Καταπίνουμε την καμήλα και διυλίζουμε τον κώνωπα - metal attitude ή επιλεκτική στραβομάρα?

Σαν να βλέπω τα στραβωμένα μούτρα μπροστά μου. Κυνηγάμε την groundbreaking metal κυκλοφορία με το δίκανο, έχουμε απογοητευτεί που πλησιάζει καλοκαίρι και οι πραγματικά σπουδαίοι δίσκοι της χρονιάς μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και κάθεται αυτός και ασχολείται με τους Bullet For My Valentine? Καταρχήν, είναι rock όνομα αυτό? Σωστό. Ομορφόπαιδα που περισσότερο χτενίζονται και λιγότερο παίζουν κιθάρες. Επίσης σωστό. Και μην αρχίζω να λέω για τους τίτλους και τους συναισθηματικούς στίχους του Hello Kitty Metal κινήματος. Λόγω προχωρημένης ηλικίας, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Με ξενίζουν όλοι αυτοί οι νέοι που ακούγονται metal, παίζουν υπεργρήγορα και πορωμένα, ουρλιάζουν σαν παλαβοί, αλλά για κάποιο λόγο το τσι μου αρνείται να διαταραχθεί. Κάτι λείπει σε αυτούς, η κάτι λείπει σε μένα?
Κάπου εδώ αρχίζω να ανησυχώ. Γιατί η metal φυλή μου, που υπερηφανεύομαι που είμαι μέλος της, έχει διαπράξει μεγαλοπρεπείς γκάφες κατά καιρούς. Ξεσκίσαμε τους Metallica όταν έβγαλαν το "Ride The Lightning", επειδή είχε φλώρικη μπαλάντα μέσα (το "Fade To Black"). Όταν έφτιαξε μοϊκάνα ο Hetfield στο Donington. Όταν μας χάρισαν το σημαντικότερο rock δίσκο της ιστορίας ("Black Album") που ακόμα μας δίνει οξυγόνο, επειδή δεν ήταν thrash. Δεν πιάνω καν το "Load" και το αν μας ικανοποίησε η παραγωγή του "Death Magnetic". Λυσσάξαμε με τα synths του "Somewhere In Time" και απαξιώσαμε το "God Hates Us All" επειδή οι Slayer έγιναν hardcore. Οι Pantera και οι Fear Factory είναι ραποπάνκηδες. Πρέπει να ακονίσω το τσεκούρι πριν πιάσω τους Paradise Lost στο στόμα μου, που τους έχουν κράξει 5 γενιές μεταλλάδων. Επίτηδες αναφέρομαι σε μεγαθήρια, γιατί το βλακώδες κράξιμο είναι ίδιον της ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ. Δεν είναι ότι αναγνωρίζουμε την αδυναμία κάποιας άπειρης μπάντας καθότι μέγιστοι ειδήμονες του σωστού metal τρόπου,είναι ότι είμαστε απλά κοντόφθαλμοι ηλίθιοι. Το ότι έχουμε πρόχειρα τα παραδείγματα του