We are the bastard sons of your media culture - Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλα

Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα, αλλά αν υπάρχει, πιθανότατα δε μοιάζει όπως θα περιμέναμε. Ίσως να είναι αυθάδικη, βρωμερή, με απερίγραπτο χτένισμα και σε επίπεδα σκανδαλώδους πιτσιρικαρίας. Ένας σοφός έχει πει, ότι τα 10's θα είναι η δεκαετία των revivals. Εύχομαι να κάνει λάθος και να γίνει χαμός από νέους μουσικούς, που θα ανακαλύψουν ολοκαίνουριες φόρμες τέχνης, και που θα μας παρει χρόνια να τις καταλάβουμε. Σε περίπτωση όμως που δε γίνει έτσι, οι Black Veil Brides μπορούν να καταναλώσουν το χρόνο μου, με μεγάλη μου χαρά.
Στο εξωτερικό ο ντόρος είναι ήδη πολύ μεγάλος, οι πωλήσεις τους αντιστρόφως ανάλογες της εποχής και το οτι δεν έχουν ακόμα διανομη στη χώρα μας, δε σημαίνει τίποτα πλέον. Είδα το καινούριο clip τους (για την ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ "The Legacy") στο TV War προχθες και ο Χακος είπε μια σωστή κουβέντα. Όσους λόγους έχεις να τους χλευάσεις (πολλούς), άλλους τόσους έχεις να τους γουστάρεις με τρέλα. Έτσι είναι. Με ενθουσιάζει που προκαλούν αυθόρμητη μπλιάχ αντίδραση, πρώτα από όλα με το image τους. Ο κανόνας λέει ότι τα συγκροτήματα που όταν πρωτοαντικρύζεις, ξερνάς, είναι πολύ πιθανό να τα ερωτευτείς για πάντα. Ενταξει, δεν υπάρχει τέτοιος κανόνας, από το μυαλό μου τον έβγαλα, αλλά you get the idea. Είναι που η γενιά μου έχει ένα έμφυτο φόβο για τη φράντζα και δεν έχει μάθει να τη διαχειρίζεται ακόμα. Είναι που το ακατάσχετο ποζεριλίκι προκαλεί ένα στραβομουτσούνιασμα, αλλά βαθιά μεσα σου θυμάσαι, ότι οταν ήσουν πιτσιρικάς, κάτι τέτοια σου τράβηξαν την προσοχή.
Κάπου εδώ συνήθως λεω "δεν έχει σημασία όμως, γιατι η μουσικη μπλα, μπλα, μπλα...". Όχι σήμερα όμως. Όλα έχουν σημασία, ακόμα και τα κορίτσια που τσιρίζουν, ακόμα και ο εξωφρενικός μέσος όρος ηλικίας (20-), ακόμα και το L.A. άρωμα, αλλά και η μουσική, που πιάνει από Motley Crue (ε, βέβαια), μέχρι Atreyu και Avenged Sevenfold. Κάτι έχουν οι Αμερικάνοι με αυτό το ιδίωμα (πάντα είχαν), αλλά το κενό από την εποχή του "Dr. Feelgood" παραήταν μεγάλο. Από τη στιγμη που οι Α7Χ το γεφύρωσαν, θα πάει το post glam (:~) σύννεφο. Οι BVB έχουν όλο το πακέτο, συν 3 πλεονεκτήματα-φωτιά.
1. ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ, το είπαμε και πριν. Εισαγωγες, πανικόβλητα τύμπανα, refrain-άρες, σολίδια-σφαίρα και υμνικά χορωδιακά fist-in-the-air, ala 1987.
2. Επίπεδο musicianship μέχρι το ταβάνι. Σαν γνήσια παιδιά της εποχής τους, παίζουν τα πάντα άριστα και άνετα. Είναι πολλές οι φορές που θα ξεχάσεις όλο το freakshow και θα κολλήσεις με το παίξιμο. Επίτηδες άκουσα χθες το "Shout At The Devil". Original άρωμα όσο δεν πάει, αλλά όπως και να το κάνουμε, ακούγεται κάπως φτωχό. Ενταξει, είναι γνωστό ότι οι Crue ποτέ δε μπορούσαν να παίξουν, αλλά ας πούμε σήμερα, δε θα στεκόταν.
3. Τα νιάτα δεν αρκούν. Υπάρχουν πολλοί μικροί που ακούγονται σαν συνταξιούχοι. Όχι βαρείς και ακούνητοι, αλλά τόοοσο σοβαροί, που μετά απο τις 15,000 μίξεις είναι όλα ρομποτικά, sorry Trivium, πρέπει να τα λεμε αυτα. Οι BVB μου θύμισαν κάτι που είχα χρόνια να πιάσω. Ήταν από το "Black Parade" των My Chemical Romance, που μπορούσες actually να ακούσεις νιάτα, στην ηχογράφηση. Να έχει το recorded αποτέλεσμα έναν αυθορμητισμό, μια ορμητικότητα, μια φρεσκαδα, που να καταλαβαίνεις ότι αυτός που το έχει παιξει, βράζει το αίμα του. Όχι μονο επειδη είναι ακατάσχετος shredder, επειδη είναι ΝΕΟΣ. Ανεκτίμητο προσόν.
Σύνοψη. Δευτερος Black Veil Brides (μα είναι όνομα αυτο;) δίσκος, τρελο κόλλημα, στην κορυφη της λίστας για συνοδεία αστικών μετακινήσεων, το LA ήδη ταρακουνιέται και σας υπόσχομαι, η Νέα Σμύρνη δε θα μείνει πίσω...

