Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Metal AM - Season finale

Battlefield μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι θεοί του rock n roll δε μας χάρισαν την εύνοιά τους χθες και αποφάσισαν να διαλύσουν το site του indieground. Το ότι παίδεψαν εμάς, δε μας πείραξε. Το ότι ταλαιπώρησαν τους ακροατές μας όμως, ήταν ασυγχώρητο.
 Εφόσον το player στάθηκε στο πλευρό μας, δε μας άφησαν άλλη επιλογή, τους φτύσαμε στα μούτρα όπως τους άξιζε και σπρώξαμε το τελευταίο Metal AM της σεζόν down their throats (ή up their...ξέρετε τι), καθώς ήταν αδύνατο να σταματηθεί αυτό που μαγειρευόταν όλη αυτή τη διετία.
 Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε χτες και μέχρι να συνεχίσει να λιώνει τα web ραδιοκύματα, επιβαλλόταν στην αγαπημένη μας/σας εκπομπή να τερματίσει με ομοβροντίες.
Το μελετημένο αφιέρωμα έλεγε για τεράστιες heavy στιγμές που θα θέλαμε να είχαμε μεταδώσει, αυτό που συνέβη πραγματικά ήταν οι 3 γνωστοί τύποι να λιώνουν από τη ζέστη και το air guitar, ακούγοντας ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ.
 Οπότε madames et monsieurs, φροντίστε να ζήσετε στο έπακρο το καλοκαίρι σας, και όταν ξανάρθει ο χειμώνας να είστε έτοιμοι και έτοιμες για όλα.
 Φροντίστε τους ανθρώπους σας, ακούτε metal, τρώτε φέτα με καρπούζι, καπνιστό σκουμπρί με τσίπουρο και ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

  LISTEN HERE

 PLAYLIST 26/7/2012

1. AT THE GATES Unto Others
2. DOWN Hail The Leaf
3. METALLICA Ride The Lightning
4. MACHINE HEAD In The Presence Of My Enemies
5. IRON MAIDEN Stranger In A Strange Land
6. THE DILLINGER ESCAPE PLAN Pig Latin
7. SLAYER South Of Heaven
8. MASTODON Workhorse
9. LED ZEPPELIN When The Leeve Breaks
10. OPETH Serenity Painted Death
11. TRIVIUM Pull Harder On The Strings Of Your Martyr
12. SYSTEM OF A DOWN Forest
13. STRAPPING YOUNG LAD Aftermath
14. AC/DC Given The Dog A Bone
15. TOOL Aenema

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Yellow & Green – Come out of the closet βρε αγάπη μου

