Metal AM - Kickstart my season

Δε θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο. Για εμάς η χρονιά τώρα ξεκινάει και μόνο που δεν κάναμε countdown για την αλλαγή του χρόνου χθες το βράδυ. Βέβαια ο διαπεραστικός μικροφωνισμός με τον οποίο ξεκίνησε η εκπομπη δεν είναι ίδιον επαγγελματισμού (goofy λεμε), αλλά από τη στιγμή που βρήκαμε τα πατήματά μας, βάλαμε τη σεζόν σε μια σειρά. Ο ολοκαίνουριος Indieground μας βόλεψε αφάνταστα, η άπλα ήταν πρωτόγνωρη, και όσο cult ήταν το προηγούμενο studio, τόσο μας ενθουσίασε το καινούριο. Το φετινό μας motto είναι το "tell your friends", οπότε spread the word, βάλτε την ηχογράφηση διαπασών να την ακούσουν οι γείτονες, ρίξτε ιδέες για την ερχόμενη εκπομπή, be a part of it! Καλή χρονιά!






PLAYLIST 30/9/11

1. ANTHRAX I'm Alive
2. EVILE Cult
3. NIGHTRAGE Cloaked In Wolf Skin
4. MASTODON Dry Bone Valley
5. OPETH Slither
6. CATHEDRAL Hopkins...
7. JOHN CHRIST Tell Me Why
8. HATESPHERE Smell Of Death
9. WARBRINGER Shattered Like Glass
10. MACHINE HEAD Be Still And Now
11. DOWN Lysergic Funeral Procession (live)
12. PLANET OF ZEUS Macho Libre
13. CHIMAIRA Time Is Running Out
14. DAGOBA Black Smokers
15. TRIVIUM Caustic Are The Ties That Bind
16. SANCTUARY Die For My Sins
17. ENFORCER Take Me To Hell
18. ANIMALS AS LEADERS Isolated Incidents
19. TEXTURES Sanguine Draws The Oath
20. METALLICA Bleeding Me (live)

The Icon Series – Dave Grohl

Γιατί γουστάρεις αυτόν τον τύπο; Το οτι τον γουστάρεις και εσύ και όλοι μας, είναι δεδομένο. Όσον αφορά εμένα, νομίζω ότι δεν είναι για αυτό που κάνει, αλλά για αυτό που είναι. Τι εννοώ; Πριν λίγο καιρό, έκατσα και είδα το πρόσφατο dvd των Foo Fighters. Έκατσα 2 ώρες μπροστά από την οθόνη του pc και το χάρηκα κιόλας. Το παράδοξο είναι ότι ποτέ, δε μου άρεσαν καθόλου οι Foo Fighters. Με την εξαίρεση του φετινού “Wasting Light”, δεν έχω καταφέρει να ακούσω πάνω απο 5 τραγούδια συνεχόμενα. Είμαι σίγουρος ότι η live Foo εμπειρία είναι καταπληκτική, ο Grohl τα δίνει όλα και για να μαζεύονται δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων για να τους δουν εδώ και χρόνια, κάτι σημαίνει. Αλλά όχι για μένα, που το βασικό προϊόν αυτής της σχέσης (τα τραγούδια) μου είναι αδιάφορα. Κι όμως, χθες το βράδυ, παλι χάζευα συνεντεύξεις, studio diaries και διάφορα Grohl μπικικίνια στο YouTube.
