Ψηφιακή τυραννία και συγκαταβατικοί σκλάβοι - The rock n roll version

Τις τελευταίες 10 περίπου μέρες, ο υπολογιστής μου με βασανίζει. Κάτι που έχει φάει τα ψωμιά του, κάτι που του έχω λιώσει την ύπαρξη τόσα χρόνια, κάπου κλάταρε ο καημένος και το περισσότερο από αυτό το διάστημα ήταν off. Αυτό, είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω. Αυτό που δε μπορώ να χωρέσω στο κεφάλι μου, είναι ότι παράλληλα με το μηχάνημα κατέρρευσα και εγώ. Όχι σωματικά, αλλά η rock n roll υπόστασή μου. 

Ώρα λοιπόν να ξεσκεπάσουμε τα ψέμματα και να αναλύσουμε την πάθηση που φοβάμαι πως δεν είμαι ο μόνος που έχω.

Όπως σε όλες τις ασθένειες, πρώτα έρχεται το στάδιο της άρνησης. Έτσι κι εγώ, αρχικά ερμήνευσα ως εχθρό το αόρατο wifi δίκτυο, μου φαινόταν πιο ασφαλής ένας άυλος εχθρός για τον οποίο δεν φέρω ευθύνη. Και όμως, το πραγματικό πρόβλημα είναι πιο κοντά από όσο φανταζόμουν, in fact, το έχω στην αγκαλιά μου αυτή τη στιγμή. 

Τουλάχιστον το 50% του προβλήματος γιατί θα έλεγα ξανά ψέμματα αν κατηγορούσα το άψυχο μηχάνημα για τις δικές μου ανεπάρκειες. 

Το θέμα λοιπόν είναι ότι το διάστημα που το pc μου ήταν εκτός λειτουργίας, το ίδιο συνέβαινε και με το rock n roll μου. Δεν άκουσα τίποτα καινούριο, δεν ψάχτηκα όσο συνήθως, με την εξαίρεση της δουλειάς δε μοιράστηκα απόψεις για τη μουσική με κανέναν και έβλεπα μέρα με τη μέρα το πόσο ερημίτης είμαι, τη στιγμή που ζω στη μέση μιας πόλης του 1 εκατομμυρίου κατοίκων. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Η άνεση και τίποτα περισσότερο. Συνήθισα στο να το κάνω 90% μέσω του internet και χωρίς την ανάμιξη της φυσικής παρουσίας. 

Δεν είναι ότι πέταξα τη μουσική στην άκρη. Και παλιότερους δίσκους έπιασα, και καναδυο βιβλία ξανάνοιξα, και το "Obzen" έβγαλα επιτέλους από τη ζελατίνα. Και αυτό το τελευταίο ήταν που με σκότωσε. Είναι ένα σύνδρομο που οι όσοι είμαστε ψηφιακοί αλλά και αγοραστές, το έχουμε ως ένα βαθμό. 

Πάει ως εξής: Περιμένω με ανυπομονησία να διαρρεύσει ένας δίσκος. Τον κατεβάζω με δίψα (ίσως το πιο συναρπαστικό 10λεπτο της rock n roll σύγχρονης ζωής) και λιώνω τα ακουστικά μου με αυτόν για ένα 2μηνο. Μετά, έρχεται η ώρα που κυκλοφορεί κανονικά, σαν τίμιος fan αγοράζω και το cd, αλλά τον έχω ήδη χορτάσει για πρώτη δόση και δεν τον ακούω πια. Οπότε καταλήγει στο ράφι, ανέγγιχτος, μέσα στη ζελατίνα. 

Θα μου πεις, ότι ως ένα σημείο εξυπηρέτησε το σκοπό του, και συμφωνώ. Αλλά ακύρωσα τη φυσική του ύπαρξη. Τα λεφτά που έδωσα απλά μεταμορφώθηκαν σε κάτι και κάθισαν σε ένα ράφι και οι τοίχοι του σπιτιού μου δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ποτιστούν στην τέχνη των Meshuggah. Πέρασα ωραία που το ανακάλυψα εκ νέου σχεδόν, παράλληλα όμως στράβωσα που είμαι τόσο εξαρτημένος από το μικρό, γκρι pc μου. 

Περισσότερο γιατί μου έχει γίνει βίωμα και δεν κυνηγάω physically το rock n roll μου. Επειδή ότι και να λέμε είναι σημαντικότερο να πας να κάτσεις σε μια μπάρα και να διαφωνήσεις με το dj φίλο σου για τους Interpol, παρά να κάνεις 15 κοινοποιήσεις το πόσο γαμάτοι είναι οι Blakroc. Να περάσεις από ένα δισκάδικο και να αναλύσεις χωρίς κανένα νόημα γιατί οι νέες κοπές βινυλίου που γίνονται από το ψηφιακό αρχείο είναι μάπα (ή όχι). Να πας σε μια συναυλία χωρίς να ξέρεις τον καλλιτέχνη, να αγοράσεις ένα cd μόνο από το εξώφυλλο, τέτοια χαζά πράγματα. Προσωπικά είμαι τυχερός που μπορώ, κάθε μέρα στη δουλειά να κάνω έστω μια σοβαρή κουβέντα για μουσική, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω αλυσοδεθεί στο pc μου. 

Δεν μιλάμε για περίπτωση γκρίνιας απέναντι στις νέες τεχνολογίες, που καταστρέφουν το παραδοσιακό ήχο που μπλα, μπλα, μπλα. Ούτε στη λίθινη εποχή χρειάζεται να γυρίσουμε, ούτε να ταμπουρωθούμε πίσω από τα βινύλια των Laaz Rockit και να κρατάμε μούτρα σε όποιον έχει iPod. 

Προσωπικά εκθέτω το πρόβλημά μου και προσπαθώ να πείσω τον ψηφιακό τεμπέλη μέσα μου να βρει τη λίγη ενέργεια και το λίγο χρόνο παραπάνω για να χτίσει το πάθος του. 

Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι καθόλου μόνος σε αυτό.