Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

The Icon Series – Shawn Crahan

Τα περισσότερα icons της σειράς, παίρνουν τη θέση τους εδώ, για πράγματα που κάνουν. Ο clown, βρίσκεται εδώ για αυτό που είναι. Σε ένα κείμενο που δε χωράει κατανόηση για τις άγνωστες λέξεις, παραινετικά σχόλια και συμπαθητικές περιγραφές, ο κύριος Crahan είναι ένας 42χρονος πείρος, που κανείς δεν έχει τα κότσια να παραγνωρίσει.
 Φαινόταν από την αρχή. Από τις πρώτες ολοκληρωμένες ακροάσεις του πρώτου δίσκου, καταλάβαινες ότι ναι μεν φασαρία, ναι μεν χοροπηδάμε, ναι μεν καφρίλα, ναι μεν σε κάθε show υπάρχει το ενδεχόμενο να μας πάρει φορείο, αλλά πάντα υπήρχε ένα σοβαρό layer κάτω από κάθε τι που έκανε αυτό το συγκρότημα.
 Δεν ήταν οι αυτοκαταστροφικοί στίχοι, δεν ήταν το άρτιο παίξιμο, δεν ήταν το εκτός ελέγχου παίξιμο, δεν ήταν τα boiler suits, δεν ήταν τα maggots που συνέρρευσαν από την πρώτη στιγμή. Ήταν η καλλιτεχνική ακεραιότητα και το ότι το συνολικό projection αυτού που βλέπεις, στηρίζεται σε κάτι συγκεκριμένο και σε απόλυτη συνειδητοποίηση. Δεν ξέρω αν όλοι βρίσκονται on the same page σε αυτό, αλλά κόβω το κεφάλι μου ότι ακόμα και τις στιγμές που ξερνάει μέσα στη μάσκα του και συνεχίζει το show, ξέρει 100% για ποιο λόγο αυτό βοηθάει το σκοπό.
 Φυσικά και δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου όλα αυτά. Κάθε φορά από τις λίγες που τον έχουμε ακούσει να μιλάει, μας αποκαλύπτεται το όραμα περισσότερο. Μπορεί να με στενοχώρησε το dvd χωρίς τις μάσκες, αλλά τα 8 λεπτά που μιλάει αυτός, μου ξεμπέρδεψαν ένα φιόγκο (pun) 7 ετών, που άκουγα και ένιωθα, αλλά σίγουρα δεν καταλάβαινα. Τον ξανάκουσα στο shock rock επεισόδιο του Metal Evolution και κατάλαβα ακόμα περισσότερα. Για ποιο λόγο πάντα σκοτώνονταν στα shows και για πάντα θα το κάνουν. Πως βλέπουν εμένα, που τους κοιτάω από κάτω. Και γιατί αυτό το πράγμα δε θα πεθάνει ποτέ.
 Σημαντικό; Η ηλικία. Μια γεμάτη δεκαετία μεγαλύτερος από μένα, έχοντας ζήσει στο full το επόμενο level που μόλις ξεκινάω να παίζω και μην χάνοντας την ουσιώδη ενέργεια. Απλά αλλάζοντας το focus και τις προτεραιότητες. Υπάρχουν πράγματα που λέει και μου φαίνονται ανεπίκαιρα λόγια ενός ηλικιωμένου. Από εκείνα όμως, που ξέρεις κατά βάθος ότι θα τα βρεις μπροστά σου αργότερα. Και θα συμφωνήσεις και ας μην το παραδέχεσαι τώρα. Και θα θυμηθείς ποιος σου τα πρωτοείπε. Και έτσι χτίζονται τα role models. Ίσως και τα father figures σε όσους έχουν θέματα.
 Father figure που τα σπάει όσο ποτέ δε θα μπορέσεις εσύ σε μια σκηνή; Beat that.
 Θυμάσαι τη θεωρία του Metal AM για το 6ο κομμάτι; Ότι στο 88% των περιπτώσεων είναι το καλύτερο του δίσκου; Πως μπορεί να είναι τυχαίο το #6;

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Metal Evolution – Τηλεόραση να σου τρέχουν τα σάλια