παρελθόντος, δε σημαίνει ότι δε γίνεται και σήμερα. Σημαίνει ότι δε βλέπουμε γύρω μας. Εκτός αν πρόκειται να πετάξουμε ντομάτες στους Trivium, που είναι τοοοοσο cool να κράζουμε. Των οποίων Trivium το αμάρτημα, μια που τους αναφέραμε, είναι ότι είναι παιδιά της εποχής τους. Όχι αναφορικά με το Metallica-like-thrash που παίζουν, αλλά ως προς τον γενικότερο προσανατολισμό τους. Πότε θα καταλάβεις ρε γερο Θανάση "Painkiller", ότι είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ για έναν αμερικανό που γεννήθηκε το 1988 να βλέπει το rock όπως εσύ που σου άλλαξε η ζωή όταν είδες σε βιντεοκασέτα τους Priest εν κινήσει, πριν γεννηθεί αυτός?
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι έγκλημα, ούτε οι χαλαροί στίχοι (ρωτήστε το Robb Flynn), ούτε αν υπάρχει κάπου ένα τραγούδι για τα κορίτσια fans (ΟΛΟΙ για αυτό το λόγο έφτιαχναν πάντοτε μπαλάντες), η να προσέχει κάποιος μουσικός τη δημόσια εμφάνισή του. Καταδικάζουμε την εποχή χωρίς γυναίκες στο metal, χαιρόμαστε που πέρασε (θυμάστε το φοβερό άνέκδοτο "Τι έχει 8000 πόδια και 4 βυζιά? Συναυλία των Overkill στη Γερμανία") αλλά όταν δούμε στη μουσική (μας) κάτι που τις αφορά, στραβώνουμε. Σε τελική ανάλυση, είναι 100 φορές πιο "true" κάποιος που έχει να πει κάτι τέτοιο και χρησιμοποιεί metal όχημα γιατί έτσι εκφράζεται, παρά κάποιος που το παίζει άντρας και έχει λίστα με απαγορευμένα θέματα, ρούχα, χτενίσματα, δηλώσεις, ήχους, όργανα, και ένα σωρό άλλα, προκειμένου να υπερασπιστεί την πίστη του metal warrior.
Το τελικό ζητούμενο είναι η μουσική. Το αγνό heavy metal συναίσθημα είναι παντοδύναμο και γιαυτό θα υπάρχει για πάντα. Γεγονός. Οι Trivium, όσο και αν το κοινωνικό background τους (ευκατάστατοι και ολίγον φλώροι) με εμποδίζει να τους θαυμάσω, γράφουν σπουδαία τραγούδια. Επίσης γεγονός. Το ολοκαίνουριο Bullet For My Valentine album είναι όσο τιμιότερο γίνεται και μας δείχνει από τι είναι φτιαγμένα αυτά τα παιδιά. Άκουγα το "Seasons In The Abyss" σήμερα το πρωί. Δεν είναι φτιαγμένοι από το ίδιο πράγμα, το ξέρω. Θα ήταν 100% ψεύτικο όμως, έστω και αν προσπαθούσε να πλησιάσει.

