Pantera – Lamb Of God : Leaders (οι μεν), not followers (οι δε)…

Τείνει να γίνει trend. Πρώτος εγώ θα το πανηγυρίσω και ομολογώ ότι ψοφάω για κάτι τέτοια. Τα guests από φίλους που έχουν το πληκτρολόγιο ως επέκταση των δακτύλων και της γλώσσας τους είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτα, κάτι σαν τα μελομακάρονα μέρες που είναι. Αυτή τη φορά, είναι η σειρά του φίλου Βασίλη Γκορόγια (ο γνωστός Ιρλανδός Tommy O' Lee) που παραληρεί για το μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι Lamb Of God, παίρνοντας φόρα από το παρελθόν, αποκλειστικά και μόνο υπό βιωματικό πρίσμα.

8 Δεκεμβρίου του 2004…χωρίς ADSL και ταχύτητες του φωτός, χωρίς καν internet (λίγο αργότερα μπήκε στη ζωή μου το dial-up με τον επικό ήχο κλήσης “του ρου του του…” ή κάπως έτσι!), αραχτός στην πολυθρόνα μου ακούω την μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή του Metal Hammer (ναι υπήρχε ακόμη το ραδιόφωνο ως μέσο!). Έλα όμως που μετά από λίγο το αραλίκι θα μου έβγαινε σε παγωμάρα! Τι;;; Νεκρός ο Dimebag Darell από πυρά αγνώστου ψυχοπαθή – τρελού- παρανοϊκού fan των Pantera σε συναυλία των Damageplan στο Ohio της Αμερικής; Γαμώ το ελλιπές security και την νόμιμη άδεια οπλοφορίας στην «Γη της επαγγελίας», ο, ίσως αγαπημένος μου κιθαρίστας ever και ένας άνθρωπος που από τα όσα είχα διαβάσει και ακούσει ήταν «έξω καρδιά», πράγμα που σε βοηθούσε να ταυτιστείς ακόμη παραπάνω με τον ίδιο και την μουσική του, ήταν νεκρός έτσι απλά. Θυμάμαι σαν χθες την ανακοίνωση του live των Pantera με τους Slayer για την 21^η Σεπτεμβρίου του 2001 στην Αθήνα και όντας μαθητής της 1^ης λυκείου και μεγαλωμένος στην «αθάνατη ελληνική επαρχία», ήξερα πως οι πιθανότητες να είμαι εκεί ήταν πιο ανύπαρκτες και από την παρουσία του Κονστάντσο κάτω από τα δοκάρια του Ολυμπιακού. Δεν θα κρύψω την αμαρτία μου, χάρηκα τελικά που ακυρώθηκε λόγω της πτώσης των Δίδυμων Πύργων, του Οσάμα Μπιν Λάντεν, της αμερικανικής κυβέρνησης ή όποιου στο διάολο ευθύνεται (υπάρχει και το Zeitgeist παιδιά!), πρώτον, επειδή δεν θα ζούσε ΚΑΝΕΙΣ μετά από αυτή τη συναυλία (ναι καλά μας έπεισες!) και δεύτερον, ίσως να μου παρουσιαζόταν η ευκαιρία να τους δω κάποια άλλη στιγμή, σε ένα πιθανό reunion που τα βαριέμαι γενικά αλλά έχω και top – 5 εξαιρέσεις (μέσα σε αυτές είναι και οι Τρύπες!)…όχι όμως μετά την 8^η Δεκεμβρίου.

