Έφτασε επιτέλους η μέρα της σύγκρισης για όλες τις υπόλοιπες που θα έρθουν

Τελικά πέρασε γρήγορα ο καιρός. Όταν πήρα τα εισιτήρια για τους Lamb Of God, μου φαινόταν πολύ μακρινός ο Ιούνιος. Στο μεσοδιάστημα, ξεπέρασα τη νευρικότητα και υπήρξαν πάνω από 5 μέρες που ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Τώρα όμως, φτάσαμε και δεν υπάρχει γυρισμός.
Μπορεί το Sonisphere να είναι το μεγαλύτερο event, μπορεί να υπήρξαν άλλα live που σημάδεψαν (ο Προκόπης σίγουρα θα θυμάται καιρό τους Caspian) αλλά κάθε χρονιά υπάρχει μια συναυλία που είναι ολόσωστη. Αυτοί που πρέπει, τον καιρό που πρέπει, όπως πρέπει. Μου ακούγεται φτωχό και λίγο, αλλά οι Lamb Of God φέτος, σκίζουν. Έχουν ξεκινήσει από πέρυσι και λιώνουν το ένα stage μετά το άλλο, έχουν συνείδηση της δυναμικής τους, το υλικό τους είναι ammunition επιπέδου ZU-23 (δικαιού) και αισθάνομαι ηδονιστικά ευτυχής που δεν έχουμε καμία ελπίδα. Θα μας λιανίσουν τα παϊδια και θα πούμε και ευχαριστώ.
Δεν ξέρω πόσο κόσμο θα έχει τo Fuzz, (η ανακοίνωση ότι έχουν μείνει λίγα εισιτήρια μου φάνηκε λίγο τρικ), αλλά ξέρω σίγουρα ότι όσοι θα είναι εκεί, είναι προετοιμασμένοι ότι παίζει και να μη βγουν. Προσωπικά, υπόσχομαι ότι θα δαγκώσω το κεφάλι όποιου με αποσπάσει τη στιγμή που θα μπαίνει το solo του "Set To Fail" και ότι δε θα χάσω το timing να φωνάξω στο "now you've got something to die...FOR!!", - είναι ένα κλικ πιο αργό τη δεύτερη φορά πριν το beatdown πέρασμα, το νου σας.
Δε θα τα καταφέρουμε, θα κατατροπωθούμε και θα βγούμε(?) γελώντας σαν ηλίθιοι μετά το τέλος. \m/

No drama goodbye - "Μάγκες, εμείς την κάνουμε, αντίο, τα λέμε"

Παραγγελιά αυτό σήμερα. Εν μέσω πολλών και σημαντικών γεγονότων, συνέβη και αυτό και ο Βαπ επέμενε να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι. Ως γνωστόν, έχει πάντα δίκιο οπότε πως να διαφωνησεις?
Για κάποιο μυστήριο λόγο, ένα τέτοιο νέο, θα έπρεπε να μας πάρει και να μας σηκώσει. Το πιο θωρηκτό από τα σχήματα-ηγέτες του σύγχρονου ήχου (όχι σύγχρονο όπως καινούριο, αλλά σύγχρονο ως όχι old school) αποφάσισε να σταματήσει. Το καλοσκέφτηκαν οι κύριοι Isis και είδαν ότι δεν έχει νόημα να κάνουν αυτό που έκαναν, όπως το έκαναν. Κανονική η επίσημη ανακοίνωση, πλήρης και όχι φλύαρη και κάπου σε αυτό το σημείο, θα έπρεπε όλοι εμείς να κυλιόμαστε στα πατώματα. Όλοι όσων η ζωή άλλαξε όταν άκουσαν το "Oceanic", όλοι όσοι δε μπορούν να ξεχάσουν τη συναυλία στο Ρόδον, όλοι όσοι έφαγαν τα νιάτα τους βυθισμένοι στα πράσινα φώτα του "Clearing The Eye" dvd και όλοι όσοι έφυγαν χαμογελαστοί από την περσινή τους επίσκεψη στο Fuzz.
Αλλά αυτό δε συμβαίνει. Τι διάολο, τόσο ψύχραιμοι και ώριμοι είμαστε πια; Ή αδιαφορούμε που τους χάνουμε; Μάλλον τίποτα από τα 2. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι ότι οι Isis είναι τοτέμ. Όταν μιλάνε, μιλανε. Πάντα υπάρχει η στοργική και βαριά σκιά τους είτε κάνουν κάτι, είτε δεν κάνουν. Κάτι σαν τον Αλβέρτη στον πάγκο του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια. Λένε αυτοί "φεύγουμε", λεμε εμείς "μάλιστα κύριε". Έχουν κερδίσει το δικαίωμα να μην αμφισβητούνται, όλα αυτά τα χρόνια που μας ακόνιζαν το αισθητήριο για να μπορούμε να το παίζουμε έξυπνοι.
Υπάρχει και η άλλη άποψη όμως. Ο guerilla-hammerista-publicista Αρβανίτης, λέει ότι ναι μεν στενοχωρηθήκαμε, αλλά έπρεπε να το περιμένουμε. Ότι είχαν δώσει τα σημάδια περισσότερο με το "Wavering Radiant". Ότι δε θα άντεχαν και οι ίδιοι τη ρουτίνα της καριέρας του working artist που δεν έχει κάτι παραπάνω να προσφέρει. Και αυτός έχει συνήθως δίκιο.
Το γεγονός παραμένει όμως, ότι έχουμε επικήδειο για τους Isis. Θα ήταν τραγικό αν δε μας είχαν χορτάσει τόοοσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια και αν δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα τους ξανασυναντήσουμε στο μέλλον. Όχι όλους μαζί πιθανότατα, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι τέτοιοι καλλιτέχνες θα σταματήσουν να εκφράζονται. Ανοιχτές κεραίες λοιπόν κύριοι, και θα την παλέψουμε την απώλεια.
Οριστικό αντίο μεν, για κάποιο μυστήριο λόγο είναι αδύνατον να με πάρει απο κάτω, δε. Μόνο το πιο heavy σε ήχο και νοήματα post σχήμα θα μπορούσε να έχει τόσο ελαφριά ταφόπλακα.

