"Jasta" - Κοίτα να δεις που το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι

Pants down περίπτωση. Ο Alex με έτρωγε βδομάδες τώρα. Καμία έκπληξη βέβαια, ο τύπος φοράει Hatebreed σώβρακο κάτω από το κυριλέ κουστούμι στη δουλειά και ήταν λογικό ότι θα τον ενδιαφέρει. Εγώ πάλι, που έχω την αμετακίνητη άποψη του κολλημένου και πιστεύω ότι οι Hatebreed θα έπρεπε να είχαν βγάλει ένα μόνο δίσκο (γιατί να ακούς το ίδιο πράγμα 10 φορές;) είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ένα ακόμα album γουρουνίσιου hardcore σίγουρα δεν είναι κάτι που χρειάζομαι.
Δεν το σνόμπαρα και το κατέβασα (άκου τι λεει ο γύφτος, σιγα μη σου πει και ευχαριστώ ρε, που clickαρες το βελάκι προς τα κάτω!) και εκεί άρχισε το πανηγύρι. Ξεκινάει το πρώτο κομμάτι και στραβώνω. Πιο Hatebreed δε γίνεται και σκέφτομαι ότι δε θα αντέξει η ακρόαση μέχρι το τέλος. Στο πίσω πίσω μέρος του μυαλού μου όμως, καταγράφεται ότι το τραγούδι είναι ωραίο. Από το επόμενο δευτερόλεπτο και μετά, ο τύπος ισιώνει και μου ρίχνει την κατραπακιά του καλοκαιριου so far. Να και refrain, να και τραγουδιστές φωνές, να και αμερικανοραδιοφωνικοφλώρικες γέφυρες. Ως γνωστόν, το θέλω το τραλαλα refrain μου, οποτε από το "Mourn The Illusion" και μετά, ούτε κατάλαβα για πότε τελείωσε ο δίσκος. Σωστά όλα τα τραγούδια, με ακόμα πιο σωστές κιθαριές και χωρίς να ξεχνάς ποιός είναι ο τύπος πίσω από όλα αυτα. Πάντα είχε χαρακτηριστική φωνή ο Jasta και παρόλα αυτά, είχε το μυαλό να φωνάξει guests για να έχει ο δίσκος τη φωνητική ποικιλία που μόνος του δε θα κατάφερνε ποτέ. Εντάξει, πάντα οι marketing λόγοι παίζουν το ρόλο τους σε συμμετοχές κλπ, αλλά έχω την εντύπωση ότι τι κοινο των Lamb Of God, As I Lay Dying, BLS κλπ είναι το ίδιο.
Όπως και να έχει μιλαμε για πολύ σωστό και δουλεμένο δίσκο, που όσο και να με βάζει σε σκέψεις για το τι γίνεται στο Hatebreed στρατόπεδο και για ποιο λόγο ένιωσε την ανάγκη να το κάνει (δικό του δεν είναι το μαγαζι;) ειναι αδύνατον να μη με κουνησει.
Προφανώς και δε θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά εφόσον κατάφερε να με εκπλήξει τούτος εδώ, χαζογελάω στη σκέψη του τι έχει να γίνει το φθινόπωρο...

Εσείς κύριε, πως παίρνετε το metal σας; - Πολύ στα σοβαρά με λίγη ζάχαρη, thank you very much

Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ειπωθεί ότι αυτή είναι μια από τις πιο καταπληκτικές φωτογραφίες από καταβολής ευρυγωνίου φακού. Επίσης, ένας metalhead με το σοβαρό, σοβαρό του κουστούμι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα προχτές το βράδυ. Είμαστε έξω στην υπέροχη αυλή ενός υπέροχου bar και οι συζητησεις πάνε και έρχονται. Κάποια στιγμη, μιλάμε για το καινούριο album των Queensryche και ανάμεσα σε όλες τις απόψεις, μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση ένας φίλος απο την παρέα που συζητούσε μαζί μας, αλλά όχι και τόσο on the same page. Αναφερόταν σε κουβέντες που έκανε με άλλους ομοιδεάτες, με ΤΟΣΗ σοβαρότητα, που καναδυο φορές, τον κοιτούσα καλα καλά. Είχε ένα πάθος σε αυτά που έλεγε, που από τη μια ήταν εμφανές ότι προέρχεται από την αγάπη για τη συγκεκριμένη μουσική και απο την άλλη, διέφερε από τους υπόλοιπους της παρέας. Κάποια στιγμή έγινε και μια πολύ ωραία πλακίτσα και όλοι γελάσαμε, έχω όμως την εντύπωση ότι μπορεί να δαγκώθηκε και λίγο που δε συμμερίστηκαν όλοι την επιπέδου συνδιάσκεψης του ΟΗΕ, σοβαρότητα της συζήτησης.
Το καταλαβαίνω απόλυτα, ότι όταν κάτι είναι το αντικείμενο του πάθους σου, δε μπορείς να το κοιτάς αδιάφορα. Ειδικά αν είναι η δουλειά σου και πρακτικά ζεις απο αυτό. Επίσης, είμαι σίγουρος ότι όλοι οι uber true τύποι, θα γελούν με τα inside metal ανέκδοτα (αυτα που λέμε μεταξυ μας, του στυλ "τι έχει 8,000 πόδια και 4 βυζια; το κοινό σε συναυλία των Overkill στη Γερμανία") και θα καμαρώνουν με τους εαυτούς τους που κάνουν πλακίτσα. Τι γίνεται όμως, όταν η πλάκα με τα κλισε της φάρας μας προέρχεται απο εξωσχολικούς; Έχουμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ, όταν κάποιος φλώρος μας πειράξει, όσο φιλαρακος και να είναι και όσο καλή πρόθεση και να έχει;
Δεν ξέρω. Προσωπικά, προσπαθώ να το βλέπω σαν μια επιλογή lifestyle κατα πρώτον και σαν κατι μη εξωγήινο κατα δεύτερον. Εξηγούμαι.
Για μένα, το heavy metal είναι σε 5 λέξεις, το αγαπημένο μου είδος μουσικής. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Εχει πολύ ζουμί αυτή η έννοια και παρεξηγείται εύκολα. Στο κλειστό, προσωπικό μου σύμπαν, υπάρχουν παμπολλες στιγμές που έχει σημάνει και συνεχίζει να σημαίνει, τα πάντα. Μπορώ να ανάγω σε spiritual επίπεδα αυτό που έχω νιώσει κατα καιρούς, που όταν το ευνοούν και οι συνθήκες, χάνομαι μεσα σε ένα riff ή ένα solo. Είναι κάτι που με έχει καθορίσει και σίγουρα χωρίς αυτό θα ήμουν πολύ διαφορετικός άνθρωπος. Μου έχει δώσει ανθρώπους να θαυμάζω, παρέες να συναναστρέφομαι, μέχρι και στυλιστικές επιλογες. Μου έχει ανοίξει ένα παράθυρο στην τέχνη, που θα μπορούσα να αξιοποιήσω αν ήμουν μουσικός και συνεχίζει να μου δίνει πρώτη ύλη για να γράφω. Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα, τα τελευταία 18 χρόνια που να μην ακούσω, έστω και για 2 λεπτα κάτι metal.
Όλα αυτά, στο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΝ όμως.
Σε κοινωνικό επίπεδο, πιστεύω ότι είναι πολύ φυσιολογικό, κάτι που ειναι αξιόλογο, να γοητεύσει και κάποιον εκτός metal φυλής. Αν αύριο το πρωι, περάσει δίπλα απο το γραφείο μου η κυρία Μελπομένη που καθαρίζει τον όροφο, τη στιγμή που ακούγεται απο τα ηχεία η δισολία μετα το solo του "Halo" και μου πει οτι της αρεσει, δεν θα την κοιταξω έκπληκτος. Ειναι μια καταπληκτικη μουσικη στιγμη και θελω να πιστευω οτι ο καθενας μπορει να την εκτιμησει. Όμως ταυτοχρονα καταλαβαινω οτι μπορει και να μην της πει τίποτα. Αν δω εναν τυπο που να φοραει ενα ζόρικο metal μπλουζακι, θα μου αρεσει, αλλα δε θα πιστεψω οτι ειναι ο επομενος φιλαρακος μου και σιγουρα δε θα του κανω devil horns απο το απεναντι πεζοδρομιο. Αν γνωρισω μια χαριτωμενη κοπελα με ραφτο Black Dahlia Murder στην τσαντα της, δε θα πείσω τον εαυτο μου οτι βρηκα τον έρωτα της ζωης μου. Θα εχω γνωρισει απλα ενα κοριτσι που μοιραζόμαστε εκτιμηση για ενα συγκροτημα. Το ότι είμαι metalhead, δε με καθιστά outcast μαχητή της μοναδικότητας. Είμαι απλά ένας φυσιολογικός τύπος, που γουστάρει τίγκα, τέρμα, τέζα, το heavy metal.
Πιστεύω είναι τεράστια παγίδα να εγκλωβιστείς σε αυτό και να προβάλλεις αυτή τη σημαντικότητα σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής σου ύπαρξης. Να παλεύεις να το υπερασπίζεσαι σε κάθε επίθεση ή απαξίωση. Για έναν έφηβο, είναι ρομαντική η ιδέα του defender of the faith, αλλά ο έξυπνος έφηβος μπορεί να καταλάβει ότι αν αυτό που αγαπάει έχει αληθινή αξία, δε μπορεί να το βλάψει η σαχλαμάρα που θα πει ο οποιοσδήποτε. Σίγουρα δεν είναι δείγμα εξυπνάδας να τσακωθείς για ποιο λόγο το metal είναι καλύτερο από την pop ας πουμε, ή γιατι ο Layne Staley είναι honorable dead, ενώ η Amy Winehouse να φάει σκατα. Ακόμα ηλιθιότερο (σαφώς και δεν υπάρχει αυτη η λέξη) είναι να παρεξηγηθείς επειδή κάποιος είπε ότι ο Criss Oliva ήταν κουλός κιθαρίστας. Η γνώμη ενός τύπου, είναι η γνώμη ενός τύπου. Είτε λέει ότι ο Dimebag ηταν αδικοχαμένος, είτε λέει ότι η jazz είναι ανώτερη γιατι έχει τα διπλά χρόνια ζωης απο το metal.
Ξέρεις τι σημαίνει για σένα και το θέμα τελειώνει. Εμένα με έχει καθορίσει στο παρελθόν και πιθανότατα θα το κάνει και στο μέλλον, αλλά δε ζει τη ζωή μου για μένα.
Αν επικροτείς τον Angus Young που "δεν παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρα, και δε νομίζει ότι είναι καμπόσος", follow the fucking example και γέλα λίγο παραπάνω.
Τυπώνω μπλουζάκι "Too cool to bother" και πάω παραλία...

