Metal AM - The 2011 Recap (part 2)

Πανηγυρικό year ending για το Metal AM, που μετέδωσε τα αγαπημένα του (ε όχι όλα!) από το 2011 και έκλεισε τον κύκλο των 2 recap εκπομπών, με τις δικές μας επιλογές αυτή τη φορά. Όπως αναμενόταν, ακούστηκαν πράγματα που περίμεναν όλοι, δεν ακούστηκαν άλλα πράγματα που επίσης περίμεναν όλοι, σε κάθε περίπτωση πάντως, μιλάμε για μεγάλες στιγμές. Με διάθεση στο Άλφα του Κένταυρου μετά την ανακήρυξη του "Unto The Locust" ως δίσκο της χρονιάς για τον Indieground Radio (ποιος να τους το έλεγε) μετά από τη σωρεία ψήφων των ακροατών στο σχετικό poll του σταθμού, πατήσαμε το studio με άλλο αέρα βρε αδερφέ. Παραδοσιακή πλέον και η επίσκεψη του 3ου μέλους του Metal AM, οπότε δεν έλειψε και ο Μήτσος ο Τσούνταρος, που κλείσιμο χρονιάς χωρίς αυτόν δε γίνεται και μέχρι τη στιγμή που οι Subrosa έκλεισαν το δίωρο, μιλάμε για στιγμές-διαμάντια. Αλλά μην τα λέω εγώ, η ηχογράφηση μιλάει από μόνη της

 

PLAYLIST 29/12/11

1. STEEL PANTHER Tommorrow Night

2. SEPULTURA Kairos

3. SYLOSIS Empyrean

4. PORTRAIT Beast Of Fire

5. IN SOLITUDE Poisoned, Blessed And Burned

6. PROTEST THE HERO Dunsel

7. TRIVIUM Dusk Dismantled

8. ANTHRAX The Devil That You Know

9. EVILE Eternal Empire

10. MACHINE HEAD Locust

11. VEKTOR Echoless Chamber

12. VALLENFYRE Cathedrlas Of Doom

13. TEXTURES Reaching Home

14. TESSERACT Deception - Concealing Fate Part Two

15. MASTODON Spectrelight

16. CHIMAIRA Powerless

17. PUSCIFER Man Overboard

18. SUBROSA Stonecarver

Best Of 2011

Έφτασε αυτή η εποχή του χρόνου. Είμαι απίστευτα κακός στις λίστες και κάθε φορά δυσκολεύομαι και περισσότερο. Όπως και να έχει, το 2011 άξιζε και με το παραπάνω (έχουμε μετρήσει ποτέ πόσες πραγματικά εξαιρετικές χρονιές σερί περνάμε;), οπότε ο κόπος είναι για καλό σκοπό. Από τα σιγουράκια και τις εκπλήξεις, μέχρι τα προσωπικά κολλήματα και τους ψυχαναγκασμούς, όλος ο κόσμος ήδη τσακώνεται, συγκρίνει, αποθεώνει και καταθάβει, οπότε δεν είναι πανηγύρι που χάνεται. Για πάμε...

Anthrax – Worship Music

Τίποτα δεν άκουσα περισσότερο από αυτό φέτος. Νομίζω δηλαδή. Αν άκουσα κάτι άλλο περισσότερο, κακώς, έπρεπε να είχα ακούσει αυτό. Η πιο «φιλαράκος» μπάντα του σύμπαντος μου χάρισε χιλιόμετρα ευδαιμονίας (ότι καλύτερο για αστικές μετακινήσεις), ατελείωτες στιγμές ξεφτίλας (το ρεφρέν του “I’m Alive” νομίζω έχει καταγραφεί στον ηλεκτρικό από κάμερα τουρίστα) και το γεγονός ότι αγκαλιάστηκε από όλους, μόνο την αλήθεια δείχνει. Η ετήσια έκπληξη από πάλιουρα (πέρυσι ήταν οι Accept) πάντα θα μας φτιάχνει το κέφι, όσο νέος-friendly και να το παίζουμε. Worship. Για πλάκα.

Black Veil Brides – Set The World On Fire

Guilty pleasure, αλλά μόνο επειδή ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Προφανώς κανείς δε χρειάζεται ανούσια revivals (ή μήπως όχι;) αλλά εφόσον ξεπεράσεις το βρωμερό Mad Max image (στο πιο «πολυεθνική δισκογραφική» βέβαια) και το όλο «είμαι εδώ για να σας εντυπωσιάσω σοκάροντας» (δεν το κάνεις επίτηδες αυτό), τα πραγματικά καλά τραγούδια είναι εδώ. Καλιφορνέζικο post glam στο full, με καντάρια μουσικού skill και γνώση που να βάλω τι σε κάθε κομμάτι. Για πλάκα η μπάντα που μπορεί να εξαφανιστεί αύριο (όχι λόγω άκρατης καταστροφικής rocknroll-οσύνης, μη δουλευόμαστε), αλλά κάτι στη φωνή του Biersack μου βγάζει μια σοβαρότητα. Μπορεί και να παραλογίζομαι.