Αν δεν ήμουν επιτυχημένος δισκοπώλης, διάσημος broadcaster και ανεξάρτητος blogger, θα ήθελα να είμαι ο Sam Dunn. Ή καλύτερα, θα ήθελα να κάνω τη δουλειά του Sam Dunn. Ο οποίος επένδυσε στα “Headbanger’s Journey” και “Global Metal” και μαζί με τον Scot Mc Fadyen, είδαν το ρίσκο να αποδίδει, και φέτος κάνουν το Metal Evolution, υπό τη στέγη του VH1.
Για όποιον δεν έχει δει, το Metal Evolution είναι μια σειρά εβδομαδιαίων εκπομπών, που έχοντας ως βάση το γενεαλογικό metal δέντρο που καθοδήγησε τον Dunn στο πρώτο του ντοκιμαντέρ, αφιερώνει κάθε ένα επεισόδιο σε διαφορετικό ιδίωμα, προσπαθώντας να αναδείξει τη θέση και το ρόλο του καθενός στο metal στερέωμα.
 Η ασύλληπτη χλίδα του να έχεις το VH1 πίσω σου, είναι ότι όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές. Βέβαια, οι 2 κινηματογραφιστές έχουν αποδείξει ότι και παλιά είχαν τον τρόπο τους, αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν είναι το ίδιο. Λέγοντας ότι οι πόρτες είναι ανοιχτές, εννοώ το εξής. Έχεις να ετοιμάσεις το επεισόδιο του thrash. Μαζεύεις κάμερες, συνεργείο, ετοιμάζεις τη λίστα των ανθρώπων που θεωρείς ότι η άποψή τους έχει σημασία, σετάρεις τις ερωτήσεις τους, καβαλάς αεροπλάνα και τραβιέσαι από το Bay Area, στο San Francisco, στα σπίτια των μουσικών, σε όποιο festival βρεθεί στο δρόμο σου, φτάνεις μέχρι τη Σουηδία για να πεις 2 κουβέντες με τους In Flames. Και ας καταλήξουν 5 λεπτά στο τελικό επεισόδιο. Έχεις την άνεση να πας και να βρεις οποιονδήποτε πιστεύεις ότι έχει να προσφέρει κάτι, να του κάνεις μια αναλυτική κουβέντα (όσο πιο παλιός, τόσο πιο διαθέσιμος έχω καταλήξει) και να κρατήσεις ότι χρειάζεσαι από αυτή. Έχεις επεισόδιο grunge? Τα φορτώνεις για Seattle και βάζεις κάτω στη σειρά, τους 2 Melvins, τον Kim Thayil των Soundgarden, τον Mark Arm των Mudhoney, όποιον, μα όποιον χρειάζεσαι.
 Το ίδιο γίνεται για κάθε ιδίωμα που ο Dunn πιστεύει ότι έχει θέση στην εξέλιξη του Metal και η προσέγγιση γίνεται στο ύφος που μας έχει συνηθίσει, με σωστές δόσεις ανάλυσης και αρκετά αντικειμενική οπτική (το κρατάμε αυτό). Ένα μεγάλο συν του τρόπου που δουλεύει ο Dunn, είναι ότι έχει πολύ περιορισμένες τις άγνωστες λέξεις. Εννοώ ότι πολλές φορές θα δώσει έμφαση σε πολύ βασικά πράγματα, που όταν το βλέπει κάποιος γνώστης θα του φανεί ότι δε χρειαζόταν. Μη μου βάζεις στην ίδια πρόταση “Pantera” και “groove metal”, παράτα με. Λάθος φίλε μου, η απλή προσέγγιση βοηθάει κόσμο εκτός κλίκας να παρακολουθήσει. Μην ξεχνάς ότι το VH1 είναι ένα τηλεοπτικό κανάλι. Μουσικό βέβαια, αλλά still, τηλεοπτικό κανάλι.
 Πέρα από εκεί, τα επεισόδια βγαίνουν κάθε βδομάδα και ακολουθούν μια σχετικά χρονική σειρά (ξεκίνησε με τις hard rock αφετηρίες και έχοντας περάσει από early uk, early us, glam, thrash, grunge, είδα σήμερα το nu metal επεισόδιο) και πάντα προσφέροντας ένα σαφές ιστορικό πλαίσιο, και τις απόψεις βασικών πρωταγωνιστών, όταν τελειώσουν τα 45’, έχεις μια ωραία εικόνα του εκάστοτε ρεύματος (πάντα υπό την οπτική του αμερικανού fan και κινηματογραφιστή, μην ξεχνιόμαστε).
 Το μεγάλο μπράβο δεν ξεχνάμε να το δώσουμε σε αυτό που είπαμε να κρατήσουμε, την αντικειμενική ματιά. Όλοι έχουμε τα στραβώματά μας, και ο Dunn παραδέχεται ότι έχει θέμα με το nu metal. Δεν τον εμποδίζει αυτό όμως να αφιερώσει ένα επεισόδιο σε αυτό και να το αντιμετωπίσει με την ίδια σοβαρότητα όπως και κάθε άλλο ιδίωμα, εφόσον προσπαθεί να το εντάξει στο metal δέντρο. Ταυτόχρονα, πρέπει να προσέξεις πολύ για να εντοπίσεις το fanboyσμό του, είναι πολύ προσεκτικός και εφόσον αμερικανός και επαγγελματίας είναι έννοιες ταυτόσημες, τα συχαρίκια είναι απαραίτητα.
 Όποιος έχει Nova, μπορεί να κάνει τη χάρη στον εαυτό του και να βλέπει το Metal Evolution στο VH1, οι υπόλοιποι αναγκαστικά προσφεύγουν στο downloading (εδώ είναι οκ, το site του VH1 έχει προς προβολή και ολόκληρα επεισόδια, αλλά όχι για την Ελλάδα) και ετοιμαστείτε για μερικά απολαυστικά 45λεπτα.
 Γράψτε λάθος στην εισαγωγή, δεν ήθελα να κάνω τη δουλειά του Sam Dunn, ήθελα να το έχω αυτό, όταν ήμουν 15 χρονών…

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Metal AM - Opportunities lost...

Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Line up πρωτοτυπίας για το Metal AM, με Καψάσκη και Τσούνταρο (δεν έχει ξαναγίνει) και βιωματικό αφιέρωμα με συναυλίες που χάσαμε εμείς και οι ακροατές. Εσώψυχα βγήκαν για άλλη μια φορά, γελάσαμε αθώα o ένας με τα fail του άλλου, οπότε βάλαμε τις δικές μας επιλογές, βάλαμε και των ακροατών και πως γίνεται συνήθως που τα αφιερώματα τραβάνε όλη τη δεύτερη ώρα; Ε, αυτή τη φορά αγωνιστήκαμε πραγματικά για να μην ξεκινήσει νωρίτερα.
Κατά τα άλλα, είχαμε το τρίποντο του Σλούκα, την black metal πρόταση του Αντρέα, το Drinkify, τη διαφωνία για τα videos των Slipknot και σε γενικές γραμμές ρεκόρ λογοδιάρροιας, πράγμα που σημαίνει ότι παίχτηκαν τα λιγότερα κομμάτια ever σε Metal AM.
 Poor ακροατές, θα επανορθώσουμε, i promise...

 

 PLAYLIST 26/01/12
 1. THE DEVIL'S BLOOD She
2. BYZANTINE Pattern Recognition
3. SOULFLY World Scum
4. NEVERMORE Final Product
5. SLIPKNOT All Hope Is Gone
 6. RIOT Thundersteel
7. FEAR FACTORY Mechanize
8. MESHUGGAH Obzen
9. SERJ TANKIAN Gate 21 (Rock Remix)
10. MOTORHEAD Killers
11. DILLINGER ESCAPE PLAN Milk Lizard
12. NINE INCH NAILS Ruiner
13. GOJIRA Oroborus
14. CANDLEMASS Crystal Ball
15. MONSTER MAGNET Radiation Day
16. MELVINS Going Blind

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Metal AM - R.o.c.k. y.o.u.r. a.c.r.o.n.y.m.


Υπάρχουν αυτά τα internet acronyms που σε εκνευρίζουν αν είσαι γέρος, υπάρχουν όμως και τα σωστά, που σε κάνουν να περνάς ζάχαρη, πίνοντας τις μπυρίτσες σου με φιλαράκους, ακούγοντας μουσικές. Με γνωστά (ή όχι και τόσο) metal acronyms πέρασε το τελευταίο Metal AM ένα φανταστικό δίωρο, οπου ακούστηκαν σχεδόν τα πάντα και με τόσες εύστοχες προτάσεις από το crew του chat, έβγαινε 5ωρη εκπομπή για πλάκα. W.e.l.l. d.o.n.e.!






 

PLAYLIST 19/1/12

1. TRENT REZNOR feat. KAREN O The Immigrant Song
2. MESHUGGAH Suffer In Truth
3. TOOL Swamp Song
4. RED FANG Wires
5. LAMB OF GOD Desolation
6. ARCH ENEMY Through The Eyes Of A Raven
7. SAVATAGE 24 Hours Ago
8. SOUNDGARDEN Slaves n Bulldozers
9. METALLICA 2x4
10. BLACK SABBATH N.I.B.
11. DOWN N.O.D.
12. THE HAUNTED D.O.A.
13. ANNIHILATOR W.T.Y.D.
14. KORN a.d.i.d.a.s.
15. MINISTRY N.W.O.
16. TWISTED SISTER S.M.F.
17. AC\DC T.N.T.
18. SATYRICON K.I.N.G.
19. SYSTEM OF A DOWN P.L.U.C.K.
20. STRAPPING YOUNG LAD A.A.A.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Hop on board or draw the line – Τι ξεχωρίζει τον ώριμο thinker από τον γεροπαράξενο;

Έχω μπερδευτεί. Με το internet, την εξάπλωσή του, τις κατηγορίες των ανθρώπων που δημιουργεί, το πώς προοδεύουν αυτοί σαν είδος, ποια η δική μας θέση απέναντι σε αυτό και σε ποιο επίπεδο ακολουθούμε. Επί της ουσίας, το θέμα μου είναι, πόσο πρέπει να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις ή αν υπάρχει κάποιο όριο, όπου επιβάλλεται να τραβήξουμε μια γραμμή.
 Φυσικά αυτό το παραλήρημα δε βγάζει κανένα νόημα, οπότε ας τα βάλουμε σε μια σειρά. Επειδή τα ωραία πράγματα έχουν πάντα μια ρουτίνα, βρισκόμαστε ξανά στο γνωστό bar που μας δίνει τροφή για σκέψη, πιο συχνά από ότι μας γεμίζει το ποτήρι. Κάνω σε δυο διαφορετικές χρονικές στιγμές, δυο ξεχωριστές συζητήσεις για το internet και τη μουσική και συγκεκριμένα για ένα όντως φρέσκο και controversial θέμα.
 Στην πρώτη, μιλάω με έναν νέο (ας πούμε) άνθρωπο, δεκτικό σε καινοτομίες, που έχει φάει μεγάλο μέρος της ζωής του, υπομένοντας μεγαλύτερους σε ηλικία ξερόλες να του αναλύουν μεγαλόστομα «τον σωστό τρόπο». Αξιόλογος τύπος, με άποψη και σωστή έκφραση αυτός, υπερασπίζεται στην κουβέντα μας κάτι για το twitter, (περισσότερο επειδή έχει ακούσει πολλή γκρίνια βέβαια) κυρίως όμως γιατί βλέπει την ανάγκη να γίνονται αλλαγές και να μεταλλάσσονται οι παραδοσιακοί τρόποι of doing things, στα θέματα της αγαπημένης μας μουσικής βιομηχανίας.
 Κάμποση ώρα μετά, κάνω την ίδια ακριβώς κουβέντα με έναν άλλο τύπο, μια-δυο σειρές παλαιότερο, που εκτιμώ ιδιαιτέρως, επίσης με στιβαρή άποψη και μεγάλη εμπειρία, ραφιναρισμένη μέσα από τα σωστά ποιοτικά φίλτρα. Η δική του οπτική είναι πιο αιχμηρή, τοποθετείται πιο γενικά κατά του internet, κάποια στιγμή μάλιστα, χρησιμοποιεί και τη λέξη «παλούκωμα». Σημαντική λεπτομέρεια: όχι γενικόλογα της κωλάρας, «το internet φταίει για όλα», είμαι σίγουρος ότι το θέμα του είναι ότι η σημερινή μορφή της web based αλληλεπίδρασης, έχει χτίσει συμπεριφορές και modus operandi, που σε πολλά σημεία ξεφεύγουν από τα όρια.
 Το θέμα των συζητήσεων δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι και οι 2 έχουν δίκιο. Ναι, δε γίνεται να στραβώνεις με ότι καινούριο γίνεται και να κράζεις, επειδή είναι διαφορετικό από τον τρόπο που έχεις μάθει. Ναι, δε γίνεται να χαραμίζεις το χρόνο και την ενέργειά σου στους μεγατόνους άχρηστης πληροφορίας που μοιράζει χωρίς κόπο ο κάθε άσχετος που επειδή το βρήκε εύκολο, γεμίζει τα social media με σκουπίδια. Είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα φίλτρο. Να ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις. Επειδή όμως το φίλτρο του παλιού, που έχει πιάσει μούχλα, αφήνει ελάχιστα να περάσουν και το φίλτρο του νέου είναι απενεργοποιημένο διότι η άγνοια κινδύνου είναι ίδιον της νιότης και αφήνει τα πάντα να περάσουν, μια λύση είναι να σηκώσουμε λίγο βάρος από τους ώμους τους.
