Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Εσείς κύριε, πως παίρνετε το metal σας; - Πολύ στα σοβαρά με λίγη ζάχαρη, thank you very much

Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ειπωθεί ότι αυτή είναι μια από τις πιο καταπληκτικές φωτογραφίες από καταβολής ευρυγωνίου φακού. Επίσης, ένας metalhead με το σοβαρό, σοβαρό του κουστούμι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα προχτές το βράδυ. Είμαστε έξω στην υπέροχη αυλή ενός υπέροχου bar και οι συζητησεις πάνε και έρχονται. Κάποια στιγμη, μιλάμε για το καινούριο album των Queensryche και ανάμεσα σε όλες τις απόψεις, μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση ένας φίλος απο την παρέα που συζητούσε μαζί μας, αλλά όχι και τόσο on the same page. Αναφερόταν σε κουβέντες που έκανε με άλλους ομοιδεάτες, με ΤΟΣΗ σοβαρότητα, που καναδυο φορές, τον κοιτούσα καλα καλά. Είχε ένα πάθος σε αυτά που έλεγε, που από τη μια ήταν εμφανές ότι προέρχεται από την αγάπη για τη συγκεκριμένη μουσική και απο την άλλη, διέφερε από τους υπόλοιπους της παρέας. Κάποια στιγμή έγινε και μια πολύ ωραία πλακίτσα και όλοι γελάσαμε, έχω όμως την εντύπωση ότι μπορεί να δαγκώθηκε και λίγο που δε συμμερίστηκαν όλοι την επιπέδου συνδιάσκεψης του ΟΗΕ, σοβαρότητα της συζήτησης.
Το καταλαβαίνω απόλυτα, ότι όταν κάτι είναι το αντικείμενο του πάθους σου, δε μπορείς να το κοιτάς αδιάφορα. Ειδικά αν είναι η δουλειά σου και πρακτικά ζεις απο αυτό. Επίσης, είμαι σίγουρος ότι όλοι οι uber true τύποι, θα γελούν με τα inside metal ανέκδοτα (αυτα που λέμε μεταξυ μας, του στυλ "τι έχει 8,000 πόδια και 4 βυζια; το κοινό σε συναυλία των Overkill στη Γερμανία") και θα καμαρώνουν με τους εαυτούς τους που κάνουν πλακίτσα. Τι γίνεται όμως, όταν η πλάκα με τα κλισε της φάρας μας προέρχεται απο εξωσχολικούς; Έχουμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ, όταν κάποιος φλώρος μας πειράξει, όσο φιλαρακος και να είναι και όσο καλή πρόθεση και να έχει;
Δεν ξέρω. Προσωπικά, προσπαθώ να το βλέπω σαν μια επιλογή lifestyle κατα πρώτον και σαν κατι μη εξωγήινο κατα δεύτερον. Εξηγούμαι.
Για μένα, το heavy metal είναι σε 5 λέξεις, το αγαπημένο μου είδος μουσικής. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Εχει πολύ ζουμί αυτή η έννοια και παρεξηγείται εύκολα. Στο κλειστό, προσωπικό μου σύμπαν, υπάρχουν παμπολλες στιγμές που έχει σημάνει και συνεχίζει να σημαίνει, τα πάντα. Μπορώ να ανάγω σε spiritual επίπεδα αυτό που έχω νιώσει κατα καιρούς, που όταν το ευνοούν και οι συνθήκες, χάνομαι μεσα σε ένα riff ή ένα solo. Είναι κάτι που με έχει καθορίσει και σίγουρα χωρίς αυτό θα ήμουν πολύ διαφορετικός άνθρωπος. Μου έχει δώσει ανθρώπους να θαυμάζω, παρέες να συναναστρέφομαι, μέχρι και στυλιστικές επιλογες. Μου έχει ανοίξει ένα παράθυρο στην τέχνη, που θα μπορούσα να αξιοποιήσω αν ήμουν μουσικός και συνεχίζει να μου δίνει πρώτη ύλη για να γράφω. Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα, τα τελευταία 18 χρόνια που να μην ακούσω, έστω και για 2 λεπτα κάτι metal.
Όλα αυτά, στο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΝ όμως.
Σε κοινωνικό επίπεδο, πιστεύω ότι είναι πολύ φυσιολογικό, κάτι που ειναι αξιόλογο, να γοητεύσει και κάποιον εκτός metal φυλής. Αν αύριο το πρωι, περάσει δίπλα απο το γραφείο μου η κυρία Μελπομένη που καθαρίζει τον όροφο, τη στιγμή που ακούγεται απο τα ηχεία η δισολία μετα το solo του "Halo" και μου πει οτι της αρεσει, δεν θα την κοιταξω έκπληκτος. Ειναι μια καταπληκτικη μουσικη στιγμη και θελω να πιστευω οτι ο καθενας μπορει να την εκτιμησει. Όμως ταυτοχρονα καταλαβαινω οτι μπορει και να μην της πει τίποτα. Αν δω εναν τυπο που να φοραει ενα ζόρικο metal μπλουζακι, θα μου αρεσει, αλλα δε θα πιστεψω οτι ειναι ο επομενος φιλαρακος μου και σιγουρα δε θα του κανω devil horns απο το απεναντι πεζοδρομιο. Αν γνωρισω μια χαριτωμενη κοπελα με ραφτο Black Dahlia Murder στην τσαντα της, δε θα πείσω τον εαυτο μου οτι βρηκα τον έρωτα της ζωης μου. Θα εχω γνωρισει απλα ενα κοριτσι που μοιραζόμαστε εκτιμηση για ενα συγκροτημα. Το ότι είμαι metalhead, δε με καθιστά outcast μαχητή της μοναδικότητας. Είμαι απλά ένας φυσιολογικός τύπος, που γουστάρει τίγκα, τέρμα, τέζα, το heavy metal.
Πιστεύω είναι τεράστια παγίδα να εγκλωβιστείς σε αυτό και να προβάλλεις αυτή τη σημαντικότητα σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής σου ύπαρξης. Να παλεύεις να το υπερασπίζεσαι σε κάθε επίθεση ή απαξίωση. Για έναν έφηβο, είναι ρομαντική η ιδέα του defender of the faith, αλλά ο έξυπνος έφηβος μπορεί να καταλάβει ότι αν αυτό που αγαπάει έχει αληθινή αξία, δε μπορεί να το βλάψει η σαχλαμάρα που θα πει ο οποιοσδήποτε. Σίγουρα δεν είναι δείγμα εξυπνάδας να τσακωθείς για ποιο λόγο το metal είναι καλύτερο από την pop ας πουμε, ή γιατι ο Layne Staley είναι honorable dead, ενώ η Amy Winehouse να φάει σκατα. Ακόμα ηλιθιότερο (σαφώς και δεν υπάρχει αυτη η λέξη) είναι να παρεξηγηθείς επειδή κάποιος είπε ότι ο Criss Oliva ήταν κουλός κιθαρίστας. Η γνώμη ενός τύπου, είναι η γνώμη ενός τύπου. Είτε λέει ότι ο Dimebag ηταν αδικοχαμένος, είτε λέει ότι η jazz είναι ανώτερη γιατι έχει τα διπλά χρόνια ζωης απο το metal.
Ξέρεις τι σημαίνει για σένα και το θέμα τελειώνει. Εμένα με έχει καθορίσει στο παρελθόν και πιθανότατα θα το κάνει και στο μέλλον, αλλά δε ζει τη ζωή μου για μένα.
Αν επικροτείς τον Angus Young που "δεν παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρα, και δε νομίζει ότι είναι καμπόσος", follow the fucking example και γέλα λίγο παραπάνω.
Τυπώνω μπλουζάκι "Too cool to bother" και πάω παραλία...

