Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Μετακίνηση

Dear friends, αλλάξαμε στέγη.

Αποδω και πέρα, βρισκόμαστε στη διεύθυνση

www.jonkaps.wordpress.com

see ya there

g

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Culture files - Unlocking The Truth

Έχεις νιώσει ποτέ να χάνεις τη φωτιά σου; Να ατονεί το εσωτερικό σου drive και να λυγίζει το πάθος σου; Συμβαίνει. Για διαφορετικούς λόγους στον καθένα μας. Και τότε χρειάζεσαι μια σπίθα. Αυτή τη φορά η δική μου άναψε από το Brooklyn. Από τη Flatbush Avenue συγκεκριμένα, όπου είναι το σπίτι και υπόγειο προβάδικο των Unlocking The Truth. Γιατί υπάρχουν στιγμές που το μόνο που χρειάζεσαι είναι 3 ούτε-καν-teenagers να σου υπενθυμίσουν που ανήκει η καρδιά σου. 3 παιδιά που αγάπησαν το heavy metal όπως όλοι μας στην ίδια ηλικία και το φωνάζουν το ίδιο δυνατά. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να σχολιάσω την καταγωγή, το χρώμα και τον περίγυρο. Τέτοια τεχνάσματα φτηνού εντυπωσιασμού δεν χρειάζονται οι U.T.T. και κυρίως, η μουσική μας. Μπορεί το 99% στο σχολείο τους να ακούει hip hop και pop μουσική και να μην είναι εξοικειωμένο με το τέρμα groovy Pantera-Metallica ήχο τους, αλλά εμάς δε μας ψαρώνει. Και αυτό συμβαίνει επειδή εδώ κάτω, στο τέρμα της ουράς της Ευρώπης, έχει υπάρξει εποχή που το να παίζεις metal ήταν εξίσου εξωτικό και σπάνιο. Μπορεί αυτή η εποχή να έχει περάσει (;) αλλά είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε. Η ιστορία των U.T.T. ξεκινάει με τη γνωριμία των Malcolm Brickhouse και Jarad Dawkins σε ένα παιδικό πάρτυ, όπου πρωτοέπαιξαν μαζί με τουβλάκια Lego ή κάτι τέτοιο φαντάζομαι. Μερικά χρόνια αργότερα, είπαν να παίξουν και heavy metal παρέα. Και...αυτό είναι όλο. Παίζουν τώρα πια μαζί και ονειρεύονται να περιοδεύσουν στον κόσμο. Όπως και οποιαδήποτε άλλη μπάντα εκεί έξω.
Γιατί όμως τούτοι εδώ είναι τέρμα γαμάτοι; Τώρα αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον.
- Επειδή ξεκίνησαν να γουστάρουν το metal βλέποντας Naruto και αγώνες wrestling.
- Δεν τραγουδούν ακόμα, γιατί οι φωνές τους δεν είναι ώριμες αρκετά. Ταυτόχρονα τάσσονται κατά των female vocals, επειδή αν έχεις κορίτσι στην μπάντα κανείς δεν προσέχει τους υπόλοιπους (είναι και ψώνια).
- Παρόλα αυτά γράφουν στίχους για μελλοντική χρήση, περισσότερο για περιπτώσεις bullying, αλλά και για κορίτσια.
- Όπως όλοι μας, έχουν poster Metallica στο υπόγειό τους.
- Επειδή ο intellectual drummer Jarad με τις συγγραφικές τάσεις, όταν δε μοστράρει το uncool παπιγιόν του, καμαρώνει με "Black Nerds Unite" μπλουζάκια. 
- Επιπλέον, έχει αποφασίσει από τα 12 ότι θα αποσυρθεί στα 70 και θα ανοίξει nightclub. 
- Επειδή, επίσης όπως όλοι μας, ο Malcolm θεωρεί απαραίτητο αξεσουάρ του προβάδικου το μεγάλο καθρέφτη για να δουλεύει και τις πόζες του. 
- Δε μασάει να βάφει τα νύχια του μαύρα, όπως όλοι οι υπερφίαλοι κιθαρίστες και ας τον κοροϊδεύουν στο σχολείο.
- Αντίθετα, λαμβάνει σοβαρά υπόψη τη γνώμη της μαμάς του, (Annette Brickhouse, λογίστρια στην Ernst&Young) που έχει αναλάβει χρέη manager. Οι ίδιοι τη φωνάζουν MOMager.
- Στους επώνυμους fans μετρούν τους Will Smith, P. Diddy και Hayley Williams.
- Αυτόν τον καιρό ηχογραφούν το πρώτο τους EP, με τον Steve Jordan στην κονσόλα (Stevie Wonder, Eric Clapton, Keith Richards, Bob Dylan, Sonny Rollins, Stevie Nicks, Neil Young, Robert Cray, Alicia Keys, Bruce Springsteen, Buddy Guy) που έτυχε να τους δει να παίζουν στο δρόμο και το κυνήγησε ο ίδιος. 
Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις μπάντα που τα στήνει στο πεζοδρόμιο και λιώνει στο afro headbanging μπροστά σε άσχετους περαστικούς. 
Δε γίνεται να παραβλέψεις την ατσούμπαλη ισορροπία μεταξύ rock star attitude και παιδικότητας στο mini documentary που έφτιαξε για αυτούς το digital περιοδικό Anant Garde Diaries.
Αφιέρωμα σε 13χρονα, ντοκιμαντέρ για 13χρονα, κείμενο για 13χρονα, hype για 13χρονα, μουσική για 13χρονα; Ίσως και ναι. Το γεγονός παραμένει ότι είμαστε κάμποσα εκατομμύρια heavy 13χρονα σε αυτόν τον πλανήτη, το metal είναι εύκολα το πιο συναρπαστικό είδος μουσικής ever, και όσο περισσότερο αφ' υψηλού το αντιμετωπίζεις, τόσες φορές καλύτερο είναι από αυτό που ακούς τώρα, ΡΕ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑ ΦΛΩΡΕ!!

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ψηφιακή τυραννία και συγκαταβατικοί σκλάβοι - The rock n roll version

Τις τελευταίες 10 περίπου μέρες, ο υπολογιστής μου με βασανίζει. Κάτι που έχει φάει τα ψωμιά του, κάτι που του έχω λιώσει την ύπαρξη τόσα χρόνια, κάπου κλάταρε ο καημένος και το περισσότερο από αυτό το διάστημα ήταν off. Αυτό, είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω. Αυτό που δε μπορώ να χωρέσω στο κεφάλι μου, είναι ότι παράλληλα με το μηχάνημα κατέρρευσα και εγώ. Όχι σωματικά, αλλά η rock n roll υπόστασή μου. 
Ώρα λοιπόν να ξεσκεπάσουμε τα ψέμματα και να αναλύσουμε την πάθηση που φοβάμαι πως δεν είμαι ο μόνος που έχω.
Όπως σε όλες τις ασθένειες, πρώτα έρχεται το στάδιο της άρνησης. Έτσι κι εγώ, αρχικά ερμήνευσα ως εχθρό το αόρατο wifi δίκτυο, μου φαινόταν πιο ασφαλής ένας άυλος εχθρός για τον οποίο δεν φέρω ευθύνη. Και όμως, το πραγματικό πρόβλημα είναι πιο κοντά από όσο φανταζόμουν, in fact, το έχω στην αγκαλιά μου αυτή τη στιγμή. 
Τουλάχιστον το 50% του προβλήματος γιατί θα έλεγα ξανά ψέμματα αν κατηγορούσα το άψυχο μηχάνημα για τις δικές μου ανεπάρκειες. 
Το θέμα λοιπόν είναι ότι το διάστημα που το pc μου ήταν εκτός λειτουργίας, το ίδιο συνέβαινε και με το rock n roll μου. Δεν άκουσα τίποτα καινούριο, δεν ψάχτηκα όσο συνήθως, με την εξαίρεση της δουλειάς δε μοιράστηκα απόψεις για τη μουσική με κανέναν και έβλεπα μέρα με τη μέρα το πόσο ερημίτης είμαι, τη στιγμή που ζω στη μέση μιας πόλης του 1 εκατομμυρίου κατοίκων. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Η άνεση και τίποτα περισσότερο. Συνήθισα στο να το κάνω 90% μέσω του internet και χωρίς την ανάμιξη της φυσικής παρουσίας. 
Δεν είναι ότι πέταξα τη μουσική στην άκρη. Και παλιότερους δίσκους έπιασα, και καναδυο βιβλία ξανάνοιξα, και το "Obzen" έβγαλα επιτέλους από τη ζελατίνα. Και αυτό το τελευταίο ήταν που με σκότωσε. Είναι ένα σύνδρομο που οι όσοι είμαστε ψηφιακοί αλλά και αγοραστές, το έχουμε ως ένα βαθμό. 
Πάει ως εξής: Περιμένω με ανυπομονησία να διαρρεύσει ένας δίσκος. Τον κατεβάζω με δίψα (ίσως το πιο συναρπαστικό 10λεπτο της rock n roll σύγχρονης ζωής) και λιώνω τα ακουστικά μου με αυτόν για ένα 2μηνο. Μετά, έρχεται η ώρα που κυκλοφορεί κανονικά, σαν τίμιος fan αγοράζω και το cd, αλλά τον έχω ήδη χορτάσει για πρώτη δόση και δεν τον ακούω πια. Οπότε καταλήγει στο ράφι, ανέγγιχτος, μέσα στη ζελατίνα. 
Θα μου πεις, ότι ως ένα σημείο εξυπηρέτησε το σκοπό του, και συμφωνώ. Αλλά ακύρωσα τη φυσική του ύπαρξη. Τα λεφτά που έδωσα απλά μεταμορφώθηκαν σε κάτι και κάθισαν σε ένα ράφι και οι τοίχοι του σπιτιού μου δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ποτιστούν στην τέχνη των Meshuggah. Πέρασα ωραία που το ανακάλυψα εκ νέου σχεδόν, παράλληλα όμως στράβωσα που είμαι τόσο εξαρτημένος από το μικρό, γκρι pc μου. 
Περισσότερο γιατί μου έχει γίνει βίωμα και δεν κυνηγάω physically το rock n roll μου. Επειδή ότι και να λέμε είναι σημαντικότερο να πας να κάτσεις σε μια μπάρα και να διαφωνήσεις με το dj φίλο σου για τους Interpol, παρά να κάνεις 15 κοινοποιήσεις το πόσο γαμάτοι είναι οι Blakroc. Να περάσεις από ένα δισκάδικο και να αναλύσεις χωρίς κανένα νόημα γιατί οι νέες κοπές βινυλίου που γίνονται από το ψηφιακό αρχείο είναι μάπα (ή όχι). Να πας σε μια συναυλία χωρίς να ξέρεις τον καλλιτέχνη, να αγοράσεις ένα cd μόνο από το εξώφυλλο, τέτοια χαζά πράγματα. Προσωπικά είμαι τυχερός που μπορώ, κάθε μέρα στη δουλειά να κάνω έστω μια σοβαρή κουβέντα για μουσική, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω αλυσοδεθεί στο pc μου. 
Δεν μιλάμε για περίπτωση γκρίνιας απέναντι στις νέες τεχνολογίες, που καταστρέφουν το παραδοσιακό ήχο που μπλα, μπλα, μπλα. Ούτε στη λίθινη εποχή χρειάζεται να γυρίσουμε, ούτε να ταμπουρωθούμε πίσω από τα βινύλια των Laaz Rockit και να κρατάμε μούτρα σε όποιον έχει iPod. 
Προσωπικά εκθέτω το πρόβλημά μου και προσπαθώ να πείσω τον ψηφιακό τεμπέλη μέσα μου να βρει τη λίγη ενέργεια και το λίγο χρόνο παραπάνω για να χτίσει το πάθος του. 
Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι καθόλου μόνος σε αυτό.