              Το κενό τεράστιο έως και δυσαναπλήρωτο. Οι μπάντες που τους ακολούθησαν πολλές, άλλες με σωστό τρόπο, άλλες με στυγνό copy paste, αλλά πουθενά δεν μπορούσα να βρω αυτό το groove, αυτή τη ρημάδα ειλικρίνεια των Pantera. Έτσι, κάπου στα τέλη του 2005 αποφασίζω να δώσω μια ευκαιρία στους ανερχόμενους τότε στην Ευρώπη Lamb of God, αγοράζοντας το “Ashes of the Wake”. Τι το ‘θέλα;; Με το που μπαίνει το riff του “Laid to Rest” και κάπου στο 2:20, μετά το τσαντισμένο “see who gives a fuck” του Randy Blythe, ακολουθεί ένα από τα τιτανομεγιστότερα breakdowns ever, για εμένα η αναζήτηση είχε τελειώσει. Θες ενέργεια; Ξεχειλίζει από παντού. Θες thrashy riffs, σωστά τέκνα των Slayer και Exodus; Ακόμη και οι πατεράδες τους θα τα ζήλευαν. Θες κοινωνικούς, επίκαιρους στίχους που πιάνουν τον παλμό της εποχής; Εδώ είναι και αυτοί. Μα πάνω απ’ όλα, θες αυτό το διαολεμένο groove που πολλοί θα ήθελαν να έχουν, αλλά πραγματικά λίγοι το κατέχουν; Δεν σχολιάζω άλλο, έχω παραδοθεί! Ακολουθεί το εξίσου απίστευτο “Sacrament” με έναν πιο catchy προσανατολισμό (βέβαια πόσο catchy μπορεί να είναι τραγούδια με τίτλους “Foot to the Throat” και “More Time to Kill” ένας Lemmy ξέρει!), το οποίο με τη βοήθεια του “Redneck” μπαίνει στο σπίτι του κάθε συνειδητοποιημένου ακραίου μεταλά και μη, και φτάνουμε στο larger than life dvd “Killadelphia” (η χρονολογική σειρά των πραγμάτων είναι καθαρά βιωματική, μη πετάτε πέτρες!). Εδώ γίνεται ακριβώς ότι έγινε και με τους Slipknot και το “Disasterpieces” dvd…σωστή αλλά ταυτόχρονα χωρίς κουκούλες διαχείριση και παρουσίαση της εικόνας του group, την οποία οι κακεντρεχείς ίσως την πουν fake αλλά αναρωτιέμαι, πόσο fake μπορεί να είναι ένας καβγάς μεταξύ του μονίμως τσαντισμένου και μεθυσμένου τραγουδιστή σου και του τέρατος ηρεμίας κιθαρίστα, ο οποίος αφού έκανε υπομονή ανάλογη με του Νικοπολίδη μέχρι να πάρει τη θέση βασικού του Βάντσικ, τον κοπανάει και τον σωριάζει κάτω με σπασμένη μύτη; Όπως και να χει, αυτά τα dvds εκτόξευσαν τις μπάντες σε άλλο επίπεδο, χωρίς καν να είναι οι αψεγάδιαστοι νέοι δίσκοι τους, καθώς έχουν πιάσει το νόημα της εποχής, που δεν είναι άλλο από το ότι η εικόνα παίζει επίσης τεράστιο ρόλο με την μουσική, καθώς ΟΛΟΙ την αναζητούν στην εποχή αυτοκρατορίας του internet.

