Pants down περίπτωση. Ο Alex με έτρωγε βδομάδες τώρα. Καμία έκπληξη βέβαια, ο τύπος φοράει Hatebreed σώβρακο κάτω από το κυριλέ κουστούμι στη δουλειά και ήταν λογικό ότι θα τον ενδιαφέρει. Εγώ πάλι, που έχω την αμετακίνητη άποψη του κολλημένου και πιστεύω ότι οι Hatebreed θα έπρεπε να είχαν βγάλει ένα μόνο δίσκο (γιατί να ακούς το ίδιο πράγμα 10 φορές;) είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ένα ακόμα album γουρουνίσιου hardcore σίγουρα δεν είναι κάτι που χρειάζομαι. Δεν το σνόμπαρα και το κατέβασα (άκου τι λεει ο γύφτος, σιγα μη σου πει και ευχαριστώ ρε, που clickαρες το βελάκι προς τα κάτω!) και εκεί άρχισε το πανηγύρι. Ξεκινάει το πρώτο κομμάτι και στραβώνω. Πιο Hatebreed δε γίνεται και σκέφτομαι ότι δε θα αντέξει η ακρόαση μέχρι το τέλος. Στο πίσω πίσω μέρος του μυαλού μου όμως, καταγράφεται ότι το τραγούδι είναι ωραίο. Από το επόμενο δευτερόλεπτο και μετά, ο τύπος ισιώνει και μου ρίχνει την κατραπακιά του καλοκαιριου so far. Να και refrain, να και τραγουδιστές φωνές, να και αμερικανοραδιοφωνικοφλώρικες γέφυρες. Ως γνωστόν, το θέλω το τραλαλα refrain μου, οποτε από το "Mourn The Illusion" και μετά, ούτε κατάλαβα για πότε τελείωσε ο δίσκος. Σωστά όλα τα τραγούδια, με ακόμα πιο σωστές κιθαριές και χωρίς να ξεχνάς ποιός είναι ο τύπος πίσω από όλα αυτα. Πάντα είχε χαρακτηριστική φωνή ο Jasta και παρόλα αυτά, είχε το μυαλό να φωνάξει guests για να έχει ο δίσκος τη φωνητική ποικιλία που μόνος του δε θα κατάφερνε ποτέ. Εντάξει, πάντα οι marketing λόγοι παίζουν το ρόλο τους σε συμμετοχές κλπ, αλλά έχω την εντύπωση ότι τι κοινο των Lamb Of God, As I Lay Dying, BLS κλπ είναι το ίδιο.
Όπως και να έχει μιλαμε για πολύ σωστό και δουλεμένο δίσκο, που όσο και να με βάζει σε σκέψεις για το τι γίνεται στο Hatebreed στρατόπεδο και για ποιο λόγο ένιωσε την ανάγκη να το κάνει (δικό του δεν είναι το μαγαζι;) ειναι αδύνατον να μη με κουνησει.
Προφανώς και δε θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά εφόσον κατάφερε να με εκπλήξει τούτος εδώ, χαζογελάω στη σκέψη του τι έχει να γίνει το φθινόπωρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου