Καταπίνουμε την καμήλα και διυλίζουμε τον κώνωπα - metal attitude ή επιλεκτική στραβομάρα?

Σαν να βλέπω τα στραβωμένα μούτρα μπροστά μου. Κυνηγάμε την groundbreaking metal κυκλοφορία με το δίκανο, έχουμε απογοητευτεί που πλησιάζει καλοκαίρι και οι πραγματικά σπουδαίοι δίσκοι της χρονιάς μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και κάθεται αυτός και ασχολείται με τους Bullet For My Valentine? Καταρχήν, είναι rock όνομα αυτό? Σωστό. Ομορφόπαιδα που περισσότερο χτενίζονται και λιγότερο παίζουν κιθάρες. Επίσης σωστό. Και μην αρχίζω να λέω για τους τίτλους και τους συναισθηματικούς στίχους του Hello Kitty Metal κινήματος. Λόγω προχωρημένης ηλικίας, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Με ξενίζουν όλοι αυτοί οι νέοι που ακούγονται metal, παίζουν υπεργρήγορα και πορωμένα, ουρλιάζουν σαν παλαβοί, αλλά για κάποιο λόγο το τσι μου αρνείται να διαταραχθεί. Κάτι λείπει σε αυτούς, η κάτι λείπει σε μένα?
Κάπου εδώ αρχίζω να ανησυχώ. Γιατί η metal φυλή μου, που υπερηφανεύομαι που είμαι μέλος της, έχει διαπράξει μεγαλοπρεπείς γκάφες κατά καιρούς. Ξεσκίσαμε τους Metallica όταν έβγαλαν το "Ride The Lightning", επειδή είχε φλώρικη μπαλάντα μέσα (το "Fade To Black"). Όταν έφτιαξε μοϊκάνα ο Hetfield στο Donington. Όταν μας χάρισαν το σημαντικότερο rock δίσκο της ιστορίας ("Black Album") που ακόμα μας δίνει οξυγόνο, επειδή δεν ήταν thrash. Δεν πιάνω καν το "Load" και το αν μας ικανοποίησε η παραγωγή του "Death Magnetic". Λυσσάξαμε με τα synths του "Somewhere In Time" και απαξιώσαμε το "God Hates Us All" επειδή οι Slayer έγιναν hardcore. Οι Pantera και οι Fear Factory είναι ραποπάνκηδες. Πρέπει να ακονίσω το τσεκούρι πριν πιάσω τους Paradise Lost στο στόμα μου, που τους έχουν κράξει 5 γενιές μεταλλάδων. Επίτηδες αναφέρομαι σε μεγαθήρια, γιατί το βλακώδες κράξιμο είναι ίδιον της ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ. Δεν είναι ότι αναγνωρίζουμε την αδυναμία κάποιας άπειρης μπάντας καθότι μέγιστοι ειδήμονες του σωστού metal τρόπου,είναι ότι είμαστε απλά κοντόφθαλμοι ηλίθιοι. Το ότι έχουμε πρόχειρα τα παραδείγματα του παρελθόντος, δε σημαίνει ότι δε γίνεται και σήμερα. Σημαίνει ότι δε βλέπουμε γύρω μας. Εκτός αν πρόκειται να πετάξουμε ντομάτες στους Trivium, που είναι τοοοοσο cool να κράζουμε. Των οποίων Trivium το αμάρτημα, μια που τους αναφέραμε, είναι ότι είναι παιδιά της εποχής τους. Όχι αναφορικά με το Metallica-like-thrash που παίζουν, αλλά ως προς τον γενικότερο προσανατολισμό τους. Πότε θα καταλάβεις ρε γερο Θανάση "Painkiller", ότι είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ για έναν αμερικανό που γεννήθηκε το 1988 να βλέπει το rock όπως εσύ που σου άλλαξε η ζωή όταν είδες σε βιντεοκασέτα τους Priest εν κινήσει, πριν γεννηθεί αυτός?
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι έγκλημα, ούτε οι χαλαροί στίχοι (ρωτήστε το Robb Flynn), ούτε αν υπάρχει κάπου ένα τραγούδι για τα κορίτσια fans (ΟΛΟΙ για αυτό το λόγο έφτιαχναν πάντοτε μπαλάντες), η να προσέχει κάποιος μουσικός τη δημόσια εμφάνισή του. Καταδικάζουμε την εποχή χωρίς γυναίκες στο metal, χαιρόμαστε που πέρασε (θυμάστε το φοβερό άνέκδοτο "Τι έχει 8000 πόδια και 4 βυζιά? Συναυλία των Overkill στη Γερμανία") αλλά όταν δούμε στη μουσική (μας) κάτι που τις αφορά, στραβώνουμε. Σε τελική ανάλυση, είναι 100 φορές πιο "true" κάποιος που έχει να πει κάτι τέτοιο και χρησιμοποιεί metal όχημα γιατί έτσι εκφράζεται, παρά κάποιος που το παίζει άντρας και έχει λίστα με απαγορευμένα θέματα, ρούχα, χτενίσματα, δηλώσεις, ήχους, όργανα, και ένα σωρό άλλα, προκειμένου να υπερασπιστεί την πίστη του metal warrior.
Το τελικό ζητούμενο είναι η μουσική. Το αγνό heavy metal συναίσθημα είναι παντοδύναμο και γιαυτό θα υπάρχει για πάντα. Γεγονός. Οι Trivium, όσο και αν το κοινωνικό background τους (ευκατάστατοι και ολίγον φλώροι) με εμποδίζει να τους θαυμάσω, γράφουν σπουδαία τραγούδια. Επίσης γεγονός. Το ολοκαίνουριο Bullet For My Valentine album είναι όσο τιμιότερο γίνεται και μας δείχνει από τι είναι φτιαγμένα αυτά τα παιδιά. Άκουγα το "Seasons In The Abyss" σήμερα το πρωί. Δεν είναι φτιαγμένοι από το ίδιο πράγμα, το ξέρω. Θα ήταν 100% ψεύτικο όμως, έστω και αν προσπαθούσε να πλησιάσει.