Desert Island Discs - Το έχεις σκεφτεί τόσες φορές, που πρέπει να το κάνεις

Προαιώνιο βίτσιο. Από εκείνα τα ανεξάντλητα θέματα που συνήθως ανθούν γύρω από ένα τραπέζι με αλκοόλ. Στο blog κύκλο μας το ξεκίνησε ο Teenage Music Geek εδώ και μένει να το συνεχίσουμε οι υπόλοιποι.
Θεωρητικά το κόλπο είναι γνωστό. Ποιους δίσκους θα έπαιρνες μαζί σε ένα ερημονήσι. Κι όμως, δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει το σοβαρότατο εγχείρημα να τεθεί υπό την κατάλληλη οπτική πριν αραδιάσουμε albums. Perspective over τουρλουμπούκι κύριοι. Πράγματα λοιπόν, που πρέπει να έχουμε στο νου μας:
- Προφανώς δεν μετράνε cheats όπως "θα πάρω το γαμωτεράστιο catalogue boxset που έχει τα άπαντα των Kraftwerk". Σοβαρέψου. Τα live albums επιτρέπονται. Σε ένα αυστηρό σύμπαν δε θα περνούσαν ούτε οι best of συλλογές, αλλά σε ερημονήσι πάω, give me a break.
- Δεν έχει νόημα να πάρεις μαζί σου δίσκο που δεν ακούς ποτέ πια, επειδή του έχεις λιώσει τη ζωή, σου έχει εντυπωθεί πλήρως, κοιτάς το εξώφυλλο και θυμάσαι την κάθε νότα. Αυτοί υπάρχουν ήδη στο κεφάλι σου και εφόσον μπορείς να ανασύρεις την κάθε μια στιγμή του "Rime Of The Ancient Mariner" (που δένει και με την περίπτωση), δεν είναι κάτι που χρειάζεσαι physically μαζί σου.
- Είναι κίνηση πανικού να πάρεις κάποιον από εκείνους τους glamorous πολυεπίπεδους δίσκους, που έχεις χρόνια, εκτιμάς λόγω της grandiocity που είναι φτιαγμένοι αλλά για κάποιο λόγο δεν έχεις απορροφήσει ακόμα. Πιθανολογείς ότι είσαι εσύ ρηχός, η αλήθεια όμως είναι ότι το κάθε "Physical Graffitti", "Theli", "Aenima", "666 International", "La Masquerade Infernale" αυτού του κόσμου δεν περιμένει να το ακούσεις σε ακραίες συνθήκες για να σου τυπωθεί. Αν δεν έχει συμβεί ήδη, δε θα συμβεί τώρα.
- Επειδή είμαστε geeks, προσοχή εδώ. Είναι στρατηγικό λάθος να προσπαθήσεις να καλύψεις ιδιώματα με ακαδημαϊκό τρόπο. "Με αυτό καλύπτω το thrash, με το άλλο το postpunk, να κλείσουμε και από mathcore και να βολέψουμε και τη soul" κλπ. Δε φτιάχνεις βιβλιοθήκη.
- Δεν είναι υποχρεωτικό να πάρεις τα αντικειμενικά ακατέβατα 10αρια. Πρώτα από όλα
επειδή τα ξέρεις ήδη απέξω και δεύτερον από όλα επειδή κανείς δε θα είναι εκεί για να κριτικάρει το γούστο σου, ξε αγχώσου επιτέλους.
- Μην είσαι μαλακός, κρίνεται η εσωτερική σου ισορροπία εδώ. Κάτι που "μου άρεσε κάπως και θέλω να το ξανατσεκάρω" δεν έχει θέση εδώ. Όση προοπτική και να έχει, αν δε σου αρέσει τελικά θα έχεις χαραμίσει ένα slot και πολύ χειρότερα, αν καταλήξει να σε ενθουσιάσει, θα σε καταθλίψει η έλλειψη προοπτικής για την υπόλοιπη ζωή σου, ξέρεις, being deserted and all.
- Προσοχή, είναι ένα παιχνίδι του μυαλού όλο αυτό. Εγώ ας πούμε, θεωρώ ότι έχω χορτάσει Led Zeppelin και δε σκοπεύω να πάρω μαζί μου. Πρέπει να διαχειριστώ την οπτική "Δε θα ξανακούσω Zeppelin ΠΟΤΕ στη ζωή μου". Αν αυτό μου φαίνεται αβάσταχτο, πρέπει να πάρω.