Chimaira – The Age Of Hell

Κάθε χρονιά, οι αγαπημένοι σου δίσκοι είναι αυτοί που σε καβάτζωσαν το καλοκαίρι. Μπορεί να μας τα έκαναν σαλάτα στο τέλος της χρονιάς, μπορεί να μην ξέρουμε τι θα γίνει από δω και πέρα, όμως δε χάνουν ποτέ τη θέση τους στην triad του νέου αμερικάνικου metal και εφόσον δεν ξέχασαν το πώς να λιώνουν τις κιθάρες τους, η θέση τους στις καρδιές μας είναι εξασφαλισμένη. Νιώθω πως μιλάμε για την ταφόπλακα των Chimaira, αλλά χαίρομαι που γίνεται με μια δισκάρα όπως αυτή και τίποτα δε θα γουστάρω περισσότερο από το να με βγάλουν ψεύτη και να σταθεί ο Hunter στα πόδια του.

Fair To Midland  - Arrows And Anchors

Entry τελευταίας στιγμής. Αυτά είναι πάντα τα καλύτερα. Κάτι που σου σφυρίζει κάποιος (Τσούνταρος), που σου κάνει κλικ σε άσχετη φάση (όρθιος στο 040) και δεν το ξεχνάς ποτέ. Τούτος δω είναι ο δίσκος που θα σε σώσει αν έχεις αρχίσει να τα παίρνεις κρανίο με την παππουδολαγνεία των revivals που αναμένεται να σαρώσει τη δεκαετία. Στην τελική, αν γουστάρεις τόσο πολύ 70’s prog, τράβα άκου Van Der Graaf Generator και ξεφορτώσου με, förstå?Με σωστές επιρροές και τρελή ενέργεια, μπορεί να φαίνεται σαν να έχει μεγάλη απόσταση από τα heavy στα τραγουδιστά μέρη, αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για τον πλέον φρέσκο και προοδευτικό (στ’ αλήθεια) δίσκο του 2011.

Ghost Brigade – Until Fear No Longer Defines Us

Ο δίσκος της νύχτας. Οι βαρείς και ατμοσφαιρικότεροι είναι δύσκολη υπόθεση για μένα, που ακούω το 90% της μουσικής μου στο δρόμο. Όποτε λοιπόν κάποιος από αυτούς κουμπώσει με την καθημερινότητά μου, έχουμε πανηγύρια. Αυτοί εδώ οι Φιλανδοί είναι οι νικητές λοιπόν για φέτος, κυρίως επειδή έχουν σωστές δομές σε μεγάλα τραγούδια και σε σημεία οι κιθαριές τους σε κόβουν κομμάτια. Βεβαίως, πατάνε πολύ στην μελωδική doom death παράδοση της Ευρώπης (αυτό είναι το ευγενικό «θυμίζουν πράγματα»), αλλά δεν είμαι για να παραπονιέμαι. Σε περίπτωση φίλε Μιχάλη που οι Katatonia το κάνουν καλύτερα, τουλάχιστον οι Brigade έχουν τραγουδιστή που ακούγεται…

In Flames – Sounds Of A Playground Fading

Ευτυχώς εδώ είναι απλά τα πράγματα. Γενικά είναι απλή υπόθεση οι In Flames της τελευταίας 10ετίας. Είναι το συγκρότημα που δε θα πω ποτέ, σε κανέναν, να ακούσει το νέο του δίσκο. Ξέρω πολύ καλά ότι η εποχή τους έχει περάσει και ότι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως στην τέχνη του 2011. Ότι η δημιουργική τους ακμή έχει φύγει και δεν θα ξαναγυρίσει. Ακόμα και να βγάλουν ένα επικά αριστουργηματικό album κάποτε, δε θα σημαίνει τίποτα. Το “Sounds…” αφορά μόνο ένα συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων, που πάσχουμε από fanboy-σμό και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια ακόμα δόση από αυτό το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ πράγμα που φτιάχνουν οι In Flames. 10 τραγούδια ακόμα (δε μου αρέσουν όλα) για να έχω να πορεύομαι. Η διαφορά με τους κολλημένους σε ξεχασμένες από το θεό μπάντες; Δεν το προπαγανδίζω καθόλου. Μην ασχοληθεί κανείς.

Karma Violens – Dormancy

Καμάρι. Οι Violens, αφού όργωσαν σκηνές σε υπόγες και festivals, ρημάζοντας κάθε μια από αυτές, και έχοντας ένα πορωμένο demo σαν αποσκευή, έβαλαν κάτω τα κιτάπια τους και μας πέταξαν στα μούτρα μια δισκάρα από δω μέχρι την Killadelphia. Όλο (όλο όμως) το συνάφι του NWOAHM βρίσκει στην Αθήνα ένα πανάξιο μέλος και πράγματα που θα ζήλευε μέσα στο “Dormancy”. Μόνιμα σε ισορροπία aggression και λεπτοδουλειά, υποβοηθούμενα από έναν killer ήχο και πάνω από όλα, μια σειρά από κομμάτια πρώτης ποιότητας, βροντοφωνάζουν την παρουσία των Violens και δίνει σε μας ένα λόγο ακόμα να καμαρώνουμε, σε μια χρονιά που ευτυχώς ήταν γεμάτη από τέτοιους. 

