Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Καψούρα σε λέω!!

Οι μέρες που γίνομαι ρεζίλι στο δρόμο, επέστρεψαν. Ένας ηλίθιος που δε μπορεί να μείνει ακίνητος στο τραμ, εγώ είμαι. Το περίμενα καιρό το "Unravelling chaos" και μου αρέσει περισσότερο από όσο μπορώ να αντέξω. Έχω ξεχάσει οτιδήποτε άλλο έχω στο iPod και ποσώς με ενδιαφέρει. Το μόνο που με νοιάζει, είναι να βάζω το "Get Down" στο repeat και να εύχομαι να μην είναι κανένας γνωστός τριγύρω.
Οι Psycho Choke είναι το αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα, σχεδόν μια δεκαετία τωρα. Με λίγες κυκλοφορίες, με ένα τεράστιο ανενεργό διάλειμμα και χωρίς να ανακαλύπτουν τον μουσικό τροχό, με πιάνουν με τρόπο που ελάχιστοι μπορούν. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φορά που τους είδα live σε battle of the bands, σε ένα ερημωμένο κτίριο στα παλιά Σφαγεία, που έκανε τόσο κρύο και τα χνώτα του τότε τραγουδιστή τους φαίνονταν τόοοοσο spooky κάθε φορά που κραύγαζε. Επίσης δε θα ξεχάσω πόσο κότσο με έπιασε ένας δισκοπώλης της συμπρωτεύουσας, που μου πούλησε ένα πεντοχίλιαρο αν θυμάμαι καλά, το CDR με αυτοκόλλητη ετικέτα πάνω, που αποτελούσε το "Choke On This" ντεμπούτο τους. Γιαυτό το λόγο, νιώθω απόλυτα καλά με τον εαυτό μου που κατέβασα το καινούριο cd, ενώ μπορούσα να το αγοράσω. 19 euro. Sorry guys, ειλικρινά, αλλά δε θα άφηνα τον τωρινό δισκοπώλη εαυτό μου να με κλέψει δεύτερη φορά.
Ο λόγος που παλεύω με τις τύψεις μου, είναι ότι μιλάμε για μεγάλο δίσκο. Όλα τα παλιότερα ωραία Machine Head, Sepultura, Pantera πραγματάκια είναι εδώ, μαζί με καναδυο μελωδικότερα καινούρια, το απολύτως unique slap μπάσο και τη ΦΩΝΑΡΑ του τραγουδιστή που μοιάζει με καθηγητή σε φροντιστήριο.
Δεν έχει νόημα να ξεχωρίσω στιγμές στο μοναδικό δίσκο που ακούω εδώ και 10 μέρες, αλλά το "Fire In The Hole" με το Iowa-ικό Slipknot σημείο, είναι ακαταμάχητο. Και μην αρχίσω να μιλάω για το "Get Down". Αλήθεια, δε θα το κάνω, γιατί δε μπορώ να χτυπιέμαι ενώ πληκτρολογώ. Θα αρκεστώ να πω ότι δεν υπάρχει άλλο κομμάτι με πορωτική original riffάρα μεν, που να χωράει και 2 μαγικές στιγμές που μυρίζουν "Aesthetics Of Hate" και "Hate Song", δε.
Σταματάω εδω, πάω να ετοιμαστώ για δουλειά. Τι να βάλω να ακούσω στο δρόμο άραγε?

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Τέλος εποχής - Κάποτε θα τη συζητάμε αυτή τη μέρα