Ξέρω ότι συμβαίνει και σε άλλους. Δε θα ακούσεις κακή κουβέντα για αυτόν. Δεν ξέρω αν οι old timers metalheads του χρεώνουν ακόμα την καταστροφή του heavy metal, ως βασικό μέλος του grunge, αλλά καθώς αυτή η σκέψη είναι θλιβερή, δε θέλω να τη βάλω στην εξίσωση. Ταυτόχρονα, όσοι από εμάς (τους heavy και ασήκωτους ντε!) τον γουστάρουμε, τα τραγούδια του είναι στην καλύτερη περίπτωση η επιλογή μας για να χαλαρώσουμε από τις δίκασες και τις γκαρίλες. Έχω θετική προδιάθεση απέναντί τους, αλλά πρέπει να με πετύχεις σε πολύ high και alternative διάθεση για να φορέσω μπλουζάκι τους. Σε κάθε περίπτωση, αν ήταν στη θέση του Grohl οποισδήποτε άλλος, με ακριβως την ίδια φωνή, τις ίδιες συνθέσεις, το ίδιο συγκρότημα και την ίδια επιτυχία, αποκλείεται να κάναμε αυτή τη συζήτηση τώρα.
Οπότε επανερχόμαστε στην αρχή. Γιατί είμαστε fans του Dave Grohl?
- Γιατί είναι true. Μακριά από τη στερεοτυπική ερμηνεία που δίνουμε στον όρο, είναι ο τύπος που θα δηλώσει ότι του αρέσει το τάδε πράγμα και θα τον πιστέψεις. Δε θα σου πει commercial μπαρούφες και δε θα ντραπει να παραδεχτεί ότι θεωρεί χαζό το όνομα του συγκροτήματός του.
- Γιατί έχει καταπληκτικο γούστο. Εδώ είναι που κυρίως ταυτιζόμαστε εμείς. Είναι βαμμενος metalhead, χωρίς καμία αμφιβολία και δε χάνει ευκαιρία να το φωνάξει. Θα προσκυνήσει με τον ίδιο τρόπο όπως και εμείς τους ήρωες, με τη διαφορά ότι αυτός μπορεί να βγει και να πιεί μαζί τους. Μας διαόλισε με το Probot, έδειξε ότι μπορεί, αλλά για κάποιο δικό του λόγο, δε θέλει να το κάνει συνέχεια.
- Γιατί όταν αφηγείται ιστορίες, με τις κινησεις του σώματος και ειδικά όταν βάζει το μαλλί πίσω απο το αυτί του, είναι ΙΔΙΟΣ ο Αρβανίτης.
- Γιατί ηχογράφησε τον τελευταίο του δίσκο, στο γκαράζ του σπιτιού του, έβαλε τον Butch Vig να παιδεύεται με τα αναλογικά μηχανήματα, τις μαγνητοταινίες, τα ξυραφάκια και την κολλητική ταινία (άλλο που δεν ηθελε και αυτός) και είχε ένα τόοοσο χαλαρό attitude όταν συνυπήρχε με τους bandmates του, τον Novoselic, τα παιδιά του, και τις οικογενειές τους που μαζεύονταν για barbeque (πωπω, εχω γεράσει λεμε).
- Γιατί τη σκηνή την έχει. Είτε ως drummer, είτε ως κιθαρίστας/τραγουδιστής, παίζει για τη φανέλα και χτυπιέται για όλους τους σωστούς λόγους.
- Για το “how the fuck did this band get so fucking big?” που ρώτησε το κονο των 85.000 που έκαναν sold out το Wembley για να τους δουν. Φαίνεται ότι πραγματικά δεν το χωνεύει και τον πιστεύω.
- Γιατί αν δεις αυτό το adorable βιντεάκι, δε χρειάζεται να γράψει κανείς τίποτα περισσότερο. Απλά εύχεσαι να τον πετύχεις κάπου έξω και να τον κεράσεις μπύρες.
Τώρα που το ξαναδιάβασα όλο, μάλλον θα βάλω να ακούσω το “Wasting Light” άλλη μια φορα...