 Η σκέψη μου είναι να αναλάβεις τις ευθύνες σου, ΕΣΥ, φίλε συγκροτηματία. ΕΣΥ, φίλε manager, ΕΣΥ φίλε PR, ΕΣΥ φίλε από το label, ΕΣΥ φίλε webmaster, ΕΣΥ φίλε ανώνυμε blogger, ΕΣΥ φίλε news editor, ΕΣΥ random τυπά που τρως τη ζωή σου online. Συλλογική ευθύνη και συνειδητοποίηση ότι τα σκουπίδια στο internet δεν κλωθογυρίζουν από μόνα τους, όλοι εμείς τα σπέρνουμε.
 Όταν πετάς στα μούτρα μιας γενιάς ανακυκλωμένες αηδίες, με αυτές θα μάθει να πορεύεται. Όταν μιλάμε για μουσική, εκεί είναι που θέλω να έχω στραμμένη την προσοχή μου. Λες να με ενδιαφέρει στ’ αλήθεια τι έφαγε για μεσημεριανό ο Robb Flynn; Το ξέρω όμως, γιατί το blabbermouth αποφάσισε να μου το πει. Αν ήθελα να μάθω ποιοι πιστεύει ο Randy Blythe ότι θα έπρεπε να είναι οι κανονισμοί εμπλοκής του αμερικάνικου στρατού στο Ιρακ, θα διάβαζα το blog του. Αλλά όχι, θα το μάθω από 45 διαφορετικές μεριές στο twitter.
 Μη μου γεμίζεις την οθόνη με άχρηστα σκουπίδια. Δεν είμαι καθυστερημένος, αν θέλω κάτι, θα ψάξω να το βρω μόνος μου. Χέστηκα για τα behind the scenes των γυρισμάτων του νέου video των Trivium. Το ίδιο το clip, ίσως να με ενδιαφέρει όταν βγει. Τα γυρίσματα και το Gregoletto να πίνει sprite, για ποιο λόγο να θέλω να τα δω; Δε με νοιάζει το tour documentary των Meshuggah, δε με νοιάζουν τα outtakes των As I Lay Dying, δε με νοιάζει το making of του “Unto The Locust”. Σε περίπτωση που είμαι fanboy, θα τη βρω την άκρη μου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση όμως, θα πρέπει να κάνω scroll down ένα σωρό άχρηστες πίπες, που υπάρχουν μόνο και μόνο για να γεμίζει το site του ο κάθε τεμπέλης, που βαριέται να ψάξει για αληθινές ειδήσεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξέρω τόσα πολλά για τα προσωπικά του κάθε καλλιτέχνη που εκτιμώ. Ο λόγος που τον εκτιμώ είναι η τέχνη του και μόνο. Δε θέλω να παρεμβάλλονται τα εν οίκω του, στο μουσικό μου αισθητήριο.
 Είναι απαραίτητο να ελαττωθεί η περιττή πληροφορία. Όχι να περιοριστεί το internet (που δε γίνεται κιόλας), αλλά να ισορροπήσουμε κάπως το πράγμα. Λίγο να κατεβάσουμε το networking, λίγο να ανεβάσουμε το μυστήριο της μαγείας της τέχνης και κάπου στη μέση θα τα βρούμε.
 Και τώρα με συγχωρείτε, πάω να ποστάρω αυτό το κείμενο στο facebook…

