A quest of conquer - Ή πως μπορείς να κάνεις τους 100, 200...

Αυτή τη στιγμή, αν βάλεις στο Google τις λέξεις "Audrey Horne", το πρώτο αποτέλεσμα θα είναι η ηρωίδα του Twin Peaks και το δεύτερο η μπάντα από τη Νορβηγία. Νομίζω έχει έρθει ο καιρός να το αλλάξουμε αυτό, τι λέτε;
Αν αυτό το κείμενο έβλεπε το φως του διαδικτύου πριν ένα χρόνο, θα αφιέρωνα λίγες γραμμές για να πούμε ποιοι είναι αυτοί, τι έχουν κάνει στη ζωή τους, τι είδους μουσική παίζουν, πόσο γουστόζικα videoclip φτιάχνουν (ορισμός της Τέχνης το "Threshold" από τη μέση και μετά) και γιατί σε τελική ανάλυση θα κατακτήσουν τον κόσμο κάποτε. Ευτυχώς όμως, έχουμε έρθει τόσο κοντά στο σημείο αυτό, που δε χρειάζονται όλα αυτά.
Αυτό που είναι σημαντικό να ειπωθεί, είναι ότι είμαστε στην ευτυχέστερη θέση που μπορεί να βρεθεί ένας μουσικόφιλος. Να βλέπει ογκόλιθους να γεννιούνται μπροστά του. Πως γίνεται συνήθως αυτό; Μεταξύ άλλων, μέσα και από ραδιοφωνικούς τσαμπουκάδες.
Σε ένα από τα πρόσφατα Metal AM, ενώ ακούγονται οι Audrey Horne, ξεκινάει μια διαφωνία. Αν είναι ρετρό μπάντα, ή όχι. Ως γνωστόν, στο chat υπάρχουν 2 κάστες, οι προοδευτικοί και οι παραδοσιακοί. Αυτοί που είναι αλλεργικοί στις δισολίες και αυτοί που θα προσκυνήσουν το neo occult κίνημα. Αυτοί που ζητάνε King Diamond και αυτοί που ζητάνε Deftones. Εκείνη τη φορά, έχουν γίνει όλοι μαλλιοκούβαρα (με όλη την αγάπη) και δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται. Αιτία; Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τύπος στη φωτογραφία.
Τους Audrey Horne μέχρι το 2010 τους είχαμε καταλάβει. Ήταν μια hard rock μπάντα, με διαολεμένη έμπνευση, στιβαρό χαρακτήρα και με πολλές πραγματικά συγκλονιστικές τραγουδάρες. Μας άρεσε η εξόφθαλμη ποιότητα των συνθέσεων και το ότι είναι έμπειροι που ακούγονται φρέσκοι. Κυρίως επειδή δεν έκαναν κρα οι επιρροές τους και δε χρησιμοποιούσαν πολυφορεμένες μανιέρες. Ω, μας άρεσαν τόσο πολύ. Πολλοί πιστέψαμε ότι δε γίνεται περισσότερο μάλιστα. Και μετά ξημέρωσε 2013...
Αν ο υπέρτατος σκοπός του καλλιτέχνη είναι να σε ξεκουνάει από την παγιωμένη, αγκυλωμένη και σάπια κοσμοθεωρία σου, μιλάμε για την απόλυτη επιτυχία. Οι Audrey Horne κατάφεραν να μας κάνουν να τους γουστάρουμε ακόμα περισσότερο...κάνοντάς τα όλα ανάποδα. Αρχοντικές ατμόσφαιρες με απλωτά πλήκτρα; Όχι. Λυρικά τραγούδια για μοναχικές, ενδοσκοπικές ακροάσεις; Όχι. Πονεμένες μπαλάντες και απρόσμενες pop διασκευές; Όχι. Στιβαρές, μονολιθικές κιθάρες που σε βουλιάζουν; Όχι. Gourmet κρυφτούλι από τους ήρωες τους; Όχι, όχι, όχι.
Φέτος φορτώσαμε το rock n roll πολυβόλο και όποιον πάρει ο Χάρος. Γκάζι, κέφι, Deep Puprle στο hammond, δισολίες μέχρι το τέλος του κόσμου, Whitesnake ξετσιπωσιά, Motorhead στο μπάσο, διπλές φωνές στα ρεφρέν και μπύρες, φέρε μπύρες!
Και σιγά τα ωά, θα μου πεις. Βγαίνουν party δίσκοι, ουουου ένα τσουβάλι κάθε χρονιά. Μη βιάζεσαι εξυπνάκια εαυτέ μου, υπάρχουν 2 πράγματα που δε μπορείς να προσπεράσεις.
1. Δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια φέτος. Άλλη μια. Δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια φέτος. Θα ακούσεις Kvelertak από κεκτημένη ταχύτητα, θα ακούσεις Dillinger για το ύφος, θα ακούσεις Alice In Chains ελπίζοντας, θα ακούσεις Rotting Christ γιατί πάντα ακούς, θα ακούσεις Soilwork...χμ, ας το προσπεράσουμε αυτό, θα ακούσεις Killswitch Engage για τη νοσταλγία, θα ακούσεις Black Sabbath γιατί δε γίνεται αλλιώς, σε καμία περίπτωση όμως δε θα ακούσεις καλύτερα τραγούδια. Φέτος.
2. Αυτός ο τύπος. Που φταίει για όλα. Που τόσο μας μπέρδεψε στο chat. Παρουσία, στίχοι και φωνητικές γραμμές που κάνουν το απόλυτο μαγικό trick. Το ρετρό να αρέσει στους νέους και τη φρεσκάδα να γίνεται ακαταμάχητη στους παλιούς. Ο ίδιος πιστεύω ότι θεωρεί τον εαυτό του παλιό, αλλά δεν είναι. Διπλό win. Μια μονάδα που πραγματικά έλειπε από το χώρο μεν, δεν πάει πουθενά χωρίς το σύνολο του συγκροτήματος δε. Τετραπλό win. Σπάνιο πια, στίχοι που λένε κάτι, με ροή, νόημα, αρχή και τέλος που να μπορούν να κολλάνε σαν βδέλλα στη μουσική, οπότε και σε κάνουν να γκαρίζεις έχοντας πιάσει τον κολλητό κεφαλοκλείδωμα. Οκταπλό win. Που αν έκανες συγκρότημα θα τον ήθελες μαζί σου, τον νιώθεις κοντά σου, θες όμως να τον αποθεώσεις σε ένα live. Χρειάζομαι κομπιουτεράκι για τα wins πλέον.
Κοντός ψαλμός αλληλούια κυρίες και κύριοι. Το "Youngblood" των Audrey Horne είναι εκεί έξω, το buzz μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο, αν ζεις για το rock τα αυτιά σου το έχουν ανάγκη και στην τελική σκέψου να σκάσουν για κανα live και να παρουσιάσουμε μόνο 100 άτομα; Ντροπής πράγματα...

Υπάρχουν μουσικές που δεν έχουν θέση στον κόσμο σου; - The "trust thy ear" effect

Τις φορές που προσπαθώ να σταματήσω το μυαλό μου από το να σπινάρει ασταμάτητα (και είναι κουραστικά πολλές), φαίνεται να λειτουργεί το διάβασμα. Δεν είμαι τέτοιος τύπος, αλλά εκείνα τα βράδια - γιατί είναι πάντα μαύρα μεσάνυχτα άραγε; - δεν παλεύονται με τίποτα. Αυτόν τον καιρό λοιπόν, διαβάζω αυτό, χωρίς να έχω καμία ιδιαίτερη επαφή με το David Byrne, απλά μου φάνηκε ενδιαφέρον. Και είναι. Μέχρι το σημείο που έχω φτάσει, μιλάει για την εποχή πριν την ηχογράφηση και μου αρέσει, επειδή υπάρχουν πράγματα σχετικά με τη μουσική που πλέον δε σκεφτόμαστε.
Πράγματα όπως ότι την εποχή εκείνη, οι jazz μουσικοί ενώ συνέθεταν σύντομα κομμάτια, αναγκάζονταν να τα τεντώνουν με αυτοσχεδιασμούς, ώστε να δίνουν χρόνο στο κοινό να χορέψει λίγο περισσότερο. Την ίδια εποχή που ο μόνος τρόπος να ακούσεις μουσική, αν σου άρεσε, ήταν να πάρεις τον κώλο σου, να βγεις από το σπίτι και να πας κάπου που παιζόταν. Ή να παίξεις εσύ.
Πράγματα όπως ότι πριν τα ηχεία, την παραμόρφωση και τα μικρόφωνα, οι μουσικοί έπρεπε να αλλάξουν τον τρόπο που έπαιζαν, ώστε να ακούγονται πάνω από το πλήθος. Ανάλογα με την ακουστική του χώρου. Κάπως έτσι γεννήθηκε το vibratto στα έγχορδα. Όταν με το καλό (;) ήρθε η ηχογράφηση, ο σκοπός της ήταν να αποτυπώσει αυτό που θα άκουγε κάποιος σε ένα συναυλιακό χώρο. Επιπρόσθετα, είχες πια την ευκαιρία να γνωρίσεις μουσικές που σε κανονικές συνθήκες δε θα συναντούσες ποτέ. Αν έμενες στα Πετράλωνα, ΠΟΤΕ δε θα είχες ιδέα τι είναι η αμερικάνικη soul, εκτός αν πήγαινες εκεί. Στις αρχές του 1900 δεν ήταν το πιο συνηθισμένο ταξίδι.
Παρόλα αυτά, ο βασικός σκοπός είπαμε, ήταν να έχεις στο σπίτι σου αυτό που συμβαίνει στο live. Και νά' μαστε τώρα που το έχουμε γυρίσει τούμπα αυτό. Πλέον, οι καλλιτέχνες δισκογραφούν πρωτίστως και μετά κάνουν συναυλίες ώστε να πάμε εμείς και να μας παρουσιάσουν την ηχογράφηση σε ζωντανές συνθήκες. Και η επιτυχία κρίνεται από το αν μετέφεραν πειστικά το δίσκο στο live. Όχι το ανάποδο. Εμένα αυτό μου δίνει να καταλάβω ότι το album είναι η ουσία του πράγματος. Άρα και από αυτό θα πρέπει να ζυγίζουμε τον καλλιτέχνη. Τα υπόλοιπα δίνουν συν ή πλην βαθμούς, το πλαστικό δισκάκι με την τρύπα στη μέση όμως είναι αυτό που μετράει.
Μπορεί να φαίνεται ότι οδηγούμαστε σε συμπέρασμα, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, επειδή υπάρχουν στον πλανήτη που ζούμε αυτοί οι Black Veil Brides. Οι οποίοι, ειλικρινά, μου φαίνονται χάλια. Image? Επιτηδευμένο, υπερβολικό και γενικά αυτό το corporated κουρελέ δεν πείθει κανέναν άνω των 16. Live? Κακό. Παίζουν πάρα πολλά πράγματα που είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αποκλείεται να μπορούν να τα αναπαράγουν στη σκηνή, οπότε ποιο το νόημα; Fans? Οι χειρότεροι. Ειλικρινά, δεν έχω βρει ούτε ΕΝΑΝ τύπο που να θεωρώ σοβαρό και αξιόπιστο που να τους εκτιμάει. Παρακολούθησα για λίγες μέρες το thread τους στο twitter και ήθελα να βαρέσω each and every one που άφηνε σχόλιο. Σχεδόν ψήθηκα να γραφτώ επίσημα στο BVBArmy, να με δουν έτσι 33άρη, με μούσια και χωρίς μαλλιά, να ξενερώσουν όλοι.
Η περίπτωση μπάζει νερά από παντού. Τάδε έφη ο άνθρωπος που ακούει το φετινό "Wretched And Divine" κάθε μέρα την τελευταία εβδομάδα. Είχα εκτιμήσει και το προηγούμενο, αλλά αυτό είναι έτη φωτός μπροστά. Αν όπως συμπεράναμε νωρίτερα, το δισκάκι είναι αυτό που μετράει, ήρθε η ώρα να βγω στο μπαλκόνι και να βροντοφωνάξω ότι μιλάμε επισήμως για μπαντάρα. Μένω 4 τετράγωνα από το γήπεδο της Τούμπας όμως και δεν τολμάω.
Παρόλα αυτά το repeat είναι το αγαπημένο μου κουμπάκι στο στερεοφωνικό και στα αυτιά μου δε μπορώ να πω ψέμματα. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία το πιο ακέραιο τίγκα ραδιοφωνικό rock album που θα παιχτεί φέτος και αδιαφορώντας για τις τάσεις μεγαλομανίας rock opera ξέρω γω, έχει διψήφιο αριθμό από κομμάτια που μπαίνει καρφί το ένα πίσω από το άλλο. Τα πολλά σωστά χαρακτηριστικά (δισολίες, ζόρικο drumming, αξιοπρεπέστατη φωνή, ασταμάτητα σολίδια), ισορροπούν το αρνητικό hype θέλω να πιστεύω και είμαστε αρκετά ώριμοι για να το δούμε αυτό. Δεν είναι το συγκρότημα που θα παίξω ξύλο για χάρη του, από την άλλη όμως, για κανένα δε θα παίξω. Ακούγεται αυτοαναιρούμενο, αλλά δεν είναι.
Στην τελική, αν δεν ξερνάς και μόνο στην ιδέα, welcome on board. Δε τους παλεύεις με τίποτα, δεκτό αλλά fuck off, εσύ χάνεις...