Εγώ δεν ήμουν προετοιμασμένος. Οι άλλοι μου είπαν ότι είχαν δει κάποια διαφήμιση. Το βρήκα στο περίπτερο έξω από τη δουλειά. Το πολυαναμενόμενο, 15ο και πιθανόν τελευταίο Iron Maiden album, πωλείται στα περίπτερα με τιμή 12,90. Λίγες μέρες πριν βγεί στα μαγαζιά. Η ελληνική ΕΜΙ δεν εμπιστεύτηκε τα δισκάδικα και προτίμησε να δώσει ίσως την μεγαλύτερη international κυκλοφορία, νωρίτερα, στους διανομείς Τύπου. Έχει ξαναγίνει με έλληνες καλλιτέχνες, που οι φυσικές πωλήσεις τους είναι σαφώς μικρότερες. Η Universal έβγαλε επίσης το "Fame Monster" της Lady Gaga στα περίπτερα, αφού όμως είχε γίνει ο πρώτος χαμός. Η σχέση Iron Maiden και ελληνικού κοινού δεν έχει ατονήσει καθόλου, η ζήτηση υπήρχε βδομάδες τώρα και η κίνηση αυτή δείχνει ένα πράγμα μόνο. Είναι η οριστική ταφόπλακα της retail πώλησης στη δισκογραφία και θα πρέπει να μάθουμε να συναρμολογούμε LEGO σιγά σιγά.
Υπάρχει μια λογική πίσω από κινήσεις όπως αυτή. Η κυκλοφορία στα περίπτερα, ή μαζί με κυριακάτικες εφημερίδες είναι ο μοναδικός τρόπος για γρήγορο κέρδος για τις εταιρείες. Αν δώσουν το καινούριο δίσκο της Άλκηστης Πρωτοψάλτη π.χ., με το Πρώτο Θέμα, θα φύγουν αμέσως αμέσως περιπου 100,000 κομμάτια, όσα είναι και τα φύλλα που θα κυκλοφορήσουν. Θα το χρεώσουν βέβαια λιγότερο από ότι τα δισκοπωλεία, καθώς είναι και πιο λιτή η έκδοση, αλλά το νούμερο είναι απλησίαστο για τη φυσική πώληση. Υπολογίζω πρόχειρα ότι το αντίστοιχο νούμερο πρώτης παραγγελίας cds που θα έφευγε από τις αποθήκες της εταιρείας για να πάει στα ελληνικά δισκάδικα θα ήταν το πολύ 5 με 7 χιλιάδες. Σε ολη τη χώρα. Με τις εφημερίδες θα έχει και επιστροφές βέβαια, αλλά πιστέψτε με, από τα δισκάδικα θα έχει πολλές περισσότερες.
Όσο λογικό και να φαίνεται αυτό, η περίπτωση Iron Maiden είναι πολύ διαφορετική. Πρόκειται για το μόνο διεθνές album που ήταν δεδομένο ότι θα πουλήσει, όσο ακριβό και να είναι. Θα έπαιρνε το χρόνο του βέβαια, αλλά οτιδήποτε Maiden στην Ελλάδα, δε μπορεί να αποτύχει. Είναι προφανώς κίνηση πανικού. Η ΕΜΙ (και όλες οι πολυεθνικές βέβαια) δε μπορεί να περιμένει ούτε μερικούς μήνες και κάνει ότι μπορεί για άμεσο ρευστό. Πάντα κατηγορούσαν τις μεγάλες εταιρείες ότι δεν επενδύουν στον καλλιτέχνη και νοιάζονται μόνο για το χρήμα, αλλα πλέον ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.
Σε επόμενο στάδιο, επηρεάζονται και οι δισκοπώλεις, αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτοί (ποιοί αυτοί, εμείς) ήδη έχουν αρχίσει να ψάχνουν για δουλειά. Δεν έχω την απάντηση στο που θα πάει η μουσική και σε τι format θα πωλείται, αλλά τείνω να πιστέψω ότι απλά, δε θα πωλείται. Η νέα γενιά έχει ήδη μεγαλώσει σε ένα κόσμο που η μουσική είναι δωρεάν και δε μπορώ να σκεφτώ τι θα κάνει κάποιο τσακάλι του marketing για να τους βγάλει αυτή την πεποίθηση από το μυαλό. Οι καλλιτέχνες θα καλύπτουν τα έξοδά τους από συναυλίες και merchandise και οι γραβατάκηδες στα γραφεία, ε, αυτοί έτσι κι αλλιώς, μόνο να πουλάνε ξέρουν. Τι μουσική, τι ασφάλειες ζωής. Δεν χάνονται αυτοί.
Οπότε my friends, μαζέψτε τα cd σας, φτιάξτε ωραία ράφια και ετοιμάστε ιστορίες για τα εγγονάκια για τις εποχές που περίμενες να τρέξεις στο δισκάδικο για να πάρεις το τάδε cd. Και πολλή υπομονή συστήνω. Θα πρέπει να εξηγήσουμε τις λέξεις "cd", "δισκοθήκη", "δισκάδικο", πιθανόν το "τρέξεις" και πολλές ακόμα που μας φαίνονται αυτονόητες. Προχωράει ο κόσμος ρε γέροοοο!!!