Pulling the plug – Πότε η σύνταξη είναι καλή ιδέα;

Το θέμα είναι τεραστιο και πολυσυζητημένο. Πότε για ένα καλλιτέχνη η εθελουσία συνταξιοδότηση είναι απαραίτητη; Ακόμα και εδώ να τελείωνε το post, θα μπορούσαμε να τσακωνόμαστε βδομάδες. Πρόσφατη αφορμή για σκέψη, ήταν 3 γεγονότα και 3 χαρακτήρες. Γεγονός 1: Νέο album Mastodon. Γεγονός 2: Νέο album Machine Head. Γεγονός 3: Διάλυση R.E.M.
Ξεκινάω απο το πρώτο. Συζητάμε με τους γνωστούς για το δίσκο, σε καποιους αρέσει, σε κάποιους όχι. Κάποια στιγμή, λέω ότι οι Mastodon με έχασαν το 2004. Πιάνεται από αυτό ο ekswfrenwn (χαρακτήρας 1) και λέει «Και για να το επεκτείνω,αν το καλοσκεφτείς,πλέον σχεδόν όλες οι μπάντες βγάζουν 3,το πολύ 4 τρομερούς δίσκους,Μετά υπάρχει αναμάσημα,και δύσκολα βρίσκεις κάτι που θα σε συγκινήσει». Καπάκι μου κολλάει η ατάκα του cowboy (χαρακτήρας 2) σε μια κουβέντα που είχαμε νωρίτερα, για το καινούριο Machine Head αυτή τη φορά: «από την άλλη αν δεν περιμένουμε κάτι νέο από τέτοια έμπειρα συγκροτήματα, από ποιον να τα περιμένουμε? από το 18χρονο emocore αμερικανάκι? Με αυτή τη λογική να σταματήσουν όλοι οι παλιοί να βγάζουν δίσκους να ησυχάσουμε. Μου φαίνεται πως πρόσφατα παραδείγματα όπως οι Cathedral, οι Isis, οι Disturbed φταίνε που γίνονται αυτές οι κουβέντες...». Ομολογώ ότι έχω ήδη πάρει μπρος και το σκέφτομαι. Και έρχεται ο Καραολίδης (χαρακτήρας 3) να μου δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Με το top σχόλιο για το θέμα, με κάνει να δω την απάντηση πεντακάθαρα μπροστά μου, σε μια στιγμή επιφώτισης. Σχολιάζει τη διάλυση των R.E.M. λέγοντας: «I think it was nice of R.E.M. to wait for all the kids to grow up before separating». Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό του (κάτι πιο marital πιθανότατα), αλλά εγώ βρήκα την άκρη του νήματος.
Τα συγκροτήματα πρέπει να αποσύρονται, όταν το original fanbase τους, σταματήσει να ψάχνεται με νέα μουσική.
Just like that. Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν. Ούτε όταν δε βγάζουν πια καλούς δίσκους (υποκειμενικό), ουτε όταν γερασουν για συναυλίες (οι Stones παίζουν ακόμα), ούτε όταν φωνάξουν τα πιτσιρίκια «τόπο στα νιάτα», ούτε φυσικά όταν πάψει να βγάζει χρήματα απο αυτούς η βιομηχανία. Αλλά όταν θα αρχισουν να παράγουν, τον κακό μουσικόφιλο. Την κατάντια της φαρας μας. Εξηγούμαι.
Υπάρχει ένας μηχανισμός σε αυτο. Όταν περάσει η (συνήθως πρώτη, οι περισσότεροι δεν έχουν δεύτερη) ακμή του καλλιτέχνη, οι οπαδοί που τον ακολουθούν από την αρχή, αργούν πολύ να το αντιληφθούν. Συνεχίζουν να είναι ενεργοί και να ψάχνουν και άλλη νέα μουσική μεν, αλλά η αγάπη, αγάπη. Θα παω στο festival γιατι πραγματικα θελω να δω 8 απο τα 10 σχήματα, αλλά μην κοροιδευόμαστε, στο headliner είναι που θα τα σπασω. Αυτή είναι η φάση 1.
Η φάση 2 (a.k.a. το τελευταίο σκαλοπατι) είναι όταν έχεις φύγει από το περιβάλλον, δεν ασχολεισαι με σκηνές και παρακλάδια, πας σε 1 συναυλία το χρόνο (στης αγάπης ντε!) και δεν ασχολείσαι με οτιδήποτε καινούριο βγαίνει. Τι να σου πούνε τώρα αυτοι οι μπάχαλοι, εσύ ξέρεις καλύτερα και γενικότερα το γνωστό «Αυτάααα ήταν ρε τα συγκροτήματα!!» attitude. Συγχαρητήρια, είσαι πλέον η ντροπή της φυλής, φυτοζωείς ανάμεσα σε διψασμένους ανθρώπους που θέλουν να ακουστούν και σαν να μην έφτανε αυτό, το παίζεις και ιστορία από πάνω.
Φταις όμως εσύ; Εσύ είσαι ένα θύμα της αγαπης. Αυτοι έπρεπε να σου διδάξουν αξιοπρέπεια, όταν κατάλαβαν ότι έφαγαν τα ψωμιά τους, να βγουν και να μιλήσουν μόνο σε εσας, τους fans που τους λατρεύετε και να πουν «Αγαπούλες, finito la musica, passato la fiesta. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε, δε θέλω όμως κατσουφιές, πάμε να κάνουμε ένα ωραίο επετειακό show, να τα σπάσουμε και να φύγουμε all guns blazing (pun intended)». Εκεί ναι, κάνε και αποχαιρετιστήρια, κάνε και εορταστικά, μαζί σου.
Για να μην αερολογούμε όμως, ας βάλουμε και αριθμούς, για να κάνουμε και τις αντιστοιχίες. Το original fanbase, είναι (κατα μεσο όρο τα πάντα αποδω και κάτω) οι 15ρηδες, 16ρηδες που έφτιαξαν τον πρώτο πυρήνα οπαδών, στο ξεκίνημα του συγκροτήματος. Προσωπική μου εκτιμηση είναι ότι η ηλικία που σταματάς να ψάχνεσαι λυσσασμένα για νέα μουσική είναι στα 30-35. Αυτό μας κάνει ότι η φάση 1 είναι κάπου στη 10ετία και η φάση 2 λίγο πριν την 20ετία. Δε θέλω να βγάλω πόρισμα, ότι πρέπει να σταματούν στα 10 ή 15 ή 20 χρονια, αυτό είναι κατά περίπτωση. Αλλά γιααα do the math με τα αγαπημένα σας συγκροτήματα...
The truth is out there

The rotten stench of success – Πρόσεχε τι εύχεσαι Robb Flynn

Υπάρχει κόσμος που περίμενε χρόνια. Αλήθεια, το ξέρω (από πρωτο χέρι βέβαια) ότι υπάρχουν κάποιοι που από τη στιγμή που χώνεψαν το “Blackening”, περίμεναν το διάδοχο. Και να που έφτασε στους σκληρούς μας δίσκους και στα mp3 players μας το “…Locust”. Το ακούσαμε ασύλληπτα ενθουσιωδώς στην αρχή, λίγο πιο ψύχραιμα στην πορεία (καλά, ναι), τα είπαμε μεταξύ μας (αλαλλάζοντας τις πρώτες φορές, με επιχειρήματα τις επόμενες) και λίγο μετά απο εκεί, έχω αρχίσει να τα παίρνω κρανίο. Καταρχήν, με τις ακρότητες. Όποιος έχει παρακολουθήσει το αγγλικό Metal Hammer, είναι απόλυτα σίγουρος ότι θα του βάλει 12 στα 10. Προφανώς εφόσον έχουν μια μεγάλη συνεργασία σε σχέση με αυτή την κυκλοφορία, θα εμφανιστούν ενθουσιώδεις. Και να πω την αλήθεια μου, το πιστεύω ότι τους άρεσε τόσο πολύ. Αν ηταν μια τερατοπατάτα, δε νομίζω να εμπλέκονταν τόοοσο ενεργά, μόνο για το χρήμα. Το κακό είναι ότι όταν το τραβάς πολύ από τη μια, ξεχειλώνεται και από την άλλη.
Λίγες ώρες μετά τη διαρροή, άρχισαν πέρα από τις γνώμες των φίλων, και τα “επίσημα” reviews και από εκεί άρχισα να χαλιέμαι. Προφανώς έχουμε όλοι επίγνωση ότι ο καθένας έχει την κωλοτρυπίδα του, εεε, τη γνώμη του ήθελα να πω, και να τη χαίρεται. Φυσικά θα ακούσουμε και καλά, αλλά και άσχημα λόγια για οποιονδήποτε δίσκο και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Το δικό μου βίδωμα, είναι το πατρονάρισμα από τον κάθε εξυπνάκια, είτε του εξωτερικού, είτε πολύ περισσότερο, του εσωτερικού. Το υπερανω “άκου εμένα, που ξέρω” υφάκι, ότι “κορόιδα, θα σας πασάρουν αυτό το μέτριο πράγμα για το αριστούργημα που δεν είναι, με σκοπό να τα τσεπώσουν απο τις εταιρείες”. Άντε, για το εξωτερικό να πω ότι η Roadrunner έχει φράγκα και σπρώχνει στα sites. Στο εσωτερικό, ποιος θα δώσει λεφτά; Ο έλληνας διανομέας, που έχει μπει στο άρθρο 99 για πτώχευση και διώχνει τους υπαλλήλους του σωρηδόν; Και φυσικά, όλοι εμείς είμαστε ένα μάτσο ζώα, που ενώ ο όποιος δίσκος είναι φόλα, θα το αγοράσουμε και θα καμαρώνουμε κιόλας, επειδή το είπε το τάδε περιοδικό ή site. Γιατι προφανώς, είμαστε ηλίθιοι. Δόξα τω Αλλαχ που έχουμε εσένα και μας ανοίγεις τα μάτια. Δέχομαι τη γνωμη σου και ειλικρινά το εκτιμώ που τη μοιράζεσαι μαζί μου, αλλά αν θέλω κήρυγμα, θα παω στη μάνα μου, thank you very much.
Ομολογώ ότι αυτες οι σκέψεις με βασανισαν και μου χάλασαν τη διάθεση όλο το απόγευμα. Μετά όμως ξέφυγα από τον εγωκεντρισμό μου και σκέφτηκα το Robb Flynn. Τι έχει συμβεί στο συγκρότημά του; Ξεκίνησε με χίλια, έκανε μια καταστροφική κοιλιά, αναστηθηκε εντυπωσιακά, κατέκτησε τον κόσμο πέρα από κάθε αμφιβολία. Και τώρα; Έχει όλα τα heavy αυτιά του πλανήτη απέναντί του. Τα μισά να περιμένουν να ξεπεράσει το αριστούργημα και τα υπόλοιπα μισά να κατακρίνουν ότιδήποτε υπολείπεται τελειότητας. Εκ πρώτης μεγάλε, την έβαψες. Από την άλλη, αυτό δεν είναι η επιτυχία; Να περιμένουν όλοι ΕΣΕΝΑ, να εξετάσουν κάθε λεπτομέρεια που αφορά ΕΣΕΝΑ, να αποθεώσουν ΕΣΕΝΑ, να κράξουν ΕΣΕΝΑ και να τσακωθουν μεταξύ τους για ΕΣΕΝΑ; Δεν το πέρασαν όλοι οι μεγάλοι στο παρελθόν; Μπορεί να δικαιώθηκαν στην πορεία, μπορεί και όχι. Αλλά σήμερα, είσαι ένας από αυτούς.
Όσον αφορά τον δίσκο εν προκειμένω, η δική μου γνώμη είναι οτι κακως το ψειρίζουμε τόσο πολύ. Μην ξεχνιόμαστε, τα έχουμε ξαναπεί, οι Machine Head είναι ένα παλιό συγκρότημα και τα παλιά συγκροτηματα αφορουν τους οπαδούς τους και μόνο. Θέλω να πιστεύω ότι κανένας λογικός άνθρωπος δεν περιμένει από αυτους να πάνε τη μουσική παραπέρα. Το ζητούμενο για αυτούς που τους ακολουθούν είναι να πάρουν την καλύτερη δυνατή δόση από αυτό που φτιαχνουν ο Robb Flynn και η παρέα του και τίποτα περισσότερο. Εγώ είμαι ένας από αυτούς και επειδή έχω μεγάλο θέμα με το singalong, το “…Locust” μου κάνει. Με το “Blackening” γινόμουν ρεζίλι air guitarίζοντας τα solos, τωρα θα γελάει η γειτονιά με τη γαιδουροφωνάρα μου.
Τωρα εγώ παίρνω επιταγή η όχι;

Gaga in rock – Με μας είσαι ρε, ή με τους άλλους;