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Desert Island Discs - Το έχεις σκεφτεί τόσες φορές, που πρέπει να το κάνεις

Προαιώνιο βίτσιο. Από εκείνα τα ανεξάντλητα θέματα που συνήθως ανθούν γύρω από ένα τραπέζι με αλκοόλ. Στο blog κύκλο μας το ξεκίνησε ο Teenage Music Geek εδώ και μένει να το συνεχίσουμε οι υπόλοιποι.
Θεωρητικά το κόλπο είναι γνωστό. Ποιους δίσκους θα έπαιρνες μαζί σε ένα ερημονήσι. Κι όμως, δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει το σοβαρότατο εγχείρημα να τεθεί υπό την κατάλληλη οπτική πριν αραδιάσουμε albums. Perspective over τουρλουμπούκι κύριοι. Πράγματα λοιπόν, που πρέπει να έχουμε στο νου μας:
- Προφανώς δεν μετράνε cheats όπως "θα πάρω το γαμωτεράστιο catalogue boxset που έχει τα άπαντα των Kraftwerk". Σοβαρέψου. Τα live albums επιτρέπονται. Σε ένα αυστηρό σύμπαν δε θα περνούσαν ούτε οι best of συλλογές, αλλά σε ερημονήσι πάω, give me a break.
- Δεν έχει νόημα να πάρεις μαζί σου δίσκο που δεν ακούς ποτέ πια, επειδή του έχεις λιώσει τη ζωή, σου έχει εντυπωθεί πλήρως, κοιτάς το εξώφυλλο και θυμάσαι την κάθε νότα. Αυτοί υπάρχουν ήδη στο κεφάλι σου και εφόσον μπορείς να ανασύρεις την κάθε μια στιγμή του "Rime Of The Ancient Mariner" (που δένει και με την περίπτωση), δεν είναι κάτι που χρειάζεσαι physically μαζί σου.
- Είναι κίνηση πανικού να πάρεις κάποιον από εκείνους τους glamorous πολυεπίπεδους δίσκους, που έχεις χρόνια, εκτιμάς λόγω της grandiocity που είναι φτιαγμένοι αλλά για κάποιο λόγο δεν έχεις απορροφήσει ακόμα. Πιθανολογείς ότι είσαι εσύ ρηχός, η αλήθεια όμως είναι ότι το κάθε "Physical Graffitti", "Theli", "Aenima", "666 International", "La Masquerade Infernale" αυτού του κόσμου δεν περιμένει να το ακούσεις σε ακραίες συνθήκες για να σου τυπωθεί. Αν δεν έχει συμβεί ήδη, δε θα συμβεί τώρα.
- Επειδή είμαστε geeks, προσοχή εδώ. Είναι στρατηγικό λάθος να προσπαθήσεις να καλύψεις ιδιώματα με ακαδημαϊκό τρόπο. "Με αυτό καλύπτω το thrash, με το άλλο το postpunk, να κλείσουμε και από mathcore και να βολέψουμε και τη soul" κλπ. Δε φτιάχνεις βιβλιοθήκη.
- Δεν είναι υποχρεωτικό να πάρεις τα αντικειμενικά ακατέβατα 10αρια. Πρώτα από όλα
επειδή τα ξέρεις ήδη απέξω και δεύτερον από όλα επειδή κανείς δε θα είναι εκεί για να κριτικάρει το γούστο σου, ξε αγχώσου επιτέλους.
- Μην είσαι μαλακός, κρίνεται η εσωτερική σου ισορροπία εδώ. Κάτι που "μου άρεσε κάπως και θέλω να το ξανατσεκάρω" δεν έχει θέση εδώ. Όση προοπτική και να έχει, αν δε σου αρέσει τελικά θα έχεις χαραμίσει ένα slot και πολύ χειρότερα, αν καταλήξει να σε ενθουσιάσει, θα σε καταθλίψει η έλλειψη προοπτικής για την υπόλοιπη ζωή σου, ξέρεις, being deserted and all.
- Προσοχή, είναι ένα παιχνίδι του μυαλού όλο αυτό. Εγώ ας πούμε, θεωρώ ότι έχω χορτάσει Led Zeppelin και δε σκοπεύω να πάρω μαζί μου. Πρέπει να διαχειριστώ την οπτική "Δε θα ξανακούσω Zeppelin ΠΟΤΕ στη ζωή μου". Αν αυτό μου φαίνεται αβάσταχτο, πρέπει να πάρω.
- Η σωστή προετοιμασία είναι η μισή μάχη. Είναι απαραίτητο να δεχτούμε ότι κάποια στιγμή, όσα έχουμε μαζί μας θα εμπίπτουν στην κατηγορία "εντυπωμένος δίσκος που δε χρειάζεται να ξανακούσω" στην καλύτερη, θα τα έχουμε σιχαθεί στη χειρότερη. Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε σε αντίστροφη μέτρηση για τη στιγμή που η σχέση μας με τη μουσική θα τελειώσει. Σε όσους μόλις διαπέρασε ένα ρίγος τη ραχοκοκκαλιά, έχω να πω θάρρος, σας νιώθω. Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τότε θα έχουμε είτε αποδημήσει, είτε διασωθεί, ας υπάρχει και μια θετική προοπτική διάολε!
Ώρα για τα ευχάριστα. Όσα πολλά και περίπλοκα ήταν τα dont's, τόσα απλά και εύκολα είναι τα do's μιας τέτοιας περίπτωσης.
- Αυτό λοιπόν που πρέπει να πάρεις, είναι οι δίσκοι που κάθε φορά σου κάνουν κάτι. Που σε συγκινούν με οποιονδήποτε τρόπο. Ο σκοπός της τέχνης είναι να προκαλεί συναισθήματα λένε. Ότι λοιπόν σε κουνάει μέσα σου ή και έξω σου (πόσο φανταστικό θα ήταν να χορεύει σαν μανιακός ένας τύπος σε έρημο νησί;).
- Πάντοτε βέβαια, αυτό έχει να κάνει και με το τι είδους τύπος είσαι. Εμένα ας πούμε, δε λειτουργεί έτσι. Μου ενισχύει την υπάρχουσα διάθεση, σπάνια μου την αλλάζει. Πρέπει λοιπόν να παίξει μεταξύ του "θα πάρω τον τάδε δίσκο επειδή είναι φανταστικό blackmetal" και "θα πάρω τον δείνα δίσκο επειδή οπωσδήποτε θα με πιάσει κατάθλιψη από τη μοναξιά και θα θέλω κάτι να ακούω".