Η ελευθερία σαν έννοια είναι μεγάλη υπόθεση. Έχουν γίνει μάχες, έχει πεθάνει κόσμος, έχει δημιουργηθεί τέχνη για χάρη της. Υπάρχουν όμως ακόμα άνθρωποι που καταπιέζονται. Στα πλαίσια ενός καθεστώτος, μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι κάτι που λύνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Όταν όμως είσαι από τη Savannah, Georgia και το θέμα σου είναι το rock n roll, sorry, αλλά δε θα σε λυπηθώ και πολύ.
 Έπρεπε να φτάσει το 2012 για να καταλάβουμε πόσο πολύ υπέφεραν οι Baroness. Σε όλους μας άρεσαν οι 2 άλλοι δίσκοι, που εμένα μου ακούγονταν σαν πιο ευλύγιστοι Mastodon, κάτι που θεωρούσα πολύ χρήσιμο να υπάρχει. Προφανώς όμως, there was something more to it. Κάτι που ίσως να μη βλέπαμε ποτέ αν δεν υπήρχαν τα “Yellow&Green”. Γιατί αυτό το διπλό album, είναι ιδιαίτερο. Για 2 λόγους. Έναν σημαντικό και έναν ιδιαίτερα σημαντικό.
Ο σημαντικός λόγος, είναι αυτός που ξεχωρίζει κάθε album και είναι προφανώς τα τραγούδια που περιέχει. Είχαν την τάση να πλατιάζουν κάπως οι Baroness, ανέκαθεν. Πάντα όμως τους το συγχωρούσαμε επειδή το φοβερό κιθαριστικό (συνήθως) θέμα που ακολουθούσε, μας αποζημίωνε. Φέτος, τα τραγούδια είναι σαφώς πιο συμμαζεμένα όσον αφορά τη δομή, ασυγκράτητα όμως, όσον αφορά την έμπνευση. Οι επιστημονικοί όροι «τραγουδάρες», “all killer, no filler”, «μουσικάρες λέμε!» έχουν ήδη επιστρατευτεί και όλο και περισσότερο θα ακούγονται. Βεβαίως, είναι η αλήθεια. Είναι, τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Ο ιδιαίτερα σημαντικός λόγος, που υποσχεθήκαμε νωρίτερα, είναι το συναίσθημα. Όχι το συναίσθημα της μουσικής, το συναίσθημα που βγάζει το group. Αυτά τα δύο, δεν ταυτίζονται πάντα. Πως είναι στα sports, που θα συμβεί να υπάρχει μια ομάδα από ανθρωπόμορφα Orcs από τη Νέα Ζηλανδία, που παίζουν rugby και ενώ πατάνε τα μούτρα των αντιπάλων στο χόρτο, έχουν στα πρόσωπα ζωγραφισμένη την ευτυχία της επιτυχίας; Που τους κοιτάς στα μάτια και αναγνωρίζεις τη χαρά ενός παιδιού που παίζει στην αυλή; Βέβαια, ο άλλος δίπλα έχει καταπιεί τη σπλήνα του και τον παίρνει φορείο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Έτσι και οι φετινοί Baroness, τους πήρε χρόνο, αλλά αποφάσισαν να παίξουν τη μουσική που (έχω την εντύπωση) πάντα ήθελαν.
Ε, και όταν απελευθερώνεται ο άνθρωπος, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Λέγαμε προχτές στο Metal AM, ότι αυτός ο δίσκος είναι καταπληκτικό soundtrack για κάτι, αλλά δεν είχαμε βρει τι. Χτες το βράδυ, αποφάσισα ότι είναι ιδανικό soundtrack για οτιδήποτε. Σπίτι, βόλτα, δουλειά, συναυλία, βάρη στο γυμναστήριο (δεν ξέρω, έτσι μου λένε), καντάδα, αυτοκτονία. Δε θυμάμαι άλλο δίσκο να έχει τόση εναλλαγή ύφους και ταυτόχρονα τέτοια ανεπανάληπτη ροή.
 Τα 70 λεπτά κυλάνε νεράκι, όσο δε θα κυλήσει κανένα άλλο album φέτος, οι heavy στιγμές είναι ικανοποιητικότατες, οι μπαλαντερές (@copyright λέξη) στιγμές είναι τραγουδιάρικες όσο δεν πάει, τα ρεφρέν και των δύο είναι εγγυημένο ρεζίλι αν είσαι σε δημόσιο χώρο και πάνω από όλα, είναι συγκινητικό που το αυθεντικό rock n roll attitude παίζω-ότι-γουστάρω-και-fuck-you, χρειάστηκε το 2012, ένα mellow δίσκο για να αποκαλυφθεί.