Σπάνια μια μέρα είναι τόσο μαύρη, για τόσους πολλούς

Είναι 1994. Κάθομαι στην κουζίνα σε μια εντελώς άβολη καρέκλα που η μάνα μου αρνείται μέχρι και σήμερα πεισματικά να πετάξει. "Δεν τις φτιάχνουν πια έτσι". Δεν έχω σκοπό να μείνω για πολλή ώρα, αλλά στο σαλόνι βλέπουν ειδήσεις και στο δωμάτιο κοιμάται ο 7χρονος τότε αδερφός μου, οπότε είναι ο μόνος χώρος που μπορώ να είμαι μόνος. Έχω αποφασίσει να ασχοληθώ με αυτό το μαραφέτι που βρήκα άχρηστο στο συρτάρι και λένε walkman. Ένας πολύ κοντινός μου τότε άνθρωπος, (που κατά σιχαμένη συγκυρία έχει ήδη πάει εκεί πάνω παρόλο που ήμασταν συνομήλικοι), μου έχει δώσει μια κασέτα με το "Diamonds - Best Of Dio" και λέω να την ακούσω. Σαν τεράστιος fan, έχει παρέμβει στο tracklist και έχει προσθέσει μετά το "Lock Up The Wolves" και το "All The Fools Sailed Away", γιατί πιστεύει ότι απαραιτήτως ανήκει εκεί μέσα.
Περιμένω υπομονετικά να τελειώσει το φύσημα του αέρα στο "Holy Diver" και μετά από 1:20" (δεν περίμενα το cd player, λίγο αργότερα έκατσα και το χρονομέτρησα) μπαίνει το riff. Στο πρώτο "mm,mmmm,mm" του Dio, μου σκάει το πρώτο flash θεωρητικής σκέψης ever, σχετικά με τη μουσική. "Ο τραγουδιστής πρέπει να είναι ο αρχηγός του συγκροτήματος", σκέφτομαι. Looking back, φαντάζομαι με εντυπωσίασε το πόσο ψηλά στη μίξη ήταν η φωνή. Sorry, διόρθωση, Η ΦΩΝΗ. Για όλη την υπόλοιπη ώρα που κράτησαν οι 2 πλευρές της κασετας, έχει πιαστεί ο κώλος μου στην άβολη καρέκλα, αλλά δεν ξεκόλλησα δευτερόλεπτο. Από τότε, όλο και καποιος Dio δίσκος γυρνοβόλαγε στα αυτιά μου και έχω εδώ και χρόνια σταματήσει να τον συνυπολογίζω στις καλύτερες φωνές, η στο πόσο relevent είναι το καινούριο του album με τις τάσεις της μουσικής αγοράς. Κάποιες πολύ περιορισμένες θέσεις στην εκτίμησή μου, δεν τις χαραμίζω με τέτοιες βλακείες.
Πολλοί θα μιλήσουν για τον αδαμάντινο χαρακτήρα του και την ταπεινή του φύση, τα αθάνατα τραγούδια που έχει αναδείξει η φωνάρα του και το πόσο αξέχαστος θα μείνει. Για τα φοβερά shows και τους παραμυθένιους στίχους. Για το πόσο κρίμα είναι και το πόσα είχε να προσφέρει ακόμα.
Εγώ όχι. Θα σκύψω το κεφάλι, θα συγκεντρώσω την ενέργειά μου και σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας, θα εξαπολύσω το μίσος μου, βρίζοντας. Αυτή τη γαμημένη αρρώστια που έχει σημαδέψει σχεδόν κάθε οικογένεια του πλανήτη, που μπορεί να σακατέψει κάθε σημείο του σώματος και αλλάζει, καμουφλάρεται, εξελίσσεται για να μην μπορείς να την πολεμήσεις. Που μπορεί να σαπίσει όχι μόνο το σώμα, αλλά το μυαλό και την καρδιά και να κάνει ακόμα και τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου, ένα μισανθρωπικό κάθαρμα χωρίς αισθήματα. Την κατάρα μου να' χεις, βρωμερό σίχαμα...ξέρω ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα.

