Tobias Sammet σε μισώ

Δεν είχα αυτό στο μυαλό μου να γράψω σήμερα. Πραγματικα έχω εκνευριστεί και έχω περάσει το μισό μου πρωί στο γραφείο, τραβώντας τα μαλλιά που δεν έχω. Για όλα φταίει ο Tobias Sammet, ο leader των Edguy και από τις πλέον χαρακτηριστικές φιγούρες του μοντέρνου ευρωπαϊκού power metal. Όσες στιγμές ευχαρίστησης μου έχει χαρίσει το ιδίωμα κατά καιρούς - δεν είναι καθόλου λίγες - έχουν πνιγεί μέσα στην γραφικότητα και την αηδιαστική επανάληψη των άπειρων, ανθυπομέτριων και βαρετών Γερμανών κατά κύριο λόγο, που κατάφεραν να θάψουν τα όποια διαμάντια στο βούρκο. Ταυτόχρονα, καθ' ότι θιασώτης του μοντέρνου extreme metal, έχω πολλούς λόγους να απαξιώνω τη μουσική τους (τα γνωστά, τσιρίδες, στρουμφάκια, σπαθιά, τραλαλα, τα ξέρετε) και να μην αισθάνομαι καμία τύψη.
Μέχρι τις φορές που σκάνε μύτη οι Avantasia δίσκοι... Είναι το project του εν λόγω κυρίου, όπου ο ίδιος γράφει τα πάντα και συνήθως συμμετέχουν πασίγνωστοι τραγουδιστές, οι προσωπικές δουλειές των οποίων με αφήνουν αδιάφορο. Ειλικρινά, τα όποια ονόματα δε με ενδιαφέρουν. Αυτό που μου τσακίζει το ηθικό, που με αφήνει κουρέλι, είναι αυτές οι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ που φτιάχνει ο κερατάς και κολλάνε στο κεφάλι μου όπως ο ευλαβικός νηστευτής της Σαρακοστής, στην πέτσα που κρέμεται από το σουβλιστό πασχαλινό αρνί. Κάθε 5 δευτερόλεπτα κοιτάω την οθόνη σαν ηλίθιος, κολλάω την παλάμη στο κούτελό μου (κλάτς!) και βυθίζομαι στην απόγνωση. Γιατί; Θυμάμαι τη ζημιά που είχα πάθει με τα 2 πρώτα Avantasia albums και ξέρω τι με περιμένει. Χωρίς κανένα οίκτο λοιπόν, βγάζει 2 δισκους καπάκι τώρα ο μάγκας (Wicked Symphony και Angel Of Babylon) και το βλεπω να ριζώνει στο iPod. Αυτό το overproduced power meets hard rock ύφος του, ενώ θεωρητικά είναι βούτυρο στο ψωμί του κάθε επικριτή, μου ξυπνάει γούτσου γούτσου συναισθήματα. Για να μην υπολογίζω το δούλεμα από όλους τους γνωστούς, το οποίο να πω την αλήθεια είναι το μικρότερο πρόβλημά μου, καθότι άντρας που δεν υπερασπίζεται τα guilty pleasures του, δεν τιμάει τα παντελόνια που φοράει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να βγάλω επιτέλους από το repeat το "Death Is Just A Feeling"! Σατανικός Jon Oliva στο κουπλέ + υπεργαμωτέλειο refrain = offside εγώ... Καλά ξεμπερδέματα!