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Metal AM - The Aussie death from above

Θα ήθελα να γράψω σελίδες για τη συγκεκριμένη εκπομπή, αλλά δε θέλω να μειώσω την εμπειρία της ακρόασης. Μέσα σε εξοντωτική ζέστη, ακούσαμε τρομερά hits, ανατρέψαμε τη χημεία του show αλλάζοντας θέσεις και αρμοδιότητες, δε μασήσαμε στο κλατάρισμα του chat και με τη βοήθεια των φιλαράκων ακροατών, ζήσαμε ένα θρίαμβο μέχρι τις 2.
Το αφιέρωμα στις ποιοτικότερες μπάντες της Αυστραλιανής ηπείρου μας θύμισε κατ' εξακολούθησιν ότι αυτοί οι κερατάδες τώρα έχουν χειμώνα, αλλά όσο τρομακτική και να φαίνεται στη φωτογραφία, η αυστραλιανή κατσαρίδα θα ήταν ένα απλό ορεκτικό στην αντίστοιχη σαρκοβόρα, ιπτάμενη και διψασμένη για αίμα που τρομοκρατεί το κέντρο της Αθήνας.
 Μπορεί το warcry του Μήτσου να την τάραξε και να τράπηκε σε φυγή, όμως είχε ήδη προλάβει να φωλιάσει τον τρόμο στις καρδιές μας...

  Do it...Do it...Do it...

 PLAYLIST 12/7/2012

1. NIGHTSTALKER Dead Rock Commandos
2. DEAD SARA Lemon Scent
3. BARONESS Board Up The House
4. TORCHE Response Inverted
5. LAMB OF GOD Guilty
6. TESTAMENT True American Hate
7. KREATOR United In Hate
8. ACID DEATH Eidolon
9. IHSAHN Introspection
10. THE AMENTA Junky
11. ARC OF ASCENT Elemental Kingdom
12. BEASTWARS Damn The Sky
13. NE OBLIVISCARIS Xenoflux
14. KARNIVOOL Set Fire To The Hive
15. PARKWAY DRIVE Deadweight
16. SERJ TANKIAN Weave On
17. KILLING JOKE Colony Collapse
18. AC/DC Ride On