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Tweet n roll – It’s a brave new (Spin) world

Τίποτα καλύτερο από μια ριζοσπαστική σκέψη, να σε αναστατώσει πρωί πρωί, την ώρα που τεμπελιάζεις πίνοντας τον καφέ σου. Το (σωστό) περιοδικό Spin, μεταφέρει τον μεγαλύτερο όγκο των reviews του στο Tweeter. Η ολοκληρωμένη είδηση είναι εδώ και εν συντομία το θέμα είναι ότι θα αναφέρεται αναλυτικά σε περίπου 20 δίσκους το μήνα και τους υπόλοιπους θα τους προσφέρει από ένα tweet.
 Ο λόγος είναι ότι έτσι θα μπορούν να αναφέρονται σε περισσότερα albums, θα αποφεύγουν τα μακροσκελή (sort of) reviews που όλοι βαριούνται να διαβάσουν και θα μπορέσουν να πετύχουν το στόχο όλων των online γραφιάδων, να δώσει δηλαδή κάποιος σημασία σε ότι γράφουν, όταν αυτό ξεπερνάει τις 100 λέξεις.
 Ένα άλλο ενδιαφέρον point, είναι το ότι online ή μη, οι περισσότεροι από εμάς, περισσότερο θα διαβάσουμε κάτι που μας είναι οικείο, και όχι κάτι άγνωστο. Έτσι είναι. Σήμερα το πρωί, χάζευα ένα τεύχος του αμερικάνικου OutBurn. Τυπικό περιοδικό, με τυπικά reviews, μια χαρά. Δεν ήθελα να ενημερωθώ για κάτι, απλά χάζευα. Όντως, στάθηκα περισσότερο στα θέματα των Black Tusk και Landmine Marathon, και προσπέρασα τους Madina Lake, Bless The Fall και Leprous. Όλη η σελίδα του κάθε θέματος θα εξυπηρετούσε το σκοπό της αν τελειώνοντας θα έψαχνα να ακούσω κάτι από αυτούς, άντε να κρατήσω μια-δυο ενδιαφέρουσες προτάσεις από το κείμενο. 140 χαρακτήρες περίπου δεν είναι αυτό;
Ομολογώ (και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί δεν το έχω επεξεργαστεί, τώρα το γυρίζω στο κεφάλι μου) ότι στην αρχή είδα την κίνηση του Spin καχύποπτα. Τυπικός χωριάτης γραφιάς, που φλυαρεί σε τετραψήφιους αριθμούς λέξεων, είδε την πρόοδο και έσπευσε να αρπάξει την τσουγκράνα και τον πυρσό. Είδα όμως μερικά από τα νέα reviews των 140 χαρακτήρων (Καραό, πάντα on top των εξελίξεων) και ίσως και να λειτουργεί. Εννοώ ότι όλοι το έχουμε κάνει. Όλοι έχουμε στείλει μήνυμα στο κινητό του κολλητού για κάποιο δίσκο, και εφόσον ξεπερνάει το «Γαμάειειειει!!!», έχουμε κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα.
 Επίσης, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί δίσκοι, που βασανίζεσαι να βρεις ακόμα και 100 λέξεις για αυτούς. Η υπερπροσφορά έχει και τα κακά της, άρα αναπόφευκτα έχουν γεμίσει σελίδες επί σελίδων με reviews, χάριν ενημέρωσης μεν, βαρετά μέχρι αηδίας δε. Γι’ αυτό και το Spin θα κρατήσει κάποια albums που είτε αξίζουν τον κόπο, είτε υπάρχει κάτι σημαντικό που πρέπει να ειπωθεί, στο παραδοσιακό review format.
 Τώρα, χάνεται η τέχνη του γραφιά; Μπούρδες. Οποιοσδήποτε χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα, είμαι σίγουρος ότι έχει βασανίσει κόσμο και λαό, αναγκάζοντας τους να διαβάσουν τόνους από τις βαρετές παπαρολογίες του. Αν είσαι καλός, γράψε μυθιστόρημα. Αλλιώς, παραδέξου ότι δεν κάνεις τίποτα ιδιαίτερο, απλά λες τη γνώμη σου και πίστεψέ με, το ότι βάζεις 5 λέξεις στη σειρά, δεν είναι κάτι σπάνιο. Ίσως το Tweeter να το κάνει πιο εύκολο, καθότι πιο συμπυκνωμένο, αλλά ότι χάνει σε λογοτεχνία, αναπληρώνει σε ουσία. Εννοώ ότι μπορείς να γράψεις μια παράγραφο (καλή ώρα) μπουρδολογώντας, αλλά μπορείς να βρεις το point και να μου δώσεις να το καταλάβω σε 2 προτάσεις; Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Οι παραδοσιακοί γραφιάδες το ξέρουν. Είναι πιο δύσκολο να κόψεις μετά, για να μην ξεπεράσεις το όριο των λέξεων, παρά να γράψεις το αρχικό κείμενο.
 Ο Randy Blythe λέει ότι τον μύησε στο tweeter μια φίλη του, λέγοντάς του “It’s microblogging!”. Ίσως και να είναι κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει στα album reviews. Φαντάζομαι όμως ότι αφού ξεκίνησε αυτό το κείμενο χωρίς κατεύθυνση και μάλλον θετικά κατέληξε, ότι είμαι υπέρ. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου μέχρι να εκσυγχρονιστώ όμως, αν σκεφτείς ότι αντί για αυτές τις 600 λέξεις, θα μπορούσα απλά να tweet-άρω “@Spin tweet reviews: About time!”.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Metal AM - I have seen the Light!

Θυμάστε αυτή τη σκηνή, που ο Jake έχει την επιφώτιση, την ώρα που ακούει τον James Brown να τραγουδάει στην εκκλησία; Κάτι τέτοιο ήταν το θέμα του πρώτου αφιερώματος του πρώτου Metal AM, της δεύτερης χρονιάς, της δεύτερης δεκαετίας, της δεύτερης χιλιετηρίδας που λέει και ο Αρβανίτης. Super το kick off του 2012 λοιπόν, με τις monumental στιγμές αγαπημένων σχημάτων που κάποια στιγμή είδαν το Φως το Αληθινό και τους αποκαλύφθηκε ο δρόμος που έπρεπε να ακολουθήσουν. Εκτός από αυτό, πολλή και καλή επικαιρότητα, οι σωστοί φιλαράκοι σταθεροί στο μετερίζι και όσο η συλλογική συνείδηση διαχειρίζεται τόσο cool τις κρίσεις, εγώ θα καμαρώνω. Ηχογράφηση...

