Best Of 2011

Έφτασε αυτή η εποχή του χρόνου. Είμαι απίστευτα κακός στις λίστες και κάθε φορά δυσκολεύομαι και περισσότερο. Όπως και να έχει, το 2011 άξιζε και με το παραπάνω (έχουμε μετρήσει ποτέ πόσες πραγματικά εξαιρετικές χρονιές σερί περνάμε;), οπότε ο κόπος είναι για καλό σκοπό. Από τα σιγουράκια και τις εκπλήξεις, μέχρι τα προσωπικά κολλήματα και τους ψυχαναγκασμούς, όλος ο κόσμος ήδη τσακώνεται, συγκρίνει, αποθεώνει και καταθάβει, οπότε δεν είναι πανηγύρι που χάνεται. Για πάμε...

Anthrax – Worship Music

Τίποτα δεν άκουσα περισσότερο από αυτό φέτος. Νομίζω δηλαδή. Αν άκουσα κάτι άλλο περισσότερο, κακώς, έπρεπε να είχα ακούσει αυτό. Η πιο «φιλαράκος» μπάντα του σύμπαντος μου χάρισε χιλιόμετρα ευδαιμονίας (ότι καλύτερο για αστικές μετακινήσεις), ατελείωτες στιγμές ξεφτίλας (το ρεφρέν του “I’m Alive” νομίζω έχει καταγραφεί στον ηλεκτρικό από κάμερα τουρίστα) και το γεγονός ότι αγκαλιάστηκε από όλους, μόνο την αλήθεια δείχνει. Η ετήσια έκπληξη από πάλιουρα (πέρυσι ήταν οι Accept) πάντα θα μας φτιάχνει το κέφι, όσο νέος-friendly και να το παίζουμε. Worship. Για πλάκα.

Black Veil Brides – Set The World On Fire

Guilty pleasure, αλλά μόνο επειδή ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Προφανώς κανείς δε χρειάζεται ανούσια revivals (ή μήπως όχι;) αλλά εφόσον ξεπεράσεις το βρωμερό Mad Max image (στο πιο «πολυεθνική δισκογραφική» βέβαια) και το όλο «είμαι εδώ για να σας εντυπωσιάσω σοκάροντας» (δεν το κάνεις επίτηδες αυτό), τα πραγματικά καλά τραγούδια είναι εδώ. Καλιφορνέζικο post glam στο full, με καντάρια μουσικού skill και γνώση που να βάλω τι σε κάθε κομμάτι. Για πλάκα η μπάντα που μπορεί να εξαφανιστεί αύριο (όχι λόγω άκρατης καταστροφικής rocknroll-οσύνης, μη δουλευόμαστε), αλλά κάτι στη φωνή του Biersack μου βγάζει μια σοβαρότητα. Μπορεί και να παραλογίζομαι.

Chimaira – The Age Of Hell

Κάθε χρονιά, οι αγαπημένοι σου δίσκοι είναι αυτοί που σε καβάτζωσαν το καλοκαίρι. Μπορεί να μας τα έκαναν σαλάτα στο τέλος της χρονιάς, μπορεί να μην ξέρουμε τι θα γίνει από δω και πέρα, όμως δε χάνουν ποτέ τη θέση τους στην triad του νέου αμερικάνικου metal και εφόσον δεν ξέχασαν το πώς να λιώνουν τις κιθάρες τους, η θέση τους στις καρδιές μας είναι εξασφαλισμένη. Νιώθω πως μιλάμε για την ταφόπλακα των Chimaira, αλλά χαίρομαι που γίνεται με μια δισκάρα όπως αυτή και τίποτα δε θα γουστάρω περισσότερο από το να με βγάλουν ψεύτη και να σταθεί ο Hunter στα πόδια του.