2 σχόλια:

Vic είπε...

Μισό. Δηλαδή άμα δεις τύπο να σουλατσάρει στην παραλία με μπλουζάκι Beneath the Remains του 92, από Ρόδον, δεν θα χαμογελάσεις και θα γουστάρεις σιωπηλά μέσα σου; Δεν είπαμε να παντρευτείτε ο ένας την αδερφή του άλλου να πούμε.

Αν φορούσε too cool to bother, χαμπάρι δεν έπαιρνες. Άσε που το Beneath the Remains είναι εξωφυλλάρα και μπλουζάρα.

Είμαι απόλυτα σύμφωνος για το Προσωπικό Σύμπαν και εμένα το αγαπημένο μου είδος εδώ και πολλά χρόνια είναι το Μέταλ. Απλά εντελώς παράλληλα με την κατάσταση που περιγράφεις υπάρχει και το ανάποδο, σαν μπλουζοκαμμένος που φοράει σχεδόν αποκλειστικά πολλά χρόνια τέτοια το λέω! Και η γυναίκα μου δεν είχε ραφτό Black Dahlia Murder αλλά γούσταρε Zed Yago και Metallica και αυτό βοήθησε πολύ! :)

A, και όποιος λέει ότι ο Criss Oliva είναι κουλός κιθαρίστας σαφέστατα λέει κομπλεξικές, άσχετες μπούρδες, ανάλογα το άτομο δίνεις και την δέουσα σημασία!

Είδα που λες ότι "Ξέρεις τι σημαίνει για σένα και το θέμα τελειώνει", απλά ήθελα να τα πω!

Ωραίο μπλογκ! Ο Araya είναι μορφάρα.

strgzr είπε...

...ασχετο αλλα στη φωτο ο Αραγιας ειναι σαν πιο ιβολ εκδοχη του Γιοκαρινη,απορω πως σε ψαρωσε ρε Τζον!..κατα τ'αλλα καλες διακοπες και καλα μπανια!!!!!!!

xEST