Το γυροφέρνω στο κεφάλι μου, μήνες. Στην αρχη ήμουν ζεστός. Τωρα τελευταία όμως, το απέφευγα. Πίστευα ότι το είχα ζαλίσει υπερβολικά, άσε που η υπερπροβολή στα «δικά μας» media είχε γίνει κουραστική. Αυτή η καψούρα της Lady Gaga με το heavy metal, βρισκόταν παντού.
Από κουτσομπολίστικα sites, μέχρι έγκριτα περιοδικά, έστω και χιουμοριστικά, δεν υπάρχει έκδοση που να μην έχει κάποια απόδειξη αγάπης και εκτίμησης της δεσποινίδος για τα ιερά μας τέρατα. Στην αρχή, το σκέφτηκα ψυχραιμα. Δεν είναι κάτι απίθανο να συμβεί, και εμένα μου αρέσουν οι Saxon, γιατί να μην αρέσουν και σε αυτή. Καταλαβαίνω γιατί ο καθένας θα γούσταρε το κέφι του κοινού σε μια οποιαδήποτε Iron Maiden συναυλία, φυσικά και θα το εκτιμήσει ο κάθε performing artist. Έκανα την έρευνά μου (χάζεψα τη Wikipedia πινοντας καφέ) και είδα ότι στα πρώτα της βήματα on stage, πειραματιζόταν με ναρκωτικά και έκανε pole dancing με κομμάτια των Black Sabbath. Είμαι σίγουρος ότι οι λεπτομέρειες είναι πολλές και ενδιαφέρουσες, αλλά ας μην το μεγαλοποιούμε. Είπαμε, αυτή η μουσική αρέσει σε εκατομμύρια, ένας πάνω, ένας κάτω, δεν τρέχει τίποτα. Ναι, αλλά αυτή δεν είναι δικιά μας. Δεν παίζει metal. Είναι το νέο τέρας της mainstream pop. Σε παλιές εποχές, θα ήταν ο εχθρός. Ευτυχώς τα έχουμε ξεπεράσει αυτά, αν κάτι είναι cross genre γαμάτο, όλοι το αναγνωρίζουν. Τωρα, γιατι κάνει σε εμάς τόση εντύπωση, δεν το ξέρω. Ίσως τελικά και να μην τα έχουμε ξεπεράσει και τόσο.
Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι αυτό. Το ότι ένας mainstream καλλιτέχνης κάνει pro rock δηλώσεις, είναι κάτι με το οποίο μπορούμε να ζήσουμε. Τι γίνεται όμως με το αντίθετο; Η σχέση αγάπης που συζητάμε, πιστεύω πως είναι both ways. Εμείς όμως, το παίζουμε δύσκολοι. Η Gaga εκδήλωσε τα συναισθήματά της, εμείς κάνουμε νάζια επιπέδου 1ης Γυμνασίου «Κοριτσάκι θες να τα φτιάξουμε; - Α δεν ξερω, θα σου πω στο τρίτο διάλειμμα». Το γεγονός είναι ότι κάτι υπάρχει. Μια φλόγα, ένα σκίρτημα. Θα το πω και ας πέσουν γιαούρτια. Στην αρχή, νόμιζα ότι ήμουν μόνος. Γούσταρα Gaga, το έκρυβα και όλα κυλούσαν ρολόι. Σιγά σιγά όμως εμφανίζονται και άλλοι και λέω να βγω από την ντουλάπα, που λένε και στο χωριό μου. Δε θα τα καταφέρω τόσο εντυπωσιακά όσο ο Ol Drake των Evile, που έκατσε και έφτιαξε καινούρια, heavy μουσική για τα “The Edge Of Glory” και “Born This Way”. Θα αρκεστώ στο να απολαμβάνω τις extreme εμφανίσεις with a cause, την old school Roxette προσέγγιση του original “Born This Way”, το να ακούω το “Hair” διψήφιο αριθμό την ημέρα, να βάζω σε ξεχωριστή κατηγορία τις ζωντανές τηλεοπτικές εμφανίσεις που του δίνει το πραγματικό του νόημα και να προπαγανδίζω ότι αν είχε μια στοιχειώδη ρυθμικη πλάτη με κιθαρες, ο Bon Jovi θα έκοβε τον κώλο του για να το έχει σε δίσκο του.
Ε, όπως και να το κάνουμε όταν κάποιος καλλιτέχνης εμφανίζεται (από εξώφυλλο μέχρι newsflash) ταυτόχρονα στο Rolling Stone, στο Terrorizer, στο G.r.a.f.i.a. και στη Σούπερ Κατερίνα, δε μπορεί να είναι τυχαίος...