Εφόσον λοιπόν έχουμε ξεκαθαρίσει όλα αυτά και αφού αφήσαμε πίσω με παρηγοριά τη σοφία της ωριμότητας και πολλά αντικαταθλιπτικά, τα "Master Of Reality", "Piece Of Mind", "2112", "Seasons In The Abyss", "Vulgar Display Of Power", "The Blackening" και "Ride The Lightning" ή οτιδήποτε χιλιολιωμένο κατά περίπτωση, το βαλιτσάκι μας θα περιείχε (στο περίπου)...

At The Gates "Slaughter Of The Soul" - Η τελειότερη ισορροπία καφρίλας και μελωδίας που πέτυχε ποτέ το ανθρώπινο γένος. Δε βρίσκομαι σε φυσιολογική κατάσταση, χρειάζομαι balance.
The Haunted "The Dead Eye" - Μόνο οι αγάπες σε κρατούν λογικό σε ακραίες συνθήκες. Άντε και το καλοζυγισμένο groove.
Lamb Of God "Ashes Of The Wake" - Γιατί κουβαλάει τόση πολλή ταυτότητα και χαρακτήρα που δε θα ξεχάσεις ποτέ ποιος είσαι.
Monster Magnet "Powertrip" - Μόνο εκεί μπορείς να τραγουδήσεις το ρεφρεν του ομώνυμου και να το εννοείς 100%.
Opeth "Blackwater Park" - Μεσσιανικό αριστούργημα που θα θέλεις να έχεις πρόχειρο όταν διαλογίζεσαι για το νόημα της ζωής.
Pain Of Salvation "Be" - Η μεγαλομανία είναι σύμπτωμα που δε σε αφορά πλέον και θα μπορέσεις να νιώσεις εκ νέου αυτό το δίσκο που (τα έχουμε ξαναπεί) είναι επιπέδου The Wall.
Tool "Lateralus" - Γιατί ενώ σε έχει κατακτήσει, εσύ δεν το έχεις αποκρυπτογραφήσει ακόμα.
System Of A Down "Hypnotize/Mesmerize" - Για τις στιγμές που θα χάνεις την αίσθηση του χρόνου και θα χρειάζεσαι μινι σφηνάκια με όλο το δυτικό (και λίγο ανατολικό) μουσικό πολιτισμό να σε επαναφέρουν.
Rage Against The Machine "Rage Against The Machine" - Σε ένα μέρος όπου είσαι ο μόνος βασιλιάς και κυρίαρχος επιτέλους θα μετρηθείς με τον εαυτό σου για να διαπιστώσεις αν εννοούσες όλα αυτά τα αναρχοκομμουνιστικά που φωνάζεις τόσα χρόνια.
Savatage "Streets" - Γιατί έχουμε και αισθήματα. Δεν εξηγώ τίποτα.
Danzig "II - Lucifuge" - Χρειάζεσαι την αυτοπεποίθηση που βγαίνει από αυτό το λαρύγγι για να επιβιώσεις. Ίσως και τη βοήθεια του Εξαποδώ.
Isis "Panopticon" - Για να διαστέλλεται ο χρόνος κάθε φορά που παθαίνεις κρίση πανικού. Μόνος. Σε ερημονήσι. Για πάντα. Ανάσες. Ανάσες. Ανάσες...
Mastodon "Remission" - Σου δίνει ελπίδα. Ο τρόπος που αυτό το ολοκληρωμένο κτήνος εξελίχθηκε για να επιβιώσει, σε κάνει να νιώθεις ικανός για όλα.
Sigur Ros "Takk" - Θα είσαι και εσύ τόσο out of this world όσο είναι και αυτοί. Επίσης το "Hoppipolla" είναι το κομμάτι που θέλω να ακούσω πριν κλείσω τα μάτια.
The Cult "Electric" - Ένας γυμνός ερημίτης air σολάρει μανιασμένα το "Love Removal Machine" σε μια παραλία το ηλιοβασίλεμα. Fuckin ανεκτίμητο.
Radiohead "Ok Computer" - Ένας αριστουργηματικός urban δίσκος να σου θυμίζει την παλιά σου ζωή. Να πως τα αστικά προβλήματα μπορούν να γίνουν ευχάριστη ανάμνηση.
Dj Raida "Rock Phenomenon" - Το έχουν κάνει πολλοί, τα συγκεκριμένα όμως mash ups με χαλαρώνουν με κάποιο διασκεδαστικό τρόπο.
Nicola Piovanni "La Vita E Bella" - Για να το ακούσω επιτέλους άνετα. Μια ζωή κρύβομαι μη με δει κανείς. Εκεί δε θα χρειαστώ και χαρτομάντηλα.
The Beatles "Let It Be" - Μικρό νησάκι. Συνθήκες πείνας. Καρχαρίες να κυκλώνουν απειλητικά με τα πτερύγια έξω από το νερό. Και ένας τύπος ξαπλωμένος στην άμμο τραγουδάει χαλαρός "when i find myself in times of trouble...", ε, είναι τόσο αστείο που αξίζει τον κόπο.
Therapy? "Troublegum" - Γιατί είναι απαραίτητο το uptempo rock n roll που είναι και σοβαρό ταυτόχρονα. Και λίγο τραγικό χορεύοντας το "Nowhere".

Αν και θα συμβιβαζόμουν μια χαρά με την αυτοεξορία, αρκεί να μπορούσα να έχω τα top 20 albums των 2014, 2025, 2088 και 2101, έτσι για το γούστο...

