The greedy collector’s effect – Είσαι σίγουρος πως το κάνεις για τους σωστούς λόγους;

Ο βασικός λόγος που διαβάζω οτιδήποτε, δεν είναι η ενημέρωση, δεν είναι η γνώση, δεν είναι καν η ευχαρίστηση. Διαβάζω γραπτά άλλων, για να ανακαλύπτω πως εκφράζουν μια παρόμοια σκέψη με τη δική μου και για τις στιγμές που θα βρω μια αφορμή να αρχίσω τη φλυαρία. Ο Chuck Klosterman είναι πολύ φίλος μου. Όχι στ’ αλήθεια, αλλά προχτές μου έδωσε μια τέτοια αφορμή (το “Fargo Rock City” είναι γεμάτο από τέτοιες) που σε συνδυασμό με μια κουβέντα που είχα με ένα φίλο, με έβαλε σε σκέψεις.
 Ο φίλος μας ο Chuck λοιπόν, αφηγείται σε κάποιο σημείο το πώς εκμεταλλεύτηκε ένα τραπεζικό μπέρδεμα και βρέθηκε, έφηβος, με ένα σωρό λεφτά. Τα οποία φυσικά σκόρπισε σε δίσκους, με μανιώδη ρυθμό, φτάνοντας σε σημείο να καίγεται περισσότερο για την απόκτηση των albums, παρά για τη μουσική που περιείχαν. “My relationship to the music, has been replaced by my relationship with its acquisition” αναφέρει επακριβώς. Εδώ κουμπώνει ο γνωστός μου, περήφανος συλλέκτης και γενικά ωραίος τύπος, που συζητώντας για το “Lulu” μου λέει μια από τις top ατάκες θέλω-να-φτάσω-τον-Καψάσκη-στα-κόκκινα. «Προφανώς είναι μαλακία το album, αλλά τους γουστάρω μωρέ, και θέλω να έχω τα πάντα από αυτούς».
 Τώρα, θα παραμείνω ψύχραιμος. Τότε δεν ήμουν. Σου άρεσαν 2-3 δίσκοι από ένα συγκρότημα και επειδή τώρα θεωρείσαι fan, θα αποθηκεύεις σπίτι σου ότι παπαριά βγάλουν, από τώρα μέχρι το τέλος του κόσμου; Έχει ο Hetfield ένα ράφι στο σαλόνι σου, όλο δικό του, να ξεφορτώνει ότι θέλει. Δεν είναι δική σου επιλογή τι θα κατισκωθεί εκεί πάνω, είναι του Ulrich. Δεν είναι κάτι που θα ακούσεις, ο σκοπός του είναι να πιάνει χώρο και να συμπληρώνει τη χρονολογική σειρά. Βγήκε το “Dystopia” (τυχαίο το παράδειγμα), θα το αγοράσεις, θα το ρίξεις στην designated θέση του και όποτε θέλεις να ακούσεις Iced Earth (god knows why), θα βάλεις το “Dark Saga”.
 Don’t get me wrong, και εμένα με δαιμονίζει η θέα μιας τεράστιας δισκοθήκης. Σαν αντικατοπτρισμός του γούστου και του πόσο μεράκι έχει βάλει ο ιδιοκτήτης της για να τη διαμορφώσει όμως, όχι σαν θέαμα. Αν ήταν έτσι, θα πωλούνταν έτοιμες. Στα καταστήματα επίπλων, μαζί με τις ραφιέρες, έτοιμο αξεσουάρ πλήρης heavy metal δισκοθήκη, με έμφαση στο euro power περιόδου ‘94-‘99. Στη φέρνει το φορτηγό, την βάζεις στον τοίχο, ακούς ότι σου αρέσει και αγνοείς τα υπόλοιπα. Μια κι έξω. Ποια είναι η διαφορά; Ότι τα ξόδεψες σιγά σιγά; Λεπτομέρειες.
Το point δεν είναι να πουλάς μούρη, ή να επιλέξεις 30-40 συγκροτήματα που είναι ο «ήχος σου» και να συγκεντρώσεις κυκλοφορίες. Αν έχεις βίτσιο με τα κενά που συμπληρώνονται, πάρε album της Panini. Το σκεπτικό είναι να αγοράσεις ένα δίσκο που σου αρέσει, μετά έναν ακόμα, λίγο μετά 2 άλλους, και με τα χρόνια να κοιτάω τα ράφια σου (τα ΔΙΚΑ σου, όχι αυτά που σου έχει νοικιάσει ο Dickinson) και να καταλαβαίνω με τι άνθρωπο έχω να κάνω. Να κοιτάζω έπιπλο και να αντιλαμβάνομαι βίτσια.
Τακτοποιημένα ρεπερτόρια σε αλφαβητική σειρά, βλέπω και στη δουλειά μου, thank you very much Paul Mahwhinney…