"Lambesis, σήκω για ζέσταμα, μπαίνεις". "Ότι πεις κόουτς! Πού παίζω?"

Σε έναν ιδανικό κόσμο, κάπως έτσι θα γινόταν. Δεν είμαστε τόσο τυχεροί όμως. Περιμέναμε εδώ και καιρό - σχεδόν 3 χρόνια νομίζω το καινούριο album των As I Lay Dying. Εντάξει, δεν περιμέναμε να έχουν περάσει ενορχηστρώσεις Χατζηδάκι μέσα από τις Pantera επιρροές τους, αλλά τουλάχιστον να είναι από τις ξεχωριστές στιγμές της φτωχής φετινής χρονιάς. Η αλήθεια είναι ότι ξεχώρισα 2 φοβερά κομμάτια, πιθανότατα στην πορεία θα βρω περισσότερα. Τα "Upside Down Kingdom" και "Parallels" είναι αξιοσημείωτα εμπνευσμένα και τα έχουν όλα. Riffάρες, σωστά βαλμένες φωνές, τσίτα και μελωδίες. Εκεί στο κρίσιμο σημείο της ισορροπίας, είναι που πέφτουν στη λούμπα τα παλικάρια.
Οι As I Lay Dying (και πολλοί άλλοι της γενιάς τους) χρειάζονται έναν προπονητή. Έναν ΓΕΡΟ προπονητή. Κάποιον πανάρχαιο παραγωγό των Wishbone Ash ξέρω γω. Τόσο γέρο. Να τους βάλει τις ιδέες σε μια σειρά και κυρίως να τους μάθει να απογυμνώνουν τη μελωδία. Έχουν το gut να γράψουν όχι μόνο καλές στιγμές, αλλά υπάρχουν και δευτερόλεπτα που ακόμα και τα solos σε συνεπαίρνουν. Αλλά όλες οι καλές ιδέες αγωνίζονται να αναπνεύσουν ανάμεσα στον ορυμαγδό από πανικόβλητα τύμπανα, 200 layers από ρυθμικές κιθάρες, μπάσο που μπορεί να κουρέψει και το γκαζόν, διπλές και τριπλές φωνές (μα από πότε το "γκουάαααααααααργκλ" χρειάζεται overdubs?) πιατίνια, μπότες, μπάλες, φίδια, σώβρακα και ένα σωρό άλλα. Το καταλαβαίνω ότι έχουν πολύ πράγμα μέσα τους (και πρέπει να ικανοποιήσουν και τη Metal Blade) αλλά μοιάζουν με τον τίγκα στις ορμόνες έφηβο, που κάνει όλη μέρα βάρη για να φουσκώσει, έχει διαβάσει 50 βιβλία για το ταντρικό sex, αλείφεται με λάδια, ξέρει όλα τα προακταρκτικά, γράφει το αραβικό αλφάβητο με τη γλώσσα στο στοματικό sex, αλλά ξεχνάει να τη βάλει μέσα. Εκεί χρειάζεσαι το γέρο. Όταν δε μπορείς να ξεχωρίσεις το φρένο από το γκάζι. Δε γίνεται να βαράνε όλοι μαζί. Είναι αναμενόμενο να την πατάνε πιτσιρικάδες Αμερικάνοι με αυτή την larger than life κουλτούρα που κουβαλάνε για τα πάντα και εφόσον έχουν τα μέσα, φαίνεται πως δεν υπάρχει ελπίδα. Αυτό το mall metal όμως, φτιάχνει έναν τόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ και ΓΕΜΑΤΟ ήχο, που ιδρώνεις για να ακούσεις την καλή ιδέα. To the point, λοιπόν. Η metal παραγωγή είναι σαν τη σιλικόνη στα βυζιά. Από μακριά και κάτω απο τη μπλούζα, βλέπεις ένα φορτωμένο και φαινομενικά χορταστικό πακέτο που κοντεύει να τινάξει τα κουμπιά και ενθουσιαζεσαι. Είναι μέχρι να βγει η μπλούζα και να δεις την πλαστικούρα που τα πετάς στον τοίχο και γυρίζουν πίσω, την ουλή στο κάτω μέρος και ότι κοιτάει το ένα δεξιά και το άλλο αριστερά, σε σημείο που παρκάρεις φορτηγό ανάμεσα. Τότε θα εκτιμήσεις το φυσικό...