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

666 Parkway Drive - The Number Of The Beast

Έχω ένα φίλο, που τυχαίνει να είναι και καλλιτέχνης που μου εμπνέει μια πίστη, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Έχει έτοιμο ένα δίσκο που ανυπομονώ να ακούσει ο κόσμος και εφόσον θα περάσει λίγος καιρός ακόμα, συζητάμε τι ωραίο μπορούμε να κάνουμε για να δημιουργήσουμε λίγο buzz παραπάνω. Κατά τη διάρκεια, αναφέρει ότι έχουν προγραμματίσει μια καλοκαιρινή συναυλία με κάμποσες άλλες μπάντες από 2-3 πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, που έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι ανήλικες. Παντού πιτσιρίκια. Για να έχουμε όλοι την ίδια εικόνα, αυτοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στο bill και μιλάμε για τελειόφοιτους, γύρω στα 25. Οι υπόλοιποι οπότε, καλό σχολείο. "Στο κάτω κάτω, αυτό είναι το κοινό μας", λέει.
Σε μια έκλαμψη συνειδητοποίησης, σκέφτομαι και το λέω και φωναχτά "τι συζητάμε τι ωραίο μπορούμε να κάνουμε, δεν έχουμε ιδέα τι κάνει εντύπωση σε αυτά τα παιδιά, που ξέρουμε εμείς τι γουστάρουν;". Το κακό με τις εκλάμψεις είναι ότι είναι παροδικές, το λέει και η ετυμολογία της λέξης. Σύντομα το ξέχασα. Μου ήρθε όμως ξανά σαν σφαλιάρα στα μούτρα πριν 3 βράδια.
Είχε έρθει η μέρα της συναυλίας που λέγαμε παραπάνω και ενώ δε μπόρεσα να δω και τα 7 μαθητικά σχήματα που έπαιξαν, από τα 5 που είδα, ένα πράγμα κατάλαβα. Ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι δεν το είχα καταλάβει. Ρε, πότε έγιναν οι Parkway Drive τόσο τιτανοθεοί; Το φτωχό μου μυαλό τους είχε καταχωρημένους ως ένα αξιολογότατο σχήμα από feelgood αυστραλούς surfers, που έχουν πολλή όρεξη για ταξίδια και live. Τελικά φαίνεται ότι είμαι μακριά νυχτωμένος και προφανώς πρόκειται για τους απόλυτους ήρωες μια ολόκληρης, παγκόσμιας γενιάς. Το καλύτερο δε, είναι ότι εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι.
Στο ιδιαιτέρως eye opening live που παρακολουθήσαμε λοιπόν, ΟΛΑ τα συγκροτήματα έπαιξαν και μια διασκευή Parkway Drive. ΟΛΑ. Σίγουρα δεν ήταν συνεννοημένοι για να μου κάνουν πλάκα, είναι απλά και εύκολα, μια must επιλογή. Για τους κάπως μεγαλύτερους από εμάς, ήταν κάπως σουρεάλ η εμπειρία, ειδικά από όταν άρχισαν να βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και να αποκαλύπτουν στατιστικά patterns.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ακούσαμε κάμποσα original κομμάτια και λίγο περισσότερες διασκευές. Το γηραιότερο συγκρότημα που τιμήθηκε ήταν οι In Flames (αν και με κομμάτι του 2006) και η χρονολογικά παλιότερη μουσική που ακούσαμε ήταν τα 3 κομμάτια από το ντεμπούτο των Slipknot. Μας ακούγεται κάπως αστείο, αλλά makes perfect sense, όταν βγήκε το συγκεκριμένο album, όλα αυτά τα παιδιά ήταν πάνω κάτω, γύρω στα 6. Σαν να βγει και να πει ο Hetfield ξερω γω, ότι είχε μα μπάντα στο σχολείο και έπαιζαν κομμάτια από το Led Zeppelin II. Τα νούμερα βγαίνουν, εμείς έχουμε χάσει την επαφή με το χρόνο.
Στο χρόνο αυτό που χάσαμε που λέτε my fellow older fellows, αν οι Slipknot έγιναν οι Metallica των 00's (που αυτό μπορεί και να το είχαμε μυριστει) τότε οι Parkway Drive είναι άνετα οι Iron Maiden, αν μη τι άλλο, υπό την έννοια ότι είναι το σχήμα που σαν heavy ass rocker που κάνει practice όταν λείπουν οι γονείς από το σπίτι, είσαι υποχρεωμένος να διασκευάσεις.
Το αστείο σε όλο αυτό, είναι το πόσο άχρηστο είναι αυτό το κείμενο σε ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων, που καθότι δεν έχουν μπει στα 20, είναι απολύτως ενήμεροι για όλα αυτά. Απλά ένιωσα την υποχρέωση να δώσω ένα heads up στους δικούς μου, έτσι, για να μπορούμε να το παίζουμε ξερόλες (τρομάρα μας) για λίγο καιρό ακόμα.
Και να μην πέσουμε από τα σύννεφα όταν οι πιτσιρικάδες take over γραπτά, blogs, sites και περιοδικά σε 6-8 χρόνια και βγάζουν τους αυστραλούς (όχι τους working class heroes, είπαμε τους surfers) την Πιο Επιδραστική Μπάντα του 21ου αιώνα πχ...

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Erlen Meyer - Upgrade στο μίσος με γαλλική εσάνς

Πως γίνεται να μην κολλήσεις με αυτό το εξώφυλλο; Πόσο φυσιολογικό είναι να γράψουν στο internet ότι είχε χρόνια να ταιριάξει τόσο εικόνα με μουσική; Πόσο ωραίο είναι που ανάμεσα σε τόσα albums για τα οποία προσπαθούν να γράψουν "σωστά", εδώ οι online γραφιάδες ξεσαλώνουν; Πόσο απελευθερωτικό θα είναι επιτέλους να ξεφύγουμε από αυτό το ανούσιο "αντικειμενικό" γράψιμο; Σε απλό κόσμο μιλάς, που είτε είναι ήδη, είτε θα μπορούσε να γίνει φίλος σου. Αν νομίζεις ότι κάνεις επαγγελματική καριέρα γράφοντας για post hardcore, ξεκαβάλα, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Είμαι βέβαιος, ούτε οι Erlen Meyer το βλέπουν έτσι. Δες μούτρα στις φωτογραφίες και θα καταλάβεις. Έχουμε ξαναπεί για το πόσο είναι όλη η ουσία εκείνοι οι τύποι που θέλουν μόνο να βγάλουν κάτι από μέσα τους. Σαν αυτούς, κάτι μαύρο και γκρι, εκρηκτικά και ανίερα σπλατσαρισμένο πάνω σε λευκό χαρτί.
Απλωτό, αργό, υπέρβαρο, με καταστροφικά περάσματα και στοιχειωμένες απαγγελίες μίσους, όλα στα γαλλικά. Τα βατραχοανέκδοτα μπορούν, τουλάχιστον στο χώρο μας, οι εγγλέζοι να τα κλειδώσουν σε ένα σεντούκι στον πάτο της θάλασσας, δεν έχουν heavy μούτρα να τους μιλούν τα τελευταία χρόνια.
Κάποιος έγραψε ότι οι Meyer είναι οι Kvelertak του post hardcore, εννοώντας το πάρτο-στα-μούτρα-όταν-δεν-το-περιμένεις ύφος του ομότιτλου ντεμπούτου, και έτσι ακριβώς είναι.
Αν αγαπάς τους Isis, τους Botch, τους Mouth Of The Architect, τους Buried Inside και τους Fall Of Efrafa όσο κι εγώ, κάνε λίγο χώρο στο πιο μαύρο σημείο της καρδιάς σου, δε θα πάει χαμένος.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Construct - Όποιος δε χρειάζεται άγκυρες, είτε δεν ταξιδεύει, είτε είναι πνιγμένος