Metal Am farewell party - Καλά, όχι ακριβώς...

Σίγουρα κάτι τέτοιο φαντάζονται οτι έγινε όσοι δεν ήταν προχτες στο AlleyCat. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι, take my word for it ομως, ήταν πολύ καλύτερα. Δεν έπαιξαν φωτογραφίες ή οτιδήποτε, προφανώς δεν υπήρχε ουδεμία Metal AM αναφορά, αναπόφευκτα κατέληξε μια μάζωξη απαστράπτοντων φιλαράκων και αν ρωτάτε τη γνώμη μου, επεράσαμε όμορφα.
Μην ακούτε εμένα όμως, έχουμε στη διάθεσή μας το πρώτο ever, review μπυροσυγκέντρωσης, από ένα μετρ της πένας (όχι για να μη νομίζουν μερικά τσουτσέκια ότι είναι γραφιάδες και καλά) και σας βεβαιώνω, ακριβώς όπως τα περιγράφει ο φίλος Hector έγιναν...

Και επειδή δεν βλέπω να ανεβαίνουν φωτογραφίες,ας περιγράψω εγω τι έχασαν όσοι δεν πρόκαμαν.
1. Stoner rock όπως δεν το έχετε ξανακούσει, σε back to mono versions,
2. Μία dj που το πρωί δουλεύει στα κεντρικά της Lancome και το βράδυ , αφού ανάβει ένα κεράκι εις μνήμην Dimebag, παίζει Down, Damageplan, Hellyeah και Superjoint Ritual,
3. στέλεχος πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρείας να δεσμεύεται ότι από τη νέα σεζόν το back catalogue της Roadrunner θα διατίθεται -επιτέλους- σε χαμηλές τιμές, όπως επίσης ότι ο Geoff Tate, δικαιούται, προτού οδηγηθεί οριστικά στην πυρά, να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε ημίωρη συνέντευξη [καθόλου τυχαία, τριάντα λεπτά χρειάζεται μια καλή θράκα να πάρει μπρος...]
4. διευθυντή τμήματος μουσικής του πληρέστερου metal record store στον Πειραιά [Public, in case you were wondering, http://www.public.gr/compa​nyinfo/storeLocations.jsp] να βάζει στοίχημα ότι η κρίση θα αφήσει ανέγγιχτη τη metal αγορά!,
5. creative director διαφημιστικής να εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στη Sade, την Adele, τον Shantel και τον Sarbel!
6. διευθυντή έγκυρου μουσικού περιοδικού να μην αρνείται ότι είναι στα σκαριά η συλλογή "Metal Is Stronger Than Pride - A Headbanging Tribute to Helen Folasade Adu" και συμμετοχές από Deftones, Ten Masked Men, Children Of The Sea etc.
7. So called στέλεχος εταιρείες λιανικής να παραδέχεται με πόνο ψυχής και χαμηλωμένο βλέμμα μετά την τρίτη μπίρα "δυστυχώς, παρά τις προσπάθειές μου δεν κατάφερα να γίνω μεταλάς..."
8. κάποιον από όλους να έχει την καλύτερη και πιο εμπορική ιδέα από κτίσεως κόσμου [μεταμεσονύχτια ραδιοφωνική εκπομπή α λα ΕΡΑ ΣΠΟΡ, με μεταλάδες να παίρνουν τηλέφωνο και να κάνουν σχόλια του στυλ "καλησπέρα φίλε, εγώ βασικά black ακούω, αλλά πήρα για το φίλο που λίγο νωρίτερα έκραξε τους Maiden..." ή "επειδή έχω παίξει και λίγο κιθάρα παλαιότερα, θα ήθελα να πω στον προηγούμενο φίλο ότι ο Matthias των Scorpions δεν είναι τόσο κουλός όσο νομίζει..." ή "να σε ρωτήσω φίλε, αύριο παίζουν οι Pretty Maids στη Λάρισα - πώς το βλέπεις; Καμία πρόβλεψη;" ή "παίζει ακόμα η μεταγραφή του Zakk Wylde στους Dream Evil, σε μία προσπάθεια να πικάρουν τον Gus G. που πήρε τη θέση του Zakk στην μπάντα του Ozzy" ή "το δημοψήφισμα του Metal Hammer για τους καλύτερους της χρονιάς ήταν στημένο - έχω φίλο μέσα στην εκδοτική εταιρεία που μου τα έχει πει..." κ.ο.κ.
9. Εκατοντάδες ακροατές της εκπομπής που δεν χαιρέτησαν το Λεωνίδα και το Γιάννη γιατί είχε χαλάσει το αυτοστηριζόμενο banner που υποδείκνυε ποιος καθόταν που
10. Μισή ντουζίνα καλούς φίλους που είχα -κακώς- καιρό να δω...

