Vallenfyre – Τόπο στα παππούδια ρε!

Συνήθως δεν τα κάνω αυτά, αλλά οι τελευταίες μέρες σίγουρα δεν είναι συνηθισμένες. Είναι 4 το πρωί, μόλις έχω ξυπνήσει (καταραμένο jet lag) και over coffee, είπα να δω αν θα επιβεβαιωθούν οι υποψίες, ότι το Vallenfyre είναι ο δίσκος της χρονιάς. Εντάξει, το ξέρω ότι δεν είναι στ’ αλήθεια, αλλά μέχρι το Δεκέμβρη που θα φτιάξουμε την επίσημη και σοβαρή λίστα, θα προπαγανδίζω με πάθος ότι είναι.
Σε φυσιολογικές συνθήκες, τέτοια πράγματα τα αντιμετωπίζουμε χαλαρά. Του ήρθε φλασιά του Makintosh, για προσωπικούς του λόγους, να φτιάξει από το πουθενά έναν καραold school brit death metal του κερατά δίσκο. Σωστό line up με φιλαράκια (Glencross, Erlandsson) και επειδή μεράκλωσε, ηχογραφεί και τις φωνές μόνος του. Προφανώς δεν είναι η κυκλοφορία που θα πάει τη μουσική μπροστά και θα εμπνεύσει μια γενιά πιτσιρικάδων. Αυτά είναι για αποκλειστική κατανάλωση από γερόντια που τους έχουν λείψει οι Entombed, οι πανάρχαιοι Paradise Lost και οι κακιασμένες στιγμές των My Dying Bride (εμάς δηλαδή) και γενικά οτιδήποτε ευρωπαϊκό και σάπιο. Φαινομενικά, δίσκος – ορισμός του «καλό για τη φάση, αλλά δεν σκίζουμε και τα σουτιέν μας».
Έλα όμως που είναι τόσο διαολεμένα γαμηστερό που με πιάνει απελπισία. Που είναι τόσο αβίαστα original, όσο μόνο οι σωστοί μάστορες μπορούν να το φτιάξουν. Που οι μελωδικές πινελιές που μας έκαναν να αγαπήσουμε τον Makintosh είναι τόσο χειρουργικά τοποθετημένες μέσα στην αργή κατά κύριο λόγο Entombed-ίλα, που με δαιμονίζουν. Που είναι τόσο συμπαγές σαν album, και σου αφήνει την αίσθηση ότι ακούς ένα πράγμα μεν, με πολλές μαεστρικές κορυφές, δε. Που τούτος εδώ θυμήθηκε να βάλει τη φωνή του μπροστά, και μας πήρε και μας σήκωσε. Που βλέπεις φωτογράφηση συγκροτήματος και θυμάσαι τις εποχές που τρόμαζες με κάτι τέτοια. Που είναι ένα σχήμα που λέγονται Vallenfyre και έχουν τίτλους “All Will Suffer”, “Ravenous Whore”, “As The World Collapses” και “The Grim Irony”, δηλαδή πόσο πιο metal?
Καλός ο ανεγκέφαλος fanboy-ισμός, αλλά όταν έρχεται και κουμπώνει με ένα φοβερό δίσκο, μιλάμε για μεγάλες στιγμές. Α, και το είπαμε, δίσκος της χρονιάς ε?

