Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Sylosis - Edge Of The Earth. Έτσι κάνουμε δουλίτσα

Με μια λέξη; Ολόσωστο. Από όπου και να το δεις. Από εκείνους τους δίσκους που δεν τους περιμένεις και σου κάνουν άριστη εντύπωση. Εγώ είμαι γενικά αργός και θέλω λίγο παραπάνω χρόνο, αλλά από τη στιγμή που με έπιασε, έχει κάνει κεφαλοκλείδωμα στο iPod και δεν το αφήνει με τίποτα.
Το φοβάμαι πλέον το μοντέρνο heavy metal. Έχει γίνει ένα μεγάλο πράγμα και είναι πολλοί οι δίσκοι που ακούγονται απελπιστικά ίδιοι. Εκεί που έχει χαθεί το παιχνίδι, είναι στις φωνές. Είτε είναι μια, είτε δυο (καθαρή / βρώμικη), πιο εύκολα βρίσκεις πάρκινγκ στο Νέο Κόσμο, παρά πρωτότυπο τραγουδιστή. Εδώ οι Sylosis το χάνουν. Θέλει λίγη παραπάνω φροντίδα το θέμα. Όχι ότι κάνει κάτι λάθος ο άνθρωπος, αντιθέτως. Δε μένεις στην ιστορία έτσι όμως. Και ΑΥΤΕΣ οι κιθάρες, πρέπει να μείνουν στην ιστορία. Εχω την αίσθηση ότι ενώ πάρα πολλά συγκροτήματα μπήκαν στο παιχνίδι από το metalcore στρατόπεδο, αυτοί που θα κάνουν τη διαφορά, είναι αυτοί που το άφησαν έγκαιρα πίσω τους. Στους φετινούς Sylosis δεν αρκεί να παράγουν πειστικά beatdown περάσματα (ποιός τα χρειάζεται πια;), αλλά ο στόχος είναι να παίξουν σύγχρονη metal μπάλα, χωρίς πολλά πολλά.
Περίπτωση Parkway Drive. Τους βαζαμε σε μια κλίκα ντεμέκ metalcore, επειδή το κεφάλι μας είναι όσο στριμόκωλο χρειάζεται για να μη μπορούμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Εν προκειμένω, ότι η δουλειά στις κιθαρες και στη σύνθεση, τους πετάει με smooth άνεση στο (σκέτο) heavy metal γήπεδο και αν όλα πάνε καλά, θα έχουμε να ακούμε πολλά ωραία αργότερα.
Είναι γεμάτο, αλλά όχι παραφορτωμένο, τεχνικό αλλά όχι βαρετό και μοντέρνο αλλά όχι για horopidaeus vermoudatus. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όχι μόνο σκορπανε για πλάκα φέτος παλτά τύπου Devildriver, αλλά για κάποιο διεστραμμένο λόγο, μου έχει καρφωθεί η ιδέα ότι αν άκουγε τα rough cuts των ηχογαφήσεων ο Mustaine, θα τον ξανάπιανε η αγκύλωση στο χέρι...

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Songs For The Resistance - Brain Vs Φτυάρι