“Worship Music” – Που είναι η βερμούδα μου, που να πάρει και να σηκωσει;

Κάτι έτρεχε πάντα με μένα και τους Anthrax. Υπήρχαν πραγματα που έκαναν και μου κολλούσαν στο δευτερόλεπτο, ή πράγματα που δεν έπιανα ποτέ. Δεν έχει να κάνει με τους τραγουδιστές που άλλαζαν, ή με τους δίσκους που έγραφαν. Ακόμα και στο ίδιο album θα μπορούσα να προσκυνώ κάτι αιωνίως, αλλά και να μην ασχοληθώ ποτέ μετά την πρώτη φορά με κάτι άλλο. Ως εκ τούτου, ενώ πάντα ήταν σε mentality το πιο πάρτο-βάλτο συγκρότημα για μένα από την παλιά φουρνιά των thrashers (ναι, και απο τους Metallica), ποτέ δεν κατάφερε το τσι μου να ριζώσει μαζί τους. Θα περνούσαν μήνες χωρίς να ακούσω το παραμικρό, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τους ξεχνούσα από καμία λίστα (τραγούδια, παίχτες, δίσκοι, wishful συναυλίες). Το προπερσινο Sonisphere ήταν μια στιγμή ευδαιμονίας και συγκυρία μιας καίριας παρατήρησης. Οι παλιοί, σωστοί και αφοσιωμένοι Anthrax fans, είναι σήμερα οι 35+ τύποι που ακούνε τα πιο gourmet πράγματα. Από μονολιθικό drone και SOAD, μέχρι Gojira και Warrior Soul. Δεν ξέρω αν το γονίδιο προϋπήρχε, αλλά σίγουρα ο καταλύτης στην αντίδραση ήταν το συγκρότημα του Scott Ian. Δε με χάλασε καθόλου η Bush περίοδος, την προτιμούσα από τα thrash-και-ξερό-ψωμί Belladonna κομμάτια. Η “Bring The Noise” περίπτωση είναι απο αυτά που με έχουν στιγματίσει σαν άνθρωπο και είμαι από εκείνους που γούσταραν πολύ την προοπτική του να κολλήσουν με τον Corey Taylor. Σε γενικές γραμμές, μπορώ να πω ότι ο Belladonna δεν ήταν από τις συμπάθειές μου. Και φυσικά, ήρθε ο κωλόγερος να με κάνει να φάω τα μουστακια μου. Το “Worship Music” είναι η φετινή Accept περίπτωση, με την εξαίρεση ότι μιλάμε για κάτι πιο user friendly για μένα, τα λεφτά μου θα πηγαίνουν πάντα στη μπάντα με trademark την βερμούδα, παρά σε εκείνη με το militaire παντελόνι. Δεν το περίμενε κανείς, παρόλα αυτά είμαι σίγουρος για τα κύματα αποθέωσης που θα έρθουν. Δεν ξέρω τι είχαν γράψει από παλιά, πόσα ρεφρεν έφτιαχναν για χρόνια, γιατι έγινε όλη αυτή η παρέλαση τραγουδιστών και μα το Άγιο Τσηζκέικ, δε με ενδιαφέρει καθόλου. Η Νέα Υόρκη έβρεξε χρυσαφι με τη μορφή των “Fight ‘Em Till You Can’t” (φανταστικό emo ρεφρεν, βαράτε όσο θέλετε), “I’m Alive” (singalong μεχρι λιποθυμίας), “In The End” (ψυχοπονιάρικο, τεράστιο mid tempo με πολλά ωωω-ωωω-ωωω), “Judas Priest” (δεν περιγράφω άλλο), “Crawl” (Belladonna ζωγραφιά) και δε θα γράψω και τον υπόλοιπο δίσκο αν και πολύ θα το ήθελα. Θα πω μόνο ότι και οι ίδιοι οι Anthrax ανήκουν στους 35+ με το delicious γούστο που λέγαμε πριν και τώρα το δείχνουν με τη διασκευή Refused (ε ναι, το “New Noise” βεβαια) σαν hidden track στο ούτως η άλλως κορυφαίο “Revolution Screams”. Τα παλικάρια δηλώνουν παρόντες και κεφάτοι, ο Charlie Benante είναι MVP όχι μόνο για το δίσκο αλλα και για ολη τη σκληρή μουσικη και αλίμονό μας έτσι και σκάσουν για κανένα indoor live…

Fuck spammers – Δεν το λένε word of mouth χωρίς λόγο

Βρισκόμαστε στη γνωστη αυλή, του γνωστού bar, ο γνωστός κύκλος ατόμων, από όπου έχουν ξεκινήσει πολλά posts τελευταία. Εν μέσω συζητήσεων και Carib (είμαστε light drinkers), έρχεται η κουβέντα στην επερχόμενη σεζόν του Metal AM. Το Metal AM (φυσικά και ξέρετε όλοι περι τινος πρόκειται), έχει ένα χαρακτηριστικό. Φανατικούς και φανταστικούς ακροατες. Πως το γνωρίζω αυτό; Μα επειδη τους ξέρω σχεδον όλους. Το online chat έχει βοηθήσει να know us better και είναι εύκολο να μετράμε παρουσίες κάθε φορά. Εντάξει, είναι και άλλος ένας λόγος που συμβαίνει αυτο. Let’s face it, δεν είμαστε και τόσοι πολλοί. Παρατηρώ τον πολύ κόσμο εκείνο το βράδυ στο bar και σκέφτομαι φωναχτα: κοίτα πόσοι είναι τώρα εδώ και γουστάρουν που παίζει Clutch. Πως θα γίνει να μας ακούσουν όλοι αυτοί; Αρχίζουν να πέφτουν οι ιδέες. Κάποιες νόμιμες, κάποιες όχι και τόσο, αλλά μου κάνει εντύπωση που όλες μα όλες, σχετίζονται με το internet. Προφανώς είναι online ο σταθμός και είναι σαρωτικό το ποσοστό της προώθησης για το οτιδήποτε στον κόσμο μας που γίνεται αποκλειστικά διαδικτυακά. Οπότε οι ιδέες ξεκινούν απο εκεί. Ο ένας της παρέας (ο επαγγελματίας) το πάει με το σταυρό στο χέρι. «Να διαθέσουμε ένα ποσό βρε αδερφέ, να βάλουμε ενα ωραίο bannerάκι στα σωστά sites». Ο άλλος, (το whiz-kid) έχει άλλη ιδέα. «Να γίνετε σαν τον τάδε, που έχει 3000 φίλους στο facebook και ότι οργανώνει, το παρακολουθούν στην τελική περισσότεροι». Όπα ρε φιλαράκι, basta. Ωραίο σχέδιο. Ρίχνεις τα friend requests πολυβόλο, στους φίλους των φίλων σου, στα συγκροτήματα, στα bars, στους γνωστούς media-δες που έχουν άλλους 3000 φίλους και «συνεργάτες» και πάει λέγοντας. Από εκεί και μετά, τους ρημαδιάζεις στο spamάρισμα κάθε μισή ωρα, κάνεις like ακόμα και στις φωτογραφίες τους από τις διακοπές στον Αχλαδόκαμπο (πρέπει να φαίνεται παντού το όνομά σου ε!), απλώνεσαι όσο γίνεται και πέτυχες. Ναι, στην τελική το αποτέλεσμα πιθανότατα θα σε δικαιώσει και θα παρακολουθήσουν πολλοί (όχι όλοι) αυτό που θες. Εμένα όμως, γιατί δε μου αρέσει; Δε νομίζω ότι είναι θέμα ηλικίας. Θέλω να πιστεύω ότι είναι θέμα αξιοπρέπειας. Ο αντικειμενικός σκοπός, είναι ο ίδιος, συμφωνώ. Να φτάσεις σε όσο το δυνατόν περισσότερα μάτια και αυτια. Κάποιοι θα μείνουν, κάποιοι όχι. Ε, να ξέρεις ότι εγώ θα ανήκω στο όχι. Δε διαφέρεις σε τίποτα απο τις εταιρείες που πληρώνουν ψίχουλα έναν κακομοίρη να σε παίρνει 200 τηλέφωνα, για να αλλάξεις πάροχο internet. Δε διαφέρεις σε τίποτα από τον τύπο που την πέφτει σε όλες τις γυναίκες στο bar, με τη στατιστική ελπίδα ότι θα του κάτσει η μια. Να εισαι σίγουρος ότι μόνο ο κακοπληρωτης ηλίθιος θα κάνει πρόγραμμα αλλαγής παρόχου over the phone και η χειρότερη μπαζούρα με συσσωρευμένα ψυχολογικά θα είναι αυτη που θα σου κάτσει. Στον internet κόσμο, θα τραβήξεις τους low life ψυχαναγκαστικούς, που ζουν μόνο μπροστά από την οθόνη τους, έφαγαν τα περισσότερα spam στη μούρη και γούσταραν κιόλας. Όταν μιλάμε για κάτι cool και παθιασμένο, όπως είναι το συγκρότημά σου, το περιοδικό σου, η εκπομπή σου, η επιχείρηση που έστησες μόνος σου, το blog που εκθέτεις την τέχνη σου, οτιδήποτε τελοσπάντων, θέλεις όλα όσα σχετίζονται με αυτό, να σε αντιπροσωπεύουν σαν προσωπικότητα. Δε στέκει να είσαι μια φοβερή εταιρεία και να έχεις πληρώσει και εγκρίνει μια πανηλίθια διαφήμιση. Δε θα με ψήσεις ποτέ ότι δεν είσαι και ο ίδιος βλάκας, αν έχεις το attitude «έλα μωρε, εμείς είμαστε σωστοί και ωραίοι, η διαφημιστες μας ειναι ατάλαντοι». Δε θα με τραβήξει ποτέ η τέχνη σου αν συμπεριφέρεσαι σαν σπασαρχίδης spammer (spamαρχίδης;) που αγωνίζεται περισσότερο για την προσοχή των άλλων, παρα για να συνθέσει τα τραγούδια. Ο τρόπος ο μάγκικος, ο παντελονάτος είναι το old fashioned από στόμα σε στόμα. Word of mouth που λένε και στο χωριό μου. Απλό και εύκολο. Εσύ, κάνεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα μπορείς, με το κεφάλι χαμηλά και με focus. Τη βάζεις στο ράφι να φαίνεται και αφήνεις τη φήμη να δουλεύει για σένα. Ο ωραίος τύπος που θα πέσει το ματι του, θα ρίξει το σύρμα σε έναν κολλητό του, επίσης ωραίο τύπο και πάει λέγοντας. Βασικό μειονέκτημα; Αργεί. Πολύ. Αλλά πάρα πολύ όμως. Θέλει υπομονη, να κρατάς το ίδιο υψηλό επίπεδο και να έχεις το στομάχι να μην απογοητεύεσαι. Υπάρχει και ο γρήγορος τρόπος. Και να σου πω κάτι, μπορεί και να σου βγει μόνο σε καλό. Αν όντως αξίζει αυτό που κάνεις, ακόμα και έτσι θα βρεις το δρόμο σου. Μπορεί να ξενερωσεις μερικούς γεροπαράξενους σαν εμένα, αλλά σιγά την απώλεια. Με το χέρι στην καρδιά όμως, τι θα προτιμούσες; Να σε πιάσει ένας και να σου πει «σε άκουσα γιατι ειδα ότι έχεις 250000 κλικ», ή ότι «σε άκουσα γιατι έμαθα ότι σε γουστάρει τρελά ο Καραολίδης;»