Metal AM - Supporting Hell

Έγινε και αυτό. Ο Καψάσκης μπορεί να σουλατσάρει μεταξύ Philly και New Jersey, αλλα το ασταμάτητο κτήνος που λέγεται Metal AM, είναι στιβαρο και αγέρωχο στο πόστο του. Ακόμα καλύτερα, οι partners in crime Αρβανίτης και Τσούνταρος σε τρελά κέφια, ανέτρεξαν στα πιο memorable support groups, ανταπεξήλθαν με εντυπωσιακό τρόπο στην παραβίαση της ηχομόνωσης απο το hipster bar του ισογείου, έβαλαν τον κάθε λουκουμά στον παγκο του, επιβεβαίωσαν ότι τουλάχιστον ένας απο τους 2 έχει ψύχωση με τις καράφλες, εξερεύνησαν το μυστήριο του καινούριου εξώφυλλου Mastodon, βρήκαν soundtrack για να πέφτει και να παίρνει ο Rocky Balboa και δικαίωσαν τους Monster Magnet, 12 χρόνια μετά, προσφέροντας ταυτόχρονα ένα απο τα καλύτερα Metal AM shows που έγιναν ποτέ.
Ο Καψάσκης όντως μπήκε στο chat στην αρχή, αλλά επειδή το έκανε απο το κινητό του (επειδή είχε ξεχάσει το σακίδιο με το laptop σε μια λιμουζίνα - dont ask), δε μπορούσε να ακούει αφου δεν καταφερε να κανει το real player να συγχρονιστει με το android του σατανά, μοιραία άντεξε λίγο και βγήκε.
Φήμες λένε όμως, ότι απόλαυσε ιδιαιτέρως την παρακάτω ηχογράφηση σε ένα beach house ala Two and a half Men, στην παραλία του Jersey και ελπίζει να κάνετε το ίδιο και εσείς.
Enjoy!



PLAYLIST 13/10/11
1. PROTEST THE HERO C'est la Vie
2. THREAT SIGNAL New World Order
3. MASTODON Spectrelight
4. SARABANTE Πνιγμένοι στη Σιωπή
5. GLORIOR BELLI Secret Ride to Rebellion
6. THE DEVIL'S BLOOD Christ or Cocaine
7. WARRIOR SOUL We Cry Out
8. OPETH Famine (edit)
9. FAIR TO MIDLAND Amarillo Sleeps on my Pillow
10. GHOST Elizabeth
11. NEVERMORE Tienanmen Man
12. SYSTEM OF A DOWN p.l.u.c.k.
13. MONSTER MAGNET 19 Witches
14. OXBOW Down a Stair Backward
15. CORONER Instant Conflicts
16. VALLENFYRE Ravenous Whore
17. TODAY IS THE DAY The Devil's Blood
18. MACHINE HEAD Darkness Within

Only (celebrity) death is real – Ο σκοπός τελικά αγιάζει τα μεσα;

Το ξέρουμε όλοι, κανένα θέμα δεν έχει μόνο μια οπτική γωνία. Έχουμε ήδη συζητήσει εδώ πόσο ο υπερενθουσιασμός και η σοβαρότητα μας κάνουν να χάνουμε το focus για την ουσία της αγαπημένης μας μουσικής. Ταυτόχρονα όμως, για τον πολύ (και δη, τον media) κόσμο, έχουμε μια outcast ρετσινιά. Ο Sam Dunn, ξεκινά το “Headbanger’s Journey” λέγοντας ότι το heavy metal έχει εκατομμύρια πιστούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο και παρόλα αυτά, ακόμα αντιμετωπίζεται σαν παιδική ασθένεια. Μήπως αυτό που λείπει, είναι ένα καταρτισμένο και αποτελεσματικό media department?
Πριν φτάσουμε όμως εκεί, υπάρχει και κάτι άλλο. Και γιατί χρειαζόμαστε την αναγνώριση δηλσδη; Απο που και ως που έχουμε ανάγκη την πιστοποίηση της ύπαρξης μας απο μια μάζα που δε μας ξέρει και δε θέλει να μας μάθει; Μια χαρά δεν τα καταφέρνουμε τόσες δεκαετίες και μόνοι μας; Κατα πρώτον, όντως δεν έχουμε (πολύ οπαδικο αυτο) ανάγκη κανέναν. Κατά δεύτερον όμως, αν αλήθεια δεν είχαμε ανάγκη κανέναν, δε θα κάναμε τέτοιες συζητήσεις. Προφανώς η παραγωγή δισκογραφημάτων και οι περιοδείες, δε χρειάζονται τίποτα από όλα αυτά. Μπορώ να καταλάβω όμως την ανάγκη ανθρώπων που μοχθούν και επενδύουν χρόνο, αίμα, ζωές και χρήμα σε κάτι που αγαπούν, να μην ανέχονται να αντιμετωπίζονται ως κάτι άνευ σημασίας. Να σου πω όμως κάτι; Εφοσον ο όγκος μας σαν φυλη είναι σημαντικό μέγεθος, έχουμε τα δικά μας media, εταιρείες, επαγγελματικά outfits και φυσικά fanbase, που αναγνωρίζει τις προσπάθειες και αποθεώνει, όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. Ακριβώς όμως επειδή είναι «δικό μας», μοιραία εχει μειωμένο credibility. Ακούγεται άσχημο, αλλά είναι η αλήθεια. Δες παράδειγμα από την καθημερινότητά σου. Το ίδιο είναι να έρθει ο κολλητός σου ο Τάκης ο Devastator και να σου πει ότι οι Slayer είναι θεοί, και το ίδιο είναι να σου πει ο indie παραγωγός στο ραδιοσταθμό που ανήκεις, ότι τον εντυπωσίασαν οι Sarabante που μετέδωσες προχτές;
Εδώ κρύβεται μια παγίδα. Καθοδηγούμενοι (συνειδητά ή όχι) από αυτή τη σκέψη, πολλοί ασυμβίβαστοι rock n roll καλλιτέχνες, αφέθηκαν στα χερια γλοιωδών money maker managers, που τους ξήλωσαν τα γαλόνια, τους υποβίβασαν στα μάτια του κοινού τους και τους έστρεψαν μακριά από όσα πρέσβευαν, με το καρότο της mainstream επιτυχίας. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι αυτός ο τρόπος δεν αποδίδει. Γι’ αυτό και είναι ακόμα ισχυρό το ‘my way or the highway’ attitude που μπορει να μη σε κάνει πλούσιο, αλλά σε κρατάει με το κεφάλι ψηλά.