Fair To Midland  - Arrows And Anchors

Entry τελευταίας στιγμής. Αυτά είναι πάντα τα καλύτερα. Κάτι που σου σφυρίζει κάποιος (Τσούνταρος), που σου κάνει κλικ σε άσχετη φάση (όρθιος στο 040) και δεν το ξεχνάς ποτέ. Τούτος δω είναι ο δίσκος που θα σε σώσει αν έχεις αρχίσει να τα παίρνεις κρανίο με την παππουδολαγνεία των revivals που αναμένεται να σαρώσει τη δεκαετία. Στην τελική, αν γουστάρεις τόσο πολύ 70’s prog, τράβα άκου Van Der Graaf Generator και ξεφορτώσου με, förstå?Με σωστές επιρροές και τρελή ενέργεια, μπορεί να φαίνεται σαν να έχει μεγάλη απόσταση από τα heavy στα τραγουδιστά μέρη, αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για τον πλέον φρέσκο και προοδευτικό (στ’ αλήθεια) δίσκο του 2011.

Ghost Brigade – Until Fear No Longer Defines Us

Ο δίσκος της νύχτας. Οι βαρείς και ατμοσφαιρικότεροι είναι δύσκολη υπόθεση για μένα, που ακούω το 90% της μουσικής μου στο δρόμο. Όποτε λοιπόν κάποιος από αυτούς κουμπώσει με την καθημερινότητά μου, έχουμε πανηγύρια. Αυτοί εδώ οι Φιλανδοί είναι οι νικητές λοιπόν για φέτος, κυρίως επειδή έχουν σωστές δομές σε μεγάλα τραγούδια και σε σημεία οι κιθαριές τους σε κόβουν κομμάτια. Βεβαίως, πατάνε πολύ στην μελωδική doom death παράδοση της Ευρώπης (αυτό είναι το ευγενικό «θυμίζουν πράγματα»), αλλά δεν είμαι για να παραπονιέμαι. Σε περίπτωση φίλε Μιχάλη που οι Katatonia το κάνουν καλύτερα, τουλάχιστον οι Brigade έχουν τραγουδιστή που ακούγεται…

In Flames – Sounds Of A Playground Fading

Ευτυχώς εδώ είναι απλά τα πράγματα. Γενικά είναι απλή υπόθεση οι In Flames της τελευταίας 10ετίας. Είναι το συγκρότημα που δε θα πω ποτέ, σε κανέναν, να ακούσει το νέο του δίσκο. Ξέρω πολύ καλά ότι η εποχή τους έχει περάσει και ότι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως στην τέχνη του 2011. Ότι η δημιουργική τους ακμή έχει φύγει και δεν θα ξαναγυρίσει. Ακόμα και να βγάλουν ένα επικά αριστουργηματικό album κάποτε, δε θα σημαίνει τίποτα. Το “Sounds…” αφορά μόνο ένα συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων, που πάσχουμε από fanboy-σμό και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια ακόμα δόση από αυτό το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ πράγμα που φτιάχνουν οι In Flames. 10 τραγούδια ακόμα (δε μου αρέσουν όλα) για να έχω να πορεύομαι. Η διαφορά με τους κολλημένους σε ξεχασμένες από το θεό μπάντες; Δεν το προπαγανδίζω καθόλου. Μην ασχοληθεί κανείς.

Karma Violens – Dormancy

Καμάρι. Οι Violens, αφού όργωσαν σκηνές σε υπόγες και festivals, ρημάζοντας κάθε μια από αυτές, και έχοντας ένα πορωμένο demo σαν αποσκευή, έβαλαν κάτω τα κιτάπια τους και μας πέταξαν στα μούτρα μια δισκάρα από δω μέχρι την Killadelphia. Όλο (όλο όμως) το συνάφι του NWOAHM βρίσκει στην Αθήνα ένα πανάξιο μέλος και πράγματα που θα ζήλευε μέσα στο “Dormancy”. Μόνιμα σε ισορροπία aggression και λεπτοδουλειά, υποβοηθούμενα από έναν killer ήχο και πάνω από όλα, μια σειρά από κομμάτια πρώτης ποιότητας, βροντοφωνάζουν την παρουσία των Violens και δίνει σε μας ένα λόγο ακόμα να καμαρώνουμε, σε μια χρονιά που ευτυχώς ήταν γεμάτη από τέτοιους. 

Machine Head – Unto The Locust

Αν είχα κάνει λίστα το 2007, θα είχε μόνο το “Blackening” σε όλες τις θέσεις. Με το “Locust” συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Δε μου πάτησε τη ζωή κάτω όπως το άλλο, το ακούω όμως πολύ ευκολότερα και στρωτά. Πως λέει η διαφήμιση με τον ομορφάντρα «θα σου βάλω και σως για να γλιστράει»; Αυτό. Εξαρχής μου φάνηκε πιο ανάλαφρο, (ενώ είναι 200 κιλά), πιο μικρό σε διάρκεια, (ισχύει) και πιο προσιτό με κάποιο τρόπο, (ενώ είναι φτιαγμένο με τον ίδιο τρόπο). Είναι αδύνατον να μη σε κερδίσει η φρεσκάδα του και ενώ θα περιμένουμε να δούμε αν θα ξεπεράσει το “Blackening” στο τεστ του χρόνου (όχι ότι έχει καμία σημασία), αποκλείεται να λείπει από καμία λίστα φέτος. 

Planet Of Zeus – Macho Libre

«Οδηγώ και πατάω πεζούς, γιατί ακούω Planet Of Zeus». Όταν μια μπάντα εμπνέει τέτοια παοκτζίδικα συνθήματα, δεν έχει να φοβάται τίποτα. Πολλά έχουν πει πολλοί και δεν έχει νόημα να το ζαλίζουμε περισσότερο, σίγουρα το πιο πιασάρικο και επιτυχημένο ρωμέικο μουσικό κατασκεύασμα του έτους, με αυτοπεποίθηση και μαγκιά γέρου ελέφαντα. Από τα videos, στα live, στις φάτσες, στο following και στην επική εμφάνιση στο An τον Οκτώβριο, τούτοι οι 4 έχουν βάλει θεμέλια και έχουν φτάσει τις προσδοκίες μας στον Πλούτωνα. Το νου σας, ρεμάλια!

Protest The Hero – Scurrilous

Αδικία και πάλι αδικία. Για κάποιο λόγο, οι P.T.H. έχουν περάσει σαν κάποια μοντέρνα μπάντα, κάποιου μοντέρνου είδους, κάτι εξαποδώ γενικότερα. Οπότε χάνουμε τους «παλιούς». Όποιος μπει στον κόπο να ακούσει το “Scurrilous” καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα album στεγνού prog, με ούτε μισή core αναφορά και το απαραίτητο χταποδοπαίξιμο. Πάνε και οι «νέοι». Και πως θα γίνει ρε παιδιά; Ε, απλά το πετάμε και όπου κολλήσει. Αν γουστάρεις τους Dream Theater, σου κάνει. Αν γουστάρεις συνθέσεις που θυμάσαι σημεία και όχι ρεφρέν, επίσης σου κάνει. Αν βαρέθηκες τους πίθηκες, σου κάνει. Αν στραβώνεις με τους γέρους, μάντεψε, σου κάνει. Πες μου τώρα εσύ ποιος από όλους μας δεν ανήκει σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, να σου πω κι εγώ σε πόσες δισκοθήκες θα έπρεπε να υπάρχει αυτό. 

Sarabante – Remnants

Μαγκιά. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να φτιάχνεις fanbase από το πουθενά, με ένα δίσκο, σε ιδίωμα τίγκα στους ελιτιστές ξερόλες. Αλλά φαντάζομαι όταν έχεις δουλεμένο album και αναμφισβήτητο ταλέντο, κάπως έτσι γίνεται. Οι Sarabante εμφανίστηκαν μια μέρα και από την επόμενη, έβλεπες posts (αχ αυτό το ιντερνέτι) και διαδικτυακές αποθεώσεις από όλες τις μεριές. Εύκολα μπήκε στα sites, στα ραδιοφωνικά playlists και στις συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης (με φραπέ επάνω). Μόλις κουμπώσουμε και τη live πιστοποίηση (αυτοί είμαι σίγουρος ότι είναι μια χαρά, εγώ απλά δεν τους έχω δει ακόμα), θα πάμε για μεγάλα πράγματα.

Steel Panther – Balls Out

Ο πιο άχρηστος και χρήσιμος δίσκος της χρονιάς. Δεν προσέφερε τίποτα, δεν έδωσε ιδιαίτερο λόγο σε κανέναν να ασχοληθεί μαζί του πέρα από 2 λεπτά συζήτησης της Steel Panther περίπτωσης και απολύτως σίγουρα δε θα το ξανακούσει κανείς από του χρόνου και μετά. Εμένα όμως, μου χάρισε τόσες και τόσες απολαυστικές διαδρομές, τόσο practice στην αυτοσυγκράτηση να μην γκαρίζω “I need you to be the nurse, cause I can feel the swelling getting wooooooorse” στο “It won’t suck itself” και τόσα άλλα anthemic πανηλίθια στιχάκια, που είναι αδύνατον να το αγνοήσω. Ίσως ο προηγούμενος Panther δίσκος να είχε περισσότερη πλάκα, όταν το αστείο ήταν πιο φρέσκο, αλλά εγώ μόνο αυτόν άκουσα.

Sylosis – Edge Of The Earth

Χεστήκαμε για τους δίσκους του μοντέρνου ήχου από τους παλιούς. Οκ, προφανώς οι Machine Head και οι Lamb Of God ξέρουν να το κάνουν, αν όμως δεν μας ψαρώσει και κανένας νέος, δεν πάμε πουθενά. Η Αγγλία δίνει ένα σωτήριο παρών και όσο οι Trivium συνεχίζουν να φαίνονται μπερδεμένοι, σε κάτι τέτοιους πρέπει να στηριζόμαστε. Για πλάκα οι πιο γκαζιάρηδες και focused, σε ένα ιδίωμα με σοβαρά θέματα επιβίωσης. Αλλά με τέτοιες κιθάρες για πυξίδα, μη φοβάσαι τίποτα. 

Textures – Dualism

Όποιος δε στραβώθηκε από τα φαντεζί νέα ονόματα του djent (ποιος;) ήξερε ότι αυτό είναι το album που έπρεπε να περιμένει. Τούτοι δω είχαν κάπως αθόρυβη πορεία μέχρι τώρα, μάλλον επειδή δεν είχαμε που να τους εντάξουμε. Η σωστή δουλειά τους είχε εξασφαλίσει τη φήμη στους σωστούς κύκλους και τώρα που έκαναν τη σωστή μεταγραφή στο μικρόφωνο, όλα μπήκαν στη θέση τους. Μακριά από τις copy/paste djent παπάτζες, μάζεψαν τα περισσότερα τραγούδια που ΘΥΜΑΣΑΙ και δίδαξαν the way to go.

The Bliss – Gabbatha

Guilty as charged. Αν ακούσατε για έναν και μοναδικό τύπο που βρήκε κάτι να γκρινιάξει για το δίσκο των Bliss, εγώ ήμουν. Την εποχή που βγήκε και όλοι  μιλούσαν για αυτό με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, εγώ στραβομουτσούνιαζα. Η ελιτίστικη βλακεία που με δέρνει βλέπετε, δε με άφησε να ξεπεράσω τις Tool νόρμες που ποτίζουν τα κομμάτια των Bliss. Με τον καιρό όμως και χωρίς καμία αφορμή, τα αυτιά ξεβούλωσαν και ευτυχώς μπόρεσαν να ακούσουν στ’ αλήθεια τα τραγούδια και να νιώσω τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι Πειραιώτες. Για όλο τον  φυσιολογικό κόσμο, κόσμημα της ελληνικής σκηνής του 2011. Δίσκος της υπομονής, μόνο αν είσαι ηλίθιος.

The Haunted – Unseen

Το πόσο γουστάρω που από όταν κυκλοφόρησε δεν έχει συζητηθεί, δε λέγεται. Εντάξει, κοντά στο live τον Οκτώβριο κάπως το ξαναθυμήθηκε η κοινότητα, αλλά πριν και μετά, άφαντο. Έτσι και αλλιώς, ήταν δίσκος για την πάρτη μου, που πατάει πάνω στα πιο απόκρυφα προσωπικά μου γούστα και ο μοναδικός που δε βγήκε από το ipod όλη τη χρονιά. Σίγουρα όχι το album που θα μπει στο review της δεκαετίας (όλο και κάποιος καμένος θα βρεθεί να το κάνει), αλλά περισσότερο Peter Dolving δε μπορεί να αντέξει το fanboy μέσα μου, και αυτό είναι υπέρ αρκετό.