"Lambesis, σήκω για ζέσταμα, μπαίνεις". "Ότι πεις κόουτς! Πού παίζω?"

Σε έναν ιδανικό κόσμο, κάπως έτσι θα γινόταν. Δεν είμαστε τόσο τυχεροί όμως. Περιμέναμε εδώ και καιρό - σχεδόν 3 χρόνια νομίζω το καινούριο album των As I Lay Dying. Εντάξει, δεν περιμέναμε να έχουν περάσει ενορχηστρώσεις Χατζηδάκι μέσα από τις Pantera επιρροές τους, αλλά τουλάχιστον να είναι από τις ξεχωριστές στιγμές της φτωχής φετινής χρονιάς. Η αλήθεια είναι ότι ξεχώρισα 2 φοβερά κομμάτια, πιθανότατα στην πορεία θα βρω περισσότερα. Τα "Upside Down Kingdom" και "Parallels" είναι αξιοσημείωτα εμπνευσμένα και τα έχουν όλα. Riffάρες, σωστά βαλμένες φωνές, τσίτα και μελωδίες. Εκεί στο κρίσιμο σημείο της ισορροπίας, είναι που πέφτουν στη λούμπα τα παλικάρια.
Οι As I Lay Dying (και πολλοί άλλοι της γενιάς τους) χρειάζονται έναν προπονητή. Έναν ΓΕΡΟ προπονητή. Κάποιον πανάρχαιο παραγωγό των Wishbone Ash ξέρω γω. Τόσο γέρο. Να τους βάλει τις ιδέες σε μια σειρά και κυρίως να τους μάθει να απογυμνώνουν τη μελωδία. Έχουν το gut να γράψουν όχι μόνο καλές στιγμές, αλλά υπάρχουν και δευτερόλεπτα που ακόμα και τα solos σε συνεπαίρνουν. Αλλά όλες οι καλές ιδέες αγωνίζονται να αναπνεύσουν ανάμεσα στον ορυμαγδό από πανικόβλητα τύμπανα, 200 layers από ρυθμικές κιθάρες, μπάσο που μπορεί να κουρέψει και το γκαζόν, διπλές και τριπλές φωνές (μα από πότε το "γκουάαααααααααργκλ" χρειάζεται overdubs?) πιατίνια, μπότες, μπάλες, φίδια, σώβρακα και ένα σωρό άλλα. Το καταλαβαίνω ότι έχουν πολύ πράγμα μέσα τους (και πρέπει να ικανοποιήσουν και τη Metal Blade) αλλά μοιάζουν με τον τίγκα στις ορμόνες έφηβο, που κάνει όλη μέρα βάρη για να φουσκώσει, έχει διαβάσει 50 βιβλία για το ταντρικό sex, αλείφεται με λάδια, ξέρει όλα τα προακταρκτικά, γράφει το αραβικό αλφάβητο με τη γλώσσα στο στοματικό sex, αλλά ξεχνάει να τη βάλει μέσα. Εκεί χρειάζεσαι το γέρο. Όταν δε μπορείς να ξεχωρίσεις το φρένο από το γκάζι. Δε γίνεται να βαράνε όλοι μαζί. Είναι αναμενόμενο να την πατάνε πιτσιρικάδες Αμερικάνοι με αυτή την larger than life κουλτούρα που κουβαλάνε για τα πάντα και εφόσον έχουν τα μέσα, φαίνεται πως δεν υπάρχει ελπίδα. Αυτό το mall metal όμως, φτιάχνει έναν τόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ και ΓΕΜΑΤΟ ήχο, που ιδρώνεις για να ακούσεις την καλή ιδέα. To the point, λοιπόν. Η metal παραγωγή είναι σαν τη σιλικόνη στα βυζιά. Από μακριά και κάτω απο τη μπλούζα, βλέπεις ένα φορτωμένο και φαινομενικά χορταστικό πακέτο που κοντεύει να τινάξει τα κουμπιά και ενθουσιαζεσαι. Είναι μέχρι να βγει η μπλούζα και να δεις την πλαστικούρα που τα πετάς στον τοίχο και γυρίζουν πίσω, την ουλή στο κάτω μέρος και ότι κοιτάει το ένα δεξιά και το άλλο αριστερά, σε σημείο που παρκάρεις φορτηγό ανάμεσα. Τότε θα εκτιμήσεις το φυσικό...

