάρχει ποτέ πιθανότητα να χαθεί το internet, θα ήθελα να πιστεύω όμως ότι θα την παλεύαμε αν συνέβαινε. Χωρίς ηλεκτρισμό προφανώς και δεν θα τα καταφέρναμε. Άσε που αν συμβεί ποτέ, το πως θα ακούμε thrash θα είναι το μικρότερο πρόβλημά μας, έτσι δεν είναι;