Sounds Of A Playground Fading - Όταν τα φαινόμενα απατούν

Τα πράγματα είναι απλά στη βάση τους. Έχουμε συνηθίσει όμως να μην αφήνουμε τίποτα να αυτοχαρακτηριστεί, πρέπει να έχουμε τις εντυπώσεις υπό έλεγχο εξαρχής. Μερικές φορές, αν χαλαρώσεις και δεν προτρέξεις να σχηματίσεις εντύπωση, μπορεί βρε παιδί μου, λέω εγώ τώρα, να δεις στ'αλήθεια τι είναι αυτό που έχεις μπροστά σου.
Οι In Flames, είναι δημοφιλές συγκρότημα. Αλλά όχι και τόσο δημοφιλές. Τους συμβαίνει κάτι φανταστικό κάθε φορά που βγάζουν δίσκο. Όταν εμφανίζεται το πρώτο single, ασχολείται μαζί τους όλος ο κόσμος. Κάποια στιγμή, από το πουθενά, το μεγαλύτερο θέμα της κοινότητας είναι αν το "Deliver Us" είναι αρκετά heavy, αν το έχουν χάσει τελείως ή αν υπάρχει ακόμα ελπίδα, αν τους έκοψε τα πόδια η ιστορία με το Stromblad και γενικά, νομίζεις ότι η αναπνοή του metal κρέμεται απο μια κλωστή. Μέχρι να βγει ο δίσκος. Τότε, όλα επανέρχονται στα φυσιολογικά επίπεδα. Ασχολούνται επαρκώς τα media, όσο πρέπει οι ενημερωμένοι, κολλάνε άσχημα οι fans, αδιαφορούν οι άσχετοι. Όπως πρέπει δηλαδή. Έχω την εντύπωση ότι όλο αυτό το πρόωρο τζέρτζελο, κάνει κακό.
Το "Sounds..." είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος των πρόσφατων (δεκαετίας) In Flames. Αυτό. Δε θα αλλαξει τον κόσμο, δεν είναι η ταφόπλακά τους, ψυχραιμία. Οι μόνοι που δεν ανησυχούν για τίποτα, είναι αυτοί που έχουν πιάσει το νόημα και έχουν κοντρολάρει τις απαιτήσεις τους. Εγώ προσωπικά, θεωρώ αυτούς τους ωραίους τύπους από το Gothenburg, από τα μεγαλύτερα σωσίβια της ενήλικης ζωής μου, γουστάρω την τεχνοτροπία του ήχου που φτιάχνουν και ειλικρινά, ακόμα και ένα μέτριο τραγούδι, εφόσον είναι στημένο με το δικό τους τρόπο, μου δίνει αυτό που θέλω. Τις πρώτες φορές που άκουσα το δίσκο, κάτι δε μου καθόταν καλά. Ένιωθα ότι παίρνω αυτο που πρέπει, αλλά μου άφηνε μια ξεκούρδιστη γεύση. Δεν έβγαζα άκρη, οπότε πήρα μολύβι και χώρισα το χαρτί στη μέση. Αλάνθαστη μέθοδος για δίσκους χωρίς θεματική συνέχεια. Ακούγοντας προσεκτικά και σημειώνοντας στην αντίστοιχη στήλη τα κομμάτια, βγήκαν δυο συμπεράσματα. Πρώτον, δεν είχε κανένα νόημα αυτή η χαζομάρα που έκανα, με ικανοποιούσε το συνολικό αποτέλεσμα έτσι και αλλιώς. Αλλά είχα πέσει στην παγίδα που λέγαμε στην αρχή. Έπρεπε να έχω σορτάρει τις εντυπώσεις μου και να εκδωσω πόρισμα. Δεύτερον, όλη η ανακατωσούρα είναι θέμα τοποθέτησης. Ξεκινάς με το ομώνυμο και είσαι ωραίος. Καπάκι το γνωστό single