"Mastermind" - Δεν αμφισβητείς το Dave Wyndorf. You just fuckin' don't

Ποιό ήταν το τελευταίο Monster Magnet album που μας συγκλόνισε; Για σκέψου το λίγο. Από την εποχή του "Monolithic Baby" ακούγονταν γκρίνιες για επανάληψη και ότι δε μπορούν τα 2-3 uptempo rock κομμάτια να κρατήσουν ψηλά τον πήχη. Τα μεταγενέστερα, πιο χαλαρά garag-o-fuzz τραγούδια δε μπορούν να συναγωνιστούν τα παλιά, ψυχεδελικά έπη και είναι αλήθεια, ότι ο χαρακτήρας του συγκροτήματος έχει αλλάξει. Υπάρχουν ακόμα οι ροκιές, αλλά δε μας συγκινούν και τόσο. Μας άρεσε που τους είδαμε και live επιτέλους το 2004 και πέρυσι(αν είσαι μέχρι 30, χέσε με που τους ήξερες όταν είχαν έρθει με τους Metallica) αν και μας φάνηκε θλιβερό θέαμα ο Dave που έχει γίνει σαν ντουλάπα. Άλλωστε, όλοι το "Powertrip" και το "Negasonic..." περίμεναν για να τα σπάσουν.
Σίγουρα, έχει χαθεί κάτι από τη μαγκιά των Magnet και εμείς το καταλάβαμε. Γιατι εμείς ξέρουμε. Έχουμε τη λύση και αυτή είναι να ξαναπέσει στα ναρκωτικά ο Wyndorf για να ξαναβρει την έμπνευσή του.
SHUT THE FUCK UP ΡΕ ΞΕΡΟΛΑ ΧΑΤΖΗΡΩΜΙΕ!!!
Ξέρω ότι όλοι έχουμε και από μια γνώμη, αλλα για πρώτη φορα, δε με νοιάζει καθόλου. Δεν υπάρχει περίπτωση για όποιον ΑΚΟΥΕΙ Monster Magnet να μην πιάσει το 100% του αυθεντικού feeling που ξεχειλίζει το "Mastermind". ΑΥΤΟΣ ο δίσκος, είναι ΑΥΤΟ το συγκρότημα και εκτός απο τα τουλάχιστον 5 heavy κομμάτια, δε γίνεται να μην νιώσεις το βάθος ψυχής του "Time Machine" ας πούμε. Ο λόγος που τα παίρνω με κάτι τέτοια, είναι ότι πρέπει να είσαι τελείως κοντόφθαλμος για να περιμένεις ένα ακόμα "Space Lord" για να συγκινηθείς. Καταρχήν, αυτό έγινε, γουστάραμε πολυ, τέλος. Θα κλαίμε το μακαρίτη πολύ καιρό ακόμα; Αυτός το έγραψε και αυτό, όπως και το "Dopes...", και το "Spine Of God", και το "Unbroken" και ΟΛΑ! Δεν ορίζει το τάδε τραγούδι τον Wyndorf, όλα αυτά που προσκυνάς είναι απλά τα tracks 1-5 στο προσωπικό του best of. Φέτος, αυτό που βγήκε από μέσα του, είναι αυτά που έχει το "Mastermind". Τα πιάσε-με-αν-μπορείς "Dig That Hole", "Perish In Fire" και "Bored With Sorcery". Αν πιστεύεις ότι όσο καλά και να είναι, θα τα έχεις ξεχάσει σύντομα, πάρε Medlock και ξεφορτώσου με. Αν θες να ακούς heavy rock τραγουδάκια με ολίγη από stoner, θα βρεις ένα σωρό συγκροτήματα, πανέτοιμα να δώσουν τον κώλο τους για να σε ικανοποιήσουν. Είμαι σίγουρος επίσης, ότι πολλά από αυτά θα είναι πραγματικά καταπληκτικά. Το "Mastermind" θα το ακούσεις, επειδή θέλεις να ακούς Monster Magnet. Επειδή έχεις πιάσει πόσο σωστά είναι όλα τοποθετημένα. Επειδή θέλεις καινούρια δόση από αυτό που μόνο αυτοί ξέρουν να φτιάχνουν. Επειδή δεν έχεις την κομπλεξική ανάγκη να βρίσκεις ψεγάδια εκει που δεν υπάρχουν για να πιστοποιήσεις την opinionated persona που πουλάς στους φίλους σου. ΕΣΥ, ακολουθείς την τέχνη του Dave Wyndorf. Όχι αυτός, το γούστο που τυχαίνει να έχεις, τον Οκτώβρη του 2010.
Γκε γκε, audio επιστήμονα;