Machine Head – Unto The Locust

Αν είχα κάνει λίστα το 2007, θα είχε μόνο το “Blackening” σε όλες τις θέσεις. Με το “Locust” συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Δε μου πάτησε τη ζωή κάτω όπως το άλλο, το ακούω όμως πολύ ευκολότερα και στρωτά. Πως λέει η διαφήμιση με τον ομορφάντρα «θα σου βάλω και σως για να γλιστράει»; Αυτό. Εξαρχής μου φάνηκε πιο ανάλαφρο, (ενώ είναι 200 κιλά), πιο μικρό σε διάρκεια, (ισχύει) και πιο προσιτό με κάποιο τρόπο, (ενώ είναι φτιαγμένο με τον ίδιο τρόπο). Είναι αδύνατον να μη σε κερδίσει η φρεσκάδα του και ενώ θα περιμένουμε να δούμε αν θα ξεπεράσει το “Blackening” στο τεστ του χρόνου (όχι ότι έχει καμία σημασία), αποκλείεται να λείπει από καμία λίστα φέτος. 

Planet Of Zeus – Macho Libre

«Οδηγώ και πατάω πεζούς, γιατί ακούω Planet Of Zeus». Όταν μια μπάντα εμπνέει τέτοια παοκτζίδικα συνθήματα, δεν έχει να φοβάται τίποτα. Πολλά έχουν πει πολλοί και δεν έχει νόημα να το ζαλίζουμε περισσότερο, σίγουρα το πιο πιασάρικο και επιτυχημένο ρωμέικο μουσικό κατασκεύασμα του έτους, με αυτοπεποίθηση και μαγκιά γέρου ελέφαντα. Από τα videos, στα live, στις φάτσες, στο following και στην επική εμφάνιση στο An τον Οκτώβριο, τούτοι οι 4 έχουν βάλει θεμέλια και έχουν φτάσει τις προσδοκίες μας στον Πλούτωνα. Το νου σας, ρεμάλια!

Protest The Hero – Scurrilous

Αδικία και πάλι αδικία. Για κάποιο λόγο, οι P.T.H. έχουν περάσει σαν κάποια μοντέρνα μπάντα, κάποιου μοντέρνου είδους, κάτι εξαποδώ γενικότερα. Οπότε χάνουμε τους «παλιούς». Όποιος μπει στον κόπο να ακούσει το “Scurrilous” καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα album στεγνού prog, με ούτε μισή core αναφορά και το απαραίτητο χταποδοπαίξιμο. Πάνε και οι «νέοι». Και πως θα γίνει ρε παιδιά; Ε, απλά το πετάμε και όπου κολλήσει. Αν γουστάρεις τους Dream Theater, σου κάνει. Αν γουστάρεις συνθέσεις που θυμάσαι σημεία και όχι ρεφρέν, επίσης σου κάνει. Αν βαρέθηκες τους πίθηκες, σου κάνει. Αν στραβώνεις με τους γέρους, μάντεψε, σου κάνει. Πες μου τώρα εσύ ποιος από όλους μας δεν ανήκει σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, να σου πω κι εγώ σε πόσες δισκοθήκες θα έπρεπε να υπάρχει αυτό. 

Sarabante – Remnants

Μαγκιά. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να φτιάχνεις fanbase από το πουθενά, με ένα δίσκο, σε ιδίωμα τίγκα στους ελιτιστές ξερόλες. Αλλά φαντάζομαι όταν έχεις δουλεμένο album και αναμφισβήτητο ταλέντο, κάπως έτσι γίνεται. Οι Sarabante εμφανίστηκαν μια μέρα και από την επόμενη, έβλεπες posts (αχ αυτό το ιντερνέτι) και διαδικτυακές αποθεώσεις από όλες τις μεριές. Εύκολα μπήκε στα sites, στα ραδιοφωνικά playlists και στις συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης (με φραπέ επάνω). Μόλις κουμπώσουμε και τη live πιστοποίηση (αυτοί είμαι σίγουρος ότι είναι μια χαρά, εγώ απλά δεν τους έχω δει ακόμα), θα πάμε για μεγάλα πράγματα.

Steel Panther – Balls Out

Ο πιο άχρηστος και χρήσιμος δίσκος της χρονιάς. Δεν προσέφερε τίποτα, δεν έδωσε ιδιαίτερο λόγο σε κανέναν να ασχοληθεί μαζί του πέρα από 2 λεπτά συζήτησης της Steel Panther περίπτωσης και απολύτως σίγουρα δε θα το ξανακούσει κανείς από του χρόνου και μετά. Εμένα όμως, μου χάρισε τόσες και τόσες απολαυστικές διαδρομές, τόσο practice στην αυτοσυγκράτηση να μην γκαρίζω “I need you to be the nurse, cause I can feel the swelling getting wooooooorse” στο “It won’t suck itself” και τόσα άλλα anthemic πανηλίθια στιχάκια, που είναι αδύνατον να το αγνοήσω. Ίσως ο προηγούμενος Panther δίσκος να είχε περισσότερη πλάκα, όταν το αστείο ήταν πιο φρέσκο, αλλά εγώ μόνο αυτόν άκουσα.

