Γιατί εν συντομία, θα μου πεις όμως. Επειδή κατά πρώτον, κανείς δε χρειάζεται μια αποψάρα ακόμα και κατά δεύτερον, άλλο είναι το σημαντικό θέμα εδώ. Όχι τι έκαναν αυτοί, αλλά τι κάνουμε εμείς. Λέγοντας 'εμείς', εννοώ όσους αφορούν αυτά τα 2 albums. Τους νέους γέρους της μουσικής φυλής.
Όπως γίνεται κατανοητό, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και επιβάλλεται να επιδείξουμε γενναιότητα. Θάρρος λοιπόν παλικάρια και πάμε.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς το έχουμε εμπεδώσει. Δεν είμαστε η μερίδα του κοινού που έχει σημασία. Από τη στιγμή που θα φτάσεις την μέση των 30, είσαι εφεδρεία. Δεν έχεις ήρωες να αναδείξεις, δεν υπάρχουν breakthroughs να κάνεις και οι μπάντες που "μεγαλώνουν μαζί σου" είναι ραμολιμέντα. Αν σου φαίνονται ξένα όλα αυτά, be cool, η άρνηση είναι πάντα το πρώτο στάδιο σε αυτές τις περιπτώσεις. Θυμάσαι όταν πήρες τις πρώτες αιματολογικές όπου ήταν τσιμπημένη η χοληστερίνη; Και ένιωθες ότι για κάποιο λόγο δε σε αφορά; Σαν να μιλούσατε με το γιατρό για κάποιον τρίτο; Ίδιο πράγμα.
Δε μιλάμε για παραίτηση εδώ, κάθε άλλο, μη μαυρίζεις. Θέτουμε το πλαίσιο. Όσοι από εμάς είναι σε ηλικία που τους αφορά το comeback αυτών των 2 συγκροτημάτων επειδή τους άκουγαν παλιότερα και τώρα το συζητούν σαν γέροι σε καφενείο (λύσσαξα πια), είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε. Το rock n roll σε κρατά νέο, το ξέρουν και οι πέτρες αυτό. Το ότι φέρνει και αμνησία όμως, δεν το λέει κανείς. Πιθανότατα επειδή το έχει ξεχάσει.
Οι Soundgarden και οι Deftones κάνουν την μια παραπάνω προσπάθεια, όπως χιλιάδες μεσήλικες μπάντες έχουν κάνει στο παρελθόν και άλλες τόσες θα κάνουν στο μέλλον. Τώρα όμως είναι που μας πιάνει και εμάς. Ήρθε η ώρα που ξανά προς τη δόξα τραβούν συγκροτήματα που όντως μεγαλώσαμε μαζί. Που όταν ήμασταν όλοι νέοι, αυτοί πάλευαν με το τότε rock κατεστημένο να βρουν τη θέση τους και εμείς ήμασταν το relevant following. Πόσο κολλάει τώρα ένα "Αχ, ωραίες εποχές"...ε;
Να σου πω και κάτι; Μαγκιά μας. Αυτά μας αρέσουν, αυτά περιμέναμε (και όχι μόνο, μην είμαστε άδικοι) και είναι ιερό μας δικαίωμα να τα αναπολήσουμε και αναλύσουμε όσο γουστάρουμε. Να μην ξεχάσουμε όμως να επιδείξουμε και την σοφία μας κύριοι. Εννοώ, με γεια μας και χαρά μας εμάς, αλλά ας μην θεωρήσουμε κανέναν πιτσιρικά υποχρεωμένο να το μοιραστεί επίσης. Προφανώς και στ' αρχίδια των νέων οι Deftones και οι Soundgarden έτσι;
Εξαιρώντας τους wannabe ξερόλες, που βλέπουν τη μουσική ως ακαδημαϊκό αντικείμενο και σκίζονται να γίνουν κινητές εγκυκλοπαίδειες οπότε και ακούνε τα πάντα και τους άλλους, τους χειρότερους, τους ανασφαλείς δειλούς που ακούνε μόνο δεινόσαυρους και retro ομοίους τους για να μην τρώνε σφαλιάρες αν πουν ότι τους αρέσουν οι Whitechapel ή οι Bring Me The Horizon, όλοι οι υπόλοιποι young 'uns δεν έχουν καμία δουλειά εδώ. Αυτές είναι παλιές μπάντες, για παλιούς dudes. Εμάς. Ακούγεται βαρύ; Αλήθεια; Σκεφτόμουν το εξής στη δουλειά σήμερα. Περιμένουμε από μέρα σε μέρα να έρθει η επετειακή επανέκδοση του "Rage Against The Machine". Δίσκαρος από δω μέχρι το Δία, το άκουγα και χθες, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Επετειακή επανέκδοση. 20 χρόνων. 1992 - 2012. Το να κάθεται ένας τυπάς χθες, να ακούει το RATM, είναι το ίδιο με το να κάθεται ένας άλλος τυπάς το 1999 (δεν είναι και τόσο παλιά, είχαμε όμως τελειώσει όλοι το σχολείο, ήμασταν ήδη rockers και ξέραμε ότι θα ήμασταν για πάντα, αλλά δε φαίνεται και πέρασαν και αιώνες), και να ακούει δίσκο του 1979. Το "London Calling". Το "Unknown Pleasures". Το "Highway To Hell". Το "Overkill". Το "The Wall", που να πάρει και να σηκώσει. Και να έχει ανάμνηση των ημερών της κυκλοφορίας. Old shit...
Μέχρι τώρα το συζητούσαμε σε θεωρητικό επίπεδο μόνο. Πόσο σπαστικοί είναι οι γέροι ακροατές. Που σε κράζουν για τα νιάτα και τις επιλογές σου. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε τι είδους γέροι θέλουμε να είμαστε. Αν θα γίνουμε part of the system (Lonely Island ftw) και θα συνεχίσουμε την παράδοση του κωλόγερου, ή αν θα καταφέρουμε να είμαστε normal άνθρωποι.
Αγαπητό rock n roll...κράτα με νέο, αλλά την αμνησία... ευχαριστώ, δε θα πάρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου