Yellow & Green – Come out of the closet βρε αγάπη μου

Η ελευθερία σαν έννοια είναι μεγάλη υπόθεση. Έχουν γίνει μάχες, έχει πεθάνει κόσμος, έχει δημιουργηθεί τέχνη για χάρη της. Υπάρχουν όμως ακόμα άνθρωποι που καταπιέζονται. Στα πλαίσια ενός καθεστώτος, μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι κάτι που λύνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Όταν όμως είσαι από τη Savannah, Georgia και το θέμα σου είναι το rock n roll, sorry, αλλά δε θα σε λυπηθώ και πολύ.
 Έπρεπε να φτάσει το 2012 για να καταλάβουμε πόσο πολύ υπέφεραν οι Baroness. Σε όλους μας άρεσαν οι 2 άλλοι δίσκοι, που εμένα μου ακούγονταν σαν πιο ευλύγιστοι Mastodon, κάτι που θεωρούσα πολύ χρήσιμο να υπάρχει. Προφανώς όμως, there was something more to it. Κάτι που ίσως να μη βλέπαμε ποτέ αν δεν υπήρχαν τα “Yellow&Green”. Γιατί αυτό το διπλό album, είναι ιδιαίτερο. Για 2 λόγους. Έναν σημαντικό και έναν ιδιαίτερα σημαντικό.
Ο σημαντικός λόγος, είναι αυτός που ξεχωρίζει κάθε album και είναι προφανώς τα τραγούδια που περιέχει. Είχαν την τάση να πλατιάζουν κάπως οι Baroness, ανέκαθεν. Πάντα όμως τους το συγχωρούσαμε επειδή το φοβερό κιθαριστικό (συνήθως) θέμα που ακολουθούσε, μας αποζημίωνε. Φέτος, τα τραγούδια είναι σαφώς πιο συμμαζεμένα όσον αφορά τη δομή, ασυγκράτητα όμως, όσον αφορά την έμπνευση. Οι επιστημονικοί όροι «τραγουδάρες», “all killer, no filler”, «μουσικάρες λέμε!» έχουν ήδη επιστρατευτεί και όλο και περισσότερο θα ακούγονται. Βεβαίως, είναι η αλήθεια. Είναι, τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Ο ιδιαίτερα σημαντικός λόγος, που υποσχεθήκαμε νωρίτερα, είναι το συναίσθημα. Όχι το συναίσθημα της μουσικής, το συναίσθημα που βγάζει το group. Αυτά τα δύο, δεν ταυτίζονται πάντα. Πως είναι στα sports, που θα συμβεί να υπάρχει μια ομάδα από ανθρωπόμορφα Orcs από τη Νέα Ζηλανδία, που παίζουν rugby και ενώ πατάνε τα μούτρα των αντιπάλων στο χόρτο, έχουν στα πρόσωπα ζωγραφισμένη την ευτυχία της επιτυχίας; Που τους κοιτάς στα μάτια και αναγνωρίζεις τη χαρά ενός παιδιού που παίζει στην αυλή; Βέβαια, ο άλλος δίπλα έχει καταπιεί τη σπλήνα του και τον παίρνει φορείο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Έτσι και οι φετινοί Baroness, τους πήρε χρόνο, αλλά αποφάσισαν να παίξουν τη μουσική που (έχω την εντύπωση) πάντα ήθελαν.
Ε, και όταν απελευθερώνεται ο άνθρωπος, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Λέγαμε προχτές στο Metal AM, ότι αυτός ο δίσκος είναι καταπληκτικό soundtrack για κάτι, αλλά δεν είχαμε βρει τι. Χτες το βράδυ, αποφάσισα ότι είναι ιδανικό soundtrack για οτιδήποτε. Σπίτι, βόλτα, δουλειά, συναυλία, βάρη στο γυμναστήριο (δεν ξέρω, έτσι μου λένε), καντάδα, αυτοκτονία. Δε θυμάμαι άλλο δίσκο να έχει τόση εναλλαγή ύφους και ταυτόχρονα τέτοια ανεπανάληπτη ροή.
 Τα 70 λεπτά κυλάνε νεράκι, όσο δε θα κυλήσει κανένα άλλο album φέτος, οι heavy στιγμές είναι ικανοποιητικότατες, οι μπαλαντερές (@copyright λέξη) στιγμές είναι τραγουδιάρικες όσο δεν πάει, τα ρεφρέν και των δύο είναι εγγυημένο ρεζίλι αν είσαι σε δημόσιο χώρο και πάνω από όλα, είναι συγκινητικό που το αυθεντικό rock n roll attitude παίζω-ότι-γουστάρω-και-fuck-you, χρειάστηκε το 2012, ένα mellow δίσκο για να αποκαλυφθεί.