Sylosis – Edge Of The Earth

Χεστήκαμε για τους δίσκους του μοντέρνου ήχου από τους παλιούς. Οκ, προφανώς οι Machine Head και οι Lamb Of God ξέρουν να το κάνουν, αν όμως δεν μας ψαρώσει και κανένας νέος, δεν πάμε πουθενά. Η Αγγλία δίνει ένα σωτήριο παρών και όσο οι Trivium συνεχίζουν να φαίνονται μπερδεμένοι, σε κάτι τέτοιους πρέπει να στηριζόμαστε. Για πλάκα οι πιο γκαζιάρηδες και focused, σε ένα ιδίωμα με σοβαρά θέματα επιβίωσης. Αλλά με τέτοιες κιθάρες για πυξίδα, μη φοβάσαι τίποτα. 

Textures – Dualism

Όποιος δε στραβώθηκε από τα φαντεζί νέα ονόματα του djent (ποιος;) ήξερε ότι αυτό είναι το album που έπρεπε να περιμένει. Τούτοι δω είχαν κάπως αθόρυβη πορεία μέχρι τώρα, μάλλον επειδή δεν είχαμε που να τους εντάξουμε. Η σωστή δουλειά τους είχε εξασφαλίσει τη φήμη στους σωστούς κύκλους και τώρα που έκαναν τη σωστή μεταγραφή στο μικρόφωνο, όλα μπήκαν στη θέση τους. Μακριά από τις copy/paste djent παπάτζες, μάζεψαν τα περισσότερα τραγούδια που ΘΥΜΑΣΑΙ και δίδαξαν the way to go.

The Bliss – Gabbatha

Guilty as charged. Αν ακούσατε για έναν και μοναδικό τύπο που βρήκε κάτι να γκρινιάξει για το δίσκο των Bliss, εγώ ήμουν. Την εποχή που βγήκε και όλοι  μιλούσαν για αυτό με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, εγώ στραβομουτσούνιαζα. Η ελιτίστικη βλακεία που με δέρνει βλέπετε, δε με άφησε να ξεπεράσω τις Tool νόρμες που ποτίζουν τα κομμάτια των Bliss. Με τον καιρό όμως και χωρίς καμία αφορμή, τα αυτιά ξεβούλωσαν και ευτυχώς μπόρεσαν να ακούσουν στ’ αλήθεια τα τραγούδια και να νιώσω τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι Πειραιώτες. Για όλο τον  φυσιολογικό κόσμο, κόσμημα της ελληνικής σκηνής του 2011. Δίσκος της υπομονής, μόνο αν είσαι ηλίθιος.

The Haunted – Unseen

Το πόσο γουστάρω που από όταν κυκλοφόρησε δεν έχει συζητηθεί, δε λέγεται. Εντάξει, κοντά στο live τον Οκτώβριο κάπως το ξαναθυμήθηκε η κοινότητα, αλλά πριν και μετά, άφαντο. Έτσι και αλλιώς, ήταν δίσκος για την πάρτη μου, που πατάει πάνω στα πιο απόκρυφα προσωπικά μου γούστα και ο μοναδικός που δε βγήκε από το ipod όλη τη χρονιά. Σίγουρα όχι το album που θα μπει στο review της δεκαετίας (όλο και κάποιος καμένος θα βρεθεί να το κάνει), αλλά περισσότερο Peter Dolving δε μπορεί να αντέξει το fanboy μέσα μου, και αυτό είναι υπέρ αρκετό.

Times Of Grace – Hymn Of A Broken Man

Ο πρώτος δίσκος που μας τσουτσούρισε φέτος. Ομολογώ ότι το στραβοκοίταξα στην αρχή (ε, τι πάει να πει «μαζευόμαστε οι Killswitch, φτιάχνουμε μουσική Killswitch, αλλά το βαφτίζουμε αλλιώς;), αλλά εφόσον είναι οκ  ο Howard Jones με αυτό, εμένα μου περισσεύει. Πόσο μάλλον που πρόκειται για το δίσκο που περιμέναμε και όλα εκεί μέσα δουλεύουν ρολόι. Ότι και να λέμε, ο Jesse Leach είναι παλαβή αδυναμία και ο δίσκος έχει τη σφραγίδα του φαρδιά πλατιά επάνω. Άσε που σαν southern ballad από γεννημένο μετά το 1977 αμερικανό, δεν έχει…

Today Is The Day – Pain Is A Warning

Το ξέρετε ότι έχουμε όλοι χεσμένο το Steve Austin ε; Τώρα που συζητάμε το καινούριο Today Is The Day, εντάξει, φοβερός τύπος και ξεχωριστός καλλιτέχνης. Όλο τον υπόλοιπο καιρό, κόβω το χέρι μου ότι κανένας δεν θα τον θυμόταν, ή θα τον έβαζε στο top 10 των αμερικανών masterminds. Κακώς βέβαια, γιατί φέτος όπως και κάθε χρόνο noise-άρει όπως κανείς άλλος, οι δίσκοι που φτιάχνει είναι πάντα είδηση και η προσωπικότητά του ξεχειλίζει. Έτσι ακριβώς είναι και το “Pain Is A Warning”. Και ζόρικο, και πιασάρικο, και απάλευτο, με τραγούδια που θυμάσαι, ατμόσφαιρες που σε πλακώνουν και σπασίδια για το pit. Και όσο οι σωστές μπαλάντες θα δίνουν πόνο, το “This Is You” θα μαζεύει παράσημα. 