Στο δικό μου κεφάλι, ξεκίνησε με τις προοπτικές για κάτι φανταστικό. Η συνέχεια όμως, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Καταρχήν, τα δεδομένα. Το "Homefront" είναι από τα λίγα που ξέρω, ένα δημοφιλές και πολυαναμενόμενο war videogame. Φαντάζομαι από εκείνα τα σουπερ σύγχρονα, που παίζουν πολλοί μαζί, δικτυακά και ενώ εσύ πετάς χειροβομβίδες από τα Σεπόλια, ο συμπολεμιστής δίπλα σου είναι απο τη Σιγκαπούρη ξέρω γω. Περί ορέξεως είναι αυτά τα πράγματα, όποιος γουστάρει, θα βρει τη χαρά του.
Αυτό που αρέσει σε μένα, είναι ότι τελευταία ανθεί η μόδα του να έχουν τα ζόρικα videogames, εξίσου ζόρικα soundtracks. Compilations από συγκροτήματα που συνδέουν το όνομά τους με το παιχνίδι και επεκτείνουν την promo λειτουργία τους. Φυσικά, για action games το metal είναι ότι πρέπει και ως εκ τούτου, τα πιο τρανταχτά παραδείγματα μας αφορούν. Πέρυσι, το God Of War III, είχε ένα φανταστικό ost, με καινούρια και αποκλειστικά κομμάτια από Opeth, Trivium, Killswitch Engage και άλλα, σε ένα cd που συνόδευε την limited έκδοση. Φέτος, το "Homefront" το πάει λίγο διαφορετικά το πράγμα. Καθότι πολεμικής θεματολογίας, έχει συγκεντρώσει wartime γνωστά κομμάτια, τα οποία διασκευάζουν αποκλειστικά για αυτό το compilation, νέοι metal ήρωες και διετίθετο για free download συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα, με όριο τα 25.000 downloads.
Ονειρεμένο σενάριο για μένα αυτό, καθότι με φτιάχνουν πολύ αυτά τα μοντέρνα distribution κόλπα, με φτιάχνουν περισσότερο οι διασκευές, και ακόμα περισσότερο το να εστιάζεις τέτοιες απόπειρες σε νέους μουσικούς. Δε μπορεί παρά να είναι φανταστικό να ανακαλύπτεις τι θα κάνουν οι As I Lay Dying τους Slayer, οι Dillinger Escape Plan τους Public Enemy, οι Acacia Strain τους Black Sabbath, οι Misery Signals τους Pink Floyd και όλα αυτά τα ωραία. Ή μήπως δεν είναι έτσι?
Στο τελευταίο Metal AM, έχω πάει φτιαγμένος για να μεταδώσουμε κάποια από αυτές τις διασκευές. Λογω της αγάπης του Λεωνίδα, επιλέγω το "One" από τους Periphery. Το κράξιμο από ΟΛΟΥΣ δεν είχε προηγούμενο. Δέχομαι το ξύνισμα, καθότι η διασκευή όντως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που δε δεχομαι είναι οι πίπες για ιεροσυλια, για ντροπη και αίσχος και τι ζουζουνάκηδες που είναι οι Periphery, επειδή δεν κατάφεραν να φτάσουν σε μαγκιά το Hetfield.
Οκ, δεν τον έφτασαν. Και τι έγινε δηλαδή? Αν δεν απορρίπτεις γενικά τις διασκευές (που το δέχομαι σαν άποψη) το μέτρο για να κρίνεις μια διασκευή είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ το αν ο επιχειρών την έφερε στα μέτρα του. Στα δικά του μέτρα, αν σε έπεισε ότι θα μπορούσε να είναι δικό του κομμάτι, όχι αν την έχει μεγαλύτερη από το Hetfield.
Πέρα από αυτό, έστω ότι οι Periphery είναι φλώροι και πέρα από τα djent δε μπορούν να παίξουν πειστικά heavy metal. Προτιμώ χίλιες φορές να δώσω 7 λεπτα από το χρόνο μου για να ακούσω τους Periphery να αποτυγχάνουν, παρά να ασχοληθώ με τους Exodus πχ, που θα τα κατάφερναν καλύτερα.
Γράφοντας αυτό, ακούω το tribute cd στους Iron Maiden που έκανε το Kerrang! πρόπερσι. Εκ πρώτης, στέκονται καλύτερα στα πόδια τους οι Metallica, Dream Theater, Machine Head. Αλλα συνεχίζω να αισθάνομαι ότι περισσότερα θα εισπράξω σαν ακροατής από το χρόνο που αφιέρωσα στους Gallows, Avenged Sevenfold, Sign και Madina Lake που επίσης συμμετέχουν εκεί.
Το όλο point, δεν είναι η αρτιότητα μιας επανεκτελεσης. Ούτε αυτή η παπαριά που λένε πολλοί, ότι η μαγκιά είναι να κάνεις τη διασκευή καλύτερη από το original. Σοβαρά ήθελε κανεις να ακούσει το "One" καλύτερο? Να έρχεται η ώρα της συναυλίας και να μη σε φτιάχνει, γιατι έχεις τη διασκευή στο μυαλό σου? Το point είναι η σοφή κουβέντα που μου είπε χθες το βράδυ, ένας σοφός άνθρωπος. "Η ουσία είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου ως ακροατής". Να μπορείς να βλέπεις πέρα από τις προτιμήσεις και τα βίτσια σου, ποιες απόπειρες έχουν λόγο ύπαρξης, ποιες προχωράνε το πράγμα και ανεξάρτητα από το ψυχρά υπολογιστικό αποτέλεσμα, δίνουν μια κλωτσια στη ρόδα, ώστε να συνεχίσει να κυλάει. Βγαινει ένα νέο videogame, που απασχολεί νεανικό κοινό, και σε αυτό δένεται ένα metal cd, με κλασικά κομμάτια, παιγμένα από νέες μπάντες. Που μπορεί να μην παίζουν το "War Pigs" όσο καλά το παίζουν οι Sabbath (σώωωπα!), αλλα είναι πιθανόν κάποια από τα παιδια στα οποία απευθύνεται, να γουσταρουν τον ήχο του djent κινήματος και να ψάξουν να βρουν τι κάνουν καλά αυτοι οι τύποι τελοσπάντων.
Το καλύτερο album διασκευών της χρονιάς, το έβγαλαν οι Stryper. Φανταστικά κεφάτες, οπαδικές, ολόιδιες επανεκτελέσεις, που περνάς υπέροχα ακούγοντάς τες, αλλά που δε θα ξεκινήσουν ποτέ, καμία συζήτηση.
Δεν ξέρω αν τελικά, θα γίνεις καλύτερος ακροατής διαφωνώντας, αλλά ξέρω σίγουρα ότι δε θα γινεις τίποτα, κράζοντας.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Μetal AM - Epic Fail λέμε!

