Backbone respect - Ο "αφανής ήρωας" δεν είναι αφανής, ήρωας είναι

Περίπου τώρα, οι Planet Of Zeus υποδέχονται ένα σωρό Αθηναίους στο Gagarin. Τα έχουμε πει για την περίπτωση, τώρα πια απλά θα περιμένουμε τα πρώτα ενθουσιώδη tweets.
Το θέμα που αναδεικνύεται όμως, είναι άλλο. Τι είναι οι Planet για τη σκηνή; Όχι μόνο αυτοί, αλλά και οι άπειρες μπάντες του level τους ανά τον πλανήτη. Όλοι αυτοί οι τίμιοι ήρωες των 2-5 δίσκων, που έχουν κάνει το κεφάλι μας να γυρίσει τόσες πολλές φορές και παρόλα αυτά τους ξεχνάμε συνεχώς από τις λίστες με τα all time favorites?
Συμβαίνει συνέχεια. Υπάρχει αυτή η κάστα συγκροτημάτων που έχουν μια πορεία, ένα σταθερό κοινό και καλό όνομα που τους αφήνουν να παλεύουν μεταξύ των θέσεων 3-5 σε festivals και 8-15 στις λίστες της χρονιάς. Κάθε χρονιάς.
Και αυτοί είναι πάντα εκεί. Χωρίς να έχουν αδράξει την τεράστια επιτυχία ποτέ, που θα τους δώσει το δικαίωμα να τεμπελιάσουν και λίγο, συνεχίζουν να προσπαθούν κάθε χρονιά, κάθε mini tour, κάθε ηχογράφηση.
Εδώ είναι το μισό μυστικό της επιτυχίας. Ότι δε χαλαρώνουν ποτέ. Δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Πρέπει πάντα να είσαι on the edge γιατί νιώθεις την ανάσα του άλλου στο headbanged σβέρκο σου. Ο κάθε δίσκος μάχεται να ξεπεράσει τον προηγούμενο. Να πάρεις καλύτερα reviews και να κλείσεις μια βδομάδα, 10 μέρες μεγαλύτερο tour. Ώστε να πουλήσεις 15 περισσότερα t shirts. Every penny counts.
Το άλλο μισό μυστικό είναι ότι έχουν πράγματα να βγάλουν σε κάθε δίσκο. Όταν είσαι φραγκάτος star που κυκλοφορεί album κάθε 3-4 χρόνια, χάνεις πράγματα, ιδέες και φωτιά στην πορεία. Όταν πληρώνεις το studio με την ώρα και τρέχει το ρολόι, δεν προλαβαίνεις να παραστήσεις τον Keith Richards. Εξ' ου και υπάρχει ζουμί και ουσία στο υλικό σου. Συνδύασε με αυτό ότι και ο κόσμος ταυτίζεται καθότι παλεύει το ίδιο στην καθημερινότητά του με σένα και έφτιαξες μικρό και ατσαλένιο fanbase.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι έφτασαν ψηλά πέρασαν από το ίδιο σημείο. Ίσως αυτό σημαίνει ότι είναι ένα κομμάτι της πορείας, υπάρχουν όμως μερικοί τύποι που φαίνονται να είναι φτιαγμένοι για να τραβάνε κουπί. Για να στηρίζουν μια ολόκληρη παγκόσμια σκηνή. Για να κάνουν το πρώτο, μεσημεριανό mosh pit στα festivals ώστε να ζεσταθούν τα πλήθη για το headliner. Που ενώ παίζει να φτιάξουν καλύτερο δίσκο στα σημεία, η επιγραφή "Iron Maiden" στο εξώφυλλο να τους στερήσει τη δόξα από μόνη της.
Αυτό σταματάει εδώ. Αναγνώριση και respect στη ραχοκοκκαλιά της μουσικής μας από το πρώτο κείμενο, στη σύνταξη της λίστας, στο φτηνό εισιτήριο του live στο υπόγειο, στο να φάω λίγο ήλιο στο φεστιβαλ, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τους μάγκες που κάθε χρονιά ακούω περισσότερες φορές αλλά τους δίνω λιγότερες "ψήφους". Αγαπάμε και στηρίζουμε τυπάδες σαν τους :
- Hacride, που δε μασάνε να θεωρούνται second best στη χώρα τους (ίσως επειδή δεν είναι;)
- Tardive Dyskinesia, που δεν είναι σίγουρο που θα φτάσουν, αλλά πάνε εκεί τρέχοντας
- In Mourning, που με τις ιδέες ενός δίσκου, άλλοι φτιάχνουν 5
- Tesseract, που έχουν κάνει τους Άγγλους πιτσιρικάδες να τους λατρεύουν (δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται)
- Akercocke, γιατί επιμένουν να κάνουν το blackmetal μας λίγο πιο gourmet
- Baroness, που φαίνεται να μην εξαντλούνται με τίποτα
- Protest The Hero, για να μη να στενοχωριούνται οι progsters φίλοι μας, με την κρίση που περνάει το ιδίωμα
- Between The Buried Αnd Me, για τον ίδιο λόγο, απλά +2 επίπεδα δυσκολίας
- Bring Me The Horizon, γιατί κάποιος πρέπει να τρώει το κράξιμο ενώ ταυτόχρονα πορώνει πιτσιρικαρία
- Every Time I Die, γιατί κάτι σαν αυτούς μαθαίνουν στους μικρούς τι σημαίνει rock n roll
- Fair To Midland, γιατί οι System, εκτός από τεμπέληδες είναι και απελπιστικά μόνοι
- Cancer Bats, γι' αυτό http://www.youtube.com/watch?v=vlu2BYducuk
- Sylosis, που έχουν πάρει πάνω τους δουλειά για 25 μπάντες και φαίνονται τόσο άνετοι
- Textures, επειδή είναι οι πιο cool αρχηγοί ιδιώματος (άσχετα αν κανείς δεν ξέρει ποιο είναι αυτό)
- Volbeat, γιατί αν είσαι headliner και τους έχεις από κάτω σου ιδρώνεις από το άγχος
- Whitechapel, επειδή είναι το μόνο lp που κατάφερα να πουλήσω σε τελειωμένο death metal πιουρίστα (και όλοι ξέρουν ότι αυτοί είναι οι χειρότεροι)

Οι ήρωες είναι γύρω μας. Το καλύτερο; Είναι τόσοι ακόμα που ξεχνάω...

Declaration of retro-pendence - Νέοι παππούδες, είμαστε έτοιμοι;

Είμαστε όλοι παιδιά. Μεγάλα, αλλά παιδιά. Έτσι αθώα άρχισαν όλα. Σαν μια κουβέντα της παρέας. Πολλοί ωραίοι δίσκοι φέτος και παίζοντας χαρωπά από τον έναν στον άλλο πέσαμε και στα φετινά Deftones και Soundgarden. Από τα αναμενόμενα, που πολύς κόσμος περίμενε να ακούσει. Με γνώμες βομβαρδιζόμαστε ήδη, εγώ εν συντομία θα πω ότι δεν στέκεται σύγκριση, οι Soundgarden φαίνονται εντελώς ανήμποροι να με πείσουν πλέον, ενώ οι άλλοι εμφανέστατα δεν κακογέρασαν και ενώ ρολάρουν μια ταχύτητα κάτω, έχουν βρει τον τρόπο να τους βγαίνει σε ατμόσφαιρα.
Γιατί εν συντομία, θα μου πεις όμως. Επειδή κατά πρώτον, κανείς δε χρειάζεται μια αποψάρα ακόμα και κατά δεύτερον, άλλο είναι το σημαντικό θέμα εδώ. Όχι τι έκαναν αυτοί, αλλά τι κάνουμε εμείς. Λέγοντας 'εμείς', εννοώ όσους αφορούν αυτά τα 2 albums. Τους νέους γέρους της μουσικής φυλής.
Όπως γίνεται κατανοητό, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και επιβάλλεται να επιδείξουμε γενναιότητα. Θάρρος λοιπόν παλικάρια και πάμε.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς το έχουμε εμπεδώσει. Δεν είμαστε η μερίδα του κοινού που έχει σημασία. Από τη στιγμή που θα φτάσεις την μέση των 30, είσαι εφεδρεία. Δεν έχεις ήρωες να αναδείξεις, δεν υπάρχουν breakthroughs να κάνεις και οι μπάντες που "μεγαλώνουν μαζί σου" είναι ραμολιμέντα. Αν σου φαίνονται ξένα όλα αυτά, be cool, η άρνηση είναι πάντα το πρώτο στάδιο σε αυτές τις περιπτώσεις. Θυμάσαι όταν πήρες τις πρώτες αιματολογικές όπου ήταν τσιμπημένη η χοληστερίνη; Και ένιωθες ότι για κάποιο λόγο δε σε αφορά; Σαν να μιλούσατε με το γιατρό για κάποιον τρίτο; Ίδιο πράγμα.
