This time its personal – Και κανείς δε μπορεί να το αγνοήσει

Είμαι σίγουρος, έχει συμβεί στον καθένα μας. Να είναι όλοι οι γύρω αφοσιωμένοι σε ένα συγκεκριμένο πράγμα, που μονοπωλεί τις συζητήσεις, τραβάει την προσοχή, προκαλεί αβίαστα αλαλάζουσες αποθεώσεις και έχει γενικά ρεύμα πρωτιάς, αλλά εσύ να μην μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου αυτό το κάτι άλλο. Το πιο μικρό (στο μάτι), το θεωρητικά δευτερεύον, το outsider στην κούρσα. Όχι από αντίδραση στο mainstream mindset που επικρατεί, αλλά επειδή νιώθεις ότι εκεί είναι το σωστό focus. Ίσως και μέσα σου βαθιά να πιστεύεις ότι είναι όλοι οι άλλοι που δε βλέπουν καθαρά.
 Κάπως έτσι κυλάει ο Ιούλιός μου so far. Αισθάνομαι σαν τον τύπο που ενώ βρίσκεται στην παρέλαση που περνάει κάτω από την αψίδα του θριάμβου στη Champs Elyse και το πλήθος ζητωκραυγάζει τους Duplantier, αυτός έχει ακουμπισμένη την πλάτη σε ένα τοίχο και ακούει με ακουστικά Periphery. Όχι επειδή δε γουστάρει τους Gojira (πήγε στην παρέλαση, δεν πήγε;), αλλά επειδή δε μπορεί να ξεκολλήσει από το Periphery II. Και βλέποντας την αναγνώριση να αναλώνεται μαζικά στους άλλους (με ποιόν είσαι ρε, με μας ή με τους άλλους, που λέγαμε παλιά) να αισθάνεται να τον πνίγει το άδικο.
 Για τους ίδιους τους Periphery βέβαια, αυτό μικρή σημασία έχει. Αυτοί έφτιαξαν τα 70 λεπτά μουσικής που είχαν σκοπό να φτιάξουν και ότι βρέξει, ας κατεβάσει. Δεν πιστεύω να είχαν φοβερές προσδοκίες για το πλασάρισμά τους στις λίστες της χρονιάς anyway. Αυτό, όσον αφορά τους ίδιους. Γιατί όσον αφορά εμάς, ε όχι που να πάρει και να σηκώσει, δε θα περάσει έτσι. This time its personal λέει ο υπότιτλος του δίσκου και η συγκυρία δε σηκώνει χαλαρότητες.
 Δεν έχει να κάνει ούτε με fanboyσμό, ούτε με αντίδραση, ούτε με «τόπο στα νιάτα» προπαγάνδες. Είναι μουσικοφιλία στην πιο αγνή της μορφή, όπως την είχε εκφράσει ο Καραολίδης (δάσκαλε…) παλιότερα, όπου θέλεις να πιάνεις αγνώστους στο δρόμο από το γιακά και να ουρλιάζεις στα μούτρα το πόσο δισκάρα είναι το τάδε. Τώρα βέβαια, υπάρχει μια δυσκολία εδώ. Πως μπορείς να πείσεις ότι ένας δίσκος τίγκα progressive είναι τόσο αριστούργημα; Και που το ξέρω εγώ, ότι δε χάνεις τη μπάλα μέσα στις εφτάχορδες, στους 3 κιθαρίστες, στα μπλιμπλίκια, τα 8λεπτα κομμάτια και τις γκαρίλες; Θα σου πω εγώ πως.
 Βάζοντας πλυντήριο ένα απόγευμα.
 Αυτή η επιστημονική audiophile τακτική λειτουργεί ως εξής. Έχω ακούσει αρκετές φορές το album των Periphery, ώστε να έχω καταλάβει καλά ότι έχει πολλή ουσία, που μεταφράζεται σε ογκώδη αλλά δομημένα μέρη από τη μια, και πιασάρικες τραγουδιστικές στιγμές από την άλλη. Τι γίνεται όμως, όταν φεύγεις από το ασφαλές περιβάλλον των ακουστικών σου;
 Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, χαζολογώ στον υπολογιστή, περιμένοντας το πλυντήριο να τελειώσει. Έχω βάλει το album να παίζει στο background, από το ηχειάκι του υπολογιστή, το οποίο μπορεί να είναι πολύ μούρικο (check it out) αλλά αυθεντία στην ηχητική απόδοση δεν το λες. Παραδόξως όμως, δε μου φαίνεται πιο φτωχή η εμπειρία και περνάω καλά. Τελειώνει το πλυντήριο και το στίψιμο και πηγαίνω να απλώσω τη μπουγάδα, αφήνοντας το album να παίζει. Και ενώ είμαι στο μπαλκόνι ζογκλάροντας τα μανταλάκια για να μη μου πέσουν στον ακάλυπτο, it hits me.
 Από τη στιγμή που έφυγα από το γραφείο, οι μελωδίες, τα τραγουδιστά κολλητικά σημεία και οι βασικές γραμμές των κομματιών, συνεχίζουν να φτάνουν στα αυτιά μου. Χωρίς ηχοσύστημα, χωρίς volume, across 2 δωματίων διαμερίσματος. Μπορούσα με ευκολία να πιάνω τις καλές στιγμές του “Ragnarok”, του “Have A Blast”, του “Scarlet”. Να ξαναθυμηθώ ότι το “Erised” είναι το “Pull Me Under” των 10’s. Να μη χάσω το ζουμί του δίσκου, υπό συνθήκες που 99% των albums εξανεμίζονται.
Μπορεί οι λίστες και τα εξώφυλλα να ανήκουν αλλού φέτος. Δε διαφωνώ ότι η 3η δισκάρα σερί είναι φοβερό κατόρθωμα. Αλλά στοιχηματίζω μια μπουγάδα, ότι σε 10 χρόνια από σήμερα, θα λέμε ότι αυτός ήταν ο δίσκος της χρονιάς.