Trivium – In Waves

Μάλιστα. Δε θα πω ψέματα, είχα υψηλότερες προσδοκίες για αυτό και από τον Heafy. Στις πρώτες ακροάσεις ήμουν κάτι σαν headbanging Ρόμπαξ. Άκουγα κάτι που μου άρεσε, έτρωγα και το καπέλο μου ταυτόχρονα. Λίγο αργότερα αποφάσισα ότι ο δίσκος είναι άνισος, ότι έσκιζε ατελείωτα μέχρι τη μέση και μετά ήταν τίγκα στο filler (πλεονασμός). Σίγουρα είχε τις ευλογίες μου, αλλά ένιωθα και λίγο εξαπατημένος. Έπρεπε να περάσουν μήνες για να πάρω χαμπάρι ότι θυμόμουν τα πάντα, πως ότι είναι καλό, είναι ασύλληπτα καλό και ότι δεν είναι τόσο καλό, υπάρχει για να γεννάει συζητήσεις. Το έχω πάρει απόφαση ότι οι Trivium θα είναι για πάντα η metal piñata, άρα πρέπει να αγοράσω καινούριο t shirt, έχω γεράσει και παχύνει από το 2006 και δε μου κάνει το παλιό.

Vallenfyre – A Fragile King

Τώρα κάντε όλοι στη μπάντα, που έλεγε και το τραγούδι. Ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε μια μεγάλη αλήθεια. Κανένας δε διαβάζει λίστες για να δει μια ακόμα άποψη για τους δίσκους που έχουν συμπεριλάβει όλοι. Η όλη διαδικασία γίνεται για το κάτι φοβερό που σου ξέφυγε και για το εκάστοτε προσωπικό κόλλημα του καθενός. Δεδομένα ο πιο αγαπημένος σου δίσκος είναι αυτός που μόνο εσύ έχεις στη λίστα σου. Δεν ισχύει αυτό βέβαια για τη δική μου λίστα και τους Vallenfyre, αλλά μα τον Κρομ, πολύ θα το ήθελα. Για πλάκα ο πιο θανατερός δίσκος του ’11 και με τόσο στυλ, που δίνει την εντύπωση ότι γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε 5 μέρες. Όποιος φαντασιωνόταν τους καλούς Entombed με leads, ή τους καλούς Paradise Lost με περισσότερο γκρούκου-γκρούκου, να σηκώσει το χέρι.

Metal AM - The 2011 Recap (part 1)

Συμμάζεμα της χρονιάς, μέρος πρώτο. Η πρώτη από τις 2 εκπομπές που θα φτιάξουμε μια ωραία σούμα του 2011, ξεκίνησε με αναμνήσεις από συναυλίες (λίγες), μάγκες συμπατριώτες μουσικούς (ευτυχώς πολλοί περισσότεροι) και πάνω από όλα, τις ζόρικες λίστες που μας έστειλαν οι ακροατές και πάνω τους πάτησε όλο το δεύτερο μέρος. Οι φιλαράκοι λοιπόν τράβηξαν κουπί στο χθεσινό Metal AM, και πολύ φυσιολογικά είχαμε άλλη μια αξέχαστη Πέμπτη. Φήμες λένε ότι ο Cowboy From Ktel πήρε ειδική άδεια από το στρατό, ώστε να μη χάσει την ανασκόπηση, και εγώ το πιστεύω...


 

 PLAYLIST 22/12/11

1. CORONER Grin
2. ACCEPT Teutonic Terror
3. CLUTCH 50,000 Unstoppable Watts
4. JUDAS PRIEST The Sentinel
5. GOJIRA Toxic Garbage Island
6. MESHUGGAH Stengah
7. PLANET OF ZEUS Dawn Of The Dead
8. THE DIVE Billy Jean
9. SARABANTE Blindfold
10. KARMA VIOLENS Full Dose Of Hate
11. MASTER RESET Nutshell Republic
12. RAVENCULT Morbid Blood
13. RIOT Riot
14. SYMPHONY X Bastards Of The Machine
15. FAIR TO MIDLAND Musical Chairs
16. THE HAUNTED Unseen
17. ICED EARTH Anguish Of Forever
18. ARCHITECTS Stay Young Forever
19. ORCHID Capricorn

Pantera – Lamb Of God : Leaders (οι μεν), not followers (οι δε)…

Τείνει να γίνει trend. Πρώτος εγώ θα το πανηγυρίσω και ομολογώ ότι ψοφάω για κάτι τέτοια. Τα guests από φίλους που έχουν το πληκτρολόγιο ως επέκταση των δακτύλων και της γλώσσας τους είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτα, κάτι σαν τα μελομακάρονα μέρες που είναι. Αυτή τη φορά, είναι η σειρά του φίλου Βασίλη Γκορόγια (ο γνωστός Ιρλανδός Tommy O' Lee) που παραληρεί για το μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι Lamb Of God, παίρνοντας φόρα από το παρελθόν, αποκλειστικά και μόνο υπό βιωματικό πρίσμα.

8 Δεκεμβρίου του 2004…χωρίς ADSL και ταχύτητες του φωτός, χωρίς καν internet (λίγο αργότερα μπήκε στη ζωή μου το dial-up με τον επικό ήχο κλήσης “του ρου του του…” ή κάπως έτσι!), αραχτός στην πολυθρόνα μου ακούω την μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή του Metal Hammer (ναι υπήρχε ακόμη το ραδιόφωνο ως μέσο!). Έλα όμως που μετά από λίγο το αραλίκι θα μου έβγαινε σε παγωμάρα! Τι;;; Νεκρός ο Dimebag Darell από πυρά αγνώστου ψυχοπαθή – τρελού- παρανοϊκού fan των Pantera σε συναυλία των Damageplan στο Ohio της Αμερικής; Γαμώ το ελλιπές security και την νόμιμη άδεια οπλοφορίας στην «Γη της επαγγελίας», ο, ίσως αγαπημένος μου κιθαρίστας ever και ένας άνθρωπος που από τα όσα είχα διαβάσει και ακούσει ήταν «έξω καρδιά», πράγμα που σε βοηθούσε να ταυτιστείς ακόμη παραπάνω με τον ίδιο και την μουσική του, ήταν νεκρός έτσι απλά. Θυμάμαι σαν χθες την ανακοίνωση του live των Pantera με τους Slayer για την 21^η Σεπτεμβρίου του 2001 στην Αθήνα και όντας μαθητής της 1^ης λυκείου και μεγαλωμένος στην «αθάνατη ελληνική επαρχία», ήξερα πως οι πιθανότητες να είμαι εκεί ήταν πιο ανύπαρκτες και από την παρουσία του Κονστάντσο κάτω από τα δοκάρια του Ολυμπιακού. Δεν θα κρύψω την αμαρτία μου, χάρηκα τελικά που ακυρώθηκε λόγω της πτώσης των Δίδυμων Πύργων, του Οσάμα Μπιν Λάντεν, της αμερικανικής κυβέρνησης ή όποιου στο διάολο ευθύνεται (υπάρχει και το Zeitgeist παιδιά!), πρώτον, επειδή δεν θα ζούσε ΚΑΝΕΙΣ μετά από αυτή τη συναυλία (ναι καλά μας έπεισες!) και δεύτερον, ίσως να μου παρουσιαζόταν η ευκαιρία να τους δω κάποια άλλη στιγμή, σε ένα πιθανό reunion που τα βαριέμαι γενικά αλλά έχω και top – 5 εξαιρέσεις (μέσα σε αυτές είναι και οι Τρύπες!)…όχι όμως μετά την 8^η Δεκεμβρίου.

              Το κενό τεράστιο έως και δυσαναπλήρωτο. Οι μπάντες που τους ακολούθησαν πολλές, άλλες με σωστό τρόπο, άλλες με στυγνό copy paste, αλλά πουθενά δεν μπορούσα να βρω αυτό το groove, αυτή τη ρημάδα ειλικρίνεια των Pantera. Έτσι, κάπου στα τέλη του 2005 αποφασίζω να δώσω μια ευκαιρία στους ανερχόμενους τότε στην Ευρώπη Lamb of God, αγοράζοντας το “Ashes of the Wake”. Τι το ‘θέλα;; Με το που μπαίνει το riff του “Laid to Rest” και κάπου στο 2:20, μετά το τσαντισμένο “see who gives a fuck” του Randy Blythe, ακολουθεί ένα από τα τιτανομεγιστότερα breakdowns ever, για εμένα η αναζήτηση είχε τελειώσει. Θες ενέργεια; Ξεχειλίζει από παντού. Θες thrashy riffs, σωστά τέκνα των Slayer και Exodus; Ακόμη και οι πατεράδες τους θα τα ζήλευαν. Θες κοινωνικούς, επίκαιρους στίχους που πιάνουν τον παλμό της εποχής; Εδώ είναι και αυτοί. Μα πάνω απ’ όλα, θες αυτό το διαολεμένο groove που πολλοί θα ήθελαν να έχουν, αλλά πραγματικά λίγοι το κατέχουν; Δεν σχολιάζω άλλο, έχω παραδοθεί! Ακολουθεί το εξίσου απίστευτο “Sacrament” με έναν πιο catchy προσανατολισμό (βέβαια πόσο catchy μπορεί να είναι τραγούδια με τίτλους “Foot to the Throat” και “More Time to Kill” ένας Lemmy ξέρει!), το οποίο με τη βοήθεια του “Redneck” μπαίνει στο σπίτι του κάθε συνειδητοποιημένου ακραίου μεταλά και μη, και φτάνουμε στο larger than life dvd “Killadelphia” (η χρονολογική σειρά των πραγμάτων είναι καθαρά βιωματική, μη πετάτε πέτρες!). Εδώ γίνεται ακριβώς ότι έγινε και με τους Slipknot και το “Disasterpieces” dvd…σωστή αλλά ταυτόχρονα χωρίς κουκούλες διαχείριση και παρουσίαση της εικόνας του group, την οποία οι κακεντρεχείς ίσως την πουν fake αλλά αναρωτιέμαι, πόσο fake μπορεί να είναι ένας καβγάς μεταξύ του μονίμως τσαντισμένου και μεθυσμένου τραγουδιστή σου και του τέρατος ηρεμίας κιθαρίστα, ο οποίος αφού έκανε υπομονή ανάλογη με του Νικοπολίδη μέχρι να πάρει τη θέση βασικού του Βάντσικ, τον κοπανάει και τον σωριάζει κάτω με σπασμένη μύτη; Όπως και να χει, αυτά τα dvds εκτόξευσαν τις μπάντες σε άλλο επίπεδο, χωρίς καν να είναι οι αψεγάδιαστοι νέοι δίσκοι τους, καθώς έχουν πιάσει το νόημα της εποχής, που δεν είναι άλλο από το ότι η εικόνα παίζει επίσης τεράστιο ρόλο με την μουσική, καθώς ΟΛΟΙ την αναζητούν στην εποχή αυτοκρατορίας του internet.