The Mike Portnoy app - Δε θα σοβαρευτούμε ποτέ

Επιτέλους! Αυτό που έλειπε από το στείρο και μιζερο μουσικό μας κόσμο, είναι εδώ. Ο Mike Portnoy αποφάσισε να μας λυτρώσει και κυκλοφόρησε την προσωπική του εφαρμογή για το iPhone. Δε θέλω να είμαι γκρινιάρης και σε γενικές γραμμές μου αρέσουν τα φρέσκα τεχνολογικα μπικικίνια που έχουν να κάνουν με μουσική. Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά εκεί έξω (μπορεί και δυο) που ζει με αυτό τον τρόπο και αν δεν έπαιζαν επικοινωνιακή μπάλα και έτσι οι μουσικοί, θα ήταν ένα βήμα πιο κοντά στους δεινόσαυρους.
Αλλά όλα αυτά έχουν μια βασική προϋπόθεση. Πρέπει να είσαι relevant βρε πουλάκι μου. Όπως με όλες τις μη καλλιτεχνικές δραστηριότητες, είναι απαραίτητο να έχεις στα χέρια σου κάτι που να μετράει. Αν αύριο το πρωι, τυπώσω εγώ μπλουζάκια του δικού μου συγκροτήματος και τα πουλάω στο eBay, δε θα πρέπει να απορήσω αν δεν ενδιαφερθεί κανένας. Είναι επειδή κανείς δε χέστηκε για τους Trisatanic Nefilim Molestation από τη Νέα Ιωνία! Αν έχεις κάτι στα χέρια σου που να μετράει, είμαι μαζι σου, πούλα το με όσους τρόπους μπορείς. Αν όμως είσαι ο Mike Portnoy και δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να τραβολογιέσαι στα κουτσομπολίστικα metal sites μήνες τώρα, κάτσε σπίτι σου καλύτερα.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να εξαργύρωνε τα 25 χρόνια του με τους Dream Theater. Αλήθεια. Έβαλε το χέρι του περισσότερο από όλους ώστε να γίνουν αυτό που είναι σήμερα (ότι και αν είναι αυτο), και θα εκτιμούσα ακομα περισσότερο αν πούλαγε τα διαφορετικά πράγματα που κάνει μόνος του πια. Αυτός όμως δεν κάνει όυτε το ένα, ούτε το άλλο. Νιώθω ότι απλα αγωνίζεται να υπάρχει κάθε μέρα ένα φρέσκο post με το όνομά του στο internet (πιθανότατα κάποιος marketeer τον έχει δασκαλέψει), για οποιοδήποτε λόγο.
Αλλα δε λειτουργεί έτσι. Δεν είναι τυχαίο που οι Avenged Sevenfold φρίκαραν από τα σήριαλ και τον σούταραν και δεν είναι σύμπτωση που τα νέα σχετικά με αυτόν είναι καλλιτεχνικά / αηδίες, 1/10. Κάτσε δούλεψε, βγάλε ένα σούπερ δίσκο και ξαμολήσου στη γύρα και πούλα μέχρι string. Στο λέω εγώ τώρα, που έχω τσακίσει charts και αρένες απο δω μέχρι τον Πλούτωνα και ξέρω. Μέχρι να το κάνεις σωστά, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να εμπνέεις φανταστικά comments στους αναγνώστες του blabbermouth σαν αυτα...

The Mike Portnoy app :it quits on its own, then begs to be opened again.
The Axl Rose App: it takes 10 years to load and than it fails
The Corey Taylor App: It doesnt know if it wants to load yet....
The Sully Erna App: It runs out of memory because its full of itself
The Dj Ashba App: It only gives updates of Axl Rose
The Dave Mustaine App: It gives daily prayers for everyone to enjoy
The Tom Araya App: If you shake your phone, it will break
The Gaahl App: It only sends updates saying "....Satan"
The Marty Freidman App: Only available in Japan

