Networking cowardness και thrash – Όταν ο Blythe τα παίρνει επί ματαίω

Ο Randy Blythe είναι ο άνθρωπος της ημέρας μου. Ο προφανής λόγος είναι το συγκρότημά του, οι Lamb Of God και ο καινούριος δίσκος που κυκλοφορεί σε 20 μέρες. Ή μήπως να το λέμε καλύτερα «το αρχείο που leakαρε στο ρώσο την παραμονή;». Ομολογώ ότι μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ τη στιγμή που το έμαθα και το κατέβασα κατευθείαν. Νιώθω λίγο καλύτερα ξέροντας ότι με τον ίδιο ακριβώς παροξυσμό δε θα μπορέσω να αντισταθώ και όταν θα το δω σε ράφι μπροστά μου, οπότε και θα το αγοράσω επίσης κατευθείαν. Μέχρι να το έρθει εκείνη η στιγμή όμως, ο Randy πιστεύει ότι τον κλέβω. Και μέχρι ένα σημείο, έχει δίκιο.
 Μια κοντινή προσέγγιση έχουμε και σαν Metal AM. Όχι ότι θα αρχίσουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο σαν κλέφτες, αλλά έχουμε σαν αρχή να μην μεταδίδουμε κομμάτια που δεν έχουν είτε κυκλοφορήσει, είτε δοθεί στο internet επισήμως από τις μπάντες. Όχι τόσο για λόγους νομιμότητας, όσο γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε ότι τηρούμε την επιθυμία του τάδε καλλιτέχνη που συμπαθούμε, να παίζουμε το κομμάτι που ο ίδιος έχει επιλέξει να ακουστεί από τον κόσμο, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Βέβαια, τις περισσότερες φορές, ανάθεμα και αν το έχει επιλέξει ό ίδιος, μάλλον κανένα κουστούμι στην εταιρεία του θα έχει αποφασίσει για το single, αλλά μας καθησυχάζει τουλάχιστον το ότι στις περισσότερες εταιρείες που φιλοξενούν τα αγαπημένα μας σχήματα, δεν φοράνε κουστούμια.
 Όπως και να έχει, ο Blythe πιστεύει ότι το downloading είναι κλοπή και συμμερίζονται την άποψή του πολλοί καλλιτέχνες. Προσωπικά, εφόσον έχει παρέλθει η ημερομηνία κυκλοφορίας, μου φαίνεται ακριβώς ίδιο με το παλιό tape trading, οπότε κανένα πρόβλημα. Γι’ αυτό και δεν αισθάνομαι άσχημα που δεν έχω αγοράσει κάθε ένα από τα albums της λίστας μου, ας πούμε. Εντάξει, αισθάνομαι λίγο άσχημα, δε μπορώ να το αρνηθώ.
 Η διαφορά με τον Blythe και τους υπόλοιπους μουσικούς που συμφωνούν μαζί του, είναι ότι αυτός τα λέει. Όχι μόνο τα λέει, αλλά τα φωνάζει. Όχι μόνο τα φωνάζει, αλλά είναι πρόθυμος να πλακωθεί με τον κάθε έναν από τους 20.000 followers που έχει στο αγαπημένο του twitter. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το έχει κάνει στ’ αλήθεια.
 Το πράγμα χόντρυνε όταν ανέβασε ένα τεράστιο για τα δεδομένα του internet κείμενο στο Randonesia, που είναι το blog που διατηρεί στο tumblr. Μιλάμε για πάνω από 12 σελίδες, σε σημείο να μη διαβάζεται, το γενικό πλαίσιο όμως, να είναι οι haters που ξεκίνησαν από το blabbermouth. Ω, οι νέες φυλές της εποχής του διαδικτύου. Οι haters λοιπόν, είναι αυτοί που κράζουν. Που στέλνουν σωρηδόν comments, είτε light (σκουπίδι το Textures), είτε πιο heavyweight (μα γιατί δεν σκοτώνει κάποιος τον Justin Bieber?). Οι γνώμες είναι φυσικά πολλές και το level καφρίλας ανάλογα με τον πολιτισμό και την παιδεία του καθενός, λέω εγώ. Ο Randy όμως έχει άλλη άποψη, που φροντίζει να μας λέει σε κάθε ευκαιρία (με τελευταία να είναι το πρόσφατο τεύχος του βρετανικού Hammer).