              Έχοντας στη δισκοθήκη μου τις προαναφερθείσες κυκλοφορίες, τι έμενε; Να σκαλίσω το παρελθόν τους. Τα “New American Gospel” και “As the Palaces Burn” εντυπωσιάζουν με τις ιδέες που παρουσιάζουν, οι οποίες αν και σε ακατέργαστο επίπεδο λόγω πρώτων βημάτων στη σύνθεση και «ξερής παραγωγής» (μάλιστα στο 2^ο την έχει κάνει ο Devin Townsend, μυρίστηκε λαβράκι σαν θεούλης που είναι!) δεν περνάν σε καμία περίπτωση απαρατήρητες και τα παραδείγματα πολλά… “Ruin”, “Black Label”, 11^th Hour” , “Terror and Hubris in the House of Frank Pollard”, “Vigil” (ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι τους). Το πάρτυ δεν σταματά εδώ όμως καθώς βγάζουν νέο dvd τον Ιούνιο του 2008, που καταγράφει τα όσα συνέβησαν από την κυκλοφορία του “Sacrament” και μετά, σε μία περιοδεία 237 (!!!) στάσεων support – άροντας  κατά καιρούς Slayer, Megadeth, Black Sabbath (εγώ τους Heaven and Hell δεν τους ξέρω!) και καταλήγοντας σε δική τους headline περιοδεία σε αρένες, με αποκορύφωμα την Ε-ΠΙ-ΚΗ εμφάνιση τους στο Download, την οποία έχω παρακολουθήσει ολόκληρη με τη γιαγιά μου και ατάκες του στυλ «ωραίες κοπέλες» για την μπάντα, «α κοίτα εκεί, έχει ζωγραφιστό χέρι» για τον Chris Adler  και τα τατουάζ του, και «είναι και παντρεμένο το παιδί, φοράει και βέρα» για τον Mark Morton, που όντως φοράει και έπρεπε να πατήσω παύση για να τη δω ενώ αυτή την διέκρινε από απόσταση 5 μέτρων και ενώ έπαιζε full speed riffs, θα τις πάρω μαζί στον τάφο μου! Ας μη παραβλέψουμε και το 1^ο τους dvd “Terror and Hubris” που δείχνει λίγο πιο διακριτικά τη διάθεση τους να εκτεθούν (τα “Vulgar Videos” των Pantera έκαναν την αρχή, άλλο ένα κοινό σημείο αναφοράς) και φτάνουμε αισίως στον Φλεβάρη του 2009, όπου καθιερωμένοι πλέον κυκλοφορούν το “Wrath”, δίσκο που οι οπαδοί περιμέναμε με τρεχούμενα σάλια και τα κοράκια με βλέψεις κραξίματος ως εμπορικούς πλέον (αυτό το θέμα σηκώνει άλλο κείμενο από μόνο του)! Έλα όμως που αποφάσισαν να βγάλουν τον πιο «βαρύ» δίσκο τους, σε σημείο που κάλλιστα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν πιο safe και το ανορθόδοξο του πράγματος μέσα στην ορθοδοξία του είναι πως φτάνει μια ανάσα από την κορυφή του Billboard, στη 2^η θέση. «Πωοστ γένεν αυτό;», με συνθέσεις φτιαγμένες για βρωμόξυλο όπως τα “Set to Fail” και “Contractor” (στο 2:20 νιώθω σαν τον Κόναν τον βάρβαρο ΚΑΘΕ φορά που το ακούω); Μάλλον οι αξίες αργά ή γρήγορα αναγνωρίζονται. Ο δίσκος για άλλη μια φορά σπέρνει και θερίζει, η παραγωγή του είναι από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει, υπάρχει διάθεση πειραματισμού καθώς μπαίνει και ένα επικό στοιχείο, για παράδειγμα στο “Reclamation” (δεν νομίζω να περιμένατε guest του DeMaio;) και δείχνουν πως σε επίπεδα songwriting έχουν ξεφύγει. Τρανταχτό παράδειγμα το “Grace” με την ακουστική εισαγώγη, το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ riff του, τη σωστή εναλλαγή γέφυρας – ρεφρέν, τη σειρά από riffs που ακολουθούν και το τελείωμα με άψογο solo. Νταξ, δισκάρα και το “Wrath”, μπράβο στα παιδιά αλλά για καμιά συναυλία θα μας τιμήσουν; 1^η Ιουνίου του 2010 η μαγική ημερομηνία στο Fuzz και επιτέλους βλέπουμε μια μπάντα κυριολεκτικά στο peak της (ευτυχώς υπάρχουν και άλλα παραδείγματα αλλά δυστυχώς λίγα). Εισιτήριο Νο 11 (ο τυχερός μου αριθμός, τυχαίο;), παρατάω τους υπόλοιπους που ήθελαν να ανέβουν στον εξώστη και στοιβάζομαι όσο πιο μπροστά γίνεται στο μπούγιο του sold out club. Ειλικρινά δεν θυμάμαι και πολλά, οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν (διοργανωτές, κατακαλόκαιρο με 40 βαθμούς έξω και 50 μέσα, και υπεράριθμα εισιτήρια για να τα τσεπώσετε προσέχτε, επειδή γουστάρουμε και τα σκάμε δεν είμαστε ζώα!) αλλά ξέρω πως μετά το τέλος της συναυλίας, αν και αφυδατωμένος, γδαρμένος και πολλά άλλα σε –μένος, έφυγα πλήρης με μια χαμογελάρα που δεν θα έσβηνε για πολλές μέρες ακόμη. Άνετα στο top-10 των καλύτερων συναυλιών που έχω δει…