Defining the term "opinion leader" - Είμαστε πολύ μικροί μπροστά του

Χάζευα χθες το making of του "Death Magnetic". Μου αρέσουν αυτά. Το hanging around the studio, ηχογραφησούλες, χαζοατάκες κλπ. Είχαν εκεί έναν τύπο που έκανε όλη τη δουλειά, πολύ συμπαθητικό παιδί φαίνεται, τους έβαζε σε μια σειρά, ασχολούνταν πολύ με όλους, ανεχόταν τις βρωμοποδάρες του Lars πάνω στην κονσόλα (εγώ θα του είχα βάλει φωτιά) και γενικά ήταν σε όλες τις λήψεις μέσα. Κάπου εκεί πιο πίσω, είχε μια γωνία ο τοίχος, με ένα ράντζο και κάτι πορτοκαλί φωτάκια απο πάνω. Τότε θυμήθηκα ότι παραγωγός του δίσκου είναι ο Rick Rubin. Όντως, στην επόμενη σκηνή, στεκόταν πάνω από το ράντζο ο Lars και ήταν ξαπλωμένος ένα μουσάτος μπόγος με μια κελεμπία. Ο greatest παραγωγός στην ιστορία του rock (μην ακούτε εμένα, θα το λένε οι μουσικές εγκυκλοπαίδιες σε 30-40 χρόνια) ήταν αραχτός εκεί και άααακουγε. Δεν ακουμπάει ούτε ένα κουμπάκι σε όλο το documentary, είμαι σίγουρος ότι έχει να πιάσει κονσόλα χρόνια. Το έλεγε και παλιότερα ο Kerry King, μιλώντας για τη συνεργασία τους στους Slayer, ότι είναι ο παραγωγός-φάντασμα. Έρχεται στο studio μια φορά τη βδομάδα, ακούει τι έχουν γράψει, λέει τη γνώμη του και εξαφανίζεται. Οι υπόλοιποι κρατούν σημειώσεις και προσπαθούν να τον ικανοποιήσουν την επόμενη φορά.
Ο Rick Rubin, δεν είναι μηχανικός ήχου. Δεν είναι παντογνώστης μουσικής θεωρίας. Δε θα λιώσει πάνω από τα χιλιάδες κουμπάκια μέχρι να το βρει. Ο Rick Rubin, δουλεύει με τα αυτιά του. Θα ακούσει αυτό που έχεις να του παίξεις και θα σου πει τη γνώμη του. Αυτό. Και αν είσαι έξυπνος, θα τον ακούσεις. Απελπισμένος ο Hetfield στην αρχή της συνεργασίας τους για το "Death Magnetic" θυμόταν διαλόγους:
- Πως σου φαίνεται?
- Δε μου αρέσει.
- Δηλαδή πως θέλεις να το κάνουμε?
- Δεν ξέρω, κάντε το καλύτερο.
Απελπισία. Φαντάζομαι το Lars που μπορεί να μιλάει, μιλάει, μιλάει ώωωρες για τον ήχο που έχει το πιατίνι πριν το δεύτερο refrain και αν αντικατοπτρίζει την ψυχική του κατάσταση, να αντιμετωπίζει αυτόν τον τύπο. Και όμως, παρατήρησα σε 3-4 περιπτώσεις που μιλούσε για κάτι που επεσήμανε ο Rubin, να δείχνει απεριόριστο θαυμασμό και συμμόρφωση. Ο Lars είναι πολλά στραβά πράγματα, αλλά σίγουρα, χαζό, δεν τον λες. Εφόσον τόσοι και τόσοι εγωκεντρικοί stars του δίνουν ούτε ξέρω πόσα λεφτά, μόνο και μόνο για τη γνώμη του, δε μπορεί να είναι όλοι ηλίθιοι.
