Με μια λέξη; Ολόσωστο. Από όπου και να το δεις. Από εκείνους τους δίσκους που δεν τους περιμένεις και σου κάνουν άριστη εντύπωση. Εγώ είμαι γενικά αργός και θέλω λίγο παραπάνω χρόνο, αλλά από τη στιγμή που με έπιασε, έχει κάνει κεφαλοκλείδωμα στο iPod και δεν το αφήνει με τίποτα. Το φοβάμαι πλέον το μοντέρνο heavy metal. Έχει γίνει ένα μεγάλο πράγμα και είναι πολλοί οι δίσκοι που ακούγονται απελπιστικά ίδιοι. Εκεί που έχει χαθεί το παιχνίδι, είναι στις φωνές. Είτε είναι μια, είτε δυο (καθαρή / βρώμικη), πιο εύκολα βρίσκεις πάρκινγκ στο Νέο Κόσμο, παρά πρωτότυπο τραγουδιστή. Εδώ οι Sylosis το χάνουν. Θέλει λίγη παραπάνω φροντίδα το θέμα. Όχι ότι κάνει κάτι λάθος ο άνθρωπος, αντιθέτως. Δε μένεις στην ιστορία έτσι όμως. Και ΑΥΤΕΣ οι κιθάρες, πρέπει να μείνουν στην ιστορία. Εχω την αίσθηση ότι ενώ πάρα πολλά συγκροτήματα μπήκαν στο παιχνίδι από το metalcore στρατόπεδο, αυτοί που θα κάνουν τη διαφορά, είναι αυτοί που το άφησαν έγκαιρα πίσω τους. Στους φετινούς Sylosis δεν αρκεί να παράγουν πειστικά beatdown περάσματα (ποιός τα χρειάζεται πια;), αλλά ο στόχος είναι να παίξουν σύγχρονη metal μπάλα, χωρίς πολλά πολλά.
Περίπτωση Parkway Drive. Τους βαζαμε σε μια κλίκα ντεμέκ metalcore, επειδή το κεφάλι μας είναι όσο στριμόκωλο χρειάζεται για να μη μπορούμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Εν προκειμένω, ότι η δουλειά στις κιθαρες και στη σύνθεση, τους πετάει με smooth άνεση στο (σκέτο) heavy metal γήπεδο και αν όλα πάνε καλά, θα έχουμε να ακούμε πολλά ωραία αργότερα.
Είναι γεμάτο, αλλά όχι παραφορτωμένο, τεχνικό αλλά όχι βαρετό και μοντέρνο αλλά όχι για horopidaeus vermoudatus. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όχι μόνο σκορπανε για πλάκα φέτος παλτά τύπου Devildriver, αλλά για κάποιο διεστραμμένο λόγο, μου έχει καρφωθεί η ιδέα ότι αν άκουγε τα rough cuts των ηχογαφήσεων ο Mustaine, θα τον ξανάπιανε η αγκύλωση στο χέρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου