Χάζευα χθες το making of του "Death Magnetic". Μου αρέσουν αυτά. Το hanging around the studio, ηχογραφησούλες, χαζοατάκες κλπ. Είχαν εκεί έναν τύπο που έκανε όλη τη δουλειά, πολύ συμπαθητικό παιδί φαίνεται, τους έβαζε σε μια σειρά, ασχολούνταν πολύ με όλους, ανεχόταν τις βρωμοποδάρες του Lars πάνω στην κονσόλα (εγώ θα του είχα βάλει φωτιά) και γενικά ήταν σε όλες τις λήψεις μέσα. Κάπου εκεί πιο πίσω, είχε μια γωνία ο τοίχος, με ένα ράντζο και κάτι πορτοκαλί φωτάκια απο πάνω. Τότε θυμήθηκα ότι παραγωγός του δίσκου είναι ο Rick Rubin. Όντως, στην επόμενη σκηνή, στεκόταν πάνω από το ράντζο ο Lars και ήταν ξαπλωμένος ένα μουσάτος μπόγος με μια κελεμπία. Ο greatest παραγωγός στην ιστορία του rock (μην ακούτε εμένα, θα το λένε οι μουσικές εγκυκλοπαίδιες σε 30-40 χρόνια) ήταν αραχτός εκεί και άααακουγε. Δεν ακουμπάει ούτε ένα κουμπάκι σε όλο το documentary, είμαι σίγουρος ότι έχει να πιάσει κονσόλα χρόνια. Το έλεγε και παλιότερα ο Kerry King, μιλώντας για τη συνεργασία τους στους Slayer, ότι είναι ο παραγωγός-φάντασμα. Έρχεται στο studio μια φορά τη βδομάδα, ακούει τι έχουν γράψει, λέει τη γνώμη του και εξαφανίζεται. Οι υπόλοιποι κρατούν σημειώσεις και προσπαθούν να τον ικανοποιήσουν την επόμενη φορά. Ο Rick Rubin, δεν είναι μηχανικός ήχου. Δεν είναι παντογνώστης μουσικής θεωρίας. Δε θα λιώσει πάνω από τα χιλιάδες κουμπάκια μέχρι να το βρει. Ο Rick Rubin, δουλεύει με τα αυτιά του. Θα ακούσει αυτό που έχεις να του παίξεις και θα σου πει τη γνώμη του. Αυτό. Και αν είσαι έξυπνος, θα τον ακούσεις. Απελπισμένος ο Hetfield στην αρχή της συνεργασίας τους για το "Death Magnetic" θυμόταν διαλόγους:
- Πως σου φαίνεται?
- Δε μου αρέσει.
- Δηλαδή πως θέλεις να το κάνουμε?
- Δεν ξέρω, κάντε το καλύτερο.
Απελπισία. Φαντάζομαι το Lars που μπορεί να μιλάει, μιλάει, μιλάει ώωωρες για τον ήχο που έχει το πιατίνι πριν το δεύτερο refrain και αν αντικατοπτρίζει την ψυχική του κατάσταση, να αντιμετωπίζει αυτόν τον τύπο. Και όμως, παρατήρησα σε 3-4 περιπτώσεις που μιλούσε για κάτι που επεσήμανε ο Rubin, να δείχνει απεριόριστο θαυμασμό και συμμόρφωση. Ο Lars είναι πολλά στραβά πράγματα, αλλά σίγουρα, χαζό, δεν τον λες. Εφόσον τόσοι και τόσοι εγωκεντρικοί stars του δίνουν ούτε ξέρω πόσα λεφτά, μόνο και μόνο για τη γνώμη του, δε μπορεί να είναι όλοι ηλίθιοι.
Αυτό είναι ο Rick Rubin. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε τη Def Jam Records για να μπορεί να φτιάχνει το hip hop που θα ήθελε να ακούει και μετά η αγάπη του για την extreme μουσική - ανεξαρτήτως είδους - τον έχει φτάσει να πληρώνεται για να λέει "δε μου αρέσει" και να κλείνει την πόρτα πίσω του. Και οι άλλοι να χτυπιούνται για να το κάνουν να του αρέσει την επόμενη φορά. Δεν έχει νόημα να αναφέρω εδώ με ποιούς έχει δουλέψει και πόσο διαφορετικοί καλλιτέχνες τον εμπιστεύτηκαν, καταρχήν είναι ΑΠΕΙΡΟΙ και βαριέμαι να γράφω (όποιος θέλει λεπτομέρειες και να πάθει αγκύλωση στο σαγόνι, check out http://en.wikipedia.org/wiki/Rick_Rubin_production_discography) και κατά δεύτερον, το κάθε τσουτσέκι με μια μεγάλη δισκογραφική από πίσω του μπορεί να δώσει λεφτά σε έναν παραγωγό. Θα σταθώ μόνο στην επι της ουσίας δημιουργία του Slayer ήχου, στην ανακάλυψη των System Of A Down και πάνω από όλα, στην ανάσταση όχι της καριέρας, αλλά της ψυχής του Johnny Cash (από όπου και η φωτο), που ένιωθε ότι είχε τελειώσει καλλιτεχνικά, όταν η Columbia Records τον πέταξε στο τέλος της καριέρας του, επειδή δε θα της έγραφε hit singles για τα MTV Awards. Με τη μοναδική οπτική που έχει απέναντι στην ουσία της μουσικής, έβγαλε από το γερόλυκο Cash ότι καλύτερο είχε συσσωρεύσει η πείρα μιας δύσκολης ζωής και το αποτύπωσαν μαζί στη American Recordings σειρά. Σαν να μην έφτανε αυτό, του έμαθε και τους Nine Inch Nails και η διασκευή του Cash στο "Hurt" έγινε το hit, που καμία αιματορουφήχτρα δισκογραφική δε θα κατάφερνε ποτέ να παράγει.
Ο Rick Rubin είναι ο απόλυτος opinionated guru για όλους εμάς που μοιραζόμαστε σκέψεις σχετικά με τη μουσική και αυτός που όταν σου λέει "δε μου αρέσει" εσύ τρέχεις. Όταν σου πει "μου αρέσει!" όμως, ξέρεις ότι κρατάς χρυσάφι στα χέρια σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου