Μέχρι τώρα, όλοι θα έχετε διαβάσει στα αγαπημένα σας sites τις ανταποκρίσεις, οι πιο ρομαντικοί θα περιμένουν το αντίστοιχο κείμενο στο περιοδικό που προτιμούν και στις συζητήσεις γύρω από τους φραπέδες, το Sonisphere είναι πρώτο θέμα. Δικαιολογημένα, αφού το μεγαλύτερο metal event της χρονιάς πήγε ανέλπιστα καλά και σίγουρα το ευχαριστήθηκαν οι 25+ χιλιάδες κόσμου που ήταν εκεί. Ευτυχώς για μένα, δεν είναι δουλειά μου να ψάξω να βρω παράπονα για τη διοργάνωση, ή την απόδοση κάποιων, ή για τον ήχο των τρίτων. Εν συντομία, οι Suicidal Angels είναι το νεότερο cult σχήμα ever και σίγουρα κουβαλήθηκε κόσμος από νωρίς για την πάρτη τους. Ρωτήστε οποιονδήποτε έχει πάει σε ολοήμερο festival του εξωτερικού, πόσο εύκολο είναι να φτιάξεις wall of death στις 1 το μεσημέρι. Αυτοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα.
Οι Bullet For My Valentine βούλωσαν στόματα (μαζί και το δικό μου, Γεωργία είχες πάντα δίκιο), έκαναν τους δίσκους να ακούγονται βαρετοί μπροστά στο live τους και είμαι σίγουρος ότι σε μια headline εμφάνιση σε κλειστό club με τους fans τους, θα λιώσουν τους τοίχους.
Οι Stone Sour είναι το πιο «κρίμα» συγκρότημα στον πλανήτη, και ο Corey Taylor είναι όπως ήταν ο Yaya Toure στον Ολυμπιακό. Πολύ ταλαντούχος για αυτό το μέτριο πράγμα. Ο τύπος δε χωράει με τίποτα, και αφού μπορεί να ξεσηκώσει με τα επικοινωνιακά του και την παρουσία του χιλιάδες κόσμου έχοντας σαν πολεμοφόδια τα average τραγούδια του εφηβικού του συγκροτήματος, μπορεί να κάνει τα πάντα.
Οι Anthrax ενθουσίασαν όσους από το κοινό είναι συνομήλικοί τους, αλλά όλα και όλα, το πέρασμα από το “Heaven And Hell” μέσα στο “Indians” ήταν από τα highlights ολόκληρης της ημέρας.
Οι Slayer ήταν τόσο σταθερά και γαμώ, που καταντάει βαρετό. Έχω την αίσθηση ότι όποιος τους έχει δει live τα τελευταία 5 χρόνια, παίρνει ακριβώς το ίδιο πράγμα κάθε φορά. Γαμάτο μεν, αλλά κονσέρβα. Μπορεί να λέω και μαλακίες βέβαια, γιατί όταν σφαλιαρώνονται 5000 κόσμος υπό το “Raining Blood”, σίγουρα δεν κάνεις κάτι λάθος. Οι Megadeth ήταν λίγο ατσαλάκωτοι και λίγο αποστειρωμένοι, έπαιξαν ωραία βέβαια, αλλά εγώ τουλάχιστον, δεν είδα τη δίψα για live.
Για τους Metallica, φαντάζομαι θα γραφτούν τόμοι, οπότε μια αναλυτική γνώμη ακόμα δεν είναι καθόλου απαραίτητη. Θα επισημάνω μόνο το επικό της στιγμής που άνοιξαν οι ουρανοί υπό το “Ecstasy Of Gold”, το άπειρο τουλούμι βροχής που πόρωσε τον κόσμο, τα χιλιάδες χέρια να αντιστέκονται στη μπόρα στα “die, die, die” του “Creeping Death”, τη μαγεία της στιγμής που ο Hetfiled τραγουδούσε το “take a look at the sky, just before you die” στο “For Whom The Bell Tolls” και γενικά τα 5 πρώτα τραγούδια του set, που είναι ότι καλύτερο έχω δει σε live στη ζωή μου. Νομίζω πως οι Metallica είχαν απέναντί τους το πιο φωνακλάδικο και διαβασμένο κοινό στην ιστορία των αθηναϊκών live και – κυρίως επειδή το θέλω – τους πιστεύω ότι εντυπωσιάστηκαν.
Αυτά είναι τα ευχάριστα. Αλλά υπάρχει και κάτι όχι τόσο ωραίο σε όλο αυτό. Κάτι που σχεδόν όλοι μπορούσαν να δουν, εκτός ίσως από το θεό που με το μπλουζάκι «Heavy metal ρε μουνιά!!» που ήταν πίσω μου.
Ήταν λίγο μαυσωλείο η όλη φάση. Ωραία δε λέω, αλλά είδαμε μια περιοδεία που έπρεπε να είχε γίνει το 1989. 20 χρόνια πριν. “Witness history” είπε ο Hetfield και έτσι είναι. Ο Λεωνίδας με προβλημάτισε όταν κοιτώντας το μπλουζάκι της περιοδείας, παρατήρησε ότι έχει σταθμούς μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες. Δεν ξέρω αν θα προχωρήσει και στο μοντέρνο κόσμο, αλλά κρατάω μικρό καλάθι. Το χειρότερο από όλα είναι ότι όποιος διαπράξει την ιεροσυλία να εκφράσει ένσταση για το Big Four, το μόνο που θα έχει να πει, είναι αν θα έπρεπε να πάρουν οι Testament ή οι Exodus τη θέση των Anthrax. Ίσως επειδή έχουμε συνυφασμένο το Big Four με παλιές μπάντες. Ίσως αυτό είναι που χρειάζεται η ιδέα, μια δόση ιεροσυλίας. Γιατί το “Big Four” δεν είναι κάτι που είπαν οι ίδιοι οι μουσικοί. Δεν είναι κάποια παλιά, ιστορική περιοδεία που είχε τρελάνει τον κόσμο. Εφεύρεση των γραφιάδων της εποχής, που βάλθηκαν να αποθεώσουν το American made thrash metal και αποφάσισαν να σετάρουν μια dream team. Οι συνθήκες της εποχής έφεραν αυτούς τους 4. Έχω την εντύπωση ότι αν 2-3 δημοσιογράφοι γούσταραν περισσότερο τους Sacred Reich π.χ., θα το έκαναν Big Five, και θα ακούγαμε και το “Surf Nicaragua” προχθές. Συμπέρασμα: Σε μια τόσο κατασκευασμένη ιδέα, το τελευταίο που χρειάζεται είναι δουλικός σεβασμός. Ας τους ξαναμοντάρουμε λοιπόν.
Υποθέτοντας ότι ένα καινούριο Big Four έχει μια οποιαδήποτε χρησιμότητα, ποιοι θα στέκονταν επάξια σήμερα;
Lamb Of God: Οι πιο βίαιοι, αγέρωχοι, σκληροί και ασήκωτοι που δε μασάνε πουθενά και με τίποτα. Υπάρχει εντυπωσιακός αριθμός ανθρώπων που θα υποστηρίξουν μέχρις εσχάτων ότι είναι η κορυφαία metal μπάντα του πλανήτη, τα media τους σέβονται και το υλικό τους γίνεται όλο και καλύτερο. Ξέρουν πολύ καλά πόσο δυνατοί είναι και ενώ το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο, είναι προφανές ότι κανείς δεν τους φτάνει. Το live τους στην Αθήνα τον περασμένο Ιούνιο ίσως είναι η στιγμή της χρονιάς και ενώ είχαν απέναντί τους, τους Έλληνες στα καλύτερά τους, δεν ψάρωσαν δευτερόλεπτο. Μας πάτησαν κάτω με αηδιαστική άνεση και δεν προβλέπεται να παραδώσουν το θρόνο για πολύ καιρό ακόμα. Ο metal 4ος διαιτητής θα σήκωνε ταμπέλα για αλλαγή με τους Slayer.