- Η σωστή προετοιμασία είναι η μισή μάχη. Είναι απαραίτητο να δεχτούμε ότι κάποια στιγμή, όσα έχουμε μαζί μας θα εμπίπτουν στην κατηγορία "εντυπωμένος δίσκος που δε χρειάζεται να ξανακούσω" στην καλύτερη, θα τα έχουμε σιχαθεί στη χειρότερη. Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε σε αντίστροφη μέτρηση για τη στιγμή που η σχέση μας με τη μουσική θα τελειώσει. Σε όσους μόλις διαπέρασε ένα ρίγος τη ραχοκοκκαλιά, έχω να πω θάρρος, σας νιώθω. Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τότε θα έχουμε είτε αποδημήσει, είτε διασωθεί, ας υπάρχει και μια θετική προοπτική διάολε!
Ώρα για τα ευχάριστα. Όσα πολλά και περίπλοκα ήταν τα dont's, τόσα απλά και εύκολα είναι τα do's μιας τέτοιας περίπτωσης.
- Αυτό λοιπόν που πρέπει να πάρεις, είναι οι δίσκοι που κάθε φορά σου κάνουν κάτι. Που σε συγκινούν με οποιονδήποτε τρόπο. Ο σκοπός της τέχνης είναι να προκαλεί συναισθήματα λένε. Ότι λοιπόν σε κουνάει μέσα σου ή και έξω σου (πόσο φανταστικό θα ήταν να χορεύει σαν μανιακός ένας τύπος σε έρημο νησί;).
- Πάντοτε βέβαια, αυτό έχει να κάνει και με το τι είδους τύπος είσαι. Εμένα ας πούμε, δε λειτουργεί έτσι. Μου ενισχύει την υπάρχουσα διάθεση, σπάνια μου την αλλάζει. Πρέπει λοιπόν να παίξει μεταξύ του "θα πάρω τον τάδε δίσκο επειδή είναι φανταστικό blackmetal" και "θα πάρω τον δείνα δίσκο επειδή οπωσδήποτε θα με πιάσει κατάθλιψη από τη μοναξιά και θα θέλω κάτι να ακούω".

Εφόσον λοιπόν έχουμε ξεκαθαρίσει όλα αυτά και αφού αφήσαμε πίσω με παρηγοριά τη σοφία της ωριμότητας και πολλά αντικαταθλιπτικά, τα "Master Of Reality", "Piece Of Mind", "2112", "Seasons In The Abyss", "Vulgar Display Of Power", "The Blackening" και "Ride The Lightning" ή οτιδήποτε χιλιολιωμένο κατά περίπτωση, το βαλιτσάκι μας θα περιείχε (στο περίπου)...

At The Gates "Slaughter Of The Soul" - Η τελειότερη ισορροπία καφρίλας και μελωδίας που πέτυχε ποτέ το ανθρώπινο γένος. Δε βρίσκομαι σε φυσιολογική κατάσταση, χρειάζομαι balance.
The Haunted "The Dead Eye" - Μόνο οι αγάπες σε κρατούν λογικό σε ακραίες συνθήκες. Άντε και το καλοζυγισμένο groove.
Lamb Of God "Ashes Of The Wake" - Γιατί κουβαλάει τόση πολλή ταυτότητα και χαρακτήρα που δε θα ξεχάσεις ποτέ ποιος είσαι.
Monster Magnet "Powertrip" - Μόνο εκεί μπορείς να τραγουδήσεις το ρεφρεν του ομώνυμου και να το εννοείς 100%.
Opeth "Blackwater Park" - Μεσσιανικό αριστούργημα που θα θέλεις να έχεις πρόχειρο όταν διαλογίζεσαι για το νόημα της ζωής.
Pain Of Salvation "Be" - Η μεγαλομανία είναι σύμπτωμα που δε σε αφορά πλέον και θα μπορέσεις να νιώσεις εκ νέου αυτό το δίσκο που (τα έχουμε ξαναπεί) είναι επιπέδου The Wall.
Tool "Lateralus" - Γιατί ενώ σε έχει κατακτήσει, εσύ δεν το έχεις αποκρυπτογραφήσει ακόμα.
