Erlen Meyer - Upgrade στο μίσος με γαλλική εσάνς

Πως γίνεται να μην κολλήσεις με αυτό το εξώφυλλο; Πόσο φυσιολογικό είναι να γράψουν στο internet ότι είχε χρόνια να ταιριάξει τόσο εικόνα με μουσική; Πόσο ωραίο είναι που ανάμεσα σε τόσα albums για τα οποία προσπαθούν να γράψουν "σωστά", εδώ οι online γραφιάδες ξεσαλώνουν; Πόσο απελευθερωτικό θα είναι επιτέλους να ξεφύγουμε από αυτό το ανούσιο "αντικειμενικό" γράψιμο; Σε απλό κόσμο μιλάς, που είτε είναι ήδη, είτε θα μπορούσε να γίνει φίλος σου. Αν νομίζεις ότι κάνεις επαγγελματική καριέρα γράφοντας για post hardcore, ξεκαβάλα, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Είμαι βέβαιος, ούτε οι Erlen Meyer το βλέπουν έτσι. Δες μούτρα στις φωτογραφίες και θα καταλάβεις. Έχουμε ξαναπεί για το πόσο είναι όλη η ουσία εκείνοι οι τύποι που θέλουν μόνο να βγάλουν κάτι από μέσα τους. Σαν αυτούς, κάτι μαύρο και γκρι, εκρηκτικά και ανίερα σπλατσαρισμένο πάνω σε λευκό χαρτί.
Απλωτό, αργό, υπέρβαρο, με καταστροφικά περάσματα και στοιχειωμένες απαγγελίες μίσους, όλα στα γαλλικά. Τα βατραχοανέκδοτα μπορούν, τουλάχιστον στο χώρο μας, οι εγγλέζοι να τα κλειδώσουν σε ένα σεντούκι στον πάτο της θάλασσας, δεν έχουν heavy μούτρα να τους μιλούν τα τελευταία χρόνια.
Κάποιος έγραψε ότι οι Meyer είναι οι Kvelertak του post hardcore, εννοώντας το πάρτο-στα-μούτρα-όταν-δεν-το-περιμένεις ύφος του ομότιτλου ντεμπούτου, και έτσι ακριβώς είναι.
Αν αγαπάς τους Isis, τους Botch, τους Mouth Of The Architect, τους Buried Inside και τους Fall Of Efrafa όσο κι εγώ, κάνε λίγο χώρο στο πιο μαύρο σημείο της καρδιάς σου, δε θα πάει χαμένος.

Construct - Όποιος δε χρειάζεται άγκυρες, είτε δεν ταξιδεύει, είτε είναι πνιγμένος

Λίγα βράδια νωρίτερα, επιστρέφω από τη δουλειά με το πολυαγαπημένο μου αστικό λεωφορείο. Το 12 είναι από τα πολύ καλά, δεν έχω μούτρα να παραπονεθώ. Το μόνο σχετικό του μειονέκτημα, είναι ότι περνάει από όοολη τη Μητροπόλεως. Μέχρι λοιπόν να βρεθεί ένας άγιος άνθρωπος που θα θεσπίσει νόμο ώστε να επιτρέπεται (και να πριμοδοτείται) η ανατίναξη των αυτοκινήτων που διπλοπαρκάρουν όπου θεωρήσει ο υπάνθρωπος οδηγός τους ότι "νταξει μωρέ, 5 λεπτάκια το άφησα, πως κάνεις έτσι;", η Μητροπόλεως μπορεί και να είναι λίγο βάσανο μερικές φορές.
Μια από εκείνες τις βραδιές λοιπόν, έχω εκτός από τις 10 ώρες ορθοστασία και τους παρκαδόρους του Σατανά, να αντιμετωπίσω και την ιδιαίτερα αυξημένη κίνηση στους δρόμους του κέντρου της Θεσσαλονίκης λόγω του Gay Pride. Δυστυχώς λόγω δουλειάς δεν κατάφερα να πάω να παρτάρω μέχρι θανάτου και το μόνο που μου μένει να κάνω για να υποστηρίξω ένα κίνημα που δε θα έπρεπε να χρειάζεται στήριξη, είναι να κρεμιέμαι άνετος και cool από τη χειρολαβή μου και να οικτίρω με attitude τους στριτζοκώληδες, ομοφοβικούς, σιχαμένους συμπολίτες μου, που στραβώνουν τα μούτρα τους.
Ταυτόχρονα όμως, ζορίζομαι. Είναι πολλά εναντίον μου και ξέρω, ότι δε θα τα καταφέρω μόνος. Ενστικτωδώς, το χέρι μπαίνει στην τσέπη και όπως ο Sport Billy έβγαζε ένα τραμπολίνο την ώρα της ανάγκης, εγώ βγάζω το iPod. Την κρίσιμη στιγμή, ο δεξιός αντίχειρας φαίνεται σαν να λειτουργεί αντανακλαστικά και μεταξύ Dagoba και Darkest Hour, κλικάρει με αυτοπεποίθηση τους Dark Tranquillity. Και εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα, το chopped up drumbeat του "For Broken Words", απλώνει ένα πέπλο ηρεμίας.
Από τη πρώτη στιγμή, το "Construct" φάνηκε ότι όσο τυπικό μοιάζει, τόση ουσία κουβαλάει μέσα του. Εννοώ ότι ο καιρός που οι Tranquillity θα άλλαζαν τον κόσμο έχει περάσει, πλέον έχουν το game τους και φτιάχνουν μουσική για εμάς τους συγκεκριμένους που δεν τους χορταίνουμε και είναι ελάχιστες έως μηδαμινές οι πιθανότητες να αφορούν κάποιον άλλο. Την ίδια στιγμή όμως, ο συγκεκριμένος δίσκος ταϊζει χαιρέκακα σκόνη όχι μόνο τους Σουηδοπρεπείς διεκδικητές, αλλά και τα 2-3 προηγούμενα albums των ίδιων.
Πως το κάνει αυτό; Καθόλου φαντεζί, και απολύτως χειροπιαστά.
Τούτοι δω ποτέ δεν έπαιζαν σαν βραζιλιάνοι ζογκλέρ της μπάλας που περνάνε με 7 διαφορετικές τρίπλες τον ίδιο αντίπαλο και καταλήγουν 3 μέτρα από εκεί που ξεκίνησαν. Στις καλές τους μέρες είχαν το στυλ του Zidane, που τρίπλαρε μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του σώματός του, προκειμένου να φτάσει νωρίτερα εκεί που ήθελε. Είχαν τα τραγούδια τους, τη δομή τους, το know how και τον ΑΠΟΛΥΤΟ έλεγχο της μπάλας, εεε, της σύνθεσης. Και φέτος είναι μια από τις εξαίρετες μέρες τους.
Οι διαγνώστες reviewers έχουν γράψει ότι γύρισαν στο ύφος του "Projector" με τάσεις για περισσότερα μελωδικά ρεφρέν και καθαρά φωνητικά που όντως, είχαν λείψει τελευταία. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, φαντάζομαι. Επειδή όμως, δεν έχω 15 δίσκους στο σύνολο της παγκόσμιας μουσικής πιο πάνω από το "Projector", δεν το νιώθω έτσι 100%. Κάτι στο mentality είναι διαφορετικό, πιο πηγαίο και νοτισμένο με εμπειρία. Που θα κάνει το kill με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις σε μια μάχη και ο άλλος θα μείνει απολύτως ακίνητος, κάτω.
Υπάρχουν κάμποσοι από εμάς, που μας ηδονίζει να υπάρχουν σε μια χρονιά τόσοι διεκδικητές για το σουηδικό θρόνο. Από το βόρειο παγωμένο ωκεανό μέχρι την Καβάλα (spoiler), χορδές ακονίζονται και λαρύγγια κάνουν ζέσταμα. Όλοι ικανοί και on fire. Το που θα βάλω εγώ τα λεφτά μου όμως, μάλλον θα το αποφασίσει η καρδιά.

Like clockwork - Αυτός ναι, το κεφάλι σου όμως;

Το ακούει όλος ο κόσμος πολλές μέρες τώρα. Φανατισμένοι υποστηρικτές, απογοητευμένοι haters, περισσότεροι και από τους 2 combined, οι μπερδεμένοι. Από αυτό και μόνο, παίρνει μερικά συν ο δίσκος.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Homme είναι οι πορωμένοι heavy ass ακροατές που του έχουν ξεμείνει από τους Kyuss. Που αναζήτησαν διψασμένοι το επόμενο βήμα και κρέμασαν στους QOTSA όλες τις προσδοκίες του κόσμου. Όσο λοιπόν βγάζει δίσκους που βαράνε, όλα βαίνουν καλώς. Like clockwork my ass δηλαδή, αφού αυτό έχει να συμβεί χρόνια και χρόνια. Τους ξεχαρμανιάζει με καναδυο tracks τη φορά και αυτοί απογοητεύονται κάπως, αλλά παραμένουν.
Το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα του Homme, είναι οι νεο vintage, ψαγμένοι μέχρι θανάτου, λαγωνικά των βαθυτέρων εννοιών της μουσικής που αποκήρυξαν το αμόρφωτο heavy rock του παρελθόντος και πλέον χιψτεριάζουν all over the place. Είναι οι ίδιοι που παράτησαν το metal στις αρχές των 90ς και μετακόμισαν στο Seattle του μυαλού τους. Ίδια φάρα, άλλη εποχή. Αυτοί λοιπόν (που παραμένουν φίλοι μας, δεν είμαστε κακοί άνθρωποι), έχουν βρει στους πρόσφατους QOTSA δίσκους το rock n roll όπως θα έπρεπε να είναι και ηδονίζονται στο echo που αφήνει η παραγωγή στο hi hat των drums.
Σημείο επαφής και των 2 αυτών φυλών; Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του δημιουργού. Ούτε οι πρώτοι τον ξεγράφουν, ούτε οι δεύτεροι ξενερώνουν όταν παραμορφώνει λίγο παραπάνω την κιθάρα του. Η μαγκιά του Homme είναι ότι αυτό, το εμπνέει σε όλους.
Προσωπικά, δεν ανήκω σε καμία από τις 2 κατηγορίες. Δε θα με έλεγα fan των QOTSA, ούτε ιδιαίτερα των Kyuss. Θα ακούσω το οτιδήποτε related φυσικά, αλλά θέλω να πιστεύω για τους ορθούς λόγους. Επειδή αυτό το παλικάρι, ότι κάνει, το κάνει σωστά.
Δεν κοπιάρει, δεν αναβιώνει, δεν επαναδιατυπώνει τίποτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν ακούσεις προσεκτικά δε θα καταλάβεις τι είδους μουσική του αρέσει. Ο δρόμος όμως που ακολουθεί μέσα στο rock n roll, είναι ξεκάθαρα δικός του. Η όποια παρανόηση γίνεται σχετικά με τη μουσική του (και το "Like Clockwork" συγκεκριμένα) πιστεύω ότι έχει να κάνει με τις προσδοκίες και τα προαπαιτούμενα του ακροατή. Ομολογώ ότι και εγώ στην αρχή έψαξα να βρω τα heavy κομμάτια και ένιωσα ότι δε με καλύπτει το σύνολο. Αυτό θα είχε νόημα αν είχε φτιάξει το δίσκο για μένα. Που μάλλον δε συνέβη. Κάποιος (δε θυμάμαι ποιος, αλλά εικάζω κάποιος σοφός) μου είπε ότι ο δίσκος είναι grower και θέλει χρόνο. Είναι διαδικασία να χωνέψεις τα ups και τα downs. Ισχύει, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το να καταλάβεις ότι ο Jοsh Homme είναι ένας παραγωγός classic rock (20001, για όποιον νιώθει) μουσικής. Με την έννοια ότι δεν υπηρετεί κάποιο ιδίωμα, αλλά φτιάχνει universal rock μουσική. Όχι αυτό που λέμε για όλη την οικογένεια, αλλά για το σύνολο του rock πληθυσμού.
Και από αυτού του ειδους τους δημιουργούς, κανείς δεν έκοβε ένα μοτίβο συνέχεια. Οι Stones δε blues-αραν συνεχώς. Οι Who δεν κοπανούσαν όλη την ώρα. Οι Zeppelin έφτιαχναν κι άλλα πράγματα εκτός από folk μπαλάντες.
Δεν τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι, θα αφήσω τη rock γενιά του 2088 να το κάνει, απλά λέω. Κανείς που άκουσε QOTSA χωρίς pattern στο κεφάλι του, δε μπερδεύτηκε. Ποτέ.

¨Οταν ο χρόνος σου, πιάνει τόπο - Heavy party with a purpose

Υπάρχουν πολλές φορές σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή, που τα πράγματα είναι περίπλοκα. Φορές που απογοητεύεσαι από τη ματαιότητα και θες να τα παρατήσεις. Περιπτώσεις που νιώθεις ότι είσαι περικυκλωμένες από απαίσιες επιλογές και εσύ πρέπει να πάρεις τη λιγότερο σιχαμένη.
Αυτή τη φορά, δεν είναι καθόλου έτσι. Που και που, μας σκάει ένα χαμόγελο εύνοιας ο Βισνού και έχουμε να διαλέξουμε από το καλό, το καλύτερο. Όπως για παράδειγμα, σε ποια από όλες τις μπάντες του Σαββάτου θα τα σπάσεις περισσότερο. Α, τέτοια προβλήματα, μακάρι να είχα κάθε μέρα.
Αυτό το Σάββατο που λέτε, συμβαίνει ένα από εκείνα τα πολύ ωραία πράγματα που από όπου και να το δεις, καλό είναι. Στο Gagarin205, με έναρξη στις 19.30 το απόγευμα (live με φραπεδάρα, τι χλίδα!) εμφανίζονται 7 μπαντάρες του σύγχρονου ελληνικού rock n roll (κι εμένα μου ήρθε ένα μπλιαχ τώρα που το είδα γραμμένο, αλλά ας το ξεπεράσουμε επιτέλους) που αναμένεται να μας σπάσουν τα κεφάλια με τις μουσικές τους.
Οι Tardive Dyskinesia, Lucky Funeral, Potergeist, Maplerun, Drunk Motherfuckers, Puta Volcano και 2 The Bone μαζεύονται σε μια σκηνή και μας δείχνουν τι πάει καλά σε αυτή τη χώρα, προσπαθώντας να βοηθήσουν μαζί με εμάς αποκάτω, κόσμο που μας έχει όλους ανάγκη.
Με είσοδο 5 ευρώ, τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση του κέντρου φιλοξενίας αστέγων "Ανακούφιση" στον Πειραιά και κάτι τέτοιο, μόνο καλό μπορεί να είναι.
Πέρα από το αλληλέγγυο του πράγματος βέβαια, εγώ να σας πω την αλήθεια μου σκοπεύω να το δω και εντελώς εγωιστικά και αποκλείεται να χάσω την ευκαιρία για ένα παρτυ γλυκιάς, επενδεδυμένης με ασήκωτες μουσικές, καταστροφής.
Ιδανικές συνθήκες, άπαιχτο line up, τιποτένιο αντίτιμο, που καταλήγει κάπου που θα πιάσει τόπο. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις Σάββατο απόγευμα, βάζω στοίχημα...