Αυτό είναι ο Rick Rubin. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε τη Def Jam Records για να μπορεί να φτιάχνει το hip hop που θα ήθελε να ακούει και μετά η αγάπη του για την extreme μουσική - ανεξαρτήτως είδους - τον έχει φτάσει να πληρώνεται για να λέει "δε μου αρέσει" και να κλείνει την πόρτα πίσω του. Και οι άλλοι να χτυπιούνται για να το κάνουν να του αρέσει την επόμενη φορά. Δεν έχει νόημα να αναφέρω εδώ με ποιούς έχει δουλέψει και πόσο διαφορετικοί καλλιτέχνες τον εμπιστεύτηκαν, καταρχήν είναι ΑΠΕΙΡΟΙ και βαριέμαι να γράφω (όποιος θέλει λεπτομέρειες και να πάθει αγκύλωση στο σαγόνι, check out http://en.wikipedia.org/wiki/Rick_Rubin_production_discography) και κατά δεύτερον, το κάθε τσουτσέκι με μια μεγάλη δισκογραφική από πίσω του μπορεί να δώσει λεφτά σε έναν παραγωγό. Θα σταθώ μόνο στην επι της ουσίας δημιουργία του Slayer ήχου, στην ανακάλυψη των System Of A Down και πάνω από όλα, στην ανάσταση όχι της καριέρας, αλλά της ψυχής του Johnny Cash (από όπου και η φωτο), που ένιωθε ότι είχε τελειώσει καλλιτεχνικά, όταν η Columbia Records τον πέταξε στο τέλος της καριέρας του, επειδή δε θα της έγραφε hit singles για τα MTV Awards. Με τη μοναδική οπτική που έχει απέναντι στην ουσία της μουσικής, έβγαλε από το γερόλυκο Cash ότι καλύτερο είχε συσσωρεύσει η πείρα μιας δύσκολης ζωής και το αποτύπωσαν μαζί στη American Recordings σειρά. Σαν να μην έφτανε αυτό, του έμαθε και τους Nine Inch Nails και η διασκευή του Cash στο "Hurt" έγινε το hit, που καμία αιματορουφήχτρα δισκογραφική δε θα κατάφερνε ποτέ να παράγει.
Ο Rick Rubin είναι ο απόλυτος opinionated guru για όλους εμάς που μοιραζόμαστε σκέψεις σχετικά με τη μουσική και αυτός που όταν σου λέει "δε μου αρέσει" εσύ τρέχεις. Όταν σου πει "μου αρέσει!" όμως, ξέρεις ότι κρατάς χρυσάφι στα χέρια σου.