Πάμε για rename της εκπομπής. Μέσα από 40 κύματα πέρασε η εκπομπή, έκλεισε μια τρισάθλια μέρα και αν δεν κατέρρευσαν όλα, ήταν θέμα καθαρής τύχης. Τα κάναμε όλα αυτή τη φορά. Αποφασίσαμε αφιέρωμα μισή ώρα πριν την έναρξη, μπερδέψαμε επετείους, ρωτάγαμε τον κόσμο τι κομμάτι να βάλουμε (και δε βάζαμε τίποτα μέχρι να πάρουμε απάντηση), αναλύσαμε την καταγωγή των Φινλανδών και το γιατί δε θεωρούνται Σκανδιναβοί, συζητήσαμε γιατί αντιπαθούμε Γερμανούς, γιατι αγαπάμε Άγγλους, και όλα αυτά ενώ αλλάζαμε τα καπίκια στους εθνικους τους ύμνους. Με ένα μαγικό τρόπο, όλα ισορρόπησαν και βγήκε άλλο ένα συμπαγές metal δίωρο, σαν από θαύμα. Πάντα τέτοια!



PLAYLIST 24/3/2011

1. TESTAMENT Disciples Of The Watch

2. HEAVEN SHALL BURN I Was, I Am, I Shall Be

3. MESHUGGAH Lethargica

4. NEED Soon

5. HEADSHOT Needle Clock

6. AMON AMARTH Aerials

7. PERIPHERY One

8. MANOWAR Hatred

9. PANTERA Cowboys From Hell

10. KREATOR Pleasure To Kill

11. IRON MAIDEN Aces High

12. AT THE GATES Suicide Nation

13. THIN LIZZY Emerald

14. ARCHITECTS Delete, Rewind

15. POISON THE WELL Artists Rendering Of Me

16. SEPULTURA Propaganda

17. BORN OF OSIRIS Recreate

18. MARAUDER The Greek Revolution Begins

19. ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ Όσα Παίρνει Ο Άνεμος (One Song For The Kalavrita Place)

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Metal AM - Cassette Loneliness

Μπορεί να ήμουν όπως η φωτογραφία (σαν την καλαμιά στον κάμπο) το βράδυ της Πέμπτης, το Metal AM όμως, δεν ήταν δυνατό να σταματηθεί και με πολύτιμους co-producers το βιωματικό αφιέρωμα στις κασέτες, το section του ελληνικού blackmetal, τα album της Panini και το ice hockey, όλα πήγαν ζάχαρη. Ακολυθεί όπως πάντα, το podcast με ολόκληρη την εκπομπή και το ψυχαναγκαστικά αναλυτικό playlist. Cheers!