Times Of Grace – Hymn Of A Broken Man

Ο πρώτος δίσκος που μας τσουτσούρισε φέτος. Ομολογώ ότι το στραβοκοίταξα στην αρχή (ε, τι πάει να πει «μαζευόμαστε οι Killswitch, φτιάχνουμε μουσική Killswitch, αλλά το βαφτίζουμε αλλιώς;), αλλά εφόσον είναι οκ  ο Howard Jones με αυτό, εμένα μου περισσεύει. Πόσο μάλλον που πρόκειται για το δίσκο που περιμέναμε και όλα εκεί μέσα δουλεύουν ρολόι. Ότι και να λέμε, ο Jesse Leach είναι παλαβή αδυναμία και ο δίσκος έχει τη σφραγίδα του φαρδιά πλατιά επάνω. Άσε που σαν southern ballad από γεννημένο μετά το 1977 αμερικανό, δεν έχει…

Today Is The Day – Pain Is A Warning

Το ξέρετε ότι έχουμε όλοι χεσμένο το Steve Austin ε; Τώρα που συζητάμε το καινούριο Today Is The Day, εντάξει, φοβερός τύπος και ξεχωριστός καλλιτέχνης. Όλο τον υπόλοιπο καιρό, κόβω το χέρι μου ότι κανένας δεν θα τον θυμόταν, ή θα τον έβαζε στο top 10 των αμερικανών masterminds. Κακώς βέβαια, γιατί φέτος όπως και κάθε χρόνο noise-άρει όπως κανείς άλλος, οι δίσκοι που φτιάχνει είναι πάντα είδηση και η προσωπικότητά του ξεχειλίζει. Έτσι ακριβώς είναι και το “Pain Is A Warning”. Και ζόρικο, και πιασάρικο, και απάλευτο, με τραγούδια που θυμάσαι, ατμόσφαιρες που σε πλακώνουν και σπασίδια για το pit. Και όσο οι σωστές μπαλάντες θα δίνουν πόνο, το “This Is You” θα μαζεύει παράσημα. 

Trivium – In Waves

Μάλιστα. Δε θα πω ψέματα, είχα υψηλότερες προσδοκίες για αυτό και από τον Heafy. Στις πρώτες ακροάσεις ήμουν κάτι σαν headbanging Ρόμπαξ. Άκουγα κάτι που μου άρεσε, έτρωγα και το καπέλο μου ταυτόχρονα. Λίγο αργότερα αποφάσισα ότι ο δίσκος είναι άνισος, ότι έσκιζε ατελείωτα μέχρι τη μέση και μετά ήταν τίγκα στο filler (πλεονασμός). Σίγουρα είχε τις ευλογίες μου, αλλά ένιωθα και λίγο εξαπατημένος. Έπρεπε να περάσουν μήνες για να πάρω χαμπάρι ότι θυμόμουν τα πάντα, πως ότι είναι καλό, είναι ασύλληπτα καλό και ότι δεν είναι τόσο καλό, υπάρχει για να γεννάει συζητήσεις. Το έχω πάρει απόφαση ότι οι Trivium θα είναι για πάντα η metal piñata, άρα πρέπει να αγοράσω καινούριο t shirt, έχω γεράσει και παχύνει από το 2006 και δε μου κάνει το παλιό.

Vallenfyre – A Fragile King

Τώρα κάντε όλοι στη μπάντα, που έλεγε και το τραγούδι. Ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε μια μεγάλη αλήθεια. Κανένας δε διαβάζει λίστες για να δει μια ακόμα άποψη για τους δίσκους που έχουν συμπεριλάβει όλοι. Η όλη διαδικασία γίνεται για το κάτι φοβερό που σου ξέφυγε και για το εκάστοτε προσωπικό κόλλημα του καθενός. Δεδομένα ο πιο αγαπημένος σου δίσκος είναι αυτός που μόνο εσύ έχεις στη λίστα σου. Δεν ισχύει αυτό βέβαια για τη δική μου λίστα και τους Vallenfyre, αλλά μα τον Κρομ, πολύ θα το ήθελα. Για πλάκα ο πιο θανατερός δίσκος του ’11 και με τόσο στυλ, που δίνει την εντύπωση ότι γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε 5 μέρες. Όποιος φαντασιωνόταν τους καλούς Entombed με leads, ή τους καλούς Paradise Lost με περισσότερο γκρούκου-γκρούκου, να σηκώσει το χέρι.