 


PLAYLIST 5/1/12

1. RATT Round And Round
2. KILLSWITCH ENGAGE Rose Of Sharyn
3. REVOCATION Conjuring The Cataclysm
4. LAMB OF GOD Ghost Walking
5. SEPTIC FLESH Therianthropy
6. ENTOMBED Contempt
7. TESTAMENT D.N.R.
8. SUICIDAL ANGELS Reborn In Violence
9. BLACK TUSK Snake Charmer
10. MASTODON Curl Of The Burl
11. PANTERA Primal Concrete Sledge
12. FAITH NO MORE Surprise! You're Dead!
13. MACHINE HEAD Bite The Bullet
14. PARADISE LOST As I Die
15. JUDAS PRIEST The Ripper
16. ARCH ENEMY Dead Bury Their Dead
17. IN FLAMES Clayman
18. BLIND GUARDIAN Mirror Mirror
19. THE GATHERING Strange Machines
20. FAIR TO MIDLAND Rikki Rikki Tavi
21. OCEANSIZE Heaven Alive

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Networking cowardness και thrash – Όταν ο Blythe τα παίρνει επί ματαίω

Ο Randy Blythe είναι ο άνθρωπος της ημέρας μου. Ο προφανής λόγος είναι το συγκρότημά του, οι Lamb Of God και ο καινούριος δίσκος που κυκλοφορεί σε 20 μέρες. Ή μήπως να το λέμε καλύτερα «το αρχείο που leakαρε στο ρώσο την παραμονή;». Ομολογώ ότι μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ τη στιγμή που το έμαθα και το κατέβασα κατευθείαν. Νιώθω λίγο καλύτερα ξέροντας ότι με τον ίδιο ακριβώς παροξυσμό δε θα μπορέσω να αντισταθώ και όταν θα το δω σε ράφι μπροστά μου, οπότε και θα το αγοράσω επίσης κατευθείαν. Μέχρι να το έρθει εκείνη η στιγμή όμως, ο Randy πιστεύει ότι τον κλέβω. Και μέχρι ένα σημείο, έχει δίκιο.
 Μια κοντινή προσέγγιση έχουμε και σαν Metal AM. Όχι ότι θα αρχίσουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο σαν κλέφτες, αλλά έχουμε σαν αρχή να μην μεταδίδουμε κομμάτια που δεν έχουν είτε κυκλοφορήσει, είτε δοθεί στο internet επισήμως από τις μπάντες. Όχι τόσο για λόγους νομιμότητας, όσο γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε ότι τηρούμε την επιθυμία του τάδε καλλιτέχνη που συμπαθούμε, να παίζουμε το κομμάτι που ο ίδιος έχει επιλέξει να ακουστεί από τον κόσμο, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Βέβαια, τις περισσότερες φορές, ανάθεμα και αν το έχει επιλέξει ό ίδιος, μάλλον κανένα κουστούμι στην εταιρεία του θα έχει αποφασίσει για το single, αλλά μας καθησυχάζει τουλάχιστον το ότι στις περισσότερες εταιρείες που φιλοξενούν τα αγαπημένα μας σχήματα, δεν φοράνε κουστούμια.
 Όπως και να έχει, ο Blythe πιστεύει ότι το downloading είναι κλοπή και συμμερίζονται την άποψή του πολλοί καλλιτέχνες. Προσωπικά, εφόσον έχει παρέλθει η ημερομηνία κυκλοφορίας, μου φαίνεται ακριβώς ίδιο με το παλιό tape trading, οπότε κανένα πρόβλημα. Γι’ αυτό και δεν αισθάνομαι άσχημα που δεν έχω αγοράσει κάθε ένα από τα albums της λίστας μου, ας πούμε. Εντάξει, αισθάνομαι λίγο άσχημα, δε μπορώ να το αρνηθώ.
 Η διαφορά με τον Blythe και τους υπόλοιπους μουσικούς που συμφωνούν μαζί του, είναι ότι αυτός τα λέει. Όχι μόνο τα λέει, αλλά τα φωνάζει. Όχι μόνο τα φωνάζει, αλλά είναι πρόθυμος να πλακωθεί με τον κάθε έναν από τους 20.000 followers που έχει στο αγαπημένο του twitter. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το έχει κάνει στ’ αλήθεια.