Mastodon: Οι συνθέτες. Αυτοί που έχουν αναλάβει να μας δίνουν επιχειρήματα απέναντι στους πολέμιους, κρατώντας ψηλά τον intellectual metal πήχη. Όσο περνάει ο καιρός, η συνθετική τους ικανότητα γίνεται πιο εκλεπτυσμένη και είναι οι μόνοι που παράγουν μακρόσυρτα αριστουργήματα που συνεχίζουν την παράδοση του “Rime Of The Ancient Mariner”. Πολλοί πιστεύουν ότι είμαστε εδώ για το κοπάνημα, αλλά είναι τραγούδια σαν και αυτά που γοητεύουν τον κόσμο. Θα φτιάξουν τα λιγότερα pits από όλους, αλλά θα χαζεύεις ακούγοντας τα albums τους με ακουστικά για πολύ καιρό. Ο metal 4ος διαιτητής θα σήκωνε ταμπέλα για αλλαγή με τους Megadeth.
Slipknot: Οι crowdpleasers. Είναι αυτοί που θα γεμίσουν τις τεράστιες αρένες και θα προσφέρουν σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου, τόσο cool singalong στιγμές (“Dead Memories”, “Duality”, “Sulfur”), όσο και διαμάντια ηχητικής βίας (“People=Shit”, “Eyeless”, “Disasterpieces”), ενώ τα υποστηρίζουν 100% και τα δυο. Θα φέρουν τα κορίτσια κοντά στα αγόρια και είναι αυτοί που θα φιλοξενηθούν και σε καθημερινές εφημερίδες, είτε για καλό είτε για κακό. Το μέλλον τους είναι σήμερα αβέβαιο, αλλά δεν είναι η πρώτη μπάντα που ενώ είναι στο peak της, χάνει τον ιδρυτικό και φαινομενικά αναντικατάστατο μπασίστα της. Η πληθωρική τους προσωπικότητα είναι αυτό που τους φέρνει στην επιφάνεια και δε μπορώ να φανταστώ καμία από τις μπάντες των 00’s που θα έκανε σωστό Donington/Download headline show εκτός από αυτούς. Ο metal 4ος διαιτητής θα σήκωνε ταμπέλα για αλλαγή με τους Metallica.
Machine Head: Ο φιλαράκος. Ο κολλητός. Αυτός που θα σε πορώσει να κοπανιέσαι στον τοίχο και μετά θα έχεις ένα τεράστιο χαμόγελο. Που θα περάσεις καταπληκτικά no matter what. Για χάρη του Robb Flynn, θα ξεράσεις το λαρύγγι σου τραγουδώντας “let freedom ring with a shotgun blast”, μόνο και μόνο για να τον δεις να χαμογελάει ικανοποιημένος. Τα αλάνια που παίζουν το ίδιο είτε μπροστά σε 200,000 άτομα είτε σε ένα υπόγειο club στη Σαϊγκόν, δεν καταλαβαίνουν από φθορά χρόνου και εμπόδια. Έκαναν το πιο ζόρικο comeback μετά από χρόνια ένδειας και αποδείχτηκαν πιο δυνατοί από τον καλλιτεχνικό θάνατο. Τίμιο – και ολίγον αφελές ίσως – υλικό, αλλά τέχνη από καρδιάς. Αποτελεσματικοί anti-stars που μπορείς πάντα να στηρίζεσαι, είναι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, αλλά οι πιο προσιτοί. Δικά μας παιδιά. Ο metal 4ος διαιτητής θα σήκωνε ταμπέλα για αλλαγή με τους Anthrax.
Κατά μια καρμική σύμπτωση, και οι 4 εμφανίζονταν στην περσινή εκδοχή του Sonisphere, που κάποιοι ηλίθιοι που ξέρω, το έχασαν για πολύ λίγο. What goes around, comes around my friend…