Custom Made Noise “Hypoxia” – Εκεί στο Βορρά, δεν παίζουν

Φέτος το καλοκαίρι, οι Custom Made Noise μου έσωσαν τη ζωη. Γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και το να βγάλεις ένα ζόρικο δίσκο, δεν είναι αρκετό. Πρέπει να πιάσεις και το timing.
Διαπίστωση που μας οδηγεί σε μια ιστορία. Το καλοκαίρι αυτό λοιπόν, περασα τις 2 εβδομάδες των διακοπών μου σχεδόν αποκλειστικά στο σπίτι. Όχι στο σπίτι σε κάποιο δροσερό βουνό ή δίπλα σε μια σμαραγδένια παραλία, για το Νέο Κόσμο μιλάω. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ καλύτερο στην πραγματικότητα απο ότι ακούγεται. Πέρα απο τις σωστές ώρες ύπνου, στις σωστές ώρες της ημέρας (όχι της νύχτας), ο πολύς ελεύθερος χρόνος μοιράστηκε σε too much φαγητό, εντατικά φροντιστήρια “Two and a half men”, 2 ταινίες ημερησίως και τις απαιτούμενες βόλτες στο supermarket για ανεφοδιασμό. Τι λείπει από το cocktail? Η μουσική, ακριβώς.
Δύκολο μουσικά καλοκαίρι, πολύ δύσκολο φέτος. Είναι τραγωδία αν δε βρίσκεις κάτι σχετικά φρέσκο να ακούσεις αν δεν έχεις διάθεση για παλιά, πολυαγαπημένα anthems και δε μπορεί να με ξελασπώνει μια ζωή το iTunes radio. Πάνω λοιπόν που ειχα απελπιστεί και αποκλείσει τη μουσική απο την καλοκαιρινή δίαιτα, εμφανίζεται ουρανοκατέβατο το καλύτερο ελληνικό metal ντεμπούτο της χρονιάς. Αυτο δεν ήταν τόσο απλό να συμβεί, γιατι οι φίλοι μας οι C.M.N., μαγειρεύουν το “Hypoxia” πολύ καιρό. Θα μου πεις, ότι δε γίνεται να σερβίρεις την ιδανική μίξη Konkhra/Burnt By The Sun χωρίς να την έχεις μαρινάρει επαρκώς. Good point. Η Θεσσαλονίκη έχει μακρά ιστορία στο brutal-groove-core και αυτές οι παραδόσεις δεν ειναι για να σπάνε.
Πρέπει να έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια απο την εποχή που ακούσαμε (εντάξει, όχι όλοι) το EP τους και αυτός ο δίσκος περασε απο πολλά κύματα μέχρι να γίνει. Ίσως φταίει το ότι είναι τόσο, μα τόσο heavy, που σκοτώνει. Δεν είναι σχήμα λόγου, αλήθεια, όταν ξεκίνησε να το δουλεύει ο ηχολήπτης, κατέληξε με καρδιά στο νοσοκομείο. Πιο heavy πεθαίνεις που λενε; Αυτό. Κάτι αυτό, κάτι που μας φάγαν τα στρατά, πέρασε ο καιρός.
Όλα συνετέλεσαν όμως στο να σώσει το φετινό urban καλοκαίρι μου, οπότε χαλάλι. Βρήκα αυτό που έψαχνα να μου γαργαλήσει το αυτί, τόσο βαρύ και περίπλοκο και ευλύγιστο και εμπνευσμένο που με ξεκόλλησε με άνεση απο τις επαναλήψεις του House M.D. και μου σφήνωσε τα ακουστικά στο κεφάλι. Μεγάλο ατου, η σωστή διάρκεια και το flowing του υλικού, που δε με λάσπωσε καθόλου. Μεγάλες στιγμες το “Breed Of Cain” και το ομώνυμο, για πλάκα ο καλύτερος ήχος σε drums που θα ακούσουμε φέτος internationally και οσοι djent-ηδες απο εσάς έχετε βαρεθεί να σας κοροιδεύουν, πάρτε μια ιδέα εδώ πως πρέπει να προσθέσετε cool μεταλλοσύνη, για να βρείτε κορίτσι.