Έχω βγάλει φλύκταινες από τη ζήλεια - Μα πως γίνεται να τα χάνουμε αυτά?

Κάπως short notice το ξέρω, αλλά με την εικόνα και μόνο, μου ήρθε μια συγκίνηση. Στον αιώνιο μαραθώνιο γκρίνιας (ε ρε, όλα στην Αθήνα γίνονται, εδώ πάνω τίποτα) που συμμετέχουμε όλοι εμείς οι demi βόρειοι – νότιοι, η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα κερδίζει στα μεγάλα ονόματα, επειδή η διοργάνωση events είναι εμπορική δραστηριότητα και τίποτα περισσότερο. Η Θεσσαλονίκη όμως, πετάει κάτι μικρά, μερακλίδικα liveάκια, που σε λιγώνουν σαν σαγανάκι στο «Τσάμπουρο».
Ένα από αυτά, για αυστηρώς προσωπικούς και βιωματικούς λόγους, είναι και αυτό. Μια χαρά οι Margin Of Existence και Shadowcraft, δυνατοί οι Koronzon, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα μαζί Less Than Human και Homo Iratus. Υπήρξε μια εποχή στη Θεσσαλονίκη, κάπου το 2000 – 2001, που ήταν το κέντρο της metalcore (neo thrash χοροπηδάδικα τα λέγαμε τότε) σκηνής της χώρας και όλα γίνονταν εκεί. Όχι μόνο έβγαζαν τους πρώτους δίσκους τους, αλλά έπαιζαν live κάθε βδομάδα, μια ο ένας headliner, μια ο άλλος, είχαν τεράστια ποσοστά αποδοχής (τεράστιο το μπαμ από το ντεμπούτο των Homo Iratus σε αμερικάνικο label, ενώ οι Less Than Human είχαν κάνει μίξη στο Λονδίνο κ είχαν παίξει support σε Deicide και Rage Against The Machine) και το σημαντικότερο, όντας οι ίδιοι διαμορφωτές και προϊόντα της τοπικής σκηνής, τους έβλεπες παντού. Σε συναυλίες και bars, γνωστοί μεταξύ γνωστών και όχι μόνο. Πετύχαινες ας πούμε τον κιθαρίστα των Less Than Human να τρώει σουβλάκια με το κορίτσι του σε ένα παγκάκι στη Ναυαρίνου και στο café απέναντι κάθονται οι 2 Homo Iratus με φραπ και ανοιχτό λεξικό και γράφουν στίχους. Ως εκ τούτου, οι πολλές συναυλίες τους ήταν πάντα επιτυχημένες και το κέφι σε υψηλό επίπεδο.
Βέβαια, κάποια στιγμή ξεφούσκωσε το πράγμα, διέλυσαν τα σχήματα και οι καταστάσεις άλλαξαν. Σίγουρα δεν έφτασαν ποτέ το maximum των δυνατοτήτων τους (το demo των Less Than Human για το δεύτερο album που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια από χέρι σε χέρι είναι συγκλονιστικό) και δεν ήταν καλλιτεχνικοί οι παράγοντες που τους σταμάτησαν. Τα τελευταία χρόνια όμως, κάτι άρχισε να κινείται πάλι. Οι επανασυνδέσεις για συναυλίες έγιναν συχνό φαινόμενο, οι Psycho Choke έχουν και έτοιμο δίσκο και το ενδιαφέρον συνεχίζει να υπάρχει. Υπάρχει πάντα βέβαια το ενδεχόμενο να με πιάνει η γεροντική νοσταλγία και να εξιδανικεύω κάτι που θα έπρεπε να είχε μείνει νεκρό. Αλλά μην ακούτε εμένα. Κάντε οι βόρειοι μια βόλτα από το Eightball την Πέμπτη και πείτε μου εσείς. Αν δεν έχω αποσυντεθεί από τη ζήλεια μου μέχρι τότε…

Μήπως πρέπει να αρχίζουμε να το συνηθίζουμε?

Φαντάζομαι όλοι μάθατε ότι ο Pete Steele πέθανε. Είναι πραγματικά πολύ κρίμα γιατί και νέος ήταν και γαμάτος μουσικός με προσωπικό ήχο, φωνή και συνθέσεις και κυρίως, δεν την είχε δει σωτήρας του rock. Μπορεί να ήταν οι πρώτοι που έβγαλαν κανα φράγκο για τη Roadrunner και πάνω στην πλάτη του - και στο λαρύγγι του - να έκαναν καριέρα κάτι τσόλια τύπου Ville Valo, αλλά πάντα οι Type O Negative ήταν cool και πλακατζήδες. Για πάντα θα χρεώνονται την καλύτερη διασκευή στην ιστορία του rock (για το "Black Sabbath" μιλάω) και θα θυμόμαστε το τίμιο profile που είχαν.
Αυτό που με κόλλησε πάντως είναι ότι τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότεροι μουσικοί της γενιάς μας πεθαίνουν. Δεν εννοώ απαραίτητα συνομήλικοι, αλλά της δικής μας σειράς, που η απώλεια μας στοίχισε. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι πρόσφατα, αλλά θα είναι παράξενο όταν είτε λόγω πραγματικής ηλικίας είτε λόγω rock προχωρημένης ηλικίας (διαφορετική κλίμακα) θα αποχαιρετάμε τον Dio, τον Ozzy, το Hetfield, το Lindberg, τον Axl, τον Patton και τόσους άλλους. Ανθρώπους που, σαν νέοι χωρίς τη συνειδητοποίηση της απώλειας, δεν περνάει ποτέ από το μυαλό μας ότι θα πεθάνουν.
Πρέπει όμως να μην το προσπερνάμε. Είναι από τα πράγματα που θα συμβαίνουν και μπορεί να μας στενοχωρούν από τη μια, αλλά το δυσαναπλήρωτο κενό είναι το τελευταίο credit της αξίας ενός ανθρώπου.