Δε μιλάμε για παραίτηση εδώ, κάθε άλλο, μη μαυρίζεις. Θέτουμε το πλαίσιο. Όσοι από εμάς είναι σε ηλικία που τους αφορά το comeback αυτών των 2 συγκροτημάτων επειδή τους άκουγαν παλιότερα και τώρα το συζητούν σαν γέροι σε καφενείο (λύσσαξα πια), είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε. Το rock n roll σε κρατά νέο, το ξέρουν και οι πέτρες αυτό. Το ότι φέρνει και αμνησία όμως, δεν το λέει κανείς. Πιθανότατα επειδή το έχει ξεχάσει.
Οι Soundgarden και οι Deftones κάνουν την μια παραπάνω προσπάθεια, όπως χιλιάδες μεσήλικες μπάντες έχουν κάνει στο παρελθόν και άλλες τόσες θα κάνουν στο μέλλον. Τώρα όμως είναι που μας πιάνει και εμάς. Ήρθε η ώρα που ξανά προς τη δόξα τραβούν συγκροτήματα που όντως μεγαλώσαμε μαζί. Που όταν ήμασταν όλοι νέοι, αυτοί πάλευαν με το τότε rock κατεστημένο να βρουν τη θέση τους και εμείς ήμασταν το relevant following. Πόσο κολλάει τώρα ένα "Αχ, ωραίες εποχές"...ε;
Να σου πω και κάτι; Μαγκιά μας. Αυτά μας αρέσουν, αυτά περιμέναμε (και όχι μόνο, μην είμαστε άδικοι) και είναι ιερό μας δικαίωμα να τα αναπολήσουμε και αναλύσουμε όσο γουστάρουμε. Να μην ξεχάσουμε όμως να επιδείξουμε και την σοφία μας κύριοι. Εννοώ, με γεια μας και χαρά μας εμάς, αλλά ας μην θεωρήσουμε κανέναν πιτσιρικά υποχρεωμένο να το μοιραστεί επίσης. Προφανώς και στ' αρχίδια των νέων οι Deftones και οι Soundgarden έτσι;
Εξαιρώντας τους wannabe ξερόλες, που βλέπουν τη μουσική ως ακαδημαϊκό αντικείμενο και σκίζονται να γίνουν κινητές εγκυκλοπαίδειες οπότε και ακούνε τα πάντα και τους άλλους, τους χειρότερους, τους ανασφαλείς δειλούς που ακούνε μόνο δεινόσαυρους και retro ομοίους τους για να μην τρώνε σφαλιάρες αν πουν ότι τους αρέσουν οι Whitechapel ή οι Bring Me The Horizon, όλοι οι υπόλοιποι young 'uns δεν έχουν καμία δουλειά εδώ. Αυτές είναι παλιές μπάντες, για παλιούς dudes. Εμάς. Ακούγεται βαρύ; Αλήθεια; Σκεφτόμουν το εξής στη δουλειά σήμερα. Περιμένουμε από μέρα σε μέρα να έρθει η επετειακή επανέκδοση του "Rage Against The Machine". Δίσκαρος από δω μέχρι το Δία, το άκουγα και χθες, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Επετειακή επανέκδοση. 20 χρόνων. 1992 - 2012. Το να κάθεται ένας τυπάς χθες, να ακούει το RATM, είναι το ίδιο με το να κάθεται ένας άλλος τυπάς το 1999 (δεν είναι και τόσο παλιά, είχαμε όμως τελειώσει όλοι το σχολείο, ήμασταν ήδη rockers και ξέραμε ότι θα ήμασταν για πάντα, αλλά δε φαίνεται και πέρασαν και αιώνες), και να ακούει δίσκο του 1979. Το "London Calling". Το "Unknown Pleasures". Το "Highway To Hell". Το "Overkill". Το "The Wall", που να πάρει και να σηκώσει. Και να έχει ανάμνηση των ημερών της κυκλοφορίας. Old shit...
Μέχρι τώρα το συζητούσαμε σε θεωρητικό επίπεδο μόνο. Πόσο σπαστικοί είναι οι γέροι ακροατές. Που σε κράζουν για τα νιάτα και τις επιλογές σου. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε τι είδους γέροι θέλουμε να είμαστε. Αν θα γίνουμε part of the system (Lonely Island ftw) και θα συνεχίσουμε την παράδοση του κωλόγερου, ή αν θα καταφέρουμε να είμαστε normal άνθρωποι.
Αγαπητό rock n roll...κράτα με νέο, αλλά την αμνησία... ευχαριστώ, δε θα πάρω.