PLAYLIST 17/3/2011

1. STRYPER Carry On Wayward Son

2. THE HAUNTED Never Better

3. LAZARUS AD The Strong Prevail

4. D.R.I. Tear It Down

5. CLUTCH Promoter (Of Earthbound Causes)

6. THE AMENTA Erebus

7. TESSERACT Nascent

8. TARDIVE DYSKINESIA Soul Paramedics

9. TIAMAT The Temple Of The Crescent Moon

10. SCORPIONS Can't Live Without You

11. DEF LEPPARD Pour Some Sugar On Me

12. JUDAS PRIEST The Ripper

13. SLAYER Dead Skin Mask

14. BLACK SABBATH Devil And Daughter

15. UNHOLY RITUAL Ignes Fatui

16. NECROMANTIA Scarlet Witching Dreams

17. ANAAL NATHRAKH Volenti Non Fit Iniuria

18. KREATOR Voices Of The Dead

19. ISIS The Beginning And The End

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

The Haunted "Unseen" - My.Own.Cup.Of.Tea.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό το δίσκο δε χρειάζεται να τον ακούσει κανείς.
Κάπως άνευρος, ίσως flat lined, δύσκολο να πει κάποιος. Έχει κάτι περάσματα ντεμέκ ατμοσφαιρικά, αλλά πιο πολύ με παύσεις μοιάζουν. Σαν να παίζεις, να παίζεις, να παίζεις, και να θέλει ο drummer να πάρει μια ανάσα, με πιάνεις; Γενικά αυτοί τελευταία, κάπου το ψάχνουν αλλού το πράγμα. Καλά, thrash ούτε για πλάκα. Το “The Haunted Made Me Do It”, να το ξεχάσεις. Μη σου πω και το “rEVOLVEr”. Αυτό είναι κάτι άλλο. Ούτε καν metal στο μεγαλύτερο κομμάτι του. Πολύ σκαμπανέβασμα, με πολύ χώρο για να λέει τα δικά του ο ψυχάκιας ο Dolving, που σε όλο το δίσκο δε βάζει γλώσσα μέσα.
Αυτός γενικά, κάπου τους έχει βιδώσει τους υπόλοιπους. Τους έπεισε με κάποιο τρόπο ότι είναι καλή ιδέα να παίζουν με αυτόν σέντερ φορ. Όλοι για την πάρτη του. Είναι ικανός βέβαια, αλλά επειδή έχει τα ψυχολογικά του και έχει πολύ πράγμα να βγάλει από μέσα του, ψάχνεις πορωμένη στιγμή να χτυπηθείς με το σταγονόμετρο. Φαντάσου ένα περισσότερο non metal “Dead Eye”. Kiss the τσίτες goodbye.
Γι αυτό το λέω. Καλύτερα να το προσπεράσουν όλοι. Υπάρχουν ένα σωρό προβλεπέ δίσκοι φέτος. Μη χάνεις το χρόνο σου. Δε θέλω να παιδεύεται κανένας και να ξεχειλώνει ψυχαναγκαστικά το metal αισθητήριό του ώστε να το χωνέψει καλά και ντε.
Τι θέλω; Θέλω να το ακούω ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ. Μόνο εγώ. Κανένας άλλος. Έχω μια πολυθρόνα – υπερπαραγωγή στο σαλόνι, δίπλα στο στερεοφωνικό και ένα set ζόρικα ακουστικά, με απαλό μαξιλαράκι. Θέλω να βουλιάξω εκεί μέσα, να κρυφτώ και να το βάλω στο repeat για ένα τριήμερο. Να γουστάρω κάθε ψίθυρο και κάθε χορευτική μπασοεισαγωγή. Να κάνω μια ιδιαίτερη στάση στο “Disappear”. Να κατανοήσω μια και καλή, ότι το «σοβαρό», μπορεί να είναι και “sing along”. Να τον ονομάσω επισήμως τον καλύτερο φετινό metal (or something) δίσκο για non metalheads (Ζούκερμαν, ακούς;). Αλλά να μην το συζητήσω, να μην το μοιραστώ και να μη μπω στον κόπο να διαφωνήσω ή να συμφωνήσω με κανέναν. Απλά, να το έχω και να το ακούω ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ. Μην το ακούσει κανείς. Σοβαρά.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Record Store Day 2011 - Our favorite holiday is back