The Devilworx - Πυροτέχνημα από τα ωραία

Πολλά μπορεί να πει κανείς για τους Septic Flesh. Ιστορικό σχήμα για το ελληνικό metal από τους δύσκολους καιρούς, τίμιοι καλλιτέχνες με όραμα, ίσως οι πλέον focused δίσκοι ανα εποχή, μια υπέροχη μίξη Paradise Lost και Amorphis παλιότερα, με στοιχεία όμως που και οι 2 θα ζήλευαν και από όταν έπαιξαν μπάλα σοβαρά με κλασικότροπες μουσικές, ανέβηκαν κατηγορία. Κανείς δεν έχει συνδυάσει καλύτερα παγκοσμίως χορωδία με blastbeat, και αυτό είναι γεγονός. Επίσης βέβαια, μπορεί να ακούσουμε γκρίνια για τις συνεχείς κωλοτούμπες (παίζουμε, το διαλύουμε αμετάκλητα γιατί δε μπορούμε χωρίς το Σωτήρη, κάνουμε ένα μοντέρνο project για να πιάσουμε την αγορά, δε βγαίνει, ξανακάνουμε Septic), για το 'τρέξιμο' του παλιού στους νέους και τις headline απαιτήσεις για περιοδείες (εκεί συνήθως τα πουλέν που έχουν βλέψεις τους κάθονται, άλλοι τους φτύνουν 3 μέρες πριν ξεκινήσει το tour) και τα παραδοσιακά τρισάθλια live.
Μικρή σημασία έχουν αυτά για μένα που κύρια έννοια μου είναι να περνάει κάτι ωραίο από τα καλώδια των ακουστικών μου. Ώρα για λίγη τυμβωρυχία λοιπόν. Με εξαίρεση το "Revolution DNA", το αγαπημένο πράγμα που έχουν φτιάξει οι Septic είναι το Devilworx project. Μετά την αποδοχή μεν, τραγωδία στις πωλήσεις δε του "Sumerian Daemons", τα παιδιά απογοητεύτηκαν και αποφάσισαν να το διαλύσουν. Δε μπορούμε να ξέρουμε λεπτομέρειες, δε μας ενδιαφέρουν κιόλας. Το νέο project λεγόταν The Devilworx και έχει έντονη την ταυτότητα των S.F., αλλά και σχεδόν οτιδήποτε χρειάζεται για να το γουστάρει ατελείωτα ο κάθε fan του μοντέρνου extreme metal. Οι Slipknot είναι εδώ, (εξ ου και το support - αποθέωση του κονέ - που τους έκαναν στην ιστορική πρώτη επίσκεψή τους στο Λυκαβηττο), όπως επίσης και ο Marylin Manson, οι διακριτικές γυναικείες φωνές, οι μαεστρικά τοποθετημένες ακουστικές κιθάρες, οι 'ένα άρωμα μόνο από τα παλιά' χορωδίες και τα διάφορα effects στη φωνή. Ακούγεται αχταρμάς, αλλά δεν είναι. Εντυπωσιακά ευκίνητο και δυνατό, δε μπορώ να καταλάβω τι δεν πήγε καλά και δεν υπήρξε συνέχεια, αξίζει όμως μια αυτιά από τον καθένα.
Αναζητήστε το στο http://freakshare.net/files/1nwk76ur/The_Devilworx_-_Devilworx.rar.html και ομορφύνετε λίγο το σκληρό σας δίσκο.