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Average δίσκοι - Γκρίνια ή fair judgement?

Δύσκολη μέρα σήμερα. Άρρωστος στο σπίτι, με άπειρο χρόνο συγκριτικά με άλλες μέρες για μουσική και έχω προετοιμαστεί να αναταράξω τους ακουστικούς μου πόρους. Αδυνατώ να βολευτώ σε μια θέση και περιφέρομαι γύρω από τη δισκοθήκη, απασχολούμενος με τους καινουριους Norma Jean, 36 Crazyfists και Iron Maiden. Θα μπορούσα να ακούσω τους δίσκους όπως πάντα, να γουστάρω κάποια πράγματα, να μη μου αρέσουν κάποια άλλα, κανονικά δηλαδή. Σήμερα όμως όχι. Έχετε δει το House M.D., που ο τύπος πονάει συνεχώς και γιαυτό είναι καθίκι 24/7? Κάπως έτσι και εγώ σήμερα, αντί να εστιάσω στα σημεία και τραγούδια που μου αρέσουν, τα παίρνω με τις τζούφιες στιγμές και σκέφτομαι πόσο μικρότερη συλλογή θα είχαμε όλοι αν υπήρχε ποιοτικό φίλτρο στα ράφια και στους σκληρούς δίσκους, που δε θα ανεχόταν τις μούφες?
Οι επαγγελματίες γραφιάδες λένε ότι οι χειρότεροι δίσκοι για τη δουλειά τους είναι αυτοί που καταλήγουν να βαθμολογούνται με ένα '6'. Δε μπορείς να κράξεις, ούτε να αποθεώσεις, τουτέστιν να βγάλεις κάτι δημιουργικό από το κείμενο, που καταλήγει το ίδιο νερόβραστο με τη μουσική που περιγράφει. Ναι μεν, αλλά. Είναι πραγματικά εκνευριστικό. Κάτι πάει να γίνει, αλλά οι καλές στιγμές χάνονται μέσα σε μετριότητες που δεν αξίζουν να τυπωθούν σε δισκάκι.
Και ποιός είσαι εσύ ρε μεγάλε, που θα ξεφτιλίσεις την προσπάθεια και τον κόπο του κάθε μουσικού? Λογικό argument. Δε με νοιάζει τι κάνει ο μουσικος, ας κυκλοφορεί 100 δίσκους το μήνα. Το δικό μου χρόνο,τα δικά μου ράφια και τα δικά μου νεύρα διαχειρίζομαι. Κάπου εδώ σκέφτομαι, ότι η τεράστια πλειοψηφία των δίσκων μας είναι έτσι. 15 κομμάτια, από τα οποία αξίζουν τα 5 και από τα οποία γουστάρεις τα 2. Ο evil twin, μου το επιβεβαίωσε σήμερα, όταν γκρίνιαζα για το Norma Jean.

Διάλογος :
Εγώ: ακουσα 5 κοματια κ μου φανηκαν οκ. αλλα 1) εχω κωλοδιαθεση κ 2) εχω σκυλοβαρεθει τα 'οκ'. αν δεν το ειχες ακουσει ποτε, θα έλειπε κατι απο τη ζωη σου?
Αυτός: Τουλάχιστον το Deathbed Atheist και το Falling from the sky. Καλοκαιρινή αγάπη.
Εγώ: καλοκαιρινη αγαπη, που θα ξεχασεις το φθινοπωρο. ακομα κ ετσι να μην ειναι, 2 στα 12. καταπληκτικό ποσοστό
Αυτός: Όχι ρε twin, απλά αυτά τα λάτρεψα. Στα υπόλοιπα είμαι σίγουρα πάνω απ' το οκ.

Δηλαδή αυτό είναι; Πετάμε τα σκατά στον τοίχο και ότι κολλήσει καλώς; Ακριβώς το ίδιο έγινε με το 36 Crazyfists. Μια χαρά συνολική ακρόαση, ωραία παρέα στο μετρό για 2-3 μέρες και μετά τέλος. Ο Αλέξης λέει θα παλέψει για δίσκος της χρονιάς. Εγώ τι να πω; Μακάρι. Είμαι σίγουρος όμως, ότι δε θα το ακούω σε ενάμιση μήνα. Κυρίως επειδή δε θα έχω ενέργεια να ψάξω το κομμάτι που μου αρέσει. Ακόμα περισσότερο, δεν αντέχω να πασχίζω να βρω επιχειρήματα υπεράσπισης για την κάθε μια τέτοια περίπτωση. Όπως το Iron Maiden ας πούμε. Πραγματικά, είχε 3-4 τραγούδια που μου αρέσουν τρελά. Το στήσιμο που έχει το "Coming Home" για παράδειγμα, με ρίχνει στο repeat. Όχι και τα υπόλοιπα όμως.
Δεν ονειροβατώ. Δεν περιμένω ρεαλιστικά να πάρω ένα cd και να χοροπηδάω και με τα 15 τραγούδια. Όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό. Αλλά γιατί να το δεχτούμε; Σαν να παίρνεις 15 μαρούλια από το μανάβη και να είναι σάπια τα 8. Μα είναι το ίδιο; Για τον καλλιτέχνη, όχι. Η μουσική του είναι κομμάτι από την ψυχή του. Για μένα όμως, ναι. Καλώς ή κακώς, παίρνουμε τα τραγούδια και τα ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ για κάτι. Για mindless διασκέδαση, για προκληση συναισθημάτων, για εκτόνωση, για επιμόρφωση, για μουσική μελέτη, για update της εμπειρικής μας γνώσης. Γιατί πρέπει να αγιοποιήσω ότι μου πετάξει στην μούρη ο κάθε τραγουδοποιός χωρίς κριτική; Η τέχνη είναι δική του, αλλά τα αυτιά δικά μου. Αν δεν τα φροντίσω εγώ, δε θα το κάνει κανένας. Σαφώς πιο refined από ένα πουκάμισο π.χ., αλλά για τον ακροατή, εφόσον υπόκειται σε κανόνες αγοράς (έχει την τιμή του, έχει νομικές συνέπειες η υποκλοπή του κλπ) πρόκειται για ΠΡΟΙΟΝ. Ακόμα και για τους χονδρέμπορους διανομείς και στελέχη εταιρειών, περί αυτού πρόκειται. Στριμώχνουν όσα περισσότερα από αυτά μπορούν σε ένα cd, με ειδικές εκδόσεις και διάφορα άλλα, παραχωρούν εκπτώσεις σε πολυεθνικές retail αλυσίδες για να πάρουν περισσότερα, τους γκρινιάζουν όταν γινονται οι annual επιστροφές και ένα σωρό άλλα εμπορικά παρελκόμενα. Αυτοί βέβαια είναι η μαύρη σελίδα της μουσικής. Συμφωνώ. Ταυτόχρονα όμως και ο καθένας δημιουργός που μπαίνει στο χορό, για προσωπικά του οφέλη το κάνει. Θες για δόξα, για χρήμα, για γκόμενες, για να την πει στο γείτονα; Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Είμαι σίγουρος πάντως, ότι ο Steve Harris δεν το κάνει για να τρέξει ένα ακόμα δάκρυ συγκίνησης στο μάγουλό μου, όταν βγει στα μαγαζιά το "Final Frontier".
Εγώ λοιπόν γιατί δεν πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν τη θεία στη λαϊκή, που πασπατεύει τις ντομάτες και διαλέγει τις καλύτερες; Μήπως το format του album έχει λογική μόνο αν το συνολικό περιεχόμενο έχει αρχή, μέση και τέλος; Ή όταν είναι αδιαμφισβήτητης ποιότητας; Μήπως τόσο καιρό οι πιτσιρικάδες ορθώς επιλέγουν μεμονωμένα mp3s και αγνοούν τα δισκοπωλεία; Ειναι σε καλύτερο δρόμο από εμένα που στριμώχνω cd στα ράφια μου, έχοντας τη δυνατότητα να σετάρουν ένα σκληρό δίσκο, full στην ποιοτική επιλογή; Τι θα τους λείψει δηλαδή αν δεν αγοράσουν την ειδική έκδοση με τα alternate takes (έτσι λένε φαντεζί αυτά που απέρριψε το συκρότημα στο studio) και απλά ακούσουν και κατεβάσουν μόνο ότι γουστάρουν; Μήπως οι υποστηρικτές των EPs, που χρόνια τώρα προτάσσουν τη λογική της ποιοτικής μικροποσότητας απέναντι στην χορταστικής διάρκειας μετριότητα, είχαν πάντα δίκιο;
Αν σε τελική ανάλυση fellow Swedes, το "Revolver" των The Haunted είχε μέσα μόνο τα 5 πρώτα τραγούδια, θα το γουστάραμε λιγότερο;