               Και φτάνουμε αισίως στο παρόν. Με μόνο δείγμα νέας μουσικής το πολύ καλό “Hit the Wall” για το videogame Iron Man 2 και την ανακοίνωση κυκλοφορίας νέου δίσκου εντός του 2012, αρχίσαμε να πεινάμε! Τελικά οι μάσκες πέφτουν στις 31 Οκτώβρη με την αποκάλυψη των απαραίτητων info (τίτλος, track list, εξώφυλλο, ημερομηνία κυκλοφορίας κλπ.), συνοδευόμενων από ένα μικρό πλην όμως λαχταριστό trailer που μας άφησε να ψαχνόμαστε. ‘Ώσπου βγήκε το πρώτο τραγούδι του δίσκου και έτσι πήρα την αφορμή (μαζί με τη συμπλήρωση 7 χρόνων από τον θάνατο του Dime) να γράψω όλο αυτό το κατεβατό για τον G.R.A.F.I.A.. Ειλικρινά οι αντιδράσεις όσων άκουσαν το “Ghost Walking” εκείνη τη μέρα ήταν του τύπου «αααααααα», «πω πω πω πω», «πςςςςςςςςςςςς»! Λέξεις πάντως δεν άκουγες, όλοι κατάπιαμε τη γλώσσα μας και η μόνη κίνηση ήταν το πάτημα του repeat. Οι τύποι πέρα από την αδιαμφισβήτητη ποιότητα τους, ξέρουν να παίζουν άριστα και το παιχνίδι των media και το όλο σούσουρο πριν το “Resolution” το αποδεικνύει καθώς έχουν στρέψει όλα τα μάτια πάνω τους. Δεν με νοιάζει αν θα είναι καλός ο δίσκος ή όχι. Βασικά με νοιάζει αλλά και κακός να είναι (που λίγο δύσκολο μου φαίνεται) δεν θα κάτσω να τους κράξω. Έχουν πετύχει κάτι αξιοπρόσεκτο, αναλογικά αντίστοιχο με αυτό των Pantera (άλλες εποχές τότε, οι πωλήσεις ήταν υπερδιπλάσιες απόντος του downloading) και θαρρώ πως αξίζουν το σεβασμό όλων, άσχετα του τι ακούν. Γιατί το N.W.O.A.H.M. (δεν μου αρέσει να το λέω metalcore γιατί ΔΕΝ είναι metalcore!) έχει αρχίσει να παρεξηγείται σε εκνευριστικό σημείο (δικαιολογημένα εν μέρει) αλλά το ξεκαθάρισμα έχει γίνει εδώ και καιρό. Οι Lamb of God είναι με διαφορά οι ηγέτες του κινήματος και παίζω ξύλο γι’ αυτό. Αν ανά είδος διαλέγαμε και μία μπάντα καθολικού respect (Motorhead στο heavy metal, Napalm Death στο grindcore κπλ.), οι «αμνοί» δεν έχουν ανταγωνισμό. Γι’ αυτό ας έχουμε ανοιχτά αυτιά , μάτια αλλά πάνω απ’ όλα μυαλά, για να αφουγκραζόμαστε το οτιδήποτε την ώρα που συμβαίνει…the king is dead (Dimebag), long live the kings (Lamb of God).

           Υ.Γ.1) Το κείμενο είναι καθαρά οπαδικό αλλά συνάμα όσο πιο αντικειμενικό γίνεται…δηλαδή καθόλου!

           Υ.Γ.2) Όταν σου απαγορεύουν το όνομα Burn the Priest και η εναλλάκτικη σου «ειρωνική» απάντηση προς τον συντηρητισμό είναι το Lamb of God, τότε διάολε το χεις! 

Β   

Βα