 Το θέμα του Blythe είναι η άνεση και η ανωνυμία που προσφέρει το internet στον καθένα, να κατηγορεί και να θίγει πρόσωπα και υπολήψεις. Υποστηρίζει ότι πολύς κόσμος του στέλνει χοντράδες σε comments και tweets, αλλά κανείς από αυτούς δε θα του τα έλεγε κατάμουτρα, γιατί θα τον κοπανούσε. Talk about χοντράδες και επίπεδο ε; Anyway, καταλαβαίνω το συλλογισμό του. Είναι πραγματικά εκνευριστικό, να του έρθει του οποιουδήποτε βλαμμένου να αρχίσει σε κάποιο public webpage να λέει ότι το Metal AM ας πούμε, χρηματοδοτείται από τη Raodrunner για να αποθεώνει τους Trivium και ο Αρβανίτης με τον Καψάσκη είναι στην πραγματικότητα ζευγάρι και έχουν παντρευτεί τις γυναίκες τους για τα μάτια του κόσμου.
 Μπορεί να ακούγεται ηλιθιότητα, αλλά πολλαπλασιασμένο επί 100, προφανώς και θα αποτελούσε πρόβλημα. Φαντάζομαι είμαστε τυχεροί που δεν ασχολούνται μαζί μας, όσοι με τους Lamb Of God. Όσον αφορά το θέμα της ανωνυμίας, εγώ διαφωνώ. Δεν καταλαβαίνω πως το επώνυμο hate σχόλιο θα ήταν πιο αντιμετωπίσιμο. Έστω υπάρχει ο έντιμος hater, που εύχεται στον Blythe να του ψοφήσει η γάτα, και υπογράφει αντί για Necroslaughter, ως Jim Brown. Πως έγινε λιγότερη η ζημιά; Θα κάτσει να ψάξει τον Jim Brown να τον βαρέσει ή να του κάνει μήνυση; Ακόμα χειρότερα, εφόσον το κοινό είναι παγκόσμιο, λαμβάνει ένα άλλο hate μήνυμα, με υπογραφή Βρασίδας Καλαμπαλίκης, Μαραθούπολη Μεσσηνίας. (“Die Blythe you scum, Vrasidas Kalabalikis, Marathoupoli Messinias, GR”). Ωραία, δέσαμε. Τι θα κάνει τώρα δηλαδή;
 Προφανώς το κάνω να φαίνεται γελοίο, ενώ δεν είναι. Η βασική γραμμή σκέψης του Blythe είναι σωστή και συνίσταται στο ότι θα έπρεπε να αναλαμβάνει την ευθύνη των λεγομένων του ο οποιοσδήποτε και να μην πετάει γνώμες και προσβολές από την καρέκλα του γραφείου του, χωρίς να υπολογίζει το ειδικό βάρος των όσων λέει.
 Σε τελική ανάλυση, μπορούμε να το συνοψίσουμε σε 4 προτάσεις. Καταρχήν, φίλε Βρασίδα, δε χρειάζεται να είσαι μαλάκας, να κρύβεσαι πίσω από ένα γελοίο ψευδώνυμο και να μπινελικώνεις κόσμο που δε γνωρίζεις. Δεν αποδεικνύεις την εξυπνάδα σου, κάνοντας κάποιον άλλο να φαίνεται γελοίος. Αν έχεις ανάγκη να μοιράζεσαι τη γνώμη σου με τον κόσμο, δεν είναι καλύτερο να ξοδέψεις ενέργεια αποθεώνοντας κάτι που σε ενθουσιάζει, παρά σκυλοβρίζοντας κάτι που δε σου αρέσει;
 Α, και μη σε πετύχω πουθενά, θα σου λιανίσω τα παΐδια, πούστη…