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Filthy rock n rollers σπεύσατε - The Kvelertak is upon us

Έχω πάθει μεγάλη ζημιά.
Σημειολογία: Νορβγηγοί. 3 κιθάρες. Ντεμπούτο album. Το επίσημο βιογραφικό τους (ένα πατσαβούρι κείμενο στο blog του Myspace τους) αναφέρει το πωρωτικό "...χρησιμοποιούν την Turbonegro μέθοδο στην blackmetal προσέγγισή τους". Το όνομα σημαίνει "πέος κουκουβάγιας". Στίχοι στα νορβηγικά. Τους ξετρύπωσε ο (πιο μπροστά από όλους μας) Kurt Ballou των Converge και τους έκανε παραγωγή και μίξη. Ήδη έχετε ξεκινήσει και το κατεβάζετε, το ξέρω.
Μου έβαλε τις μπρίζες ο Αρβανίτης ένα απόγευμα και εύχομαι να είχα ηχογραφήσει το τηλεφώνημα και να έβαζα εδώ ηχητικό αρχειάκι για να πιάσετε τον ενθουσιασμό που μου είπε "Μα, γαμάει!!". Ο Αλέξης λέει ότι μέχρι και το αγγλικό Metal Hammer έχει review με αποθεωτικό 9άρι. Άκου πράγματα.
Τι ακούω εγώ? Ένα και γαμώ, ζόρικο, super heavy rock n roll πράγμα, που σαφώς πατάει στην πίσω-και-σας-έφαγα οπτική των Turbonegro, αλλά όχι στο τόσο απρόσιτο, που περνάει και από πιο αντρουλέ Queens Of The Stone Age, και σε φάσεις, πιάνει vibe από τους πρόσφατους Satyricon. Ρημαδιασμένο groove, με μεγαλύτερο προσόν το ασυγκράτητο συναίσθημα ότι "τώρα παίζω για τελευταία φορά στη ζωή μου".
Ο κοιλαράς τραγουδιστής -που πρέπει να γεννήθηκε ιδρωμένος- blackmetalίζει χωρίς να έχει κανένα προσόν, πέραν της πόρωσης. Αλλά δένει τόοοοσο πολύ με το γενικό feeling ο καριόλης, που γουστάρεις τρελά. Το δίδυμο της επιτυχίας όμως, είναι αλλού. Αρχικά στο παθιασμένο κάθε ένα ξεχωριστά χτύπημα του drummer.Είναι τόσο ωραία τοποθετημένο, που αποκλείεται να το φανταστείς καλύτερο. Αλλά κυρίως...ΣΤΟ ΠΙΟ ΜΑΓΚΙΟΡΙΚΟ ΜΠΑΣΟ που έχω ακούσει, δε θυμάμαι από πότε. Ότι αξίζει να θυμάσαι από κάθε κομμάτι, έχει περάσει από τις 4 χορδές και εφόσον ξεχωρίζει το μπάσο σε συγκρότημα με 3 κιθάρες, είτε ο τύπος τα έχει ταυρίσια, είτε είναι ο παραγωγός μεγάλος μάστορας. Φαντάσου εδώ, που συμβαίνουν και τα δυο.
Δε θέλω να μιλήσω για συνθέσεις, τα αυτιά σας είναι πιο αξιόπιστα από μένα. Προσωπικά βάζω τουλάχιστον 5 φορές στο repeat το "Utrydd dei svake" με το κορυφαίο rock n fuckin roll πέρασμα στη μέση και το Guns cooling off με πιάνο. Και εγώ δεν ξέρω πως κρατιέμαι και δεν air guitarίζω στο μετρό κάθε φορά.
Κάτι τέτοιοι δίσκοι δημιουργούν το μύθο του αξεπέραστου πρώτου album και πραγματικά αδιαφορώ αν θα καταφέρουν να το ξεπεράσουν ποτέ. Όλο το internet παραληρεί ήδη. Fuckin join in...