Έλα παραδέξου το. Όσο και να παίζεις την τεχνολογία στα δάχτυλα, αν είσαι βλαμμένος με τη μουσική, γουστάρεις ατελείωτα ένα παραδοσιακό δισκάδικο. Δεν έχει να κάνει αν είναι μικρό ή μεγάλο, ανεξάρτητο η αλυσίδα, σε υπόγειο του Bronx ή καταμεσής ενός mall, η σκόνη στα ακροδάχτυλα μετά απο έρευνα στα ράφια του αγαπημένου σου ιδιώματος, είναι ο πιο ευπρόσδεκτος λεκές. Οποιος συγκινείται στη θέα μιας ογκώδους δισκοθήκης, θεωρεί τον εαυτό του συλλέκτη (μικρών ή μεγάλων κυβικών, δεν έχει σημασία), προσέχει σαν τα μάτια του τα cd/dvd/βινύλια/κασέτες (επίσης δεν έχει σημασία) και αγαπημένη ασχολία του σε κάποιο day off είναι να τα ξαναφτιάξει με αλφαβητική / χρονολογική / βιωματική σειρά, του είναι απίστευτα εύκολο να χαθεί σε ένα δισκάδικο 2x3 για καμιά βδομάδα. Μέχρι να έχει ακουμπήσει το κάθε ένα βινύλιο εκεί μέσα, να έχει κάνει αλγοριθμικό υπολογισμό της τετραγωνικής ρίζας του συνόλου και των κερμάτων της τσέπης του για να σιγουρευτεί ότι "έλα, λίγο ακόμα και θα βγουν" και να έχει απελπιστεί με το πόσα albums του λείπουν, ακόμα και αν με τα λεφτά που έχει δώσει για μουσική θα αγόραζε Cayenne, αυτό είναι ένα βίτσιο που δεν ξεπερνιέται ποτέ.
Το καλύτερο από όλα, είναι ότι είμαστε πολλοί. Πολλοί και πορωμένοι σε όλο τον κόσμο μεν, όχι αρκετοί όμως για να κρατήσουμε ζωντανά τα παραδοσιακά δισκάδικα, που όλο και λιγοστεύουν. Το τι φταίει στ' αλήθεια για αυτό, είναι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ συζήτηση που προφανώς δε χωράει εδώ, το γεγονός όμως παραμένει, ότι όσο και να πεθαίνει σε απόλυτους όγκους, κάτι τόσο μερακλίδικα αγαπητό είναι αδύνατο να χασει τις μικροεστίες της φωτιάς του.
Κάπως έτσι σκέφτηκαν κάποιοι μικρομικροί retailers στην Αμερική και καθιέρωσαν τη Record Store Day, έναν εορτασμό των ανεξάρτητων δισκοπωλείων, που φιλοδοξεί να ενώσει μια φορά το χρόνο, δισκοπώλεις και μουσικόφιλους (φυσικά και πρόκειται για το ίδιο πράγμα), που θέλουν να βροντοφωνάξουν την παρουσία τους στον κόσμο του downloading. Καλά, ίσως όχι τόσο δραματικά, αλλά you get the idea.
Καταρχήν, είναι συμβεβλημένα στην RSD πάνω απο 700 (πόσα?) ανεξάρτητα (meaning όχι πολυsupermarket τύπου Wall Mart, Best Buy κλπ) δισκάδικα της Αμερικής, και υπάρχει δυνατότητα για όποιο άλλο επιθυμεί ανα τον κόσμο να μπει στη λίστα. Για τη συγκεκριμένη μέρα, γίνονται exclusive live εμφανίσεις από καλλιτέχνες που υποστηρίζουν το σκοπό, καθώς και ένας από αυτούς ορίζεται και επισήμως ως πρεσβευτής, με σκοπό να διαδοθεί από τα media. Το 2008 ήταν οι Metallica, το 2009 ο Jesse Hughes, το 2010 o Josh Homme και φέτος, ο Ozzy Ozbourne. Ακόμα μεγαλύτερο ζουμί από τα live, έχουν οι ειδικές εκδόσεις που βγαίνουν μόνο για εκείνη τη μέρα και διατίθενται μόνο από τα συμβεβλημένα δισκάδικα και προφανώς μιλάμε για ιερά δισκοπότηρα για τους συλλέκτες. Ενδεικτικά για φέτος, στην exclusive RSD λίστα βρίσκονται επανεκδόσεις (με διαφορετικά εξώφυλλα, διπλά 180 gr βινύλια κλπ) των Devo, White Stripes, Mastodon, Deftones, Muse, Neil Young, Flaming Lips, Wilco, The Used και άλλα on the way, καθώς η λίστα δεν έχει κλείσει ακόμα.
Πολλες περισσότερες λεπτομέρειες βρίσκουμε στο επίσημο http://www.recordstoreday.com/Home καθώς και το τι πρέπει να στείλει όποιο δισκάδικο επιθυμεί να συμμετάσχει.
Δεν ξερω αν είναι ο εορτασμός των ξεχασμένων παλιόγερων, ούτε αν το κάθε ένα μικρό δισκάδικο με φορτωμένα ράφια φοβερής μουσικής είναι καταδικασμένο να βουλιάξει στον corporate κόσμο. Ξέρω όμως ότι σίγουρα δε θα έπρεπε να είναι έτσι και για κάποιο περίεργο λόγο, είμαι αισιόδοξος.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Metal Am - The Freezing Show

