Ορίστε κατάσταση. Μέχρι τώρα, ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να επιλέξω μεταξύ δυο θεμάτων. Έχω ένα όριο λογικής προτεραιοτήτων να μην πήζω υπερβολικά με νέους δίσκους το κεφάλι μου, ωστε να μπορώ να τους διαχειριστώ, αλλά τώρα κόλλησα. Μυστήριο το γιατί, δε γινόταν να γίνουν αυτά τα δυο διαδοχικά, έπρεπε να γίνει επιλογή. Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ ότι για μια ακόμα φορά, το προαιώνιο δίλημμα παρουσιάζεται μπροστά μου. Παλιός-εγγύηση, ή νέος-excitement? Εκ πρώτης, είναι εύκολη η απάντηση. Εξαρτάται από τη διάθεση που έχεις. Mindless πόρωση, ή up to date εξερεύνηση. Τι γίνεται όμως, αν ο παλιός συνδυάζει τη σιγουριά με τον ενθουσιασμό και ο νέος είναι πορωμένος, αλλά έχει και σταθερά πατήματα?
Ομολογώ ότι το Accept δεν το περίμενα. Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan, ξέρω παρόλα αυτά να εκτιμώ την αξία όταν τη βλέπω. Με παρηγορεί βέβαια το γεγονός, ότι ούτε οι ταγμένοι παραδοσιακοί το περίμεναν. Η επιστροφή των Γερμανών είναι σοκαριστικά και γαμώ, έχει τουλάχιστον 5 τραγουδάρες το "Blood Of The Nations" (δε θα ξεπεράσω ποτέ το "The Abyss") και εδώ δεν παραπονιούνται οι αφοσιωμένοι fans για την απουσία του Udo, σιγά μη γκρινιάξω εγώ. Πάνω που ειχαμε ησυχάσει μετά το "The Devil You Know" των Sabbath (ε, ναι), αρχίζει εκ νέου η ΤΕΡΑΣΤΙΑ συζήτηση του γερόλυκου, που το έχει ακόμα, γιαυτό άντεξε τόσα χρόνια, το metal δεν ξεχνιέται, τρέχει στο αίμα, τι να μας πουν τα τσουτσέκια με τις φράντζες και όλα αυτά τα ωραία. Συνήθως δεν είμαι με αυτούς, αλλά τώρα δεν έχω χρόνο να διαφωνήσω, κάνω headbanging με το "Teutonic Terror".
Από την αλλη μεριά, το Bring Me The Horizon, το περίμενα. Μου άρεσε πολύ το "Suicide Season", βρήκα εκεί μέσα όσα έψαχνα στο metalscreamo ιδίωμα (δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, από το μυαλό μου το έβγαλα) και ήμουν ήσυχος για το επόμενο βήμα. Όταν εντόπισα το "There Is A Hell Believe Me I'Ve Seen It, There Is A Heaven Let's Keep It A Secret" (ουφ), τσακίστηκα να το κατεβάσω και το ακούω κάθε μέρα έκτοτε. Είμαι ευτυχής που οι προσδοκίες μου ξεπεράστηκαν και τα πιτσιρίκια από το Yorkshire έχουν χωρέσει τόοοσα πολλά πράγματα στο δίσκο, που θα χρειαστώ βδομάδες να τα χωνέψω. Άπειρες, τσιτωμένες post hardcore στιγμές, ολίγον από χορωδίες, φλώρικα emo refrains, grooves που δεν ξεχνάς, μέχρι κοψίματα και breaks που πατάνε στην ηλεκτρονική μουσική. Δεν έχω υπόψη μου άλλη μπάντα που να παίζει διασκευές Slipknot στα live, οπότε πως να μην τους λατρέψεις?
Αποτέλεσμα? Είμαι ένα βήμα πριν τη διπολική διαταραχή (Devin σου'ρχομαι), που προσπαθώ κάθε μέρα στο μισάωρο που κάνω για να φτάσω στη δουλειά να χωρέσω ικανή δόση και από τους δυο αυτούς κόσμους. Είναι ο υπέροχος πλουραλισμός του σκληρού ήχου, ένα υπέροχο πράγμα. Μέχρι τουλάχιστον να έρθει η μαλάκυνση...