System Of A Down "Hypnotize/Mesmerize" - Για τις στιγμές που θα χάνεις την αίσθηση του χρόνου και θα χρειάζεσαι μινι σφηνάκια με όλο το δυτικό (και λίγο ανατολικό) μουσικό πολιτισμό να σε επαναφέρουν.
Rage Against The Machine "Rage Against The Machine" - Σε ένα μέρος όπου είσαι ο μόνος βασιλιάς και κυρίαρχος επιτέλους θα μετρηθείς με τον εαυτό σου για να διαπιστώσεις αν εννοούσες όλα αυτά τα αναρχοκομμουνιστικά που φωνάζεις τόσα χρόνια.
Savatage "Streets" - Γιατί έχουμε και αισθήματα. Δεν εξηγώ τίποτα.
Danzig "II - Lucifuge" - Χρειάζεσαι την αυτοπεποίθηση που βγαίνει από αυτό το λαρύγγι για να επιβιώσεις. Ίσως και τη βοήθεια του Εξαποδώ.
Isis "Panopticon" - Για να διαστέλλεται ο χρόνος κάθε φορά που παθαίνεις κρίση πανικού. Μόνος. Σε ερημονήσι. Για πάντα. Ανάσες. Ανάσες. Ανάσες...
Mastodon "Remission" - Σου δίνει ελπίδα. Ο τρόπος που αυτό το ολοκληρωμένο κτήνος εξελίχθηκε για να επιβιώσει, σε κάνει να νιώθεις ικανός για όλα.
Sigur Ros "Takk" - Θα είσαι και εσύ τόσο out of this world όσο είναι και αυτοί. Επίσης το "Hoppipolla" είναι το κομμάτι που θέλω να ακούσω πριν κλείσω τα μάτια.
The Cult "Electric" - Ένας γυμνός ερημίτης air σολάρει μανιασμένα το "Love Removal Machine" σε μια παραλία το ηλιοβασίλεμα. Fuckin ανεκτίμητο.
Radiohead "Ok Computer" - Ένας αριστουργηματικός urban δίσκος να σου θυμίζει την παλιά σου ζωή. Να πως τα αστικά προβλήματα μπορούν να γίνουν ευχάριστη ανάμνηση.
Dj Raida "Rock Phenomenon" - Το έχουν κάνει πολλοί, τα συγκεκριμένα όμως mash ups με χαλαρώνουν με κάποιο διασκεδαστικό τρόπο.
Nicola Piovanni "La Vita E Bella" - Για να το ακούσω επιτέλους άνετα. Μια ζωή κρύβομαι μη με δει κανείς. Εκεί δε θα χρειαστώ και χαρτομάντηλα.
The Beatles "Let It Be" - Μικρό νησάκι. Συνθήκες πείνας. Καρχαρίες να κυκλώνουν απειλητικά με τα πτερύγια έξω από το νερό. Και ένας τύπος ξαπλωμένος στην άμμο τραγουδάει χαλαρός "when i find myself in times of trouble...", ε, είναι τόσο αστείο που αξίζει τον κόπο.
Therapy? "Troublegum" - Γιατί είναι απαραίτητο το uptempo rock n roll που είναι και σοβαρό ταυτόχρονα. Και λίγο τραγικό χορεύοντας το "Nowhere".

Αν και θα συμβιβαζόμουν μια χαρά με την αυτοεξορία, αρκεί να μπορούσα να έχω τα top 20 albums των 2014, 2025, 2088 και 2101, έτσι για το γούστο...

666 Parkway Drive - The Number Of The Beast

Έχω ένα φίλο, που τυχαίνει να είναι και καλλιτέχνης που μου εμπνέει μια πίστη, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Έχει έτοιμο ένα δίσκο που ανυπομονώ να ακούσει ο κόσμος και εφόσον θα περάσει λίγος καιρός ακόμα, συζητάμε τι ωραίο μπορούμε να κάνουμε για να δημιουργήσουμε λίγο buzz παραπάνω. Κατά τη διάρκεια, αναφέρει ότι έχουν προγραμματίσει μια καλοκαιρινή συναυλία με κάμποσες άλλες μπάντες από 2-3 πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, που έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι ανήλικες. Παντού πιτσιρίκια. Για να έχουμε όλοι την ίδια εικόνα, αυτοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στο bill και μιλάμε για τελειόφοιτους, γύρω στα 25. Οι υπόλοιποι οπότε, καλό σχολείο. "Στο κάτω κάτω, αυτό είναι το κοινό μας", λέει.