Πως να ξεχωρίσεις από το σωρό - ή σε τι χρησιμεύουν τελικά όλα εκείνα τα κορίτσια που άκουγαν Cradle Of Filth

Όπως έχει πολύ σοφά ειπωθεί, δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Όλοι μας έχουμε πλέον σιχαθεί την πλέμπα που έχει μαζευτεί στο πάλαι ποτέ αγαπημένο μας metalcore και το "όλα ίδια" σύμπτωμα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η αγάπη το μετέτρεψε σε κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά και προσπάθησε να χωθεί ο κάθε πεινασμένος. Ταυτόχρονα, ως το προιόν δυο συγκεκριμένων αντιδρώντων (hardcore και metal) είναι εξ ορισμού σχετικά περιορισμένου εύρους ιδίωμα. Ή θα είναι hardcore μπάντα με metal ήχο, ή metal μπάντα με hardcore νοοτροπία. Οπότε, πως γίνεσαι ξεχωριστός; Ή έχεις μόνιμα διαολεμένη έμπνευση και γράφεις καταπληκτικές συνθέσεις (μεγάλος έλληνας γραφιάς έχει τυπώσει το "ποιός χρειάζεται την πρωτοτυπία όταν έχεις τραγουδάρες;" - μέγιστη αλήθεια), πράγμα αδύνατον για τον οποιονδήποτε, ή είσαι μάγκας από το Orange County και παίρνεις στο συγκρότημά σου τη Marta Peterson. Οι Bleeding Through, προτίμησαν να κάνουν το δεύτερο (μην το πείτε σε κανέναν, αλλά μάλλον επειδή δε μπορούσαν να κάνουν το πρώτο) και πέτυχαν διάνα.
Δεν προσπάθησαν να γυρίσουν τα μέσα έξω στο υπάρχον υλικό μέχρι να γίνει ένας πολυδουλεμένος στο studio μουσικός χυλός, αλλά βρήκαν ένα (πολύ συμπαθητικό - όλα μετράνε) κορίτσι να φέρει με τα πλήκτρα της μια blackmetal ατμόσφαιρα στη μουσική τους. Για να είμαστε απόλυτα σωστοί, με το "blackmetal ατμόσφαιρα" όσον αφορά ένα 25χρονο κορίτσι με tattoo HIM, εννοούμε Cradle Of Filth. That being said, αναμένουμε να μας πείσει το αποτέλεσμα. Για μια ακόμα φορά, χαμογελάμε ευχαριστημένοι. Το ολοκαίνουριο, ομότιτλο album, σημαδεύει την έξοδο από μια μακρά περίοδο διαμάχης με την προηγούμενη εταιρεία τους και τα ποιοτικά του standards είναι ικανοποιητικότατα. Πιο δυνατό από το "Declaration" και με κάτι πολύ refined καθαρά refrains για πρώτη φορά, ισορροπεί το αιχμηρό παραδοσιακό metalcore με τα πλήκτρα και τις ατμόσφαιρες, αφήνοντας offside τα μονολιθικά beatdown σημεία, που θα μπορούσαν να λείπουν.
Προσωπικά το απολαμβάνω 90% λόγω της δεσποινίδος που λέγαμε νωρίτερα και του τρόπου με τον οποίο παντρεύει τόσο ξένους ήχους, χωρίς να ανακαλύπτει ξανά τον τροχό. Τα είπαμε και στην αρχή, δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο.

Diamond Eyes - Μα πότε γέρασαν όλοι αυτοί;