και έχεις πάρει φόρα. Και μετά πετάς την πατάτα, το "All For Me" και τα χαλάς όλα. Σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται trailer το "The Puzzle" και σου ξεφουσκώνει τη ροή. Το "Fear Is The Weakness" χάνεται στον αγώνα να επιπλεύσει και έχεις χαραμίσει 5 τραγούδια χωρίς ορατό αποτέλεσμα. Από το "Where The Dead Ships Dwell" είσαι ο μάγκας ο In Flames, ο σωστός και το πας τρένο μέχρι το τέλος, αν πετάξεις τα 2 αχρείαστα, ακουστικά κομμάτια. Άντε πες το "Jester's Door" είναι λόγω της κατάστασης, αλλά πάλι, δε νομίζω οτι κανεις ακούει In Flames για τις acoustic ευαίσθητες στιγμές τους. Είναι κάπως κρίμα, γιατι απο τη μέση και μετά, γίνονται μεγάλα πράγματα, τα "Enter Tragedy", "Ropes" (είχες δίκιο Λεωνιδα), "Darker Times" και το χλιδάτο (με έγχορδα κ έτσι) "A New Dawn" είναι υλικό άριστο. Μέχρι και το αμερικανοθρεμμένο "Liberation" δείχνει αυτάρκεια και τερματίζει εξαιρετικά. Θέλεις να βάλεις το δισκο ξανά. Αλλά όχι με τέτοιο στήσιμο στην εκκίνηση. Χαραμίζεις το φοβερό αυτό πλεονέκτημα, μονο και μόνο επειδή αμολάς χυμάδην την 11αδα στο γήπεδο.
Τα πολλά λόγια, είναι φτώχεια. Οι In Flames ζουν, τους στοίχισε ο χαμός του Stromblad, αλλά πιστεύω δε θα είχε τεράστια διαφορά το τελικό αποτέλεσμα. Χρειάζεται μια απλή διαχείριση υλικού από τη μεριά του ακροατή. Ακούς tracks 1, 2, κάνεις skip τα 3, 4, συνεχίζεις και είσαι μια χαρά. Οι fans κολλάνε, μετά από λίγο καιρό δεν ασχολείται κανεις εξωσχολικός ,εμείς τρώμε τα λυσσακά μας που δεν έρχονται ποτέ απο δω, οι Trivium κάνουν το μοναδικό support τους για φέτος στις ευρωπαικές ημερομηνίες τους και η ζωη συνεχίζεται...

Metal AM - Mad, δεύρο Eksw!!

It doesn't get any better than this. Το μαγειρεύαμε καιρό, ίσως υπερβολικά πολύ και επιτέλους έγινε αυτό που έπρεπε και δυο απο τους πλέον μάχιμους ακροατες του Metal AM, o Ekswfrenwn και ο Mad, μας έκαναν την τιμή να μας συντροφεύσουν στο studio του indiegroundradio και να φτιαξουμε παρέα μια εκπομπή πολύ διαφορετική απο τις άλλες. Αγαπημένο μας κομμάτι βεβαίως, το αφιέρωμα που πήρε πάνω του o eksw, απο τις επιλογές μέχρι τις εκφωνήσεις και μας άφησε πολύτιμο χρόνο για τις σχετικές μπύρες, που τόσο εγκληματικά παραμελούμε τον υπόλοιπο καιρό. Οι αιχμηρές και motivating σφήνες του Mad μας έδωσαν παραπάνω χώρο για χαλάρωση και γουστάραμε ατελείωτα τη νέα Metal AM εμπειρία. Δε λέω πάντα τέτοια, δεν επαναλαμβάνονται αυτά, αρχίζουμε να τυπώνουμε προσκλησεις!