Metal AM - Closure is for pussies

Ανάρτηση νο.101 και μάλιστα of mighty importance. Με μια και μόνο εξαίρεση (για να επισημοποιηθεί ο κανόνας), απόψε είναι η πρώτη Πέμπτη από τις 9 Σεπτεμβρίου 2010, που είμαι τέτοια ώρα στο σπίτι μου. Το Metal AM ήταν και για τους 2 μας πάντα μέσα στο top 3 των highlights της κάθε εβδομάδας, έχοντας αποσπάσει εντυπωσιακά πολλές πρωτιές. Το λέγαμε "άγκυρα", επειδή ήταν από εκείνες τις σταθερές στη ζωη μας, που ξέραμε ότι θα είναι εκεί και ακόμα και στις πιο δυσκίνητες στιγμές του, θα γουστάραμε. Και αυτό κάναμε, κάθε ένα δευτερόλεπτο.
Σε ένα ξενέρωτο κόσμο, απόψε θα ήταν η τελευταία εκπομπή της σεζόν. Ίσως η τελευταία εκπομπή της Ιστορίας. Θα βαζαμε διαφορετικές μουσικές, θα λέγαμε όλα αυτά τα κλαψιάρικα on air, θα πίναμε τις μπύρες μας και δε θα γούσταρα καθόλου όταν θα κλείδωνα την πόρτα πισω μας, κάποια στιγμή μετά τις 2. Αλλά αυτός δεν είναι ο κόσμος του Metal AM. Τελευταία, κλαψιάρικη εκπομπή δε θα γίνει ποτέ. To Radio Show Που Δεν Τελείωσε Ποτέ, είναι πιο suitable κληρονομιά. Ίσως να συνεχίσουμε από εκεί που το αφήνουμε, ίσως όχι, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και να είμαστε σωστοί και ακέραιοι. Ακόμα και τo goodbye, πρέπει να το γουστάρουμε και να ροκάρει.
Από τη μεριά του G.r.a.f.i.a. before and foremost, δε θα μπορούσα παρά να ξεκινησω με τον superstar Λεωνίδα Αρβανίτη, που με έβαλε στη φάση και θα του χρωστάω χάρη.
Eternal αγάπη στη φιλόξενη, υπόγεια στεγη του www.indiegroundradio.com, που έχει τον τρόπο του να μας κάνει να αισθανόμαστε μέλη μιας ζεστής και cool συμμορίας, χωρίς να μας αγχώνουν οι διμοιρίες των ΜΑΤ που ήταν μόνιμα παραταγμένες απέξω.
Αλλά τα πυροτεχνήματα φεύγουν πανηγυρικά για τους φιλαράκους ακροατες, που έκαναν το chat να κλατάρει κάθε εβδομάδα, και εμάς να είμαστε σίγουροι ότι αξίζει τον κόπο. Έχετε όλοι ξανακούσει την κλισέ αηδία "χωρίς εσάς...μπλα, μπλα, μπλα". Ε, ακούστε τη άλλη μια φορά, έτσι ακριβώς είναι. Χωρίς τα σωστά αυτιά on the other end, το ραδιοκύμα (άκυρο, εφόσον είμαστε online, αλλά δε βαριέσαι) δε θα είχε λόγο ύπαρξης και αποκλείεται να ήταν τόσο διαβολεμένα heavy.
Respect στους αόρατους (ακούω αλλά δε συμμετέχω), πέφτουμε όμως και παίρνουμε για τους ορατούς (πιο πολύ γράφω παρά ακούω), που επέδειξαν υποδειγματικη σταθερότητα και αφοσίωση. Με μια πανηγυρική ala NBA παρουσίαση, που τόσο σας αρέσει, καρφιτσώνουμε heavy metal παράσημα στους ekswfrenwn, Dr. Feelgood, Mad, Cowboy From Ktel, Αντρέα (χωρίς -ς), Necromorbid, gio, diagath, tommy o lee, kostas, giorgos ket, mitsos tsou, xEST, sabbathianos, flea, alex-redneck και αν έχω ξεχασει κάποιον, να στείλει comment με μπινελίκια και θα διορθώσω το post, το υπόσχομαι.
Κύριοι...ταπεινός σας σκλάβος.

Metal AM - The holiday double pack

Να και μια πρωτοτυπία. Το εβδομαδιαίο upload της εκπομπης φάνηκε να χάνει το momentum, εν μέσω mini διακοπών, αλλά επανέρχεται δυναμικά, με 2 εκπομπές back to back, για πανηγυρικό 4ωρο λιώσιμο. Ιδιαίτερη μνεία στo πιο-all-around-πεθαίνεις show της 7/7, όπου ακούστηκαν τα πάντα και τα περάσματα από AC/DC σε Atheist και Akercocke σε Pink Floyd, ποτέ δε φάνηκαν πιο φυσιολογικά.
Enjoy in double!

30/6


7/7


PLAYLIST 30/06/11

1. RAVENCULT Hail Revenge

2. XERATH The Call To Arms

3. TARDIVE DYSKINESIA Dog

4. SEPULTURA 4648 (Firestarter)

5. TED MAUL And We Tolerate The Sickness

6. PLANET OF ZEUS Vanity Suit

7. VOLBEAT Fallen

8. SYSTEM OF A DOWN Suggestions

9. MEGADETH Wake Up Dead

10. ANTHRAX Fight 'Em Til You Can't

11. MASTODON Deathbound

12. TRIVIUM Dusk Dismantled

13. DREAM THEATER On The Backs Of Angels

14. MACHINE HEAD Locust

15. DIMMU BORGIR Blessings Upon The Thrones Of Tyranny

16. ANAAL NATHRAKH Volenti Non Fit Iniuria

17. FUNERAL MIST Anathema Maranatha

18. CONVERGE The Broken Vow

19. ΧΑΡΥ ΚΛΥΝΝ Τι Χρειάζεται Ο Έλληνας

PLAYLIST 7/7/2011

1. MOTLEY CRUE Kickstart My Heart

2. QUEENS OF THE STONE AGE You Think I Aint Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire

3. MASTODON The Bit

4. OTEP Remember To Forget

5. THE HAUNTED 99

6. CHIMAIRA Born In Blood

7. CUSTOM MADE NOISE Agenesis

8. TEXTURES Old Days Born Anew

9. BLOODBATH Breeding Death

10. AUTOPSY Macabre Eternal

11. METALLICA Harvester Of Sorrow

12. ALICE IN CHAINS Check My Brain

13. AC/DC Given The Dog A Bone

14. VICIOUS RUMORS Something Burning

15. ATHEIST Enthralled In Essence

16. DECAPITATED 404

17. EYEHATEGOD Lack Of Almost Everything

18. PIG DESTROYER Loathsome

19. ANAAL NATHRAKH Tod Huelet Uebel

20. AKERCOCKE Words That Go Unspoken, Deeds That Go Undone

21. PINK FLOYD Mother

Metal bankruptcy – Για να δούμε what you’re made of ρε μάγκα…

Είναι μέσα στα μάτια μας 24/7. Δεν παίζει να έχει αναπαραχθεί η λέξη «χρεωκοπία» και όλα τα παράγωγά της τόσες φορές στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας, όσες τους τελευταίους 12 μήνες.
Ο κοντόφθαλμος θα αγχωθεί για το πότε θα συμβεί (σε 1-2 χρόνια) και τι μπορούμε να κάνουμε για να την αποφύγουμε (guess…). Ο σωστός thinker όμως ξέρει ότι δεν είναι στο χέρι του να την αποτρέψει, οπότε δε σπαταλάει φαιά ουσία για αυτό. Έχει το νου του να δει κατά πρώτον πως θα επιπλεύσει ο ίδιος και στη συνέχεια ποιοι άλλοι θα καταφέρουν να επιβιώσουν μαζί του.
Έστω χ, ότι εμείς το περιμένουμε καιρό (μη γελάτε) και είμαστε προετοιμασμένοι (καλά, γελάστε). Δεν πρέπει να δούμε αν τα πράγματα που μας κρατάνε ζωντανούς έχουν τις ίδιες αντοχές; Αν το metal αντιμετώπιζε τη χρεωκοπία (όσο αφηρημένο και αν ακούγεται αυτό), τι θα έμενε όρθιο; Αν αύριο το πρωί, εξαφανίζονταν τα funds από οτιδήποτε χρηματοδοτεί metal δραστηριότητες (promotion, περιοδείες, δισκογραφικές, budgets, αμοιβές), ποιοι θα την πάλευαν και ποιοι θα βούλιαζαν γρηγορότερα και από την παρούσα κυβέρνηση;

Τα ναυάγια

Metallica: Καμία ελπίδα. Ακόμα και στην υπόνοια ότι θα γυρνούσαν οικονομικά έστω και μια παγκόσμια περιοδεία πίσω, θα κατέρρεαν τα πάντα. Ο Lars θα πάθαινε νευρικό κλονισμό και θα μπεκρόπινε νυχθημερόν αναλογιζόμενος (φωναχτά πάντα) τι αντίκτυπο θα είχε στον ψυχισμό του το γεγονός ότι δε θα μπορεί να έχει personal assistant. Ο James δε θα άντεχε να επιστρέψει στην ανασφάλεια της φτώχειας, στα σκοτεινά υπόγεια και στα φτωχικά tour buses, με αποτέλεσμα να μην συγκρατούσε τον εαυτό του από το να την κοπανήσει οριστικά για βότκες στη Σιβηρία, ο Kirk στην αρχή θα έκανε μια προσπάθεια να σκουπίσει τα δάκρυα των άλλων, αλλά τελικά θα πνιγόταν στα δικά του όταν θα συνειδητοποιούσε ότι δε θα μπορεί να αγοράζει πλέον την πανάκριβη λοσιόν κατά της τριχόπτωσης (φτιαγμένη από τρίχες μασχάλης λευκού ρινόκερου, ευλογημένες από μοναχούς) που χρησιμοποιεί 20 χρόνια τώρα και ο Rob θα σκεφτόταν μέρες, ξύνοντας το κεφάλι του, αν θα πρέπει τώρα να επιστρέψει εκείνο το εκατομμύριο, που έχει ήδη ξοδέψει σε άσπρες βαμβακερές κάλτσες.

System Of A Down: Αγαπάμε, λατρεύουμε, αλλά αν σκάσει αύριο το νέο στους άσπονδους 2, ότι θα πρέπει να ανέχονται ο ένας τον άλλο χωρίς ένα σωρό λεφτά αμοιβή μετά την κάθε συναυλία, όχι μόνο το reunion θα πάει για φούντο, αλλά θα ζητήσουν αναδρομικά από τον Τσούνταρο μέχρι και την ανάμνηση. Το καλλιτεχνικό τους προφίλ βγάζει μάτι, αλλά κακά τα ψέματα, τις τεράστιες προόδους τις έκαναν με την άπλα της επιτυχίας. Δεν τους το έχω να αρχίσουν να παίζουν στα An clubs αυτού του κόσμου και να είναι ευτυχείς που μάζεψαν 200 άτομα και ήπιαν δωρεάν μπύρες.