Σε μια έκλαμψη συνειδητοποίησης, σκέφτομαι και το λέω και φωναχτά "τι συζητάμε τι ωραίο μπορούμε να κάνουμε, δεν έχουμε ιδέα τι κάνει εντύπωση σε αυτά τα παιδιά, που ξέρουμε εμείς τι γουστάρουν;". Το κακό με τις εκλάμψεις είναι ότι είναι παροδικές, το λέει και η ετυμολογία της λέξης. Σύντομα το ξέχασα. Μου ήρθε όμως ξανά σαν σφαλιάρα στα μούτρα πριν 3 βράδια.
Είχε έρθει η μέρα της συναυλίας που λέγαμε παραπάνω και ενώ δε μπόρεσα να δω και τα 7 μαθητικά σχήματα που έπαιξαν, από τα 5 που είδα, ένα πράγμα κατάλαβα. Ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι δεν το είχα καταλάβει. Ρε, πότε έγιναν οι Parkway Drive τόσο τιτανοθεοί; Το φτωχό μου μυαλό τους είχε καταχωρημένους ως ένα αξιολογότατο σχήμα από feelgood αυστραλούς surfers, που έχουν πολλή όρεξη για ταξίδια και live. Τελικά φαίνεται ότι είμαι μακριά νυχτωμένος και προφανώς πρόκειται για τους απόλυτους ήρωες μια ολόκληρης, παγκόσμιας γενιάς. Το καλύτερο δε, είναι ότι εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι.
Στο ιδιαιτέρως eye opening live που παρακολουθήσαμε λοιπόν, ΟΛΑ τα συγκροτήματα έπαιξαν και μια διασκευή Parkway Drive. ΟΛΑ. Σίγουρα δεν ήταν συνεννοημένοι για να μου κάνουν πλάκα, είναι απλά και εύκολα, μια must επιλογή. Για τους κάπως μεγαλύτερους από εμάς, ήταν κάπως σουρεάλ η εμπειρία, ειδικά από όταν άρχισαν να βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και να αποκαλύπτουν στατιστικά patterns.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ακούσαμε κάμποσα original κομμάτια και λίγο περισσότερες διασκευές. Το γηραιότερο συγκρότημα που τιμήθηκε ήταν οι In Flames (αν και με κομμάτι του 2006) και η χρονολογικά παλιότερη μουσική που ακούσαμε ήταν τα 3 κομμάτια από το ντεμπούτο των Slipknot. Μας ακούγεται κάπως αστείο, αλλά makes perfect sense, όταν βγήκε το συγκεκριμένο album, όλα αυτά τα παιδιά ήταν πάνω κάτω, γύρω στα 6. Σαν να βγει και να πει ο Hetfield ξερω γω, ότι είχε μα μπάντα στο σχολείο και έπαιζαν κομμάτια από το Led Zeppelin II. Τα νούμερα βγαίνουν, εμείς έχουμε χάσει την επαφή με το χρόνο.
Στο χρόνο αυτό που χάσαμε που λέτε my fellow older fellows, αν οι Slipknot έγιναν οι Metallica των 00's (που αυτό μπορεί και να το είχαμε μυριστει) τότε οι Parkway Drive είναι άνετα οι Iron Maiden, αν μη τι άλλο, υπό την έννοια ότι είναι το σχήμα που σαν heavy ass rocker που κάνει practice όταν λείπουν οι γονείς από το σπίτι, είσαι υποχρεωμένος να διασκευάσεις.
Το αστείο σε όλο αυτό, είναι το πόσο άχρηστο είναι αυτό το κείμενο σε ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων, που καθότι δεν έχουν μπει στα 20, είναι απολύτως ενήμεροι για όλα αυτά. Απλά ένιωσα την υποχρέωση να δώσω ένα heads up στους δικούς μου, έτσι, για να μπορούμε να το παίζουμε ξερόλες (τρομάρα μας) για λίγο καιρό ακόμα.
Και να μην πέσουμε από τα σύννεφα όταν οι πιτσιρικάδες take over γραπτά, blogs, sites και περιοδικά σε 6-8 χρόνια και βγάζουν τους αυστραλούς (όχι τους working class heroes, είπαμε τους surfers) την Πιο Επιδραστική Μπάντα του 21ου αιώνα πχ...