Και από αυτό το σημείο και μετα, αρχίζουν οι περίτεχνες ντρίπλες. Ο κ. Darski είναι ένας ισχυρογνώμων extreme μουσικός καριέρας και μέχρι φέτος, τέντωνε το shock factor στους οπαδους των Behemoth μόνο. Είχε τις πανοπλίες του, τις μάσκες του, τα φανταστικά videoclips του και φυσικά τη σωστή μουσική για να τα ντύσει όλα αυτα. Περίπου όπως όλοι οι συναδελφοί του πάνω – κάτω δηλαδή. Από την εποχή όμως που τα mainstream πολωνικά media ασχολούνταν με τη συναισθηματική του σχέση με μια διάσημη pop τηλεπερσόνα, το πράγμα πήρε άλλη στροφή. Paparazzi σε κοινές εμφανίσεις, τα μεσημεριανά της Πολωνίας είχαν βρει νέο κεντρικό θέμα και ο Darski, έχω την εντύπωση ότι είδε ένα δρόμο να ανοίγεται μπροστά του. Δεν πιστεύω ότι εντυπωσιάστηκε απο τη δημοσιότητα και την αποζητουσε, αλλά το ότι η metal υπόστασή του δεν αγνοήθηκε (αντιθέτως), ήταν δέλεαρ για να μην κόψει μαχαίρι τη σχέση που τα media κυνηγούσαν να χτίσουν μαζί του. Έλα στη θέση του. Με το χέρι στην καρδιά, σου φαίνεται σιχαμένα απωθητικό, τα ελληνικα ΜΜΕ (σοβαρά και μη), να έχουν εσένα σαν το metal πρόσωπο της χώρας; Να έχεις την ευκαιρια να περάσεις επιτέλους τη σωστή εικόνα για το DNA της φυλής και να παψει ο κόσμος να σχηματίζει εκ των προτέρων άποψη για τη ζωή και την προσωπικότητά μας, βασιζόμενος στις εκπομπές της Σεμίνας Διγενή και του Κώστα Χαρδαβέλλα «Σατανισμός και Σκληρό Ροκ»; Δεν ακούγεται και τόσο άσχημο ε;
Ο κύριος Darski λοιπόν, περασε μαζι με τα media, το χωρισμό του, τη λευχαιμία, τη μεταμόσχευση, τις δίκες για το σκίσιμο μιας Βίβλου σε συναυλία των Behemoth και εσχάτως, πήρε και μια θέση στο πανελ του Polish Idol, για την οποία φωτογραφήθηκε για το Newsweek της χωρας του. Δεν ξέρω πως θα πάει αυτό, αλλά ανυπομονώ να αρχίσουν να ανεβαίνουν στο YouTube τα επεισόδια, με τα wannabe idols του «σοβαρου» ρεπερτορίου να αμφισβητούν την ιδιότητα του ως κριτη (αφου αυτος γκαρίζει), τα δεδομένα άπειρα φρίκουλα – οπαδούς των Behemoth που θα πανε και θα brutalιάζουν στις οντισιόν, και τις αλληλεπιδράσεις με τους άλλους κριτές. Αν είναι σοβαροί δε θα έχει κανένα ενδιαφέρον, πρέπει να το κάνουμε και εμείς εδω (φαντασιώνομαι Σάκη Τόλη δίπλα σε Ηλία «που πας αγάπη μου με τα μαύρα, σε μνημόσυνο;» Ψινάκη – αγνή τηλεοπτική διασκέδαση), αλλά όπως και να έχει, είναι win-win κατάσταση. Οι παραγωγοί της σειράς κάνουν ότι μπορούν για τηλεθέαση, ο Darski έχει την ευκαιρία να χειριστεί την περίσταση και να εδραιώσει το προφίλ του, οι fans νιώθουν καλύτερα, ακόμα και οι αποτυχημένοι συμμετέχοντες δε θα απογοτευτουν πολυ, αφού ο κάφρος σατανιστης ήταν που τους απέρριψε – τι ξέρει αυτός άλλωστε;
Η δική μου γνώμη είναι ότι δε χρειάζεται τίποτα από όλα αυτα. Ο σεβασμός που πιθανόν να λαβει μια φυλή επειδή έχει έναν celebrity spokesperson είναι παντα επιφανειακός. Στην πραγματικότητα, είμαστε εγω, εσύ και ο Τάκης ο Devastator που στην καθημερινότητά μας θα έχουμε θετική παρουσία και αλληλεπίδραση με τους γύρω μας, κάνοντάς τους να εκτιμήσουν την αγαπημένη μας τέχνη μέσω υμών, σαν κάτι που μας καθόρισε σε τεράστιο βαθμό και μας έκανε τους ωραίους τύπους που είμαστε.