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

This time its personal – Και κανείς δε μπορεί να το αγνοήσει

Είμαι σίγουρος, έχει συμβεί στον καθένα μας. Να είναι όλοι οι γύρω αφοσιωμένοι σε ένα συγκεκριμένο πράγμα, που μονοπωλεί τις συζητήσεις, τραβάει την προσοχή, προκαλεί αβίαστα αλαλάζουσες αποθεώσεις και έχει γενικά ρεύμα πρωτιάς, αλλά εσύ να μην μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου αυτό το κάτι άλλο. Το πιο μικρό (στο μάτι), το θεωρητικά δευτερεύον, το outsider στην κούρσα. Όχι από αντίδραση στο mainstream mindset που επικρατεί, αλλά επειδή νιώθεις ότι εκεί είναι το σωστό focus. Ίσως και μέσα σου βαθιά να πιστεύεις ότι είναι όλοι οι άλλοι που δε βλέπουν καθαρά.
 Κάπως έτσι κυλάει ο Ιούλιός μου so far. Αισθάνομαι σαν τον τύπο που ενώ βρίσκεται στην παρέλαση που περνάει κάτω από την αψίδα του θριάμβου στη Champs Elyse και το πλήθος ζητωκραυγάζει τους Duplantier, αυτός έχει ακουμπισμένη την πλάτη σε ένα τοίχο και ακούει με ακουστικά Periphery. Όχι επειδή δε γουστάρει τους Gojira (πήγε στην παρέλαση, δεν πήγε;), αλλά επειδή δε μπορεί να ξεκολλήσει από το Periphery II. Και βλέποντας την αναγνώριση να αναλώνεται μαζικά στους άλλους (με ποιόν είσαι ρε, με μας ή με τους άλλους, που λέγαμε παλιά) να αισθάνεται να τον πνίγει το άδικο.
 Για τους ίδιους τους Periphery βέβαια, αυτό μικρή σημασία έχει. Αυτοί έφτιαξαν τα 70 λεπτά μουσικής που είχαν σκοπό να φτιάξουν και ότι βρέξει, ας κατεβάσει. Δεν πιστεύω να είχαν φοβερές προσδοκίες για το πλασάρισμά τους στις λίστες της χρονιάς anyway. Αυτό, όσον αφορά τους ίδιους. Γιατί όσον αφορά εμάς, ε όχι που να πάρει και να σηκώσει, δε θα περάσει έτσι. This time its personal λέει ο υπότιτλος του δίσκου και η συγκυρία δε σηκώνει χαλαρότητες.
 Δεν έχει να κάνει ούτε με fanboyσμό, ούτε με αντίδραση, ούτε με «τόπο στα νιάτα» προπαγάνδες. Είναι μουσικοφιλία στην πιο αγνή της μορφή, όπως την είχε εκφράσει ο Καραολίδης (δάσκαλε…) παλιότερα, όπου θέλεις να πιάνεις αγνώστους στο δρόμο από το γιακά και να ουρλιάζεις στα μούτρα το πόσο δισκάρα είναι το τάδε. Τώρα βέβαια, υπάρχει μια δυσκολία εδώ. Πως μπορείς να πείσεις ότι ένας δίσκος τίγκα progressive είναι τόσο αριστούργημα; Και που το ξέρω εγώ, ότι δε χάνεις τη μπάλα μέσα στις εφτάχορδες, στους 3 κιθαρίστες, στα μπλιμπλίκια, τα 8λεπτα κομμάτια και τις γκαρίλες; Θα σου πω εγώ πως.
 Βάζοντας πλυντήριο ένα απόγευμα.
 Αυτή η επιστημονική audiophile τακτική λειτουργεί ως εξής. Έχω ακούσει αρκετές φορές το album των Periphery, ώστε να έχω καταλάβει καλά ότι έχει πολλή ουσία, που μεταφράζεται σε ογκώδη αλλά δομημένα μέρη από τη μια, και πιασάρικες τραγουδιστικές στιγμές από την άλλη. Τι γίνεται όμως, όταν φεύγεις από το ασφαλές περιβάλλον των ακουστικών σου;
 Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, χαζολογώ στον υπολογιστή, περιμένοντας το πλυντήριο να τελειώσει. Έχω βάλει το album να παίζει στο background, από το ηχειάκι του υπολογιστή, το οποίο μπορεί να είναι πολύ μούρικο (check it out) αλλά αυθεντία στην ηχητική απόδοση δεν το λες. Παραδόξως όμως, δε μου φαίνεται πιο φτωχή η εμπειρία και περνάω καλά. Τελειώνει το πλυντήριο και το στίψιμο και πηγαίνω να απλώσω τη μπουγάδα, αφήνοντας το album να παίζει. Και ενώ είμαι στο μπαλκόνι ζογκλάροντας τα μανταλάκια για να μη μου πέσουν στον ακάλυπτο, it hits me.
 Από τη στιγμή που έφυγα από το γραφείο, οι μελωδίες, τα τραγουδιστά κολλητικά σημεία και οι βασικές γραμμές των κομματιών, συνεχίζουν να φτάνουν στα αυτιά μου. Χωρίς ηχοσύστημα, χωρίς volume, across 2 δωματίων διαμερίσματος. Μπορούσα με ευκολία να πιάνω τις καλές στιγμές του “Ragnarok”, του “Have A Blast”, του “Scarlet”. Να ξαναθυμηθώ ότι το “Erised” είναι το “Pull Me Under” των 10’s. Να μη χάσω το ζουμί του δίσκου, υπό συνθήκες που 99% των albums εξανεμίζονται.
Μπορεί οι λίστες και τα εξώφυλλα να ανήκουν αλλού φέτος. Δε διαφωνώ ότι η 3η δισκάρα σερί είναι φοβερό κατόρθωμα. Αλλά στοιχηματίζω μια μπουγάδα, ότι σε 10 χρόνια από σήμερα, θα λέμε ότι αυτός ήταν ο δίσκος της χρονιάς.