The Haunted: Δεν είναι οι τσίτα χλίδουρες, αλλά ο καζαμπούμπου Dolving με τα ψυχολογικά του και τις κρίσεις πανικού όποτε ξεμένει από λεφτά (μέχρι εγώ τον έχω παρηγορήσει σε μεταμεσονύχτια ανταλλαγή comments) δεν το έχει σε τίποτα να τα βροντήξει για να μείνει σπίτι και να φτιάχνει τόξα και βέλη με τα παιδιά του, αν στερέψει έστω και το minimum wage. Για τα μοσχάρια τους δίδυμους δε μπαίνω καν στον κόπο. Είχαν αυτά τα μούτρα όταν ήταν πιτσιρικάδες και περιόδευαν για το “Slaughter Of The Soul” μαζί με τους Morbid Angel. Φαντάσου τώρα.

Slipknot: Εδώ το πράγμα παίζει, ανάλογα με το πόσο γενναία είναι η φαντασία σου. Εκ πρώτης, σκέφτομαι ότι είναι χαμένη περίπτωση. Τα πράγματα τώρα είναι χάλια και αν στηριχτούν σε Jordison – Taylor, που μόνο οι υπογραφές τους κρατάνε στο ίδιο ημισφαίριο (τις παπάτζες περί brotherhood να τις πουλήσετε αλλού), πολύ αμφιβάλλω ότι θα αντέξουν να ξεκινήσουν από το μηδέν ξανά. Είναι δυνατά παιδιά, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτή η εσωτερική ένταση που μας γοήτευσε τότε, εμφανίζεται όλο και πιο αραιά τελευταία. Unless if…o Clown ξεμείνει από υπομονή, αρχίσει και τους δυο στις μάπες, αλυσοδέσει το Jordison στα τύμπανα, ξαποστείλει τον Taylor να κλαψομουνίζεται στους Stone Sour και ξαναμοντάρει τους Slipknot από την αρχή, αναλάβει και τα φωνητικά και πλακωθούν να γράφουν τραγούδια για τις συναυλίες, γιατί όλα τα παλιά φεύγουν στον κάλαθο των αχρήστων. Ότι ακούσαμε, ακούσαμε, όλα από την αρχή, κανένα παλιό, πουθενά. Ούτε συγκρίσεις, ούτε εκείνος το λέει καλύτερα, ούτε Mk.II σαχλαμάρες. Αυτή ναι, είναι μια συναυλία που θα έκοβα τον κώλο μου να δω.

Ozzy Osbourne: Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Στα παλιά χρόνια, οι Motley Crue έλεγαν ότι όποτε έλειπε η Sharon από το tour, o Ozzy γινόταν ένας φανταστικά τελειωμένος τύπος, που έκανε χειρότερα καφριλίκια από αυτούς, περνούσαν ανεπανάληπτα και ήταν ο πήχης που δε θα έφταναν ποτέ. Οι Motley Crue την εποχή του “Shout At The Devil” όλα αυτά. Στην περίπτωση της χρεωκοπίας λοιπόν, το πιθανότερο είναι η Sharon να πέθαινε επιτόπου από αλλεργική αντίδραση στη φτώχεια, οπότε θα έμενε ο Ozzy μόνος του, θα έλιωνε με το Gus στα τσίπουρα και θα έδιναν μαζί συναυλίες στο Eightball, αδιαφορώντας πόσοι είναι από κάτω. Βέβαια αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο, επειδή μάλλον ούτε αυτός θα το άντεχε και θα πέθαινε επίσης από αλλεργική αντίδραση στην ταλαιπωρία του ανέβα – κατέβα στο tour bus. Αν έπρεπε να κουβαλήσει και κανένα ενισχυτή, θα προτιμούσε να πέσει στις ρόδες από μόνος του.

Slayer: Εδώ γελάμε πολύ. Οι τύποι δε θα έκαναν ούτε καν τη συζήτηση «τι κάνουμε τώρα». Χωρίς τα χρονοδιαγράμματα, τα μεγάλα διαλείμματα, την άνεση να μην πάει σε ένα tour o ένας ή ο άλλος βρε αδερφέ, την άπλα στις ηχογραφήσεις κάθε 5 χρόνια και το δεδομένο προσκύνημα από όλους μας, απλά δεν υπάρχουν Slayer. Ούτε τσακωμός, ούτε διαφωνία, ούτε υπόνοια ανησυχίας. Μπορεί και να γούσταραν κιόλας που θα κάτσουν σπίτι. Ειδικά το Hannemann, τον κόβω να είναι δάκτυλος του ΔΝΤ και να ψάχνει χρόνια πώς να γκρεμίσει το οικοδόμημα, επειδή έχει βαρεθεί τα μούτρα του Kerry King.

Οι survivors

Clutch: Για κάποιο λόγο, είναι οι πρώτοι που σκέφτηκα. Έχουν ακριβώς την πάστα που χρειάζεται για να είναι κύριοι under any circumstance. Σωστοί, ακέραιοι, πάντα χύμα προβλεπέ (είναι επιστημονικός όρος αυτό) και είτε παίζουν φράγκα, είτε όχι, θα σου δώσουν το ίδιο. Ενώ έχουν βλαμμένα πιστούς fans, δεν τους χαλάει να κάνουν και καμιά αγγαρεία και ξέρεις ότι θα παίξουν για τη φανέλα. Το χόρτο δεν είναι και τόσο ακριβό, οπότε δε θα τα χαλάσουμε για λίγο φτηνότερο εισιτήριο. Άσε που μου τρέχουν τα σάλια μόνο στη σκέψη, τι στιχάρες θα φτιάξει ο Fallon για την περίσταση.