PLAYLIST 9/6/11

1. CONVERGE Homewrecker

2. CAVE IN Serpents

3. BLACK LABEL SOCIETY Godspeed Hellbound

4. RED FANG Dirt Wizard

5. MASTODON Just Got Paid

6. ENTOMBED Fractures

7. PUTA VOLCANO Silver Plate

8. JUDAS PRIEST Hell Patrol

9. MACHINE HEAD A Nation Of Fire

10. CHIMAIRA Worthless

11. ORANGE GOBLIN No Law

12. TAINT I'm Going To Kill Henry Ford

13. KEELHAUL Cruel Shoes

14. TORCHE Healer

15. SICK OF IT ALL Step Down

16. NOSTROMO Sunset Motel

17. FORBIDDEN No Reason

18. NADER SADEK Petrophilia

19. THE AMENTA Junky (live)

20. MORBID ANGEL Too Extreme!

21. A PERFECT CIRCLE The Noose

Οι μόδες δε σκοτώνουν το rock n roll. Ούτε το grunge. Ούτε το core. Τα στέφανα όμως;

Περνάω ένα φανταστικό μεσημέρι μαραθώνιου καφέ με το φίλο Αρη και μου λέει μια φανταστική ιστορία. Ο Kerry King λέει, όταν δεν είναι σε περιοδεία, η στο studio και αράζει σπίτι του, δεν κυκλοφορεί σαν το metal είδωλο που έχουμε συνηθίσει να αποθεώνουμε. Όποτε έρχεται ξερω γω, η γειτόνισσα να πιει καφέ με τη γυναίκα του, φοράει μακρυμάνικο και καπελάκι για να κατέβει να πει μια καλησπέρα. Ντρέπεται να τον συστήνει η γυναίκα του σε φυσιολογικό κόσμο όταν αυτός είναι ένα ντουλάπι από σάρκα, με κοτσίδα μούσι και ολόσωμο tattoo που ξεκινάει από την κορυφή του ξυρισμένου κεφαλιού του. Γιατί ναι, όταν κάνουμε Slayer είναι μια κατάσταση δεδομένη. Πέρα όμως απο αυτό, έχουμε και μια ζωή. Σοβαρού, ενήλικα οικογενειάρχη. Μπορεί να εχουμε καταφέρει να τα συνδυάζουμε, αλλά δεν είναι πράγματα που γίνονται παράλληλα. Πράγμα που μου γεννά 2 σκέψεις.
Πρώτον, αγάπη μου, αν το διαβάζεις αυτό, θέλω να ξέρεις ότι δε θεωρώ τον εαυτό μου σε καμία περίπτωση κομμάτι του rock n roll, είμαι ολόψυχα βέβαιος ότι είσαι το καλύτερο πράγμα που μου έτυχε ποτέ και σε παρακαλώ μη θυμώσεις που υπονόησα κάτι αρνητικό για τον ιερό θεσμό του γάμου.
Δεύτερον, ότι δεν έχει τη δύναμη να κάνει μια αιματορουφήχτρα δισκογραφική, ένα εχθρικό κοινό, πολυετείς δυσκολίες και αναποδιές, η έλλειψη έμπνευσης και δημιουργικότητας, μπορεί να το κάνει ο έγγαμος βίος; Να κάμψει τη μαχητικότητα του rock μουσικού, να σκοτώσει το rock n roll lifestyle, ενω ο ίδιος νομίζει ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο; Προσοχή, το θέμα μας εδώ δεν είναι οι γυναίκες γενικά, αυτές τις έχουμε αποδεχτεί στους κόλπους του rock σε όλους τους πιθανούς ρόλους, εδώ και δεκαετίες. Δε μιλάμε για όσους νοικοκυρεύτηκαν και τα παράτησαν (άγνωστος πεσών μουσικός), ούτε όσους παντρέυονται και χωρίζουν για το σπορ (Paul McCartney, Dave Wyndorf), ούτε όσους παντρεύτηκαν και η επιρροή της συζύγου τους έκανε να αλλάξουν μυαλά (Dave Vincent, John Lennon, Max Cavalera, και πολλοι αλλοι). Μιλάμε για όσους συνεχίζουν κανονικά, συνδυάζοντας τους 2 κόσμους και μάλιστα συνεχίζουν να προοδεύουν και στους δυο (James Hetfield, Anders Friden, Peter Dolving, Steve Harris, και ακόμα περισσότεροι άλλοι).
Καταρχην, είναι θέμα προσωπικής επιλογής και δεν στέκει κοντόφθαλμη αντίδραση. Ο τύπος δε θέλει να ζει σαν τους Motley Crue και δε μας πέφτει λόγος. Είναι μεγάλη υπόθεση να γυρνάς σπίτι και να υπάρχει ένας δικός σου άνθρωπος και δεν πρέπει να εξαιρεθεί κάποιος, επειδή έτυχε κάποτε να γράψει το "Hallowed Be Thy Name", που τυχαίνει να αρέσει σε μένα. Δεχόμαστε λοιπόν ότι δεν είναι ανάγκη ο μουσικός να είναι ένας metal καλόγερος, αφοσιωμένος στην παραγωγή ατσαλιού, με μόνη ανταμοιβή τη δόξα και τις groupies.
Επίσης, δεχομαστε την αντίθετη περίπτωση, του άκρατου lifestyle που έχει θρέψει φαντασιώσεις οπαδών για πάρα πολλά χρόνια, για οποιοδήποτε λόγο και αν συμβαίνει. Έχουμε τη Joey De Maio οπτική ("Είμαι εδω για να δίνω τον έρωτα στα κορίτσια και το metal στους brothers and sisters of Manowar"), ή τη Lemmy οπτική ("To sex κρατάει μισή ωρα -το πολύ- η συναυλία μιάμιση. Εύκολη επιλογή"). Όπως και να έχει το πράγμα, ακόμα και για αυτούς, το rock n roll κομμάτι είναι αυτό ακριβώς. Ένα κομμάτι της ζωής τους, συγκεκριμένα είναι 2, το εργένικο και το υπόλοιπο. Το old fashioned lifestyle που έχουμε διαβάσει στα περιοδικά και στις βιογραφίες, πέθανε μαζί με την εποχή που οι rock stars ζούσαν γρήγορα και πέθαιναν νέοι. Εδώ και αρκετά χρόνια, πρόκεται για επαγγελματίες, που μας διασκεδάζουν, οι περισσότεροι με φανταστικό τρόπο και όταν τελειώσει το tour, γυρνάνε στις γυναίκες τους, or not.
Δεν έχει νόημα η θεοποίηση, δεν έχει νόημα ο οπαδισμός, όλοι κατα βάθος ξέρουμε πόσο τούβλο πρέπει να είσαι για να τσακώνεσαι αν έιναι καλύτεροι οι Metallica η οι Maiden. Αυτό πάντως που φοβούνταν παλιά οι γονείς, has left the building και φαντάζομαι η Tipper Gore θα τσαντίζεται που το μόνο που χρειαζόταν τότε, ήταν μερικές καπάτσες προξενήτρες...