              Έχοντας στη δισκοθήκη μου τις προαναφερθείσες κυκλοφορίες, τι έμενε; Να σκαλίσω το παρελθόν τους. Τα “New American Gospel” και “As the Palaces Burn” εντυπωσιάζουν με τις ιδέες που παρουσιάζουν, οι οποίες αν και σε ακατέργαστο επίπεδο λόγω πρώτων βημάτων στη σύνθεση και «ξερής παραγωγής» (μάλιστα στο 2^ο την έχει κάνει ο Devin Townsend, μυρίστηκε λαβράκι σαν θεούλης που είναι!) δεν περνάν σε καμία περίπτωση απαρατήρητες και τα παραδείγματα πολλά… “Ruin”, “Black Label”, 11^th Hour” , “Terror and Hubris in the House of Frank Pollard”, “Vigil” (ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι τους). Το πάρτυ δεν σταματά εδώ όμως καθώς βγάζουν νέο dvd τον Ιούνιο του 2008, που καταγράφει τα όσα συνέβησαν από την κυκλοφορία του “Sacrament” και μετά, σε μία περιοδεία 237 (!!!) στάσεων support – άροντας  κατά καιρούς Slayer, Megadeth, Black Sabbath (εγώ τους Heaven and Hell δεν τους ξέρω!) και καταλήγοντας σε δική τους headline περιοδεία σε αρένες, με αποκορύφωμα την Ε-ΠΙ-ΚΗ εμφάνιση τους στο Download, την οποία έχω παρακολουθήσει ολόκληρη με τη γιαγιά μου και ατάκες του στυλ «ωραίες κοπέλες» για την μπάντα, «α κοίτα εκεί, έχει ζωγραφιστό χέρι» για τον Chris Adler  και τα τατουάζ του, και «είναι και παντρεμένο το παιδί, φοράει και βέρα» για τον Mark Morton, που όντως φοράει και έπρεπε να πατήσω παύση για να τη δω ενώ αυτή την διέκρινε από απόσταση 5 μέτρων και ενώ έπαιζε full speed riffs, θα τις πάρω μαζί στον τάφο μου! Ας μη παραβλέψουμε και το 1^ο τους dvd “Terror and Hubris” που δείχνει λίγο πιο διακριτικά τη διάθεση τους να εκτεθούν (τα “Vulgar Videos” των Pantera έκαναν την αρχή, άλλο ένα κοινό σημείο αναφοράς) και φτάνουμε αισίως στον Φλεβάρη του 2009, όπου καθιερωμένοι πλέον κυκλοφορούν το “Wrath”, δίσκο που οι οπαδοί περιμέναμε με τρεχούμενα σάλια και τα κοράκια με βλέψεις κραξίματος ως εμπορικούς πλέον (αυτό το θέμα σηκώνει άλλο κείμενο από μόνο του)! Έλα όμως που αποφάσισαν να βγάλουν τον πιο «βαρύ» δίσκο τους, σε σημείο που κάλλιστα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν πιο safe και το ανορθόδοξο του πράγματος μέσα στην ορθοδοξία του είναι πως φτάνει μια ανάσα από την κορυφή του Billboard, στη 2^η θέση. «Πωοστ γένεν αυτό;», με συνθέσεις φτιαγμένες για βρωμόξυλο όπως τα “Set to Fail” και “Contractor” (στο 2:20 νιώθω σαν τον Κόναν τον βάρβαρο ΚΑΘΕ φορά που το ακούω); Μάλλον οι αξίες αργά ή γρήγορα αναγνωρίζονται. Ο δίσκος για άλλη μια φορά σπέρνει και θερίζει, η παραγωγή του είναι από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει, υπάρχει διάθεση πειραματισμού καθώς μπαίνει και ένα επικό στοιχείο, για παράδειγμα στο “Reclamation” (δεν νομίζω να περιμένατε guest του DeMaio;) και δείχνουν πως σε επίπεδα songwriting έχουν ξεφύγει. Τρανταχτό παράδειγμα το “Grace” με την ακουστική εισαγώγη, το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ riff του, τη σωστή εναλλαγή γέφυρας – ρεφρέν, τη σειρά από riffs που ακολουθούν και το τελείωμα με άψογο solo. Νταξ, δισκάρα και το “Wrath”, μπράβο στα παιδιά αλλά για καμιά συναυλία θα μας τιμήσουν; 1^η Ιουνίου του 2010 η μαγική ημερομηνία στο Fuzz και επιτέλους βλέπουμε μια μπάντα κυριολεκτικά στο peak της (ευτυχώς υπάρχουν και άλλα παραδείγματα αλλά δυστυχώς λίγα). Εισιτήριο Νο 11 (ο τυχερός μου αριθμός, τυχαίο;), παρατάω τους υπόλοιπους που ήθελαν να ανέβουν στον εξώστη και στοιβάζομαι όσο πιο μπροστά γίνεται στο μπούγιο του sold out club. Ειλικρινά δεν θυμάμαι και πολλά, οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν (διοργανωτές, κατακαλόκαιρο με 40 βαθμούς έξω και 50 μέσα, και υπεράριθμα εισιτήρια για να τα τσεπώσετε προσέχτε, επειδή γουστάρουμε και τα σκάμε δεν είμαστε ζώα!) αλλά ξέρω πως μετά το τέλος της συναυλίας, αν και αφυδατωμένος, γδαρμένος και πολλά άλλα σε –μένος, έφυγα πλήρης με μια χαμογελάρα που δεν θα έσβηνε για πολλές μέρες ακόμη. Άνετα στο top-10 των καλύτερων συναυλιών που έχω δει…