Dagoba Rules The Ocean

Νομίζω τα σαββατοκύριακα για αυτό το λόγο υπάρχουν. Πας στη δουλειά, κυκλοφορείς έξω, περνάς δημιουργικό χρόνο στο σπίτι, πήζεις με τις αγγαρείες σου, αράζεις όποτε μπορέσεις, προσπαθείς να στριμώξεις μέσα σε όλα αυτά και κανα δίσκο, θες να ακούσεις τους 3-4 που βρήκες αυτή την εβδομάδα, άντε να δούμε αν θα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον και μέχρι να έρθει το σαββατοκύριακο, να'τος ο Γάλλος, βάζει το γκολ στο 90'.
Μην κοροϊδευόμαστε, καμία έκπληξη, δεν έχει υπάρξει Dagoba κυκλοφορία που να μην συζητήσουμε ενθουσιωδώς και να μην καταλήξει στη Λίστα Του Δεκέμβρη. Πάντα ήταν δυνατοί διεκδικητές, πάντα πρόσεχαν μέχρι κεραίας τα κομμάτια τους και πάντα δεν τους αρκούσε αυτό. Τη διαφορά την έκανε μια ζωή το μικρό Lego τουβλάκι ταλέντου που έδινε στο κάθε ένα τραγούδι κάτι που δεν περίμενες. Ένα άνοιγμα στο ρεφρέν, μια δίκαση εδώ, μια αλλαγή ταχύτητας ή ένα μεγαλοπρεπές breakdown. Μπάντα - διαμάντι σε κάθε περίπτωση.
Μια από τις λίγες απολαυστικές συγκινήσεις στη ζωή ενός obsessed μουσικόφιλου, είναι η δεύτερη ακρόαση. Έχεις ήδη σκανάρει το album μια φορά, σου τρίγκαρε το αισθητήριο και το νιώθεις ότι κάτι υπάρχει εδώ. Η δεύτερη ακρόαση είναι η επιβεβαίωση του hunch. Δεν είναι εκείνη που θα σε κάνει να τραγουδήσεις, ούτε θα διαλέξεις το αγαπημένο σου κομμάτι, ούτε τίποτα άλλο ρεαλιστικά μετρήσιμο. Είναι εκείνη που θα σου χαλυβδώσει την αυτοπεποίθηση ότι όντως βρήκαμε κάτι και όντως το δικό σου κριτήριο μέτρησε. Ξανά. Η δεύτερη ακρόαση δίνει credit σε σένα, όχι στον καλλιτέχνη. Εκείνη λοιπόν, είναι και η στιγμή που το μοιράζεσαι.
Και ταυτόχρονα, η στιγμή που αν έχεις φίλο αυτόν τον τύπο (που τυχαίνει να φτιάχνει το My Open Third Eye blog), έρχεται η ξενερωτική προσγείωση. "Ναι, το άκουσα, είναι cute". Cute? Αλήθεια, cute? "Δεν το λέω αρνητικά, αλλά δεν είναι σαν το The Ocean". Too much για να το αντέξω. Όσο και αν αγαπάμε τους The Ocean και όσο απρόσμενα καλό αν ήταν το "Pelagial" δεν στέκει σε σύγκριση ούτε για πλάκα.
Και αυτό επειδή είναι το DNA των Dagoba αυτό που χρειαζόμαστε. Όχι μόνο το τι και το πως το παίζουν, αλλά η ιδιοσυγκρασία τους. To straight-to-the-point attitude που απαιτείται για να σε αρπάξει ένας δίσκος. Που η ατμόσφαιρά του είναι το "με πόσα στακάτα γκοτζιρο riffs μπορώ να σου σπάσω τα μούτρα" και όχι τα απλωτά ηχοτοπία.
Έχουμε ανάγκη μια μπάντα όσο υπέρβαρη και γοριλοπρεπής όσο οι Dagoba, να ξέρουν πότε να βάλουν το τραγουδιάρικο αλλά ΠΟΤΕ ξενέρωτο σημείο, ή να διδάξουν πως χρησιμοποιείται η πάνω πάνω χορδή κιθάρας και μπάσου over ενός mid tempo τύμπανου.
Χρειαζόμαστε κάποιον που χωρίς να είναι superstar να ξέρει να blend-άρει Morbid Angel με echo στο μικρόφωνο, φτιάχνοντας ταυτόχρονα αξέχαστα τραγούδια όπως το "The Great Wonder" και το "I, Reptile".
Δεν ξέρω πως θα πάει η χρονιά μέχρι το Δεκέμβρη, μου είναι απόλυτα φυσικό όμως μέχρι στιγμής να βλέπω τον αριθμό 2 να αναβοσβήνει δίπλα στο "Post Mortem Nihil Est". Δε με απασχολεί πόσα μεγαθήρια άφησε ήδη πίσω, με δαιμονίζει όμως που ο άλλος το βρήκε cute. Αν έλεγε ότι είναι μπαζοδίσκος, θα το δεχόμουν και θα οίκτιρα την ύπαρξή του. Επειδή όμως το The Ocean είναι πιο συναρπαστικό; Επειδή έχει αυτά τα επιχειρήματα;