Metal AM - The pop files

Τείνει να γίνει κανόνας. Να τσουλάνε όμορφα τα αφιερώματα, να περνάνε σαν νερό το μισάωρο και να ξεχειλώνονται μέχρι το τέλος. Εμείς προσπαθήσαμε να δούμε τι γίνεται με τις διασκευές σε pop κομμάτια, αλλά με κάποιο ανεξήγητο τρόπο ο Chuck Norris υπερκάλυψε τα πάντα. Φυσικά δεν υπήρχε καμία ελπίδα να κρατηθούν προσχήματα και λοιπά και τα πάντα εκτροχιάστηκαν υπέροχα...



PLAYLIST 2/6/2011

1. GOJIRA Of Blood And Salt

2. DOUBLE SQUARE The Hive

3. MORBID ANGEL I Am Morbid

4. HELL Plague And Fyre

5. CRADLE OF FILTH For Those Who Have Died

6. 3 INCHES OF BLOOD Lords Of Change

7. SCAR OF THE SUN Ode To A Failure

8. NEVERMORE The Sound Of Silence

9. IN FLAMES Everything Counts

10. DREAM EVIL My Number One

11. TALISMAN ft. JEFF SCOTT SOTO Frozen

12. JUDAS PRIEST Diamonds And Rust

13. DILLINGER ESCAPE PLAN Come To Daddy

14. CELTIC FROST Mexican Radio

15. METALLICA Loverman

16. HACRIDE Zambra

17. QUEENSRYCHE Gonna Get Close To You

18. AUDREY HORNE Halo