Αν κοιτάξεις βιαστικά τη φωτογραφία, παίζει να τους περάσεις για τους Suicidal Tendencies. Η και τους Madball. Νομίζεις ότι φταίνε οι άσπρες κάλτσες...αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Deftones my dear friends, είναι πλέον σχεδόν 20 χρόνια συγκρότημα. Κάνουν πράγματα της ηλικίας τους, όπως το να ηχογραφείς καινούριο album και όλοι να μιλάνε για "επιστροφή", λες και είχες πάει πουθενά. Είναι η trendy μανία της νεκρανάστασης που συντηρούμε την τελευταία 10ετία. Τραβάνε το ζόρι τους βέβαια με τον Chi Cheng να είναι εδώ και μήνες σε κώμα και μακάρι να τη γλιτώσει ο άνθρωπος, αλλά ακόμα και χωρίς αυτόν, ο δίσκος είναι 100% Deftones. Δεν ξέρω αν περίμενε κανείς τίποτα περισσότερο, εγώ αισθάνομαι μια χαρά ικανοποιημένος. Ακόμα και αν δεν κράτησε ο ενθουσιασμός που προκάλεσε το "Rocket Skates" (φανταστικό κομμάτι) όταν το πρωτοακούσαμε, αυτό το περίεργο Deftone πράγμα είναι εδώ. Αυτή η μίξη Korn με Tool που ναι μεν είναι έτσι, αλλά όχο τόσο συναρπαστικό όσο ακούγεται. Μάλλον πιο κάγκουροι Tool, ή πιο ατμοσφαιρικοί Korn. Τέλος πάντων, το πιάσατε. Ωραίος, τίμιος και συνεπής δίσκος, θα πάρει την προσοχή που του αξίζει και ο Moreno συνεχίζει να έχει φωνάρα και είναι από τους λίγους που τα effects είναι γαρνιτούρα και όχι δεκανίκι. Ένα θέμα είναι ότι και αυτοί έπιασαν το "μαξιλάρι" της 15ετίας και μήπως πρέπει να τους συνταξιοδοτήσουμε; Το "Diamond Eyes" είναι groovy και σωστό σωσίβιο, οπότε για την ώρα, τους αφήνουμε. Περισσότερα για το κατώφλι των 15 χρόνων, προσεχώς. Ετοιμάστε γιαούρτια...

Tobias Sammet σε μισώ

Δεν είχα αυτό στο μυαλό μου να γράψω σήμερα. Πραγματικα έχω εκνευριστεί και έχω περάσει το μισό μου πρωί στο γραφείο, τραβώντας τα μαλλιά που δεν έχω. Για όλα φταίει ο Tobias Sammet, ο leader των Edguy και από τις πλέον χαρακτηριστικές φιγούρες του μοντέρνου ευρωπαϊκού power metal. Όσες στιγμές ευχαρίστησης μου έχει χαρίσει το ιδίωμα κατά καιρούς - δεν είναι καθόλου λίγες - έχουν πνιγεί μέσα στην γραφικότητα και την αηδιαστική επανάληψη των άπειρων, ανθυπομέτριων και βαρετών Γερμανών κατά κύριο λόγο, που κατάφεραν να θάψουν τα όποια διαμάντια στο βούρκο. Ταυτόχρονα, καθ' ότι θιασώτης του μοντέρνου extreme metal, έχω πολλούς λόγους να απαξιώνω τη μουσική τους (τα γνωστά, τσιρίδες, στρουμφάκια, σπαθιά, τραλαλα, τα ξέρετε) και να μην αισθάνομαι καμία τύψη.
Μέχρι τις φορές που σκάνε μύτη οι Avantasia δίσκοι... Είναι το project του εν λόγω κυρίου, όπου ο ίδιος γράφει τα πάντα και συνήθως συμμετέχουν πασίγνωστοι τραγουδιστές, οι προσωπικές δουλειές των οποίων με αφήνουν αδιάφορο. Ειλικρινά, τα όποια ονόματα δε με ενδιαφέρουν. Αυτό που μου τσακίζει το ηθικό, που με αφήνει κουρέλι, είναι αυτές οι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ που φτιάχνει ο κερατάς και κολλάνε στο κεφάλι μου όπως ο ευλαβικός νηστευτής της Σαρακοστής, στην πέτσα που κρέμεται από το σουβλιστό πασχαλινό αρνί. Κάθε 5 δευτερόλεπτα κοιτάω την οθόνη σαν ηλίθιος, κολλάω την παλάμη στο κούτελό μου (κλάτς!) και βυθίζομαι στην απόγνωση. Γιατί; Θυμάμαι τη ζημιά που είχα πάθει με τα 2 πρώτα Avantasia albums και ξέρω τι με περιμένει. Χωρίς κανένα οίκτο λοιπόν, βγάζει 2 δισκους καπάκι τώρα ο μάγκας (Wicked Symphony και Angel Of Babylon) και το βλεπω να ριζώνει στο iPod. Αυτό το overproduced power meets hard rock ύφος του, ενώ θεωρητικά είναι βούτυρο στο ψωμί του κάθε επικριτή, μου ξυπνάει γούτσου γούτσου συναισθήματα. Για να μην υπολογίζω το δούλεμα από όλους τους γνωστούς, το οποίο να πω την αλήθεια είναι το μικρότερο πρόβλημά μου, καθότι άντρας που δεν υπερασπίζεται τα guilty pleasures του, δεν τιμάει τα παντελόνια που φοράει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να βγάλω επιτέλους από το repeat το "Death Is Just A Feeling"! Σατανικός Jon Oliva στο κουπλέ + υπεργαμωτέλειο refrain = offside εγώ... Καλά ξεμπερδέματα!

Richard Cheese And The Lounge Against The Machine - Metalhead goes Sinatra

Ιδιοφυία μεγατόνων. Ο Mark Jonathan Davis κάνει κάτι που κυριολεκτικά χιλιάδες αμερικανοί κάνουν στα περίχωρα του Las Vegas. Έχει μια ερασιτεχνική jazz / swing μπάντα και παίζει διακευές. Ο συγκεκριμένος όμως, αντί να ξεπατώνει στις "εκτελέσεις" τον Tony Bennet και τον Dean Martin, προτιμά τους Slipknot, Disturbed και Guns n Roses. Η μουσική είναι ένα αρκετά καλοπαιγμένο swing με κέφι και όχι μακριά από την παράδοση. Τα λεφτά είναι ο ίδιος ο Davis, που με τόνους θεατρικότητας και χιούμορ, αναπαράγει 100% τους στίχους με τη mellow jazz φωνή του. Ότι και να λέμε, είναι απόλαυση να βγαίνουν από ένα βελούδινο λαρύγγι οι στίχοι του "People=Shit" και τόσων άλλων κάφρων. Φυσικά, δε μένει αποκλειστικά στο metal πεδίο, καθώς έχουν παρελάσει από το ρεπερτόριό του και οι Madonna, Coldplay, Radiohead, Clash, Lady Gaga, U2, The Kinks και πάρα πολλοί άλλοι. Επίσης, ή είσαι μανιακός με τις διασκευές, ή δεν είσαι. Εκτός λοιπόν από τα τραγούδια, από την "περιποίησή" του περνούν και εξώφυλλα και τίτλοι albums που αποτελούν τις δικές του κυκλοφορίες. All star τα "I'd Like A Virgin", "Aperitif For Destruction", "Tuxicity", "The Sunny Side Of The Moon", "Back In Black Tie" και "Viva La Vodka". Επίσης, έχει ένα κόλλημα με το τυρί. Ίσως κοροιδεύει τον εαυτό του ("cheesy"), αλλά το καλλιτεχνικό του είναι Richard Cheese, και τα μέλη της μπάντας του είναι οι Bobby Ricotta σε πιάνο και keyboards, Billy Bleu στο μπάσο και ο Frank Feta (ναι, ναι!) στα drums.
Όπως είναι φυσικό, έχει ξεσκιστεί στις τηλεοπτικές εμφανίσεις, όπου τα "γαλλικά" που εξαπολύει τραγουδώντας δεν καλύπτονται από όσα "μπιπ" και να πέσουν, ενώ τα shows στα casinos του Vegas είναι η ειδικότητά του. Ένα μικρό, χαριτωμένο medley δίνει μια ιδέα (http://www.youtube.com/watch?v=mGMQMAq43MQ), αλλά από κει και πέρα, το YouTube δε βοηθάει, κατεβάστε τα albums για maximum απόλαυση.