Λίγα βράδια νωρίτερα, επιστρέφω από τη δουλειά με το πολυαγαπημένο μου αστικό λεωφορείο. Το 12 είναι από τα πολύ καλά, δεν έχω μούτρα να παραπονεθώ. Το μόνο σχετικό του μειονέκτημα, είναι ότι περνάει από όοολη τη Μητροπόλεως. Μέχρι λοιπόν να βρεθεί ένας άγιος άνθρωπος που θα θεσπίσει νόμο ώστε να επιτρέπεται (και να πριμοδοτείται) η ανατίναξη των αυτοκινήτων που διπλοπαρκάρουν όπου θεωρήσει ο υπάνθρωπος οδηγός τους ότι "νταξει μωρέ, 5 λεπτάκια το άφησα, πως κάνεις έτσι;", η Μητροπόλεως μπορεί και να είναι λίγο βάσανο μερικές φορές.
Μια από εκείνες τις βραδιές λοιπόν, έχω εκτός από τις 10 ώρες ορθοστασία και τους παρκαδόρους του Σατανά, να αντιμετωπίσω και την ιδιαίτερα αυξημένη κίνηση στους δρόμους του κέντρου της Θεσσαλονίκης λόγω του Gay Pride. Δυστυχώς λόγω δουλειάς δεν κατάφερα να πάω να παρτάρω μέχρι θανάτου και το μόνο που μου μένει να κάνω για να υποστηρίξω ένα κίνημα που δε θα έπρεπε να χρειάζεται στήριξη, είναι να κρεμιέμαι άνετος και cool από τη χειρολαβή μου και να οικτίρω με attitude τους στριτζοκώληδες, ομοφοβικούς, σιχαμένους συμπολίτες μου, που στραβώνουν τα μούτρα τους.
Ταυτόχρονα όμως, ζορίζομαι. Είναι πολλά εναντίον μου και ξέρω, ότι δε θα τα καταφέρω μόνος. Ενστικτωδώς, το χέρι μπαίνει στην τσέπη και όπως ο Sport Billy έβγαζε ένα τραμπολίνο την ώρα της ανάγκης, εγώ βγάζω το iPod. Την κρίσιμη στιγμή, ο δεξιός αντίχειρας φαίνεται σαν να λειτουργεί αντανακλαστικά και μεταξύ Dagoba και Darkest Hour, κλικάρει με αυτοπεποίθηση τους Dark Tranquillity. Και εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα, το chopped up drumbeat του "For Broken Words", απλώνει ένα πέπλο ηρεμίας.
Από τη πρώτη στιγμή, το "Construct" φάνηκε ότι όσο τυπικό μοιάζει, τόση ουσία κουβαλάει μέσα του. Εννοώ ότι ο καιρός που οι Tranquillity θα άλλαζαν τον κόσμο έχει περάσει, πλέον έχουν το game τους και φτιάχνουν μουσική για εμάς τους συγκεκριμένους που δεν τους χορταίνουμε και είναι ελάχιστες έως μηδαμινές οι πιθανότητες να αφορούν κάποιον άλλο. Την ίδια στιγμή όμως, ο συγκεκριμένος δίσκος ταϊζει χαιρέκακα σκόνη όχι μόνο τους Σουηδοπρεπείς διεκδικητές, αλλά και τα 2-3 προηγούμενα albums των ίδιων.
Πως το κάνει αυτό; Καθόλου φαντεζί, και απολύτως χειροπιαστά.
Τούτοι δω ποτέ δεν έπαιζαν σαν βραζιλιάνοι ζογκλέρ της μπάλας που περνάνε με 7 διαφορετικές τρίπλες τον ίδιο αντίπαλο και καταλήγουν 3 μέτρα από εκεί που ξεκίνησαν. Στις καλές τους μέρες είχαν το στυλ του Zidane, που τρίπλαρε μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του σώματός του, προκειμένου να φτάσει νωρίτερα εκεί που ήθελε. Είχαν τα τραγούδια τους, τη δομή τους, το know how και τον ΑΠΟΛΥΤΟ έλεγχο της μπάλας, εεε, της σύνθεσης. Και φέτος είναι μια από τις εξαίρετες μέρες τους.
Οι διαγνώστες reviewers έχουν γράψει ότι γύρισαν στο ύφος του "Projector" με τάσεις για περισσότερα μελωδικά ρεφρέν και καθαρά φωνητικά που όντως, είχαν λείψει τελευταία. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, φαντάζομαι. Επειδή όμως, δεν έχω 15 δίσκους στο σύνολο της παγκόσμιας μουσικής πιο πάνω από το "Projector", δεν το νιώθω έτσι 100%. Κάτι στο mentality είναι διαφορετικό, πιο πηγαίο και νοτισμένο με εμπειρία. Που θα κάνει το kill με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις σε μια μάχη και ο άλλος θα μείνει απολύτως ακίνητος, κάτω.
Υπάρχουν κάμποσοι από εμάς, που μας ηδονίζει να υπάρχουν σε μια χρονιά τόσοι διεκδικητές για το σουηδικό θρόνο. Από το βόρειο παγωμένο ωκεανό μέχρι την Καβάλα (spoiler), χορδές ακονίζονται και λαρύγγια κάνουν ζέσταμα. Όλοι ικανοί και on fire. Το που θα βάλω εγώ τα λεφτά μου όμως, μάλλον θα το αποφασίσει η καρδιά.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Like clockwork - Αυτός ναι, το κεφάλι σου όμως;