Metal AM - The collaboration files

O Scott Ian, ανάμεσα στον Chuck D και τον Flava Flav. Δεν ήταν αυτό που μας έδωσε την ιδέα για το αφιερωμα στις συνεργασίες metalheads με εξωσχολικούς, αλλά ήταν σίγουρα το καλύτερο κομμάτι του αφιερώματος (λέω εγώ τώρα). Η ιστορία του Lou Reed με τους Metallica έχει ξεκινήσει πολλές κουβέντες και όταν ακούσουμε το δίσκο, θα κάνουμε ακόμα περισσότερες. Πέρα από αυτό, το χρόνο μας κατανάλωσε η συναυλία/mini festival των Candlemass-Trouble-Hell-Ghost-Lord Vicar και η επικείμενη απουσία ενός απο τους δυο μας για 2 ή 3 shows (πακέτο για τον ίδιο, ενδιαφερουσες αυτες οι εκπομπες ομως, με την προσθήκη κάποιου guest-έκπληξη), το obscure black και το πολύ αγνό heavy metal του playlist, σε βαθμό που δεν το συνηθίζουμε.
Killadelphia, make some noise!


PLAYLIST 6/10/11

1. EVILE Centurion
2. HELL Let Battle Commence
3. LAMB OF GOD Hourglass (live)
4. ALL SHALL PERISH There Is Nothing Left
5. RIOT Riot
6. ICED EARTH Anthem
7. TROUBLE Manic Frustration
8. ENTOMBED I For An Eye
9. SARABANTE Those That Break, Those That Hold
10. MANOWAR Defender
11. DILLINGER ESCAPE PLAN Widower
12. IN FLAMES Dead End
13. ANTHRAX Bring The Noise
14. LOU REED / METALLICA The View
15. FIVE FINGER DEATH PUNCH Under And Over It
16. WHITECHAPEL Section 8
17. CANDLEMASS Samarithan
18. WOLVES IN THE THRONE ROOM Subterranean Initiation

Sarabante “Remnants” – Να είχα 8 χέρια, να χειροκροτώ σαν χταπόδι

Για αυτά ζούμε. Για τις φορές που μας σκάει απο το πουθενά μια καινούρια μπάντα και μένουμε να κοιτάμε σαν ηλίθιοι το cd player, το ipod, το πικάπ, το winamp ακόμα, πραγματικά δεν έχει καμια σημασία. Η κυρίλα του format και του μέσου αναπαραγωγής είναι gourmet πολυτέλεια που αφορά την κατανάλωση απο ένα σημείο πραγματωσης και μετά. Την πρωτογενή απόλαυση, τη βιώνεις ενστικτωδώς. Την πρώτη φορά που έφαγες μερέντα, δεν σε ένοιαζε να έχεις λεπτοκομμένες φέτες φρέσκου ψωμιού, με μια διακριτική στρώση βούτυρο. Είχες βουτήξει το χέρι μέχρι τον αγκώνα στο βαζάκι (χωράει, χωράει) και δάγκωνες τα δάχτυλά σου σαν zombie.
Όπως έγινε και με τους Sarabante. Ένας από τους πιο focused gurus του underground ήχου (Mad σε λέω) μου πέταξε την πληροφορία και με την πρώτη ακρόαση του “Those that Break, Those that Hold”, το θέμα είχε λήξει. Ο δίσκος κατεβαίνει σαν νερό, όλη την εβδομάδα και παραδόξως, μου κάνει σε κάθε πιθανό περιβάλλον. Εξ ορισμού, το blackened hardcore που λοξοκοιτάει μια προς Celeste και μια προς Sun Of Nothing, μοιάζει να είναι νυχτερινός δίσκος. Εγώ σήμερα αφαιρέθηκα στη στάση και πέρασε το λεωφορείο από μπροστά μου. Δε συμβαινει αυτό. Ποτέ.
Δε θα μπω στον κόπο να εκθειάσω το ότι είναι ελληνική μπαντα, έχω τη ντόπια σκηνή πολύ ψηλα στην εκτίμησή μου για να την χαντακώσω, προκρίνοντάς την ως εκ προοιμίου παρακατιανή. Δόξα τω Σαβαώθ, υπάρχουν ένα σωρό πράγματα ουσίας για να με εντυπωσιάσουν. Υπάρχει η ολόμαυρη αισθητική και το φανταστικό merchandise. Η εμπιστοσύνη της Southern Lord που κυκλοφορεί το δίσκο. Η κλεισμένη περιοδεία στην ανατολική Ευρώπη, που τελείωσε σήμερα στο Graz και πέρασε και απο Ελλάδα (Τύρναβος show, goddammit!), επειδή ως γνωστόν, αυτό είμαστε, χώρα ανατολικής Ευρώπης. Υπάρχει η φοβερή μαγκιά, να φτιάχνουν τραγούδι με ελληνικό στίχο και να μην ακούγεται ελεεινό. Επειδή έχω βίτσιο με το θέμα, αυτό είναι τεράστιο credit. Κυρίως ομως, με τσακίζει η ακεραιότητα του υλικού και ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΚΙΘΑΡΕΣ, που το σάπιο crust σαν ιδίωμα (υπάρχει τέτοιο πράγμα;) δεν τις χωράει.
Αυτά θέλουμε, αυτά περιμένουμε, εκεί δίνουμε το θαυμασμό μας, απο κάτι τέτοιους έχουμε απαιτήσεις. Είπαμε, γι’ αυτά ζούμε.