               Και φτάνουμε αισίως στο παρόν. Με μόνο δείγμα νέας μουσικής το πολύ καλό “Hit the Wall” για το videogame Iron Man 2 και την ανακοίνωση κυκλοφορίας νέου δίσκου εντός του 2012, αρχίσαμε να πεινάμε! Τελικά οι μάσκες πέφτουν στις 31 Οκτώβρη με την αποκάλυψη των απαραίτητων info (τίτλος, track list, εξώφυλλο, ημερομηνία κυκλοφορίας κλπ.), συνοδευόμενων από ένα μικρό πλην όμως λαχταριστό trailer που μας άφησε να ψαχνόμαστε. ‘Ώσπου βγήκε το πρώτο τραγούδι του δίσκου και έτσι πήρα την αφορμή (μαζί με τη συμπλήρωση 7 χρόνων από τον θάνατο του Dime) να γράψω όλο αυτό το κατεβατό για τον G.R.A.F.I.A.. Ειλικρινά οι αντιδράσεις όσων άκουσαν το “Ghost Walking” εκείνη τη μέρα ήταν του τύπου «αααααααα», «πω πω πω πω», «πςςςςςςςςςςςς»! Λέξεις πάντως δεν άκουγες, όλοι κατάπιαμε τη γλώσσα μας και η μόνη κίνηση ήταν το πάτημα του repeat. Οι τύποι πέρα από την αδιαμφισβήτητη ποιότητα τους, ξέρουν να παίζουν άριστα και το παιχνίδι των media και το όλο σούσουρο πριν το “Resolution” το αποδεικνύει καθώς έχουν στρέψει όλα τα μάτια πάνω τους. Δεν με νοιάζει αν θα είναι καλός ο δίσκος ή όχι. Βασικά με νοιάζει αλλά και κακός να είναι (που λίγο δύσκολο μου φαίνεται) δεν θα κάτσω να τους κράξω. Έχουν πετύχει κάτι αξιοπρόσεκτο, αναλογικά αντίστοιχο με αυτό των Pantera (άλλες εποχές τότε, οι πωλήσεις ήταν υπερδιπλάσιες απόντος του downloading) και θαρρώ πως αξίζουν το σεβασμό όλων, άσχετα του τι ακούν. Γιατί το N.W.O.A.H.M. (δεν μου αρέσει να το λέω metalcore γιατί ΔΕΝ είναι metalcore!) έχει αρχίσει να παρεξηγείται σε εκνευριστικό σημείο (δικαιολογημένα εν μέρει) αλλά το ξεκαθάρισμα έχει γίνει εδώ και καιρό. Οι Lamb of God είναι με διαφορά οι ηγέτες του κινήματος και παίζω ξύλο γι’ αυτό. Αν ανά είδος διαλέγαμε και μία μπάντα καθολικού respect (Motorhead στο heavy metal, Napalm Death στο grindcore κπλ.), οι «αμνοί» δεν έχουν ανταγωνισμό. Γι’ αυτό ας έχουμε ανοιχτά αυτιά , μάτια αλλά πάνω απ’ όλα μυαλά, για να αφουγκραζόμαστε το οτιδήποτε την ώρα που συμβαίνει…the king is dead (Dimebag), long live the kings (Lamb of God).

           Υ.Γ.1) Το κείμενο είναι καθαρά οπαδικό αλλά συνάμα όσο πιο αντικειμενικό γίνεται…δηλαδή καθόλου!

           Υ.Γ.2) Όταν σου απαγορεύουν το όνομα Burn the Priest και η εναλλάκτικη σου «ειρωνική» απάντηση προς τον συντηρητισμό είναι το Lamb of God, τότε διάολε το χεις! 

Β   

Βα