Αυτό που βλέπετε, είναι το crew του Metal AM, πηγαίνοντας στο studio χθες, για το ice cold metal αφιέρωμα. Το οποίο πήγε φανταστικά by the way, με τις προτάσεις να πέφτουν βροχή και αν παρατηρήσουμε το συνολικό playlist, μάλλον απλώθηκε σε όλη την εκπομπή, χωρίς να το καταλάβουμε. Κατά τα άλλα, μας ζόρισαν τα μυστηριώδη plug-ins για το Mac (και καλά ευκολία, δεν κολλάνε ποτε), απολαύσαμε τον Devin Townsend (ναι, ναι, όπως και σε κάθε εκπομπή) να διαλύει ενα κλασικό Sinatra κομμάτι, δέσαμε το κλίμα των ημερών με το φίλο μας το flea που παίζει ice hockey, καμαρώσαμε το συνολάκι του Λεωνίδα, συνεχίσαμε το djent (αντε να δουμε πότε θα ξεκολλήσουμε), όπως επίσης να δούμε τι θα γίνει με το blackmetal λάκκο που πέφτουμε κάθε, μα κάθε βδομάδα. Πολύ μας αρέσει βέβαια, οπότε δε θα αγχωθούμε κιόλας.
Ανακαλύψαμε την πραγματική προέλευση των ugh! του Thomas Gabriel Fischer (απλά κρύωνε ο άνθρωπος) και μετά από αυτό, ξέφυγε τελείως το πράγμα, καθώς το παγωμένο metal διαδέχτηκαν τα παγωμένα ανέκδοτα (πως το κάνουμε αυτό συχνά πυκνά, δε μπορώ να καταλάβω) που αποδείχτηκαν μεγαλύτερο hit από την ίδια την εκπομπή.
Φανταστικό καθυστερημένο κλείσιμο με τους φανταστικούς Royal Thunder, και αν δεν μείναμε παραπάνω αυτή τη φορά, κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί τι θα γίνει την επόμενη...



PLAYLIST 10/03/2011

1. SIN-ATRA (feat. Devin Townsend) New York, New York

2. PROTEST THE HERO Termites

3. CHILDREN OF BODOM Ugly

4. AMON AMARTH Slaves Of Fear

5. CAVALERA CONSPIRACY Blunt Force Trauma

6. CHIMAIRA Wild Thing

7. VILDHJARTA Shiver

8. FELLSILENT Double Negative

9. DARKEST HOUR Severed Into Seperates

10. IMMORTAL At The Heart Of Winter

11. AMORHIS Into Hiding

12. SIC Rosengarden In Hell

13. CELTIC FROST Eternal Summer

14. MAYHEM Freezing Moon

15. LAMENTED SOULS Hybris

16. VED BUENS ENDE You, That May Wither

17. CULT OF LUNA Leave Me Here

18. ALICE IN CHAINS Dirt

19. ROYAL THUNDER Deacon

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

May the force be with you - The Djent-i Saga

"The onomatopoeia of a heavily palm muted distorted guitar chord which is usually played as but not limited to a 4 string double octave powerchord, and as a result sounds much more metallic and sonically present than a 'chug' 'chugga' or 'djun' per se".
Μάλιστα. Ακόμα και αν δεν είχες ιδέα, ο επίσημος ορισμός του djent, σε βάζει front row στην "Εκδίκηση των Nerds - The Metal Chronicles". Τι σημαίνει όμως στ' αλήθεια αυτό; Στα δικά μου αυτιά, το djent είναι αυτό που λείπει από τους Meshuggah. Μια παράκαμψη από τη μουντίλα, τον συνεχές βόμβο της μουσικής τους. Diverse σημεία, στρατηγικά τοποθετημένα, ώστε τα κομμάτια να αναπνέουν και να γίνονται τραγούδια. Δε μπορώ να προσάψω μειονέκτημα στους Σουηδούς, αλλά πολύ δύσκολα μπορώ να ακούσω ολόκληρο δίσκο. Στις djent μπάντες, βρήκα το φάρμακό μου, με τη μορφή των φωνητικών (τόσο ηχητικά, όσο και γραμμές), που παραπέμπουν σε Coheed And Cambria, Enter Shikari, μη σου πω και AFI.
Αυτά τα λεω εγώ. Τι λέει η ιστορία;
Ο Misha Mansoor, πριν 5 χρόνια περίπου, ήταν ένα science geek που άκουγε Meshuggah. Μοιράζοντας τις ώρες που περνούσε στο δωμάτιό του (όλες τις εκτός σχολείου δηλαδη) μεταξύ του Warcraft και του Pro Tools, είχε κολλήσει με τον εργαστηριακό ήχο του Fredrik Thordendal και πάλευε να τον αναπαράγει. Τις φορές που κατάφερνε να φτιάξει κάτι ενδιαφέρον, το μοιραζόταν με τους φίλους του - online βεβαίως. Το hobby του βρήκε μιμητές και ξαφνικά, δημιουργήθηκε το πρώτο αποκλειστικά διαδικτυακό metal ιδίωμα. Ο κόσμος έχει αλλάξει και όπως παλιά τα μουσικά ιδιώματα είχαν γεωγραφικά χαρακτηριστικά, (τα delta blues ανήκουν στο Mississippi, το hair metal στη Sunset Strip, το NWOSDM στο Gothenburg κλπ), τώρα πια το djent δε γνωρίζει όρια.
Οι bedroom metallers έχουν άπειρο χρόνο (κανείς δεν τους καλεί σε parties), πρόσβαση στην τεχνολογία, το wit να την κουμαντάρουν και πολλή συσσωρευμένη ενέργεια. Ο συνδυασμός, τελειομανία του nerd / υπολογιστικό software / Meshuggah βάση, οδηγεί σε υψηλής ποιότητας ηχογραφήσεις που δεν απαιτούν αντίστοιχο κόστος. Όπως δηλώνει ο Sander Dieleman, webmaster του http://got-djent.com (site - ευαγγέλιο του ιδιώματος) στη βρετανική The Guardian, "Το internet δίνει στους νέους καλλιτέχνες τη δυνατότητα να μοιραστούν άνετα τη μουσική τους και είναι πολύ εύκολο να πετύχεις επαγγελματικής ποιότητας ηχογράφηση στο δωμάτιό σου. Το μόνο που χρειάζεσαι για να παίξεις djent, είναι μια κιθάρα, ένας υπολογιστής, το κατάλληλο software και γείτονες με κατανόηση".
Όσο συνέχιζε λοιπόν ο ήρωάς μας να post-άρει μουσικές, βρέθηκαν και άλλοι μουσικοί με αντίστοιχες ανησυχίες και μια κάποια social life άρχιζε να σχηματίζεται. Κανονικά συγκροτήματα, κυκλοφορίες, μέχρι και περιοδείες. Οι Periphery (το συγκρότημα του Mansoor) θεωρούνται από τους κορυφαίους εκπροσώπους και η φήμη τους ξεπέρασε (ποιά γεωγραφικά όρια?) τον στενό geek κύκλο, και φέτος το καλοκαίρι συμμετέχουν στο Sonisphere. Αντίπαλο δεος, οι TesseracT, αγαπημένοι του Devin Townsend, που έχουν έτοιμο τον πρώτο τους δίσκο και αναμένεται να ακούσουμε πολλά για αυτούς φέτος.
Βέβαια, με όλα αυτά δημιουργείται ένα παράδοξο. Πως βγάζεις τούτα τα χάπατα από το ανήλιαγο δωμάτιο στο rock n roll κόσμο; Φαντάζομαι φορτώνοντας xBox στο tour bus και τα επεισόδια του "Big Bang Theory" σε ένα hard drive. Ο ίδιος ο Mansoor λέει ότι το 95% του κοινού στις συναυλίες τους είναι bedroom musicians ή gear nerds σαν αυτόν. Συγκεκριμένα "Οι άλλες μπάντες έχουν groupies, εμείς έχουμε τύπους που ρωτάνε τι χορδες χρησιμοποιώ ή σε τι software ηχογραφούμε". What can you do?
Δεν ξέρω αν στο τέλος της μέρας ο nerd θα κερδίσει σεβασμό και το κορίτσι όπως στις αμερικάνικες teen movies, ξέρω όμως ότι στη νέα εποχή, που η παραδοσιακή δισκογραφία πεθαίνει, ο ευρηματικός και ικανός είναι αυτός που θα επιβιώσει και ο ξεροκέφαλος δεινόσαυρος θα ετοιμάζεται να γίνει απολίθωμα.
Ίσως να ήταν ένα απλό τυπογραφικό λάθος all along, και αυτό που ήθελαν να πουν οι Γραφές να ήταν ¨And the geek shall inherit the Earth"...

