Άλλη μια εβδομάδα που ουρανοκατέβατα ερεθίσματα ανοίγουν αυτόματα το Word. Αυτή τη φορά, έχουμε μια φράση, δυο δίσκους και τη γενικότερη ανησυχία για την κατάσταση που βρισκόμαστε.
Διαβάζω στο ελληνικό Metal Hammer (ότι και να λέμε, Κυριακή + φραπ + Hammer = ασύγκριτη χλίδα) συνέντευξη Nile. Κάποια στιγμή λέει ο άνθρωπος
«Είμαστε ταπί και η οικονομία έχει τα χάλια της, οπότε αντιληφθήκαμε ότι πρέπει τα τραγούδια μας να γίνουν δυο φορές καλύτερα». Αυτό, right there, είναι νοοτροπία νικητή. Όταν δυσκολεύουν τα πράγματα, ανεβάζεις στροφές. Δεν κατηγορείς το downloading, δεν τα ρίχνεις στην οικονομική πολιτική του Obama, δε σου φταίνε οι μετανάστες. Όταν χρειάζομαι να αποδώσει περισσότερο αυτό που κάνω, ρίχνω κι άλλο κάρβουνο στη φωτιά. Ε, αυτός ο τύπος δε θα χαθεί ποτέ.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα ανάμικτο ρεύμα σχετικά με το νέο δίσκο των Kreator. Από τη μια, no stress όσον αφορά την ποιότητα, από την άλλη, ένα γενικό «έλα μωρέ, με αυτό θα ασχοληθούμε;». Προσωπικά βρίσκω βάση και στα δυο. Οι Kreator είναι βετεράνοι με ένα τόνο παράσημα και μάλιστα από εκείνους που σε τρώνε ζωντανό ακόμα. Ταυτόχρονα, δεν περιμένεις να προχωρήσουν την τέχνη. Έτσι είναι. Αν βέβαια είσαι μονοδιάστατος κοντόφθαλμος και η σχέση σου με τη μουσική αρχίζει και τελειώνει στο entertainment. Εξηγούμαι. Νιώθω ότι οι Kreator εδώ και μερικά χρόνια, διδάσκουν lifestyle, με στολή ευρωπαϊκού thrash. Με ένα παράλληλο m.o. με αυτό των Nile, πάντα παλεύουν να φτάσουν λίγο ψηλότερα. Ίσως όχι με νεωτερισμούς, αλλά με σκληρή δουλειά που χαρακτηρίζεται από ποιοτικά standards. Καμία καλλιτεχνική πρόοδος τα τελευταία 10 χρόνια; Ίσως, αλλά πολύ λίγοι μπορούν να κρατούν το κεφάλι ψηλά όπως αυτοί.
Χθες, αρκετά μετά τα μεσάνυχτα, η καρδιά μου πήγε στη θέση της. Ήδη σκεφτόμουν όλα αυτά και το γεγονός ότι μιλάμε μέχρι τώρα για γέρους (με όλη την αγάπη) με είχε απογοητεύσει. Ο καθησυχασμός ήρθε από κάπου που δεν το περίμενα και όσο αμφίβολο ακούγεται, είναι αλήθεια, ότι οι The Agonist με έκαναν να ηρεμήσω. Μέχρι χθες, ήταν ένα προσωπικό guilty pleasure που δε θα μιλούσα ποτέ και σε κανέναν. Όσο και να είχα ένα soft spot για αυτούς, δεν τους το είχα να κινητοποιήσουν σοβαρές σκέψεις. Η πολλή ψιλοδουλειά που έχει πέσει όμως στο ολοκαίνουριο album τους, μου άλλαξε γνώμη. Οι Καναδοί φίλοι μας είχαν το μυαλό να ξεχωρίσουν τα 2-3 πράγματα που κάνουν καλά και να φροντίσουν να τα ενισχύσουν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Κάθε φορά που leadάρουν οι φωνητικές γραμμές και πιάνουν σταυροβελονιά τίρου ρίρου οι κιθάρες, καταλαβαίνεις ότι δε γίνονται τυχαία τα πράγματα εδώ.
Και νομίζω ότι κάπου το έχουμε ξεχάσει αυτό. Και είναι ένας από τους λόγους για το αίσθημα απόγνωσης που μας τριγυρίζει. Σκέφτομαι συχνά ότι θα ήταν καλύτερα να είχαν τελειώσει όλα. Να ξέραμε οριστικά ότι δεν υπάρχει σωτηρία, ώστε να αρχίσουμε να κοιτάμε μπροστά. Γιατί όσο περνάει ο καιρός, καταλήγω να πιστεύω ότι κανείς δε θα σώσει κάποιον που δε μπορεί να σώσει τον εαυτό του. Μια ζωή σαν λαός περιμέναμε από κάποιον άλλο να το κάνει για μας. Από τους φιλέλληνες στον Μάρσαλ και από το Σόιμπλε στον Πούτιν, όλο και κάποιος θα βρισκόταν, χωρίς εμείς να χρειαστεί να κουνήσουμε δαχτυλάκι. Παλιά δούλεψε προσωρινά, τώρα όμως είναι εμφανές ότι δεν πάει άλλο. Ούτε οι πολιτικές μπλόφες είναι λύση, ούτε οι τεμενάδες.
Χωρίς να παραγνωρίζω το συνολικό καλό, η λύση μάλλον ξεκινάει από το κάθε ένα σπίτι, από το μυαλό του καθενός από εμάς. Κάνε αυτό που χρειάζεται για να επιβιώσεις τη φουρτούνα, γίνε ο καλύτερος σε αυτό που κάνεις, χειρίσου με σύνεση όσα έχεις, επαναπροσδιόρισε όσα νομίζεις ότι χρειάζεσαι, φρόντισε τους δικούς σου, κοίτα δυο βήματα πιο μπροστά από ότι συνήθως. Όταν βρίσκει το δρόμο ο άνθρωπος, τον βρίσκει η οικογένεια, μετά η γειτονιά, μετά η πόλη, μετά η χώρα.
Ο Mille Petrozza στέκεται στα πόδια του παλεύοντας και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη μπορούμε να το κάνουμε εσύ κι εγώ.