Το ακούει όλος ο κόσμος πολλές μέρες τώρα. Φανατισμένοι υποστηρικτές, απογοητευμένοι haters, περισσότεροι και από τους 2 combined, οι μπερδεμένοι. Από αυτό και μόνο, παίρνει μερικά συν ο δίσκος.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Homme είναι οι πορωμένοι heavy ass ακροατές που του έχουν ξεμείνει από τους Kyuss. Που αναζήτησαν διψασμένοι το επόμενο βήμα και κρέμασαν στους QOTSA όλες τις προσδοκίες του κόσμου. Όσο λοιπόν βγάζει δίσκους που βαράνε, όλα βαίνουν καλώς. Like clockwork my ass δηλαδή, αφού αυτό έχει να συμβεί χρόνια και χρόνια. Τους ξεχαρμανιάζει με καναδυο tracks τη φορά και αυτοί απογοητεύονται κάπως, αλλά παραμένουν.
Το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα του Homme, είναι οι νεο vintage, ψαγμένοι μέχρι θανάτου, λαγωνικά των βαθυτέρων εννοιών της μουσικής που αποκήρυξαν το αμόρφωτο heavy rock του παρελθόντος και πλέον χιψτεριάζουν all over the place. Είναι οι ίδιοι που παράτησαν το metal στις αρχές των 90ς και μετακόμισαν στο Seattle του μυαλού τους. Ίδια φάρα, άλλη εποχή. Αυτοί λοιπόν (που παραμένουν φίλοι μας, δεν είμαστε κακοί άνθρωποι), έχουν βρει στους πρόσφατους QOTSA δίσκους το rock n roll όπως θα έπρεπε να είναι και ηδονίζονται στο echo που αφήνει η παραγωγή στο hi hat των drums.
Σημείο επαφής και των 2 αυτών φυλών; Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του δημιουργού. Ούτε οι πρώτοι τον ξεγράφουν, ούτε οι δεύτεροι ξενερώνουν όταν παραμορφώνει λίγο παραπάνω την κιθάρα του. Η μαγκιά του Homme είναι ότι αυτό, το εμπνέει σε όλους.
Προσωπικά, δεν ανήκω σε καμία από τις 2 κατηγορίες. Δε θα με έλεγα fan των QOTSA, ούτε ιδιαίτερα των Kyuss. Θα ακούσω το οτιδήποτε related φυσικά, αλλά θέλω να πιστεύω για τους ορθούς λόγους. Επειδή αυτό το παλικάρι, ότι κάνει, το κάνει σωστά.
Δεν κοπιάρει, δεν αναβιώνει, δεν επαναδιατυπώνει τίποτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν ακούσεις προσεκτικά δε θα καταλάβεις τι είδους μουσική του αρέσει. Ο δρόμος όμως που ακολουθεί μέσα στο rock n roll, είναι ξεκάθαρα δικός του. Η όποια παρανόηση γίνεται σχετικά με τη μουσική του (και το "Like Clockwork" συγκεκριμένα) πιστεύω ότι έχει να κάνει με τις προσδοκίες και τα προαπαιτούμενα του ακροατή. Ομολογώ ότι και εγώ στην αρχή έψαξα να βρω τα heavy κομμάτια και ένιωσα ότι δε με καλύπτει το σύνολο. Αυτό θα είχε νόημα αν είχε φτιάξει το δίσκο για μένα. Που μάλλον δε συνέβη. Κάποιος (δε θυμάμαι ποιος, αλλά εικάζω κάποιος σοφός) μου είπε ότι ο δίσκος είναι grower και θέλει χρόνο. Είναι διαδικασία να χωνέψεις τα ups και τα downs. Ισχύει, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το να καταλάβεις ότι ο Jοsh Homme είναι ένας παραγωγός classic rock (20001, για όποιον νιώθει) μουσικής. Με την έννοια ότι δεν υπηρετεί κάποιο ιδίωμα, αλλά φτιάχνει universal rock μουσική. Όχι αυτό που λέμε για όλη την οικογένεια, αλλά για το σύνολο του rock πληθυσμού.
Και από αυτού του ειδους τους δημιουργούς, κανείς δεν έκοβε ένα μοτίβο συνέχεια. Οι Stones δε blues-αραν συνεχώς. Οι Who δεν κοπανούσαν όλη την ώρα. Οι Zeppelin έφτιαχναν κι άλλα πράγματα εκτός από folk μπαλάντες.
Δεν τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι, θα αφήσω τη rock γενιά του 2088 να το κάνει, απλά λέω. Κανείς που άκουσε QOTSA χωρίς pattern στο κεφάλι του, δε μπερδεύτηκε. Ποτέ.

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

¨Οταν ο χρόνος σου, πιάνει τόπο - Heavy party with a purpose


Υπάρχουν πολλές φορές σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή, που τα πράγματα είναι περίπλοκα. Φορές που απογοητεύεσαι από τη ματαιότητα και θες να τα παρατήσεις. Περιπτώσεις που νιώθεις ότι είσαι περικυκλωμένες από απαίσιες επιλογές και εσύ πρέπει να πάρεις τη λιγότερο σιχαμένη.
Αυτή τη φορά, δεν είναι καθόλου έτσι. Που και που, μας σκάει ένα χαμόγελο εύνοιας ο Βισνού και έχουμε να διαλέξουμε από το καλό, το καλύτερο. Όπως για παράδειγμα, σε ποια από όλες τις μπάντες του Σαββάτου θα τα σπάσεις περισσότερο. Α, τέτοια προβλήματα, μακάρι να είχα κάθε μέρα.
Αυτό το Σάββατο που λέτε, συμβαίνει ένα από εκείνα τα πολύ ωραία πράγματα που από όπου και να το δεις, καλό είναι. Στο Gagarin205, με έναρξη στις 19.30 το απόγευμα (live με φραπεδάρα, τι χλίδα!) εμφανίζονται 7 μπαντάρες του σύγχρονου ελληνικού rock n roll (κι εμένα μου ήρθε ένα μπλιαχ τώρα που το είδα γραμμένο, αλλά ας το ξεπεράσουμε επιτέλους) που αναμένεται να μας σπάσουν τα κεφάλια με τις μουσικές τους.
Οι Tardive Dyskinesia, Lucky Funeral, Potergeist, Maplerun, Drunk Motherfuckers, Puta Volcano και 2 The Bone μαζεύονται σε μια σκηνή και μας δείχνουν τι πάει καλά σε αυτή τη χώρα, προσπαθώντας να βοηθήσουν μαζί με εμάς αποκάτω, κόσμο που μας έχει όλους ανάγκη.
Με είσοδο 5 ευρώ, τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση του κέντρου φιλοξενίας αστέγων "Ανακούφιση" στον Πειραιά και κάτι τέτοιο, μόνο καλό μπορεί να είναι.
Πέρα από το αλληλέγγυο του πράγματος βέβαια, εγώ να σας πω την αλήθεια μου σκοπεύω να το δω και εντελώς εγωιστικά και αποκλείεται να χάσω την ευκαιρία για ένα παρτυ γλυκιάς, επενδεδυμένης με ασήκωτες μουσικές, καταστροφής.
Ιδανικές συνθήκες, άπαιχτο line up, τιποτένιο αντίτιμο, που καταλήγει κάπου που θα πιάσει τόπο. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις Σάββατο απόγευμα, βάζω στοίχημα...