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Metal AM - Halloween Exhaustion

Ο κόσμος κάνει Απόκριες κάπως διαφορετικά από ότι εμείς. Προφανώς εμείς κάνουμε κάτι λάθος, γιατι γιορτές με ένα τσουβάλι ώρες δουλειάς, δε γίνονται. Ευτυχώς, το lifejacket της ζωής μας είναι εκεί κάθε Πέμπτη, και βρήκαμε την ευκαιρία να συνδυάσουμε metal και Απόκριες, παρέα με μερικούς διάσημους μασκαράδες (δεν εννοώ εσάς ρε!). Ξεπερνώντας το οργανωτικό μπάxαλο της αρχής, γουστάραμε τη λατρεία σε Sylosis και Periphery, παίξαμε τα συνολικά λιγότερα τραγούδια ever (γλώσσα δε βάλαμε μέσα), ξανασυζητήσαμε το djent (κοίτα που θα φτιάξουμε κατάσταση εδώ), αναλογιστήκαμε τον τρόπο ζωής μας on air (who cares?) και καταλήξαμε στη blackmetal στροφή του τέλους. Φανταστικά για μια ακόμα φορά...




PLAYLIST 03/03/2011

1. ARCHITECTS The Blues

2. DEVILDRIVER Hardened

3. SYLOSIS A Serpents Tongue

4. ARCH ENEMY Bury Me An Angel

5. VOIVOD Macrosolutions To Megaproblems

6. PERIPHERY Letter Experiment

7. ANIMALS AS LEADERS Thouroughly At Home

8. MEGADETH Tornado Of Souls

9. KISS Detroit Rock City

10. LIZZY BORDEN Give Em The Axe

11. GHOST Ritual

12. ARCTURUS Alone

13. ALICE COOPER Welcome To My Nightmare

14. TWISTED SISTER Burn In Hell

15. KING DIAMOND The Wedding Dream

16. DEATHSPELL OMEGA Epiklesis II

17. BURZUM Vavidd

18. SATYRICON Now, Diabolical

19. MARILYN MANSON The Nobodies