AC/DC: Το μόνο μεγαθήριο που δε θα μασήσει στη φτώχεια. Ενώ οι παραγωγές τους τις ζηλεύουν ΟΛΟΙ, εφόσον θα βολέψουν κανα παπούτσι για τα κουτσούβελα και κονσέρβες για να έχει να ρίχνει στο τσουκάλι η κυρά, μη σου πω θα γουστάρουν το δρόμο. Φορτηγάκι, καλώδια και ηχεία στον ώμο, και αν έχει ξύδια και ωραίους τύπους στο κοινό, παίζουμε και σε καφενέ στην Καρίτσα Αιτωλοακαρνανίας. Θα θυμούνται τα παλιά, θα ξανασυνδεθούν με τη working class και όσο και να το τραβάμε στα άκρα με αυτό το σενάριο, πες μου ότι δεν ιδρώνεις στην ιδέα να τους έβλεπες με άλλα 200 άτομα σε κανένα An…

Lamb Of God: Αυτοί είναι μια ζωή τόσο απασχολημένοι να ξεκαπικιάζουν ηχεία, κιθάρες, τύμπανα και αυτιά, που παίζει και να μην το πάρουν πρέφα ότι κάτι συνέβη. Μάλλον όλοι εμείς νομίζουμε ότι είναι πιο grande από ότι πιστεύουν οι ίδιοι και θα χρειαστεί ο επόμενος δίσκος για να δούμε οριστικά αν πρόκειται για χλιδάτους stars ή αλητόβιους επιτυχημένους. Δεν είμαι υπέρ των συγκρίσεων, αλλά τέτοιοι ήταν και οι Pantera και οι χρεωκοπίες δεν πιάνουν τύπους σαν και αυτούς.

Megadeth: Μη στραβομουτσουνιάζεις, σκέψου το. Ναι, ο Mustaine είναι τελειομανής ψείρας. Ναι, έχει χρόνια που ζει με άνεση από αυτό. Ναι, έχει συνηθίσει να είναι όλα στην εντέλεια. Οι υπόλοιποι του σχήματος όμως δεν έχουν χάσει το παλεύω-για-να-ανέβω attitude, o Ellefson έχει μάθει το μάθημά του και θα ακολουθήσει, και αν κάποιος πειστικός πάστορας ψήσει τον Dave ότι ο σωστός ο χριστιανός αρκείται με τα λίγα, είναι τζετ. Άσε και το άλλο παλικάρι μου… Τώρα που όλοι ξεκινάνε από το μηδέν και τα δικά σου εφόδια είναι περισσότερα, μήπως ήρθε η ώρα να δουν οι Metallica την πλάτη σου;

Nine Inch Nails: Όταν όλα του πήγαιναν καλά, είχε περάσει τον ύφαλο του να ανεξαρτητοποιηθεί από την πολυεθνική του με ηχηρό τρόπο και αποδείχτηκε ότι τα κατάφερε ακόμα καλύτερα, διέλυσε το συγκρότημά του. Όταν βούλιαξε στα ναρκωτικά και έφτασε τον πάτο που έχει σταματήσει τόσους πολλούς, πάλι δε μάσησε και το εκμεταλλεύτηκε αφήνοντας πίσω του ένα τραγούδι (ανάμεσα σε πολλά άλλα) που θα ερμηνεύεται για πάντα. Τα εύκολα δεν είναι για τύπους σαν τον Trent Reznor. Σήμερα, αποφάσισε να αράξει σπίτι, να γίνει σωστός σύζυγος και να κερδίζει κανα Oscar με χλιδάτα soundtracks, έτσι, για να σπάει η μονοτονία. Αν αύριο ισοπεδωθούν όλα, θα χωρίσει τη γυναίκα του, θα ζωστεί με synth και ναρκωτικά και θα κατακτήσει τον κόσμο all over again.

Machine Head: Been there, done that. Όταν όλοι οι άλλοι θα τρέχουν να σωθούν, να βρουν μια λύση για το πώς θα επιβιώσουν την καταστροφή, τούτοι δω θα αράζουν με τα ποτάκια τους, όση ώρα θα σετάρουν τη μίξη για την επόμενη δισκάρα με 8λεπτα κομμάτια. Οι M.H. βρέθηκαν στο σημείο της απόλυτης χρεωκοπίας, ο Robb Flynn δούλευε κουρδίζοντας τις κιθάρες άλλων σε studios ενώ είχε μορφοποιήσει το new metal στα 90s και όταν τους έφτυσαν οι πάντες, στάθηκαν μόνοι στα πόδια τους. Μετά την Αγία Τριάδα γεγονότων (“Through The Ashes… - συναυλία στην Αθήνα – “Blackening”) έχουμε φτάσει σε σημείο να μην κρατάμε τα σάλια μας, περιμένοντας το “Unto The Locust”. Όποιος είναι γενναίος, θα παλέψει τη φτώχεια, όποιος είναι έξυπνος, θα μάθει από αυτούς.