Parkway Drive "Deep Blue" - Η εκδίκηση του νέου

Δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο σε μένα, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω ακούσει ΠΟΤΕ από ΚΑΝΕΝΑΝ άνω των 26, ούτε καν το όνομα των Parkway Drive. Έχω την εντύπωση ότι πρώτη φορά ήταν σε μια κουβέντα που είχα πριν 3-4 χρόνια με τους Grain Of Sense, μια φοβερή mathcore μπάντα από τη Θεσσαλονίκη, που είχαν συμμετέχει και σε ένα Schoolwave. Ναι, τόσο μικροί. Έκτοτε ψιλοπράγματα, λογικό βέβαια, δεν είχαν νέα κυκλοφορία.
Μέχρι φέτος αυτό, που μου τους πρότειναν εκ νέου σαν απάντηση στην ερώτηση-απόγνωση "πές τίποτα να κατεβάσω ρεεε!". Και πάλι πιτσιρικάς μου το είπε. Το "Deep Blue" είναι ολόφρεσκο και μάλιστα κρύβει καναδυο ωραίες εκπλήξεις. Καταρχήν, σοβαρεύτηκε λίγο ο τραγουδιστής τους και άφησε το υπερβολικά textbook metalcore στυλ που είχε και μάλιστα καταφέρνεις να τον ξεχωρίσεις επιτέλους από όλους τους υπόλοιπους ίδιους. Όχι παλαβά πράγματα, αλλά εμφανής βελτίωση. Επίσης, οι κιθάρες τους βρίσκουν το σωστό δρόμο. Όσο περισσότερο χώρο παίρνουν, τόσο αποδίδει, καθώς οι ιδέες είναι καλές και το skill επαρκές. Μπορεί να λέω μαλακίες, αλλά αν ξεκόψουν λίγο από το παραδοσιακό hardcore και παίξουν περισσότερο μπάλα στο metal γήπεδο, θα θαμπώσουν κόσμο. Πόσα beatdown περάσματα μπορείς να γράψεις χωρίς να ξαναπέσεις στα ίδια? Οι Machine Head μαλάκες είναι που τα σταμάτησαν στο δεύτερο δίσκο? Ας κρατήσουν τους στίχους τύπου "How the fuck am I supposed to feel, When everything I know, Has broken in my fate" που είναι και της γενιάς τους.
Σημαντικότερο από όλα, τα πραγματικά καλά τραγούδια, που χρειάζονται παραπάνω δάχτυλα από ενός χεριού για να μετρηθούν και αυτό είναι που μετράει. Προσωπική αγάπη το "Deliver Me" και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, αν κολλήσουν λίγο σουηδική νοοτροπία όσον αφορά την ευκινησία της σύνθεσης, στον επόμενο δίσκο θα καβαλήσουν τους Darkest Hour και ας νομίζω εγώ ότι έχουν ακόμα άσσους στο μανίκι τους.
Είχα αρχίσει να αγχώνομαι ότι η νεολαία μένει πίσω φέτος, αλλά έχουμε 2 μήνες ακόμα μέχρι να κάνουμε ταμείο και να δούμε ποιος οδηγεί το πράγμα. 2010 list, young vs old. Θα έχουμε πανηγύρι!

Volbeat "Beyond hell / Above heaven / Μας πήρε και μας σήκωσε"

Λαική απαίτηση. Μου αρέσει πολύ να σκάνε μηνύματα μέσα στη νύχτα "Απαιτώ να γράψεις για το Volbeat, επειδή μπλα μπλα μπλα...". Θα μπορούσα να αντιγράψω μόνο το μήνυμα του Βαπ και θα ήταν εντάξει το post. Έχει δίκιο όμως, το "Beyond hell / Above heaven" δε μπορεί να περάσει έτσι. Πάντα είχε κάτι ιδιαίτερο το groovy rock n roll, southern metal χαρμάνι τους, αλλά νομίζω πρώτη φορά χωράνε όλα σε ένα δίσκο. Παλιότερα κάθε κυκλοφορία θα έγερνε προς την heavy ή προς τη hit radio πλευρά τους, αλλά τώρα δεν ξέρεις από που σου έρχεται.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να το χωνέψεις σαν σκέψη ότι υπάρχουν τύποι από τη Δανία που αποδίδουν τόσο αβίαστα βλαχοαμερικάνικα grooves, τσίτα metal, και καταπληκτικά στη σύνθεση τραγούδια, ταυτόχρονα. Endless αγάπες, το "Fallen" που θα έπρεπε να παίζει σε κάθε ραδιόφωνο και το φοβερό και τρομερό "Shots" με τη συμμετοχή του Mille Petrozza των Kreator (πως τους ήρθε αυτό, μη ρωτατε), με το φοβερό σημείο μετά την εισαγωγή που συνδυάζει banjo και διπλομποτιά. Αριστούργημα.
Η μαγκιά των Volbeat είναι ότι έχουν τόσο μεράκι και βάζουν τόσα ωραία τζίρτζιλα-μπίρτζιλα στη μουσική τους (εδώ χώρεσαν το Mike Denner των Mercyful Fate, τον Barney Greenway των Napalm Death και μερικές φυσαρμόνικες), που έχεις την πολυτέλεια να παραβλέπεις τη ΦΩΝΑΡΑ του Michael Poulsen. Ο κόσμος της σύγχρονης μουσικής είναι απαιτητικός και δύσκολα παράγει stars, αυτοί όμως συνεχίζουν το δρόμο τους, κάνουν ότι καλύτερο μπορούν και ήδη λογίζονται στις σταθερές-off-ιδιωμάτων αξίες. Και σκέψου τι χαμός θα γίνεται στις συναυλίες τους...