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Dagoba Rules The Ocean


Νομίζω τα σαββατοκύριακα για αυτό το λόγο υπάρχουν. Πας στη δουλειά, κυκλοφορείς έξω, περνάς δημιουργικό χρόνο στο σπίτι, πήζεις με τις αγγαρείες σου, αράζεις όποτε μπορέσεις, προσπαθείς να στριμώξεις μέσα σε όλα αυτά και κανα δίσκο, θες να ακούσεις τους 3-4 που βρήκες αυτή την εβδομάδα, άντε να δούμε αν θα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον και μέχρι να έρθει το σαββατοκύριακο, να'τος ο Γάλλος, βάζει το γκολ στο 90'.
Μην κοροϊδευόμαστε, καμία έκπληξη, δεν έχει υπάρξει Dagoba κυκλοφορία που να μην συζητήσουμε ενθουσιωδώς και να μην καταλήξει στη Λίστα Του Δεκέμβρη. Πάντα ήταν δυνατοί διεκδικητές, πάντα πρόσεχαν μέχρι κεραίας τα κομμάτια τους και πάντα δεν τους αρκούσε αυτό. Τη διαφορά την έκανε μια ζωή το μικρό Lego τουβλάκι ταλέντου που έδινε στο κάθε ένα τραγούδι κάτι που δεν περίμενες. Ένα άνοιγμα στο ρεφρέν, μια δίκαση εδώ, μια αλλαγή ταχύτητας ή ένα μεγαλοπρεπές breakdown. Μπάντα - διαμάντι σε κάθε περίπτωση.
Μια από τις λίγες απολαυστικές συγκινήσεις στη ζωή ενός obsessed μουσικόφιλου, είναι η δεύτερη ακρόαση. Έχεις ήδη σκανάρει το album μια φορά, σου τρίγκαρε το αισθητήριο και το νιώθεις ότι κάτι υπάρχει εδώ. Η δεύτερη ακρόαση είναι η επιβεβαίωση του hunch. Δεν είναι εκείνη που θα σε κάνει να τραγουδήσεις, ούτε θα διαλέξεις το αγαπημένο σου κομμάτι, ούτε τίποτα άλλο ρεαλιστικά μετρήσιμο. Είναι εκείνη που θα σου χαλυβδώσει την αυτοπεποίθηση ότι όντως βρήκαμε κάτι και όντως το δικό σου κριτήριο μέτρησε. Ξανά. Η δεύτερη ακρόαση δίνει credit σε σένα, όχι στον καλλιτέχνη. Εκείνη λοιπόν, είναι και η στιγμή που το μοιράζεσαι.
Και ταυτόχρονα, η στιγμή που αν έχεις φίλο αυτόν τον τύπο (που τυχαίνει να φτιάχνει το My Open Third Eye blog), έρχεται η ξενερωτική προσγείωση. "Ναι, το άκουσα, είναι cute". Cute? Αλήθεια, cute? "Δεν το λέω αρνητικά, αλλά δεν είναι σαν το The Ocean". Too much για να το αντέξω. Όσο και αν αγαπάμε τους The Ocean και όσο απρόσμενα καλό αν ήταν το "Pelagial" δεν στέκει σε σύγκριση ούτε για πλάκα.
Και αυτό επειδή είναι το DNA των Dagoba αυτό που χρειαζόμαστε. Όχι μόνο το τι και το πως το παίζουν, αλλά η ιδιοσυγκρασία τους. To straight-to-the-point attitude που απαιτείται για να σε αρπάξει ένας δίσκος. Που η ατμόσφαιρά του είναι το "με πόσα στακάτα γκοτζιρο riffs μπορώ να σου σπάσω τα μούτρα" και όχι τα απλωτά ηχοτοπία.
Έχουμε ανάγκη μια μπάντα όσο υπέρβαρη και γοριλοπρεπής όσο οι Dagoba, να ξέρουν πότε να βάλουν το τραγουδιάρικο αλλά ΠΟΤΕ ξενέρωτο σημείο, ή να διδάξουν πως χρησιμοποιείται η πάνω πάνω χορδή κιθάρας και μπάσου over ενός mid tempo τύμπανου.
Χρειαζόμαστε κάποιον που χωρίς να είναι superstar να ξέρει να blend-άρει Morbid Angel με echo στο μικρόφωνο, φτιάχνοντας ταυτόχρονα αξέχαστα τραγούδια όπως το "The Great Wonder" και το "I, Reptile".
Δεν ξέρω πως θα πάει η χρονιά μέχρι το Δεκέμβρη, μου είναι απόλυτα φυσικό όμως μέχρι στιγμής να βλέπω τον αριθμό 2 να αναβοσβήνει δίπλα στο "Post Mortem Nihil Est". Δε με απασχολεί πόσα μεγαθήρια άφησε ήδη πίσω, με δαιμονίζει όμως που ο άλλος το βρήκε cute. Αν έλεγε ότι είναι μπαζοδίσκος, θα το δεχόμουν και θα οίκτιρα την ύπαρξή του. Επειδή όμως το The Ocean είναι πιο συναρπαστικό; Επειδή έχει αυτά τα επιχειρήματα;