 Το πράγμα χόντρυνε όταν ανέβασε ένα τεράστιο για τα δεδομένα του internet κείμενο στο Randonesia, που είναι το blog που διατηρεί στο tumblr. Μιλάμε για πάνω από 12 σελίδες, σε σημείο να μη διαβάζεται, το γενικό πλαίσιο όμως, να είναι οι haters που ξεκίνησαν από το blabbermouth. Ω, οι νέες φυλές της εποχής του διαδικτύου. Οι haters λοιπόν, είναι αυτοί που κράζουν. Που στέλνουν σωρηδόν comments, είτε light (σκουπίδι το Textures), είτε πιο heavyweight (μα γιατί δεν σκοτώνει κάποιος τον Justin Bieber?). Οι γνώμες είναι φυσικά πολλές και το level καφρίλας ανάλογα με τον πολιτισμό και την παιδεία του καθενός, λέω εγώ. Ο Randy όμως έχει άλλη άποψη, που φροντίζει να μας λέει σε κάθε ευκαιρία (με τελευταία να είναι το πρόσφατο τεύχος του βρετανικού Hammer).
 Το θέμα του Blythe είναι η άνεση και η ανωνυμία που προσφέρει το internet στον καθένα, να κατηγορεί και να θίγει πρόσωπα και υπολήψεις. Υποστηρίζει ότι πολύς κόσμος του στέλνει χοντράδες σε comments και tweets, αλλά κανείς από αυτούς δε θα του τα έλεγε κατάμουτρα, γιατί θα τον κοπανούσε. Talk about χοντράδες και επίπεδο ε; Anyway, καταλαβαίνω το συλλογισμό του. Είναι πραγματικά εκνευριστικό, να του έρθει του οποιουδήποτε βλαμμένου να αρχίσει σε κάποιο public webpage να λέει ότι το Metal AM ας πούμε, χρηματοδοτείται από τη Raodrunner για να αποθεώνει τους Trivium και ο Αρβανίτης με τον Καψάσκη είναι στην πραγματικότητα ζευγάρι και έχουν παντρευτεί τις γυναίκες τους για τα μάτια του κόσμου.
 Μπορεί να ακούγεται ηλιθιότητα, αλλά πολλαπλασιασμένο επί 100, προφανώς και θα αποτελούσε πρόβλημα. Φαντάζομαι είμαστε τυχεροί που δεν ασχολούνται μαζί μας, όσοι με τους Lamb Of God. Όσον αφορά το θέμα της ανωνυμίας, εγώ διαφωνώ. Δεν καταλαβαίνω πως το επώνυμο hate σχόλιο θα ήταν πιο αντιμετωπίσιμο. Έστω υπάρχει ο έντιμος hater, που εύχεται στον Blythe να του ψοφήσει η γάτα, και υπογράφει αντί για Necroslaughter, ως Jim Brown. Πως έγινε λιγότερη η ζημιά; Θα κάτσει να ψάξει τον Jim Brown να τον βαρέσει ή να του κάνει μήνυση; Ακόμα χειρότερα, εφόσον το κοινό είναι παγκόσμιο, λαμβάνει ένα άλλο hate μήνυμα, με υπογραφή Βρασίδας Καλαμπαλίκης, Μαραθούπολη Μεσσηνίας. (“Die Blythe you scum, Vrasidas Kalabalikis, Marathoupoli Messinias, GR”). Ωραία, δέσαμε. Τι θα κάνει τώρα δηλαδή;
 Προφανώς το κάνω να φαίνεται γελοίο, ενώ δεν είναι. Η βασική γραμμή σκέψης του Blythe είναι σωστή και συνίσταται στο ότι θα έπρεπε να αναλαμβάνει την ευθύνη των λεγομένων του ο οποιοσδήποτε και να μην πετάει γνώμες και προσβολές από την καρέκλα του γραφείου του, χωρίς να υπολογίζει το ειδικό βάρος των όσων λέει.
 Σε τελική ανάλυση, μπορούμε να το συνοψίσουμε σε 4 προτάσεις. Καταρχήν, φίλε Βρασίδα, δε χρειάζεται να είσαι μαλάκας, να κρύβεσαι πίσω από ένα γελοίο ψευδώνυμο και να μπινελικώνεις κόσμο που δε γνωρίζεις. Δεν αποδεικνύεις την εξυπνάδα σου, κάνοντας κάποιον άλλο να φαίνεται γελοίος. Αν έχεις ανάγκη να μοιράζεσαι τη γνώμη σου με τον κόσμο, δεν είναι καλύτερο να ξοδέψεις ενέργεια αποθεώνοντας κάτι που σε ενθουσιάζει, παρά σκυλοβρίζοντας κάτι που δε σου αρέσει;
 Α, και μη σε πετύχω πουθενά, θα σου λιανίσω τα παΐδια, πούστη…