Έχω βγάλει φλύκταινες από τη ζήλεια - Μα πως γίνεται να τα χάνουμε αυτά?

Κάπως short notice το ξέρω, αλλά με την εικόνα και μόνο, μου ήρθε μια συγκίνηση. Στον αιώνιο μαραθώνιο γκρίνιας (ε ρε, όλα στην Αθήνα γίνονται, εδώ πάνω τίποτα) που συμμετέχουμε όλοι εμείς οι demi βόρειοι – νότιοι, η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα κερδίζει στα μεγάλα ονόματα, επειδή η διοργάνωση events είναι εμπορική δραστηριότητα και τίποτα περισσότερο. Η Θεσσαλονίκη όμως, πετάει κάτι μικρά, μερακλίδικα liveάκια, που σε λιγώνουν σαν σαγανάκι στο «Τσάμπουρο».
Ένα από αυτά, για αυστηρώς προσωπικούς και βιωματικούς λόγους, είναι και αυτό. Μια χαρά οι Margin Of Existence και Shadowcraft, δυνατοί οι Koronzon, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα μαζί Less Than Human και Homo Iratus. Υπήρξε μια εποχή στη Θεσσαλονίκη, κάπου το 2000 – 2001, που ήταν το κέντρο της metalcore (neo thrash χοροπηδάδικα τα λέγαμε τότε) σκηνής της χώρας και όλα γίνονταν εκεί. Όχι μόνο έβγαζαν τους πρώτους δίσκους τους, αλλά έπαιζαν live κάθε βδομάδα, μια ο ένας headliner, μια ο άλλος, είχαν τεράστια ποσοστά αποδοχής (τεράστιο το μπαμ από το ντεμπούτο των Homo Iratus σε αμερικάνικο label, ενώ οι Less Than Human είχαν κάνει μίξη στο Λονδίνο κ είχαν παίξει support σε Deicide και Rage Against The Machine) και το σημαντικότερο, όντας οι ίδιοι διαμορφωτές και προϊόντα της τοπικής σκηνής, τους έβλεπες παντού. Σε συναυλίες και bars, γνωστοί μεταξύ γνωστών και όχι μόνο. Πετύχαινες ας πούμε τον κιθαρίστα των Less Than Human να τρώει σουβλάκια με το κορίτσι του σε ένα παγκάκι στη Ναυαρίνου και στο café απέναντι κάθονται οι 2 Homo Iratus με φραπ και ανοιχτό λεξικό και γράφουν στίχους. Ως εκ τούτου, οι πολλές συναυλίες τους ήταν πάντα επιτυχημένες και το κέφι σε υψηλό επίπεδο.
Βέβαια, κάποια στιγμή ξεφούσκωσε το πράγμα, διέλυσαν τα σχήματα και οι καταστάσεις άλλαξαν. Σίγουρα δεν έφτασαν ποτέ το maximum των δυνατοτήτων τους (το demo των Less Than Human για το δεύτερο album που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια από χέρι σε χέρι είναι συγκλονιστικό) και δεν ήταν καλλιτεχνικοί οι παράγοντες που τους σταμάτησαν. Τα τελευταία χρόνια όμως, κάτι άρχισε να κινείται πάλι. Οι επανασυνδέσεις για συναυλίες έγιναν συχνό φαινόμενο, οι Psycho Choke έχουν και έτοιμο δίσκο και το ενδιαφέρον συνεχίζει να υπάρχει. Υπάρχει πάντα βέβαια το ενδεχόμενο να με πιάνει η γεροντική νοσταλγία και να εξιδανικεύω κάτι που θα έπρεπε να είχε μείνει νεκρό. Αλλά μην ακούτε εμένα. Κάντε οι βόρειοι μια βόλτα από το Eightball την Πέμπτη και πείτε μου εσείς. Αν δεν έχω αποσυντεθεί από τη ζήλεια μου μέχρι τότε…